It's Indie, Dad. (Indie Central XIII)

Er staat zelfs een heuze blackmetal plaat (Sunn O))) - Black One) in, heeft iemand die al gehoord?

Ik vind het dichter bij Godspeed liggen dan "blackmetal" (geen idee wat die genre exact behelst). Heel sferisch allemaal.

Ik ben er in ieder geval erg benieuwd naar.

Hoe vinden jullie de OOR top 10 van dit jaar?

En de eindlijst van Kindamuzik?

En de Rough Trade sampler bij OOR?

Allemaal vragen!

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
Hoe vinden jullie de OOR top 10 van dit jaar?

Redelijk voorspelbaar eigenlijk

quote:

En de Rough Trade sampler bij OOR?

Nog niet beluisterd.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:

En de Rough Trade sampler bij OOR?

Dat nummer van The Decemberists dat er op staat is echt prachtig!

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 19:13 schreef methodmich het volgende:
Hoe vinden jullie de OOR top 10 van dit jaar?

Er zitten wel een aantal goede platen tussen, maar ik zie ook een aantal 'veilige' keuzes waarvoor wat mij betreft betere alternatieven bestaan. The Magic Numbers en Kaiser Chiefs vind ik degelijke platen, maar ook wat saai.
Editors had wat mij betreft ook niet in de top10 gehoeven. Een mooie plaat, maar op de lange termijn toch wat saaier dan ik in eerste instantie verwacht had.
En natuurlijk hoort in ieder geval of Spoon of New Pornographers of My Morning Jacket of Broken Social Scene in de top 10 te staan.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 19:32 schreef hesselmid het volgende:

[..]

Dat nummer van The Decemberists dat er op staat is echt prachtig!

Dikke vette duh.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 20:03 schreef Wepeel2 het volgende:

[..]

Er zitten wel een aantal goede platen tussen, maar ik zie ook een aantal 'veilige' keuzes waarvoor wat mij betreft betere alternatieven bestaan. The Magic Numbers en Kaiser Chiefs vind ik degelijke platen, maar ook wat saai.
Editors had wat mij betreft ook niet in de top10 gehoeven. Een mooie plaat, maar op de lange termijn toch wat saaier dan ik in eerste instantie verwacht had.
En natuurlijk hoort in ieder geval of Spoon of New Pornographers of My Morning Jacket of Broken Social Scene in de top 10 te staan.

Mee eens, Editors is onterecht. Nummer 1 wel meer dan terecht, vind ik.

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 20:22 schreef methodmich het volgende:

[..]

Mee eens, Editors is onterecht. Nummer 1 wel meer dan terecht, vind ik.

Al zal die keuze met misschien nog wel meer haters dan liefhebbers niet geheel onomstreden zijn.

Trouwens vanwaar die ommezwaai in je eigen top60 MM? Ik zie dat je Spinvis nu boven At The Close... hebt staan.

Oh, in het Spiv-topic wilde ik ook wat discussie los maken binnen al het gehallelujah. Maar het verschil is miniem hoor.

Ik heb mijn albumjaarlijst ondertussen af, maar omdat het dit jaar de trend lijkt te zijn om je keuzes wat meer in detail uit te werken, doe ik dat dit jaar dan ook maar. Voorlopig heb ik echter geen tijd om de hele lijst te doen, en dus werk ik maar terug van 50 naar 1, in installments van 10 elke keer. Om het jaarlijstjestopic echter niet vol te stoppen met zelfingenomenheid ( ) plaats ik de resultaten eerst maar hier in het indietopic. Het kan op zich wel een leuke discussie kan losmaken, denk ik.


50. Venetian Snares - Rossz Csillag Allat Szuletett
Dit jaar heb ik me pas voor het eerst in de muziek van Venetian Snares gestort, en het was toch vooral deze plaat die daarbij een rol speelde. Een op papier onwaarschijnlijke maar in de praktijk redelijk indrukwekkende mix van klassieke muziek en kille, op hol geslagen drum & bass, die perfect de balans weet te vinden tussen bloedmooie sfeerklanken en foeilelijke beats.

49. The Fall - Fall Heads Roll
The Fall brengt al 30 jaar lang jaarlijks platen uit, en met zo'n indrukwekkende back catalogue is het soms moeilijk om je niet te overweldigd te voelen. Soms is het misschien gewoon het makkelijkste om gewoon alle nieuwe releases een beetje in de gaten te houden, en met dat in je achterhoofd is "Fall Heads Roll" gewoon een degelijke nieuwe plaat. Wederom vooral liedjes die tekstueel ter plekke in de studio door Mark E. Smith zijn verzonnen en muzikaal vooral steunen op het vinden van één bepaalde groove en die dan verder uit te bouwen. Een aantal keren is dat doodsaai (zoals met de opener van de plaat), soms werkt het meer dan perfect (met name het nummer "Blindness"). Een goede plaat wederom, al vraag ik me af wat het resultaat zou zijn als Mark E. Smith niet de neiging had elke scheet op plaat uit te brengen, en wat langer aan een plaat zou werken.

48. The Plot to Blow up the Eiffel Tower - Love in the Fascist Brothel
Net als Giddy Motors weet TPTBUTET hun aggressieve punkmuziek naadloos te combineren met jazzy structuren en klanken, hun rollende drums en snerpende, hoekige gitaren met dwarse blazers en pianoriedels. Niet zo goed als hun vorige plaat, en ook vergeleken bij eerdergenoemde Giddy Motors steken ze wat schril af, maar zeker geen slechte plaat. Heerlijk om stoom bij af te blazen.

47. The Joggers - With a Cape and Cane
Net als bij de vorige plaat "Solid Guild" doen the Joggers nog altijd niet aan normale, conventionele indierockliedjes, en komt het bij eerste luisterbeurten vooral over als een spastisch zooitje ongeregeld die vergeten is hun broodnodige dagelijkse dosis ritalin in te nemen. De liedjes schieten letterlijk van links naar rechts, maar op de een of andere manier weten the Joggers ze toch op de een of andere manier "kloppend" te krijgen tegen het einde. Het duurt even, maar aandachtig luisteren wordt bij The Joggers absoluut beloond.

46. Kaizers Orchestra - Maestro
Er zijn redelijk wat mensen die wat teleurgesteld waren in de nieuwe plaat van de Noorse zigeunerrockers (vooral omdat het in zijn geheel iets ingetogener is dan voorgaande platen), maar ik vind het persoonlijk wel werken. Wat minder springerige hoempa en wat meer sfeervolle luisterliedjes, over het algemeen gewoon een wat volwassener geluid dat ik wel kan waarderen.

45. Blood on the Wall - Awesomer
Door een aantal al afgebrand als een schaamteloze Pixieskloon, maar desondanks is het gewoon best een degelijke plaat - als de Pixies volgend jaar met een album komen dat deze kwaliteit weet te benaderen, ben ik al tevreden. Verder hoor ik nog wat raakvlakken met Pavements "Slanted & Enchanted" en wat invloeden van Sonic Youth, inspiratiebronnen die in dit tijdperk van new wave revivals toch een beetje zijn weggedrukt uit de hedendaagse indiesound - iets wat deze plaat toch net iets leuker maakt.

44. Thunderbirds Are Now! - Justamustache
Drukke indierockplaat die vooral doet denken aan ouder werk van Sleater-Kinney en Pretty Girls Make Graves (niet in het minst ook door zanger Ryan Allens hoge zangstem), waarbij het geluid als het ware wordt dichtgemetseld met hoekige gitaarlijnen en keyboardeffecten. Ondanks het gebrek aan wat rustpuntjes om het geluid wat meer ademruimte te geven, is het geheel toch erg catchy en vrolijk. Leuk plaatje.

43. Four Tet - Everything Ecstatic
De venijnige beat waar Kieran Hebden de nieuwe Four Tet-plaat mee opent zet meteen de toon, en het is duidelijk dat het geen flauwe herhalingsoefening is van de warme, gefragmenteerde voorganger "Rounds". Het gevolg is wel dat "Everything Ecstatic" als album wat minder homogeen klinkt, en over het algemeen wat chaotischer, flirtend met een electronische variant van freejazz. Deze geeft minder voldoening dan zijn voorganger, maar is er zeker niet minder interessant door.

42. Amusement Parks on Fire - Amusement Parks on Fire
De combinatie van lieflijke pianolijnen en drukke, door feedback omgeven gitaarlijnen doen aan Trail of Dead en Sonic Youth met een vleugje shoegazer denken. Alhoewel Amusement Parks on Fire geen originaliteitsprijzen zal winnen, is het toch een redelijk goede plaat die door haar homogeniteit af en toe wel naar monotonie neigt, maar het nooit ècht wordt.

41. I Am Kloot - Gods & Monsters
Op de een of andere manier blijf ik een zwak hebben voor deze band, alhoewel ze het niveau van hun debuut "Natural History" nooit echt meer hebben weten te benaderen. Door wat geforceerde en gekunstelde momenten duurde het even voor ik deze plaat daadwerkelijk kon waarderen, en op de een of andere manier voelt ie altijd net iets te lang, emotioneel uitputtend (een gevoel wat ik ook bij bijvoorbeeld "Up" van R.E.M. had), en ik vraag me af of dat net bij dat R.E.M. album vooral ligt aan de volgorde waarin de tracks zijn gerangschikt. Ondanks dat is "Gods & Monsters" toch een hele fijne plaat, waarbij het mooie concert in de Effenaar dit jaar zeker een steentje bijdroeg.

Herkenbaar je gevoel bij I Am Kloot

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 20:54 schreef Z het volgende:
Ben benieuwd naar de rest Grobbel! Die motivaties zijn leuk om te lezen.

Ik heb er een Top 15 van gemaakt.
Jaarlijstjes 2005!

Tja, bij het bekijken van de totale shortlist van bijna 100 albums merkte ik dat ik bij iets van 55 platen er daadwerkelijk een emotionele waarde aan hechtte, veel meer dan ik in jaren heb meegemaakt. Normaal gesproken heb ik al de grootste moeite met een top 25 of top 30, maar op de een of andere manier gaat het me dit jaar een stuk beter af. Ik zal wel teveel vrije tijd hebben gehad. Al denk ik dat mijn mp3-speler er ook een grote rol bij speelt.

Oh, en het kan nog wel een paar dagen duren voor ik helemaal klaar ben.

2005 was gewoon een ultiem geweldig jaar. Vorig jaar was de top 50 van mijn kant wat geforceerd, maar dit jaar vlogen de platen er uit.

40. Thee More Shallows - More Deep Cuts
Alhoewel het album ietwat uit balans is door een aantal absolute hoogtepunten ("Freshman Thesis" is zeker een van mijn favoriete tracks van het jaar) en wat mindere tracks tegen het einde van de plaat, en het geluid af en toe wel heel erg aan Grandaddy en aanverwanten doet denken, blijft het een erg sfeervolle plaat met smaakvol gebruik van klokkenspel en lieflijke strijkers. Soms is het deja vu gevoel erg sterk ("2 AM" klinkt alsof Grandaddy een nummer van Yann Tiersens Améliesoundtrack probeert te coveren), maar het eindresultaat valt desalniettemin niet tegen.

39. The Egg - Forwards
The Egg is een van die veelzijdige electronische bandjes die de luistervriendelijkheid en een warm geluid voorop stellen, en ook bij vlagen aan Air doet denken. Dit is het soort album dat zowel een goede soundtrack is voor een romantische avond als om 's avonds met een wijntje bij tot rust te komen, zonder in bloedeloze loungemuzak te verzanden. Vooral "Venice Beach" en "Walking Away" zijn bloedmooi.

38. Millionaire - Paradisiac
Er is een hoop gezegd en geschreven over de totaal veranderde koers van Millionaire ten opzichte van de vorige plaat, maar ik vind het in alle eerlijkheid helemaal niet zo'n gekke koerswijziging. Het debuut van deze band vond ik veel te wisselvallig om echt goed te vinden, alhoewel er best een aantal mooie tracks opstonden - een probleem dat Tim Vanhamel en de zijnen vakkundig weten te elimineren op "Paradisiac" door er een zompige, volgebouwde stonerplaat van te maken, waarbij niet de liedjes maar de groove centraal staat. In mijn optiek een meer dan geslaagd experiment.

37. Silver Jews - Tanglewood Numbers
Greg Berman kan nog altijd totaal niet zingen, en zijn delivery is ook allesbehalve perfect - maar het geeft deze nieuwe Silver Jewsplaat wel wat extra charme. Wat vooral opvalt is dat er dit keer veel meer een bandgevoel is dan bij eerder werk - wat bijvoorbeeld tracks als "Punks in the Beerlight" een gelaagdheid geven die de Silver Jews nog niet eerder hebben gehad. Af en toe neigt het naar het gezapige, maar Berman kan bij mij sowieso wel een potje breken.

36. Electrelane - Axes
Eigenlijk kennen de dames van Electrelane maar 1 truukje - het vinden van een groove en deze langzaam crescendo te laten gaan door ofwel het geluid uit te diepen, ofwel het tempo te veranderen, of beide. Op de een of andere manier blijft dat truukje wel bijna een heel album boeien, op wat mindere momenten na - maar als het raak is, is het ook echt raak (bijvoorbeeld bij het nummer "Bells"). Op dat soort momenten is het gewoon een van de beste platen van het jaar, en vergeet je gewoon even dat er toch wat dieptepuntjes tussenstaan.

35. Jason Forrest - Shamelessly Exciting
Een onverwachts hoogtepunt op Lowlands dit jaar in de tent van Texelse Boys. Deze samplefreak heeft vooral een voorliefde voor cockrock en macho beats, en weet de meest uiteenlopende samples te combineren in knotsgekke, bijna onmogelijk catchy gedreun die op een bijzonder curieuze manier elke dansvloer in beweging krijgen (mits de toeschouwers niet al weglopen bij het eerste nummer). Geniale malloot met een goede show en fantastische, erg originele plaat.

34. Madrugada - The Deep End
Alhoewel de plaat vooral wordt gedragen door de prachtige singles ("The Kids are on High Street", "Hold on to You") weet Madrugada voor het eerst in al die jaren dat ik ze al ken de juiste snaar te raken - op de een of andere manier klikt het nu wel, terwijl dat bij eerdere platen gewoon niet lukte. Minder donker dan voorgaand werk, maar nog steeds duidelijke adepten van Nick Cave. Mooie plaat voor een druilerige, regenachtige zondagmiddag.

33. Okkervil River - Black Sheep Boy
Deze plaat probeerde ik al een tijdje door te worstelen, maar het was pas een paar weken terug dat de puzzelstukjes echt op hun plaats vielen. Emotioneel redelijk zwaar beladen, maar met een goede afwisseling van songs en verschillende invalshoeken bij opeenvolgende tracks weten ze de aandacht prima vast te houden.

32. Franz Ferdinand - You Could Have it So Much Better
Wederom een prima liveoptreden van ze gezien dit jaar (nu op Lowlands), al bleek toen al een beetje dat het nieuwe werk wat minder singlegericht was, en het niet haalde bij de catchy dansvloervullers van hun debuut ("Do you want to" blijf ik een wat mager nummer vinden, zeker als single). Het gevolg is wel dat het als album wel beter werkt en in elkaar overvloeit, en er een zekere veelzijdigheid naar boven komt drijven die gunstig stemt voor de toekomst van de band. Een geslaagde plaat, al blijf ik de eerste CD wel iets beter vinden.

31. Broken Social Scene - Broken Social Scene
Lager wellicht dan ik van te voren had verwacht na ik totaal verliefd was geworden op het eerder gelekte "7/4 (Shoreline)", maar alhoewel het volle geluid van het gigantische collectief erg indrukwekkend is, heb ik wel het gevoel dat ze zich af en toe ietwat vergalopperen. Het is geen publiekelijk geheim dat de band met opzet een overweldigende, bijna apocalyptische aanpak verkoos boven luistervriendelijkheid, en het resultaat is ook absoluut indrukwekkend. Al vraag ik me af hoeveel beter de plaat geweest zou zijn als het geluid net even wat strakker en meer gefocust was - een grootse kakefonie van geluiden kan soms fantastisch werken, maar het moet ook niet te vaak binnen hetzelfde album worden toegepast.

Ik zal een deze dagen ook een lijstje maken, maar ik hou het maar gewoon bij een beknopte top 10 o.i.d.. Ik ben niet zo'n gestructureerd lijstjes mens. Sowieso een kutklus om al die geweldige platen tegen elkaar af te moeten strepen.
Maar goed, ik kom er op terug. Een kleine spoiler, veel van de volgende namen zullen wel terugkomen in mijn lijstje: Spoon, Clem Snide, Richard Hawley, Spinvis, Bright Eyes, Decemberists, Antony And The Johnsons en Andrew Bird. Het zal dus geen hele verrassende lijst worden. Wel een hele mooi uiteraard.

30. dEUS - Pocket Revolution
Niet de grandioze comeback die ik had gehoopt, en zelfs lichtjes teleurstellend - al komt dat waarschijnlijk door het opgebouwde verwachtingspatroon na 6 jaar stilte. "The Ideal Crash" was toentertijd een openbaring voor mij, en zonder twijfel een van de belangrijkste sturende factoren die me van zouteloze 3FM rock het rechte pad van wat diepgaandere en originelere muziek wist te stuwen. En tja, dan kan zo'n nieuwe plaat eigenlijk alleen nog maar tegenvallen. Met name de rechttoe rechtaan-rockers die de plaat telt komen me wat te gewoontjes over, al is het zeker geen slecht album. "Nothing Really Ends" heeft zichzelf natuurlijk allang bewezen en is een welkom toetje, maar het album telt genoeg hoogtepunten om de interesse vast te houden. Niet wat ik had verwacht/gehoopt, maar toch absoluut geen afgang voor Tom Barman en de zijnen.

29. 65 Days of Static - One Time For All Time
Persoonlijke ontdekking van het jaar, die ik in rap tempo via de eerste EP en hun debuutalbum (waarvan ik aanvankelijk overtuigd was dat ze dit jaar nog waren uitgebracht, gek genoeg) tot deze plaat volgde. De band klinkt als een kwaaie en meer aggressieve versie van Mogwai, met iets meer electronische foefjes. Maar waar Mogwai juist het gevoel van understatement probeerde op te zoeken met hun laatste paar platen, daar zoekt 65 Days of Static juist het overweldigende, het sublieme op. Ze nodigen je uit om je helemaal zielloos te dansen op bijna onmogelijke beats, en je zelf helemaal over te geven in een bijna verdrinkend geluid. Een track als "Await Rescue" hoort absoluut tot de hoogtepunten van het jaar.

28. Eels - Blinking Lights and Other Revelations
Het blijft een draak van een plaat in omvang, en het duurde tot een degelijk concert in de Nijmeegse schouwburg voor ik de plaat in zijn geheel echt kon waarderen, maar dit is hoe dan ook de eerste plaat van E die me emotioneel weet te raken sinds "Daisies of the Galaxy". Een wat compacter geheel zou denk ik beter gewerkt hebben, maar alles bij elkaar weet deze dubbel-CD me bij vlagen toch wel op een goede manier te ontroeren. Ik ben in jaren in ieder geval niet meer zo geïnteresseerd geweest in deze band, dus dat heeft deze plaat ook mooi voor mekaar gekregen.

27. The Fiery Furnaces - EP
Dit heet officieel een restjesverzamelaar te zijn, maar er zijn niet veel bands die zo'n kwalitatief goede verzameling b-kantjes kunnen presenteren. Dit is meer een logisch vervolg op "Hallowbird's Bark" dan "Blueberry Boat", en het is toch fijn de wat compactere liedjesschrijverskwaliteiten van de Furnaces weer eens in actie te horen. Degelijke plaat die ondanks het gefragmenteerde karakter toch redelijk homogeen klinkt.

26. The Wedding Present - Take Fountain
De eerste Wedding Present plaat in jaren was meteen mijn eerste echte kennismaking met de band, en het was daarmee ook zeker een aangename. "Interstate 5" blijft een magnifiek nummer, waar ook het eerder in 2003 onder de alter ego Cinerama uitgebrachte "Don't Touch That Dial" blijft ontroeren. Er staan wat minder interessante nummers op, maar nooit op een storende manier - het blijft een homogeen, goed gestructureerde plaat met breekbare, soms zweverige, soms ontnuchterende indiepop en rock.

25. Fiona Apple - Extraordinary Machine (Jon Brion versie)
Het klinkt cliché onderhand, maar de eerder dit jaar gelekte versie van Fiona Apples derde plaat is in mijn optiek stukken sterker dan de veel gladder geproduceerde, officieel uitgebrachte versie. Bij Jon Brions product waande ik me meteen weer terug naar het warme geluid van "When the Pawn", en het is voor mij veel meer een logisch vervolg op haar carrière dan de uiteindelijke versie, die veel te risicoloos is geproduceerd. Er gaan geruchten dat EM 1.0 wellicht volgend jaar alsnog wordt uitgebracht, dus ik houd m'n hart vast. Voor nu blijf ik maar bij deze mp3-versie.

24. M.I.A. - Arular
Het is vunzig, ordinair en erg goedkoop - maar misschien juist wel daarom is deze plaat zo fascinerend. Ik weet niet of ze zich een weg in traditionele dancehalls heeft weten te ellebogen, maar met fantastische tracks als "Pull Up the People", "Bucky Done Gone" en "Galang" leert ze mij in elk geval te fascineren voor deze vorm van muziek. Al moet ik erbij zeggen dat de clip van "Galang" zo slecht was dat ik me op de een of andere manier bijna schaamde om haar tegen de afkeurende blikken van mijn huisgenoten moest verdedigen.

23. Wolf Parade - Apologies to the Queen Mary
Een van die hypes die ik al redelijk vroeg zag aankomen, maar me niet achter kon scharen tot ie alweer bijna over haar hoogtepunt heen was. Het is even wennen aan de zangstem, en juist door die hype was ik tijdenlang aan het zoeken naar een bepaalde briljantheid die er gewoon niet bleek te zijn; maar als je je daar eenmaal overheen weet te zetten, is het best een goede plaat met een mooi, vol geluid en een aantal prachtige hoogtepunten ("Shine a Light", "This Heart's on Fire", Grounds for Divorce").

22. The Deadly Snakes - Porcella
Bijtend, bluesy, folky, knettergek - een band die tegelijkertijd aan Kaizers Orchestra, Nick Cave, Jon Spencer, De Kift en The Kinks doet denken, en een prachtige plaat met "Porcella" weet af te leveren, die zowel ontroert als swingt. Leukste (her)ontdekking van het jaar die niet helemaal kapotgehypt is.

21. Love is All - Nine Times That Same Song
Pas net ontdekte plaat met hele fijne, beklijvende popliedjes. Erg druk van opzet met een haast naieve vrolijkheid, gesteund door volle blazers en soms heerlijk snerpende gitaren. Ik weet niet of deze hoger of lager gekomen zou zijn als ik deze in januari in plaats van in november had leren kennen, maar op dit moment is het gewoon een erg leuke, onbezorgde plaat met afwisselend lieve en puntige popliedjes.

En ik hou er mee op voor vandaag.

[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 20-12-2005 23:31:51 ]

20. Super Furry Animals - Love Kraft
De Super Furry Animals zijn allang niet meer die knotsgekke, alle genres in één nummer proppende band die me een paar jaar geleden zowel fascineerde als soms ook frustreerde. Met ingang van de vorige plaat "Phantom Power" weten ze echter hun gekheid in een veel subtieler formaat te brengen, wat resulteerde in een veel homogenere en (voor buitenstaanders) luistervriendelijke plaat. Met "Love Kraft" gaan ze gewoon verder op de ingeslagen weg van lieve luisterpop met bijna verstopte scherpe randjes. Ook deze keer weten ze iedereen op het verkeerde been te brengen door het meest irritante nummer op single uit te brengen ("Lazer Beam"), net zoals ze toentertijd deden met "Golden Retriever". Maar als je daar doorheen kan kijken is "Love Kraft" eigenlijk wederom een prachtige plaat met chamber pop. De gekheid mis ik wel een beetje, maar SFA gaat er toch op een goede manier mee om.

19. Architecture in Helsinki - In Case We Die
Ik kende ze al wel wat langer (met dank aan John Peel), maar met deze plaat wisten ze me toch op een aangename manier te verrassen. Erg creatieve plaat, eentje die doet denken aan "Blueberry Boat" van The Fiery Furnaces - maar op hetzelfde moment veel meer swingt en gewoon iets "logischer" overkomt dan het enigszins miskende meesterwerk van de Friedbergers. De ideeën spatten werkelijk van de plaat af, en lieflijke indiepop wordt vakkundig gecombineerd met mafheid die op een slinkse manier veel briljanter is dan het zich direct voordoet. Erg interessante plaat.

18. Deerhoof - The Runners Four
Het blijft wennen, Deerhoofs unieke aanpak van hoge Japanse schrilstemmetjes en snerpend dwarse gitaren. Maar als je je daar eenmaal overheen zet openbaart zich een indrukwekkende wereld van heerlijke melodieën en riffs, elementen die de meeste andere luisteraars waarschijnlijk niet te horen krijgen omdat die de CD waarschijnlijk na een paar nummers al hebben afgezet. Tracks als "Wrong Time Capsule" zijn om te sterven zo mooi. Erg dwars, maar dat geeft het wel wat extras.

17. The Decemberists - Picaresque
In mijn optiek worden the Decemberists er alleen maar beter op met de jaren. Heerlijke melodieën, prachtige verhalende teksten, en een indrukwekkende rij hoogtepunten die het album naar hogere sferen weten te stuwen ("The Infanta", "We Both Go Down Together", "The Engine Driver", "16 Military Wives"). In mijn optiek geeft deze ook meer voldoening dan de wat tegenvallende tweede plaat "Her Majesty, The Decemberists".

16. Clap Your Hands Say Yeah! - Clap Your Hands Say Yeah!
Over een haat/liefde-verhouding gesproken. Het album telt een aantal tracks waarbij het erg makkelijk is om de CYHSY!-hype redelijk snel te omarmen, maar het blijft wennen aan het opvallende, schrille, raspende stemgeluid van de leadzanger, erg genoeg om af en toe het Geloof In De Hype te doen wankelen. Alhoewel ik nog steeds niet elke uithoek van het album heb weten te omarmen als geniaal, is het toch wel duidelijk dat dit een bijzondere plaat betreft. Weliswaar even doorbijten, maar resultaat is er op zich wel naar.

15. Bloc Party - Silent Alarm
Gek genoeg weten deze NME-troetelberen het niveau van hun fantastische debuut-EP niet te overtreffen, en doet het als fan van het eerste (tweede?) uur een beetje pijn dat de geniale single "Little Thoughts" de oorspronkelijke tracklist niet had gehaald, waar alle andere singles wel die eer was toegedaan. En het album is dan ook niet continu even sterk - zeker tegen het einde wordt het allemaal wat vermoeiender en routineus, zo lijkt het. Desalniettemin staan er genoeg geniale momenten op om hiervoor te compenseren, en blijft het een leuke plaat om geregeld op te blijven zetten.

14. Isolée - We Are Monster
Zo af en toe weet een plaat uit een genre waar je maar weinig kaas van gegeten hebt je aandacht te pakken, en "We Are Monster" is er daar één van. Intrigerend electronisch gekunstelde muziek, die zowel minimalistisch als warm weet te zijn (zelfs al blijf ik een leek op dit gebied). Plaat die ik redelijk vaak heb gedraaid het afgelopen jaar, en op de een of andere manier me op een perfecte manier wist te steunen bij saaie studiesessies. Doet zowel dienst als relaxerend en stimulerend, prima plaat.

13. Serena Maneesh - Serena Maneesh
Tot iemand me er onlangs op wees, was me niet eens opgevallen hoeveel aan invloeden van Motorpsycho Serena Maneesh eigenlijk in hun muziek heeft weten te verwerken. Onder die heerlijke laag grommende shoegazer zit het doorbeukende ritme van vooral "Psychonaut", en persoonlijk vind ik dat als groot Motorpsycholiefhebber niet eens zo vervelend. Het eindresultaat is hoe dan ook een originele som van al hun invloeden, en geen enkele track op het album is echt hetzelfde - of het nu gaat om de heerlijk doorbeukende opener "Drain Cosmetics" of het supercompacte, maar daardoor immens intrigerende 2 minuten durende "Un-Deux". Goede plaat, en ik ben benieuwd wat de toekomst voor deze band zal gaan brengen.

12. Sleater-Kinney - The Woods
Meteen bij opener "The Fox" blijkt al dat dit niet dezelfde Sleater-Kinney is die zich jarenlang specialiseerden in muziek die bleef jeuken en alle kanten krioelde, en met hoekige gitaren alle stiltes probeerde vol te bouwen. Dit keer zijn de dames minder subtiel, en gaan ze voor een wat extrovertere, directere aanpak. De invloeden van het oude werk zijn er nog absoluut, maar ze zijn nu geplaatst in de context van een trio dat niet alleen meer wil intrigeren met hun werk, maar ook gewoon een moddervette plaat willen maken. Opvallende comeback.

11. Tocotronic - Pure Vernunft Darf Niemals Siegen
Ik weet niet of het komt dat ik me voor het eerst in jaren echt in een Tocotronic-plaat weet te storten (alhoewel ik ze al sinds de late jaren '90 regelmatig draai), maar op de een of andere manier weet deze plaat meer te klikken dan de oudere platen waar ik eerder doorheen probeerde te komen. Natuurlijk staan er een paar tracks tussen die me wat minder doen, maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de fantastische rij singles die van deze plaat afkomen, als ook tracks als "Mein Prinz", "Tag der Toten" en "Ich Habe Stimmen Gehört". Het album is consistent heerlijk om naar te luisteren, en de mindere tracks zijn op zo'n manier over het hele album gesmeerd dat ze mijn luisterplezier amper deren.

[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 14:41:57 ]

Spammert, je had net zo goed alles in 1 keer kunnen doen.
Wel toffe verhaaltjes zeg, ik zal ze vanavond allemaal eens doorspitten.

quote:

Op woensdag 21 december 2005 09:59 schreef pfaf het volgende:
Spammert, je had net zo goed alles in 1 keer kunnen doen.
Wel toffe verhaaltjes zeg, ik zal ze vanavond allemaal eens doorspitten.

Als ik me echt zou bekommeren om postaantallen, zou ik me allang helemaal scheel gepost hebben in ONZ of GSC. Ik heb de rest ook gewoon nog niet geschreven, komt later vandaag wel.

quote:

Op woensdag 21 december 2005 13:01 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Als ik me echt zou bekommeren om postaantallen, zou ik me allang helemaal scheel gepost hebben in ONZ of GSC. Ik heb de rest ook gewoon nog niet geschreven, komt later vandaag wel.

Ik zit op het puntje van mijn stoel Leuke lijst (en die van Z, DD ook enzo) weer. Ik moet toch die kabel weer meer aanslingeren

Spannend hoor Grobbel. Nu 10 t/m 1 nog!

Ja, hij weet de spanning wel op te bouwen, die Grobbel. Ik zet m'n geld op Sufjan!

quote:

Op woensdag 21 december 2005 14:51 schreef DaisyDuke het volgende:
Ja, hij weet de spanning wel op te bouwen, die Grobbel. Ik zet m'n geld op Sufjan!

grobbel is tegendraadser! Ik ga voor Jaga jazzist

Tiny Mix Tapes heeft ook een mooie lijst online staan!

Er stond eerst een mp3 op de Lightning Bolt site van een nummer van hen, maar dan gecoverd door Muse. .

10. Jaga Jazzist - What We Must
Aanvankelijk kon ik niet zo veel met deze nieuwe plaat van het 10-koppige Noorse collectief. Weg was de overheersende electro-insteek in hun jazzy dansmuziek, en ze maakten een verrassende overstap richting een wat meer (prog)rockgeoriënteerde aanpak - wat tijdens hun concertenreeks door Nederland dit jaar in het begin ook voor wat verwarring zorgde. Dat neemt niet weg dat, zo gauw je de teleurstelling van de onverwachte koerswijziging verwerkt hebt, dit gewoon wel een hele goede plaat is. De overstap naar rockmuziek leent zich erg goed om hun muziek een wat epischer karakter te geven, wat ze bij nader inzien zeker niet misstaan. Tracks als "Hotel", "Swedenborgske Rom" en "Oslo Skyline" doen niet onder qua overdonderende epiek voor het beste werk van GY!BE, Explosions in the Sky en het oude Mogwai werk, waar de blazers het geluid alleen maar een nog voller karakter geven dan het werk van die andere crescendorockers. Niet de plaat die ik vooraf verwacht had, maar zeker niet verkeerd.

9. Out Hud - Let Us Never Speak of it Again
Na de heerlijk wegluisterende discopunk van hun vorige plaat "S.T.R.E.E.T.D.A.D." was het even schrikken toen de band aangaf vocalen te gaan gebruiken op deze nieuwe langspeler. En inderdaad is er wel iets van een koerswijziging in bij het geluid van Out Hud, maar zeker geen slechte. De dancegrooves zijn nog steeds om een moord voor te doen, de muziek is nog steeds bovenal heel onderkoeld en warm tegelijk, en het is ook nog gewoon dezelfde herkenbare band. Met nummers als "One Life to Leave" en "It's for You" wisten ze zelfs radio airplay te halen in de VS, waarbij vooral het tweede nummer hiervan indiehipsters overal aangeeft dat het echt niet nodig is om foute bubblegumpopalbums-met-een-paar-leuke-liedjes van Kylie Minogue en Annie te omarmen voor je bubble-fix - "It's for You" maakt gehakt van de concurrentie. Stoer, luchtig en onbezorgd tegelijk. En voor degenen die toch liever de epische dancepunk van hun debuut wil horen, zijn er nog altijd tracks als "The Song So Good They Named it Thrice" en het charmant getitelde "Dear Mr. Bush, there are over 100 words for shit and only one for music. Fuck you, Out Hud". Heerlijke plaat.

8. Caribou - The Milk of Human Kindness
Als iemand zich nog afvroeg hoe het nu voelt om een acidtrip mee te maken, is deze plaat daar zeker een goede steun bij. Zeker plaatafsluiter "Barnowl" valideert in één klap het bestaan van die op het eerste gezicht nutteloze Winamp- en WMP-plugins die geluid omzetten in beelden, een heerlijk trippy nummer die je letterlijk meetrekt in een hypnotische trance die je de wereld om je heen compleet doet vergeten. Alhoewel ik Caribou/Manitoba-brein Dan Snaiths vorige plaat ook erg sterk vond, bleef die een beetje hangen in de categorie "wel interessant en cool om naar te luisteren, maar niet wereldschokkend". "The Milk of Human Kindness" evolueert zijn geluid echter naar een totaal ander level, zelfs al blijft hij natuurlijk niet helemaal vies van wat geëxperimenteer en komt niet elk nummer even goed uit de verf. Desalniettemin het soort album dat ondanks de 40 minuten lengte altijd net te kort lijkt te zijn, en daardoor standaard maar op repeat komt te staan.

7. Stars - Set Yourself on Fire
Gezien de oorspronkelijke releasedatum in 2004 de enige 'smokkelplaat' in de lijst, maar in dit geval ga ik maar met het "opnieuw gereleased in 2005" excuus om de plaat in mijn lijst op te nemen. Het is een plaat met prachtige popliedjes over relatieproblemen en break-ups, ervaringen die mij persoonlijk jammer genoeg dit jaar ook niet bespaard zijn gebleven. Deze plaat wist me in elk geval wel wat troost te geven op de moeilijke momenten. Ze nemen qua sound een beetje de plaats in van de dit jaar opgeheven band The Delgados, met zowel een mannelijke als een vrouwelijke vocalist en een voorliefde voor weemoedige strijkersklanken en stemmige blazers. Ontroerend mooie plaat.

6. Menomena - Under an Hour
Niet het langverwachte vervolg op het geniale "I am the Fun Blame Monster", maar een curieus tussendoortje van de mannen uit Portland, Oregon. "Under an Hour" is de muzikale registratie van een dansvoorstelling waar de band de muziek voor verzorgde, bestaande uit 3 acten van ieder ongeveer 18 minuten ("Water", "Flour" en "Light"). En hoe saai dat op papier kan lijken, is het niet de nietszeggende ambient die het in potentie had kunnen zijn - integendeel, de stukken zijn bloedmooie epische tracks, zonder overdreven orkestraal te zijn. Ieder stuk is een instrumentale ontdekkingsreis die het zowaar de moeite zouden maken om dansvoorstellingen bij te wonen, en op de een of andere manier is het toch wel enigszins herkenbaar als Menomenas toegepaste stijl op IATFBM. De verwachtingen voor het nieuwe album van Menomena volgend jaar blijven hooggespannen, maar dit soort tussendoortjes mogen wel meer bands maken.

5. My Morning Jacket - Z
Toen in 1999 "The Tennessee Fire" uitkwam, wist My Morning Jacket zich op te laten vallen door de prachtige lofi-liedjes en met name de spookachtig galmende stem van zanger Jim James. Bij latere albums werd hun geluid niet echt drastisch veranderd, en ik raakte persoonlijk de interesse voor hun werk enigszins kwijt. Met "Z" hebben ze zichzelf echter op een fantastische manier opnieuw weten uit te vinden. De galmende zang is nog niet helemaal weg, maar veel meer dan eerst staat nu de muzikale omlijsting centraal. Veel meer aandacht voor geluidseffecten, kleine details, uitgesponnen solo's, momenten om de muziek ademruimte te gunnen. En het songmateriaal is ook wederom piekfijn in orde, wat deze MMJ-plaat in mijn optiek de eerste essentiële aankoop van de band naast hun debuut maakt. Perfect voor een donkere avond, maar het geeft ook een geweldig gevoel van verhevenheid met een mp3-speler op in een voortrazende trein.

4. Maximo Park - A Certain Trigger
Van de hele golf van nieuwe Britse bandjes die momenteel de markt overspoelen is Maximo Park misschien wel de beste. Puntige indierockliedjes die net genoeg onverwachte twists bevatten om de aandacht vast te houden, en met een tracklengte die precies goed is - waardoor ze je alleen maar sneller doen grijpen naar de repeatknop. Afgezien van het curieuze, zweverige "Acrobat" blijven ze redelijk stijlvast, waardoor de band een duidelijk eigen geluid heeft weten te creëren (kritiek dat ze het broertje van de Kaiser Chiefs hadden kunnen zijn begrijp ik ook niet echt). Bijna elk nummer is met een aanstekelijke hook uitgerust (en tracks als "Apply Some Pressure" zelfs met meerdere), wat me zowel gunstig stemt voor toekomstig werk, als ook een beetje bezorgd dat ze misschien iets te vroeg hebben gepiekt. Maar voor nu niks dan lof voor deze mannen.

3. Shining - In the Kingdom of Kitsch You Will Be A Monster
Als er een God zou zijn (naast Bob Ross, uiteraard) en als hij zou ooit besluiten naar deze aardkloot te komen, zal het een nummer met de epiek van "Goretex Weather Report" van zijn die als soundtrack zal dienen. Machtig mooi, de muzikale equivalent van de sublieme schilderkunst, en misschien wel de perfecte combinatie van quasi-zware gitaarriffs, jazzblazers, zingende zagen, een met een haast paranoide intermezzo tussen het goddelijke eerste en derde deel. Ik weet niet hoe vaak ik dit nummer het afgelopen jaar precies heb beluisterd, maar ik heb het gevoel dat het niet vaak genoeg is. En daar houdt het ook zeker niet op met deze plaat, het loopt werkelijk over van ideeën - "Redrum" is het soort geniale plaagstoot dat 10 seconden lang de beste dansplaat ter wereld is, om vervolgens weer verstrooid terug te vallen in chaotische freejazz. "Aleister Explains Everything" is ook een bizarre fusie van freejazz en progrock die ondanks het ogenschijnlijk willekeurige karakter van de nerveuze blazers toch bijna een echt aantstekelijk lied had kunnen zijn. "The Smoking Dog" doet denken aan een Jaga Jazzist ten tijde van "Magazine" (wat niet vreemd is met 2 voormalige JJ-leden in de gelederen), wat nog eens versterkt wordt door de remix van het titelnummer van die JJ-plaat die aan deze derde langspeler van Shining is toegevoegd. Deze CD is een geniale puinhoop met één van de meest majestueuze openers die ik ooit in mijn leven heb gehoord.

2. Stephen Malkmus - Face the Truth
Op papier misschien een flauwe inkopper gezien het feit dat ik een groot liefhebber ben van de vorige band van deze man, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik aanvankelijk niet echt wist wat ik er precies mee aanmoest. Natuurlijk, het bizarre "Pencil Rot" en het Pavementachtige "Post-paint Boy" waren makkelijk om verliefd op te worden, maar de rest van de plaat deed me bij de eerste paar luisterbeurten toch maar weinig. Na deze een tijdje niet gehoord te hebben, klikte het ineens bij de eerstvolgende keer dat ik 'm opzette - en veel meer nog dan de andere twee soloplaten van Malkmus, krijg ik bij dit album eindelijk weer het gevoel van verslaving terug dat ik in de jaren '90 bij Pavement had. Natuurlijk, door Malkmus' karakteristieke stijl kan ik bij zo een beetje elk nummer van "Face the Truth" wel een liedje van Pavement of zijn eerdere solowerk noemen waar het op lijkt, maar op de een of andere manier stoort me dat totaal niet. Kwalitatief is "Face the Truth" in ieder geval prima in orde. En zelfs al lijkt het erop dat Malkmus er een sport van lijkt te maken om gekke dingen uit te halen met zijn stemgeluid en maffe geluidseffecten erin probeert te verwerken, is het eerder vertederend dan storend. Uitstekende plaat waar fans van zowel Pavement als zijn solowerk zich geen buil aan zullen vallen, en misschien wel lichtjes enthousiast over zullen maken.

1. Sufjan Stevens - Come On Feel the Illinoise
Voorspelbare nummer 1 wellicht, en ik kan er weinig over zeggen dat al niet tientallen keren eerder is gezegd. Indrukwekkend meesterwerk, met ondanks de lange tracklist een hoog ratio aan briljante tracks. Tegelijk breekbaar en extrovert, treurig en vrolijk, tot nadenken stemmend en luchtig, gefocust en episch. "Come On! Feel the Illinoise", "John Wayne Gacy, jr.", "Chicago", "Casimir Pulaski Day" alleen al maken dit met afstand de beste plaat van het jaar. De enige kritiek die ik heb is dat het album wel erg lang duurt, en hier en daar een beetje in herhaling dreigt te vallen en de focus dreigt te verliezen, maar dat neemt niet weg dat het een indrukwekkende conceptplaat is. Ik vind 'm ook beter dan "Michigan", al hoop ik wel op een lichte koerswijziging voor zijn volgende statenproject; op "Illinois" zat hij al bijna tegen de grens aan, maar bij een volgende plaat mag hij zeker de koortjes wel iets meer doseren. Maar afgezien van dat is dit in mijn optiek gewoon de beste release van het jaar.

[ Bericht 0% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 17:08:06 ]

Mooie lijst, vond Stephen Malkmus ook een van de mooiste albums van het jaar maar ben hem vergeten in m'n lijstje te zetten

quote:

Op woensdag 21 december 2005 15:42 schreef Z het volgende:
Ey daisy, ik zag bij jou DFA in de lijst staan maar heb je Lightning Bolt - Hypermagic Mountain wel eens beluisterd? Vergeleken bij hen (ze zijn ook met z'n tweeen) is DFA maar een stelletje sissies ;7

Wel van gehoord, nog niet gehoord. Is pas uit toch? Ga 'm snel eens checken!

Ik zag net 65daysofstatic in je lijstje langskomen. Voor de mensen die het niet weten, ze komen naar het vaste land van Europa, beter nog, ze komen naar Nederland en Belgie.

January 2006

21st. LONDON, Barfly. XFM gig. With Mystery Jets, Long Blondes & others tbc.
26th: LEUVEN (Belgium), Stuk Kunstencentrum.
27th: ANTWERP (Belgium). De Natchen@De Singel.
28th: LEEUWARDEN (Holland), Venue tbc.

Beetje vreemde keuze, dat Leeuwarden, maar ik wil ze zeker op een van die drie dagen zien. Nu een klein vraagje aan jullie, wat is financieel gezien de beste optie (Maserati woont net onder Den Haag en heeft nog geen auto)?

quote:

Op woensdag 21 december 2005 18:10 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

Wel van gehoord, nog niet gehoord. Is pas uit toch? Ga 'm snel eens checken!

Wonderful Rainbow uit 2003 vond ik iets beter, trouwens.

En wat 65 days of static betreft - heb je een OV dan? Dan zou ik gewoon binnen Nederland blijven. Een lange reis heb je sowieso wel voor de boeg... Al is Antwerpen natuurlijk maar 1 keer overstappen als ik me niet vergis (van Den Haag naar Roosendaal en dan overstappen naar Antwerpen. Volgens mij is een kaartje Roosendaal-Antwerpen niet zo heel duur).

[ Bericht 8% gewijzigd door Grobbel op 21-12-2005 21:22:17 ]

Sufjan stevens nog nooit eerder iets van gehoord maar echt geweldig

Waarschijnlijk weinig verrassende namen, maar hier gaan we.


1. Spoon - Gimme Fiction

Swingend, funky, slepend, tegendraads, poppy, simpel, ingenieus en voor mij een totaal onbekende band. Althans tot voor kort. Absoluut een van mijn favoriete albums van dit jaar. Tijdens het maken van deze lijst is het mijn favoriet dus vandaag is het (roffel) het beste album van het jaar.
Met The Two Sides Of Monsieur Valentine levert de groep sowieso DE instant meezinger/meewieger/meeneuriër van het jaar af.
Waar het precies in zit weet ik niet, maar Spoon heeft iets. Ik stel voor om voortaan bij een plaat die gewoon heel goed is, maar waar het moeilijk te definieren is waarom, een nieuwe term te bezigen: de S-factor.
Deze plaat heeft die factor in ieder geval. Elke dag een lepeltje van dit medicijn en u wordt een beter mens.

2. Antony and the johnsons - I Am A Bird

Irritante neurotische kutmuziek. Kamp 1.
Geniale muziek die je tot tranen roert. Kamp 2.
Mij kun je vinden in kamp 2 waar ik me rond het kampvuur heb genesteld. Met een veel te clichematige fles wijn huil en zing ik mee met Antony. Al tijdens het geniale openingsnummer I Hope There's Someone roep ik tot Antony dat ik er voor hem zal zijn. De mooiste liefde ontstaat in 1 seconde. Ik hoop dat Antony 'my sister' blijft en hij ook in de toekomst prachtige verhalen als 'My Lady Story' voor me heeft. Een travestiet is soms zo gek nog niet.


3. My Morning Jacket - Z

Met Z heeft My Morning jacket een prachtige popplaat gemaakt. Met I Beat For You een van de mooiste nummers van het jaar. Volgende keer wel een iets mooier cd-hoesje jongens. Muzikaal een A+. Helaas kan er maar één iemand het beste jongetje van de klas zijn.


4 t/m 10 (in willekeurige volgorde)

Clem Snide - End Of Love
nooit gedacht dat Duitse hip-hop nog iets positiefs zou opleveren

Bright Eyes - I'm Wide Awake, It's Morning

Spinvis - Dagen Van Gras, Dagen Van Stro

Andrew Bird - The Mysterious Production Of Eggs

Sufjan Stevens - Illinois

Broken Social Scene - Broken Social Scene

Maximo Park - A Certain Trigger
Niet bijster origineel, wel een plaat die steeds beter wordt naarmate je hem vaker draait.

The Arcade Fire - Funeral

The Decemberists - Picaresque

Richard Hawley - Coles Corner

11. Danny Cohen - We're all Gunna Die.
Gewoon omdat die er net buiten valt en toch even genoemd MOET worden.

[ Bericht 0% gewijzigd door Wepeel2 op 21-12-2005 21:58:38 ]

quote:

Op woensdag 21 december 2005 21:15 schreef tonks het volgende:
Sufjan stevens nog nooit eerder iets van gehoord maar echt geweldig

O Tonks, kom toch eens wat vaker achter je kerstboom vandaan.

quote:

Op woensdag 21 december 2005 21:21 schreef Wepeel2 het volgende:

[..]

O Tonks, kom toch eens wat vaker achter je kerstboom vandaan.

Maar met de huidige jaarlijstenregen is dit natuurlijk wel hèt moment om te pieken.

quote:

Op woensdag 21 december 2005 21:23 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Maar met de huidige jaarlijstenregen is dit natuurlijk wel hèt moment om te pieken.

Inderdaad, hèt moment om de krenten uit de oliebol te vissen!

quote:

Op woensdag 21 december 2005 21:26 schreef Wepeel2 het volgende:

[..]

Inderdaad, hèt moment om de krenten uit de oliebol te vissen!

Zelfs als ie er de ballen verstand van heeft, kan ie nu toch mooi wat goede albumtips versieren!

Ik zou mijn top 2005 ook eens maken

quote:

Op woensdag 21 december 2005 21:28 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Zelfs als ie er de ballen verstand van heeft, kan ie nu toch mooi wat goede albumtips versieren!

En nu stoppen we er maar mee voordat de rest van de lezers door de bomen het bos niet meer ziet en dit topic uitdooft als een rotje dat in een plas water wordt gegooid.

quote:

Op woensdag 21 december 2005 21:21 schreef Wepeel2 het volgende:

[..]

O Tonks, kom toch eens wat vaker achter je kerstboom vandaan.

Als iedereen hier zo lyrisch over die plaat is, moet ik hem nog maar eens een draaibeurt geven. Seven Swans van Sufjan is overigens ook prachtig.

Berkery plaatste dit al in 't trivia topic:

quote:

Pop Nerds
Pop Nerds have an abiding love of everything canonically agreed upon as great by their peers, none of whom they respect. Their own taste is unimpeachable, and everyone else’s is dead wrong. They know more about bands they hate than you know about your favorite band. They know what label Jesus was on. They are torn between hating Rob Sheffield and secretly wanting to be him. They read books about books about music. Pop nerds are much more likely to be male than female, because boys have a far greater tendency toward wasting their lives in the pursuit of meaningless trivia. They fancy themselves as John Cusack from High Fidelity, but really they’re a perfect mixture of Jack Black and the effeminate bald guy. They can be tough to spot in the wild, because they never leave their houses. The most effective way to identify a pop nerd, should you encounter one in the wild, is to ask him if he’s heard of a made-up band. While any non-liar with nothing to prove would simply say “no,” any nerd worth his salt would try to bullshit their way out of it (as I have expertly detailed in my “How to Fake It” article).

Musical Taste:
They all like The Velvet Underground, unless you accuse them of liking the Velvet Underground, in which case they bust out their contingency plan about what a pathetic poseur Lou Reed was.

How to Tame a Pop Nerd:
Say something bad about a specific rock critic. Walk up to a pop nerd at the vinyl bin of your local ultra-hip record store and say “Greil Marcus is an idiot.” The pop nerd will take it as a cue to explain why he himself knows a million times more about everything than Greil Marcus ever will.

Benefits of Friendship:
Access to record collections that often border on obscenely decadent.

Drawbacks of Friendship: Never, ever mention anything about music to them, unless you’re agreeing with them or intentionally setting them up to win an argument and boost their ego. In the rare instances in which a pop nerd becomes interested in a girl, he will ultimately fail in the pursuit and you’ll have to hear about it. He’ll make you listen to heinous crap that he has tricked himself into considering great, like Scritti Politti and Einsturzende Neubauten (which he can spell without looking it up).

Indie Fans

Identification:
Although far more subdued and tasteful that emo kids, indie nerds still clothe themselves in thrift-shop vestments, dishevel their hair, and slap on an annoyingly knowing smirk for maximum Malkmosity. They hate every band anyone else has heard of and hate every band they haven’t heard. They’re allowed to like a band that another indie fan likes, provided that they heard it before the other guy did. They loved The Shins until Garden State came out. They don’t dance, unless they’re dancing to hilariously ironic C+C Music Factory tunes (their music of choice, of course, is to be taken seriously, and should not be marred with the savage iniquity of dance). They have radio shows on college stations, and they do NOT take requests. They share a genus with the pop nerd, but with a narrower focus, an active social life, and a girlfriend. After fake punks, they’re the most likely hipster breed to be in a terrible band. But the indie fan’s band isn’t “terrible,” it’s “avant-garde.”

Musical Taste:
The latest 7-inch from Bumfuck Records.

How to Tame an Indie Fan:
When he’s raving about some great new band, pretend you haven’t heard of them, but that they sound really interesting to you. They love that. Let them make you a mix tape, and be prepared to give notes on it the next day.

Benefits of Friendship:
Science has yet to reveal a compelling answer to this mystery.

Drawbacks of Friendship:
Being friends with an indie fan is the only reason you’ll ever have to hear the words “Pitchfork Media” not immediately preceded by “boy do I ever hate…” Also, be prepared for some ill-conceived rants on “selling out” and “authenticity.”

Herkenbaar?

quote:

Benefits of Friendship:
Science has yet to reveal a compelling answer to this mystery.


They’re allowed to like a band that another indie fan likes, provided that they heard it before the other guy did. They loved The Shins until Garden State came out

Ik herken het soms wel, maar uiteraard alleen in andere mensen.

Ik ook, zooo stigmatiserend....

Ik lees dat indie-nerds een vriendin hebben en een sociaal leven.
De rest beschouw ik als niet relevant.

Luister nu voor 't eerst naar de nieuwe Strokes. Bij het refrein van "Razorblade" begon ik meteen "Mandy" (...Well you came and you gave without taking) van Barry Manilow mee te fluiten

Vind "Juicebox" inmiddels trouwens wel een van de vetste nummers die ze ooit maakten. Verder nog geen oordeel over de plaat.

Ask Me Anything is ook wel leuk.

quote:

Op donderdag 22 december 2005 17:44 schreef DaisyDuke het volgende:
Luister nu voor 't eerst naar de nieuwe Strokes. Bij het refrein van "Razorblade" begon ik meteen "Mandy" (...Well you came and you gave without taking) van Barry Manilow mee te fluiten

Hah! Dat had ik dus ook.. beetje goedkoop riedeltje als je het mij vraagt. Vind het hele album niet zo heel boeiend trouwens. Concert in de Melkweg was daarentegen wel tof!

Wepeel ook een leuke lijst natuurlijk!

Nog mensen die inmiddels The Standard hebben beluisterd?

Over The Strokes gesproken: er zwerft nu wel een goede kwaliteit live-dvd op internet rond. Het is een recente sessie die ze gedaan hebben bij de BBC.

quote:

Setlist:

Juicebox
Heart In A Cage
Last Nite
New York City Cops
Razorblade
You Only Live Once
Reptilia
Barely Legal
Take It Or Leave It

Ook van Antony And The Johnsons is er recent een erg toffe dvd verschenen op internet. Ook een opname van de BBC.

quote:

Setlist:
My Lady Story
For Today I Am A Buoy
Spiralling
You Are My Sister
Fistful Of Love
Hope There`s Someone
I Fell In Love With A Dead Boy
River Of Sorrow
The Guests
Bird Gerhl
Candy Says

Als je ze kunt vinden (via nieuwsgroepen iig zeer eenvoudig) dan is het absoluut de moeite waard. Ik ben in ieder geval erg blij met mijn eerste Antony dvd.

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 13:59 schreef methodmich het volgende:
Nog mensen die inmiddels The Standard hebben beluisterd?

Yep, 't doet mij vooralsnog vrij weinig. De songs hebben vrijwel allemaal een bepaalde dreiging in zich, maar missen vervolgens een climax of in ieder geval een punt waar naar toe wordt gewerkt. Hierdoor kabbelt 't in mijn ogen maar een beetje voort. Wat vind jij er zo goed aan dan?

Absoluut Wilco in Paradiso. Op gepaste afstand gevolgd door:

Jens Lekman @ Motel Mozaique
dEUS @ Tivoli
Arcade Fire @ Melkweg
Arcade Fire @ Paradiso
Tortoise @ Tivoli
LCD Soundsystem @ Motel Mozaique
!!! @ Melkweg
Animal Collective @ Paradiso
Lou Barlow @ Ekko

Annie was inderdaad de slechtste, hoewel DFA1979 op Metropolis ook eerste klasse bagger was. En het beste concert waar ik niet bij was is Sufjan Stevens in Paradiso geweest.

Arcade Fire @ Melkweg was goed, maar bij hun optreden op Lowlands stonden we veel beter gepositioneerd (als in recht voor het podium, 1 meter achter de hekken), en was het daardoor zelfs nog wat beter.
Voor de rest moet ik mijn concertkaartjesbak maar eens doorpluizen als ik weer thuis ben voor ik een oordeel kan geven, ik heb een geheugen als een zeef af en toe.

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 17:24 schreef Z het volgende:
Wat was jullie favoriete live-moment van het jaar eigenlijk?

1: Tom McRae op Werchter/Tivoli
2: Nick Cave & The Bad Seeds op Lowlands
3: REM in Stadio Olympico (Rome)
4: Ane Brun op Lowlands
5: Arcade Fire op Lowlands
6: Interpol op Rockin' Park
7: Kaiser Chiefs in Paradiso
8: BRMC op Music in my head
9: ....And you will know us by the trail of dead op Werchter
10: Zita Swoon op Werchter
11: Great Lake Swimmers in Paradiso
12: Bloc Party op Pinkpop
13: The Blue Van op Lowlands
14: Art Brut op Lowlands
15: Magic Numbers op Lowlands
16: Life of agony in Paradiso
17: The Faint als voorprogramma van Bright Eyes in Paradiso
18: KT Tunstall in de Melkweg
19: Buck65 op Lowlands
20: Admiral Freebee op Rockin'Park

[ Bericht 0% gewijzigd door peaceman op 23-12-2005 18:06:27 ]

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 17:45 schreef Z het volgende:
Ik stond in de Melkweg tussen de bar en 'het geluid'. Kon niet beter.

We waren door treinperikelen aan de late kant, en konden ons eigenlijk alleen maar ergens achteraan op het balkon positioneren. Het concert was nog steeds prima te volgen, maar het is ook een iets andere ervaring dan recht voor zo'n podium te staan.

ik vond The Futureheads op Lowlands ook zeer goed

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 18:40 schreef mordradead het volgende:
ik vond The Futureheads op Lowlands ook zeer goed

Niet gezien.. weet niet meer waarom eigenlijk...

Ik had al zo'n gevoel dat die op de zaterdagavond speelden maar ik wist het niet meer zeker

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 17:18 schreef DaisyDuke het volgende:

[..]

Yep, 't doet mij vooralsnog vrij weinig. De songs hebben vrijwel allemaal een bepaalde dreiging in zich, maar missen vervolgens een climax of in ieder geval een punt waar naar toe wordt gewerkt. Hierdoor kabbelt 't in mijn ogen maar een beetje voort. Wat vind jij er zo goed aan dan?

Ik vind die dreiging wel leuk en de nummers zelf ook. Goeie zanger ook.

Mijn tip voor deze kerstvakantie:

quote:

Op dinsdag 20 december 2005 23:20 schreef Grobbel het volgende:

21. Love is All - Nine Times That Same Song
Pas net ontdekte plaat met hele fijne, beklijvende popliedjes. Erg druk van opzet met een haast naieve vrolijkheid, gesteund door volle blazers en soms heerlijk snerpende gitaren. Ik weet niet of deze hoger of lager gekomen zou zijn als ik deze in januari in plaats van in november had leren kennen, maar op dit moment is het gewoon een erg leuke, onbezorgde plaat met afwisselend lieve en puntige popliedjes.

Echt een fantastische plaat, waarvan ik gek genoeg verwacht dat ie door de late releasedatum (ik geloof dat de release door omstandigheden zelfs onlangs is uitgesteld tot 2006) nu in redelijk veel jaarlijstjes van volgend jaar terecht zal komen. Maar al wel een tijdje gelekt, dus.

En fijne kerstdagen allemaal!

Leuke tip Grobbel, ik haal 'm nu binnen!

Jij ook fijne kerst!

Ik heb hem net binnen gehaald.
Bij kerstmis hoort kuddegedrag.

Nou, het is pas morgen kerst, maar ze moeten allemaal hazen en kalkoenen gaan schieten in het bos natuurlijk.

Fijne kerst allemaal

Ik ben morgen jarig dus wie weet ontvang ik nog wel een leuke cd.

Ieder fijne indie feestdagen. In deze muzikale rampdagen zijn wij het die de muzikale eer hoog moeten houden.

Ik hoorde net Spoon op rtl5!

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 18:18 schreef tonks het volgende:
Ik hoorde net Spoon op rtl5!

Ik hoor de laatste tijd ook steeds meer indie op de televisie langskomen, bij het blok draaide ze sufjan stevens.

Ik heb ook al 2 keer een video van Devandra Banhart zien langs komen afgelopen week, in z'n onderbroekie

Prettige kerstdagen allemaal!

Let vooral niet op mij; ik plaats enkel even een tvp...

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 18:17 schreef Wepeel2 het volgende:
Ik ben morgen jarig dus wie weet ontvang ik nog wel een leuke cd.

Ieder fijne indie feestdagen. In deze muzikale rampdagen zijn wij het die de muzikale eer hoog moeten houden.

Hee, gefeliciteerd nog. Wat was de oogst?

quote:

Op maandag 26 december 2005 11:04 schreef methodmich het volgende:

[..]

Hee, gefeliciteerd nog. Wat was de oogst?

Bedankt.
Vooral veel boeken en een proefles frans, omdat ik graag Frans wil leren. Maar ik hou nog een aparte verjaardag voor m'n vrienden en dan zal ik wat meer leuke cd's op m'n lijst zetten. Nu heb ik alleen aan m'n vriendin wat cd-titels gegeven. Ik heb nu wel wat geld + iris-cheques gekregen dus wie weet haal ik als nog wel wat muziek.
Maar goed, ben erg blij met de boeken die ik gekregen heb dus ik klaag absoluut niet.

Okee, mooie presentjes. Ik had ook een mix aan boeken en platen de 11e.

Maar Frans... Je gaat dus straks France Gall en Serge Gainsbourg kopen enzo?

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 11:54 schreef Grobbel het volgende:
Mijn tip voor deze kerstvakantie:
[..]

Echt een fantastische plaat, waarvan ik gek genoeg verwacht dat ie door de late releasedatum (ik geloof dat de release door omstandigheden zelfs onlangs is uitgesteld tot 2006) nu in redelijk veel jaarlijstjes van volgend jaar terecht zal komen. Maar al wel een tijdje gelekt, dus.

En fijne kerstdagen allemaal!

Van hetzelfde.
Zo melodieus als jij het beschrijft vind ik het niet, maar wel een toffe plaat.

Kerst top 3:

1. A Fairytale Of New York - The Pogues & Kirsty MacColl
2. Christmas Curtain - My Morning Jacket
3. Xmas - Jesse Malin

Ik begin indie muziek de laatste tijd steeds leuker te vinden. 2 weken geleden naar Franz Ferdinand geweest, vond het echt super. Onlangs de cd van Kaiser Chiefs gekregen, klinkt wederom ook super! Sta nog aan het begin van een indieliefhebberij dus voordat jullie me uit gaan lachen Naar London Calling geweest en daar the Brakes gezien (2 weken daarvoor ook in Londen gezien) en vond het weer erg leuk, geinige nummers Iemand anders die the Brakes kent? Niemand lijkt ze te kennen. Misschien ben ik toch wat verder in mijn indieliefhebberij dan ik dacht

Ring a ding ding, my head is in a spin

quote:

Op maandag 26 december 2005 13:39 schreef bigshadow het volgende:
Ring a ding ding, my head is in a spin

Ja, the Brakes zijn hier wel bekend. Of ze ook geliefd zijn is een ander verhaal.
Maar misschien is het dan wel leuk om de luisterpaal van 3voor12 een tijdje in de gaten te houden. Daar komen regelmatig albums voorbij die enigszins aansluiten op je huidige smaak, wel de moeite waard denk ik. Om op basis van alleen de Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand luistertips te geven, tja - misschien zou je Maximo Park, The Rakes, Bloc Party en de Arctic Monkeys eens moeten beluisteren, voor zover je ze nog niet kent natuurlijk. Niet de meest obscure tips (en technisch gesproken is geen van dit alles "zuivere" indie, maar over het algemeen knijpen we gewoon een oogje toe omwille van de lezervriendelijkheid ), maar geef maar gewoon aan hoe obscuur je ze hebben wil - wij zijn van alle markten thuis hier.

Oh, en hier is de site van 3voor12. Momenteel ziet het er naar uit dat de luisterpaal vooral is gevuld met jaarlijstalbums, dus doe er je voordeel mee zou ik zeggen.
http://3voor12.vpro.nl/3voor12/archief/index.jsp?showme=dj-sets

[ Bericht 4% gewijzigd door Grobbel op 26-12-2005 14:32:37 ]

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 18:43 schreef mordradead het volgende:
Ik had al zo'n gevoel dat die op de zaterdagavond speelden maar ik wist het niet meer zeker

Nee hoor, Futureheads waren op zondagavond

quote:

Op zaterdag 24 december 2005 11:54 schreef Grobbel het volgende:
Mijn tip voor deze kerstvakantie:

Welke vakantie

quote:

Op vrijdag 23 december 2005 13:59 schreef methodmich het volgende:
Nog mensen die inmiddels The Standard hebben beluisterd?

Ja een paar keer, maar het pakt me (nog) niet. Aardige songs op zich, maar de begeleiding is weinig spannend. Je had het over een bepaalde dreiging, maar die gaat totaal langs me heen doordat er de hele tijd dingen door m'n hoofd spoken als "Dit en dat had ik toch anders gedaan". De meeste songs hangen van begin tot eind vast aan één bepaald idee/thema, qua arrangement en qua instrumentale invulling. Misschien is het variatie wat ik mis.

En of dit een goede zanger is valt over te twisten. Bijzondere stem en techniek, dat wel, maar hij raakt maar weinig noten goed. Zijn zuivere bereik is vrij klein. Zijn techniek lijkt trouwens deels afgekeken van de zanger van Witness, maar dat trek ik toch beter.

Dus nee, niet mijn ding.

quote:

Op maandag 26 december 2005 14:47 schreef peaceman het volgende:

[..]

Welke vakantie

bij nader inzien heb ik ook niet echt een vakantie, zal een hoop moeten doen voor mijn tentamenperiode in januari en heb vanaf volgende week ook nog een redelijk tijdrovende opleiding voor een nieuw bijbaantje. Maar het gaat om het idee, nietwaar?

quote:

Op maandag 26 december 2005 14:22 schreef Grobbel het volgende:

[..]

Ja, the Brakes zijn hier wel bekend. Of ze ook geliefd zijn is een ander verhaal.
Maar misschien is het dan wel leuk om de luisterpaal van 3voor12 een tijdje in de gaten te houden. Daar komen regelmatig albums voorbij die enigszins aansluiten op je huidige smaak, wel de moeite waard denk ik. Om op basis van alleen de Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand luistertips te geven, tja - misschien zou je Maximo Park, The Rakes, Bloc Party en de Arctic Monkeys eens moeten beluisteren, voor zover je ze nog niet kent natuurlijk. Niet de meest obscure tips (en technisch gesproken is geen van dit alles "zuivere" indie, maar over het algemeen knijpen we gewoon een oogje toe omwille van de lezervriendelijkheid ), maar geef maar gewoon aan hoe obscuur je ze hebben wil - wij zijn van alle markten thuis hier.

Oh, en hier is de site van 3voor12. Momenteel ziet het er naar uit dat de luisterpaal vooral is gevuld met jaarlijstalbums, dus doe er je voordeel mee zou ik zeggen.
http://3voor12.vpro.nl/3voor12/archief/index.jsp?showme=dj-sets

bedankt voor je uitgebreide reactie De cd van Maximo Park had ik had ik al reeds ontdekt bij luisterpaal, net als Arcade Fire. Ik had al wel zo'n vermoeden dat jullie FF en KC niet als pure indie zouden zien dus vandaar dat ik me alvast indekte Bedankt voor de tips, ik ga eens luisteren! Oh, en wat is er mis met the Brakes? Vind ze echt grappig

quote:

Op maandag 26 december 2005 16:50 schreef Grobbel het volgende:

[..]

bij nader inzien heb ik ook niet echt een vakantie, zal een hoop moeten doen voor mijn tentamenperiode in januari en heb vanaf volgende week ook nog een redelijk tijdrovende opleiding voor een nieuw bijbaantje. Maar het gaat om het idee, nietwaar?

Het gaat idd om het idee...
Helaas moet ik morgen gewoon weer werken... Heb meelij..

quote:

Op maandag 26 december 2005 17:45 schreef MaJo het volgende:

[..]

bedankt voor je uitgebreide reactie De cd van Maximo Park had ik had ik al reeds ontdekt bij luisterpaal, net als Arcade Fire. Ik had al wel zo'n vermoeden dat jullie FF en KC niet als pure indie zouden zien dus vandaar dat ik me alvast indekte Bedankt voor de tips, ik ga eens luisteren! Oh, en wat is er mis met the Brakes? Vind ze echt grappig

Nou ja, het is niet dat we nu van die vervelende snobs zijn die alles in hokjes duwen en alles wat daarbuiten valt totaal negeren, maar wat definitie betreft staat indie officieel voor "independent", wat met door major record labels geruggesteunde bandjes als de Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand toch eigenlijk niet opgaat.
Doet me ook meteen herinneren aan een discussie die ik onlangs probeerde te voeren op dit forum, maar niet echt van de grond kwam. En omdat ik de luiheid zelve ben en er niet vies van ben om m'n eigen woorden meerdere keren te herhalen, hier nog maar eens een reactie op het hele indiehokjesdenken:
=====================================================

quote:

quote:Op donderdag 15 december 2005 19:50 schreef TheArowana het volgende:
Tja ja ach al die poppy punkfunk spinoffs, wie weet er nog wie er begonnen is?
[..]

Hoewel ze idd niet op één hoop thuishoren, zijn ze wel duidelijk 'uit hetzelfde hout gesneden'.. Al die leuke nieuwe engelse bandjes liften mee op de tot happy-go-lucky gedegradeerde punkfunk golf, mijns inziens.. Niet dat ik niet met plezier Bloc Party, Maxïmo Park, Kaiser Chiefs en aanverwanten draai (de één met al wat meer plezier dan de ander), maar om nu echt te spreken van groots muzikaal talent, nee sorry, daarvoor blijven de nummers vaak wat te oppervlakkig en teveel een muzikaal allegaartje imo..
Om die bandjes dan vervolgens 'underground' te gaan noemen vind ik ook wat ver gaan, als je ziet dat ze al op MTV2 te zien zijn en grote publiekstrekkers op festivals zijn, is dat epitheton uiteraard niet op z'n plaats..

Het verschil tussen 'underground' en 'mainstream' is per definitie erg tricky tegenwoordig, gezien het feit dat een volslagen onbekend bandje nu ook via andere kanalen (lees: het Internet) vanuit het niets ineens in een publiekstrekker kan veranderen. Het gebeurde met The Arcade Fire, en het gaat ook absoluut gebeuren met Clap Your Hands Say Yeah!, Wolf Parade en Architecture in Helsinki, als het al niet gebeurd is. Bands die in de muziekwereld van 5 jaar terug met dezelfde kritische recensies zelfs de lokale kroeg niet vol kregen, kunnen tegenwoordig de Melkweg uitverkopen zonder dat de Nederlandse pers er met een woord over heeft gerept.
En dat geldt eigenlijk hetzelfde voor Britse opkomende bandjes. Nou ken ik dat hele MTV2 niet, maar als je tegenwoordig een beetje "hip" geluid hebt, dan kan een band met 1 single onder de arm de hypekanalen al in vuur en vlam zetten - kijk maar naar wat er met de Arctic Monkeys gebeurde, die binnen een jaar na oprichting op de een of andere manier alles voor de wind lijkt te hebben (waaronder NME's hypemachine) en op #1 debuteren met hun eerste single in de UK.
Het undergroundgeluid van 2 jaar terug is nu bij een veel breder publiek bekend, en heeft zich een weg binnen de huidige mainstream weten te ellebogen - en gezien het feit dat sommigen van ons deze stroming ook daadwerkelijk al jaren volgen, kan dit leiden tot verwarrende en ongelukkig gebruikte typeringen als "underground", waar deze misschien niet op hun plaats zijn. Maar dat het geluid van dergelijke bandjes je als "poppy" in de oren klinken, hoeft ze niet per definitie af te sluiten van de underground - daar kan elke Red Hot Chilli Peppers/Nirvana-akkoorden harkende, net beginnende, grasgroene band over meepraten.

quote:

quote:Op donderdag 15 december 2005 19:50 schreef TheArowana het volgende:
En moet een indie band ook niet worden uitgegeven bij een onafhankelijk label, voor die daadwerkelijk independant is?

En ook dat heeft hiermee te maken - wat een paar jaar terug zonder twijfel als 'indie' kon worden bestempeld, is tegenwoordig "hot' genoeg om bij major labels getekend te worden. Het gekke is alleen dat het bijbehorende geluid de significatie 'indie' zich eigen heeft weten te maken, en over het algemeen boeit het me maar weinig tegenwoordig of iets nu wel of niet terecht 'indie' mag heten. Op de een of andere manier is er iets binnen de behoorlijk ruwe definitie van 'indie' dat luisteraars als een aanknopingspunt kunnen gebruiken, en wat mensen ertoe beweegt om Bloc Party wel en Tom Jones of Liberty-X niet als indie te bestempelen, alhoewel ze allemaal bij V2 onder contract staan.
'Indie' als een genre staat echt allang niet meer voor "uitgebracht bij een onafhankelijk label". Het staat voor een bepaalde stroming binnen de rockmuziek die weliswaar zo breed kan zijn dat het zowel organisch laptopgegoochel zoals Caribou, als MTV2-lievelingen zoals Bloc Party weet te omvatten. Het is allang en breed meer een gevoel dan een vast omlijnd hokje, al zal niemand een bij een onafhankelijk label uitgebrachte plaat binnen genres als metal en schlager als 'indie' bestempelen. Je kunt er een pet peeve van maken zoveel je wil, maar 'indie' als genredefiniëring gaat allang niet meer over de vraag of het nu wel of niet door een major recordlabel of in eigen beheer wordt uitgebracht.

quote:

quote:Op donderdag 15 december 2005 19:50 schreef TheArowana het volgende:
[edit] wil er overigens nog wel even de kanttekening bij plaatsen dat bijvoorbeeld Kaiser Chiefs en Maxïmo Park op sommige momenten haast broertjes van elkaar lijken te zijn.. En dat je best kan zeggen dat ook de andere bands uit de hier al genoemde rijtjes opvallende overeenkomsten vertonen..

Met dit verschil dat de Kaiser Chiefs in mijn optiek vaak net iets te veel in flauw ge-o-ooh verzanden terwijl de melodieën toch echt niet sterk genoeg zijn om de tracks te dragen (en hun album echt behoorlijk hit & miss is), terwijl Maximo Park op de een of andere manier me weer wel weet te raken met puntige, catchy popsongs. Ik hoor in elk geval wel een duidelijk verschil tussen beide bands.
=========================================================

Nog afgezien van de beetje zielige constatering dat ik op een Internetforum zoveel woorden vuil maak aan zoiets banaals als een genre-aanduiding , iemand nog een reactie?

quote:

Op maandag 26 december 2005 17:56 schreef peaceman het volgende:
Heb meelij..

Allez dan, omdat het Kerst is.

quote:

Op maandag 26 december 2005 19:51 schreef Grobbel het volgende:

Nou ja, het is niet dat we nu van die vervelende snobs zijn die alles in hokjes duwen en alles wat daarbuiten valt totaal negeren, maar wat definitie betreft staat indie officieel voor "independent", wat met door major record labels geruggesteunde bandjes als de Kaiser Chiefs en Franz Ferdinand toch eigenlijk niet opgaat.

Dit noem ik nou een uitgebreide reactie Bedankt daarvoor Dat de term indie tegenwoordig niet meer altijd letterlijk genomen kan worden had ik al begrepen, ik zie het ook meer als een muziekstroming dan de letterlijke betekenis. Het is in ieder geval een mooie verzamelnaam en klinkt beter dan "bandjes a la Maximo Park en Kaiser Chiefs"

quote:

Het verschil tussen 'underground' en 'mainstream' is per definitie erg tricky tegenwoordig, gezien het feit dat een volslagen onbekend bandje nu ook via andere kanalen (lees: het Internet) vanuit het niets ineens in een publiekstrekker kan veranderen. Het gebeurde met The Arcade Fire, en het gaat ook absoluut gebeuren met Clap Your Hands Say Yeah!, Wolf Parade en Architecture in Helsinki, als het al niet gebeurd is. Bands die in de muziekwereld van 5 jaar terug met dezelfde kritische recensies zelfs de lokale kroeg niet vol kregen, kunnen tegenwoordig de Melkweg uitverkopen zonder dat de Nederlandse pers er met een woord over heeft gerept.
En dat geldt eigenlijk hetzelfde voor Britse opkomende bandjes. Nou ken ik dat hele MTV2 niet, maar als je tegenwoordig een beetje "hip" geluid hebt, dan kan een band met 1 single onder de arm de hypekanalen al in vuur en vlam zetten - kijk maar naar wat er met de Arctic Monkeys gebeurde, die binnen een jaar na oprichting op de een of andere manier alles voor de wind lijkt te hebben (waaronder NME's hypemachine) en op #1 debuteren met hun eerste single in de UK.
Het undergroundgeluid van 2 jaar terug is nu bij een veel breder publiek bekend, en heeft zich een weg binnen de huidige mainstream weten te ellebogen - en gezien het feit dat sommigen van ons deze stroming ook daadwerkelijk al jaren volgen, kan dit leiden tot verwarrende en ongelukkig gebruikte typeringen als "underground", waar deze misschien niet op hun plaats zijn. Maar dat het geluid van dergelijke bandjes je als "poppy" in de oren klinken, hoeft ze niet per definitie af te sluiten van de underground - daar kan elke Red Hot Chilli Peppers/Nirvana-akkoorden harkende, net beginnende, grasgroene band over meepraten.

Hetzelfde geld inderdaad voor de term underground. Sowieso een raar begrip want voor sommigen underground is is voor anderen mainstream. Zo hebben een paar vriendinnen van mij nog nooit van Franz Ferdinand gehoord, wat ik dan wel weer opmerkelijk vond. Ik ben zelf al wat langer bekend met de term indie en met namen als Maxïmo Park en the Rakes omdat ik in Londen heb gewoond en het daar veel populairder is. Bizar genoeg ben ik me er in Nederland pas echt in gaan interesseren In Londen ging ik wel eens uit naar indieclubs (Frog ) en daar heb ik the Brakes ook gezien. Maar goed, ik dwaal af

quote:

En ook dat heeft hiermee te maken - wat een paar jaar terug zonder twijfel als 'indie' kon worden bestempeld, is tegenwoordig "hot' genoeg om bij major labels getekend te worden. Het gekke is alleen dat het bijbehorende geluid de significatie 'indie' zich eigen heeft weten te maken, en over het algemeen boeit het me maar weinig tegenwoordig of iets nu wel of niet terecht 'indie' mag heten. Op de een of andere manier is er iets binnen de behoorlijk ruwe definitie van 'indie' dat luisteraars als een aanknopingspunt kunnen gebruiken, en wat mensen ertoe beweegt om Bloc Party wel en Tom Jones of Liberty-X niet als indie te bestempelen, alhoewel ze allemaal bij V2 onder contract staan.
'Indie' als een genre staat echt allang niet meer voor "uitgebracht bij een onafhankelijk label". Het staat voor een bepaalde stroming binnen de rockmuziek die weliswaar zo breed kan zijn dat het zowel organisch laptopgegoochel zoals Caribou, als MTV2-lievelingen zoals Bloc Party weet te omvatten. Het is allang en breed meer een gevoel dan een vast omlijnd hokje, al zal niemand een bij een onafhankelijk label uitgebrachte plaat binnen genres als metal en schlager als 'indie' bestempelen. Je kunt er een pet peeve van maken zoveel je wil, maar 'indie' als genredefiniëring gaat allang niet meer over de vraag of het nu wel of niet door een major recordlabel of in eigen beheer wordt uitgebracht.

Ik snap wat je bedoelt. Zoals ik al eerder zei, de naam indie moet je niet (meer) zo letterlijk nemen.

quote:

Met dit verschil dat de Kaiser Chiefs in mijn optiek vaak net iets te veel in flauw ge-o-ooh verzanden terwijl de melodieën toch echt niet sterk genoeg zijn om de tracks te dragen (en hun album echt behoorlijk hit & miss is), terwijl Maximo Park op de een of andere manier me weer wel weet te raken met puntige, catchy popsongs. Ik hoor in elk geval wel een duidelijk verschil tussen beide bands.

Ik vind het sowieso apart dat veel mensen bepaalde bands op één hoop gooien. Zo kreeg ik te horen dat Kaiser Chiefs hetzelfde doet als Franz Ferdinand terwijl er toch echt een hoop verschil tussen zit. Hetzelfde geldt inderdaad voor Kaiser Chiefs en Maxïmo Park. Als je ze oppervlakkig hoort hebben ze natuurlijk veel raakvlakken maar als je de nummers wat vaker hoort dan hoor je toch wel degelijk verschillen.

quote:

Nog afgezien van de beetje zielige constatering dat ik op een Internetforum zoveel woorden vuil maak aan zoiets banaals als een genre-aanduiding , iemand nog een reactie?

Ja, hulde voor de uitgebreide reactie! En ik ben benieuwd wat jij nou van the Brakes vindt

quote:

Op maandag 26 december 2005 19:51 schreef Grobbel het volgende:

Nog afgezien van de beetje zielige constatering dat ik op een Internetforum zoveel woorden vuil maak aan zoiets banaals als een genre-aanduiding , iemand nog een reactie?
[..]

Ik ben het met je eens.