Sja even simpel gezegd, die artsen hebben verstand van A (het medische), m'n vrouw van B (het emotionele, de voorgeschiedenis, haar trauma).
Voor Anna is het onmogelijk om A te begrijpen, daar hebben die gasten immers jaren voor geleerd en jaren ervaring in. Voor die artsen zou het echter ook met hun ervaring zeer simpel moeten zijn zich in B te verdiepen, dit te begrijpen, aan te voelen en hier goed mee om te gaan.
Alleen dat gebeurt dus totaal niet.
Ze gaan er gewoon van uit dat alles soepel verloopt, en als het misschien wat lang duurt kunnen ze altijd zus of zo doen, als die niet goed gaat hebben ze wel een plannetje of instrumentje B liggen etc. Zo denken zij.
Maar zodra het te lang duurt of er ook maar iets niet helemaal goed gaat, ligt mijn vrouw straks gewoon helemaal te flippen, die kan dat geestelijk, zeker na een uitputtingsslag zoals deze nu al bija 3 weken bezig is, totaal niet (meer) aan.
En dat terwijl zij diegene is die het moet doen (van de artsen).
En mijns inziens verkijken ze zich daar dus totaal op. Ik hoop dus maar dat de baby lekker dwars blijft liggen of in stuithouding en liefst ook gewoon nog lang, flink groeit want dan zijn ze gedwongen een KS toe te passen.
Maar op deze manier hebben wij dus die onzekerheid en onrust 24 uur per dag, tot het onbekende moment dat er iets is waardoor de baby geboren moet worden.
Als je 1e zwangerschap op zo'n manier als deze verloopt, wil je volgens mij echt geen kind meer.
O mamma mamma mamma, O mamma mamma mamma. Sai perche mi batte il corazon?
Ho visto Maradona, ho visto Maradona. Eh, mammą, innamorato son!
A Guinness a day keeps the doctor away