MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Er staat zelfs een heuze blackmetal plaat (Sunn O))) - Black One) in, heeft iemand die al gehoord?
'Paul McCartney krijgt een award van niemand minder dan Bono' - Beau van Erven Dorens.
http://www.last.fm/user/spacemangraig
http://www.last.fm/user/spacemangraig
Heb ik vandaag beluisterd. Het is geen takkeherrie of zo, best wel stemmig, maar wel erg duister.quote:Op dinsdag 20 december 2005 17:34 schreef spacemangraig het volgende:
Er staat zelfs een heuze blackmetal plaat (Sunn O))) - Black One) in, heeft iemand die al gehoord?
Aldus.
Ik vind het dichter bij Godspeed liggen dan "blackmetal" (geen idee wat die genre exact behelst). Heel sferisch allemaal.
Ik ben er in ieder geval erg benieuwd naar.
'Paul McCartney krijgt een award van niemand minder dan Bono' - Beau van Erven Dorens.
http://www.last.fm/user/spacemangraig
http://www.last.fm/user/spacemangraig
Hoe vinden jullie de OOR top 10 van dit jaar?
En de eindlijst van Kindamuzik?
En de Rough Trade sampler bij OOR?
Allemaal vragen!
En de eindlijst van Kindamuzik?
En de Rough Trade sampler bij OOR?
Allemaal vragen!
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Redelijk voorspelbaar eigenlijkquote:Op dinsdag 20 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
Hoe vinden jullie de OOR top 10 van dit jaar?
Nog niet beluisterd.quote:En de Rough Trade sampler bij OOR?
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Dat nummer van The Decemberists dat er op staat is echt prachtig!quote:Op dinsdag 20 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
En de Rough Trade sampler bij OOR?
Er zitten wel een aantal goede platen tussen, maar ik zie ook een aantal 'veilige' keuzes waarvoor wat mij betreft betere alternatieven bestaan. The Magic Numbers en Kaiser Chiefs vind ik degelijke platen, maar ook wat saai.quote:Op dinsdag 20 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
Hoe vinden jullie de OOR top 10 van dit jaar?
Editors had wat mij betreft ook niet in de top10 gehoeven. Een mooie plaat, maar op de lange termijn toch wat saaier dan ik in eerste instantie verwacht had.
En natuurlijk hoort in ieder geval of Spoon of New Pornographers of My Morning Jacket of Broken Social Scene in de top 10 te staan.
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
Dikke vette duh.quote:Op dinsdag 20 december 2005 19:32 schreef hesselmid het volgende:
[..]
Dat nummer van The Decemberists dat er op staat is echt prachtig!
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
Mee eens, Editors is onterecht. Nummer 1 wel meer dan terecht, vind ik.quote:Op dinsdag 20 december 2005 20:03 schreef Wepeel2 het volgende:
[..]
Er zitten wel een aantal goede platen tussen, maar ik zie ook een aantal 'veilige' keuzes waarvoor wat mij betreft betere alternatieven bestaan. The Magic Numbers en Kaiser Chiefs vind ik degelijke platen, maar ook wat saai.
Editors had wat mij betreft ook niet in de top10 gehoeven. Een mooie plaat, maar op de lange termijn toch wat saaier dan ik in eerste instantie verwacht had.
En natuurlijk hoort in ieder geval of Spoon of New Pornographers of My Morning Jacket of Broken Social Scene in de top 10 te staan.
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Al zal die keuze met misschien nog wel meer haters dan liefhebbers niet geheel onomstreden zijn.quote:Op dinsdag 20 december 2005 20:22 schreef methodmich het volgende:
[..]
Mee eens, Editors is onterecht. Nummer 1 wel meer dan terecht, vind ik.
Trouwens vanwaar die ommezwaai in je eigen top60 MM? Ik zie dat je Spinvis nu boven At The Close... hebt staan.
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
Oh, in het Spiv-topic wilde ik ook wat discussie los maken binnen al het gehallelujah. Maar het verschil is miniem hoor.
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Ik heb mijn albumjaarlijst ondertussen af, maar omdat het dit jaar de trend lijkt te zijn om je keuzes wat meer in detail uit te werken, doe ik dat dit jaar dan ook maar. Voorlopig heb ik echter geen tijd om de hele lijst te doen, en dus werk ik maar terug van 50 naar 1, in installments van 10 elke keer. Om het jaarlijstjestopic echter niet vol te stoppen met zelfingenomenheid ( ) plaats ik de resultaten eerst maar hier in het indietopic. Het kan op zich wel een leuke discussie kan losmaken, denk ik.
50. Venetian Snares - Rossz Csillag Allat Szuletett
Dit jaar heb ik me pas voor het eerst in de muziek van Venetian Snares gestort, en het was toch vooral deze plaat die daarbij een rol speelde. Een op papier onwaarschijnlijke maar in de praktijk redelijk indrukwekkende mix van klassieke muziek en kille, op hol geslagen drum & bass, die perfect de balans weet te vinden tussen bloedmooie sfeerklanken en foeilelijke beats.
49. The Fall - Fall Heads Roll
The Fall brengt al 30 jaar lang jaarlijks platen uit, en met zo'n indrukwekkende back catalogue is het soms moeilijk om je niet te overweldigd te voelen. Soms is het misschien gewoon het makkelijkste om gewoon alle nieuwe releases een beetje in de gaten te houden, en met dat in je achterhoofd is "Fall Heads Roll" gewoon een degelijke nieuwe plaat. Wederom vooral liedjes die tekstueel ter plekke in de studio door Mark E. Smith zijn verzonnen en muzikaal vooral steunen op het vinden van één bepaalde groove en die dan verder uit te bouwen. Een aantal keren is dat doodsaai (zoals met de opener van de plaat), soms werkt het meer dan perfect (met name het nummer "Blindness"). Een goede plaat wederom, al vraag ik me af wat het resultaat zou zijn als Mark E. Smith niet de neiging had elke scheet op plaat uit te brengen, en wat langer aan een plaat zou werken.
48. The Plot to Blow up the Eiffel Tower - Love in the Fascist Brothel
Net als Giddy Motors weet TPTBUTET hun aggressieve punkmuziek naadloos te combineren met jazzy structuren en klanken, hun rollende drums en snerpende, hoekige gitaren met dwarse blazers en pianoriedels. Niet zo goed als hun vorige plaat, en ook vergeleken bij eerdergenoemde Giddy Motors steken ze wat schril af, maar zeker geen slechte plaat. Heerlijk om stoom bij af te blazen.
47. The Joggers - With a Cape and Cane
Net als bij de vorige plaat "Solid Guild" doen the Joggers nog altijd niet aan normale, conventionele indierockliedjes, en komt het bij eerste luisterbeurten vooral over als een spastisch zooitje ongeregeld die vergeten is hun broodnodige dagelijkse dosis ritalin in te nemen. De liedjes schieten letterlijk van links naar rechts, maar op de een of andere manier weten the Joggers ze toch op de een of andere manier "kloppend" te krijgen tegen het einde. Het duurt even, maar aandachtig luisteren wordt bij The Joggers absoluut beloond.
46. Kaizers Orchestra - Maestro
Er zijn redelijk wat mensen die wat teleurgesteld waren in de nieuwe plaat van de Noorse zigeunerrockers (vooral omdat het in zijn geheel iets ingetogener is dan voorgaande platen), maar ik vind het persoonlijk wel werken. Wat minder springerige hoempa en wat meer sfeervolle luisterliedjes, over het algemeen gewoon een wat volwassener geluid dat ik wel kan waarderen.
45. Blood on the Wall - Awesomer
Door een aantal al afgebrand als een schaamteloze Pixieskloon, maar desondanks is het gewoon best een degelijke plaat - als de Pixies volgend jaar met een album komen dat deze kwaliteit weet te benaderen, ben ik al tevreden. Verder hoor ik nog wat raakvlakken met Pavements "Slanted & Enchanted" en wat invloeden van Sonic Youth, inspiratiebronnen die in dit tijdperk van new wave revivals toch een beetje zijn weggedrukt uit de hedendaagse indiesound - iets wat deze plaat toch net iets leuker maakt.
44. Thunderbirds Are Now! - Justamustache
Drukke indierockplaat die vooral doet denken aan ouder werk van Sleater-Kinney en Pretty Girls Make Graves (niet in het minst ook door zanger Ryan Allens hoge zangstem), waarbij het geluid als het ware wordt dichtgemetseld met hoekige gitaarlijnen en keyboardeffecten. Ondanks het gebrek aan wat rustpuntjes om het geluid wat meer ademruimte te geven, is het geheel toch erg catchy en vrolijk. Leuk plaatje.
43. Four Tet - Everything Ecstatic
De venijnige beat waar Kieran Hebden de nieuwe Four Tet-plaat mee opent zet meteen de toon, en het is duidelijk dat het geen flauwe herhalingsoefening is van de warme, gefragmenteerde voorganger "Rounds". Het gevolg is wel dat "Everything Ecstatic" als album wat minder homogeen klinkt, en over het algemeen wat chaotischer, flirtend met een electronische variant van freejazz. Deze geeft minder voldoening dan zijn voorganger, maar is er zeker niet minder interessant door.
42. Amusement Parks on Fire - Amusement Parks on Fire
De combinatie van lieflijke pianolijnen en drukke, door feedback omgeven gitaarlijnen doen aan Trail of Dead en Sonic Youth met een vleugje shoegazer denken. Alhoewel Amusement Parks on Fire geen originaliteitsprijzen zal winnen, is het toch een redelijk goede plaat die door haar homogeniteit af en toe wel naar monotonie neigt, maar het nooit ècht wordt.
41. I Am Kloot - Gods & Monsters
Op de een of andere manier blijf ik een zwak hebben voor deze band, alhoewel ze het niveau van hun debuut "Natural History" nooit echt meer hebben weten te benaderen. Door wat geforceerde en gekunstelde momenten duurde het even voor ik deze plaat daadwerkelijk kon waarderen, en op de een of andere manier voelt ie altijd net iets te lang, emotioneel uitputtend (een gevoel wat ik ook bij bijvoorbeeld "Up" van R.E.M. had), en ik vraag me af of dat net bij dat R.E.M. album vooral ligt aan de volgorde waarin de tracks zijn gerangschikt. Ondanks dat is "Gods & Monsters" toch een hele fijne plaat, waarbij het mooie concert in de Effenaar dit jaar zeker een steentje bijdroeg.
) plaats ik de resultaten eerst maar hier in het indietopic. Het kan op zich wel een leuke discussie kan losmaken, denk ik. 50. Venetian Snares - Rossz Csillag Allat Szuletett
Dit jaar heb ik me pas voor het eerst in de muziek van Venetian Snares gestort, en het was toch vooral deze plaat die daarbij een rol speelde. Een op papier onwaarschijnlijke maar in de praktijk redelijk indrukwekkende mix van klassieke muziek en kille, op hol geslagen drum & bass, die perfect de balans weet te vinden tussen bloedmooie sfeerklanken en foeilelijke beats.
49. The Fall - Fall Heads Roll
The Fall brengt al 30 jaar lang jaarlijks platen uit, en met zo'n indrukwekkende back catalogue is het soms moeilijk om je niet te overweldigd te voelen. Soms is het misschien gewoon het makkelijkste om gewoon alle nieuwe releases een beetje in de gaten te houden, en met dat in je achterhoofd is "Fall Heads Roll" gewoon een degelijke nieuwe plaat. Wederom vooral liedjes die tekstueel ter plekke in de studio door Mark E. Smith zijn verzonnen en muzikaal vooral steunen op het vinden van één bepaalde groove en die dan verder uit te bouwen. Een aantal keren is dat doodsaai (zoals met de opener van de plaat), soms werkt het meer dan perfect (met name het nummer "Blindness"). Een goede plaat wederom, al vraag ik me af wat het resultaat zou zijn als Mark E. Smith niet de neiging had elke scheet op plaat uit te brengen, en wat langer aan een plaat zou werken.
48. The Plot to Blow up the Eiffel Tower - Love in the Fascist Brothel
Net als Giddy Motors weet TPTBUTET hun aggressieve punkmuziek naadloos te combineren met jazzy structuren en klanken, hun rollende drums en snerpende, hoekige gitaren met dwarse blazers en pianoriedels. Niet zo goed als hun vorige plaat, en ook vergeleken bij eerdergenoemde Giddy Motors steken ze wat schril af, maar zeker geen slechte plaat. Heerlijk om stoom bij af te blazen.
47. The Joggers - With a Cape and Cane
Net als bij de vorige plaat "Solid Guild" doen the Joggers nog altijd niet aan normale, conventionele indierockliedjes, en komt het bij eerste luisterbeurten vooral over als een spastisch zooitje ongeregeld die vergeten is hun broodnodige dagelijkse dosis ritalin in te nemen. De liedjes schieten letterlijk van links naar rechts, maar op de een of andere manier weten the Joggers ze toch op de een of andere manier "kloppend" te krijgen tegen het einde. Het duurt even, maar aandachtig luisteren wordt bij The Joggers absoluut beloond.
46. Kaizers Orchestra - Maestro
Er zijn redelijk wat mensen die wat teleurgesteld waren in de nieuwe plaat van de Noorse zigeunerrockers (vooral omdat het in zijn geheel iets ingetogener is dan voorgaande platen), maar ik vind het persoonlijk wel werken. Wat minder springerige hoempa en wat meer sfeervolle luisterliedjes, over het algemeen gewoon een wat volwassener geluid dat ik wel kan waarderen.
45. Blood on the Wall - Awesomer
Door een aantal al afgebrand als een schaamteloze Pixieskloon, maar desondanks is het gewoon best een degelijke plaat - als de Pixies volgend jaar met een album komen dat deze kwaliteit weet te benaderen, ben ik al tevreden. Verder hoor ik nog wat raakvlakken met Pavements "Slanted & Enchanted" en wat invloeden van Sonic Youth, inspiratiebronnen die in dit tijdperk van new wave revivals toch een beetje zijn weggedrukt uit de hedendaagse indiesound - iets wat deze plaat toch net iets leuker maakt.
44. Thunderbirds Are Now! - Justamustache
Drukke indierockplaat die vooral doet denken aan ouder werk van Sleater-Kinney en Pretty Girls Make Graves (niet in het minst ook door zanger Ryan Allens hoge zangstem), waarbij het geluid als het ware wordt dichtgemetseld met hoekige gitaarlijnen en keyboardeffecten. Ondanks het gebrek aan wat rustpuntjes om het geluid wat meer ademruimte te geven, is het geheel toch erg catchy en vrolijk. Leuk plaatje.
43. Four Tet - Everything Ecstatic
De venijnige beat waar Kieran Hebden de nieuwe Four Tet-plaat mee opent zet meteen de toon, en het is duidelijk dat het geen flauwe herhalingsoefening is van de warme, gefragmenteerde voorganger "Rounds". Het gevolg is wel dat "Everything Ecstatic" als album wat minder homogeen klinkt, en over het algemeen wat chaotischer, flirtend met een electronische variant van freejazz. Deze geeft minder voldoening dan zijn voorganger, maar is er zeker niet minder interessant door.
42. Amusement Parks on Fire - Amusement Parks on Fire
De combinatie van lieflijke pianolijnen en drukke, door feedback omgeven gitaarlijnen doen aan Trail of Dead en Sonic Youth met een vleugje shoegazer denken. Alhoewel Amusement Parks on Fire geen originaliteitsprijzen zal winnen, is het toch een redelijk goede plaat die door haar homogeniteit af en toe wel naar monotonie neigt, maar het nooit ècht wordt.
41. I Am Kloot - Gods & Monsters
Op de een of andere manier blijf ik een zwak hebben voor deze band, alhoewel ze het niveau van hun debuut "Natural History" nooit echt meer hebben weten te benaderen. Door wat geforceerde en gekunstelde momenten duurde het even voor ik deze plaat daadwerkelijk kon waarderen, en op de een of andere manier voelt ie altijd net iets te lang, emotioneel uitputtend (een gevoel wat ik ook bij bijvoorbeeld "Up" van R.E.M. had), en ik vraag me af of dat net bij dat R.E.M. album vooral ligt aan de volgorde waarin de tracks zijn gerangschikt. Ondanks dat is "Gods & Monsters" toch een hele fijne plaat, waarbij het mooie concert in de Effenaar dit jaar zeker een steentje bijdroeg.
Ben benieuwd naar de rest Grobbel! Die motivaties zijn leuk om te lezen.
Ik heb er een Top 15 van gemaakt.
Jaarlijstjes 2005!
Ik heb er een Top 15 van gemaakt.
Jaarlijstjes 2005!
Aldus.
Herkenbaar je gevoel bij I Am Kloot
I love music |Ajax forever
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
http://frontpage.fok.nl/c(...)-feest-of-farce.html
Tja, bij het bekijken van de totale shortlist van bijna 100 albums merkte ik dat ik bij iets van 55 platen er daadwerkelijk een emotionele waarde aan hechtte, veel meer dan ik in jaren heb meegemaakt. Normaal gesproken heb ik al de grootste moeite met een top 25 of top 30, maar op de een of andere manier gaat het me dit jaar een stuk beter af. Ik zal wel teveel vrije tijd hebben gehad. Al denk ik dat mijn mp3-speler er ook een grote rol bij speelt.quote:Op dinsdag 20 december 2005 20:54 schreef Z het volgende:
Ben benieuwd naar de rest Grobbel! Die motivaties zijn leuk om te lezen.
Ik heb er een Top 15 van gemaakt.
Jaarlijstjes 2005!
Al denk ik dat mijn mp3-speler er ook een grote rol bij speelt. Oh, en het kan nog wel een paar dagen duren voor ik helemaal klaar ben.
Ik merkte hetzelfde maar ben toch maar bij 15 gestopt,. Ik wilde er tien doen maar had problrrmloos de 25 kunnen halen. Boven de 25 heb ik ik te weinig gevoel bij een plaat om een motivatie bij te geven. Ben Jackson And His Computeterband er alleen vergeten in te zetten bedenk ik me nu.
Aldus.
2005 was gewoon een ultiem geweldig jaar. Vorig jaar was de top 50 van mijn kant wat geforceerd, maar dit jaar vlogen de platen er uit.
40. Thee More Shallows - More Deep Cuts
Alhoewel het album ietwat uit balans is door een aantal absolute hoogtepunten ("Freshman Thesis" is zeker een van mijn favoriete tracks van het jaar) en wat mindere tracks tegen het einde van de plaat, en het geluid af en toe wel heel erg aan Grandaddy en aanverwanten doet denken, blijft het een erg sfeervolle plaat met smaakvol gebruik van klokkenspel en lieflijke strijkers. Soms is het deja vu gevoel erg sterk ("2 AM" klinkt alsof Grandaddy een nummer van Yann Tiersens Améliesoundtrack probeert te coveren), maar het eindresultaat valt desalniettemin niet tegen.
39. The Egg - Forwards
The Egg is een van die veelzijdige electronische bandjes die de luistervriendelijkheid en een warm geluid voorop stellen, en ook bij vlagen aan Air doet denken. Dit is het soort album dat zowel een goede soundtrack is voor een romantische avond als om 's avonds met een wijntje bij tot rust te komen, zonder in bloedeloze loungemuzak te verzanden. Vooral "Venice Beach" en "Walking Away" zijn bloedmooi.
38. Millionaire - Paradisiac
Er is een hoop gezegd en geschreven over de totaal veranderde koers van Millionaire ten opzichte van de vorige plaat, maar ik vind het in alle eerlijkheid helemaal niet zo'n gekke koerswijziging. Het debuut van deze band vond ik veel te wisselvallig om echt goed te vinden, alhoewel er best een aantal mooie tracks opstonden - een probleem dat Tim Vanhamel en de zijnen vakkundig weten te elimineren op "Paradisiac" door er een zompige, volgebouwde stonerplaat van te maken, waarbij niet de liedjes maar de groove centraal staat. In mijn optiek een meer dan geslaagd experiment.
37. Silver Jews - Tanglewood Numbers
Greg Berman kan nog altijd totaal niet zingen, en zijn delivery is ook allesbehalve perfect - maar het geeft deze nieuwe Silver Jewsplaat wel wat extra charme. Wat vooral opvalt is dat er dit keer veel meer een bandgevoel is dan bij eerder werk - wat bijvoorbeeld tracks als "Punks in the Beerlight" een gelaagdheid geven die de Silver Jews nog niet eerder hebben gehad. Af en toe neigt het naar het gezapige, maar Berman kan bij mij sowieso wel een potje breken.
36. Electrelane - Axes
Eigenlijk kennen de dames van Electrelane maar 1 truukje - het vinden van een groove en deze langzaam crescendo te laten gaan door ofwel het geluid uit te diepen, ofwel het tempo te veranderen, of beide. Op de een of andere manier blijft dat truukje wel bijna een heel album boeien, op wat mindere momenten na - maar als het raak is, is het ook echt raak (bijvoorbeeld bij het nummer "Bells"). Op dat soort momenten is het gewoon een van de beste platen van het jaar, en vergeet je gewoon even dat er toch wat dieptepuntjes tussenstaan.
35. Jason Forrest - Shamelessly Exciting
Een onverwachts hoogtepunt op Lowlands dit jaar in de tent van Texelse Boys. Deze samplefreak heeft vooral een voorliefde voor cockrock en macho beats, en weet de meest uiteenlopende samples te combineren in knotsgekke, bijna onmogelijk catchy gedreun die op een bijzonder curieuze manier elke dansvloer in beweging krijgen (mits de toeschouwers niet al weglopen bij het eerste nummer). Geniale malloot met een goede show en fantastische, erg originele plaat.
34. Madrugada - The Deep End
Alhoewel de plaat vooral wordt gedragen door de prachtige singles ("The Kids are on High Street", "Hold on to You") weet Madrugada voor het eerst in al die jaren dat ik ze al ken de juiste snaar te raken - op de een of andere manier klikt het nu wel, terwijl dat bij eerdere platen gewoon niet lukte. Minder donker dan voorgaand werk, maar nog steeds duidelijke adepten van Nick Cave. Mooie plaat voor een druilerige, regenachtige zondagmiddag.
33. Okkervil River - Black Sheep Boy
Deze plaat probeerde ik al een tijdje door te worstelen, maar het was pas een paar weken terug dat de puzzelstukjes echt op hun plaats vielen. Emotioneel redelijk zwaar beladen, maar met een goede afwisseling van songs en verschillende invalshoeken bij opeenvolgende tracks weten ze de aandacht prima vast te houden.
32. Franz Ferdinand - You Could Have it So Much Better
Wederom een prima liveoptreden van ze gezien dit jaar (nu op Lowlands), al bleek toen al een beetje dat het nieuwe werk wat minder singlegericht was, en het niet haalde bij de catchy dansvloervullers van hun debuut ("Do you want to" blijf ik een wat mager nummer vinden, zeker als single). Het gevolg is wel dat het als album wel beter werkt en in elkaar overvloeit, en er een zekere veelzijdigheid naar boven komt drijven die gunstig stemt voor de toekomst van de band. Een geslaagde plaat, al blijf ik de eerste CD wel iets beter vinden.
31. Broken Social Scene - Broken Social Scene
Lager wellicht dan ik van te voren had verwacht na ik totaal verliefd was geworden op het eerder gelekte "7/4 (Shoreline)", maar alhoewel het volle geluid van het gigantische collectief erg indrukwekkend is, heb ik wel het gevoel dat ze zich af en toe ietwat vergalopperen. Het is geen publiekelijk geheim dat de band met opzet een overweldigende, bijna apocalyptische aanpak verkoos boven luistervriendelijkheid, en het resultaat is ook absoluut indrukwekkend. Al vraag ik me af hoeveel beter de plaat geweest zou zijn als het geluid net even wat strakker en meer gefocust was - een grootse kakefonie van geluiden kan soms fantastisch werken, maar het moet ook niet te vaak binnen hetzelfde album worden toegepast.
Alhoewel het album ietwat uit balans is door een aantal absolute hoogtepunten ("Freshman Thesis" is zeker een van mijn favoriete tracks van het jaar) en wat mindere tracks tegen het einde van de plaat, en het geluid af en toe wel heel erg aan Grandaddy en aanverwanten doet denken, blijft het een erg sfeervolle plaat met smaakvol gebruik van klokkenspel en lieflijke strijkers. Soms is het deja vu gevoel erg sterk ("2 AM" klinkt alsof Grandaddy een nummer van Yann Tiersens Améliesoundtrack probeert te coveren), maar het eindresultaat valt desalniettemin niet tegen.
39. The Egg - Forwards
The Egg is een van die veelzijdige electronische bandjes die de luistervriendelijkheid en een warm geluid voorop stellen, en ook bij vlagen aan Air doet denken. Dit is het soort album dat zowel een goede soundtrack is voor een romantische avond als om 's avonds met een wijntje bij tot rust te komen, zonder in bloedeloze loungemuzak te verzanden. Vooral "Venice Beach" en "Walking Away" zijn bloedmooi.
38. Millionaire - Paradisiac
Er is een hoop gezegd en geschreven over de totaal veranderde koers van Millionaire ten opzichte van de vorige plaat, maar ik vind het in alle eerlijkheid helemaal niet zo'n gekke koerswijziging. Het debuut van deze band vond ik veel te wisselvallig om echt goed te vinden, alhoewel er best een aantal mooie tracks opstonden - een probleem dat Tim Vanhamel en de zijnen vakkundig weten te elimineren op "Paradisiac" door er een zompige, volgebouwde stonerplaat van te maken, waarbij niet de liedjes maar de groove centraal staat. In mijn optiek een meer dan geslaagd experiment.
37. Silver Jews - Tanglewood Numbers
Greg Berman kan nog altijd totaal niet zingen, en zijn delivery is ook allesbehalve perfect - maar het geeft deze nieuwe Silver Jewsplaat wel wat extra charme. Wat vooral opvalt is dat er dit keer veel meer een bandgevoel is dan bij eerder werk - wat bijvoorbeeld tracks als "Punks in the Beerlight" een gelaagdheid geven die de Silver Jews nog niet eerder hebben gehad. Af en toe neigt het naar het gezapige, maar Berman kan bij mij sowieso wel een potje breken.
36. Electrelane - Axes
Eigenlijk kennen de dames van Electrelane maar 1 truukje - het vinden van een groove en deze langzaam crescendo te laten gaan door ofwel het geluid uit te diepen, ofwel het tempo te veranderen, of beide. Op de een of andere manier blijft dat truukje wel bijna een heel album boeien, op wat mindere momenten na - maar als het raak is, is het ook echt raak (bijvoorbeeld bij het nummer "Bells"). Op dat soort momenten is het gewoon een van de beste platen van het jaar, en vergeet je gewoon even dat er toch wat dieptepuntjes tussenstaan.
35. Jason Forrest - Shamelessly Exciting
Een onverwachts hoogtepunt op Lowlands dit jaar in de tent van Texelse Boys. Deze samplefreak heeft vooral een voorliefde voor cockrock en macho beats, en weet de meest uiteenlopende samples te combineren in knotsgekke, bijna onmogelijk catchy gedreun die op een bijzonder curieuze manier elke dansvloer in beweging krijgen (mits de toeschouwers niet al weglopen bij het eerste nummer). Geniale malloot met een goede show en fantastische, erg originele plaat.
34. Madrugada - The Deep End
Alhoewel de plaat vooral wordt gedragen door de prachtige singles ("The Kids are on High Street", "Hold on to You") weet Madrugada voor het eerst in al die jaren dat ik ze al ken de juiste snaar te raken - op de een of andere manier klikt het nu wel, terwijl dat bij eerdere platen gewoon niet lukte. Minder donker dan voorgaand werk, maar nog steeds duidelijke adepten van Nick Cave. Mooie plaat voor een druilerige, regenachtige zondagmiddag.
33. Okkervil River - Black Sheep Boy
Deze plaat probeerde ik al een tijdje door te worstelen, maar het was pas een paar weken terug dat de puzzelstukjes echt op hun plaats vielen. Emotioneel redelijk zwaar beladen, maar met een goede afwisseling van songs en verschillende invalshoeken bij opeenvolgende tracks weten ze de aandacht prima vast te houden.
32. Franz Ferdinand - You Could Have it So Much Better
Wederom een prima liveoptreden van ze gezien dit jaar (nu op Lowlands), al bleek toen al een beetje dat het nieuwe werk wat minder singlegericht was, en het niet haalde bij de catchy dansvloervullers van hun debuut ("Do you want to" blijf ik een wat mager nummer vinden, zeker als single). Het gevolg is wel dat het als album wel beter werkt en in elkaar overvloeit, en er een zekere veelzijdigheid naar boven komt drijven die gunstig stemt voor de toekomst van de band. Een geslaagde plaat, al blijf ik de eerste CD wel iets beter vinden.
31. Broken Social Scene - Broken Social Scene
Lager wellicht dan ik van te voren had verwacht na ik totaal verliefd was geworden op het eerder gelekte "7/4 (Shoreline)", maar alhoewel het volle geluid van het gigantische collectief erg indrukwekkend is, heb ik wel het gevoel dat ze zich af en toe ietwat vergalopperen. Het is geen publiekelijk geheim dat de band met opzet een overweldigende, bijna apocalyptische aanpak verkoos boven luistervriendelijkheid, en het resultaat is ook absoluut indrukwekkend. Al vraag ik me af hoeveel beter de plaat geweest zou zijn als het geluid net even wat strakker en meer gefocust was - een grootse kakefonie van geluiden kan soms fantastisch werken, maar het moet ook niet te vaak binnen hetzelfde album worden toegepast.
Ik zal een deze dagen ook een lijstje maken, maar ik hou het maar gewoon bij een beknopte top 10 o.i.d.. Ik ben niet zo'n gestructureerd lijstjes mens. Sowieso een kutklus om al die geweldige platen tegen elkaar af te moeten strepen.
Maar goed, ik kom er op terug. Een kleine spoiler, veel van de volgende namen zullen wel terugkomen in mijn lijstje: Spoon, Clem Snide, Richard Hawley, Spinvis, Bright Eyes, Decemberists, Antony And The Johnsons en Andrew Bird. Het zal dus geen hele verrassende lijst worden. Wel een hele mooi uiteraard.
Maar goed, ik kom er op terug. Een kleine spoiler, veel van de volgende namen zullen wel terugkomen in mijn lijstje: Spoon, Clem Snide, Richard Hawley, Spinvis, Bright Eyes, Decemberists, Antony And The Johnsons en Andrew Bird. Het zal dus geen hele verrassende lijst worden. Wel een hele mooi uiteraard.
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
30. dEUS - Pocket Revolution
Niet de grandioze comeback die ik had gehoopt, en zelfs lichtjes teleurstellend - al komt dat waarschijnlijk door het opgebouwde verwachtingspatroon na 6 jaar stilte. "The Ideal Crash" was toentertijd een openbaring voor mij, en zonder twijfel een van de belangrijkste sturende factoren die me van zouteloze 3FM rock het rechte pad van wat diepgaandere en originelere muziek wist te stuwen. En tja, dan kan zo'n nieuwe plaat eigenlijk alleen nog maar tegenvallen. Met name de rechttoe rechtaan-rockers die de plaat telt komen me wat te gewoontjes over, al is het zeker geen slecht album. "Nothing Really Ends" heeft zichzelf natuurlijk allang bewezen en is een welkom toetje, maar het album telt genoeg hoogtepunten om de interesse vast te houden. Niet wat ik had verwacht/gehoopt, maar toch absoluut geen afgang voor Tom Barman en de zijnen.
29. 65 Days of Static - One Time For All Time
Persoonlijke ontdekking van het jaar, die ik in rap tempo via de eerste EP en hun debuutalbum (waarvan ik aanvankelijk overtuigd was dat ze dit jaar nog waren uitgebracht, gek genoeg) tot deze plaat volgde. De band klinkt als een kwaaie en meer aggressieve versie van Mogwai, met iets meer electronische foefjes. Maar waar Mogwai juist het gevoel van understatement probeerde op te zoeken met hun laatste paar platen, daar zoekt 65 Days of Static juist het overweldigende, het sublieme op. Ze nodigen je uit om je helemaal zielloos te dansen op bijna onmogelijke beats, en je zelf helemaal over te geven in een bijna verdrinkend geluid. Een track als "Await Rescue" hoort absoluut tot de hoogtepunten van het jaar.
28. Eels - Blinking Lights and Other Revelations
Het blijft een draak van een plaat in omvang, en het duurde tot een degelijk concert in de Nijmeegse schouwburg voor ik de plaat in zijn geheel echt kon waarderen, maar dit is hoe dan ook de eerste plaat van E die me emotioneel weet te raken sinds "Daisies of the Galaxy". Een wat compacter geheel zou denk ik beter gewerkt hebben, maar alles bij elkaar weet deze dubbel-CD me bij vlagen toch wel op een goede manier te ontroeren. Ik ben in jaren in ieder geval niet meer zo geïnteresseerd geweest in deze band, dus dat heeft deze plaat ook mooi voor mekaar gekregen.
27. The Fiery Furnaces - EP
Dit heet officieel een restjesverzamelaar te zijn, maar er zijn niet veel bands die zo'n kwalitatief goede verzameling b-kantjes kunnen presenteren. Dit is meer een logisch vervolg op "Hallowbird's Bark" dan "Blueberry Boat", en het is toch fijn de wat compactere liedjesschrijverskwaliteiten van de Furnaces weer eens in actie te horen. Degelijke plaat die ondanks het gefragmenteerde karakter toch redelijk homogeen klinkt.
26. The Wedding Present - Take Fountain
De eerste Wedding Present plaat in jaren was meteen mijn eerste echte kennismaking met de band, en het was daarmee ook zeker een aangename. "Interstate 5" blijft een magnifiek nummer, waar ook het eerder in 2003 onder de alter ego Cinerama uitgebrachte "Don't Touch That Dial" blijft ontroeren. Er staan wat minder interessante nummers op, maar nooit op een storende manier - het blijft een homogeen, goed gestructureerde plaat met breekbare, soms zweverige, soms ontnuchterende indiepop en rock.
25. Fiona Apple - Extraordinary Machine (Jon Brion versie)
Het klinkt cliché onderhand, maar de eerder dit jaar gelekte versie van Fiona Apples derde plaat is in mijn optiek stukken sterker dan de veel gladder geproduceerde, officieel uitgebrachte versie. Bij Jon Brions product waande ik me meteen weer terug naar het warme geluid van "When the Pawn", en het is voor mij veel meer een logisch vervolg op haar carrière dan de uiteindelijke versie, die veel te risicoloos is geproduceerd. Er gaan geruchten dat EM 1.0 wellicht volgend jaar alsnog wordt uitgebracht, dus ik houd m'n hart vast. Voor nu blijf ik maar bij deze mp3-versie.
24. M.I.A. - Arular
Het is vunzig, ordinair en erg goedkoop - maar misschien juist wel daarom is deze plaat zo fascinerend. Ik weet niet of ze zich een weg in traditionele dancehalls heeft weten te ellebogen, maar met fantastische tracks als "Pull Up the People", "Bucky Done Gone" en "Galang" leert ze mij in elk geval te fascineren voor deze vorm van muziek. Al moet ik erbij zeggen dat de clip van "Galang" zo slecht was dat ik me op de een of andere manier bijna schaamde om haar tegen de afkeurende blikken van mijn huisgenoten moest verdedigen.
23. Wolf Parade - Apologies to the Queen Mary
Een van die hypes die ik al redelijk vroeg zag aankomen, maar me niet achter kon scharen tot ie alweer bijna over haar hoogtepunt heen was. Het is even wennen aan de zangstem, en juist door die hype was ik tijdenlang aan het zoeken naar een bepaalde briljantheid die er gewoon niet bleek te zijn; maar als je je daar eenmaal overheen weet te zetten, is het best een goede plaat met een mooi, vol geluid en een aantal prachtige hoogtepunten ("Shine a Light", "This Heart's on Fire", Grounds for Divorce").
22. The Deadly Snakes - Porcella
Bijtend, bluesy, folky, knettergek - een band die tegelijkertijd aan Kaizers Orchestra, Nick Cave, Jon Spencer, De Kift en The Kinks doet denken, en een prachtige plaat met "Porcella" weet af te leveren, die zowel ontroert als swingt. Leukste (her)ontdekking van het jaar die niet helemaal kapotgehypt is.
21. Love is All - Nine Times That Same Song
Pas net ontdekte plaat met hele fijne, beklijvende popliedjes. Erg druk van opzet met een haast naieve vrolijkheid, gesteund door volle blazers en soms heerlijk snerpende gitaren. Ik weet niet of deze hoger of lager gekomen zou zijn als ik deze in januari in plaats van in november had leren kennen, maar op dit moment is het gewoon een erg leuke, onbezorgde plaat met afwisselend lieve en puntige popliedjes.
En ik hou er mee op voor vandaag.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 20-12-2005 23:31:51 ]
Niet de grandioze comeback die ik had gehoopt, en zelfs lichtjes teleurstellend - al komt dat waarschijnlijk door het opgebouwde verwachtingspatroon na 6 jaar stilte. "The Ideal Crash" was toentertijd een openbaring voor mij, en zonder twijfel een van de belangrijkste sturende factoren die me van zouteloze 3FM rock het rechte pad van wat diepgaandere en originelere muziek wist te stuwen. En tja, dan kan zo'n nieuwe plaat eigenlijk alleen nog maar tegenvallen. Met name de rechttoe rechtaan-rockers die de plaat telt komen me wat te gewoontjes over, al is het zeker geen slecht album. "Nothing Really Ends" heeft zichzelf natuurlijk allang bewezen en is een welkom toetje, maar het album telt genoeg hoogtepunten om de interesse vast te houden. Niet wat ik had verwacht/gehoopt, maar toch absoluut geen afgang voor Tom Barman en de zijnen.
29. 65 Days of Static - One Time For All Time
Persoonlijke ontdekking van het jaar, die ik in rap tempo via de eerste EP en hun debuutalbum (waarvan ik aanvankelijk overtuigd was dat ze dit jaar nog waren uitgebracht, gek genoeg) tot deze plaat volgde. De band klinkt als een kwaaie en meer aggressieve versie van Mogwai, met iets meer electronische foefjes. Maar waar Mogwai juist het gevoel van understatement probeerde op te zoeken met hun laatste paar platen, daar zoekt 65 Days of Static juist het overweldigende, het sublieme op. Ze nodigen je uit om je helemaal zielloos te dansen op bijna onmogelijke beats, en je zelf helemaal over te geven in een bijna verdrinkend geluid. Een track als "Await Rescue" hoort absoluut tot de hoogtepunten van het jaar.
28. Eels - Blinking Lights and Other Revelations
Het blijft een draak van een plaat in omvang, en het duurde tot een degelijk concert in de Nijmeegse schouwburg voor ik de plaat in zijn geheel echt kon waarderen, maar dit is hoe dan ook de eerste plaat van E die me emotioneel weet te raken sinds "Daisies of the Galaxy". Een wat compacter geheel zou denk ik beter gewerkt hebben, maar alles bij elkaar weet deze dubbel-CD me bij vlagen toch wel op een goede manier te ontroeren. Ik ben in jaren in ieder geval niet meer zo geïnteresseerd geweest in deze band, dus dat heeft deze plaat ook mooi voor mekaar gekregen.
27. The Fiery Furnaces - EP
Dit heet officieel een restjesverzamelaar te zijn, maar er zijn niet veel bands die zo'n kwalitatief goede verzameling b-kantjes kunnen presenteren. Dit is meer een logisch vervolg op "Hallowbird's Bark" dan "Blueberry Boat", en het is toch fijn de wat compactere liedjesschrijverskwaliteiten van de Furnaces weer eens in actie te horen. Degelijke plaat die ondanks het gefragmenteerde karakter toch redelijk homogeen klinkt.
26. The Wedding Present - Take Fountain
De eerste Wedding Present plaat in jaren was meteen mijn eerste echte kennismaking met de band, en het was daarmee ook zeker een aangename. "Interstate 5" blijft een magnifiek nummer, waar ook het eerder in 2003 onder de alter ego Cinerama uitgebrachte "Don't Touch That Dial" blijft ontroeren. Er staan wat minder interessante nummers op, maar nooit op een storende manier - het blijft een homogeen, goed gestructureerde plaat met breekbare, soms zweverige, soms ontnuchterende indiepop en rock.
25. Fiona Apple - Extraordinary Machine (Jon Brion versie)
Het klinkt cliché onderhand, maar de eerder dit jaar gelekte versie van Fiona Apples derde plaat is in mijn optiek stukken sterker dan de veel gladder geproduceerde, officieel uitgebrachte versie. Bij Jon Brions product waande ik me meteen weer terug naar het warme geluid van "When the Pawn", en het is voor mij veel meer een logisch vervolg op haar carrière dan de uiteindelijke versie, die veel te risicoloos is geproduceerd. Er gaan geruchten dat EM 1.0 wellicht volgend jaar alsnog wordt uitgebracht, dus ik houd m'n hart vast. Voor nu blijf ik maar bij deze mp3-versie.
24. M.I.A. - Arular
Het is vunzig, ordinair en erg goedkoop - maar misschien juist wel daarom is deze plaat zo fascinerend. Ik weet niet of ze zich een weg in traditionele dancehalls heeft weten te ellebogen, maar met fantastische tracks als "Pull Up the People", "Bucky Done Gone" en "Galang" leert ze mij in elk geval te fascineren voor deze vorm van muziek. Al moet ik erbij zeggen dat de clip van "Galang" zo slecht was dat ik me op de een of andere manier bijna schaamde om haar tegen de afkeurende blikken van mijn huisgenoten moest verdedigen.
23. Wolf Parade - Apologies to the Queen Mary
Een van die hypes die ik al redelijk vroeg zag aankomen, maar me niet achter kon scharen tot ie alweer bijna over haar hoogtepunt heen was. Het is even wennen aan de zangstem, en juist door die hype was ik tijdenlang aan het zoeken naar een bepaalde briljantheid die er gewoon niet bleek te zijn; maar als je je daar eenmaal overheen weet te zetten, is het best een goede plaat met een mooi, vol geluid en een aantal prachtige hoogtepunten ("Shine a Light", "This Heart's on Fire", Grounds for Divorce").
22. The Deadly Snakes - Porcella
Bijtend, bluesy, folky, knettergek - een band die tegelijkertijd aan Kaizers Orchestra, Nick Cave, Jon Spencer, De Kift en The Kinks doet denken, en een prachtige plaat met "Porcella" weet af te leveren, die zowel ontroert als swingt. Leukste (her)ontdekking van het jaar die niet helemaal kapotgehypt is.
21. Love is All - Nine Times That Same Song
Pas net ontdekte plaat met hele fijne, beklijvende popliedjes. Erg druk van opzet met een haast naieve vrolijkheid, gesteund door volle blazers en soms heerlijk snerpende gitaren. Ik weet niet of deze hoger of lager gekomen zou zijn als ik deze in januari in plaats van in november had leren kennen, maar op dit moment is het gewoon een erg leuke, onbezorgde plaat met afwisselend lieve en puntige popliedjes.
En ik hou er mee op voor vandaag.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 20-12-2005 23:31:51 ]
20. Super Furry Animals - Love Kraft
De Super Furry Animals zijn allang niet meer die knotsgekke, alle genres in één nummer proppende band die me een paar jaar geleden zowel fascineerde als soms ook frustreerde. Met ingang van de vorige plaat "Phantom Power" weten ze echter hun gekheid in een veel subtieler formaat te brengen, wat resulteerde in een veel homogenere en (voor buitenstaanders) luistervriendelijke plaat. Met "Love Kraft" gaan ze gewoon verder op de ingeslagen weg van lieve luisterpop met bijna verstopte scherpe randjes. Ook deze keer weten ze iedereen op het verkeerde been te brengen door het meest irritante nummer op single uit te brengen ("Lazer Beam"), net zoals ze toentertijd deden met "Golden Retriever". Maar als je daar doorheen kan kijken is "Love Kraft" eigenlijk wederom een prachtige plaat met chamber pop. De gekheid mis ik wel een beetje, maar SFA gaat er toch op een goede manier mee om.
19. Architecture in Helsinki - In Case We Die
Ik kende ze al wel wat langer (met dank aan John Peel), maar met deze plaat wisten ze me toch op een aangename manier te verrassen. Erg creatieve plaat, eentje die doet denken aan "Blueberry Boat" van The Fiery Furnaces - maar op hetzelfde moment veel meer swingt en gewoon iets "logischer" overkomt dan het enigszins miskende meesterwerk van de Friedbergers. De ideeën spatten werkelijk van de plaat af, en lieflijke indiepop wordt vakkundig gecombineerd met mafheid die op een slinkse manier veel briljanter is dan het zich direct voordoet. Erg interessante plaat.
18. Deerhoof - The Runners Four
Het blijft wennen, Deerhoofs unieke aanpak van hoge Japanse schrilstemmetjes en snerpend dwarse gitaren. Maar als je je daar eenmaal overheen zet openbaart zich een indrukwekkende wereld van heerlijke melodieën en riffs, elementen die de meeste andere luisteraars waarschijnlijk niet te horen krijgen omdat die de CD waarschijnlijk na een paar nummers al hebben afgezet. Tracks als "Wrong Time Capsule" zijn om te sterven zo mooi. Erg dwars, maar dat geeft het wel wat extras.
17. The Decemberists - Picaresque
In mijn optiek worden the Decemberists er alleen maar beter op met de jaren. Heerlijke melodieën, prachtige verhalende teksten, en een indrukwekkende rij hoogtepunten die het album naar hogere sferen weten te stuwen ("The Infanta", "We Both Go Down Together", "The Engine Driver", "16 Military Wives"). In mijn optiek geeft deze ook meer voldoening dan de wat tegenvallende tweede plaat "Her Majesty, The Decemberists".
16. Clap Your Hands Say Yeah! - Clap Your Hands Say Yeah!
Over een haat/liefde-verhouding gesproken. Het album telt een aantal tracks waarbij het erg makkelijk is om de CYHSY!-hype redelijk snel te omarmen, maar het blijft wennen aan het opvallende, schrille, raspende stemgeluid van de leadzanger, erg genoeg om af en toe het Geloof In De Hype te doen wankelen. Alhoewel ik nog steeds niet elke uithoek van het album heb weten te omarmen als geniaal, is het toch wel duidelijk dat dit een bijzondere plaat betreft. Weliswaar even doorbijten, maar resultaat is er op zich wel naar.
15. Bloc Party - Silent Alarm
Gek genoeg weten deze NME-troetelberen het niveau van hun fantastische debuut-EP niet te overtreffen, en doet het als fan van het eerste (tweede?) uur een beetje pijn dat de geniale single "Little Thoughts" de oorspronkelijke tracklist niet had gehaald, waar alle andere singles wel die eer was toegedaan. En het album is dan ook niet continu even sterk - zeker tegen het einde wordt het allemaal wat vermoeiender en routineus, zo lijkt het. Desalniettemin staan er genoeg geniale momenten op om hiervoor te compenseren, en blijft het een leuke plaat om geregeld op te blijven zetten.
14. Isolée - We Are Monster
Zo af en toe weet een plaat uit een genre waar je maar weinig kaas van gegeten hebt je aandacht te pakken, en "We Are Monster" is er daar één van. Intrigerend electronisch gekunstelde muziek, die zowel minimalistisch als warm weet te zijn (zelfs al blijf ik een leek op dit gebied). Plaat die ik redelijk vaak heb gedraaid het afgelopen jaar, en op de een of andere manier me op een perfecte manier wist te steunen bij saaie studiesessies. Doet zowel dienst als relaxerend en stimulerend, prima plaat.
13. Serena Maneesh - Serena Maneesh
Tot iemand me er onlangs op wees, was me niet eens opgevallen hoeveel aan invloeden van Motorpsycho Serena Maneesh eigenlijk in hun muziek heeft weten te verwerken. Onder die heerlijke laag grommende shoegazer zit het doorbeukende ritme van vooral "Psychonaut", en persoonlijk vind ik dat als groot Motorpsycholiefhebber niet eens zo vervelend. Het eindresultaat is hoe dan ook een originele som van al hun invloeden, en geen enkele track op het album is echt hetzelfde - of het nu gaat om de heerlijk doorbeukende opener "Drain Cosmetics" of het supercompacte, maar daardoor immens intrigerende 2 minuten durende "Un-Deux". Goede plaat, en ik ben benieuwd wat de toekomst voor deze band zal gaan brengen.
12. Sleater-Kinney - The Woods
Meteen bij opener "The Fox" blijkt al dat dit niet dezelfde Sleater-Kinney is die zich jarenlang specialiseerden in muziek die bleef jeuken en alle kanten krioelde, en met hoekige gitaren alle stiltes probeerde vol te bouwen. Dit keer zijn de dames minder subtiel, en gaan ze voor een wat extrovertere, directere aanpak. De invloeden van het oude werk zijn er nog absoluut, maar ze zijn nu geplaatst in de context van een trio dat niet alleen meer wil intrigeren met hun werk, maar ook gewoon een moddervette plaat willen maken. Opvallende comeback.
11. Tocotronic - Pure Vernunft Darf Niemals Siegen
Ik weet niet of het komt dat ik me voor het eerst in jaren echt in een Tocotronic-plaat weet te storten (alhoewel ik ze al sinds de late jaren '90 regelmatig draai), maar op de een of andere manier weet deze plaat meer te klikken dan de oudere platen waar ik eerder doorheen probeerde te komen. Natuurlijk staan er een paar tracks tussen die me wat minder doen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de fantastische rij singles die van deze plaat afkomen, als ook tracks als "Mein Prinz", "Tag der Toten" en "Ich Habe Stimmen Gehört". Het album is consistent heerlijk om naar te luisteren, en de mindere tracks zijn op zo'n manier over het hele album gesmeerd dat ze mijn luisterplezier amper deren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 14:41:57 ]
De Super Furry Animals zijn allang niet meer die knotsgekke, alle genres in één nummer proppende band die me een paar jaar geleden zowel fascineerde als soms ook frustreerde. Met ingang van de vorige plaat "Phantom Power" weten ze echter hun gekheid in een veel subtieler formaat te brengen, wat resulteerde in een veel homogenere en (voor buitenstaanders) luistervriendelijke plaat. Met "Love Kraft" gaan ze gewoon verder op de ingeslagen weg van lieve luisterpop met bijna verstopte scherpe randjes. Ook deze keer weten ze iedereen op het verkeerde been te brengen door het meest irritante nummer op single uit te brengen ("Lazer Beam"), net zoals ze toentertijd deden met "Golden Retriever". Maar als je daar doorheen kan kijken is "Love Kraft" eigenlijk wederom een prachtige plaat met chamber pop. De gekheid mis ik wel een beetje, maar SFA gaat er toch op een goede manier mee om.
19. Architecture in Helsinki - In Case We Die
Ik kende ze al wel wat langer (met dank aan John Peel), maar met deze plaat wisten ze me toch op een aangename manier te verrassen. Erg creatieve plaat, eentje die doet denken aan "Blueberry Boat" van The Fiery Furnaces - maar op hetzelfde moment veel meer swingt en gewoon iets "logischer" overkomt dan het enigszins miskende meesterwerk van de Friedbergers. De ideeën spatten werkelijk van de plaat af, en lieflijke indiepop wordt vakkundig gecombineerd met mafheid die op een slinkse manier veel briljanter is dan het zich direct voordoet. Erg interessante plaat.
18. Deerhoof - The Runners Four
Het blijft wennen, Deerhoofs unieke aanpak van hoge Japanse schrilstemmetjes en snerpend dwarse gitaren. Maar als je je daar eenmaal overheen zet openbaart zich een indrukwekkende wereld van heerlijke melodieën en riffs, elementen die de meeste andere luisteraars waarschijnlijk niet te horen krijgen omdat die de CD waarschijnlijk na een paar nummers al hebben afgezet. Tracks als "Wrong Time Capsule" zijn om te sterven zo mooi. Erg dwars, maar dat geeft het wel wat extras.
17. The Decemberists - Picaresque
In mijn optiek worden the Decemberists er alleen maar beter op met de jaren. Heerlijke melodieën, prachtige verhalende teksten, en een indrukwekkende rij hoogtepunten die het album naar hogere sferen weten te stuwen ("The Infanta", "We Both Go Down Together", "The Engine Driver", "16 Military Wives"). In mijn optiek geeft deze ook meer voldoening dan de wat tegenvallende tweede plaat "Her Majesty, The Decemberists".
16. Clap Your Hands Say Yeah! - Clap Your Hands Say Yeah!
Over een haat/liefde-verhouding gesproken. Het album telt een aantal tracks waarbij het erg makkelijk is om de CYHSY!-hype redelijk snel te omarmen, maar het blijft wennen aan het opvallende, schrille, raspende stemgeluid van de leadzanger, erg genoeg om af en toe het Geloof In De Hype te doen wankelen. Alhoewel ik nog steeds niet elke uithoek van het album heb weten te omarmen als geniaal, is het toch wel duidelijk dat dit een bijzondere plaat betreft. Weliswaar even doorbijten, maar resultaat is er op zich wel naar.
15. Bloc Party - Silent Alarm
Gek genoeg weten deze NME-troetelberen het niveau van hun fantastische debuut-EP niet te overtreffen, en doet het als fan van het eerste (tweede?) uur een beetje pijn dat de geniale single "Little Thoughts" de oorspronkelijke tracklist niet had gehaald, waar alle andere singles wel die eer was toegedaan. En het album is dan ook niet continu even sterk - zeker tegen het einde wordt het allemaal wat vermoeiender en routineus, zo lijkt het. Desalniettemin staan er genoeg geniale momenten op om hiervoor te compenseren, en blijft het een leuke plaat om geregeld op te blijven zetten.
14. Isolée - We Are Monster
Zo af en toe weet een plaat uit een genre waar je maar weinig kaas van gegeten hebt je aandacht te pakken, en "We Are Monster" is er daar één van. Intrigerend electronisch gekunstelde muziek, die zowel minimalistisch als warm weet te zijn (zelfs al blijf ik een leek op dit gebied). Plaat die ik redelijk vaak heb gedraaid het afgelopen jaar, en op de een of andere manier me op een perfecte manier wist te steunen bij saaie studiesessies. Doet zowel dienst als relaxerend en stimulerend, prima plaat.
13. Serena Maneesh - Serena Maneesh
Tot iemand me er onlangs op wees, was me niet eens opgevallen hoeveel aan invloeden van Motorpsycho Serena Maneesh eigenlijk in hun muziek heeft weten te verwerken. Onder die heerlijke laag grommende shoegazer zit het doorbeukende ritme van vooral "Psychonaut", en persoonlijk vind ik dat als groot Motorpsycholiefhebber niet eens zo vervelend. Het eindresultaat is hoe dan ook een originele som van al hun invloeden, en geen enkele track op het album is echt hetzelfde - of het nu gaat om de heerlijk doorbeukende opener "Drain Cosmetics" of het supercompacte, maar daardoor immens intrigerende 2 minuten durende "Un-Deux". Goede plaat, en ik ben benieuwd wat de toekomst voor deze band zal gaan brengen.
12. Sleater-Kinney - The Woods
Meteen bij opener "The Fox" blijkt al dat dit niet dezelfde Sleater-Kinney is die zich jarenlang specialiseerden in muziek die bleef jeuken en alle kanten krioelde, en met hoekige gitaren alle stiltes probeerde vol te bouwen. Dit keer zijn de dames minder subtiel, en gaan ze voor een wat extrovertere, directere aanpak. De invloeden van het oude werk zijn er nog absoluut, maar ze zijn nu geplaatst in de context van een trio dat niet alleen meer wil intrigeren met hun werk, maar ook gewoon een moddervette plaat willen maken. Opvallende comeback.
11. Tocotronic - Pure Vernunft Darf Niemals Siegen
Ik weet niet of het komt dat ik me voor het eerst in jaren echt in een Tocotronic-plaat weet te storten (alhoewel ik ze al sinds de late jaren '90 regelmatig draai), maar op de een of andere manier weet deze plaat meer te klikken dan de oudere platen waar ik eerder doorheen probeerde te komen. Natuurlijk staan er een paar tracks tussen die me wat minder doen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de fantastische rij singles die van deze plaat afkomen, als ook tracks als "Mein Prinz", "Tag der Toten" en "Ich Habe Stimmen Gehört". Het album is consistent heerlijk om naar te luisteren, en de mindere tracks zijn op zo'n manier over het hele album gesmeerd dat ze mijn luisterplezier amper deren.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 14:41:57 ]
Spammert, je had net zo goed alles in 1 keer kunnen doen.
Wel toffe verhaaltjes zeg, ik zal ze vanavond allemaal eens doorspitten.
Wel toffe verhaaltjes zeg, ik zal ze vanavond allemaal eens doorspitten.
Als ik me echt zou bekommeren om postaantallen, zou ik me allang helemaal scheel gepost hebben in ONZ of GSC. Ik heb de rest ook gewoon nog niet geschreven, komt later vandaag wel.quote:Op woensdag 21 december 2005 09:59 schreef pfaf het volgende:
Spammert, je had net zo goed alles in 1 keer kunnen doen.
Wel toffe verhaaltjes zeg, ik zal ze vanavond allemaal eens doorspitten.
Ik zit op het puntje van mijn stoel Leuke lijst (en die van Z, DD ook enzo) weer. Ik moet toch die kabel weer meer aanslingerenquote:Op woensdag 21 december 2005 13:01 schreef Grobbel het volgende:
[..]
Als ik me echt zou bekommeren om postaantallen, zou ik me allang helemaal scheel gepost hebben in ONZ of GSC. Ik heb de rest ook gewoon nog niet geschreven, komt later vandaag wel.
Ja, hij weet de spanning wel op te bouwen, die Grobbel. Ik zet m'n geld op Sufjan!
1,000,000 demons can't be wrong...
grobbel is tegendraadser! Ik ga voor Jaga jazzistquote:Op woensdag 21 december 2005 14:51 schreef DaisyDuke het volgende:
Ja, hij weet de spanning wel op te bouwen, die Grobbel. Ik zet m'n geld op Sufjan!
Ey daisy, ik zag bij jou DFA in de lijst staan maar heb je Lightning Bolt - Hypermagic Mountain wel eens beluisterd? Vergeleken bij hen (ze zijn ook met z'n tweeen) is DFA maar een stelletje sissies ;7
Aldus.
Er stond eerst een mp3 op de Lightning Bolt site van een nummer van hen, maar dan gecoverd door Muse. .
.
"Bleach is healthy. It's mostly water. And we are mostly water. Therefore, we are bleach."
10. Jaga Jazzist - What We Must
Aanvankelijk kon ik niet zo veel met deze nieuwe plaat van het 10-koppige Noorse collectief. Weg was de overheersende electro-insteek in hun jazzy dansmuziek, en ze maakten een verrassende overstap richting een wat meer (prog)rockgeoriënteerde aanpak - wat tijdens hun concertenreeks door Nederland dit jaar in het begin ook voor wat verwarring zorgde. Dat neemt niet weg dat, zo gauw je de teleurstelling van de onverwachte koerswijziging verwerkt hebt, dit gewoon wel een hele goede plaat is. De overstap naar rockmuziek leent zich erg goed om hun muziek een wat epischer karakter te geven, wat ze bij nader inzien zeker niet misstaan. Tracks als "Hotel", "Swedenborgske Rom" en "Oslo Skyline" doen niet onder qua overdonderende epiek voor het beste werk van GY!BE, Explosions in the Sky en het oude Mogwai werk, waar de blazers het geluid alleen maar een nog voller karakter geven dan het werk van die andere crescendorockers. Niet de plaat die ik vooraf verwacht had, maar zeker niet verkeerd.
9. Out Hud - Let Us Never Speak of it Again
Na de heerlijk wegluisterende discopunk van hun vorige plaat "S.T.R.E.E.T.D.A.D." was het even schrikken toen de band aangaf vocalen te gaan gebruiken op deze nieuwe langspeler. En inderdaad is er wel iets van een koerswijziging in bij het geluid van Out Hud, maar zeker geen slechte. De dancegrooves zijn nog steeds om een moord voor te doen, de muziek is nog steeds bovenal heel onderkoeld en warm tegelijk, en het is ook nog gewoon dezelfde herkenbare band. Met nummers als "One Life to Leave" en "It's for You" wisten ze zelfs radio airplay te halen in de VS, waarbij vooral het tweede nummer hiervan indiehipsters overal aangeeft dat het echt niet nodig is om foute bubblegumpopalbums-met-een-paar-leuke-liedjes van Kylie Minogue en Annie te omarmen voor je bubble-fix - "It's for You" maakt gehakt van de concurrentie. Stoer, luchtig en onbezorgd tegelijk. En voor degenen die toch liever de epische dancepunk van hun debuut wil horen, zijn er nog altijd tracks als "The Song So Good They Named it Thrice" en het charmant getitelde "Dear Mr. Bush, there are over 100 words for shit and only one for music. Fuck you, Out Hud". Heerlijke plaat.
8. Caribou - The Milk of Human Kindness
Als iemand zich nog afvroeg hoe het nu voelt om een acidtrip mee te maken, is deze plaat daar zeker een goede steun bij. Zeker plaatafsluiter "Barnowl" valideert in één klap het bestaan van die op het eerste gezicht nutteloze Winamp- en WMP-plugins die geluid omzetten in beelden, een heerlijk trippy nummer die je letterlijk meetrekt in een hypnotische trance die je de wereld om je heen compleet doet vergeten. Alhoewel ik Caribou/Manitoba-brein Dan Snaiths vorige plaat ook erg sterk vond, bleef die een beetje hangen in de categorie "wel interessant en cool om naar te luisteren, maar niet wereldschokkend". "The Milk of Human Kindness" evolueert zijn geluid echter naar een totaal ander level, zelfs al blijft hij natuurlijk niet helemaal vies van wat geëxperimenteer en komt niet elk nummer even goed uit de verf. Desalniettemin het soort album dat ondanks de 40 minuten lengte altijd net te kort lijkt te zijn, en daardoor standaard maar op repeat komt te staan.
7. Stars - Set Yourself on Fire
Gezien de oorspronkelijke releasedatum in 2004 de enige 'smokkelplaat' in de lijst, maar in dit geval ga ik maar met het "opnieuw gereleased in 2005" excuus om de plaat in mijn lijst op te nemen. Het is een plaat met prachtige popliedjes over relatieproblemen en break-ups, ervaringen die mij persoonlijk jammer genoeg dit jaar ook niet bespaard zijn gebleven. Deze plaat wist me in elk geval wel wat troost te geven op de moeilijke momenten. Ze nemen qua sound een beetje de plaats in van de dit jaar opgeheven band The Delgados, met zowel een mannelijke als een vrouwelijke vocalist en een voorliefde voor weemoedige strijkersklanken en stemmige blazers. Ontroerend mooie plaat.
6. Menomena - Under an Hour
Niet het langverwachte vervolg op het geniale "I am the Fun Blame Monster", maar een curieus tussendoortje van de mannen uit Portland, Oregon. "Under an Hour" is de muzikale registratie van een dansvoorstelling waar de band de muziek voor verzorgde, bestaande uit 3 acten van ieder ongeveer 18 minuten ("Water", "Flour" en "Light"). En hoe saai dat op papier kan lijken, is het niet de nietszeggende ambient die het in potentie had kunnen zijn - integendeel, de stukken zijn bloedmooie epische tracks, zonder overdreven orkestraal te zijn. Ieder stuk is een instrumentale ontdekkingsreis die het zowaar de moeite zouden maken om dansvoorstellingen bij te wonen, en op de een of andere manier is het toch wel enigszins herkenbaar als Menomenas toegepaste stijl op IATFBM. De verwachtingen voor het nieuwe album van Menomena volgend jaar blijven hooggespannen, maar dit soort tussendoortjes mogen wel meer bands maken.
5. My Morning Jacket - Z
Toen in 1999 "The Tennessee Fire" uitkwam, wist My Morning Jacket zich op te laten vallen door de prachtige lofi-liedjes en met name de spookachtig galmende stem van zanger Jim James. Bij latere albums werd hun geluid niet echt drastisch veranderd, en ik raakte persoonlijk de interesse voor hun werk enigszins kwijt. Met "Z" hebben ze zichzelf echter op een fantastische manier opnieuw weten uit te vinden. De galmende zang is nog niet helemaal weg, maar veel meer dan eerst staat nu de muzikale omlijsting centraal. Veel meer aandacht voor geluidseffecten, kleine details, uitgesponnen solo's, momenten om de muziek ademruimte te gunnen. En het songmateriaal is ook wederom piekfijn in orde, wat deze MMJ-plaat in mijn optiek de eerste essentiële aankoop van de band naast hun debuut maakt. Perfect voor een donkere avond, maar het geeft ook een geweldig gevoel van verhevenheid met een mp3-speler op in een voortrazende trein.
4. Maximo Park - A Certain Trigger
Van de hele golf van nieuwe Britse bandjes die momenteel de markt overspoelen is Maximo Park misschien wel de beste. Puntige indierockliedjes die net genoeg onverwachte twists bevatten om de aandacht vast te houden, en met een tracklengte die precies goed is - waardoor ze je alleen maar sneller doen grijpen naar de repeatknop. Afgezien van het curieuze, zweverige "Acrobat" blijven ze redelijk stijlvast, waardoor de band een duidelijk eigen geluid heeft weten te creëren (kritiek dat ze het broertje van de Kaiser Chiefs hadden kunnen zijn begrijp ik ook niet echt). Bijna elk nummer is met een aanstekelijke hook uitgerust (en tracks als "Apply Some Pressure" zelfs met meerdere), wat me zowel gunstig stemt voor toekomstig werk, als ook een beetje bezorgd dat ze misschien iets te vroeg hebben gepiekt. Maar voor nu niks dan lof voor deze mannen.
3. Shining - In the Kingdom of Kitsch You Will Be A Monster
Als er een God zou zijn (naast Bob Ross, uiteraard) en als hij zou ooit besluiten naar deze aardkloot te komen, zal het een nummer met de epiek van "Goretex Weather Report" van zijn die als soundtrack zal dienen. Machtig mooi, de muzikale equivalent van de sublieme schilderkunst, en misschien wel de perfecte combinatie van quasi-zware gitaarriffs, jazzblazers, zingende zagen, een met een haast paranoide intermezzo tussen het goddelijke eerste en derde deel. Ik weet niet hoe vaak ik dit nummer het afgelopen jaar precies heb beluisterd, maar ik heb het gevoel dat het niet vaak genoeg is. En daar houdt het ook zeker niet op met deze plaat, het loopt werkelijk over van ideeën - "Redrum" is het soort geniale plaagstoot dat 10 seconden lang de beste dansplaat ter wereld is, om vervolgens weer verstrooid terug te vallen in chaotische freejazz. "Aleister Explains Everything" is ook een bizarre fusie van freejazz en progrock die ondanks het ogenschijnlijk willekeurige karakter van de nerveuze blazers toch bijna een echt aantstekelijk lied had kunnen zijn. "The Smoking Dog" doet denken aan een Jaga Jazzist ten tijde van "Magazine" (wat niet vreemd is met 2 voormalige JJ-leden in de gelederen), wat nog eens versterkt wordt door de remix van het titelnummer van die JJ-plaat die aan deze derde langspeler van Shining is toegevoegd. Deze CD is een geniale puinhoop met één van de meest majestueuze openers die ik ooit in mijn leven heb gehoord.
2. Stephen Malkmus - Face the Truth
Op papier misschien een flauwe inkopper gezien het feit dat ik een groot liefhebber ben van de vorige band van deze man, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik aanvankelijk niet echt wist wat ik er precies mee aanmoest. Natuurlijk, het bizarre "Pencil Rot" en het Pavementachtige "Post-paint Boy" waren makkelijk om verliefd op te worden, maar de rest van de plaat deed me bij de eerste paar luisterbeurten toch maar weinig. Na deze een tijdje niet gehoord te hebben, klikte het ineens bij de eerstvolgende keer dat ik 'm opzette - en veel meer nog dan de andere twee soloplaten van Malkmus, krijg ik bij dit album eindelijk weer het gevoel van verslaving terug dat ik in de jaren '90 bij Pavement had. Natuurlijk, door Malkmus' karakteristieke stijl kan ik bij zo een beetje elk nummer van "Face the Truth" wel een liedje van Pavement of zijn eerdere solowerk noemen waar het op lijkt, maar op de een of andere manier stoort me dat totaal niet. Kwalitatief is "Face the Truth" in ieder geval prima in orde. En zelfs al lijkt het erop dat Malkmus er een sport van lijkt te maken om gekke dingen uit te halen met zijn stemgeluid en maffe geluidseffecten erin probeert te verwerken, is het eerder vertederend dan storend. Uitstekende plaat waar fans van zowel Pavement als zijn solowerk zich geen buil aan zullen vallen, en misschien wel lichtjes enthousiast over zullen maken.
1. Sufjan Stevens - Come On Feel the Illinoise
Voorspelbare nummer 1 wellicht, en ik kan er weinig over zeggen dat al niet tientallen keren eerder is gezegd. Indrukwekkend meesterwerk, met ondanks de lange tracklist een hoog ratio aan briljante tracks. Tegelijk breekbaar en extrovert, treurig en vrolijk, tot nadenken stemmend en luchtig, gefocust en episch. "Come On! Feel the Illinoise", "John Wayne Gacy, jr.", "Chicago", "Casimir Pulaski Day" alleen al maken dit met afstand de beste plaat van het jaar. De enige kritiek die ik heb is dat het album wel erg lang duurt, en hier en daar een beetje in herhaling dreigt te vallen en de focus dreigt te verliezen, maar dat neemt niet weg dat het een indrukwekkende conceptplaat is. Ik vind 'm ook beter dan "Michigan", al hoop ik wel op een lichte koerswijziging voor zijn volgende statenproject; op "Illinois" zat hij al bijna tegen de grens aan, maar bij een volgende plaat mag hij zeker de koortjes wel iets meer doseren. Maar afgezien van dat is dit in mijn optiek gewoon de beste release van het jaar.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 17:08:06 ]
Aanvankelijk kon ik niet zo veel met deze nieuwe plaat van het 10-koppige Noorse collectief. Weg was de overheersende electro-insteek in hun jazzy dansmuziek, en ze maakten een verrassende overstap richting een wat meer (prog)rockgeoriënteerde aanpak - wat tijdens hun concertenreeks door Nederland dit jaar in het begin ook voor wat verwarring zorgde. Dat neemt niet weg dat, zo gauw je de teleurstelling van de onverwachte koerswijziging verwerkt hebt, dit gewoon wel een hele goede plaat is. De overstap naar rockmuziek leent zich erg goed om hun muziek een wat epischer karakter te geven, wat ze bij nader inzien zeker niet misstaan. Tracks als "Hotel", "Swedenborgske Rom" en "Oslo Skyline" doen niet onder qua overdonderende epiek voor het beste werk van GY!BE, Explosions in the Sky en het oude Mogwai werk, waar de blazers het geluid alleen maar een nog voller karakter geven dan het werk van die andere crescendorockers. Niet de plaat die ik vooraf verwacht had, maar zeker niet verkeerd.
9. Out Hud - Let Us Never Speak of it Again
Na de heerlijk wegluisterende discopunk van hun vorige plaat "S.T.R.E.E.T.D.A.D." was het even schrikken toen de band aangaf vocalen te gaan gebruiken op deze nieuwe langspeler. En inderdaad is er wel iets van een koerswijziging in bij het geluid van Out Hud, maar zeker geen slechte. De dancegrooves zijn nog steeds om een moord voor te doen, de muziek is nog steeds bovenal heel onderkoeld en warm tegelijk, en het is ook nog gewoon dezelfde herkenbare band. Met nummers als "One Life to Leave" en "It's for You" wisten ze zelfs radio airplay te halen in de VS, waarbij vooral het tweede nummer hiervan indiehipsters overal aangeeft dat het echt niet nodig is om foute bubblegumpopalbums-met-een-paar-leuke-liedjes van Kylie Minogue en Annie te omarmen voor je bubble-fix - "It's for You" maakt gehakt van de concurrentie. Stoer, luchtig en onbezorgd tegelijk. En voor degenen die toch liever de epische dancepunk van hun debuut wil horen, zijn er nog altijd tracks als "The Song So Good They Named it Thrice" en het charmant getitelde "Dear Mr. Bush, there are over 100 words for shit and only one for music. Fuck you, Out Hud". Heerlijke plaat.
8. Caribou - The Milk of Human Kindness
Als iemand zich nog afvroeg hoe het nu voelt om een acidtrip mee te maken, is deze plaat daar zeker een goede steun bij. Zeker plaatafsluiter "Barnowl" valideert in één klap het bestaan van die op het eerste gezicht nutteloze Winamp- en WMP-plugins die geluid omzetten in beelden, een heerlijk trippy nummer die je letterlijk meetrekt in een hypnotische trance die je de wereld om je heen compleet doet vergeten. Alhoewel ik Caribou/Manitoba-brein Dan Snaiths vorige plaat ook erg sterk vond, bleef die een beetje hangen in de categorie "wel interessant en cool om naar te luisteren, maar niet wereldschokkend". "The Milk of Human Kindness" evolueert zijn geluid echter naar een totaal ander level, zelfs al blijft hij natuurlijk niet helemaal vies van wat geëxperimenteer en komt niet elk nummer even goed uit de verf. Desalniettemin het soort album dat ondanks de 40 minuten lengte altijd net te kort lijkt te zijn, en daardoor standaard maar op repeat komt te staan.
7. Stars - Set Yourself on Fire
Gezien de oorspronkelijke releasedatum in 2004 de enige 'smokkelplaat' in de lijst, maar in dit geval ga ik maar met het "opnieuw gereleased in 2005" excuus om de plaat in mijn lijst op te nemen. Het is een plaat met prachtige popliedjes over relatieproblemen en break-ups, ervaringen die mij persoonlijk jammer genoeg dit jaar ook niet bespaard zijn gebleven. Deze plaat wist me in elk geval wel wat troost te geven op de moeilijke momenten. Ze nemen qua sound een beetje de plaats in van de dit jaar opgeheven band The Delgados, met zowel een mannelijke als een vrouwelijke vocalist en een voorliefde voor weemoedige strijkersklanken en stemmige blazers. Ontroerend mooie plaat.
6. Menomena - Under an Hour
Niet het langverwachte vervolg op het geniale "I am the Fun Blame Monster", maar een curieus tussendoortje van de mannen uit Portland, Oregon. "Under an Hour" is de muzikale registratie van een dansvoorstelling waar de band de muziek voor verzorgde, bestaande uit 3 acten van ieder ongeveer 18 minuten ("Water", "Flour" en "Light"). En hoe saai dat op papier kan lijken, is het niet de nietszeggende ambient die het in potentie had kunnen zijn - integendeel, de stukken zijn bloedmooie epische tracks, zonder overdreven orkestraal te zijn. Ieder stuk is een instrumentale ontdekkingsreis die het zowaar de moeite zouden maken om dansvoorstellingen bij te wonen, en op de een of andere manier is het toch wel enigszins herkenbaar als Menomenas toegepaste stijl op IATFBM. De verwachtingen voor het nieuwe album van Menomena volgend jaar blijven hooggespannen, maar dit soort tussendoortjes mogen wel meer bands maken.
5. My Morning Jacket - Z
Toen in 1999 "The Tennessee Fire" uitkwam, wist My Morning Jacket zich op te laten vallen door de prachtige lofi-liedjes en met name de spookachtig galmende stem van zanger Jim James. Bij latere albums werd hun geluid niet echt drastisch veranderd, en ik raakte persoonlijk de interesse voor hun werk enigszins kwijt. Met "Z" hebben ze zichzelf echter op een fantastische manier opnieuw weten uit te vinden. De galmende zang is nog niet helemaal weg, maar veel meer dan eerst staat nu de muzikale omlijsting centraal. Veel meer aandacht voor geluidseffecten, kleine details, uitgesponnen solo's, momenten om de muziek ademruimte te gunnen. En het songmateriaal is ook wederom piekfijn in orde, wat deze MMJ-plaat in mijn optiek de eerste essentiële aankoop van de band naast hun debuut maakt. Perfect voor een donkere avond, maar het geeft ook een geweldig gevoel van verhevenheid met een mp3-speler op in een voortrazende trein.
4. Maximo Park - A Certain Trigger
Van de hele golf van nieuwe Britse bandjes die momenteel de markt overspoelen is Maximo Park misschien wel de beste. Puntige indierockliedjes die net genoeg onverwachte twists bevatten om de aandacht vast te houden, en met een tracklengte die precies goed is - waardoor ze je alleen maar sneller doen grijpen naar de repeatknop. Afgezien van het curieuze, zweverige "Acrobat" blijven ze redelijk stijlvast, waardoor de band een duidelijk eigen geluid heeft weten te creëren (kritiek dat ze het broertje van de Kaiser Chiefs hadden kunnen zijn begrijp ik ook niet echt). Bijna elk nummer is met een aanstekelijke hook uitgerust (en tracks als "Apply Some Pressure" zelfs met meerdere), wat me zowel gunstig stemt voor toekomstig werk, als ook een beetje bezorgd dat ze misschien iets te vroeg hebben gepiekt. Maar voor nu niks dan lof voor deze mannen.
3. Shining - In the Kingdom of Kitsch You Will Be A Monster
Als er een God zou zijn (naast Bob Ross, uiteraard) en als hij zou ooit besluiten naar deze aardkloot te komen, zal het een nummer met de epiek van "Goretex Weather Report" van zijn die als soundtrack zal dienen. Machtig mooi, de muzikale equivalent van de sublieme schilderkunst, en misschien wel de perfecte combinatie van quasi-zware gitaarriffs, jazzblazers, zingende zagen, een met een haast paranoide intermezzo tussen het goddelijke eerste en derde deel. Ik weet niet hoe vaak ik dit nummer het afgelopen jaar precies heb beluisterd, maar ik heb het gevoel dat het niet vaak genoeg is. En daar houdt het ook zeker niet op met deze plaat, het loopt werkelijk over van ideeën - "Redrum" is het soort geniale plaagstoot dat 10 seconden lang de beste dansplaat ter wereld is, om vervolgens weer verstrooid terug te vallen in chaotische freejazz. "Aleister Explains Everything" is ook een bizarre fusie van freejazz en progrock die ondanks het ogenschijnlijk willekeurige karakter van de nerveuze blazers toch bijna een echt aantstekelijk lied had kunnen zijn. "The Smoking Dog" doet denken aan een Jaga Jazzist ten tijde van "Magazine" (wat niet vreemd is met 2 voormalige JJ-leden in de gelederen), wat nog eens versterkt wordt door de remix van het titelnummer van die JJ-plaat die aan deze derde langspeler van Shining is toegevoegd. Deze CD is een geniale puinhoop met één van de meest majestueuze openers die ik ooit in mijn leven heb gehoord.
2. Stephen Malkmus - Face the Truth
Op papier misschien een flauwe inkopper gezien het feit dat ik een groot liefhebber ben van de vorige band van deze man, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik aanvankelijk niet echt wist wat ik er precies mee aanmoest. Natuurlijk, het bizarre "Pencil Rot" en het Pavementachtige "Post-paint Boy" waren makkelijk om verliefd op te worden, maar de rest van de plaat deed me bij de eerste paar luisterbeurten toch maar weinig. Na deze een tijdje niet gehoord te hebben, klikte het ineens bij de eerstvolgende keer dat ik 'm opzette - en veel meer nog dan de andere twee soloplaten van Malkmus, krijg ik bij dit album eindelijk weer het gevoel van verslaving terug dat ik in de jaren '90 bij Pavement had. Natuurlijk, door Malkmus' karakteristieke stijl kan ik bij zo een beetje elk nummer van "Face the Truth" wel een liedje van Pavement of zijn eerdere solowerk noemen waar het op lijkt, maar op de een of andere manier stoort me dat totaal niet. Kwalitatief is "Face the Truth" in ieder geval prima in orde. En zelfs al lijkt het erop dat Malkmus er een sport van lijkt te maken om gekke dingen uit te halen met zijn stemgeluid en maffe geluidseffecten erin probeert te verwerken, is het eerder vertederend dan storend. Uitstekende plaat waar fans van zowel Pavement als zijn solowerk zich geen buil aan zullen vallen, en misschien wel lichtjes enthousiast over zullen maken.
1. Sufjan Stevens - Come On Feel the Illinoise
Voorspelbare nummer 1 wellicht, en ik kan er weinig over zeggen dat al niet tientallen keren eerder is gezegd. Indrukwekkend meesterwerk, met ondanks de lange tracklist een hoog ratio aan briljante tracks. Tegelijk breekbaar en extrovert, treurig en vrolijk, tot nadenken stemmend en luchtig, gefocust en episch. "Come On! Feel the Illinoise", "John Wayne Gacy, jr.", "Chicago", "Casimir Pulaski Day" alleen al maken dit met afstand de beste plaat van het jaar. De enige kritiek die ik heb is dat het album wel erg lang duurt, en hier en daar een beetje in herhaling dreigt te vallen en de focus dreigt te verliezen, maar dat neemt niet weg dat het een indrukwekkende conceptplaat is. Ik vind 'm ook beter dan "Michigan", al hoop ik wel op een lichte koerswijziging voor zijn volgende statenproject; op "Illinois" zat hij al bijna tegen de grens aan, maar bij een volgende plaat mag hij zeker de koortjes wel iets meer doseren. Maar afgezien van dat is dit in mijn optiek gewoon de beste release van het jaar.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 17:08:06 ]
Mooie lijst, vond Stephen Malkmus ook een van de mooiste albums van het jaar maar ben hem vergeten in m'n lijstje te zetten
Ik heb ook wel wat platen gemist, maar ach. Bij ' Caribou - The Milk of Human Kindness' heb ik een enorm 2004 gevoel, maar die komt toch echt uit 2005, gek...
Aldus.
Wel van gehoord, nog niet gehoord. Is pas uit toch? Ga 'm snel eens checken!quote:Op woensdag 21 december 2005 15:42 schreef Z het volgende:
Ey daisy, ik zag bij jou DFA in de lijst staan maar heb je Lightning Bolt - Hypermagic Mountain wel eens beluisterd? Vergeleken bij hen (ze zijn ook met z'n tweeen) is DFA maar een stelletje sissies ;7
1,000,000 demons can't be wrong...
Ik zag net 65daysofstatic in je lijstje langskomen. Voor de mensen die het niet weten, ze komen naar het vaste land van Europa, beter nog, ze komen naar Nederland en Belgie.
January 2006
21st. LONDON, Barfly. XFM gig. With Mystery Jets, Long Blondes & others tbc.
26th: LEUVEN (Belgium), Stuk Kunstencentrum.
27th: ANTWERP (Belgium). De Natchen@De Singel.
28th: LEEUWARDEN (Holland), Venue tbc.
Beetje vreemde keuze, dat Leeuwarden, maar ik wil ze zeker op een van die drie dagen zien. Nu een klein vraagje aan jullie, wat is financieel gezien de beste optie (Maserati woont net onder Den Haag en heeft nog geen auto)?
January 2006
21st. LONDON, Barfly. XFM gig. With Mystery Jets, Long Blondes & others tbc.
26th: LEUVEN (Belgium), Stuk Kunstencentrum.
27th: ANTWERP (Belgium). De Natchen@De Singel.
28th: LEEUWARDEN (Holland), Venue tbc.
Beetje vreemde keuze, dat Leeuwarden, maar ik wil ze zeker op een van die drie dagen zien. Nu een klein vraagje aan jullie, wat is financieel gezien de beste optie (Maserati woont net onder Den Haag en heeft nog geen auto)?
Wonderful Rainbow uit 2003 vond ik iets beter, trouwens.quote:Op woensdag 21 december 2005 18:10 schreef DaisyDuke het volgende:
[..]
Wel van gehoord, nog niet gehoord. Is pas uit toch? Ga 'm snel eens checken!
En wat 65 days of static betreft - heb je een OV dan? Dan zou ik gewoon binnen Nederland blijven. Een lange reis heb je sowieso wel voor de boeg... Al is Antwerpen natuurlijk maar 1 keer overstappen als ik me niet vergis (van Den Haag naar Roosendaal en dan overstappen naar Antwerpen. Volgens mij is een kaartje Roosendaal-Antwerpen niet zo heel duur).
[ Bericht 8% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 21:22:17 ]
nog nooit eerder iets van gehoord maar echt geweldig
Waarschijnlijk weinig verrassende namen, maar hier gaan we.
1. Spoon - Gimme Fiction
Swingend, funky, slepend, tegendraads, poppy, simpel, ingenieus en voor mij een totaal onbekende band. Althans tot voor kort. Absoluut een van mijn favoriete albums van dit jaar. Tijdens het maken van deze lijst is het mijn favoriet dus vandaag is het (roffel) het beste album van het jaar.
Met The Two Sides Of Monsieur Valentine levert de groep sowieso DE instant meezinger/meewieger/meeneuriër van het jaar af.
Waar het precies in zit weet ik niet, maar Spoon heeft iets. Ik stel voor om voortaan bij een plaat die gewoon heel goed is, maar waar het moeilijk te definieren is waarom, een nieuwe term te bezigen: de S-factor.
Deze plaat heeft die factor in ieder geval. Elke dag een lepeltje van dit medicijn en u wordt een beter mens.
2. Antony and the johnsons - I Am A Bird
Irritante neurotische kutmuziek. Kamp 1.
Geniale muziek die je tot tranen roert. Kamp 2.
Mij kun je vinden in kamp 2 waar ik me rond het kampvuur heb genesteld. Met een veel te clichematige fles wijn huil en zing ik mee met Antony. Al tijdens het geniale openingsnummer I Hope There's Someone roep ik tot Antony dat ik er voor hem zal zijn. De mooiste liefde ontstaat in 1 seconde. Ik hoop dat Antony 'my sister' blijft en hij ook in de toekomst prachtige verhalen als 'My Lady Story' voor me heeft. Een travestiet is soms zo gek nog niet.
3. My Morning Jacket - Z
Met Z heeft My Morning jacket een prachtige popplaat gemaakt. Met I Beat For You een van de mooiste nummers van het jaar. Volgende keer wel een iets mooier cd-hoesje jongens. Muzikaal een A+. Helaas kan er maar één iemand het beste jongetje van de klas zijn.
4 t/m 10 (in willekeurige volgorde)
Clem Snide - End Of Love
nooit gedacht dat Duitse hip-hop nog iets positiefs zou opleveren
Bright Eyes - I'm Wide Awake, It's Morning
Spinvis - Dagen Van Gras, Dagen Van Stro
Andrew Bird - The Mysterious Production Of Eggs
Sufjan Stevens - Illinois
Broken Social Scene - Broken Social Scene
Maximo Park - A Certain Trigger
Niet bijster origineel, wel een plaat die steeds beter wordt naarmate je hem vaker draait.
The Arcade Fire - Funeral
The Decemberists - Picaresque
Richard Hawley - Coles Corner
11. Danny Cohen - We're all Gunna Die.
Gewoon omdat die er net buiten valt en toch even genoemd MOET worden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Wepeel2 op 21-12-2005 21:58:38 ]
1. Spoon - Gimme Fiction
Swingend, funky, slepend, tegendraads, poppy, simpel, ingenieus en voor mij een totaal onbekende band. Althans tot voor kort. Absoluut een van mijn favoriete albums van dit jaar. Tijdens het maken van deze lijst is het mijn favoriet dus vandaag is het (roffel) het beste album van het jaar.
Met The Two Sides Of Monsieur Valentine levert de groep sowieso DE instant meezinger/meewieger/meeneuriër van het jaar af.
Waar het precies in zit weet ik niet, maar Spoon heeft iets. Ik stel voor om voortaan bij een plaat die gewoon heel goed is, maar waar het moeilijk te definieren is waarom, een nieuwe term te bezigen: de S-factor.
Deze plaat heeft die factor in ieder geval. Elke dag een lepeltje van dit medicijn en u wordt een beter mens.
2. Antony and the johnsons - I Am A Bird
Irritante neurotische kutmuziek. Kamp 1.
Geniale muziek die je tot tranen roert. Kamp 2.
Mij kun je vinden in kamp 2 waar ik me rond het kampvuur heb genesteld. Met een veel te clichematige fles wijn huil en zing ik mee met Antony. Al tijdens het geniale openingsnummer I Hope There's Someone roep ik tot Antony dat ik er voor hem zal zijn. De mooiste liefde ontstaat in 1 seconde. Ik hoop dat Antony 'my sister' blijft en hij ook in de toekomst prachtige verhalen als 'My Lady Story' voor me heeft. Een travestiet is soms zo gek nog niet.
3. My Morning Jacket - Z
Met Z heeft My Morning jacket een prachtige popplaat gemaakt. Met I Beat For You een van de mooiste nummers van het jaar. Volgende keer wel een iets mooier cd-hoesje jongens. Muzikaal een A+. Helaas kan er maar één iemand het beste jongetje van de klas zijn.
4 t/m 10 (in willekeurige volgorde)
Clem Snide - End Of Love
nooit gedacht dat Duitse hip-hop nog iets positiefs zou opleveren
Bright Eyes - I'm Wide Awake, It's Morning
Spinvis - Dagen Van Gras, Dagen Van Stro
Andrew Bird - The Mysterious Production Of Eggs
Sufjan Stevens - Illinois
Broken Social Scene - Broken Social Scene
Maximo Park - A Certain Trigger
Niet bijster origineel, wel een plaat die steeds beter wordt naarmate je hem vaker draait.
The Arcade Fire - Funeral
The Decemberists - Picaresque
Richard Hawley - Coles Corner
11. Danny Cohen - We're all Gunna Die.
Gewoon omdat die er net buiten valt en toch even genoemd MOET worden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Wepeel2 op 21-12-2005 21:58:38 ]
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
O Tonks, kom toch eens wat vaker achter je kerstboom vandaan.quote:Op woensdag 21 december 2005 21:15 schreef tonks het volgende:
Sufjan stevens nog nooit eerder iets van gehoord maar echt geweldig
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
Maar met de huidige jaarlijstenregen is dit natuurlijk wel hèt moment om te pieken.quote:Op woensdag 21 december 2005 21:21 schreef Wepeel2 het volgende:
[..]
O Tonks, kom toch eens wat vaker achter je kerstboom vandaan.
Inderdaad, hèt moment om de krenten uit de oliebol te vissen!quote:Op woensdag 21 december 2005 21:23 schreef Grobbel het volgende:
[..]
Maar met de huidige jaarlijstenregen is dit natuurlijk wel hèt moment om te pieken.
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
Zelfs als ie er de ballen verstand van heeft, kan ie nu toch mooi wat goede albumtips versieren!quote:Op woensdag 21 december 2005 21:26 schreef Wepeel2 het volgende:
[..]
Inderdaad, hèt moment om de krenten uit de oliebol te vissen!
En nu stoppen we er maar mee voordat de rest van de lezers door de bomen het bos niet meer ziet en dit topic uitdooft als een rotje dat in een plas water wordt gegooid.quote:Op woensdag 21 december 2005 21:28 schreef Grobbel het volgende:
[..]
Zelfs als ie er de ballen verstand van heeft, kan ie nu toch mooi wat goede albumtips versieren!
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
Als iedereen hier zo lyrisch over die plaat is, moet ik hem nog maar eens een draaibeurt geven. Seven Swans van Sufjan is overigens ook prachtig.quote:Op woensdag 21 december 2005 21:21 schreef Wepeel2 het volgende:
[..]
O Tonks, kom toch eens wat vaker achter je kerstboom vandaan.
Berkery plaatste dit al in 't trivia topic:
Herkenbaar?quote:Pop Nerds
Pop Nerds have an abiding love of everything canonically agreed upon as great by their peers, none of whom they respect. Their own taste is unimpeachable, and everyone else’s is dead wrong. They know more about bands they hate than you know about your favorite band. They know what label Jesus was on. They are torn between hating Rob Sheffield and secretly wanting to be him. They read books about books about music. Pop nerds are much more likely to be male than female, because boys have a far greater tendency toward wasting their lives in the pursuit of meaningless trivia. They fancy themselves as John Cusack from High Fidelity, but really they’re a perfect mixture of Jack Black and the effeminate bald guy. They can be tough to spot in the wild, because they never leave their houses. The most effective way to identify a pop nerd, should you encounter one in the wild, is to ask him if he’s heard of a made-up band. While any non-liar with nothing to prove would simply say “no,” any nerd worth his salt would try to bullshit their way out of it (as I have expertly detailed in my “How to Fake It” article).
Musical Taste:
They all like The Velvet Underground, unless you accuse them of liking the Velvet Underground, in which case they bust out their contingency plan about what a pathetic poseur Lou Reed was.
How to Tame a Pop Nerd:
Say something bad about a specific rock critic. Walk up to a pop nerd at the vinyl bin of your local ultra-hip record store and say “Greil Marcus is an idiot.” The pop nerd will take it as a cue to explain why he himself knows a million times more about everything than Greil Marcus ever will.
Benefits of Friendship:
Access to record collections that often border on obscenely decadent.
Drawbacks of Friendship: Never, ever mention anything about music to them, unless you’re agreeing with them or intentionally setting them up to win an argument and boost their ego. In the rare instances in which a pop nerd becomes interested in a girl, he will ultimately fail in the pursuit and you’ll have to hear about it. He’ll make you listen to heinous crap that he has tricked himself into considering great, like Scritti Politti and Einsturzende Neubauten (which he can spell without looking it up).
Indie Fans
Identification:
Although far more subdued and tasteful that emo kids, indie nerds still clothe themselves in thrift-shop vestments, dishevel their hair, and slap on an annoyingly knowing smirk for maximum Malkmosity. They hate every band anyone else has heard of and hate every band they haven’t heard. They’re allowed to like a band that another indie fan likes, provided that they heard it before the other guy did. They loved The Shins until Garden State came out. They don’t dance, unless they’re dancing to hilariously ironic C+C Music Factory tunes (their music of choice, of course, is to be taken seriously, and should not be marred with the savage iniquity of dance). They have radio shows on college stations, and they do NOT take requests. They share a genus with the pop nerd, but with a narrower focus, an active social life, and a girlfriend. After fake punks, they’re the most likely hipster breed to be in a terrible band. But the indie fan’s band isn’t “terrible,” it’s “avant-garde.”
Musical Taste:
The latest 7-inch from Bumfuck Records.
How to Tame an Indie Fan:
When he’s raving about some great new band, pretend you haven’t heard of them, but that they sound really interesting to you. They love that. Let them make you a mix tape, and be prepared to give notes on it the next day.
Benefits of Friendship:
Science has yet to reveal a compelling answer to this mystery.
Drawbacks of Friendship:
Being friends with an indie fan is the only reason you’ll ever have to hear the words “Pitchfork Media” not immediately preceded by “boy do I ever hate…” Also, be prepared for some ill-conceived rants on “selling out” and “authenticity.”
1,000,000 demons can't be wrong...
quote:Benefits of Friendship:
Science has yet to reveal a compelling answer to this mystery.
They’re allowed to like a band that another indie fan likes, provided that they heard it before the other guy did. They loved The Shins until Garden State came out
Ik herken het soms wel, maar uiteraard alleen in andere mensen.
xenofoob, misantroop, antiloop, limonadesiroop.
