Nee, dieren zijn geen mensen!

mensen hebben de bijzondere gave tot zelfreflectie, wat totaal ontbreekt bij dieren. dierenactivisten (niet alle), enz, misbruiken deze gave om voor eigen gewin, in te spelen om de emoties van mensen. door puur menselijke, (positief-) egoistische emoties te projecteren in (en op) dieren, vervaagt de natuurlijke balans waarbij een diersoort (de mens) zich richt op zijn eigen overleving. straatkatten, te ver doorgefokte honden, totaal ontwilderde dierentuin-dieren, krijgen onterecht dezelfde kansen op overleving als de in het wild levende natuurlijke dieren. rationalistisch en vanuit een natuurlijk standpunt uit bezien hebben laboratoriumdieren, legbatterijkippen, etc etc, hun recht op overleving alleen te danken vanuit hun nut voor ons als mens. menselijke gevoelens als medelijden voor de situatie voor zo'n dier zijn dan ook volledig onterecht, de individuele dieren hebben nou eenmaal geen waarde meer buiten hun functie. zouden we het over mensen hebben, dan was de zelfreflectie, het bewustzijn van zichzelf, genoeg reden zijn voor het bestaan van "mensenactivisten", en hoeven dus niet beperkt te worden in hun toepassingsgebied.

ik persoonlijk ben bang dat de mens, door zijn vervuild dierenbeeld (indoctrinatie van animal planet, misleidende reclames van dierenactivisten, etc), niet meer in staat is de echte waarde van een dierenleven in te schatten. emotioneel gezien treden er stoornissen op bij mensen, die bijvoorbeeld hun eigen huisdier belangerijker vinden als het welzijn/belangen van de medemens (denk aan de belangen van boeren, nertsfokkers, maar ook een doodnormale biologische biefstuketer).

ik vind het soms echt eng een mens over een dier te praten, alsof deze in staat is tot menselijke emoties en -pijnervaringen. projecten waarbij bijvoorbeeld dierentuin-dieren opnieuw de wildernis ingestuurd worden, vind ik het verkrachten van de natuurlijke balans. het redden van een poema (welke in feite al elk recht op leven verloren heeft vanuit natuurlijk oogpunt), tegen wetenschappelijke adviezen in, vergelijk ik met het oncontroleerbare huilen van een kind dat zijn knie stoot, volwassenen horen meer begrip en kennis voor de realiteit te hebben, en hun emoties te richten op nuttigere gebieden.

p.s.
een mens is dus eigenlijk geen dier, maar een bijzonder-dier .

oh, en nertsfokkerijen vind ik ook (onterecht misschien) dubieus, en kan me (onterecht misschien) ook enorm druk maken om het uitbaten van bepaalde dieren.

zij kunnen geen menselijke pijn ervaren. voor hun is de ervaring van pijn gericht op hun overlevingsdrang. een dier zal geen reactie vertonen als onmogelijk gemaakt wordt de pijn te ervaren (bijv. bij het toedienen van pijnstillers). ik word kwaad op iemand die mij pijn doet, een dier wordt ten eerste niet kwaad en rekent het niemand aan. een dier in de natuur hoeft niet te accepteren dat hij gewond raakt in een overlevingsgevecht, hij neemt deze "ervaring" mee in zijn overlevingskennis.

een situatie waar een dier verminkt een gevecht overleeft, en pijn heeft, is niet zielig. vanuit een dierlijk standpunt bezien, is alle pijn die ervaren wordt van dezelfde orde, en speelt zich dus af "in de natuur van het individuele dier". als mensen dieren pijn doen, dan is dit voor het dier natuurlijk, en neemt het deze ervaring mee in zijn gevecht op overleving.

je kan alleen vanuit menselijke emoties dierlijke pijn een waarde geven die buiten de werking van de natuur omgaat. en in veel situaties is het misschien gezonder voor de emotionele stabiliteit van de mens zelf om in een bepaalde mate waarde te hechten aan de pijn van een dier. ik denk dat het onmogelijk is voor mensen zich echt niets aan te trekken van een dier dat pijn lijdt. daarom vind ik in essentie alle aandacht voor dierlijk leed gericht is op het voeden van de emotionele behoeften van de mens. gelukkig heeft deze functie dus ook nut, omdat bij totale zelfzuchtige uitbating van dieren het begin van het einde inluidt van de natuur zelf .

als iemand op het pootje van een verdoofde kat staat, is de enige die pijn "ervaart" (in dit geval de pijn van de kat dus), de persoon die op het pootje van de kat staat. voor de kat is er niks ernstigs gebeurt, en kan na het uitwerken van de verdoving de persoon die ervoor verantwoordelijk is niet raar aankijken.

verder ben ik erg begaan met dieren, en voel dierlijk leed dus ook zelf. ik wil alleen zeggen dat bij bepaalde mensen in specifieke situaties de meter enorm doorslaat, en de echte waarde van een dier niet kennen. in het geval van de poema bijvoorbeeld, hebben professionele mensen bepaald dat het risico op een ongeval de dood van het dier noodzakelijk maakt. ik vind het goed dat mensen zich druk maken om die poema, en hem het liefst levend gevangen willen hebben, maar blijkbaar is er dus een gefundeerde reden waarom het gaat zoals het nu gaat.

de mens kenmerkt zich juist door een gebrek aan instincten. er zijn nog enkele instincten (als je ze echt instincten mag noemen, dat weet ik niet), die nog gelden.

en mensen zijn niet net zo goed als dieren, mensen kunnen als "slecht" en "goed" ervaren worden, alle dieren zijn dieren en zijn niet slecht of goed. alleen het feit al dat mensen zich druk maken om de gelijkwaardigheid van dieren en mensen, is een bewijs dat ze puur menselijk denken. dieren kennen waarden als respect, gelijkheid, etc niet, ze zijn egoistisch en puur op het overleven van hun eigen soort gericht.

quote:

als ik jou verdoof en op jou gaan springen ben ik ook de enigste die pijn ervaart. voor jou is er niets ernstigs gebeurd want je bent toch verdoofd. ga ik op jou springen terwijl je niet verdoofd bent, wedden dat je boos reageert. nou een kat doet het zelfde. in beide gevallen een vorm van overleven.

als ik verdoofd ben, en jij springt op mij, dan ervaar ik nog steeds de pijn, maar ik voel het niet. ik sla jou tot moes, ookal voel ik niks. ik weet dat ik degene ben die benadeeld wordt in de situatie, en zorg ervoor dat jij minder kans hebt om te overleven (dat is de gronreden van iemand fysiek pijn doen namelijk).

ik doe dit niet, omdat ik geen dier ben (mijn vermogen tot redeneren is waarschijnlijk wat groter). op dezelfde manier dat jij het wel doet, omdat je blijk geeft van dierlijke trekjes.

quote:

op zaterdag 18 juni 2005 16:55 schreef jagermaster het volgende:

[..]

zullen we het uitproberen? doe jou een blinddoekom, verdoof jou volledig. wedden dat jij niets waarneemt. dat tot moesslaan ben je toch fysich niet toe instaat dan, dus daar ben ik ook niet bang voor.

en het grappige in mijn voorbeelden is juist, dat ik er vanuit ga dat de kat het kan waarnemen. daarom kan ik niet op je argument ingaan, want je verzint iets nieuws wat nergens op slaat (binnen mijn vertoog).

ik bedoel, dan kan ik net zo goed verzinnen dat er iemand bij staat die mij verteld wat er met mij gebeurt, dan ervaar ik de pijn nog steeds. verloren moeite dus.

oh en ik geloof best dat je sterker dan mij bent, ik had al een agressieveling in gedachten toen je me op de man speelde.

quote:

op zaterdag 18 juni 2005 16:56 schreef guyver2 het volgende:

[..]

da's wel hele harde lijn die je trekt. bij de primaten (chimps en gorilla's bijv.) en dolfijnensoorten, herkennen ze al gauw hun eigen spiegelbeeld als er een spiegel voor ze houdt. ze zijn dus iig bewust van zichzelf. en bij die soorten kun je er niet zomaar ervan uit gaan dat ze geen zelfreflectie hebben.

p.s.
wie gelooft dat een mens bijzonder-dier is, de mens zelf? dat heet self-fulfilling prophecy.

ik heb het ook van orka's gehoord, ik heb nooit wetenschappelijk bewijs gezien dat dit dezelfde zelfreflectie als bij mensen is. en dan nog zijn het bepaalde diersoorten, de rest dus -niet-.