Mn pa is naar t ziekenhuis gegaan nu net...

Verslagenheid is groot. Pap is niet ziek. Iig, hij heeft geen klachten, en dan ook gewoon 0,0. Dat maakt het des te onwerkelijker dat het over 3 maanden afgelopen is. Ik heb niet veel meer gereageerd hier. Ik kan t niet. Ik lees, mijn vriendin plaatst berichten, maar ik kan t niet opbrengen om te posten.

Aan de andere kant voel ik een vreemd soort rust. Net alsof ik het niet kan bevatten. De laatste x dat ik gehuild heb is inmiddels 72 uur geleden of zo. Mam huilt heel veel. Pap ook. Ik niet. Niet als ik thuis ben iig. Toch realiseer ik me wel degelijk dat hij er binnenkort niet meer is.

Ik heb dit hele traject tot nu toe totaal anders gereageerd dan ik had verwacht. Toen we het nieuws kregen in het ziekenhuis was ik van tevoren hysterisch. Toen ik in het ziekenhuis was was ik heel erg kalm. Ik troostte mijn ouders, maar ik huilde niet.

Als ik bij mijn tante ben, waar ik veel mee praat, huil ik wel veel. Dan komt het los. Thuis kan ik het niet vreemd genoeg. Vlak voor we het nieuws kregen was ik bezig de aankoop van een lcd tv + surround set te overwegen. Vreemd genoeg kregen we gisteren reclame in de bus waarin die surround set stond, en ik begon er weer aan te denken. Tot ik besefte wat ik dacht, en kwaad werd op mezelf dat ik daaraan dacht, terwijl dat helemaal niet belangrijk is.

Ik weet niet wat ik allemaal moet typen. Sommige momenten zijn vol emotie. Andere momenten zijn rustig, bijna koud (bij mezelf dan).

Nieuws update:

Er is vorige week een leverpunctie gedaan. Mijn ouders moesten vanmorgen de uitslag daarvan gaan halen in een ander ziekenhuis. Er was nl 1 a 2% kans dat het niet die allerernstigste vorm was die men dacht. Welnu, mijn pa valt in die 1 a 2% kans. Er is vanalles besproken vanmorgen, maar ik was er niet bij vanwege werk (zelf voor gekozen, afleiding etc, mijn werkgever gaat er heel erg goed mee om, krijg alle ruimte en medewerking. Hetzelfde geldt voor de klant waar ik zit, geen verplichtingen, ik moet maar kijken of ik kom werken en wanneer)

In het kort valt mijn pa dus in die 1 a 2%. Er is gezegd dat hij ongeneeslijk ziek is, en dat was al wel bekend. Echter, die 3 maanden die hij nog gegeven kreeg was gebaseerd op die ernstigste vorm. Dit kan nu dus ook langer zijn. Let wel, kan. De arts kon niet verklaren waarom mijn vader geen pijn had. Verder heeft hij gezegd dat het een zeldzame vorm is die mijn pa heeft.

Hij krijgt nu een nucleair onderzoek. Het vermoeden bestaat dat het door een of ander hormoon is veroorzaakt, maar hoe en wat moet dus uit dat onderzoek komen. Verder is de Daniel den Hoedt-kliniek ingeschakeld. De resultaten van de test gaan daarnaar toe waar een gespecialiseerde arts op extreem korte termijn de zaak gaat bekijken (thx to die vrouwelijke arts die mijn ouders persoonlijk kennen, want er is vanmorgen contact geweest tussen de arts die de uitslag gaf en die vrouw die mijn ouders kennen, waarop die vrouw dus een naam van een arts heeft aangeraden in genoemde kliniek) en dus kijkt of er eventueel levensrekkende opties zijn.

Het kan nog steeds met 3 maanden afgelopen zijn, maar ik was het meest bang voor de reactie van mijn ouders als ze terug zouden komen. Mijn moeder heeft mij dus straks gebeld en ze klonk eigenlijk normaal. Daarna heb ik mijn vader gesproken en ook hij klonk eigenlijk goed. Het is voor hem nu een stukje minder beklemmend. Dat scheelt al. De mood van mijn vader heeft zijn weerslag op mij.

Ik ben nu een beetje van de kaart. Ik weet niet of ik 'blij' moet zijn of niet. Ik ben iig dankbaar dat mijn vader geen pijn heeft, omdat artsen in het ziekenhuis waar hij onderzocht is hebben aangegeven dat de alvleesklier het orgaan in het lichaam is dat de allermeeste pijn veroorzaakt. Oh ja, over die pijn. Dit hele verhaal begon dus met het feit dat mijn pa 3 weken terug zo'n buikpijn had. Dat is van de alvleesklier afkomstig. Het gekke is, dat hij deze pijn maar 1x per jaar heeft, en dan ook nog maar gedurende 24 uur. Daarna is het over. Dat heeft hij voor het eerst 4 jaar geleden gehad. Toen was hij dus al ziek. Naast die pijn van 24 uur ongeveer heeft hij nooit klachten. Ook nu niet. Hij voelt zich nog steeds niet ziek, of wat dan ook. Daar ben ik erg dankbaar voor.

Hmm, teruglezend nogal een uh..mja, warrige post. Excuses. Wilde gewoon even een update geven.

quote:

Op vrijdag 4 november 2005 14:23 schreef zoalshetis het volgende:

[..]

ik wens jou, je familie en je vader in het bijzonder heel erg veel sterkte toe en laat het hopelijk geneesbaar zijn!

Dat is het dus niet...lezen...

Zo, even weer een update. Er is veel gebeurd in de afgelopen weken. Goed, mijn pa viel dus in de 1% categorie. Dat betekent dus dat ie niet de pac-man versie heeft die je in 3 maanden opvreet. Welke vorm hij dan wel had was lange tijd onzeker, vandaar dat tot een nucleair onderzoek besloten. Dit om te onderzoeken of bepaalde klieren zouden zijn aangetast.

De resultaten van dat onderzoek zijn op 5 december bekend gemaakt. De klieren zijn niet aangetast. Wat nu blijkt is dat hij dus een vorm van kanker heeft, ontstaan uit hormonen (maar hoe en wat weten we niet). De arts had voor 5 december geopperd dat een behandeling met hormoonspuiten eventueel mogelijk was, maar dan moest mijn vader wel last hebben van zogenaamde 'opvliegers'. Dat heeft hij niet, dus zou een hormoonbehandeling niet aanslaan.

De arts heeft uitgelegd dat de vorm die mijn pa heeft bestaat uit rijpe en niet-rijpe kankercellen. De rijpe kankercellen zijn zeer traag groeiend, bijna inactief. De niet-rijpe cellen zijn agressief. Mijn vader heeft voor het grootste gedeelte (ik weet geen verhouding) rijpe cellen. Het geval van mijn pa is uitgebreid besproken binnen het team, en men is dus tot deze conclusie gekomen. Wat de arts echter had beloofd, nl voor 5 dec. contact opgenomen te hebben met de Daniel den Hoedt-kliniek, is ie niet nagekomen.

Mijn ouders waren daar wat teleurgesteld over, maar het is niet anders. Mijn vader moet nu 16 januari terug, en dan zal de arts wel contact hebben gehad met R'dam. Mijn vader is vooral teleurgesteld in het feit dat er dus geen behandeling mogelijk is (tenminste geen reguliere) en dat hij maar moet 'afwachten'.

Wat betreft klachten; nog steeds niets...geen pijn, niet moe, he-le-maal niets. Ik heb inmmiddels een nieuwe tv en audioset gekocht, mijn pa heeft het a/v-meubel in elkaar gezet en de speakers opgehangen. Alleen bij het speakers ophangen had ie wat last van zijn rug, omdat hij daarbij onder een ongemakkelijke hoek op een trapje stond. Verder heeft hij nergens last van gehad.

Mijn ouders zijn inmiddels ook bij een Duitse accupuncturist geweest. Ik geloof zelf absoluut niet in die dingen, maar ben wel mee geweest. Wat hij vertelde is dat onder de voeten alle organen 'uitkomen'. Daar kan hij dus eea mee zei ie. Mijn vader heeft kanker aan de alvleesklier welke is uitgezaaid naar de lever. Bij het zetten van de naaldjes door de accupuncturist bloedde
alleen de plek wat dan correspondeerde met de alvleesklier een beetje. De lever niet. Ik geloof het niet, maar toen mijn moeder ook behandeld wordt omdat die chronisch pijnlijke benen had bekeek hij haar benen 5 seconden en zei toen "u bent geopereerd aan uw onderlichaam he?" Dat was ook zo..hij keek verder en zei toen "Uw baarmoeder is uitgehaald nietwaar?" Dat klopt idd. Dat vond ik persoonlijk erg frappant...dat was em door niemand vertelt. Nou ja, ik weet t allemaal niet, maar misschien helpt het iets.

Ow ja, mijn pa moest ook van 24 uur lang urine opvangen omdat ze dat zouden onderzoeken op
sporen. Niets gevonden...het bloed is inmiddels weer herhaaldelijk gecontroleerd. Niets...

Een beetje een emotional rollercoaster dit. De arts heeft duidelijk gezegd dat mijn pa hier uiteindelijk aan zal overlijden, maar dat dat gedoe van 3 maanden naar de achtergrond geschoven kan worden omdat dat niet waar is. Wat een beetje zuur is is dat de arts ook zei van "u zit hier voor me en ogenschijnlijk blaakt u van gezondheid, alleen op de foto's zie ik dat u ernstig ziek bent". Dus we krijgen te horen dat ie kanker heeft, dan dat er niets aan te doen is en dat ie er met 3 maanden niet meer is, om nu weer te horen dat die 3 maanden niet aan de orde zijn. Mijn pa is sterk. Mijn oom en tante zien mijn ouders (nu) vaak, en zij hadden laatst bij oma gezeten met zijn allen, en mijn tante vertelde dus dat hij mijn oma weer 'op de korrel' nam, hij weer grapjes maakte, weer kon lachen, eigenlijk alles weer deed wat mijn pa mijn pa maakt

Wat de termijn nu is, daar kon de arts niets over zeggen. Er is gewoon geen pijl op te trekken, en de informatie over deze vorm is maar schaars. My ass, er zijn wel dingen over geschreven, dus mijn pa is niet de eerste die dit heeft. Iemand heeft hier kennis van en dat zullen we boven water trekken. Het bevriende artsen-stel van mijn ouders zijn dus beiden ook op zoek naar informatie hier over.

EN mijn pa ? Mijn pa is de beste