R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Kennen jullie -negatieve- dingen die voor altijd bij je zullen blijven en je mogelijk ook kunnen hinderen in het functioneren in het dagelijks leven?
Dit kan van heel klein tot heel groot zijn.
Dit kan van heel klein tot heel groot zijn.
Nu durf ik ook niet meer naakt, straks fotograferen ze me.
Ts begint:
Toen ik 10 was heb ik inbreker betrapt; ik ben tijd echt bang geweest; nu niet meer; maar als ik alleen thuis ben en ik hoor bijvoorbeeld geluiden die ik niet kan plaatsen moet ik er altijd aan terug denken. Ook controleer ik altijd 3 keer of de deur wel echt op slot zit.
-Als ik rook ruik moet ik altijd aan de brand denken die ons huis getroffen heeft een kleine 6 jaar geleden.
-Als ik een vrachtwagen zie zie ik altijd de ogen,van een meisje van een jaar of 13, die me wanhopig aankijken voor me en ook hoor ik nog steeds zo nu en dan het geluid van alle botten die in haar lijf breken en haar laatste noodkreet. Dit is iets waar ik echt nog wel mee zit.
Toen ik 10 was heb ik inbreker betrapt; ik ben tijd echt bang geweest; nu niet meer; maar als ik alleen thuis ben en ik hoor bijvoorbeeld geluiden die ik niet kan plaatsen moet ik er altijd aan terug denken. Ook controleer ik altijd 3 keer of de deur wel echt op slot zit.
-Als ik rook ruik moet ik altijd aan de brand denken die ons huis getroffen heeft een kleine 6 jaar geleden.
-Als ik een vrachtwagen zie zie ik altijd de ogen,van een meisje van een jaar of 13, die me wanhopig aankijken voor me en ook hoor ik nog steeds zo nu en dan het geluid van alle botten die in haar lijf breken en haar laatste noodkreet. Dit is iets waar ik echt nog wel mee zit.
Ik ben wel bang om dood te gaan door iets onbenulligs. Bv misstappen op een stoep en dan onder een auto komen.
Ooowh en daar krijg ik het ineens heel koud van..quote:Als ik een vrachtwagen zie zie ik altijd de ogen,van een meisje van een jaar of 13, die me wanhopig aankijken voor me en ook hoor ik nog steeds zo nu en dan het geluid van alle botten die in haar lijf breken en haar laatste noodkreet. Dit is iets waar ik echt nog wel mee zit.
Zelf ook wel wat meegemaakt,maar niet geschikt om het net te gooien..
Zo jij hebt je deel wel weer gehad zeg, hopelijk Vooral die laatste lijkt me vreselijk om met je mee te dragen.quote:Op zaterdag 30 juli 2005 22:49 schreef Tobbes het volgende:
Ts begint:
Toen ik 10 was heb ik inbreker betrapt; ik ben tijd echt bang geweest; nu niet meer; maar als ik alleen thuis ben en ik hoor bijvoorbeeld geluiden die ik niet kan plaatsen moet ik er altijd aan terug denken. Ook controleer ik altijd 3 keer of de deur wel echt op slot zit.
-Als ik rook ruik moet ik altijd aan de brand denken die ons huis getroffen heeft een kleine 6 jaar geleden.
-Als ik een vrachtwagen zie zie ik altijd de ogen,van een meisje van een jaar of 13, die me wanhopig aankijken voor me en ook hoor ik nog steeds zo nu en dan het geluid van alle botten die in haar lijf breken en haar laatste noodkreet. Dit is iets waar ik echt nog wel mee zit.
Vooral die laatste lijkt me vreselijk om met je mee te dragen.
Let's play some tetris, motherfucker.
Alles went.quote:Op zaterdag 30 juli 2005 23:23 schreef ArcticBlue het volgende:
[..]
Zo jij hebt je deel wel weer gehad zeg, hopelijk Vooral die laatste lijkt me vreselijk om met je mee te dragen.
En op een of andere manier voegt het ook wel iets toe aan je waardering voor het leven zeg maar en ik denk ook de kwaliteit ervan. Dat klinkt allemaal wel wat zwaar enzo; maar ik denk dat ik bijv. meer baggage heb dan dan een gemiddelde 18-jarige en dat dat ook wel tot uiting komt als het over echt serieuze zaken gaat.
Tja als je er maar niet te zwaar van op de hand raakt, dus dat je gaat overreageren als iets gerelateerds ter sprake komt, dat zie je nog wel eens. Ik heb zelf ook wel het nodige meegemaakt maar ik zou er niet van kunnen zeggen dat het me erg beinvloedt dagelijks of me zou kunnen hinderen. Ja sterfgevallen, maar zoals je zegt, alles went en je weet gewoon dat iedereen daar mee te maken krijgt. Dat hoort er bij.quote:Op zaterdag 30 juli 2005 23:25 schreef Tobbes het volgende:
[..]
Alles went.
En op een of andere manier voegt het ook wel iets toe aan je waardering voor het leven zeg maar en ik denk ook de kwaliteit ervan. Dat klinkt allemaal wel wat zwaar enzo; maar ik denk dat ik bijv. meer baggage heb dan dan een gemiddelde 18-jarige en dat dat ook wel tot uiting komt als het over echt serieuze zaken gaat.
Let's play some tetris, motherfucker.
Ik wou beginnen over mijn daklekkage trauma, maar nu ik de rest hier gelezen heb doe ik dat maar niet
Wrom niet?quote:Op zaterdag 30 juli 2005 23:33 schreef Tomek het volgende:
Ik wou beginnen over mijn daklekkage trauma, maar nu ik de rest hier gelezen heb doe ik dat maar niet
Omdat het eigenlijk niet echt een trauma is, en zeker geen erge. Maar goed. Mijn eerste koophuis begon dus bij de eerste flinke regenbui op 3 plaatsen te lekken binnen.quote:
Sindsdien loop ik als het hard regent altijd te checken of er nergens iets lekt
Gelukkig woon ik er nu niet meer en lijkt mijn huidige woning een stuk watervaster
Ik ben nu bijna 16, en heb al best veel meegemaakt eigenlijk... die denk ik zeker de rest van m'n leven zal beinvloeden hehe,
maar om die dingen op Het net te zetten is wat te persoonlijk sorry : )
maar om die dingen op Het net te zetten is wat te persoonlijk sorry : )
Volgens mij was er al eens een pimp-hier-met-je-trauma-en-overtref-de-andere-users-topic.
Wat is in vredesnaam de discussie-waarde hiervan?
Wat is in vredesnaam de discussie-waarde hiervan?
Genees ze anders gewoon even.
- It's always funny until someone gets hurt. Then it's just hilarious
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
Degene die me gepest hebbenquote:Op zaterdag 30 juli 2005 22:46 schreef Tobbes het volgende:
Kennen jullie -negatieve- dingen die voor altijd bij je zullen blijven en je mogelijk ook kunnen hinderen in het functioneren in het dagelijks leven?
Een docente nederlands op middelbare school die een paar jaar van mijn leven verziekt heeft
Dat beinvloed mij sterk en heeft het gedaan. Onzekerheid enzo.
Verder geen spannende traumatische dingen meegemaakt. En geluiden uit mijn ouders slaapkamer negeer ik maar.
Verder beinvloed beelden van (dieren)leed me altijd wel. Die kijk ik geregeld om kracht te vinden.
Wat? Je kijkt naar dieren die gemarteld worden? Ben je van plan binnenkort ergens een aanslag te plegen ofzo?quote:Op zondag 31 juli 2005 03:29 schreef TechXP het volgende:
[..]
Degene die me gepest hebben
Een docente nederlands op middelbare school die een paar jaar van mijn leven verziekt heeft
Dat beinvloed mij sterk en heeft het gedaan. Onzekerheid enzo.
Verder geen spannende traumatische dingen meegemaakt. En geluiden uit mijn ouders slaapkamer negeer ik maar.
Verder beinvloed beelden van (dieren)leed me altijd wel. Die kijk ik geregeld om kracht te vinden.
Je kijkt naar dieren die gemarteld worden? Ben je van plan binnenkort ergens een aanslag te plegen ofzo?
- It's always funny until someone gets hurt. Then it's just hilarious
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
Zo zie je maar weer wat een trauma met je kan doenquote:Op zondag 31 juli 2005 03:52 schreef Nickthedick het volgende:
[..]
Wat? Je kijkt naar dieren die gemarteld worden? Ben je van plan binnenkort ergens een aanslag te plegen ofzo?
Volkert van der G. nr. 2 misschien?quote:Op zondag 31 juli 2005 03:59 schreef Xennia het volgende:
[..]
Zo zie je maar weer wat een trauma met je kan doen
- It's always funny until someone gets hurt. Then it's just hilarious
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
Ik kan geen overlijdens verwerken, elk overlijden in mijn omgeving laat extreem duistere plekken nadie constant naar boven komen :s
Ik kijk naar beelden van undercover opnamen van wat er gebeurd in laboratoria enzo. Of in slachterijen etc. Die beelden komen meestal gewoon onder mijn ogen en dan moet ik het gewoon weer zien wat men uithaalt met dieren. Het klinkt raar, maar ik wil het gewoon steeds zien omdat het me weer kracht geeft om gewoon door te gaan met actie voeren enzo.quote:Op zondag 31 juli 2005 03:52 schreef Nickthedick het volgende:
Wat? Je kijkt naar dieren die gemarteld worden? Ben je van plan binnenkort ergens een aanslag te plegen ofzo?
En wat heeft aanslagen er nou weer mee van doen?
Nee, ik ben een echte veganist. Volkert is een nepveganist. Ik dood geen wezens.quote:Op zondag 31 juli 2005 04:07 schreef Nickthedick het volgende:
Volkert van der G. nr. 2 misschien?
Ohhh, nou snap ik het. Ik begreep al niet hoe je uit zoiets gruwelijks kracht kon krijgen. Maar ik neem aan dat het actie voeren is om zulke dieren juist te redden?quote:Op zondag 31 juli 2005 14:14 schreef TechXP het volgende:
[..]
Ik kijk naar beelden van undercover opnamen van wat er gebeurd in laboratoria enzo. Of in slachterijen etc. Die beelden komen meestal gewoon onder mijn ogen en dan moet ik het gewoon weer zien wat men uithaalt met dieren. Het klinkt raar, maar ik wil het gewoon steeds zien omdat het me weer kracht geeft om gewoon door te gaan met actie voeren enzo.
En wat heeft aanslagen er nou weer mee van doen?
Dan is het wel logisch dat zulke beelden je kracht geven. Het is verschrikkelijk om te zien en dan naai je je daar zo over op en maakt het je zo boos dat je er alles aan wil doen om dit in de toekomst te voorkomen (actie voeren dus?)
Zelf heb ik zeggen ze best wel veel meegemaakt. Zelf vind ik het wel meevallen. Maar goed, het beïnvloed mij behoorlijk. Aan de andere kant, misschien red zit is soms op het randje van labiliteit, meestal ben ik er ook wel sterker van geworden.
Denkt teveel, is te gelukkig en leeft teveel
Omdat zelfmoordterroristen hetzelfde doen voordat ze zichzelf opblazen temidden van onvermoedende forenzen. Alleen kijken zij niet naar afgeslachte dieren, maar naar afgeslachte moslims.quote:Op zondag 31 juli 2005 14:14 schreef TechXP het volgende:
[..]
Ik kijk naar beelden van undercover opnamen van wat er gebeurd in laboratoria enzo. Of in slachterijen etc. Die beelden komen meestal gewoon onder mijn ogen en dan moet ik het gewoon weer zien wat men uithaalt met dieren. Het klinkt raar, maar ik wil het gewoon steeds zien omdat het me weer kracht geeft om gewoon door te gaan met actie voeren enzo.
En wat heeft aanslagen er nou weer mee van doen?
- It's always funny until someone gets hurt. Then it's just hilarious
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
- Digressions, objections, delight in mockery, carefree mistrust are signs of health; everything unconditional belongs in pathology.
Ja actie voeren, dieren redden, mensen informeren etc. Vanalles. Dat gewoon via flyers uitdelen zijn, demonstraties etc... maar ook door proberen via politiek en media wat te doen. Door ingezonden brieven, brieven naar mensen uit 2e kamer of ministeries, etc. Zelfs door te werken voor de Partij voor de Dierenquote:Op zondag 31 juli 2005 15:00 schreef Klein_Duiveltje het volgende:
Ohhh, nou snap ik het. Ik begreep al niet hoe je uit zoiets gruwelijks kracht kon krijgen. Maar ik neem aan dat het actie voeren is om zulke dieren juist te redden?
Dan is het wel logisch dat zulke beelden je kracht geven. Het is verschrikkelijk om te zien en dan naai je je daar zo over op en maakt het je zo boos dat je er alles aan wil doen om dit in de toekomst te voorkomen (actie voeren dus?)
Het leed blijft toch altijd wel achter in je. En dat beinvloed me veel. Ik heb soms ook periodes dat het gewoon te veel word. Dan lig ik gewoon wakker omdat vanalles door mijn gedachten spookt. Het beinvloed me 24 uur per dag.
Ben bijna doodgereden drie jaar geleden, en hoewel het uiteindelijk allemaal nog wel meeviel, zal ik nooit vergeten hoe twee koplampen maar groter en groter werden en hoe ik heel ver in de verte (hoewel het heel dichtbij was) gierende banden en en een claxon hoor, die te snel in volume toenemen...
In het verkeer kijk ik dus wel (een beetje overdreven) uit sindsdien.
In het verkeer kijk ik dus wel (een beetje overdreven) uit sindsdien.
Dat ken ik wel:quote:Op zondag 31 juli 2005 17:32 schreef David het volgende:
Ben bijna doodgereden drie jaar geleden, en hoewel het uiteindelijk allemaal nog wel meeviel, zal ik nooit vergeten hoe twee koplampen maar groter en groter werden en hoe ik heel ver in de verte (hoewel het heel dichtbij was) gierende banden en en een claxon hoor, die te snel in volume toenemen...
In het verkeer kijk ik dus wel (een beetje overdreven) uit sindsdien.
Ik ben jaaaaaaaren geleden geschept door een auto omdat ik geen licht had op mijn fiets. De auto schepte me van de rechter kant, schoof via de motorkap en voorruit op zijn dak, door het harde remmen viel ik weer op het asfalt aan de andere kant van de weg, waar een vrachtwagen reed die met gierende banden op de stoep geparkeerd werd omdat de chauffeur dacht dat hij het niet zou halen, en hij nam onderweg twee lantaarnpalen mee.
Sindsdien denk ik altijd dat, als ik op de fiets een rotonde nader, ik nooit gezien word, ook al is het overdag. ik wacht totdat de auto echt afremt of dat de chauffeur me in mijn ogen aankijkt. Anders stop ik wel.....
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Yep . . .quote:Op zaterdag 30 juli 2005 22:46 schreef Tobbes het volgende:
Kennen jullie -negatieve- dingen die voor altijd bij je zullen blijven en je mogelijk ook kunnen hinderen in het functioneren in het dagelijks leven?
Dit kan van heel klein tot heel groot zijn.
Take my love, take my land, take me where I cannot stand
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
goh vind je?quote:Op maandag 1 augustus 2005 18:42 schreef David het volgende:
'Ja' alleen is nogal tease-achtig...
Je meent het . . .quote:Op maandag 1 augustus 2005 18:42 schreef David het volgende:
'Ja' alleen is nogal tease-achtig...
Take my love, take my land, take me where I cannot stand
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
I don't care, I'm still free. You can't take the sky from me
Take me out to the black, tell them I ain't comin' back
Burn the land and boil the sea, you can't take the sky from me
Jah ik ken het . Maar da's beetje persoonlijk. Maar ik maak me er niet druk om, gewoon niet meer aan het verleden denken is de beste remedie. Echt trauma wil ik het ook niet noemen, maar ik wens het niemand toe.
Aanslagen in Egypte afgelopen zomer. Was er bij, heel die ontploffing gezien enzo. Het is niet dat ik er een groot trauma ofzo aan over gehouden heb, maar droom er - vooral de laatste 2 weken - toch regelmatig nog over en bij het minste of geringste geluidje of lichtflits schrik ik toch nog behoorlijk. .
.
La buena vida es cara. Hay otra más barata, pero no es vida.
- Scheiding ouders
- Ex-stiefvader die zijn handjes niet thuis kon houd t.o.v mijn moeder.
- Moordneigingen jegens mijn ex-stiefvader en bij mijn vader ingetrokken.
- Bijna een kind op mijn negentiende. Zet je wel aan het denken.
- Emotionele chantage moeders.
- Psychose moeders en de kinderen met behulp van mijn vader en zusje voor een maand in huis nemen.
Zoals ik het zie zijn het geen trauma's, meer levenservaringen. Je leert er wel een hoop van.
- Ex-stiefvader die zijn handjes niet thuis kon houd t.o.v mijn moeder.
- Moordneigingen jegens mijn ex-stiefvader en bij mijn vader ingetrokken.
- Bijna een kind op mijn negentiende. Zet je wel aan het denken.
- Emotionele chantage moeders.
- Psychose moeders en de kinderen met behulp van mijn vader en zusje voor een maand in huis nemen.
Zoals ik het zie zijn het geen trauma's, meer levenservaringen. Je leert er wel een hoop van.
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.
Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:
De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden.
Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.
De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"
Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"
De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.
Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:
De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"
Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"
De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.
Mijn grootste trauma is mijn eigen geboorte, en niets zal dat ooit overtreffen. Gratis onderdak, gratis voedsel, warmte, zweven in vocht, de hartslag van je moeder horen.... En dan komen de weeen, wordt je er uitgedrukt, aangepakt door een vage vent met latex handschoentjes, die geeft je een tik op je billen, je begint te janken en hij zegt "Welkom in de wereld, werken tot aan je dood. Moord, plundering, verkrachting. Welkom in de grote waanzin en losgeslagen zielen die allemaal op een aardbol leven en elkaar naar het leven staan"quote:Op woensdag 9 november 2005 00:47 schreef Xennia het volgende:
Mijn grootste trauma is dat ik geen trauma heb
En dan verwacht je nog dat ik in de toekomst ga lopen mekkeren over een of ander auto ongeluk dat ik heb gehad oid?
Als je moeder dat nou over jouw geboorte zou zeggenquote:Op woensdag 9 november 2005 00:48 schreef Xebrozius het volgende:
[..]
Mijn grootste trauma is mijn eigen geboorte, en niets zal dat ooit overtreffen.
-Denken dat je het huis niet hebt afgesloten,moet ik soms 10 min.weer terug fietsen.
Geldt hetzelfde voor lampen,waterleiding (wasmachine is eens overstroomd),kat niet opgesloten in een kamer(ook gebeurd),strijkbout,computer enz.
-Van mijn 13e tot mijn 19e heb ik elke dag 3 uur lang verplicht in de huiskamer moeten zitten en de hele week naar dezelfde 2 sporen bandrecorder(!),die met die hele grote spoelen erop,met oa het complete repertoire van Hazes.
Ken alles nu nog steeds uit mijn hoofd,en ik vind hem niet eens leuk.
-Dezelfde periode werd er elke dag naar mij geschreeuwd 'je bent niks en je word niks,dus hou je mond!',met het gevolg dat ik nu niet moet meemaken dat iemand dat probeert bij mij,want dan ga ik echt als een bitch tekeer.
-De rest heb ik mee leren leven,erg laat mee begonnen (35jr) maar het gaat mij steeds beter af!
Geldt hetzelfde voor lampen,waterleiding (wasmachine is eens overstroomd),kat niet opgesloten in een kamer(ook gebeurd),strijkbout,computer enz.
-Van mijn 13e tot mijn 19e heb ik elke dag 3 uur lang verplicht in de huiskamer moeten zitten en de hele week naar dezelfde 2 sporen bandrecorder(!),die met die hele grote spoelen erop,met oa het complete repertoire van Hazes.
Ken alles nu nog steeds uit mijn hoofd,en ik vind hem niet eens leuk.
-Dezelfde periode werd er elke dag naar mij geschreeuwd 'je bent niks en je word niks,dus hou je mond!',met het gevolg dat ik nu niet moet meemaken dat iemand dat probeert bij mij,want dan ga ik echt als een bitch tekeer.
-De rest heb ik mee leren leven,erg laat mee begonnen (35jr) maar het gaat mij steeds beter af!
En we hebben een winnaar! Jeetje, hoe ben je dit te boven gekomen?quote:Op woensdag 9 november 2005 01:15 schreef dborhem het volgende:
-Van mijn 13e tot mijn 19e heb ik elke dag 3 uur lang verplicht in de huiskamer moeten zitten en de hele week naar dezelfde 2 sporen bandrecorder(!),die met die hele grote spoelen erop,met oa het complete repertoire van Hazes.
Ho.. Waarom dat? Ik geloof dat het echt gebeurd is hoor, en ik noem zo iets vaak als marteling bij wijze van een grap dan, maar deden je ouders dit of iets dergelijks?quote:Op woensdag 9 november 2005 01:15 schreef dborhem het volgende:
-Van mijn 13e tot mijn 19e heb ik elke dag 3 uur lang verplicht in de huiskamer moeten zitten en de hele week naar dezelfde 2 sporen bandrecorder(!),die met die hele grote spoelen erop,met oa het complete repertoire van Hazes.
Ken alles nu nog steeds uit mijn hoofd,en ik vind hem niet eens leuk.
Eh ja,goeie vraag.
Hoe het kwam weet ik nog niet,maar op 17e had ik een vriendin,dus lekker veel van huis en eindelijk iemand die eens niet liep te kankeren op mij.
Verder werkte ik 5 avonden in de week (Dirk) en deed de MAVO laatste jaar,op het randje geslaagd.
Mijn 'redding' was dat mijn ma en hem (die had het steeds tegen mij) ruzie kregen,en ze zich tegen hem ging keren,dus geen verplichte 'zittingen' meer.
Dat ontging hem niet,dus 'verbood' hij mijn meisje binnen te komen,maar ja,het was nu 2 tegen 1 dus dat ging niet zomaar.
Later is hij door zijn eigen gierigheid en jaloezie door iemand vermoord,en dat was dan als 'kadootje' voor mij te vinden,bij ons in de keuken nota bene.
Erg lang verhaal van erg lang geleden,houd het er maar op dat ik nu blij ben met waar ik werk,wie ik ben en hoe mijn leven is.
Hoe het kwam weet ik nog niet,maar op 17e had ik een vriendin,dus lekker veel van huis en eindelijk iemand die eens niet liep te kankeren op mij.
Verder werkte ik 5 avonden in de week (Dirk) en deed de MAVO laatste jaar,op het randje geslaagd.
Mijn 'redding' was dat mijn ma en hem (die had het steeds tegen mij) ruzie kregen,en ze zich tegen hem ging keren,dus geen verplichte 'zittingen' meer.
Dat ontging hem niet,dus 'verbood' hij mijn meisje binnen te komen,maar ja,het was nu 2 tegen 1 dus dat ging niet zomaar.
Later is hij door zijn eigen gierigheid en jaloezie door iemand vermoord,en dat was dan als 'kadootje' voor mij te vinden,bij ons in de keuken nota bene.
Erg lang verhaal van erg lang geleden,houd het er maar op dat ik nu blij ben met waar ik werk,wie ik ben en hoe mijn leven is.
Nee,moeder werd weduwe op mijn 12e,man kwam in haar leven(gescheiden,sliep bij ouders op de bank),neemt op een avond twee volle koffers mee naar ons toe en roept 'zo! nu ga ik nooit meer weg!'.quote:Op woensdag 9 november 2005 01:22 schreef Maisnon het volgende:
[..]
Ho.. Waarom dat? Ik geloof dat het echt gebeurd is hoor, en ik noem zo iets vaak als marteling bij wijze van een grap dan, maar deden je ouders dit of iets dergelijks?
En dat zonder enig overleg met mijn moeder.
Hij was de Hazesfan en vond het nodig om zijn gewoontes van bij zijn ouders bij ons te brengen (liter jenever,en V I J F T I G sigaretten binnen 3 uur .
En daar zat ik tussen,6 jaar lang.
Er zijn in mijn eigen geval denk ik aardig wat dingen die op de achtergrond soms een rol zullen spelen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel weer erg makkelijk om alles te gooien op een eerdere gebeurtenis of periode. Het zijn gewoon dingen waar ik van af moet, en ook kan, komen gaandeweg.
kut klere poltitie die me eergister voor 300 euro aan boetes hebben gegeven, het dagelijks leven lijd eronder en geen vuurwerk met oudjaar, vanwege geldgebrek
Volledig mee eensquote:Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.
Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden. Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.
De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"
Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"
De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.
Hoe vervelend het ook klinkt, het is vaak wel waar...
<i>So many theories, so many prophecies,
but what we need is a change of ideas</i>
but what we need is a change of ideas</i>
Ik vraag me eigenlijk af of die dingen die in het begin genoemd worden, dingen die gebeuren als baby of heel klein kind, wel je leven negatief kunnen beinvloeden, al is het een klein beetje?quote:Op woensdag 9 november 2005 08:43 schreef BreaktotheDance het volgende:
[..]
Volledig mee eens
Hoe vervelend het ook klinkt, het is vaak wel waar...
Waarschijnlijk stukken minder dan gebeurtenissen op latere leeftijd. Ik neem aan dat je je dit soort dingen zelf meestal niet kunt herinneren, maar dat dit verteld wordt door je ouders of iets dergelijks. Als baby ben ik ook een keer in een moment van onoplettendheid van de commode getieft, ongelukkig neergekomen, maar op het randje gehaald. Dat is me ook niet bijgebleven ofzo.quote:Op woensdag 9 november 2005 08:48 schreef Alicey het volgende:
[..]
Ik vraag me eigenlijk af of die dingen die in het begin genoemd worden, dingen die gebeuren als baby of heel klein kind, wel je leven negatief kunnen beinvloeden, al is het een klein beetje?
Ik denk dat het best erg is als je bepaalde dingen (zeker de dingen die hierboven beschreven staan) meemaakt, maar probeer dergelijke dingen eens zoveel mogelijk een plaats te geven en door te gaan met LEVEN. Er is ook nog zoveel moois dat vaak overschaduwd wordt door (al dan niet begrijpelijke) trauma's!
<i>So many theories, so many prophecies,
but what we need is a change of ideas</i>
but what we need is a change of ideas</i>
Ik schijn zelf ook een keer behoorlijk verbrand te zijn, maar ook daar weet ik niets van af, en ik ben ook niet bang voor hete vloeistoffen geworden ofzo. Een van de vroegste dingen waar ik wel een groot deel van herinner is dat ik gegrepen ben door een paar honden, maar op wat littekens na heb ik er ook niets aan over gehouden (Ik ben niet bang voor honden ofzo. Nu was dat sowieso raar geweest, want zelf hadden we toen ook een hond).quote:Op woensdag 9 november 2005 08:55 schreef BreaktotheDance het volgende:
[..]
Waarschijnlijk stukken minder dan gebeurtenissen op latere leeftijd. Ik neem aan dat je je dit soort dingen zelf meestal niet kunt herinneren, maar dat dit verteld wordt door je ouders of iets dergelijks. Als baby ben ik ook een keer in een moment van onoplettendheid van de commode getieft, ongelukkig neergekomen, maar op het randje gehaald. Dat is me ook niet bijgebleven ofzo.
Wat ik me in dit licht wel afvraag is hoe het komt dat die flexibiliteit op latere leeftijd afneemt.. Waarom blijven dingen die later gebeuren wel een rol spelen (ook al is die rol soms beperkt), en iets avn eerdere leeftijd (Ik heb het nu over dat voorval wat ik kan herinneren) niet?
Dat vind ik zelf ook.. "Get over it" is misschien in sommige gevallen hard, en niet altijd 100% mogelijk, maar ik denk dat het geen verkeerd streven is..quote:Ik denk dat het best erg is als je bepaalde dingen (zeker de dingen die hierboven beschreven staan) meemaakt, maar probeer dergelijke dingen eens zoveel mogelijk een plaats te geven en door te gaan met LEVEN. Er is ook nog zoveel moois dat vaak overschaduwd wordt door (al dan niet begrijpelijke) trauma's!
Het ligt aan de nasleep denk ik.quote:Op woensdag 9 november 2005 08:48 schreef Alicey het volgende:
[..]
Ik vraag me eigenlijk af of die dingen die in het begin genoemd worden, dingen die gebeuren als baby of heel klein kind, wel je leven negatief kunnen beinvloeden, al is het een klein beetje?
Zelf heb ik een aangeboren hartafwijking.
Op mijn 2de geopereerd.
Gevolg.. ik moet 1x in de 3 jaar naar Groningen voor controle.
En trauma? nee eigenlijk niet.. ik kan er wel zielig over lopen doen, maar dat zou nergens op slaan, aangezien ik er eigenlijk nooit bewust over nadenk dat ik hartpatient ben.
Alleen als ik onder de douche sta en ik kijk in de spiegel wordt ik er door een litteken die horizontaal over de linker zij van mijn borstkas loopt aan herinnerd.
Mijn ervaring is zelfs dat het enorm vervelend is als anderen hiervan afweten.
Mensen gaan constant lopen vragen hoe het gaat.. en als ik me even niet lekker voel zijn ze direct in paniek.
Nee.. ik kan het geen trauma noemen. maar wel iets wat ik mijn leven lang me me meedraag.
Maar ik voel de behoefte niet om iedereen er over te vertellen.
Veel van mijn vrienden weten het denk ik nieteens.. en waarom zouden ze.
Zijn er nog risico's of dingen die je niet kan of mee moet oppassen?quote:Op woensdag 9 november 2005 15:57 schreef logisnack het volgende:
[..]
Het ligt aan de nasleep denk ik.
Zelf heb ik een aangeboren hartafwijking.
Op mijn 2de geopereerd.
Gevolg.. ik moet 1x in de 3 jaar naar Groningen voor controle.
Bij zoiets kan ik me dat inderdaad voorstellen. Het is vervelend als mensen alles wat er gebeurt daar aan gaan linken. Ik weet niet hoe reeel het in jouw geval zou zijn?quote:Mijn ervaring is zelfs dat het enorm vervelend is als anderen hiervan afweten.
Mensen gaan constant lopen vragen hoe het gaat.. en als ik me even niet lekker voel zijn ze direct in paniek.
Inderdaad, lijkt mij ook. Al wordt het natuurlijk een ander verhaal als je bepaalde dingen niet meer kan, of op een andere manier blijvende zichtbare effecten er door hebt..quote:Nee.. ik kan het geen trauma noemen. maar wel iets wat ik mijn leven lang me me meedraag.
Maar ik voel de behoefte niet om iedereen er over te vertellen.
Veel van mijn vrienden weten het denk ik nieteens.. en waarom zouden ze.
Trauma's zijn er om verwerkt te worden. Ik denk dat ieder trauma verwerkt kan worden. Hoe groot het trauma ook is.
Ik heb een trauma gehad toen ik helemaal over de rooie gek werd van het leven, het achtervolgt me nog steeds maar ik verwerk het iedere dag een stukje meer. Totdat het helemaal uit mijn leven verdwenen is
Dan heb ik als het ware afstand genomen ervan en kan ik vrij leven. Zoals ik overal afstand van wil doen dat niet gewenst is. Vrijheid boven alles
Geen last, geen enkele last meedragen. Alleen het luchtige gevoel. Het gevoel dat niets dwars zit. Het gevoel dat er geen enkele storing is. Het gevoel dat alles perfect functioneert.
Ik denk dat iedere geboorte een of ander trauma meebrengt trouwens, om ff dieper erop in te gaan. Als mens zijnde heb je vanzelf last van een trauma omdat je geboren wordt. Dat gebeurt al in de eerste levensfase volgens mij. Maar dat is iets dat te ver kan gaan. Dan zou je helemaal moeten teruggaan naar het begin van je ontstaan om te kijken of je daar los kunt raken van dat trauma dat meegekomen is. Je huilt als baby niet voor niets direct als je het levenslicht ziet, misschien is het leven wel een groot trauma , nee ik weet het niet, maar er zitten diepere trauma's overal volgens mij. De duisternis en het licht worden na duisternis ook.
Ik verlos mezelf wel van het kwade Daar heb ik de grote verlosser niet voor nodig
[ Bericht 13% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 09-11-2005 16:19:41 ]
Ik heb een trauma gehad toen ik helemaal over de rooie gek werd van het leven, het achtervolgt me nog steeds maar ik verwerk het iedere dag een stukje meer. Totdat het helemaal uit mijn leven verdwenen is
Dan heb ik als het ware afstand genomen ervan en kan ik vrij leven. Zoals ik overal afstand van wil doen dat niet gewenst is. Vrijheid boven alles
Geen last, geen enkele last meedragen. Alleen het luchtige gevoel. Het gevoel dat niets dwars zit. Het gevoel dat er geen enkele storing is. Het gevoel dat alles perfect functioneert.
Ik denk dat iedere geboorte een of ander trauma meebrengt trouwens, om ff dieper erop in te gaan. Als mens zijnde heb je vanzelf last van een trauma omdat je geboren wordt. Dat gebeurt al in de eerste levensfase volgens mij. Maar dat is iets dat te ver kan gaan. Dan zou je helemaal moeten teruggaan naar het begin van je ontstaan om te kijken of je daar los kunt raken van dat trauma dat meegekomen is. Je huilt als baby niet voor niets direct als je het levenslicht ziet, misschien is het leven wel een groot trauma , nee ik weet het niet, maar er zitten diepere trauma's overal volgens mij. De duisternis en het licht worden na duisternis ook.
Ik verlos mezelf wel van het kwade Daar heb ik de grote verlosser niet voor nodig
[ Bericht 13% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 09-11-2005 16:19:41 ]
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Ja.quote:Op zaterdag 30 juli 2005 22:46 schreef Tobbes het volgende:
Kennen jullie -negatieve- dingen die voor altijd bij je zullen blijven en je mogelijk ook kunnen hinderen in het functioneren in het dagelijks leven?
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Trauma's kunnen wel degelijk iemands leven beïnvloeden.....en het is voor het individu beetje kort door de bocht om het ene trauma als zwaarder te zien dan het andere trauma....
Wat ik denk mijn hele leven hou, op zich geen trauma, maar bepaalt mijn leven soms wel: begin jaren '90 een keer tijdens een vakantie op een camping in Duitsland met wat mensen geesten opgeroepen , ging helemaal mis, 1 meisje draaide compleet door, ging rare dingen doen, is zelfs 2 uur compleet buiten westen geweest.... nog altijd als het over paranormale zaken gaat moet ik daar aan denken en dat freakt me!
Wat ik denk mijn hele leven hou, op zich geen trauma, maar bepaalt mijn leven soms wel: begin jaren '90 een keer tijdens een vakantie op een camping in Duitsland met wat mensen geesten opgeroepen , ging helemaal mis, 1 meisje draaide compleet door, ging rare dingen doen, is zelfs 2 uur compleet buiten westen geweest.... nog altijd als het over paranormale zaken gaat moet ik daar aan denken en dat freakt me!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Ja, zo eenvoudig en zwartwit is hetquote:Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.
Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden. Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.
V.
Ja inderdaad, V. ja.
...was het maar zo zwart-wit...
helaas zijn er plenty tussenvormen!
helaas zijn er plenty tussenvormen!
May the seeds of today, be the fruits of tomorrow!
Niet ieder trauma is hetzelfde en ieder mens is anders inderdaad. Sommige trauma's zijn als keiharde beelden die terug blijven komen.
Maar toch zou er een of andere manier moeten zijn om ieder beeld dat vast zit te dumpen en te verwijderen. Maar dat is weer makkelijk denken wellicht. Ik ben geen oorlogs-veteraan dus kan ook niet spreken over oorlogs-trauma's of andere trauma's van zware aard.
Het beeld loslaten ook. Maar als het beeld helemaal erin zit gebakken dan zul je dat via andere wegen kunnen proberen misschien Hypnose misschien. De situatie anders herbeleven of iets dergelijks, zodat de nieuwe situatie erin zit misschien, zodat de oude vervaagt? Ik weet het niet. Ik roep maar wat.
Maar toch zou er een of andere manier moeten zijn om ieder beeld dat vast zit te dumpen en te verwijderen. Maar dat is weer makkelijk denken wellicht. Ik ben geen oorlogs-veteraan dus kan ook niet spreken over oorlogs-trauma's of andere trauma's van zware aard.
Het beeld loslaten ook. Maar als het beeld helemaal erin zit gebakken dan zul je dat via andere wegen kunnen proberen misschien Hypnose misschien. De situatie anders herbeleven of iets dergelijks, zodat de nieuwe situatie erin zit misschien, zodat de oude vervaagt? Ik weet het niet. Ik roep maar wat.
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Ooit achterna gezeten en flink overhoop gestoken door een bende wespen op wiens nest de persoon voor mij was gaan staan. Het schijnt redelijk kantje boord geweest te zijn. Sindsdien ben ik redelijk schrikachtig voor wespen, maar het valt alweer redelijk mee ten opzichte van de periode nadat ik net gestoken was.
Ik mag geen piloot wordenquote:Op woensdag 9 november 2005 16:05 schreef Alicey het volgende:
[..]
Zijn er nog risico's of dingen die je niet kan of mee moet oppassen?
[..]
Bij zoiets kan ik me dat inderdaad voorstellen. Het is vervelend als mensen alles wat er gebeurt daar aan gaan linken. Ik weet niet hoe reeel het in jouw geval zou zijn?
[..]
Inderdaad, lijkt mij ook. Al wordt het natuurlijk een ander verhaal als je bepaalde dingen niet meer kan, of op een andere manier blijvende zichtbare effecten er door hebt..
Is niet reeel, behalve als ik steken/pijn in mijn hart zou krijgen.. of langdurige hoofdpijn, duizelig etc. maar in zo'n geval meld ik het zelf wel.
Nee.. ik kan bijna alles.. ik ken mijn eigen grensen en die overtreed ik niet.
Roken b.v. is iets waar ik nooit aan ben begonnen.
Maargoed.. begint redelijk oftopic te gaan.. want dit is geen trauma
Eigenlijk dus niets waar anderen bang voor zouden hoeven zijn..quote:Op woensdag 9 november 2005 16:33 schreef logisnack het volgende:
[..]
Ik mag geen piloot worden
Is niet reeel, behalve als ik steken/pijn in mijn hart zou krijgen.. of langdurige hoofdpijn, duizelig etc. maar in zo'n geval meld ik het zelf wel.
Verstandig. Ook voor mensen die geen hartproblemen hebben is het niet gezond.quote:Nee.. ik kan bijna alles.. ik ken mijn eigen grensen en die overtreed ik niet.
Roken b.v. is iets waar ik nooit aan ben begonnen.
Inderdaad, hoewel ik me wel kan voorstellen dat het toch wel enige invloed heeft, al is ide afgaande op wat je vertelt idd heel erg beperkt.quote:Maargoed.. begint redelijk oftopic te gaan.. want dit is geen trauma
ik heb redelijk wat dingen mee gemaakt die " traumatiserend " zijn er waar ik zeker in het dagelijkse leven nog mee leef , je komt er nooit over heen maar je accepteerd het hoe het is en je leeft verder , ik heb een hekel aan mensen die zichzelf in het verleden begraven omdat ze niet tegen de confrontatie kunnen van het verwerken en kunnen daardoor het leven van de mensen om hun heen aardig verkutten , maargoed het is zowiezo persoonsgebonden hoe mensen er mee omgaan , ik mijd dan ook altijd de mensen die dit niet kunnen en al helemaal de mensen die niet willen , de meeste trauma's kunnen worden verholpen met wat psychologische hulp (al heb ik het over "middelmatige" trauma's zoals sterfgevallen van dierbaren enz , niet zoals oorlogstrauma's ect daar weet ik namelijk vrij weinig over.)
[=[_]=]
[+[_]::]
[+[_]::]
Doorgaan is ook een mogelijkheid jah . Omdat het leven toch doorgaat, accepteren dat je zelf ook moet doorgaan. Naar de toekomst blijven kijken inplaats van naar het verleden ook. Je richten op het goede wat nog komen gaat. En op die manier het slechte verleden vergeten omdat je meer leeft in het goede "nu".
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Volgens mij overleven de mensen uit de eerste groep de trauma's van de tweede groep niet. Die vechten niet hard genoeg om uit die coma te komen, plegen zelfmoord nadat hun vrouw is overleden, etc. Vandaar dat je dus zo weinig klaagzangen hoort over echte trauma's.quote:Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.
Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden. Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.
De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"
Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"
De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.
Amen.quote:Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.
Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden. Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.
De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"
Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"
De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.
Nooit gedacht dat ik het ooit zo eens met je zal zijn.
They say I have ADD but I just don't understa...OOOHH!! Look!! A Kitty!!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Vanwaar de topickick, heb je nog iets toe te voegenquote:Op vrijdag 7 juli 2006 01:50 schreef fraubitch het volgende:
[..]
Amen.
Nooit gedacht dat ik het ooit zo eens met je zal zijn.
ik heb eerlijk gezegd niet naar de datum gekekenquote:Op vrijdag 7 juli 2006 01:56 schreef Xennia het volgende:
[..]
Vanwaar de topickick, heb je nog iets toe te voegen
ik heb eerlijk gezegd niet naar de datum gekeken
They say I have ADD but I just don't understa...OOOHH!! Look!! A Kitty!!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Lighthouse. Click & Point van Sierra van 10 jaar terug. Daar zat 'The dark being' in. Engste spelfiguur OOIT. Ik heb toen als kind nog met het licht aangeslapen daarvan.
En ik durf nog steeds geen paraplu open te doen omdat ik bang bent dat mijn vel tussen het knopje en de stok komt.
En ik durf nog steeds geen paraplu open te doen omdat ik bang bent dat mijn vel tussen het knopje en de stok komt.
Ten percent faster with a sturdier frame
Ik vraag me altijd af hoe mensen toch aan die topics komen die ze zo kicken .
Bewust er naar zoeken?
Bewust er naar zoeken?
ijs_beer fan!
er stond een linkje ernaar in een ander topicquote:Op vrijdag 7 juli 2006 02:00 schreef NanKing het volgende:
Ik vraag me altijd af hoe mensen toch aan die topics komen die ze zo kicken .
Bewust er naar zoeken?
They say I have ADD but I just don't understa...OOOHH!! Look!! A Kitty!!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Screw worldpeace! I want a Pony!
nog wel een hamstertopic, foei hoorquote:Op vrijdag 7 juli 2006 02:01 schreef fraubitch het volgende:
[..]
er stond een linkje ernaar in een ander topic
jouw schuld ( )quote:Op vrijdag 7 juli 2006 02:03 schreef Pony-Lover het volgende:
[..]
nog wel een hamstertopic, foei hoor
)
They say I have ADD but I just don't understa...OOOHH!! Look!! A Kitty!!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Screw worldpeace! I want a Pony!
jawel ( ) en nu gaat iedereen het ook horen ook ( )quote:Op vrijdag 7 juli 2006 02:05 schreef Pony-Lover het volgende:
[..]
sorry ( )
geen trauma aan over houden he
dankje, nu heeft mijn leven weer zin
They say I have ADD but I just don't understa...OOOHH!! Look!! A Kitty!!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Screw worldpeace! I want a Pony!
Maar goed, heb je nog een toelichting over waarom je het met deze behoorlijk treurige simplificatie eens bent? (om nog wat van je kick te maken?)quote:Op vrijdag 7 juli 2006 02:01 schreef fraubitch het volgende:
[..]
er stond een linkje ernaar in een ander topic
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Altijd als ik een scooter voorbij hoor komen, moet ik denken aan een moment van toen ik een jaar of 9 was, een auto komt uit een uitrit rijden en een scooter (die veel te hard ging, en hij had geen helm op) rijdt tegen de bumper aan en belandt met zijn hoofd tegen een boom.... Die had het wel gehad, dat was nogal wat voor pikkies van 8 en 9 (me broertje was er ook bij..).
trauma is misschien een groot woord, maar het is wel iets wat je de rest van je leven bijblijft ..
mijn vriendin, waar ik toendertijd bijna 6 jaar mee had, is een aantal jaar geleden overleden (toen ik 18 was). ze is overleden aan de gevolgen van leukemie. in die tijd gaf ik al bloed bij de bloedbank, maar heb er gelijk ook beenmergdonatie bijgenomen (dan staat jouw beenmergtypering, soort streepjescode) ook geregistreerd in een databank zodat men indien nodig je kan oproepen voor donatie).
onze relatie toen, haar ziekbed en haar uiteindelijke overlijden heeft wel invloed gehad op mijn houding t.o.v. liefde en relaties in het algemeen .. jammer alleen dat daar ook misbruik van wordt gemaakt
mijn vriendin, waar ik toendertijd bijna 6 jaar mee had, is een aantal jaar geleden overleden (toen ik 18 was). ze is overleden aan de gevolgen van leukemie. in die tijd gaf ik al bloed bij de bloedbank, maar heb er gelijk ook beenmergdonatie bijgenomen (dan staat jouw beenmergtypering, soort streepjescode) ook geregistreerd in een databank zodat men indien nodig je kan oproepen voor donatie).
onze relatie toen, haar ziekbed en haar uiteindelijke overlijden heeft wel invloed gehad op mijn houding t.o.v. liefde en relaties in het algemeen .. jammer alleen dat daar ook misbruik van wordt gemaakt
ik heb denk ik een trauma overgehouden aan mn ouders seksleven. Hoorde het veel te vaak, paar keer met mn slaapdronken kop er rech ingelopen. Tijdenlang wakker liggen met alle mogelijke kussens en dekbedden op mn oren om het maar niet te horen.. Ook ruzies over "neuken" moeten aanhoren, *ril*. M'n moeder die de afgelopen paar menopause jaren het uitgebreid over seks wilde hebben met haar kinderen.....
In ieder geval. Ik heb nog nooit kunnen genieten van seks met een partner. Ligt niet alleen aan hun, ik kan me gewoon niet laten gaan. Seks associeer ik nog met mn ouders, mn moeder. Het wordt gelukkig wel steeds minder, maar verschrikkelijk geil zijn en keihard willen neuken
Iemand anders verschrikkelijk geil zien Een complete turn-off.
In ieder geval. Ik heb nog nooit kunnen genieten van seks met een partner. Ligt niet alleen aan hun, ik kan me gewoon niet laten gaan. Seks associeer ik nog met mn ouders, mn moeder. Het wordt gelukkig wel steeds minder, maar verschrikkelijk geil zijn en keihard willen neuken
Iemand anders verschrikkelijk geil zien Een complete turn-off.
Nouja, echte trauma's kan ik het niet noemen. Maar ik denk wel dat het overlijden van een paar mensen waar ik van hield wel altijd een klein beetje pijn zal blijven doen. En dan heb ik het over een stuk of 8 mensen in twee jaar tijd.
het overlijden van degenen die je naast staan doet altijd pijn .. vooral als het nog lang "hun tijd" niet is .. maat van mij is een aantal jaar overleden aan een hartstilstand .. was de gezondste persoon die ik toen kende.. de onrechtvaardigheid daarvan maakt het moeilijk te accepteren.. dat je er een trauma aan overhoudt, wil ik niet zeggen, maar het zijn wel dingen die je even terug op aarde zetten.
|
|
