Dagboek van een kindermeisje (deel 4)

Het is allemaal voorbij.
Gisteren was de meest bizarre & indringende & krankzinnige & aangrijpende & ook mooie & troostrijke & onbeschrijflijke dag uit mijn leven - en voor onbeschrijflijke ervaringen heb je altijd teveel bijvoegelijke naamwoorden nodig (zie boven), dus dat komt nog wel een keer. Hoe dat allemaal precies gegaan is.

Ik ben opgelucht. Dat om te beginnen.

Zeven maanden op de dood kauwen gaat je niet in de koude kleren zitten, zogezegd. Godverdomme, zeg.

Ik ben ook kalm, omdat ik nu weet hoe het eruit ziet, de dood. En omdat ik nu gezien heb hoe het gáát, de dood - van minuut tot minuut, van seconde tot seconde, van nanoseconde tot nanoseconde. Niets om bang voor te zijn.

Ik ben verbaasd. Over hoe móói het was. En hoe gruwelijk, tegelijkertijd. "Eerst houden de longen ermee op," vertelde de dokter, terwijl wij in ademloze stilte naar mijn moeder keken, die nog niet dood was, maar toch al een beetje. "Pas na de longen houdt het hart ermee op," ging de dokter verder, "en dat is het moment waarop officieel de dood intreedt." Wij voelden aan haar pols, wel twintig keer. Wij streelden haar voorhoofd, en haar hand, en ze had honderd slaaptabletten ingenomen, of opgedronken, daar kwam het feitelijk op neer, en we voelden maar weer eens aan haar pols, en de dokter zei: "De hartslag trekt weer aan." Ze had een sterk hart, mijn moeder. Het duurde drie kwartier.

"Ik kan een injectie geven," opperde de dokter. Maar wij wilden geen injectie. Met een injectie is het páf - in één keer dood. Hartstilstand. Met het drankje gaat het geleidelijk: slapen, slapen, dieper slapen. Het is geen doodstrijd, geen worsteling of gevecht - gewoon slapen. En na een tijdje geeft het slapende lichaam het op.

Mooi, hoor.

En ook gruwelijk.
De kleur trekt weg uit het gezicht, na ongeveer dertig minuten. Grauw. Grijzig. Een beetje alsof er een waslaagje op de huid ligt.

Ik heb mijn moeders gezicht gedurende die drie kwartier wel twaalf keer gekust, wel vijftien keer, ik weet het niet, ik heb het niet geteld, maar die laatste kus gaf ik aan een dode en dat voelde ik, dat was zo raar - dan is 'het leven' eruit, zoals ze zeggen. Het is echt waar.

We hebben champagne gedronken op haar bed. Mijn moeder was op alles voorbereid: zij had die champagne voor ons laten bezorgen, een hele kist, en vlak voordat de dokter kwam, had ze nog gezegd: "Lekker zuipen, jongens!" en ook: "Vergeet mij niet, hè? Sprenkel maar wat champagne over mij heen," en dat hebben we gedaan, we hebben verschrikkelijk gelachen - mijn zus doopte haar vingers in haar glas en toen liet ze de champagnedruppels zo, van haar vingers, op mijn moeders voorhoofd vallen. Ze zei: "Straks, als de familie komt, zullen ze wel denken dat het tranen zijn."
We waren helemaal alleen met haar. De lijkschouwer was al geweest. Dat bezoekje duurde een paar minuten. Of misschien duurde het een uur, ik heb geen idee - wij waren alledrie in trance, wij zaten behoorlijk op hete kolen om die champagne open te kunnen trekken, we dachten steeds: 'Laat die lijkschouwer oprotten, en die dokter, dan kunnen we los!' Toen ze eindelijk waren opgerot, waren we dus alleen met haar.
We lagen bij mijn moeder op het bed, alledrie met een champagneglas in de hand. Zij was dood. Maar het was de normaalste zaak van de wereld dat ze dood was, we hadden het zelf gezien, we hadden het zelf meegemaakt - ze had het glas omhoog gehouden en ze had gezegd: "Dag Frankie! Dag Tom! Dag Nini!" en daarna, met een glimlach: "Cheers!" - het was volkomen normaal om daar te liggen, naast onze dode moeder, en om elkaar verhalen te vertellen, en om aan Frankie te vragen of ze nog één keer wilde vertellen over het Oplichtersduo, alsjeblieft, nog één keertje, Frankie... - en Frankie was op dreef, ze was nog nooit zo op dreef geweest als nu, mijn broer en ik vielen bijna van het bed van het lachen, godverdomme wat was Frankie op dreef. Wij alledrie, trouwens.

Ik ben ook een beetje euforisch. Dat is normaal. Dus dat jullie niet denken dat ik rechtstreeks in een psychose ben geschoten - de dokter zegt dat het normaal is. (En hij kan het weten). Onzettend aardige vent, die dokter. Ik ben een beetje verliefd op hem. Ook dát is normaal. Ik bedoel: wat je even meemaakt met zo'n wildvreemde man, tussen 12.00 en 14.00 uur 's middags op een doodgewone woensdag. (Onze eigen dokter wandelde op het moment van mijn moeders dood door het Chinese hooggebergte.)

Ik ben ook verdrietig. Over het noodlot. Niet over deze dood. Want deze dood was goed; ik bedoel de manier waarop, die was goed.

P.s. dank voor al jullie plaatjes & woorden etc. - doet me goed!

quote:

Op woensdag 9 november 2005 03:08 schreef cioran63 het volgende:
[afbeelding]

Diese verdammte Schweinerei!

Beter had ik het zelf niet kunnen zeggen. Het is toch ook Schweinerei, als je erbij stilstaat? De grootste Schweinerei is nog wel dat we er zelf misschien ook aan moeten geloven, op een dag - niet aan de dood, want daar moeten we zéker aan geloven, maar aan zo'n slepend proces van zeven of twaalf of twintig maanden van 'afscheid nemen'.

De dokter zei: "Mensen zoals jouw moeder, daarvan zijn er niet zoveel. De meeste mensen durven het uiteindelijk niet, zo'n drankje achterover slaan en dag zeggen."

Apotheken krijg vaak euthanasiedrankjes & injecties terug. Veel 'bijna doden' krijgen vlak voor het moment suprème een opleving - zo ook mijn moeder. Zo'n opleving is natuurlijk een fantastische reden om er op de valreep toch maar vanaf te zien.

Een mooi verhaal (van een kennis van mijn vader): deze man zou 's avonds om 8 uur bezoek krijgen van de euthanasiedokter. Hij kreeg aan het eind van de middag een geweldige opleving. De dokter arriveerde om half acht, en hij vroeg: "Wat denkt u... bent u er klaar voor?"
Daarop zei de man: "Nog éven het 8-uur Journaal kijken!"
En toen hij eenmaal voor de buis zat, wilde hij ook zijn favoriete crimi nog even zien.

Uiteindelijk kon de dokter hem tóch nog, rond middernacht, uit zijn lijden verlossen.

Schweinerei. We hangen teveel aan het leven.

quote:

Op donderdag 10 november 2005 23:29 schreef Oblivion het volgende:
Sterkte meid!
Mooi dat het zo gegaan is.

Thanks.

quote:

Op woensdag 9 november 2005 04:45 schreef Gajus het volgende:
Chanson d’automne

Dat vind ik nou echt een mooi gedicht. Ja, hij kon het wel, Verlaine. _{(Als hij een beetje zijn best deed )} Terwijl ik gedichten eigenlijk gewoon haat. Dat moeilijke gedoe. Zég gewoon wat je vindt. Doe niet zo belangrijk. Met van die halve zinnetjes en allemaal witregels.

Zo kunnen we het allemaal wel;
schrijven, dus. Als je de helft
wit
mag laten.

Maar dit gedicht - ja, dat is mooi.

quote:

Op woensdag 9 november 2005 21:15 schreef Vivi het volgende:
Ik heb vandaag zomaar aan je gedacht Nadine, tijdens het verkopen van ettelijke exemplaren van knielen op een bed violen. Ach, misschien ook wel daardoor. Wat doet het ertoe. Ik hoop dat je het een beetje red allemaal
[afbeelding]

Je krijgt er een terug: !

Ik heb vlak voordat de dokter kwam al mijn vriendinnen een sms gestuurd met de vraag of ze een kaars voor mijn moeder wilden branden - sentimenteel, ik brand zelf nooit kaarsen, maar opeens kreeg ik een 'ingeving', blijkbaar. Ze hebben allemaal écht een kaars gebrand. Mooi. Dat soort dingen vind ik tóch mooi. En lief.

Je verkoopt Jan Siebelink?! Werk je in een boekhandel?!

Ik lees geen Jan Siebelink. Ik ben een slecht mens, want de enige reden waarom ik geen Jan Siebelink lees is omdat ik hem niet fotogeniek vind. Iemand die er zó uitziet, zo Jan Siebelink-achtig & gereformeerd & kleurloos, van zo iemand wil ik geen boek lezen. _{(Volgens mij heb ik nog gelijk ook. Hij kan het niet! Hij kan het niet!)}

Op vrijdag 11 november 2005 00:42 schreef Gajus het volgende:

quote:

^{Nog ééntje, de allerlaatste ... ook van het vervloekte dichterstrio ...}

La mort des pauvres

C'est la Mort qui console, hélas! et qui fait vivre;
C'est le but de la vie, et c'est le seul espoir
Qui, comme un élixir, nous monte et nous enivre,
Et nous donne le coeur de marcher jusqu'au soir;

Okay, genade, genade... ik beken: ik hou tóch van poëzie.
_{Daarmee is niet gezegd dat ik van poëziemeisjes hou.}

Op vrijdag 11 november 2005 01:12 schreef Gajus het volgende:

quote:

Geloof mij ... geen moment gedacht aan het PM'tje.

Nee, die vergelijking gaat ook mank. Het PM'tje is een zelfgehaakte huisvlijtdichteres, van het type:

Ik heb het moeilijk;
oh, oh,
wat heb ik
het moeilijk. En ook
zwaar
trouwens.

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 01:42 schreef Gajus het volgende:
Haar kinderen waren haar trotse levenswerk, getuige haar laatste woorden.

En terecht.

quote:

Op vrijdag 11 november 2005 02:37 schreef Martel het volgende:

[..]

Ik vind dit kut;
oh, oh,
wat vind ik
dit kut. En ook
klote
trouwens.
_{dit slaat dus op beide gedichten}

Jij dicht ook een aardig robbertje weg, Martel.

Op vrijdag 11 november 2005 06:30 schreef dvr het volgende:

quote:

Jullie zijn dapper geweest, je moeder en jij, en je broer en zus. Knap om zo toch het beste te kunnen maken van die absurde situatie, die even gevreesd als gewenst moet zijn geweest, en net zo onwerkelijk als onontkenbaar écht. Brrrr.

We did a good job, dat vind ik zelf ook. Maar het is toch vooral mijn moeder die ongelooflijk stoer en onverzettelijk is geweest. Zo vastbesloten. Geen spoor van twijfel. En ik had sterk het idee dat ze het deels ook voor ons deed - zoals ze gedurende het halve jaar van haar ziekte ook voor ons de moed erin hield.

quote:

Eigenlijk heb je over de aanloop naar jullie afscheid, afgezien van de opgetekende verhalen en de medische toestanden, niet eens zoveel geschreven. Ik hoop dat iedereen een beetje het gevoel had er klaar voor te zijn, voorzover dat dan kan.

Eén van de eerste dingen die mijn moeder zei, toen we na het doodvonnis het ziekenhuis verlieten, was: "Ik ga dit lied niet uitzingen." Dus we waren er allemaal op voorbereid. Alleen hoopten we natuurlijk dat het niet nodig zou blijken te zijn - dat ze op een natuurlijke manier... zo maar... in haar slaap of zo... maar ja, het is geen Hollywoodfilm.

quote:

Het werd, het was, het is gedaan.[/i]

Yeah...

quote:

Op donderdag 10 november 2005 16:59 schreef Automatic_Rock het volgende:
_{Zonde dat ik mijn modellen in dozen weggestopt hebt... Gelukkig is het station op loopafstand.. )}

Dan haal je ze er toch weer uit?
_{Ik ken een aardige meneer, werkzaam als therapeut te A***, die misschien nog wel eens een middag bij jou wil komen spelen...}

Op vrijdag 11 november 2005 10:30 schreef Oblivion het volgende:

quote:

Ondanks dat je er "luchtig" over schrijft, kan ik een sip gezichtje hier niet onderdrukken...
Was als kind al doodsbang mijn moeder te moeten missen door de dood.

Ik ook.
Het is nog totaal onwezenlijk. Aan de andere kant hebben we er maanden naartoe geleefd, elke seconde was er één, en deze slotsom was onvermijdelijk. Ik weet niet zo goed wat ik voel, behalve opluchting - en dat is dan vooral de klassieke opluchting over de 'verlossing'. Geen pijn meer, geen angst, geen zinloosheid.
Voor ons voelt het alsof we een natuurramp hebben overleefd. Het is 'goed gegaan', hoe raar dat ook klinkt.

quote:

Heeft je moeder haar eigen begravenis geregeld? Of heeft ze dat aan jullie overgelaten?

Ze heeft de begraafplaats uitgezocht, de begraafplaats waar de urn - want ze wil een crematie - in de grond kan worden gestopt. Ze heeft niet veel geregeld; het interesseerde haar niet echt. Ze heeft alleen gezegd: 'Geen koffie met cake. Drank! Veel drank!' Dus dat hebben we inmiddels geregeld met de begrafenisondernemer. En straks gaan we met haar agenda rond de tafel zitten om de adressen bij elkaar te sprokkelen.

Ik zal er snel meer over schrijven; over hoe het allemaal precies is verlopen, want mijn hoofd loopt over van de indrukken & de Belangrijke Momenten & de Cruciale Woorden & de Onvergetelijke Beelden, enzovoort - maar ik krijg er nu nog even geen lijn in.

Op vrijdag 11 november 2005 10:50 schreef Vivi het volgende:

quote:

...middelbare dames met een boblijn en trenchcoat, de regenuitvoering die een blauwe maandag met hem op school hebben gezeten, naar de kerk gingen of samen op diepzeepunniken zaten

Ge-boblijnde & ge-trenchcoate starfuckers

quote:

Anyway, ik probeer me in te leven hoe je het allemaal hebt ervaren, ms omdat ik aan het begin van dezelfde weg sta. Gisteren belde mijn moeder, ze zou een kaak-operatie ondergaan, omdat ze dacht een ontsteking in haar mond te hebben. De kaakchirurg zag weliswaar een grote grijze vlek op de rontgenfoto, aan 1 kant van haar gezicht, maar hij kon met zekerheid zeggen dat het geen ontsteking betrof. Wat het wel is daar wilde hij niet over speculeren. Maandag krijgt ze een ruggemergpunctie waarbij ze hersenvocht gaan afnemen om te testen.

Dat klinkt verraderlijk; ik duim voor jullie dat het in godsnaam meevalt. Maar alleen al die griezelige onderzoeken, en de schreeuwende angst & onzekerheid... dat is al erg genoeg.

quote:

En wat doe ik? Ik vlucht weer in de armen van de laatste bij wie ik veilig ben. En toch is dat het enige wat ik op nodig had, die adrenaline, het voelen van je bloed dat door je aderen pompt.

Kijk. Mijnheer W. mag dan beweren dat mijn gedrag 'normaal' is - of nee, dat zei hij niet, hij noemde het 'verklaarbaar' - maar ik hoor toch liever een ervaringsdeskundige aan het woord. Het is stompzinnig en dom en fout en onvolwassen en primitief maar daar gaat het allemaal niet om, het gaat om de kick. Iets voelen. En daar hebben we al die dure woorden van mijnheer W. niet voor nodig ("De erotische werveling," zei hij op een bepaald moment - en dát uit de mond van iemand die in zijn hele leven nog nooit een 'erotische werveling' van dichtbij heeft gezien, laat staan dat hij weet hoe het voelt. ).

Erotische werveling of niet - soms is het gewoon nodig om je even in het ravijn te storten. Lekker vliegen. _{(Zonder vangnet).}

quote:

En het rare is...ik had hem 2 weken niet gesproken, maar alsof hij het aanvoelde, werd ik door hem meegenomen naar huis toen ik hem tegenkwam waar ik een Japanse fondue met gamba's en zeewolf en inktvis voorgezet kreeg (om 1 uur 's nachts ) en twee armen om me heen en alleen dat ene zinnetje "Nu is het eens een keer jouw beurt om klein te zijn".