Polderdenken

De polderpolitiek is een filantropische gedachtenstelling. Het heeft alleen geleidt tot een uit de hand gelopen gedoogbeleid en een onoverzichtelijk en uiterst inefficient ambtenarenapparaat!

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 12:43 schreef Developersrus het volgende:
De polderpolitiek is een filantropische gedachtenstelling. Het heeft alleen geleidt tot een uit de hand gelopen gedoogbeleid en een onoverzichtelijk en uiterst inefficient ambtenarenapparaat!

Eens.

Soms moeten mensen geen keus krijgen. Altijd maar dat overleg, EN die tussenoplossingen. Verschrikkelijk.

Niks overleggen. Kinderen hebben niks te willen en sommige problemen kun je niet door consensus oplossen.

Een harde hand en harde beslissingen zijn soms nodig. Ik wil die beslissingen best maken wantik ben een ongevoelige plork. Ik zal eens even al die probleempjes oplossen.

Herinvoeren van de doodstraf, lijfstraffen voor mensen die geen respect hebben voor andere mensen. Inrichten van schandpalen op zichtlokaties. Ik duld geen tegenspraak wie niet met mij is is tegen mij.

HEIL MIJ HEIL MIJ, BOEHAHAHAHAHAHA

[sub]oeps ik liet me even gaan [sub]

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 12:16 schreef Silmarwen het volgende:

Is polderdenken weg en is het eigenlijk wel typisch Nederlands?

Volgens mij allerminst, omdat die cultuur sterk en heel diep in de nederlandse cultuur zit ....

een bekend voorbeeld is bv de alleroudste vorm van een nog bestaand en werkend democratisch stelsel, de 'Waterschappen'..
nergens anders kon zo'n omgang met de natuur ontstaan, de bevolking koos zijn beheerders, die verantwoordelijk werden voor het beheer van de collectieve Waterbescherming, de Dijken (Dijkgraven)...

Nederland blijft natuurlijk verder ook een land met veel kleine, eigen partijen, deels 'afscheidingen' , en daaruit dan weer fusies ...

Zolang deze zeer lokale georganiseerdheid blijft bestaan (die overigens allerminst gesteund of 'gesubsidieerd' wordt, maar eiegnlijk natuurlijk ontstaat), blijft ook juist dat poldermodel bestaan, en leven nederlanders met een sterke, op grote 'gelijkheid' gerichtte overleg-gemeenschap ... het 'overleggen' is direkt gebonden aan het feit dat eenider ook een grote eigen verantwoordelijkheid toegewezen wordt.
in tegenstelling tot de hierarchisch georienteerde Fransen en zeer op 'bevel- en plichtstructuren' gerichtte duitsers (pruisen) ....

Dit lijkt me meer een POL-topic, dus daar gaat het heen.

Overleggen leidt tot compromissen. Compromissen zijn het slechtste van twee werelden.

Inderdaad is een overlegcultuur eigen aan de Nederlandse volksaard. In dat opzicht is het poldermodel ook niks nieuws onder de zon. Het heeft alleen een naam gekregen.

Of het altijd goed is betwijfel ik. Vaak is een compromisvoorstel vleesch nog visch. Niet altijd worden de voordelen uit meerdere oplossingen gecombineerd, ook vaak nadelen. Of er komt een niet congruente oplossing naar voren.

Zo zijn we aan veel rare dingen gekomen als bijvoorbeeld het gedoogbeleid mbt softdrugs. Het mag wel verkocht worden aan klanten, maar de achteringang is dan weer illegaal. Wat willen jullie nou? Wanneer je accepteert dat drugs verkocht worden accepteer je naar mijn mening ook dat die drugs gekweekt of gesmokkeld worden. Het is het een of het ander.

Dus veel onduidelijkheid, niet altijd een rechtlijnige en rechtvaardige oplossing, lange overlegtijden en gebrek aan daadkracht. Bovendien is vaak op het laatst eigenlijk niemand tevreden.

Van mij mag er wel iets minder gepolderd worden in Nederland, en iets meer beslissingen genomen worden.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 12:16 schreef Silmarwen het volgende:
Nederland is op politiek gebied erg bekend door het polderplan. Dit houdt even kort door de bocht in loonmatiging in ruil voor meer werk, wat Nederland volgens veel economen uit de recessie hielp. Nu zegt men altijd dat het polderplan een logische uitwerking was van de Nederlandse overleg cultuur. Deze wordt overigens niet altijd als positief ervaren omdat dit overleg model behoorlijk traag werkt,maar er tegelijkertijd voor zorgt dat er geen extremen ideeën aangenomen worden vanwege het eeuwige overleg. Ook worden ideeën niet snel doorgevoerd.
Het polderdenken is ook al meermale doodverklaart door veel wetenschappers. Het zou out-dated zijn en door de veramerikansering zouden Nederlanders harder zijn geworden.

Voor mijn gevoel is het polderdenken juist niet weg. Je ziet het overal, bijvoorbeeld de manier van vergaderen (bakje koffie, even babbelen) de opvoeding (mogelijkheden van de kinderen om te overleggen) in het onderwijs (leerlingen die contracten tekenen tegen pesten, het overleggen over toetsdata en huiswerk) en uiteraard nog steeds in de politiek.

Is polderdenken weg en is het eigenlijk wel typisch Nederlands?

De beroemdste polderbeslissing is zonder meer de grote pacificatie van 1917, en 1917 valt ook min of meer te zien als het symbolische geboortejaar van de moderne Nederlandse overlegcultuur. Niet alleen omdat toen de beroemde pacificatie werd gesmeden, maar ook omdat sindsdien de Nederlandse politiek een redelijke afspiegeling vormt van de bevolking, en die was nog tot in de jaren zestig sterk verzuild. De overlegcultuur was tijdens de verzuiling vrijwel noodzakelijk voor Nederland; doordat de verschillende zuilen overleg met elkaar voerden, wist men altijd eem effectieve bestuurlijke meerderheid te handhaven en raakte Nederland niet in een impasse, met mogelijk een crisis en het uiteenvallen van Nederland tot gevolg. Het poldermodel was dus noodzakelijk voor het voortbestaan van Nederland.

Deze theorie, geponeerd door de beroemde politicoloog Arend Lijphart, is vrijwel onomstreden. De theorie gaat echter nu zeker niet meer op. De zuilen zijn ingestort, en wat er voor in de plaats is gekomen lijkt een stuk minder overzichtelijk. Er gaan stemmen op die zeggen dat de Nederlandse bevolking min of meer homogeen is geworden; de zuilen zijn in dat beeld vervangen door een min of meer gelijkdenkende bevolking. Dat lijkt echter een al te makkelijke beschrijving: de zuilen hebben weliswaar plaatsgemaakt, maar eerder voor een maatschappij die in veel hogere mate gefragmenteerd is dan voor een maatschappij die eensgezind is. Individualisme is een belangrijke rol gaan spelen; men ziet zich ofwel als compleet los van sociale groepen, ofwel men heeft zich teruggetrokken in veel kleinere sociale groepen. In zo'n maatschappij lijkt collectieve besluitvorming en minder belangrijke speler te zijn geworden; mensen denken steeds minder op macro-niveau en steeds meer op micro-niveau: jezelf, en degenen direct rondom je. De massale aanhang voor Fortuyn wordt door politicologen nog wel eens gezien als de afrekening van een eensgezind volk met de overleg-cultuur; maar het lijkt eerder dat het populisme van Fortuyn de enige manier was om de verloren individuele stemmen weer an elkaar te binden. Zulk soort populisme is van tijdelijke aard: het kan nooit constructieve oplossingen bieden. Populisten, waartoe ik Fortuyn even kort-door-de-bocht ook toe reken, zijn niet geneigd te overleggen; zij keren zich meestal juist af van de heersende elite. Constante golven van populisme zullen de overlegcutuur langzaam maar zeker wegvagen.

Op dat punt zijn we nog niet aangekomen; maar onder invloed van het Fortuynisme hebben zittende politici de eerste stukjes van de overlegcultuur al afgeschoven. In de toekomst kan dit proces zich langzaam maar zeker voortzetten; een langzame doodssteek voor de overlegcultuur. Als dit gebeurt, gaat dit waarschijnlijk gepaatrd met een steeds kleinere rol voor de overheid in de maatschappij. Simpekweg omdat men in een tijdperk van individualisme niet meer gelooft in een collectief orgaan en voor zichzelf dingen wel beter weet.

Dit is slechts een manier waarop het de overlegcultuur kan vergan. Het behoeft allerminst de waarheid te worden, maar ik ben zelf allerminst positief over de vooruitzichten van de overlegcultuur. Waar de overlegcultuur zich wel staande kan blijven houden is in kleinere verbanden; hier kunnen individuen nog concrete invloed uitoefenen en is het resultaat ook direct tastbaar. Maar op massaal niveau zie ik persoonlijk slechts een langzame dood van het poldermodel.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 19:54 schreef Silmarwen het volgende:
Nee, geen POL. Het gaat me om de cultuur, niet om het politieke aspect.

Hmmm, nu heb ik net een sterk politiek getint stuk geschreven

Maar het is ook deels wel cultureel. Sowieso vallen delen van cultuur en politiek soms lastig van elkaar los te zien

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 20:28 schreef Silmarwen het volgende:

[..]

Het politieke deel ken ik wel. ik heb een scriptie geschreven over Nederlands polderdenken en de concensus politiek met als hoogte punt het Akkoord van Wassenaar. Daarom wilde ik juist kijken hoeveel het volgens mensen in de cultuur zelf zit en niet alleen in de politiek.

Dat is inderdaad een goede vraag. Ik heb al wel wat ideeën, zo zou globalisering hier wellicht een grote rol bij kunnen spelen. Even een nachtje over slapen

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 20:28 schreef Silmarwen het volgende:

[..]

Het politieke deel ken ik wel. ik heb een scriptie geschreven over Nederlands polderdenken en de concensus politiek met als hoogte punt het Akkoord van Wassenaar. Daarom wilde ik juist kijken hoeveel het volgens mensen in de cultuur zelf zit en niet alleen in de politiek.

Ik denk dat het al veel in de cultuur zit. Nederland was altijd goed in handel. Daarin is het een kwestie van geven en nemen en dat beheerste Nederland goed. Het werd wel vaak meer nemen dan geven, maar in handel moet je consesies doen om succes te hebben. Afdingen bijvoorbeeld.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 21:24 schreef Silmarwen het volgende:
Nou hij blijft hier dus ik zal morgen wel een heel betooghouden over politiek en polderdenken.

Met daarin cultuur?

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 12:16 schreef Silmarwen het volgende:
Nederland is op politiek gebied erg bekend door het polderplan. Dit houdt even kort door de bocht in loonmatiging in ruil voor meer werk, wat Nederland volgens veel economen uit de recessie hielp. Nu zegt men altijd dat het polderplan een logische uitwerking was van de Nederlandse overleg cultuur. Deze wordt overigens niet altijd als positief ervaren omdat dit overleg model behoorlijk traag werkt,maar er tegelijkertijd voor zorgt dat er geen extremen ideeën aangenomen worden vanwege het eeuwige overleg. Ook worden ideeën niet snel doorgevoerd.
Het polderdenken is ook al meermale doodverklaart door veel wetenschappers. Het zou out-dated zijn en door de veramerikansering zouden Nederlanders harder zijn geworden.

Voor mijn gevoel is het polderdenken juist niet weg. Je ziet het overal, bijvoorbeeld de manier van vergaderen (bakje koffie, even babbelen) de opvoeding (mogelijkheden van de kinderen om te overleggen) in het onderwijs (leerlingen die contracten tekenen tegen pesten, het overleggen over toetsdata en huiswerk) en uiteraard nog steeds in de politiek.

Is polderdenken weg en is het eigenlijk wel typisch Nederlands?

Ja, het polderdenken is iets typisch Nederlands, al kun je inderdaad vergelijkbare toestanden aantreffen in landen die ook vrij pluriform zijn samengesteld. De laatste poldercrisis werd in mijn ogen mede ook veroorzaakt omdat juist de compromissen wat al te gemakkelijk gemaakt werden, men had het weer even nodig om te voelen dat compromissen nou eenmaal bevochten dienen te worden willen ze gewaardeerd worden.

quote:

Op dinsdag 10 januari 2006 19:07 schreef SjonLok het volgende:
Overleggen leidt tot compromissen. Compromissen zijn het slechtste van twee werelden.

Compromissen zijn juist het minst slechte van twee werelden.