Waarom voelen mensen zich standaard niet kiplekker?

quote:

Op zondag 8 januari 2006 19:32 schreef in-limboy het volgende:

Het 'vermenselijken' van dieren zorg voor het 'herkennen' van geluk in het gedrag van ze. Waar was je nou, niet leuk? Blij? Hoe weet jij dit?
Volgens mij is het wel aangetoond dat dieren (op enkele diersoorten als dolfijnen?) na geen bewustzijn hebben. Bepaalde dieren voelen zelfs geen pijn. Hoe kleiner het dier, hoe moeilijker ik het vind een voorstelling te maken van dat dat dier gelukkig zou zijn. Een mier?

En ik kan natuurlijk ook tegenvoorbeelden gaan geven van katten die voor hun leven vechten of op vogeltjes jagen. Instinctief gedrag dat ik niet onder geluk zou willen scharen.

Hm.

Eerste gedeelte. Aan een kat/hond whatever kun je, denk, wel degelijk zien of ze knorrig of happy zijn. Of dit te maken heeft met het 'vermenselijken', laat ik in het midden. Is het vermenselijken dan een garantie voor geluk(kig zijn), zou ik dan vragen? En kan je juist aan het denken zetten.

Laatste gedeelte. Weer een beetje de vraag, dus instinctief gedrag valt niet onder geluk, want het valt niet onder 'menselijkheid'. Wie zegt (mij ) dat een kat die op een vogeltje jaagt, een muis achterna rent, you name it, niet gelukkig is? Wie weet gelukzaligheid ten top wel. Je weet het niet..

Iig, denk ik of denk ik meer, middengedeeltje wat betreft bewustzijn bij dieren, dat dieren dus wel een bewustzijn hebben of iig soms een stuk meer dan de mens. En ja, zelfs een mier.

_{maar dat denk ik, en ik spoor al niet helemaal dus}

quote:

Op zondag 8 januari 2006 19:38 schreef VaLkyRie het volgende:
Volgens mij definieren we te breed.

Wat is geluk?

Is het gevoel dat je krijgt na het bevredigen van behoeftes geluk? Of is het een puurder gevoel dat niet onderhevig is aan basale behoeften?? Tevredenheid met wie je bent en hebt wellicht? Dat gevoel dat je niets meer nodig hebt dan dat wat je hebt... (als dit bestaat?)

Lastige materie...

Het is zeker lastige materie maar ik denk dat het de belangrijkste vraag is die een mens zichzelf kan en moet stellen. Toen ik voor mezelf na veel zoeken het antwoord vond, is mn leven met grote sprongen vooruit gegaan!

Geluk is ook het loslaten van verlangens. Dit is in het begin erg moeilijk, vooral omdat je jarenlang automatisch aannam dat het vervullen van je verlangens je gelukkig maakte. Het is dus erg moeilijk om je verlangens los te laten. Maar krijg je dit voor ellkaar dan wordt het leven ineens een stuk lichter en makkelijker en lijken die dingen waar je eerder zoveel moeite voor deed, zomaar in je leven terecht te komen.

Het is net zo met de liefde. Wanneer je gaat zoeken uit een verlangen naar liefde, vind je het niet. En wanneer je de zoektocht opgeeft, komt datgene wat je altijd wilde ineens op je pad!

Mensen die beweren zichzelf altijd lekker te voelen vertrouw ik niet

Correctie: bij een mier zou ik trouwens spreken van een (soort van) groepsbewustzijn. Dus dé mieren ipv een mier.

_{nu hou ik op}

quote:

Op zondag 8 januari 2006 20:11 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Het is zeker lastige materie maar ik denk dat het de belangrijkste vraag is die een mens zichzelf kan en moet stellen. Toen ik voor mezelf na veel zoeken het antwoord vond, is mn leven met grote sprongen vooruit gegaan!

Geluk is ook het loslaten van verlangens. Dit is in het begin erg moeilijk, vooral omdat je jarenlang automatisch aannam dat het vervullen van je verlangens je gelukkig maakte. Het is dus erg moeilijk om je verlangens los te laten. Maar krijg je dit voor ellkaar dan wordt het leven ineens een stuk lichter en makkelijker en lijken die dingen waar je eerder zoveel moeite voor deed, zomaar in je leven terecht te komen.

Het is net zo met de liefde. Wanneer je gaat zoeken uit een verlangen naar liefde, vind je het niet. En wanneer je de zoektocht opgeeft, komt datgene wat je altijd wilde ineens op je pad!

Bij mij is het niet zozeer een ommegang geweest... Ik heb nooit vastgehouden aan de aanname dat verlangens vervullen gelukkig zou maken. Misschien om wat ik ben, heb ik aan vele 'aannames' niets gehad, en heb mijn eigen moeten 'beredeneren'. En ik kan niet zeggen dat ik daar ongelukkig over ben

edit:
In het verlengde van dit bericht en om ontopic te blijven: een heel waarschijnlijk antwoord op de vraag "waarom voelen mensen zich standaard niet kiplekker?" is dat ze aangeleerd wordt meer te willen om gelukkig te worden, waar dit niet altijd het meest effectief zal zijn.

Maar pcp, wat je hier vergeet is dat jouw ideale denkwijze niet opgaat voor mensen met daadwerkelijke psychologische problemen. Misbruik in jeugd of iets dergelijks. Die mensen zullen wel degelijk iets moeten doen en actie moeten ondernemen om iets dat 'slecht' is in hun leven 'beter' te maken.

[ Bericht 8% gewijzigd door in-limboy op 08-01-2006 21:20:13 ]

quote:

Op zondag 8 januari 2006 21:10 schreef in-limboy het volgende:

Maar pcp, wat je hier vergeet is dat jouw ideale denkwijze niet opgaat voor mensen met daadwerkelijke psychologische problemen. Misbruik in jeugd of iets dergelijks. Die mensen zullen wel degelijk iets moeten doen en actie moeten ondernemen om iets dat 'slecht' is in hun leven 'beter' te maken.[/i]

Ik denk dat mn denkwijze nog steeds opgaat voor die mensen, alleen zullen die er veel meer moeite mee hebben om het toe te passen. Het misbruik wordt meegedragen als een enorme psychologische last. Maar het is niet meer dan dat: een psychologische last. Het is niets tastbaars, het is niet echt. Het was echt op het moment dat het gebeurde, maar jaren later bestaat het misbruik alleen nog maar als een herinnering in je hoofd. Het is je verstand dat de herinnering vasthoudt en je ego dat er een identiteit aan ontleent. Door in te zien dat je niet je verstand en je ego bent, dat je niet je herinneringen bent en dat je alleen NU bestaat, kun je grote en kleine problemen loslaten.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 15:26 schreef pberends het volgende:
Waarom voelen mensen zich standaard eigenlijk niet gewoon kiplekker? Zelfs als mensen gezond zijn en een redelijk normaal leven hebben dan voelen ze zich vaak nog niet kiplekker. Waarom is dat zo? Waarom moeten we massaal aan de alcohol en soms drugs gaan om ons eindelijk eens goed te voelen? Of voel jij je wel meestal kiplekker?

Kiplekker kan je je pas voelen als je je ook wel eens minder voelt (wat al eerder is genoemd)
Een dag in de huid van iemand anders kan je je in verhouding kiplekker laten voelen.
Maar goed dat je het zegt ik moet nodig weer een pijnstiller nemen om de eerste paar uur door te komen. Btw, je hebt teveel alcohol nodig om pijn te stillen. En de dag erna voel je je dan ook niet meer kiplekker. Denk dat dan de kater de kippen wegjaagt

quote:

Op maandag 9 januari 2006 06:23 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Ik denk dat mn denkwijze nog steeds opgaat voor die mensen, alleen zullen die er veel meer moeite mee hebben om het toe te passen. Het misbruik wordt meegedragen als een enorme psychologische last. Maar het is niet meer dan dat: een psychologische last. Het is niets tastbaars, het is niet echt. Het was echt op het moment dat het gebeurde, maar jaren later bestaat het misbruik alleen nog maar als een herinnering in je hoofd. Het is je verstand dat de herinnering vasthoudt en je ego dat er een identiteit aan ontleent. Door in te zien dat je niet je verstand en je ego bent, dat je niet je herinneringen bent en dat je alleen NU bestaat, kun je grote en kleine problemen loslaten.

Psychologische problemen kunnen zo diep geworteld zijn dat je er niet zomaar vanaf te komen door je even iets te 'beseffen'. Er zijn genoeg mensen met die problemen die donders goed weten dat het nergens op slaat, maar toch hebben ze het. Als dat (het beseffen) voldoende zou zijn om van die problemen af te komen, dan zou de wereld een stuk makkelijker worden. Maar zo zit het helaas niet in elkaar.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 13:40 schreef in-limboy het volgende:

[..]

Psychologische problemen kunnen zo diep geworteld zijn dat je er niet zomaar vanaf te komen door je even iets te 'beseffen'. Er zijn genoeg mensen met die problemen die donders goed weten dat het nergens op slaat, maar toch hebben ze het. Als dat (het beseffen) voldoende zou zijn om van die problemen af te komen, dan zou de wereld een stuk makkelijker worden. Maar zo zit het helaas niet in elkaar.

Met "het beseffen" bedoel ik beseffen dat je je verstand niet bent en dit ook daadwerkelijk toepassen. Die ik die je denkt te zijn, dat is niet meer dan een mentaal bouwsel waar wij onze identiteit aan ontlenen. Die identiteit hoort alleen niet in je verstand te liggen en dat is iets wat weinig mensen weten.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 14:47 schreef Probably_on_pcp het volgende:

[..]

Met "het beseffen" bedoel ik beseffen dat je je verstand niet bent en dit ook daadwerkelijk toepassen. Die ik die je denkt te zijn, dat is niet meer dan een mentaal bouwsel waar wij onze identiteit aan ontlenen. Die identiteit hoort alleen niet in je verstand te liggen en dat is iets wat weinig mensen weten.

Maar vaak zijn het toch die psychologische stoornissen die dit "beseffen" moeilijker maken. In theorie klopt het denk ik allemaal wel wat je zegt, alleen is dit in de praktijk moeilijk te realiseren, vooral bij mensen met psychologische problemen. Die problemen hebben een soort 'muur' opgebouwd die eerst afgebroken moet worden alvorens ze vrij genoeg kunnen denken om te beseffen dat het verstand helemaal niet alles is. Dat is een flinke omweg, maar voor die mensen waarschijnlijk wel de enige weg...

quote:

Op zondag 8 januari 2006 18:57 schreef in-limboy het volgende:

[..]

Allereerst moet ik even zeggen dat je een mooi stukje hebt opgeschreven. Ik herken mezelf er niet in omdat ik dit zogenaamd allemaal al weet enzovoort blabla, ik voel me prima en weet donders goed dat we niets zijn
Maar om toch even op dit stukje in te gaan.

Als wat je hier zegt klopt, dan zouden alle dieren (die geen verstand hebben) dus altijd gelukkig moeten zijn. Dat zie ik niet terug in de struggle of survival, de voedselketen, wat dan ook. Ik zie geen vrolijke of blije dieren. Ik zie dieren die vechten om te overleven - maar dan niet het overleven van het ego, maar het overleven op voedsel etc. Ik denk niet dat dieren geluk kennen, ze hebben immers geen bewustzijn.
Ik ben vooral benieuwd waaruit je concludeert dat geluk de grondtoestand van ons bestaan is. Kan ik best mee leven, maar dan wil ik graag weten hoe je tot die conclusie bent gekomen

Wat is geluk?

Ik ben van mezelf vrij gelukkig maar in periodes van stress en veel denken/malen etc echt niet. Dan kan ik echt down worden en dat zuigt de energie uit je

Als je geen stress en kopzorgen hebt ben ik over het algemeen heel gelukkig. Dus het inperken van de behoeften van je ego in plaats van het constant proberen van het gelukkig houden van het ego is op zich een stressloze, simpelere en haalbare strategie

schop

niets is perfect...we zijn geneigd om te kijken wat er allemaal slecht gaat..minder gaat. We waarderen niet altijd wat we hebben. We kunnen niet meer genieten van de kleine dingen. Iedereen is gehaast..tijd is geld. Er zijn teveel verplichtingen en verwachtingen. We kunnen moeilijk prioriteiten stellen. Mensen zijn egoistisch geworden.

dat was het

Het leven is niet zo gemaakt om je altijd kiplekker te voelen is mijn mening.

Het leven heeft negatieve kanten dus vanzelf voel je je wel eens slecht. Maar dan gaan velen al na 10 dagen na de docter en krijgen ze middelen tegen het slechte gevoel terwijl het slechte gevoel mens eigen is.

Het leven is geen krentenbol dus. Hoewel vele mensen verwachten dat het altijd rozengeur en manenschijn is. Niet kunnen accepteren dat het ook wel eens klote is dus.

Slecht gevoel en slechte tijden hoort erbij, zouden mensen dat sneller kunnen accepteren dan zouden vele problemen niet aanwezig zijn en zou klaagbaak hier minder berichten bevatten.

Volgens mij verwachten vele mensen een perfect leven zonder ellende, maar vanzelf zeg ik dat het nooit de intentie is geweest van het bestaan. Het leven is gemaakt om mooie en slechte tijden te kennen dus. Hoewel velen verwachten dat het allemaal koek en ei gaat zijn.

Ik voel me kiplekker, sorrie. Bij mij persoonlijk is de oplossing geweest om gewoon vertrouwen in mezelf te hebben en als mensen het anders zien is het hun goed recht. Zie ondertitel . Je hebt alleen maar jezelf nodig en iedereen die komt buurten is welkom.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 15:26 schreef pberends het volgende:
Zelfs als mensen gezond zijn en een redelijk normaal leven hebben dan voelen ze zich vaak nog niet kiplekker.

Ik voel me juist uitermate kut bij het hebben van een normaal leven. Ik heb werkelijk de grootste hekel aan mensen die alles gedachteloos zoals anderen doen. Mensen die alleen denken aan een goede baan, huis, kinderen en gezelligheid, en dat is het dan. Het huisje, boompje, beestje denken maakt mensen mat en vrij van iedere creativiteit, gruwelijk.

quote:

Op zondag 17 juni 2007 05:26 schreef Bolkesteijn het volgende:

[..]

Ik voel me juist uitermate kut bij het hebben van een normaal leven. Ik heb werkelijk de grootste hekel aan mensen die alles gedachteloos zoals anderen doen. Mensen die alleen denken aan een goede baan, huis, kinderen en gezelligheid, en dat is het dan. Het huisje, boompje, beestje denken maakt mensen mat en vrij van iedere creativiteit, gruwelijk.

En als dat ze nou gelukkig maakt

Ik wil me niet kiplekker voelen, ik wil voelen dat ik leef. Beter opbranden dan uitdoven @ De nacht burgermeester

quote:

Op zondag 17 juni 2007 05:47 schreef Morwen het volgende:
En als dat ze nou gelukkig maakt

Dat kan ik mij dus echt niet voorstellen, en als ze dat wel denken, dan weten ze niet wat ze missen.

quote:

Ik wil me niet kiplekker voelen, ik wil voelen dat ik leef. Beter opbranden dan uitdoven @ De nacht burgermeester

Opbranden en uitdoven, dat is allemaal nonsense. Verval bestaat enkel als je er aan toegeeft. Het is bij veel mensen het gebrek aan creativiteit om dat nou zelf ook eens in te zien.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 16:09 schreef Probably_on_pcp het volgende:

Daarvoor moeten we kijken naar een periode dat het verstand ons nog niet in zijn grip heeft. Dit is wanneer we nog een baby zijn. Baby's zijn ALTIJD gelukkig, zolang de gevoed worden, genoeg slaap krijgen en een schone luier hebben. Daarnaast kennen baby's geen problemen omdat ze nog geen verstand hebben.

Ik heb een grote babyfoto van mezelf, die nu wegens veranderen inrichting enzo op mijn slaapkamer staat. Paar keer dat ik ernaar keek en kijk, komt de gedachte dan binnen van 'jee, wat is er allemaal gebeurd'. Want die foto straalt (idd) geluk uit. Een grote dikke kop, had weinig haar op mijn hoofd (kaal dus zowat), wat schuine flaporen , erg grote bruine ogen in dat dikke koppie, en wat had ik inderdaad op mijn gezicht.. juist een soort glimlach. Een serene welliswaar, maar duidelijk een glimlach, met ogen erbij die stil, maar wijzelijk de lens of is het de wereld inkijken.

Nou is het zo, dat toen ik net geboren was, ik wrs dat hetzelfde had. Ik huilde niet, maar bleef alleen maar wakker en zat maar te kijken. Volgens de zusters.

Ik krijg inderdaad een soort van heimwee, een soort verdrietig gevoel als ik naar die foto kijk.
Vermoed dus inderdaad dat het je omgeving is, de conditionering die ervoor zorgt dat je die echte, onbezorgde en uitdagende glimlach wat kwijt kan raken. De conditionering van het ego.

En wie weet is dat wel het hele grappige van het leven, we worden geconditioneerd (gemaakt), en het doel is ongeconditioneerd weer te worden.

quote:

Op zondag 17 juni 2007 13:07 schreef sweetgirly het volgende:

[..]

Ik heb een grote babyfoto van mezelf, die nu wegens veranderen inrichting enzo op mijn slaapkamer staat. Paar keer dat ik ernaar keek en kijk, komt de gedachte dan binnen van 'jee, wat is er allemaal gebeurd'. Want die foto straalt (idd) geluk uit. Een grote dikke kop, had weinig haar op mijn hoofd (kaal dus zowat), wat schuine flaporen , erg grote bruine ogen in dat dikke koppie, en wat had ik inderdaad op mijn gezicht.. juist een soort glimlach. Een serene welliswaar, maar duidelijk een glimlach, met ogen erbij die stil, maar wijzelijk de lens of is het de wereld inkijken.

Nou is het zo, dat toen ik net geboren was, ik wrs dat hetzelfde had. Ik huilde niet, maar bleef alleen maar wakker en zat maar te kijken. Volgens de zusters.

Ik krijg inderdaad een soort van heimwee, een soort verdrietig gevoel als ik naar die foto kijk.
Vermoed dus inderdaad dat het je omgeving is, de conditionering die ervoor zorgt dat je die echte, onbezorgde en uitdagende glimlach wat kwijt kan raken. De conditionering van het ego.

En wie weet is dat wel het hele grappige van het leven, we worden geconditioneerd (gemaakt), en het doel is ongeconditioneerd weer te worden.

Dat heb ik dus ook met mn eigen babyfoto's! Kleine kinderen en babies vind ik ook geweldig! Zo vrolijk, zo blij... Het is idd de conditionering die dat in de weg staat als je volwassen bent.

De conditionering verliest zijn macht over je wanneer je inziet dat het allemaal in je verstand zit en dat jij je verstand niet bent.

quote:

Op zondag 17 juni 2007 14:16 schreef Friek_ het volgende:
Je stemming heeft een neurologische oorsprong, dus als die constant goed zit (endorfine, serotinine, etc.), dan voel je je ook kiplekker.

Das waar, maar lichaam en geest beinvloeden elkaar. Het moet dus met beide goed zitten.

quote:

Op zondag 17 juni 2007 14:30 schreef Friek_ het volgende:

What the fuck is de geest? Niemand heeft me daar ooit een eenduidend antwoord op kunnen geven, dus ik vind die discussie sowieso loos. 'Geest' of 'ziel' zijn ouderwetse begrippen in de psychologie.

Maar de psychologie is óók of ook ouderwets

quote:

Op zaterdag 16 juni 2007 21:01 schreef Emel het volgende:
niets is perfect...we zijn geneigd om te kijken wat er allemaal slecht gaat..minder gaat. We waarderen niet altijd wat we hebben. We kunnen niet meer genieten van de kleine dingen. Iedereen is gehaast..tijd is geld. Er zijn teveel verplichtingen en verwachtingen. We kunnen moeilijk prioriteiten stellen. Mensen zijn egoistisch geworden.

dat was het

Jij hebt vaak mooie/wijze uitspraken.

Dat was het.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 15:26 schreef pberends het volgende:
Waarom voelen mensen zich standaard eigenlijk niet gewoon kiplekker? Zelfs als mensen gezond zijn en een redelijk normaal leven hebben dan voelen ze zich vaak nog niet kiplekker. Waarom is dat zo? Waarom moeten we massaal aan de alcohol en soms drugs gaan om ons eindelijk eens goed te voelen? Of voel jij je wel meestal kiplekker?

ik voel me wel meestal kiplekker, als er nix vervelend gebeurd is (ruzie ofzo) dan voel ik me gewoon helemaal tof. als t met anderen dan gewoon wel tof is terwijl er nix ergs gebeurd is meld ik ze ook altijd dat t dan helemaal yay moet zijn.
ja ik weet t, beetje raar

Ik voel me altijd kiplekker. Tuurlijk ben ik moe als ik een nacht heb doorgehaald/kort geslapen, maar ik voel me onder normale omstandigheden gewoon goed. Beter zou ik me niet kunnen voelen.

quote:

Op zondag 17 juni 2007 14:30 schreef Friek_ het volgende:

[..]

What the fuck is de geest? Niemand heeft me daar ooit een eenduidend antwoord op kunnen geven, dus ik vind die discussie sowieso loos. 'Geest' of 'ziel' zijn ouderwetse begrippen in de psychologie.

Geest is in dit geval het verstand.

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 15:26 schreef pberends het volgende:
Waarom voelen mensen zich standaard eigenlijk niet gewoon kiplekker? Zelfs als mensen gezond zijn en een redelijk normaal leven hebben dan voelen ze zich vaak nog niet kiplekker. Waarom is dat zo? Waarom moeten we massaal aan de alcohol en soms drugs gaan om ons eindelijk eens goed te voelen? Of voel jij je wel meestal kiplekker?

Omdat we meestal van alles aan ons hoofd hebben neem ik aan. Volgens mij zijn er maar heel weinig mensen die een optimale balans hebben tussen spanning en ontspanning. Als je de helft van de tijd niks te doen hebt zal dat na een tijdje ook niet al te bevorderlijk zijn voor je algehele welbevinden.