Slaapverlamming; is er een spirituele verklaring?

Ik geloof om eerlijk te zijn niks van de paranormale verklaringen die hiervoor gegeven worden. Tuurlijk, het kan een hoop verklaren. Maar het komt niet echt als de waarheid op mij over, meer als een verklaring die mensen aan iets geven omdat ze hetgene niet kunnen verklaren met de huidige kennis.
Slaap is een erg ingewikkeld proces en erg moeilijk om onderzoek naar te doen. Zo is over slaapverlamming ook weinig bekend. Toch zijn er logische wetenschappelijke theorieën over slaapverlamming. Deze zijn, naar mijn mening, heel wat logischer dan de paranormale verklaringen.

Bedankt Sessy, interessant

quote:

Op maandag 19 december 2005 13:54 schreef Jeweet het volgende:
Slaap is een erg ingewikkeld proces en erg moeilijk om onderzoek naar te doen. Zo is over slaapverlamming ook weinig bekend. Toch zijn er logische wetenschappelijke theorieën over slaapverlamming. Deze zijn, naar mijn mening, heel wat logischer dan de paranormale verklaringen.

Weinig bekend over <-> wetenschappelijke theorieën + logica -> stroken ergens niet met elkaar.
Iets is bekend of niet, zolang het niet bekend is, is en kan of hoeft er ook (nog) niets logisch aan te zijn. Hoe logisch het ook klinkt of kan klinken, juist omdat er weinig over bekend is, ontbreekt de logica in deze zgn wetenschappelijke theorieën. (Juist) onlogisch dus!

Maar dat vind ik of is mijn zienswijze erop

[ Bericht 1% gewijzigd door sweetgirly op 19-12-2005 20:20:44 ]

Ik had dit jaar een week, dat elke nacht wakker werd met een slaapverlamming. Dat was niet echt een prettig gevoel
Gelukkig heb ik er nu al een tijd geen last meer van gehad

Ik heb niet alles gelezen, maar mijn mond viel open toen ik sommige dingen las!

Dit heb ik nou ook wel eens, slaapverlamming. Ik wist eerst niet wat het was en daarom noemde ik het een Zwarte Droom. Van die naam klopt echt helemaal niets. Ik zal uitleggen wat er met mij gebeurt bij 'slaapverlamming'.

De eerste keer. Ik was heel melig en had heel gezellig een wakkerblijfwedstrijd met iemand aan de telefoon. Ik was nog wat jonger en lag in bed, vreselijk moe, rond een uur of half 5. Op een gegeven moment had ik door dat ik in slaap was gevallen en dat was een grote schok voor mij. Opeens voelde het alsof mijn lichaam zich afsloot van zijn ziel om me te beschermen omdat ik 'weet' dat ik droom ofzo. Ik voelde mijn benen niet meer, later mijn armen niet meer en toen niets meer, ik kon zelfs niet ademen, niets horen, niets zien, niets zeggen(oftewel schreeuwen), niets. Het was alsof ik stierf en het deed ook pijn op een bepaalde manier. Alsof mijn bloed ging bruisen, mijn lichaam vervormde en iets in elke vierkante centimeter van mijn huid sneed. Achteraf bleek dat ineens wel mee te vallen.

De tweede keer was een tijdje geleden. Op een gegeven moment werd ik van binnenuit wakker en ik voelde dat mijn lichaam zich weer ging afsluiten van mijn geest. Ik helemaal in paniek, wat zou er gaan komen? Het voelde alsof ik doodging, dus ik dacht: niet in paniek raken, dat maakt het erger. Ik bleef dus kalm liggen zonder lucht en werd na een minuutje weer helemaal wakker.

De derde keer, niet lang na de tweede keer(een week?), was heel raar. Ik werd weer wakker en mijn lichaam was zoals gewoonlijks van plan zich af te sluiten van mijn geest. Ik dacht: misschien kan ik me nog redden uit deze Zwarte Droom! Dus ik probeerde me keihard naar links te draaien. Dat lukte niet. Ik probeerde het nog eens. Dat lukte. Ik schoot ineens keihard naar links, tegen de muur aan. Dit bewijst dat het geen droom was...

De vierde keer was diezelfde nacht en ik ontsnapte er (gelukkig) weer aan. Niets bijzonders aan, wel toevallig dezelfde nacht.

De vijfde keer...jaa... dat was vreselijk eng. Het was deze vakantie nog. Ik was in slaap gevallen in de auto naar duitsland, gezellig op vakantie. Op een bepaald moment had ik dat dus door en weer een 'aanval'. Wat mij opviel was dat ik gewoon kon zien! Iedereen om mij heen in de auto deed heel erg blij(mijn broer en ouders hadden schijnbaar vette lol). Ik hoorde echter niets. Ik kon me niet meer bewegen, niet meer ademen. Niets... en toen gebeurde er iets heel vreemds, het leek alsof mijn geest 10 centimeter naar achter schoot in de auto. Dat was echt héél eng. Alsof mijn geest mijn lichaam niet kon volgen. Toen probeerde ik weer keihard naar links te draaien en dat lukte uiteindelijk, maar dat was dus na de aanval. Volgens mijn broer was het heel grappig om te zien hoe ik wakker werd...

Het was dus geen droom en het was ook niet zwart. Ik vind het allemaal eigenlijk heel eng rond slaapverlamming... ik weet pas sinds een tijdje dat het 'slaapverlamming' heet en dat het vaker voorkomt.


Amen.

Zelf heb ik ook wel eens een staat van slaapverlamming meegemaakt en dacht ik dat ik zweefde en door de ruimte kon vliegen. Het voelde allemaal heel erg echt aan, maar ik heb me naderhand wel gerealiseerd dat die ervaring niets anders was dan een droom, die heel intens werd beleefd. Feit is dat dergelijke 'uittredingen' namelijk nooit door partners worden waargenomen... Het is wel degelijk een droom en die droom bevindt zich helemaal onder je hersenpan. Net als alle andere zintuiglijke waarnemingen. Wat je hersenen registreren hoeft nog niet de werkelijkheid te zijn. Net zodat dromen ook maar een mengelmoes van gedachtenflarden zijn.

hmmm

nu ik dit zo allemaal lees heb ik zelf het gevoel dat ik vroeger dat ook heb gehad (best vaak). als ik zo'n droom/nachtmerrie kreeg, moest ik allemaal dingen uitvoeren (grasmaaien ect.) maar als ik dat niet snel genoeg deed werd ik achter gelaten en zou niet meer terug komen, en als ik dan uiteindelijk terug mocht gaan, ging dat naar mijn idee door een soort zilvergrijze tunnel die heel lang duurde.

als ik dan wakker was, rende ik altijd naar mn ma en was de dag erna dood ziek (rond de 40/41 graden). in het begin kon ik er niet veel van herrineren maar uiteindelijk had ik ze vroeger bijna elke maand wel een keer dus probeerde ze te onthouden en dit kan ik er nu van herrineren.
nu heb ik zelf geen last meer van en ben ook niet ziek geweest.

is dit ongeveer hetzelfde of zie ik het verkeerd?

Ik heb zelf vrij recent ook zelf een nachtmerrie gehad in een soort halfslaap. Ik weet niet meer precies wat ik droomde maar ik weet nog wel dat het een onprettige situatie was. Ik riep om hulp, en waarschijnlijk ook hardop. Ik heb het idee dat ik me daarmee zelf wakker maakte. Vervolgens zat ik in een soort situatie van halfslaap, waarbij ik me bewust was van het feit dat ik in mijn eigen bed lag. Ik kon me echter nog niet bewegen. Ik was nog steeds gestresst door de onprettige situatie waarin ik in mijn droom zat. (Snelle hartslag, bijvoorbeeld)

Langzaam maar zeker werd ik echt wakker en de angst die ik in mijn droom had vloeide ook langzaam weg. In die toestand was ik ondertussen dus wakker en angstig tegelijk. Pas later, toen ik helemaal ontwaakt was voelde ik me weer op mijn gemak.

Dat angstgevoel was in de periode tussen slaap en wakker zijn erg reëel en behoorlijk sterk.

quote:

als ik dan wakker was, rende ik altijd naar mn ma en was de dag erna dood ziek (rond de 40/41 graden). in het begin kon ik er niet veel van herrineren maar uiteindelijk had ik ze vroeger bijna elke maand wel een keer dus probeerde ze te onthouden en dit kan ik er nu van herrineren.
nu heb ik zelf geen last meer van en ben ook niet ziek geweest.

Ik merk zelf dat ik slecht slaap en nachtmerries heb als ik fysiek niet in orde ben, bijvoorbeeld bij verkoudheid of na slecht eten. Ik denk dat de dromen voortkomen uit het ziek zijn en dus niet het ziek zijn uit de dromen.

Ik had van de week weer een slaapverlammingepisode . Ik werd wakker, maar was nog erg moe dus viel steeds weer half in slaap. Op een gegeven moment merkte ik dat ik niet meer kon bewegen, ademhalen ging zelfs moeilijk. Maar omdat ik het al vaker heb gehad heb ik me er niet met alle macht tegen proberen te verzetten maar het gewoon over me heen laten komen. Werkte goed

Slaapverlamming is al jaren bekend en er werd vroeger inderdaad gesteld dat het een geest of verschijning moest zijn geweest.
Nu hier nader onderzoek naar is geweest blijkt dat als mensen in de diepste slaap (rem) zitten je hersenen je lichaam uitschakelen voor eventuele rare bewegingen waarin je jezelf kan bezeren. maw een verschijning of iets dergelijks dat dan wordt waargenomen komt dan voort uit je onderbewustzijn (droom).

Dus als je in die slaap wakker word zijn al die functies uitgeschakeld het duurt dan even eer je hersenen dan het mechanisme weer in werking zetten.

Ik zelf heb dit ook 2x meegemaakt en ik werd er angstig van. Ik ben het gaan opzoeken en nadat ik laatst het hele verhaal op discovery sience gezien had stelde dat mij heel erg gerust. eigenlijk niets om bang voor te zijn....




[ Bericht 13% gewijzigd door Vinnie_31 op 06-01-2006 17:47:34 ]

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 17:40 schreef Vinnie_31 het volgende:

Ik zelf heb dit ook 2x meegemaakt en ik werd er angstig van. Ik ben het gaan opzoeken en nadat ik laatst het hele verhaal op discovery sience gezien had stelde dat mij heel erg gerust. eigenlijk niets om bang voor te zijn....

Ik vraag het mezelf af, wie weet dat er wel een aantal mensen gedurende een slaapverlamming gestorven zijn, onder de diagnose 'hartaanval' . Wie zal het weten, navragen kunnen we het niet

Ik heb wel een tijd gehad dat ik wakker werd en geen adem meer kon halen
en echt moest snakken daar adem en dat duurde echt even,was echt zo eng elke keer weer dacht ik dat ik dood ging.
Heb het nu al heel lang niet meer gehad

Ik zie het als een lichamelijk proces, dat heeft niks te maken met het paranormale.

Ik heb me de laatste tijd weer eens flink in het onderwerp verdiept (ik heb het volgens mij nog nooit ervaren) en ik heb het een paar nachten terug wel vaag gedroomd dat dit gebeurde. Maar ik weet het niet zeker, misschien was het wel echt. Diezelfde nacht waarin ik dacht dat ik slaapverlamd was geweest werd ik voor de eerste keer s'morgens echt met een smak in m'n lichaam gegooid; toch voelde het niet onprettig, het voelde alsof ik eindelijk iets verder was gekomen met uittreden.

Ook had ik een paar nachten meer terug iets van 10-20 keer dat ik wakker werd met een val-gevoel weet je wel. En de hele tijd wist ik dat als ik in slaap viel het weer ging gebeuren; ik denk echt dat je er veel op concentreren meewerkt aan het verkrijgen van iets.

Iets anders gerelateerds; ik ben bang om tijdens het uittreden mezelf te zien als het ooit eens lukt. Die angst belemmerd me wel om het rustig te proberen. Sinds ik me kan herinneren heb ik altijd al een soort angst gehad om mezelf in een reflectie te zien s'avonds; het wordt wel minder maar ik weet dat ik er vroeger wel eens zowat paranoia van werd. Daarom lijkt het me ook erg eng om s'nachts opeens verlamd te zijn terwijl er een schaduw op je af lijkt te komen, iig voelt het idee het zelfde als wanneer ik s'nachts mijn eigen reflectie zie.

Nu je dat zo zegt klinkt het ook ineens eng. Ik heb er nooit bij stilgestaan, de enige angst die ik ooit heb gehad is dat je bij het uittreden niet meer in je lichaam terug kunt komen(toen ik daar nog niets over wist).

Lijkt me idd eng als je ineens een schaduw naar jezelf toe ziet komen en je schijnt het gewoon zelf te zijn... echt griezelig.

quote:

Op zondag 8 januari 2006 23:51 schreef Otmed het volgende:

Lijkt me idd eng als je ineens een schaduw naar jezelf toe ziet komen en je schijnt het gewoon zelf te zijn... echt griezelig.

Of dat je denkt dat er iemand op je borstkas zit, je tegenhoudt etc zit, terwijl je het zelf bent
Vind je het gek dat je dan geen adem kan halen, als je er immers (nog) niet bent (in je lichaam).

_{maargoed , het zou (zomaar) kunnen..}

quote:

Op vrijdag 6 januari 2006 18:34 schreef -Guppie- het volgende:
Ik heb wel een tijd gehad dat ik wakker werd en geen adem meer kon halen
en echt moest snakken daar adem en dat duurde echt even,was echt zo eng elke keer weer dacht ik dat ik dood ging.
Heb het nu al heel lang niet meer gehad

Hee.
Dat heb ik ook wel eens meegemaakt. Twee keer zelfs. Lang geleden.

En ik (bij de eerste keer) maar schreeuwen.
edit: zo van "HELP IK STIK IK GA DOOD HELP"

En niemand hoort me.

Fucking scary is dat.

[ Bericht 4% gewijzigd door klnvntrbyt op 09-01-2006 01:40:34 (toegevoegd wat ik probeerde te schreeuwen) ]

quote:

Op zondag 8 januari 2006 21:23 schreef AlttC het volgende:
Ik heb me de laatste tijd weer eens flink in het onderwerp verdiept (ik heb het volgens mij nog nooit ervaren) en ik heb het een paar nachten terug wel vaag gedroomd dat dit gebeurde. Maar ik weet het niet zeker, misschien was het wel echt. Diezelfde nacht waarin ik dacht dat ik slaapverlamd was geweest werd ik voor de eerste keer s'morgens echt met een smak in m'n lichaam gegooid; toch voelde het niet onprettig, het voelde alsof ik eindelijk iets verder was gekomen met uittreden.

Ook had ik een paar nachten meer terug iets van 10-20 keer dat ik wakker werd met een val-gevoel weet je wel. En de hele tijd wist ik dat als ik in slaap viel het weer ging gebeuren; ik denk echt dat je er veel op concentreren meewerkt aan het verkrijgen van iets.

Nee, dat is het in-slaap-val gevoel. Dat het lijkt alsof je valt. Maar in feite val je (weer) (kort) in slaap...
Slaapverlamming is iets heeeeel anders.

quote:

Op maandag 9 januari 2006 00:33 schreef sweetgirly het volgende:

Vind je het gek dat je dan geen adem kan halen, als je er immers (nog) niet bent (in je lichaam).

Een piloot kan immers ook niet vliegen zonder vliegtuig

_{kwam ik nog op, aanvulling}

quote:

Op maandag 9 januari 2006 01:36 schreef sweetgirly het volgende:

Een piloot kan immers ook niet vliegen zonder vliegtuig

Of hij moet een parachute hebben, vrije val maken in je vliegtuig, om zelf weer de vliegtuig te kunnen besturen.

_{ik ga verder..pfff, anders blijf ik mezelf corrigeren/verbeteren, of/of-en}