MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Ook voor mij is er nog hoopquote:Op vrijdag 20 januari 2006 14:01 schreef nozem het volgende:
[..]
Ik blijf het trouwens altijd fascinerend vinden hoe een dodelijk verlegen jongeman die tijdens zijn jeugd amper zijn kamer uitkwam en opgesloten zat tussen de boeken ineens uitgroeide tot een waar podiumbeest c.q. sekssymbool.
Jij bent al jaren een podiumbeest...quote:
'Paul McCartney krijgt een award van niemand minder dan Bono' - Beau van Erven Dorens.
http://www.last.fm/user/spacemangraig
http://www.last.fm/user/spacemangraig
Maar geen sekssymboolquote:Op vrijdag 20 januari 2006 15:26 schreef spacemangraig het volgende:
[..]
Jij bent al jaren een podiumbeest...
Het is me trouwens opgevallen dat als je een jaar of tien verder bent en inmiddels wél een fijne relatie hebt (en binnenkort gaat trouwen zelfs), je toch ineens een stuk minder hebt met nummers als 'I know it's over', 'You just haven't earned it yet baby' en 'Never had no one ever'
Misschien ben ik wel de doelgroep van 'Rubber ring'
Misschien ben ik wel de doelgroep van 'Rubber ring'
Nick Hornby heeft daar in High Fidelity een werkelijk fantastische passage over geschreven. Ik zal eens kijken of ik hem kan vinden. Please hold.quote:Op vrijdag 20 januari 2006 15:34 schreef Frollo het volgende:
Het is me trouwens opgevallen dat als je een jaar of tien verder bent en inmiddels wél een fijne relatie hebt (en binnenkort gaat trouwen zelfs), je toch ineens een stuk minder hebt met nummers als 'I know it's over', 'You just haven't earned it yet baby' en 'Never had no one ever'
Misschien ben ik wel de doelgroep van 'Rubber ring'
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
OK, het was in een iets andere context, maar wel bijzonder mooi:
Some of my favorite songs: "Only Love Can Break Your Heart" by Neil Young; "Last Night I Dreamed That Somebody Loved Me" by The Smiths; "Call Me" by Aretha Franklin; "I Don't Want to Talk About It" by anybody. And then there's "Love Hurts" and "When Love Breaks Down" and "How Can You Mend a Broken Heart" and "The Speed of the Sound of Loneliness" and "She's Gone" and "I just Don't Know What to Do with Myself "and ... some of these songs I have listened to around once a week, on average (three hundred times in the first month, every now and again thereafter), since I was sixteen or nineteen or twenty-one. How can that not leave you bruised somewhere? How can that not turn you into the sort of person liable to break into little bits when your first love goes all wrong? What came first, the music or the misery? Did I listen to music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to music? Do all those records turn you into a melancholy person?
People worry about kids playing with guns, and teenagers watching violent videos; we are scared that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands-literally thousands-of songs about broken hearts and rejection and pain and misery and loss. The unhappiest people I know, romantically speaking, are the ones who like pop music the most; and I don't know whether pop music has caused this unhappiness, but I do know that they've been listening to the sad songs longer than they've been living the unhappy lives.
Some of my favorite songs: "Only Love Can Break Your Heart" by Neil Young; "Last Night I Dreamed That Somebody Loved Me" by The Smiths; "Call Me" by Aretha Franklin; "I Don't Want to Talk About It" by anybody. And then there's "Love Hurts" and "When Love Breaks Down" and "How Can You Mend a Broken Heart" and "The Speed of the Sound of Loneliness" and "She's Gone" and "I just Don't Know What to Do with Myself "and ... some of these songs I have listened to around once a week, on average (three hundred times in the first month, every now and again thereafter), since I was sixteen or nineteen or twenty-one. How can that not leave you bruised somewhere? How can that not turn you into the sort of person liable to break into little bits when your first love goes all wrong? What came first, the music or the misery? Did I listen to music because I was miserable? Or was I miserable because I listened to music? Do all those records turn you into a melancholy person?
People worry about kids playing with guns, and teenagers watching violent videos; we are scared that some sort of culture of violence will take them over. Nobody worries about kids listening to thousands-literally thousands-of songs about broken hearts and rejection and pain and misery and loss. The unhappiest people I know, romantically speaking, are the ones who like pop music the most; and I don't know whether pop music has caused this unhappiness, but I do know that they've been listening to the sad songs longer than they've been living the unhappy lives.
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
We houden er ook niet van als iemand zegt hoe we moeten zijn, wél hóe we zijn. Dat eerste is natuurlijk erg moralistisch. De tekst van Meat is Murder:quote:Op vrijdag 20 januari 2006 13:41 schreef nozem het volgende:
Het enige nummer dat ik er eigenlijk niet zo goed aan vind is het melodramatische titelnummer, de regelrechte klaagzang aan alle mensen die graag een biefstukje eten. :
"A death for no reason, and a death for no reason is Murder '
"And the flesh you so fancily fry, it's not succulent tasty orkind (?)"
Ook pure poezie...en dan eet ik gewoon nog vlees. Het schijnt dat ten tijde van MiM significant veel mensen vegetarier zijn geworden in de UK.
Wasserwunderland
Het schijnt ook dat Morrissey niet op een festival wilde optreden als er hamburgers op het terrein werden verkocht. Allegedly dus.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 12:52 schreef Tup het volgende:
[..]
Het schijnt dat ten tijde van MiM significant veel mensen vegetarier zijn geworden in de UK.
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
Dan zal hij wel niet op veel festivals hebben opgetreden.quote:Op zaterdag 21 januari 2006 19:44 schreef Brahimov het volgende:
[..]
Het schijnt ook dat Morrissey niet op een festival wilde optreden als er hamburgers op het terrein werden verkocht. Allegedly dus.
Hier nog een geinig (doch kort) video-interview met de man.
Ik heb hem een keer bijna zien optreden, in het voorprogramma van David Bowie in Utrecht. Maar hij kwam niet .quote:Op zaterdag 21 januari 2006 20:21 schreef Bombie het volgende:
[..]
Dan zal hij wel niet op veel festivals hebben opgetreden.
Hier nog een geinig (doch kort) video-interview met de man.
. Ook hamburgers, waarschijnlijk
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
Het gaat bijna alleen over Morrissey, maar laten we Marr niet vergeten!
Wat is van zijn werk na The Smiths de moeite waard?!
Wat is van zijn werk na The Smiths de moeite waard?!
over Electronic hoor je wel goeie verhalen. heb er zelf nog nooit naar geluisterd moet ik zeggen. Was een projectje van marr met summer van joy division/new order
You ask me the time
But I sense something more
And I would like to give
What I think you're asking for
But I sense something more
And I would like to give
What I think you're asking for
Zijn werk is nogal breed: Hij heeft samengewerkt met The Pretenders, The The, Bryan Ferry, Electronic, Talking Heads en hij heeft zijn eigen band The Healers.quote:Op zondag 22 januari 2006 18:42 schreef Kolkus het volgende:
Het gaat bijna alleen over Morrissey, maar laten we Marr niet vergeten!
Wat is van zijn werk na The Smiths de moeite waard?!
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
Boomslang is een heerlijke plaat. Het nadert in geen enkel geval het werk van The Smiths of Morrissey, maar desondanks is het erg lekker. Er komt binnenkort een tweede album uit.quote:Op zondag 22 januari 2006 18:42 schreef Kolkus het volgende:
Het gaat bijna alleen over Morrissey, maar laten we Marr niet vergeten!
Wat is van zijn werk na The Smiths de moeite waard?!
Het is waar dat veel van The Smiths wordt toegeschreven aan Morrissey, maar zonder het melodieuze gitaarwerk van Marr zouden The Smiths toch heel anders geweest zijn, vermoed ik. Toch is het wel zo dat het solowerk van Morrissey het werk van The Smiths veel meer nadert dan het solowerk van Marr dat doet, dus dat geeft toch wat twijfels.
Marr heeft oa ook nog gespeeld met The The. Vooral Slow Emotion Replay is echt briljant. Een subliem melodieuze gitaarlijn, zoals alleen Marr dat kan (denk bijv. aan "Still Ill").
Yep. Het hele album Dusk is geweldig, mede dankzij Marrquote:Op zondag 22 januari 2006 19:45 schreef Bombie het volgende:
[..]
Marr heeft oa ook nog gespeeld met The The. Vooral Slow Emotion Replay is echt briljant. Een subliem melodieuze gitaarlijn, zoals alleen Marr dat kan (denk bijv. aan "Still Ill").
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
Marr en Summer samen in een project; op papier zou dat een instant-klassieker moeten zijn!quote:Op zondag 22 januari 2006 18:52 schreef Interpol-Maastricht- het volgende:
over Electronic hoor je wel goeie verhalen. heb er zelf nog nooit naar geluisterd moet ik zeggen. Was een projectje van marr met summer van joy division/new order
Snel uitchecken dus
Ze hadden een hitje met 'Get The Message'. Ook de Pet Shop Boys zaten in het project, trouwens.quote:Op zondag 22 januari 2006 19:51 schreef Kolkus het volgende:
[..]
Marr en Summer samen in een project; op papier zou dat een instant-klassieker moeten zijn!
Snel uitchecken dus
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
Geslaagd project wat jou betreft?!quote:Op zondag 22 januari 2006 19:54 schreef Brahimov het volgende:
[..]
Ze hadden een hitje met 'Get The Message'. Ook de Pet Shop Boys zaten in het project, trouwens.
Neuj, ik vond het teveel Pet Shop Boys en te weinig Marr/ Summer.quote:
Dat geldt trouwens voor het debuut. De overige platen van Electronic ken ik niet. Volgens AMG is iig de derde plaat beter.
[ Bericht 8% gewijzigd door Brahimov op 22-01-2006 20:55:25 ]
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
Marr was inderdaad zeer belangrijk voor het geluid van The Smiths. Wat mij betreft de beste indie-gitarist allertijden. (Al doet J. Mascis het ook leuk)
Als ik naar het gitaarwerk van The Smiths luister valt me altijd het gemak en de nonchalance op waarmee Marr er de ene na de andere melodieuze 'lick' uit weet te persen.
Vanmiddag heb ik meerdere malen naar "The Draize Train" geluisterd. Een instrumentaaltje van het live-album "Rank". Het samenspel van Marr en de tweede (gelegenheids) gitarist is ongeëvenaard, en maakt dit nummer tot één van de betere op het album. (Ik weet het, dat zijn heel veel mensen vast niet met me eens)
Als ik naar het gitaarwerk van The Smiths luister valt me altijd het gemak en de nonchalance op waarmee Marr er de ene na de andere melodieuze 'lick' uit weet te persen.
Vanmiddag heb ik meerdere malen naar "The Draize Train" geluisterd. Een instrumentaaltje van het live-album "Rank". Het samenspel van Marr en de tweede (gelegenheids) gitarist is ongeëvenaard, en maakt dit nummer tot één van de betere op het album. (Ik weet het, dat zijn heel veel mensen vast niet met me eens)
I'm celebrating my love for you, with a pint of beer and a new tattoo
Ik las ergens dat het debuut-album TheSmiths heropgenomen was en dat de door de band afgekeurde originele opnames op bootles verkrijgbaar zijn.
Volgens de ingewijden zijn de originele opnames een stuk beter dan de "vlakke" productie van de uitgebrachte versie.
Heeft iemand deze opnames wel een gehoord en zo ja, wat vond je ervan??
Ben ik wel benieuwd naar.
Volgens de ingewijden zijn de originele opnames een stuk beter dan de "vlakke" productie van de uitgebrachte versie.
Heeft iemand deze opnames wel een gehoord en zo ja, wat vond je ervan??
Ben ik wel benieuwd naar.
Dat verhaal ken ik ook. Ik heb jaren terug ook wel gezocht, maar niet gevonden. Nu het Smiths- vuur door dit topic weer is aangewakkerd, ga ik nog maar weer eens zoeken. Ik herinner me nog wel 'Jack The Ripper', wat ik niet eerder als Smiths nummer gehoord had. Misschien is het van Moz solo? Tijd om Google te activeren.quote:Op woensdag 25 januari 2006 18:32 schreef Kolkus het volgende:
Ik las ergens dat het debuut-album TheSmiths heropgenomen was en dat de door de band afgekeurde originele opnames op bootles verkrijgbaar zijn.
Volgens de ingewijden zijn de originele opnames een stuk beter dan de "vlakke" productie van de uitgebrachte versie.
Heeft iemand deze opnames wel een gehoord en zo ja, wat vond je ervan??
Ben ik wel benieuwd naar.
"Whenever I feel blue, I start breathing again"
