'Trauma's'

quote:

Op woensdag 9 november 2005 08:55 schreef BreaktotheDance het volgende:

[..]

Waarschijnlijk stukken minder dan gebeurtenissen op latere leeftijd. Ik neem aan dat je je dit soort dingen zelf meestal niet kunt herinneren, maar dat dit verteld wordt door je ouders of iets dergelijks. Als baby ben ik ook een keer in een moment van onoplettendheid van de commode getieft, ongelukkig neergekomen, maar op het randje gehaald. Dat is me ook niet bijgebleven ofzo.

Ik schijn zelf ook een keer behoorlijk verbrand te zijn, maar ook daar weet ik niets van af, en ik ben ook niet bang voor hete vloeistoffen geworden ofzo. Een van de vroegste dingen waar ik wel een groot deel van herinner is dat ik gegrepen ben door een paar honden, maar op wat littekens na heb ik er ook niets aan over gehouden (Ik ben niet bang voor honden ofzo. Nu was dat sowieso raar geweest, want zelf hadden we toen ook een hond).

Wat ik me in dit licht wel afvraag is hoe het komt dat die flexibiliteit op latere leeftijd afneemt.. Waarom blijven dingen die later gebeuren wel een rol spelen (ook al is die rol soms beperkt), en iets avn eerdere leeftijd (Ik heb het nu over dat voorval wat ik kan herinneren) niet?

quote:

Ik denk dat het best erg is als je bepaalde dingen (zeker de dingen die hierboven beschreven staan) meemaakt, maar probeer dergelijke dingen eens zoveel mogelijk een plaats te geven en door te gaan met LEVEN. Er is ook nog zoveel moois dat vaak overschaduwd wordt door (al dan niet begrijpelijke) trauma's!

Dat vind ik zelf ook.. "Get over it" is misschien in sommige gevallen hard, en niet altijd 100% mogelijk, maar ik denk dat het geen verkeerd streven is..

quote:

Op woensdag 9 november 2005 08:48 schreef Alicey het volgende:

[..]

Ik vraag me eigenlijk af of die dingen die in het begin genoemd worden, dingen die gebeuren als baby of heel klein kind, wel je leven negatief kunnen beinvloeden, al is het een klein beetje?

Het ligt aan de nasleep denk ik.
Zelf heb ik een aangeboren hartafwijking.
Op mijn 2de geopereerd.

Gevolg.. ik moet 1x in de 3 jaar naar Groningen voor controle.
En trauma? nee eigenlijk niet.. ik kan er wel zielig over lopen doen, maar dat zou nergens op slaan, aangezien ik er eigenlijk nooit bewust over nadenk dat ik hartpatient ben.
Alleen als ik onder de douche sta en ik kijk in de spiegel wordt ik er door een litteken die horizontaal over de linker zij van mijn borstkas loopt aan herinnerd.
Mijn ervaring is zelfs dat het enorm vervelend is als anderen hiervan afweten.
Mensen gaan constant lopen vragen hoe het gaat.. en als ik me even niet lekker voel zijn ze direct in paniek.
Nee.. ik kan het geen trauma noemen. maar wel iets wat ik mijn leven lang me me meedraag.
Maar ik voel de behoefte niet om iedereen er over te vertellen.
Veel van mijn vrienden weten het denk ik nieteens.. en waarom zouden ze.

quote:

Op woensdag 9 november 2005 15:57 schreef logisnack het volgende:

[..]

Het ligt aan de nasleep denk ik.
Zelf heb ik een aangeboren hartafwijking.
Op mijn 2de geopereerd.

Gevolg.. ik moet 1x in de 3 jaar naar Groningen voor controle.

Zijn er nog risico's of dingen die je niet kan of mee moet oppassen?

quote:

Mijn ervaring is zelfs dat het enorm vervelend is als anderen hiervan afweten.
Mensen gaan constant lopen vragen hoe het gaat.. en als ik me even niet lekker voel zijn ze direct in paniek.

Bij zoiets kan ik me dat inderdaad voorstellen. Het is vervelend als mensen alles wat er gebeurt daar aan gaan linken. Ik weet niet hoe reeel het in jouw geval zou zijn?

quote:

Nee.. ik kan het geen trauma noemen. maar wel iets wat ik mijn leven lang me me meedraag.
Maar ik voel de behoefte niet om iedereen er over te vertellen.
Veel van mijn vrienden weten het denk ik nieteens.. en waarom zouden ze.

Inderdaad, lijkt mij ook. Al wordt het natuurlijk een ander verhaal als je bepaalde dingen niet meer kan, of op een andere manier blijvende zichtbare effecten er door hebt..

Trauma's zijn er om verwerkt te worden. Ik denk dat ieder trauma verwerkt kan worden. Hoe groot het trauma ook is.

Ik heb een trauma gehad toen ik helemaal over de rooie gek werd van het leven, het achtervolgt me nog steeds maar ik verwerk het iedere dag een stukje meer. Totdat het helemaal uit mijn leven verdwenen is

Dan heb ik als het ware afstand genomen ervan en kan ik vrij leven. Zoals ik overal afstand van wil doen dat niet gewenst is. Vrijheid boven alles

Geen last, geen enkele last meedragen. Alleen het luchtige gevoel. Het gevoel dat niets dwars zit. Het gevoel dat er geen enkele storing is. Het gevoel dat alles perfect functioneert.

Ik denk dat iedere geboorte een of ander trauma meebrengt trouwens, om ff dieper erop in te gaan. Als mens zijnde heb je vanzelf last van een trauma omdat je geboren wordt. Dat gebeurt al in de eerste levensfase volgens mij. Maar dat is iets dat te ver kan gaan. Dan zou je helemaal moeten teruggaan naar het begin van je ontstaan om te kijken of je daar los kunt raken van dat trauma dat meegekomen is. Je huilt als baby niet voor niets direct als je het levenslicht ziet, misschien is het leven wel een groot trauma , nee ik weet het niet, maar er zitten diepere trauma's overal volgens mij. De duisternis en het licht worden na duisternis ook.

Ik verlos mezelf wel van het kwade Daar heb ik de grote verlosser niet voor nodig

[ Bericht 13% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 09-11-2005 16:19:41 ]

quote:

Op zaterdag 30 juli 2005 22:46 schreef Tobbes het volgende:
Kennen jullie -negatieve- dingen die voor altijd bij je zullen blijven en je mogelijk ook kunnen hinderen in het functioneren in het dagelijks leven?

Ja.

V.

Trauma's kunnen wel degelijk iemands leven beïnvloeden.....en het is voor het individu beetje kort door de bocht om het ene trauma als zwaarder te zien dan het andere trauma....

Wat ik denk mijn hele leven hou, op zich geen trauma, maar bepaalt mijn leven soms wel: begin jaren '90 een keer tijdens een vakantie op een camping in Duitsland met wat mensen geesten opgeroepen , ging helemaal mis, 1 meisje draaide compleet door, ging rare dingen doen, is zelfs 2 uur compleet buiten westen geweest.... nog altijd als het over paranormale zaken gaat moet ik daar aan denken en dat freakt me!

quote:

Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.

Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:

De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden.

Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.

Ja, zo eenvoudig en zwartwit is het



V.

...was het maar zo zwart-wit...

helaas zijn er plenty tussenvormen!

Niet ieder trauma is hetzelfde en ieder mens is anders inderdaad. Sommige trauma's zijn als keiharde beelden die terug blijven komen.

Maar toch zou er een of andere manier moeten zijn om ieder beeld dat vast zit te dumpen en te verwijderen. Maar dat is weer makkelijk denken wellicht. Ik ben geen oorlogs-veteraan dus kan ook niet spreken over oorlogs-trauma's of andere trauma's van zware aard.

Het beeld loslaten ook. Maar als het beeld helemaal erin zit gebakken dan zul je dat via andere wegen kunnen proberen misschien Hypnose misschien. De situatie anders herbeleven of iets dergelijks, zodat de nieuwe situatie erin zit misschien, zodat de oude vervaagt? Ik weet het niet. Ik roep maar wat.

Ooit achterna gezeten en flink overhoop gestoken door een bende wespen op wiens nest de persoon voor mij was gaan staan. Het schijnt redelijk kantje boord geweest te zijn. Sindsdien ben ik redelijk schrikachtig voor wespen, maar het valt alweer redelijk mee ten opzichte van de periode nadat ik net gestoken was.

quote:

Op woensdag 9 november 2005 16:05 schreef Alicey het volgende:

[..]

Zijn er nog risico's of dingen die je niet kan of mee moet oppassen?
[..]

Bij zoiets kan ik me dat inderdaad voorstellen. Het is vervelend als mensen alles wat er gebeurt daar aan gaan linken. Ik weet niet hoe reeel het in jouw geval zou zijn?
[..]

Inderdaad, lijkt mij ook. Al wordt het natuurlijk een ander verhaal als je bepaalde dingen niet meer kan, of op een andere manier blijvende zichtbare effecten er door hebt..

Ik mag geen piloot worden

Is niet reeel, behalve als ik steken/pijn in mijn hart zou krijgen.. of langdurige hoofdpijn, duizelig etc. maar in zo'n geval meld ik het zelf wel.

Nee.. ik kan bijna alles.. ik ken mijn eigen grensen en die overtreed ik niet.
Roken b.v. is iets waar ik nooit aan ben begonnen.

Maargoed.. begint redelijk oftopic te gaan.. want dit is geen trauma

quote:

Op woensdag 9 november 2005 16:33 schreef logisnack het volgende:

[..]

Ik mag geen piloot worden

Is niet reeel, behalve als ik steken/pijn in mijn hart zou krijgen.. of langdurige hoofdpijn, duizelig etc. maar in zo'n geval meld ik het zelf wel.

Eigenlijk dus niets waar anderen bang voor zouden hoeven zijn..

quote:

Nee.. ik kan bijna alles.. ik ken mijn eigen grensen en die overtreed ik niet.
Roken b.v. is iets waar ik nooit aan ben begonnen.

Verstandig. Ook voor mensen die geen hartproblemen hebben is het niet gezond.

quote:

Maargoed.. begint redelijk oftopic te gaan.. want dit is geen trauma

Inderdaad, hoewel ik me wel kan voorstellen dat het toch wel enige invloed heeft, al is ide afgaande op wat je vertelt idd heel erg beperkt.

ik heb redelijk wat dingen mee gemaakt die " traumatiserend " zijn er waar ik zeker in het dagelijkse leven nog mee leef , je komt er nooit over heen maar je accepteerd het hoe het is en je leeft verder , ik heb een hekel aan mensen die zichzelf in het verleden begraven omdat ze niet tegen de confrontatie kunnen van het verwerken en kunnen daardoor het leven van de mensen om hun heen aardig verkutten , maargoed het is zowiezo persoonsgebonden hoe mensen er mee omgaan , ik mijd dan ook altijd de mensen die dit niet kunnen en al helemaal de mensen die niet willen , de meeste trauma's kunnen worden verholpen met wat psychologische hulp (al heb ik het over "middelmatige" trauma's zoals sterfgevallen van dierbaren enz , niet zoals oorlogstrauma's ect daar weet ik namelijk vrij weinig over.)

Doorgaan is ook een mogelijkheid jah . Omdat het leven toch doorgaat, accepteren dat je zelf ook moet doorgaan. Naar de toekomst blijven kijken inplaats van naar het verleden ook. Je richten op het goede wat nog komen gaat. En op die manier het slechte verleden vergeten omdat je meer leeft in het goede "nu".

quote:

Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.

Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:

De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden.

Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.

De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"

Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"

De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.

Volgens mij overleven de mensen uit de eerste groep de trauma's van de tweede groep niet. Die vechten niet hard genoeg om uit die coma te komen, plegen zelfmoord nadat hun vrouw is overleden, etc. Vandaar dat je dus zo weinig klaagzangen hoort over echte trauma's.

quote:

Op woensdag 9 november 2005 00:41 schreef Xebrozius het volgende:
Of je houdt je vast aan alle nare triviale gebeurtenissen OF je gaat door met het leven en geeft de gebeurtenis een plaats.

Je hebt 2 typen karakters wat betreft de trauma's:

De aandachttrekkende huilie die zijn omgeving altijd duidelijk maakt dat wat hij/zij heeft meegemaakt met niets is te vergelijken wat anderen hebben meegemaakt en continu moeten dweepen met het verleden.

Mensen die nog prima kunnen genieten van het leven, doorgaan tot de laatste snik en er het beste van maken omdat ze de gebeurtenis hun leven niet willen laten regeren.

De meeste 'trauma's' die ik hoor van anderen zijn:
"Als baby was ik bijna dood geweest"
"Als klein kind ben ik bijna gestikt in een vissegraat"
"Als kind ben ik bijna verdronken in de badkuip toen mijn moeder 3 seconden niet oplette"
"Een vriend van mij heeft een auto ongeluk gehad en hem bezoeken in het ziekenhuis was erg traumatisch"
"Een goede vriendin van me is verkracht en nu durf ik 's nachts niet meer alleen over straat"

Vreemd genoeg hoor ik nooit:
"Ik heb mijn vrouw zien sterven in mijn armen, sindsdien ben ik bang voor vrouwen"
"Na 5 weken in coma en 6 maanden revalidatie durfde ik niet meer naar buiten"
"Ik heb de hoop uiteraard opgegeven toen ik in het ziekhuis lag na dat ernstige ongeluk"

De mensen met de echte trauma's hoor je niet, en als ze spreken dan spreken ze zelfbewust en zeker. Met nieuwe levenslust zonder continu hun omgeving aan hun leed te herinneren.
Raar genoeg zijn mensen met de 'net-niet-trauma's altijd degenen die je continu helpen herinneren hoe erg ze het wel niet hadden. Alsof ze gewoon weten dat ze geen schijn van kans maken, en hun woorden tegen dovemansoren gericht zijn maar stug doorgaan om de aandacht te krijgen die ze niet verdienen.

Amen.

Nooit gedacht dat ik het ooit zo eens met je zal zijn.

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 01:50 schreef fraubitch het volgende:

[..]

Amen.

Nooit gedacht dat ik het ooit zo eens met je zal zijn.

Vanwaar de topickick, heb je nog iets toe te voegen

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 01:56 schreef Xennia het volgende:

[..]

Vanwaar de topickick, heb je nog iets toe te voegen

ik heb eerlijk gezegd niet naar de datum gekeken

Lighthouse. Click & Point van Sierra van 10 jaar terug. Daar zat 'The dark being' in. Engste spelfiguur OOIT. Ik heb toen als kind nog met het licht aangeslapen daarvan.

En ik durf nog steeds geen paraplu open te doen omdat ik bang bent dat mijn vel tussen het knopje en de stok komt.

Ik vraag me altijd af hoe mensen toch aan die topics komen die ze zo kicken .
Bewust er naar zoeken?

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 02:00 schreef NanKing het volgende:
Ik vraag me altijd af hoe mensen toch aan die topics komen die ze zo kicken .
Bewust er naar zoeken?

er stond een linkje ernaar in een ander topic

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 02:01 schreef fraubitch het volgende:

[..]

er stond een linkje ernaar in een ander topic

nog wel een hamstertopic, foei hoor

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 02:03 schreef Pony-Lover het volgende:

[..]

nog wel een hamstertopic, foei hoor

jouw schuld ( )

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 02:04 schreef fraubitch het volgende:

[..]

jouw schuld ( )

sorry ( )

geen trauma aan over houden he

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 02:05 schreef Pony-Lover het volgende:

[..]

sorry ( )

geen trauma aan over houden he

jawel ( ) en nu gaat iedereen het ook horen ook ( )

dankje, nu heeft mijn leven weer zin

quote:

Op vrijdag 7 juli 2006 02:01 schreef fraubitch het volgende:

[..]

er stond een linkje ernaar in een ander topic

Maar goed, heb je nog een toelichting over waarom je het met deze behoorlijk treurige simplificatie eens bent? (om nog wat van je kick te maken?)

V.

Altijd als ik een scooter voorbij hoor komen, moet ik denken aan een moment van toen ik een jaar of 9 was, een auto komt uit een uitrit rijden en een scooter (die veel te hard ging, en hij had geen helm op) rijdt tegen de bumper aan en belandt met zijn hoofd tegen een boom.... Die had het wel gehad, dat was nogal wat voor pikkies van 8 en 9 (me broertje was er ook bij..).

trauma is misschien een groot woord, maar het is wel iets wat je de rest van je leven bijblijft ..

mijn vriendin, waar ik toendertijd bijna 6 jaar mee had, is een aantal jaar geleden overleden (toen ik 18 was). ze is overleden aan de gevolgen van leukemie. in die tijd gaf ik al bloed bij de bloedbank, maar heb er gelijk ook beenmergdonatie bijgenomen (dan staat jouw beenmergtypering, soort streepjescode) ook geregistreerd in een databank zodat men indien nodig je kan oproepen voor donatie).

onze relatie toen, haar ziekbed en haar uiteindelijke overlijden heeft wel invloed gehad op mijn houding t.o.v. liefde en relaties in het algemeen .. jammer alleen dat daar ook misbruik van wordt gemaakt

ik heb denk ik een trauma overgehouden aan mn ouders seksleven. Hoorde het veel te vaak, paar keer met mn slaapdronken kop er rech ingelopen. Tijdenlang wakker liggen met alle mogelijke kussens en dekbedden op mn oren om het maar niet te horen.. Ook ruzies over "neuken" moeten aanhoren, *ril*. M'n moeder die de afgelopen paar menopause jaren het uitgebreid over seks wilde hebben met haar kinderen.....

In ieder geval. Ik heb nog nooit kunnen genieten van seks met een partner. Ligt niet alleen aan hun, ik kan me gewoon niet laten gaan. Seks associeer ik nog met mn ouders, mn moeder. Het wordt gelukkig wel steeds minder, maar verschrikkelijk geil zijn en keihard willen neuken
Iemand anders verschrikkelijk geil zien Een complete turn-off.

Nouja, echte trauma's kan ik het niet noemen. Maar ik denk wel dat het overlijden van een paar mensen waar ik van hield wel altijd een klein beetje pijn zal blijven doen. En dan heb ik het over een stuk of 8 mensen in twee jaar tijd.

het overlijden van degenen die je naast staan doet altijd pijn .. vooral als het nog lang "hun tijd" niet is .. maat van mij is een aantal jaar overleden aan een hartstilstand .. was de gezondste persoon die ik toen kende.. de onrechtvaardigheid daarvan maakt het moeilijk te accepteren.. dat je er een trauma aan overhoudt, wil ik niet zeggen, maar het zijn wel dingen die je even terug op aarde zetten.