Zullen ouders vriend accepteren?

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 01:53 schreef Muertez het volgende:
sja, we kennen je ouders niet maar 95% van de ouders wil gewoon dat hun kinderen gelukkig zijn, hoe religieus ze ook zijn

En dat kan ze ook ertoe brengen om bepaalde relaties niet goed te keuren. Het verschil tussen 19 en 29/30 moet op zich nog net kunnen in bepaalde gevallen, maar ik kan me goed voorstellen dat er zijn die daar anders over denken. Je ziet ook relaties als 17-jarige met 34-jarigen en dat is dan weer over the top. Dat soort relaties zijn volgens mij op lust gebaseerd (in ieder geval van de kant van de man) en niet op liefde. Op zich niks op tegen maar ik zou mijn dochter daartegen in bescherming nemen, en haar in sommigen gevallen verbieden om verder te gaan met de relatie.

Het is wel een groot verschil. Soms kan dat wel problemen opleveren, vooral in een situatie die ik ken.
Een meisje is 19 en gaat met iemand van 32. het gaat allemaal goed enzo, maar die jongen (man...) heeft veel meer meegemaakt. Nu is het zo dat er mensen in zijn naaste familie/omgeving zijn overleden.
Daar heeft zij nu ook helemaal mee te maken, die jongen leunt op haar.

Op zich goed enzo, maar die meid moet feesten, uitgaan, wereldreizen maken ed...

Alleen jijzelf bepaald of je gelukkig bent hiermee en of je door wilt gaan.
Je ouders hebben in princiepe niets te zeggen, maar ik begrijp dat je je ouders geen verdriet wilt doen, liever niet hebt dat ze boos op je zijn, en je steunen in alles.

je zullen hem niet accepteren en maar goed ook
een vriend van 30, die wil je gewoon paar keer neuken en dan hops gedaan

Ik denk dat je je gewoon niet al te veel van hen aan moet trekken. Het zou leuk zijn als ze het accepteren, zo niet, dan niet. Het is jouw leven, het zijn jouw keuzes. En je hebt ook recht op het maken van je eigen fouten _{nou zeg ik niet dat dit fout is, maar als jouw ouders het al zo zien, dan nog kunnen ze je er niet voor behoeden}

Ik vind't altijd een beetje raar en denk: zoek er één die wat dichter bij je eigen leeftijd zit en die geen kind heeft te onderhouden. Zo'n persoon staat veel anders in het leven als jij. Heeft dingen meegemaakt, hoeft bepaalde dingen dus ook niet meer mee te maken en stelt heel andere verwachtingen aan een partner vanwege het "been there done that"...

Wat je ouders betreft: in feite hebben ze het maar te accepteren maar kun je je voorstellen dat ze enigzins raar opkijken? Anderzijds blijven het je ouders en als ze merken dat jij echt gelukkig bent en dit wil, dan zullen ze jouw vriend ongetwijfeld accepteren denk ik..

quote:

Op woensdag 20 juli 2005 22:42 schreef Naj_Geetsrev het volgende:
Ja, gewoon introduceren, als ze hem mogen dan mogen ze hem, als ze hem niet mogen, dan mogen ze hem niet. . Denk niet dat leeftijd dan bijzonder veel uitmaakt.

idd.. wacht hun reactie maar af

*popcorn pakt*

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 11:26 schreef hey_jude het volgende:

Alleen, zullen mijn ouders die kant ook inzien? Ik ben zo bang dat ze me alleen gaan beschermen (wat helemaal niet nodig is, dit is geen onbezonnen actie, bovendien kan ík niet bedenken wat er fout zou kunnen zijn aan hem. Maar daar schijnen meer verliefde mensen last van te hebben..

Je spreekt jezelf nogal een klein beetje tegen... enerzijds de bewering dat '19 jaar is toch al wel heel volwassen' en dat 'je geen onbezonnen actie onderneemt' ....
maar anderszijds hecht je enorm veel warde aan het oordeel van je ouders, ben je bang dat zij je gaan 'beschermen' .... (misschien wil je dat juist wel, dat zij je 'terugroepen') ..

Wees wel, 19 is een hele redelijke leeftijd; waarin je best voor jezelf kunt zorgen en verantwoordelijkheid voor je eigen fouten kunt nemen ...
Anderszijds, het is ook een periode dat je levenservaring opdoet. Leert, ook van je fouten ...

Als ik je ouder zou zijn, zou ik an sich niet direkt iets tegen hebben tegen een 10 jaar oudere vriend ...
wat me wel heel erg kriegelig zou maken... is de angst dat mijn dochter zich 'groter' voor wil doen, zich 'volwassener wil gedragen, dan ze in werkelijkheid is' ...
En dan daarom niet zozeer samen is met die oudere man, omdat ze gewoon nu van die man houd, maar vooral omdat die oudere en ervarene persoon gewoon door het leeftijdsverschil zo interssant is ...

En dat de dochter dat zou gaan wegdrukken, heel hard zou gaan ontkennen, wat dan vaak juist de indruk versterkt, dat het eigenlijk wel zo is, maar ze dat niet zelf wil inzien, omdat het niet voldoet aan haar 'romantische streef-idee' ....

Volgens mij moet je dat gewoon open en eerlijk tegenover je ouders spelen, die vriend voorstellen als je momentele relatie ... maar niet gelijk gaan doen alsof dat vast 'altijd standhoud' en dat 'je nu volwassen bent' ...
Houd gewoon ook open of die relatie werkelijk gaat 'werken'... maak hen duidelijk dat dat ook van veel zaken afhankelijk is; van jullie zelf, en of de 'verliefdheid' ook werkelijk standhoud ...
enkel dat je _nu_ verliefd bent, en nog steeds van het 'nu' geniet ...

Juist het idee dat _niet_ gelijk 'hun nieuwe schoonzoon' voorgesteld wordt, is voor de ouders waarschijnlijk een grotere geruststelling:
Dat je inderdaad geen kind meer bent, die gelijk bij een verliefdheid denkt de 'prins op het witte paard' gevonden te hebben .... dat is namelijk een teken dat jij sterk genoeg bent om zo'n relatie aan te kunnen gaan, en niet als een dom 'vlinders-in-de-buik'-miepje achter die oudere man aanloopt in een roes....

quote:

Op woensdag 20 juli 2005 22:57 schreef hey_jude het volgende:
nee, ff serieus:
[..]

het feesten is het probleem niet.. alsof iemand van 30 dat niet meer kan?
dit topic was niet om me mn relatie uit mn hoofd te laten praten!

Mensen geven hier eerlijk advies, jij wilt alleen horen dat het prima is een vriend van 30 en dat je ouders niet moeten zeiken.

ok dan bij deze :"Je ouders moeten niet zo zeiken! je mag toch zeker zelf weten wat je doet"

Zou er niet zo'n punt van maken en gewoon vertellen. Als het aanblijft zullen ze er toch wel achter moeten komen en dan wordt het alleen moeilijker (omdat je het dan expres achterhoudt enzo). En wat betreft het leeftijdsverschil, maakt echt niet zo uit als de relatie gewoon 'klopt'. Bij mijn ouders gaat het in ieder geval al 30 jaar goed; m'n moeder was 19 en m'n vader 29 toen ze elkaar ontmoeten.

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 09:56 schreef Little_Meanie het volgende:
je zullen hem niet accepteren en maar goed ook
een vriend van 30, die wil je gewoon paar keer neuken en dan hops gedaan

Wat een bittere gedachte.
Zonde.

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 12:05 schreef Zero2Nine het volgende:

[..]

Mensen geven hier eerlijk advies, jij wilt alleen horen dat het prima is een vriend van 30 en dat je ouders niet moeten zeiken.

Dat is toch ook logisch. Ze vraagt ons toch niet of het wel goed is dat er zo'n leeftijdsverschil is tussen hun twee, dat beslist ze zelf wel. Toen mijn ouders mijn vriend niet mochten, ben ik ook om advies gaan vragen bij mijn beste vriend, maar die zei ook niet tegen mij: "joh, hij woont zo ver weg, dat gaat nooit werken, hij wilt gewoon een meisje dat hij af en toe kan neuken en die echte relatie zoekt ie wel in zijn eigen woonplaats". Dat had ik ook niet willen horen.
Er zijn wel mensen die dat gezegd hebben, hoor, en ik heb ze allemaal bewezen dat ze het fout hadden - daar niet van - maar het is toch logisch dat je niet wilt dat mensen je relatie af gaan raden, als je relatie helemaal het probleem niet is en je het in die relatie hartstikke naar je zin hebt.

Ik denk dat je het gewoon aan je ouders kunt vertellen.

Zelf heb ik net zoiets meegemaakt.. Ik ben 19 en mijn vriend wordt dit jaar 27.
We kregen wat met elkaar toen ik net 17 was geworden. Dat durfde ik ik niet aan mijn ouders te vertellen!
Eerst heb ik het een paar maandjes niet aan ze verteld, maja, dat kan je ook niet zo volhouden, zoals je zelf ook al aangeeft.
Dus ik heb het ze verteld. De eerste reactie van mijn moeder was een beetje in de trend van: hij is te oud. Maar toen ze hem ontmoet heeft en zag hoe leuk we het met elkaar hadden snapte ze het we! lNu gaat het dus nog steeds goed, zijn ouders accepteren mij en die van mij accepteren hem, en zo hoort het!

Jouw ouders zullen eerst ook wel zoiets hebben van kan dat wel, maar wacht maar tot ze hem ontmoeten, dan komt het vast goed!
Suc6

Maar goed. Het kan nog simpeler. Als jij van je vriend houdt, wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden? .

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:00 schreef Viperdesign het volgende:
Maar goed. Het kan nog simpeler. Als jij van je vriend houdt, wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden? .

omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:00 schreef Viperdesign het volgende:
Maar goed. Het kan nog simpeler. Als jij van je vriend houdt, wat maakt het dan uit wat anderen ervan vinden? .

Ach, het is toch wel prettig nietwaar?

quote:

Op woensdag 20 juli 2005 22:40 schreef hey_jude het volgende:
hoe vertel je je ouders (die het met vorige vriend uitstekend konden vinden) dat je nieuwe vriend ruim 10 jaar ouder is??
mn ouders zijn vrij traditioneel, kregen ook pas op zeer late leeftijd kinderen (ik ben ook nog eens de oudste) dus ik ben erg bang voor hun reacties...
ik heb niks te klagen thuis, zou alleen zo graag met ze kunnen praten. Ze beschermen me zo graag, maar het kleine meisje is inmiddels 19 en wil een beetje minder aan het handje genomen worden...

Iemand tips?

Gewoon voorstellen en als je ouders 'm niks vinden dan zal je een keuze moeten maken. Of ouders of je vriend . . .

Hoelang hebben jullie al een relatie? Misschien zullen jouw ouders het eerst niet accepteren dat hij 10 jaar ouder is, maar als je hen duidelijk kunt maken dat dit serieus is, en jullie echt van elkaar houden zullen ze wel moeten. Als je ouders van je houden accepteren ze je keuze, en het feit dat hij 10 jaar ouder is. Je zult moeten aantonen dat je een relatie kunt hebben, hoe groot het leeftijdsverschil dan ook mag zijn...

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef MouseOver het volgende:
Ach, het is toch wel prettig nietwaar?

Zeer zeker. Maar daar laat je je toch niet door beïnvloeden?

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef petitlapin het volgende:
omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.

Daar heb je gelijk in, maar toch. Je relatie is je waarschijnlijk meer waard. .

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:17 schreef Viperdesign het volgende:

[..]



Zeer zeker. Maar daar laat je je toch niet door beïnvloeden?

Nee maar het is toch wel een klotegevoel om de mensen waarvan je houdt niet samen te kunnen brengen, omdat ze elkaar niet kunnen zien of luchten. Dan wordt het al snel moeilijk want dan kan je het gevoel krijgen te moeten kiezen.
Mijn moeder heeft mijn vriend een lange tijd niet gemogen. Dat mondde uit in fikse ruzies thuis. Ik had 'm er bijna om aan de kant gezet.

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:18 schreef Viperdesign het volgende:

[..]

Daar heb je gelijk in, maar toch. Je relatie is je waarschijnlijk meer waard. .

Zou je denken? Ik zou mijn ouders ook voor geen goud kwijt willen, hoor. Van hen weet ik dat ze er tot hun dood voor me zullen zijn, van mijn vriend weet ik dat niet.
Ik vind het een beetje scheef om te zeggen dat je relatie je meer waard is dan je ouders, die mensen die je het leven hebben gegeven en die je hebben opgevoed, groot gebracht op de beste manier die ze konden, het beste gegeven wat ze hadden - althans, in mijn geval wel. En dan moet ik effe kiezen tussen mijn ouders (die mensen die zo voor mij gezorgd hebben en onvoorwaardelijk van me houden) en mijn vriend (degene die nu zo voor mij zorgt, of ik het wil of niet, en me zo liefheeft dat hij ter plekke met me zou trouwen als hij het geld had). Sja... dan is kiezen niet tof.

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:18 schreef Viperdesign het volgende:

Daar heb je gelijk in, maar toch. Je relatie is je waarschijnlijk meer waard. .

dat weet ik nog zo niet ... zeker niet bij een prille relatie

quote:

Op donderdag 21 juli 2005 15:03 schreef petitlapin het volgende:

[..]

omdat het niet gemakkelijk, kwetsend en pijnlijk is als je naaste omgeving je relatie niet accepteert het kan een enorme druk op een relatie leggen.

Daarentegen ken ik ook voorbeelden van meisjes (ja, telkens meisjes) die een relatie aangingen met zo'n typische 'bad boy'.. 'de jongen die liever niet als je schoonzoon wilt zien'... en dan vooraf flink onzeker zijn 'dat de ouders vast hem niet acepteren...'

En als de ouders dan helemaal niet moeilijk doen, hem prima vinden of onverschillig erop reageren met een 'natuurlijk meisje, als jij dat wilt...' beklagen ze zich over de onverschilligheid van hun ouders ... en die relatie wordt dan heel snel uitgemaakt ....

Niet dat dat hier het geval is, althans daarvoor zijn geen direkte aanwijzingen, maar ook dat komt voor, vrouwen die nogal structureel voor 'de verkeerde partner' vallen ...