LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Last time I checked...quote:Op vrijdag 16 december 2005 02:52 schreef clumsy_clown het volgende:
Last time I checked had ik nog geen plasser tussen m'n benen hoor, en ik heb zo'n vermoeden dat dat ook niet het geval is bij Vivi, Xennia en vele andere lurksters. 'De heren-fans' gaat hier dus niet op.
Maar voor het verhaal maakt 't niet uit. Het is goed geschreven, meeslepend, 't hakt erin. En hoezo: contactadvertenties? Weet iemand wie Nadine26 is? Hoe ze eruit ziet?
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Wat denken we ervan...?quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:10 schreef Revolverheld het volgende:
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
Ik gok toch op een meisje. 't Is te geloofwaardig .
. Alleen meisjes geilen zo op geld. Alleen meisjes laten zich zo door een vent naaien .
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Als Nadine een vent is, dan word ik heaumeau ...quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:10 schreef Revolverheld het volgende:
Voor hetzelfde geld is Nadine in 't echt een vent van 50 met een plasser tussen z'n benen
TELEFOON UIT BALI
Ik bevond me op de zesenvijftigste verdieping in de kleedkamer van 'Club Oasis' toen ik mijn mobieltje hoorde piepen; ik kwam net uit de stoomdouche, ik was bloot, het was nog een hele organisatie om in twee seconden een grote witte handdoek om mijn lichaam te draperen, de locker open te maken en mijn mobieltje terug te vinden tussen de troep - lipgloss, boekjes, zonnebril, duizend papiertjes - die ik in mijn tas heb verzameld, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader: "Waar ben je?"
"In Shanghai," antwoordde ik luchtig, alsof ik op doordeweekse dagen geregeld in Shanghai vertoef; een mooie stad, fijne mensen - ik kom er nu eenmaal graag.
"Shanghai," hoorde ik mijn vader zeggen. "Wat is er in Shanghai?"
"Niks. Ik ben op vakantie."
Ik was intussen neergezakt op de grond.
"Ah, vakantie," antwoordde hij werktuiglijk, en ik dacht: als hij niet vraagt met wie ik in Shanghai ben, verbreek ik de verbinding, maar je moet nooit te vroeg oordelen, want hij vroeg: "Met wie ben je daar?"
"Met Daniël," zei ik.
Niet dat mijn vader weet wie Daniël is. Welbeschouwd weet hij nauwelijks wie ik ben, zijn eigen dochter - als ik hem wel eens op straat tegenkom, duurt het een hele tijd voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat wij elkaar ergens van kennen, van thuis namelijk, van onze zogeheten bloedband, want mijn vader leeft in zijn eigen wereld en hij heeft nu eenmaal veel aan zijn hoofd.
"Daniël," mompelde mijn vader, "hoe... hoe is het met hem?"
"Goed," zei ik. "Uitstekend, mag ik wel zeggen."
"Mooi, mooi."
"Zeker."
Ons gesprek liep ten einde.
"Ga je met kerstmis nog iets doen?" wilde hij weten.
"Geen idee."
"We bellen nog wel," besloot hij. En toen: "Doe de groeten aan..."
"Daniël," hielp ik hem.
"Ja, doe hem de groeten. Tot snel."
Ik bevond me op de zesenvijftigste verdieping in de kleedkamer van 'Club Oasis' toen ik mijn mobieltje hoorde piepen; ik kwam net uit de stoomdouche, ik was bloot, het was nog een hele organisatie om in twee seconden een grote witte handdoek om mijn lichaam te draperen, de locker open te maken en mijn mobieltje terug te vinden tussen de troep - lipgloss, boekjes, zonnebril, duizend papiertjes - die ik in mijn tas heb verzameld, maar toen hoorde ik de stem van mijn vader: "Waar ben je?"
"In Shanghai," antwoordde ik luchtig, alsof ik op doordeweekse dagen geregeld in Shanghai vertoef; een mooie stad, fijne mensen - ik kom er nu eenmaal graag.
"Shanghai," hoorde ik mijn vader zeggen. "Wat is er in Shanghai?"
"Niks. Ik ben op vakantie."
Ik was intussen neergezakt op de grond.
"Ah, vakantie," antwoordde hij werktuiglijk, en ik dacht: als hij niet vraagt met wie ik in Shanghai ben, verbreek ik de verbinding, maar je moet nooit te vroeg oordelen, want hij vroeg: "Met wie ben je daar?"
"Met Daniël," zei ik.
Niet dat mijn vader weet wie Daniël is. Welbeschouwd weet hij nauwelijks wie ik ben, zijn eigen dochter - als ik hem wel eens op straat tegenkom, duurt het een hele tijd voordat ik hem heb duidelijk gemaakt dat wij elkaar ergens van kennen, van thuis namelijk, van onze zogeheten bloedband, want mijn vader leeft in zijn eigen wereld en hij heeft nu eenmaal veel aan zijn hoofd.
"Daniël," mompelde mijn vader, "hoe... hoe is het met hem?"
"Goed," zei ik. "Uitstekend, mag ik wel zeggen."
"Mooi, mooi."
"Zeker."
Ons gesprek liep ten einde.
"Ga je met kerstmis nog iets doen?" wilde hij weten.
"Geen idee."
"We bellen nog wel," besloot hij. En toen: "Doe de groeten aan..."
"Daniël," hielp ik hem.
"Ja, doe hem de groeten. Tot snel."
Ook zouden ze me dan absoluut niet toelaten op de damesafdeling van Club Oasis.quote:Op zaterdag 17 december 2005 01:21 schreef Gajus het volgende:
Als Nadine een vent is, dan word ik heaumeau ...
Wat is een heaumeau...?
[ Bericht 6% gewijzigd door Nadine26 op 17-12-2005 02:15:08 ]
Leg eens uit JAM, wat is daar fascistisch aan...?quote:
!Of ben jij meer van de seksboerderijen & de sleutelclubjes?
Ik wil geen kind! Wel over een tijdje... ooit, als ik een verstandige & uitgebalanceerde dertiger ben of zo... maar NU nog niet!quote:Op donderdag 15 december 2005 23:21 schreef Vivi het volgende:
Dat wordt een bijzonder kind.
CITAAT:
"Wat me tegenhield was niet alleen de gerechtvaardigde afkeer die elke man met een normaal gestel bevangt bij het zien van een baby; het was niet alleen de diepgewortelde overtuiging dat een kind een soort perverse, van nature wrede dwerg is bij wie meteen de ergste trekken van de soort zijn terug te vinden, en van wie huisdieren zich voorzichtigheidshalve wijselijk afkeren. Het was ook iets wat dieper ging, namelijk afschuw, onvervalste afschuw van de permanente lijdensweg die het menselijk bestaan is. Het feit dat de menselijke zuigeling als enige in het hele dierenrijk direct zijn aanwezigheid op de wereld kenbaar maakt door middel van onafgebroken gehuil van pijn, betekent uiteraard dat hij pijn lijdt. (...) In ieder geval ziet iedere onpartijdige waarnemer dat het menselijk individu niet gelukkig kan zijn, dat het op geen enkele manier gemaakt is voor het geluk en geen andere bestemming kan hebben dan het om zich heen verspreiden van ellende door andermans bestaan net zo ondraaglijk te maken als dat van hemzelf - waarbij zijn eerste slachtoffers over het algemeen zijn ouders zijn."
Zo verwoordt Michel Houellebecq het in 'Mogelijkheid van een eiland'.
Dat is Frans voor homoquote:Op zaterdag 17 december 2005 01:51 schreef Nadine26 het volgende:
Wat is een heaumeau...?
Prediker 4
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
'Nadine26' is een project van Ronald Giphart!quote:Op vrijdag 16 december 2005 22:26 schreef Revolverheld het volgende:
Wat denken we ervan...?
Hoewel... Nee. Dan zou het wel tenenkrommend slecht geschreven zijn...
Mais oui, Hihat!quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:37 schreef Hihat het volgende:
Dat is Frans voor 'Oh?'
Cioran, je maakt me bang... met al die woorden... die zo nagalmen...quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:44 schreef cioran63 het volgende:
Prediker 4
1 Daarna wende ik mij, en zag aan al de onderdrukkingen, die onder de zon geschieden; en ziet, er waren de tranen der verdrukten, en dergenen, die geen trooster hadden; en aan de zijde hunner verdrukkers was macht, zij daarentegen hadden geen vertrooster.
2 Dies prees ik de doden, die alrede gestorven waren, boven de levenden, die tot nog toe levend zijn.
3 Ja, hij is beter dan die beiden, die nog niet geweest is, die niet gezien heeft het boze werk, dat onder de zon geschiedt.
Het is gewoon hetzelfde als Houellebecq hierboven zegt, dat is ook niet mis.quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:52 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Cioran, je maakt me bang... met al die woorden... die zo nagalmen...
Zou het tenenkrommend slecht geschreven zijn als ik de doorgaans zo fantastisch schrijvende Ronald Giphart was? Of ís het tenenkrommend slecht geschreven en kan ik daarom niet Ronald Giphart zijn?quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:49 schreef broer het volgende:
'Nadine26' is een project van Ronald Giphart!
Hoewel... Nee. Dan zou het wel tenenkrommend slecht geschreven zijn...
Maar wees gerust: ik ben niet Ronald Giphart.
Ik zou natuurlijk zijn zusje kunnen zijn; zijn schrijvende zusje: karin.
Interessant wellicht, Nadine. Een quote uit een artikel. Het volledige artikel kun je vinden via de link onderaan.
Rode draad
Een andere bekende vorm van reflectief schrijven is autobiografisch schrijven. Het belangrijkste verschil met het dagboek is dat een autobiografie meestal bedoeld is om door anderen gelezen te worden. Dit is volgens Reina Crispijn, auteur van het boek Hoe schrijf ik mijn levensverhaal? echter niet het voornaamste doel van autobiografisch schrijven. Reina Crispijn: 'Al schrijvend terugblikken op je leven kan nieuwe inzichten over jezelf opleveren. Als je je levensverhaal op papier zet en afstand neemt, worden situaties uit het verleden vaak duidelijk. Je ontdekt een rode draad die verklaart waarom je geworden bent wie je nu bent. Het werkt verhelderend als je je levensverhaal op papier zet. Het is alsof puzzelstukjes op hun plaats vallen." Veel mensen schrijven hun memoires als ze de pensioengerechtigde leeftijd naderen of nog later. Ook op jonge leeftijd kan zich een situatie voordoen waardoor je terugblikken, bijvoorbeeld als je een ernstige ziekte hebt overwonnen of een verre reis hebt gemaakt die veel indruk op je heeft gemaakt. Reina Crispijn: "Autobiografisch schrijven kan je helpen een pijnlijke gebeurtenis te verwerken, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Door dit op papier te zetten ga je anders naar die gebeurtenissen kijken. Elke keer dat je het opschrijft, wordt de pijn een beetje minder. In dat opzicht is schrijven is een training om ervaringen te verwerken. Je schrijft dingen als het ware van je af."
....
Bron en complete artikel: http://www.shodo.nl/index.php?option=content&task=view&id=23
En nou ga ik slapen
Rode draad
Een andere bekende vorm van reflectief schrijven is autobiografisch schrijven. Het belangrijkste verschil met het dagboek is dat een autobiografie meestal bedoeld is om door anderen gelezen te worden. Dit is volgens Reina Crispijn, auteur van het boek Hoe schrijf ik mijn levensverhaal? echter niet het voornaamste doel van autobiografisch schrijven. Reina Crispijn: 'Al schrijvend terugblikken op je leven kan nieuwe inzichten over jezelf opleveren. Als je je levensverhaal op papier zet en afstand neemt, worden situaties uit het verleden vaak duidelijk. Je ontdekt een rode draad die verklaart waarom je geworden bent wie je nu bent. Het werkt verhelderend als je je levensverhaal op papier zet. Het is alsof puzzelstukjes op hun plaats vallen." Veel mensen schrijven hun memoires als ze de pensioengerechtigde leeftijd naderen of nog later. Ook op jonge leeftijd kan zich een situatie voordoen waardoor je terugblikken, bijvoorbeeld als je een ernstige ziekte hebt overwonnen of een verre reis hebt gemaakt die veel indruk op je heeft gemaakt. Reina Crispijn: "Autobiografisch schrijven kan je helpen een pijnlijke gebeurtenis te verwerken, bijvoorbeeld het verlies van een dierbare. Door dit op papier te zetten ga je anders naar die gebeurtenissen kijken. Elke keer dat je het opschrijft, wordt de pijn een beetje minder. In dat opzicht is schrijven is een training om ervaringen te verwerken. Je schrijft dingen als het ware van je af."
....
Bron en complete artikel: http://www.shodo.nl/index.php?option=content&task=view&id=23
En nou ga ik slapen
Een pauw is een kip die in bloei staat
Nee, dat is zeker ook niet mis. Ook om bang van te worden. Ik lees af en toe in 'Mogelijkheid van een eiland' en het is zo'n boek dat mensen kan aanzetten zich voor de trein te werpen. Waarom niet?quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:56 schreef cioran63 het volgende:
Het is gewoon hetzelfde als Houellebecq hierboven zegt, dat is ook niet mis.
Maar als ik het dan toch doe, dan pas ná lezing van 'De mogelijkheid...', want het is verschrikkelijk goed.
Dat meen je niet. Zég dat je dit niet meent!quote:Op zaterdag 17 december 2005 02:57 schreef Nadine26 het volgende:
de doorgaans zo fantastisch schrijvende Ronald Giphart
Ronald Giphart is het slechtste wat Nederland ooit heeft voortgebracht, en dan hou ik rekening met ons koloniale verleden.
Nee, als jij een project van RG was, dan was het onderwerp hetzelfde geweest, maar de stijl verschrikkelijk. Dat is nu niet het geval.
En mocht je onverhoopt zijn zusje zijn dan wens ik je veel sterkte.
Oh, okay.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:12 schreef broer het volgende:
Dat meen je niet. Zég dat je dit niet meent!
Ronald Giphart is het slechtste wat Nederland ooit heeft voortgebracht, en dan hou ik rekening met ons koloniale verleden.
Nee, als jij een project van RG was, dan was het onderwerp hetzelfde geweest, maar de stijl verschrikkelijk. Dat is nu niet het geval.
En mocht je onverhoopt zijn zusje zijn dan wens ik je veel sterkte.
Ik wist niet zeker wat je bedoelde .
Maar eerlijk gezegd... héél eerlijk: ik heb altijd wel gevonden dat Ronald Giphart een ongelooflijk taalgevoel heeft. Het danst, wat hij schrijft. Ja, dat vind ik wel. Sorry. En het leest allemaal als een trein, al gaat het dan nergens over - maar: dat geldt voor mijn dagboek ook, waar of niet?! Dus dat is (voor mij) geen criterium.
Ik zou mezelf ook veel sterkte wensen als ik zijn zusje was, onverhoopt - want niet alleen is zijn zusje lesbisch, ze heeft ook een onwaarschijnlijk slechte & onleesbare lesbische roman geschreven...
Mijn nachtelijke telefoongesprek:quote:Op zaterdag 17 december 2005 01:48 schreef Nadine26 het volgende:
... mijn vader: "Waar ben je?" ... "In Shanghai," antwoordde ik luchtig ...
[zij] "Hoi ... met mij ..."
[ik] "Hoi ... hoe is het?"
[zij] "Lekker ... net klaar met ontbijten ... ik ga dadelijk shoppen."
[ik] "Hoe kan dat? ... het is nu avond in New York ..."
[zij] "Oh ... op Schiphol kreeg ik een ander reisschema ... ik sta nu in Singapore ... "
tja ... de wereld wordt steeds kleiner
Geen idee. Ik lees het nooit.quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:22 schreef Nadine26 het volgende:
al gaat het dan nergens over - maar: dat geldt voor mijn dagboek ook, waar of niet?!
Over Giphart hebben we het nog wel een keer...
Ik ga er nog even op door. Ik heb toch niks te doen. Daniël is weer met een enorme kater naar zijn nieuwe vriend Rambo Lin vertrokken... ik zit hier... ik ben niet zo'n 'dagjesmens'... ik hoef niet met een bus door het Chinese landschap te trekken, dat vind ik allemaal zonde van mijn tijd, ik heb tenslotte ook een televisie op mijn kamer... en een groot raam dat een fenomenaal uitzicht biedt op de stad... wat wil je nog meer?
Ronald Giphart. Ik vond hem vroeger eigenlijk heel goed. Ik vond hem vernieuwend, in de zin dat hij zich van niets & niemand iets aantrok, hij schreef gewoon zijn vrolijke boekjes, hij had er lol in, hij deed iets dat in Nederland natuurlijk absolúút niet kan, gewoon lekker schrijven namelijk, zonder zich iets aan te trekken van literatuurwetten en - regeltjes en ander gezeik, hij had 'branie' (stom woord) en lef en humor; er was kortom niets aan de hand.
Maar nu is Ronald Giphart oud geworden, vader van een paar kinderen, getrouwd, huiseigenaar, autobezitter en al die dingen waaraan zelfs Ronald Giphart niet ontsnapt, en dat zou allemaal niet zo erg zijn als hij zich niet ook als een ouwe lul zou gedragen. Hij wordt namelijk niet serieus genomen. Door de recensenten en de critici en de boekverkopers en de literatuurexperts en de boekenweekgeschenkmensen en wie er allemaal nog meer een mening heeft over hoe echte literatuur eruit zou moeten zien. En dat doet pijn. Daar kan Ronald Giphart niet mee om gaan; hij is geborneerd en verbitterd en boos. Hij pikt het niet!
En dáárdoor hoeft het van mij allemaal niet meer zo, met de boeken van Ronald Giphart. Want dát was nou juist wat ik zo leuk aan hem vond: dat branieschoppen & lachen & zich van niemand iets aantrekken. Dát gedrag maakte zijn boeken geloofwaardig. Nu niet meer. Want nu blijkt opeens dat hij eigenlijk bij de incrowd wil horen. Hij wil óók een AKO-prijs, hij wil óók als gearriveerd & gerespecteerd schrijver te boek staan.
Jammer.
Ronald Giphart. Ik vond hem vroeger eigenlijk heel goed. Ik vond hem vernieuwend, in de zin dat hij zich van niets & niemand iets aantrok, hij schreef gewoon zijn vrolijke boekjes, hij had er lol in, hij deed iets dat in Nederland natuurlijk absolúút niet kan, gewoon lekker schrijven namelijk, zonder zich iets aan te trekken van literatuurwetten en - regeltjes en ander gezeik, hij had 'branie' (stom woord) en lef en humor; er was kortom niets aan de hand.
Maar nu is Ronald Giphart oud geworden, vader van een paar kinderen, getrouwd, huiseigenaar, autobezitter en al die dingen waaraan zelfs Ronald Giphart niet ontsnapt, en dat zou allemaal niet zo erg zijn als hij zich niet ook als een ouwe lul zou gedragen. Hij wordt namelijk niet serieus genomen. Door de recensenten en de critici en de boekverkopers en de literatuurexperts en de boekenweekgeschenkmensen en wie er allemaal nog meer een mening heeft over hoe echte literatuur eruit zou moeten zien. En dat doet pijn. Daar kan Ronald Giphart niet mee om gaan; hij is geborneerd en verbitterd en boos. Hij pikt het niet!
En dáárdoor hoeft het van mij allemaal niet meer zo, met de boeken van Ronald Giphart. Want dát was nou juist wat ik zo leuk aan hem vond: dat branieschoppen & lachen & zich van niemand iets aantrekken. Dát gedrag maakte zijn boeken geloofwaardig. Nu niet meer. Want nu blijkt opeens dat hij eigenlijk bij de incrowd wil horen. Hij wil óók een AKO-prijs, hij wil óók als gearriveerd & gerespecteerd schrijver te boek staan.
Jammer.
En daar kom je NU mee...! Nét nu je gaat slapen!quote:Op zaterdag 17 december 2005 03:38 schreef broer het volgende:
Geen idee. Ik lees het nooit.
Toevallig - en jij ligt toch te slapen dus jij hoort het allemaal niet - snijd ik in mijn dagboek diverse thema's & onderwerpen van universeel belang aan, zoals daar zijn: de dood, de liefde & het sterrenstelsel.
Dus dat je het even weet, Broer.
