De pijn en angst van eenzaamheid

Ja het zoveelste liefdes verdriet topic, en ja ook het zoveelste van mij.....

Gisteren avond hebben we besloten dat het niet meer gaat, ik ga er aan onderdoor als we er langer mee door gaan. Ik heb iemand nodig die mij veel goedkeuring en warmte geeft. Hij iemand die hem vrijlaat en geen zekerheid wil.

Bijna een jaar terug leerde ik hem kennen via internet, eigenlijk was ik al verliefd voor ik hem in het echt had gezien. Na een paar maanden was het voor mij duidelijk, dit is de jongen met wie ik oud wil worden. Tot ik erachter kwam dat hij de relatie toch een heel stuk minder sirieus zag dan ikzelf. Maar toen koos hij om er 100 % voor te gaan. Ik leerde zijn ouders kennen, en zijn vrienden. Zijn ouders zijn schatten, wat ik niet gewend was van mij vorige relatie en voor ik het wist at ik elke dinsdag bij hun thuis. Ook zal ik bijna 7 dagen in de week bij mijn vriend, hij woonde lekker opzichzelf en 15 minuten van mijn school af en het liep onzettend lekker. En mijn ouders waren onzettend blij voor me omdat ik zielsgelukkig was, maar er bleef iets bij me knagen....de angst om alle eenzaamheid van die jaren ervoor weer terug te krijgen...

Maar mijn onzekerheid werd steeds sterker en sterker, en op een gegeven moment vond ik op internet dat hij terwijl wij wat hadden contact had opgenomen met ander meisjes, misschien heel onschuldig, maar echt niet bevordelijk voor mijn onzekerheid. Hij maakte het uit de avond dat ik hem ermee confronteerde, hij kon er niet mee omgaan en schaamde zich er voor. Ook dat ik het aan mijn ouders in paniek had laten zien vond hij echt niet leuk.

Na een paar dagen is het weer aangekomen, omdat hij het meer uit schaamte en schrik had uitgemaakt. Maar mijn onzekerheid werd hier ook weer niet beter op.

Toen kwam valentijn, het liep eigenlijk niet meer tussen ons, ik had dag en nacht nodig dat hij zei dat hij me niet kwijt wilde en van me hield en als hij iets wel niet kon was dat het. Omdat ik zo bang was dat hij me maar gebruikte checkte ik zijn telefoon, en ja boem er stond een smsje van zijn ex met de woorden:

Ahwww, wat lief. Ik denk ook op deze dagen aan je! Kus je baby buikje....

Mijn wereld storte in, ik vertelde het hem niet, maar ik zat mezelf van binnen op te eten. Tot hij erachter kwam dat ik het had gelezen omdat je dat in zijn telefoon kon zien. Maar eigenlijk vertelde ik het hem op dat moment ook zelf. De bomb baste, ik werd doodsonzeker heb ging zijn huis doorzoeken waardoor ik alleen maar brieven van diezelfde ex vond en ik me steeds slechter begon te voelen (brieven uit de tijd dat hun was hadden, het was al 2,5 jaar uit en ze hebben 3,5 jaar wat gehad en 9 maanden samengewoont) Ik ging me aan hem vastklampen uit angst hem kwijt te raken. En ja het ging weer uit...het werkte niet....

Na heel vele drama en huilen, kon ik hem alsnog niet vergeten. En hij mij ook niet en na een tijdje radio stilte was ik jarig en begon er een msn gesprek. Waaruit voort kwam dat we weer vaker met elkaar spraken en dat we samen naar de film gingen.

Hij wilde een vrije relatie, en dan echt vrij in de zin van met andere mensen naar bed kunnen gaan. Ik heb keihard nee gezegd, dit kon ik niet. Ik ging er al aan onderdoor in de vorige relatie met hem aan onzekerheid terwijl hij niet eens was vreemdgegaan maar de angst was bij mij heel groot.

Zijn verhaal erachter was dat hij geen relatie op dit moment aan kon, hij was nog onzettend verliefd en hield van me maar hij durfde zich niet te binden, en met die regel hadden we toch een relatie, maar zat de druk er niet zo op. En hij zou niet eens met andere meiden uitgaan, maar gewoon dat het zou mogen. Ik flipte natuurlijk, en ging uit mijn dak. Ik ben niet blonT, wat dacht hij wel niet.

Na een paar dagen kwam het er van dat hij me toch echt niet kwijt wilde, en ook gewoon echt vriendje en vriendinnetje wilde. Het ging goed, we zijn een weekendje weg geweest wat echt niet geweldiger had kunnen zijn. Hij hield meer rekening met mijn onzekerheid en stuurde me smsjes als we samen wat leuks hadden gedaan om mij de bevestiging te geven dat het ook echt leuk was en dat hij me lief vond.

Toen we net weer wat hadden vertelde hij me dat een meisje hem stalkte, en hij liet me haar smsjes lezen en ik mocht zelfs was treug sturen dat ze hem met rust moest laten. Hij wilde gewoon eerlijk naar mij zijn om me niet onzeker te maken en hij moest haar niet.

Hoe komt ze dan aan je telefoonnummer en email vroeg ik? Ja ze werkt toch in zelfde gebouw en overal hangt mijn emailadres.

Toen kwam er een ochtend dat ik was blijven slapen en hij al naar zijn werk was en ik voor ik naar school ging een lief briefje achter wilde laten. Ik zocht dus pen en papier. Hier vond ik een brief van dat meisje. Wat er in stond? Ze was blij dat hij haar telefoonnummer en msn adres had gevraagd...

HIJ HAD GEWOON GELOGEN! Weer raakte ik compleet in paniek. Verder stond erin dat ze het etentje echt heel gezellig vond en dat ze daarna bij haar thuis hem had verteld dat ze zwanger was. (Nee niet van hem...ze had hem dus ook op dat moment verteld dat ze nog een andere vriend had maar hem wilde dumpen voor mijn vriend...) Nou nogal gecompliceerd hij is nog zelfs meegeweest voor abortus maar had toen al besloten niks meer van haar te willen weten hierna. En toen kwam het verhaal met het lastig vallen met mailtjes, smsjes en telefoontjes.

Toen was het weer over, mijn vertrouwen was weer compleet weggevaagd en hij wilde me niet vertellen of ze seks hadden gehad. Omdat ik hem echt niet kwijt wilde heb ik me hier proberen overheen te zetten. Maar weer voelde ik de neiging om hem te gaan controleren.

We kregen weer bonje over dat hij me geen bevestiging gaf, en dat ik hem teveel claimde....

De laatste 2 weken ging ik er aan onderdoor, 24/7 kon ik er alleen maar aan denken dat hij het misschien uit zou gaan maken. We hadden een heel goed gesprek gehad waarin hij had gezegd dat hij gewoon echt geen vertrouwen meer in ons had. Hij hoopte dat het goed zou komen, maar zag het niet meer zitten. Dit brak mij zo op, dat ik nog meer goedkeuring dan eerst wilde en dit voelt hij al claimen en we zaten nog dieper in de shit.

Toen kwam gisteren avond, ik zat op mijn bed thuis mijn spullen te pakken en ik voelde al dat het mis zou gaan. Ik had twee keuzes, of weer sorry te zeggen en alles te nergeren en net doen of er niks aan de hand was. Of het van zijn kant te laten komen en zelf maar af te wachten.

Eenmaal bij hem thuis heb ik heel dapper voor het laatste gekozen, nadat ik om een knuffel vroeg en die er met een hele grote zucht half uitkwam...Na 30 minuten mijn mond te hebben gehouden en zelf niet begonnen te zijn met het gesprek kwam er een gesprek op gang dat we het maar uit moesten maken want het werkte niet meer. Het was dus weer uit...

Ik ben 21 jaar, vanaf mijn 10de zit ik al in therapie. Ik vecht al 10 jaar lang tegen onzekerheid, angst en depressie. Ik ben zo onzettend bang om alleen te blijven. Ik wil over 2 jaar samenwonen, over 3 jaar huisje kopen en als ik 26 ben kinderen. Ik wil het huisje boompje beestje, ik wil gelukkig zijn...ik VERDIEN het om gelukkig te zijn, maar het lukt me niet. De angst is te groot.....

Mijn energie is op, zijn eenzaamheid weer op z'n top en het liefst stap ik in de auto rij naar hem toe en begin weer een smeekgebed. Maar ik wil geen relatie meer waarin ik mij zo onzettend klein, onzeker, angstig en kut voel. Ik wil iemand die mij respecteerd, en waardeerd en neemt zoals ik ben. Die mij wel die zekerheid geeft die ik nodig heb, iemand die het wel fijn vind om veel waardering en zorg te krijgen.

Ik wil gewoon alle burgerlijkheid bij elkaar....ik wil gewoon een maatje, met wie ik onzettend veel lol heb, compleet kan vertrouwen en mezelf bij kan zijn. Ik wil gewoon iemand met wie ik ruzie kan zoeken maar dat het dan niet gelijk betekend dat het uit is, maar dat het dan betekend dat je het weer lekker goed maakt.

Een relatie is niet alleen maar lol, het is ook vechten. Maar ik ben zo gewend om te vechten voor alles in mijn leven dat ik misschien te hard vecht....

Ik ben moe, na 10 jaar vechten is mijn energie op. Ik ben als de dood dat ik het niet meer kan volhouden. Ik wil niet opgeven, maar ik zie gewoon geen oplossing of uitweg meer....

Sorry als het een war verhaal is, en dat het zo onzettend lang is maar ik moest het even kwijt, en wil gewoon niet weer iedereen in mijn omgeving ermee lastig vallen....Mijn ouders heb ik al genoeg pijn gedaan door elke keer weer huilend op de bank te zitten met de woorden dat ik het leven niet meer zie zitten....mijn beste vriendin moet langzamerhand gek van me worden...en mijn vriend, ja het is niet voor niks mijn ex weer....

quote:

Op zondag 12 juni 2005 11:43 schreef milagro het volgende:
Ze jaagt haar vriend helemaal niet weg , hij is er nooit echt geweest.

Dat ze dodelijk onzeker is, is naar, maar in dit geval heeft het gedrag vanhaar vriend er helemaal NIETS mee te maken, haar onzekerheid doet hem zich niet zo gedragen als hij zich gedraagt.
Hij ís zo, met of zonder onzekerheid van haar kant.

Pepper, hij was duidelijk niet de juiste knul voor jou, al maakt het voor je verdriet niets uit, het doet net zo'n zeer.
Maar liever eenzaam (voor zolang het duurt, en dat gaat reuze meevallen, geloof me) dan op de bank zitten nagelbijten omdat je hem niet vertrouwt en blijkbaar ook niet KAN vertrouwen en dát is pas eenzaamheid!

Zou je weer zwichten, dan ben je vast weer gelukkig, maar dat zal niet lang duren, hij is zoals hij is en dat is niet wat jij zoekt en nodig hebt.

Geen verwijten naar hem toe, iemand kan niet altijd dat geven wat jij verlangt, ms kan hij dat aan niemand geven, wie zal het zeggen.

Jij moet gewoon eerst sterk worden, op het moment dat jij sterk bent, kun je relaties zoals dit makkelijker beeindigen, kun je makkelijker zelf inzien, en het ook daadwerkelijk VOELEN dat het de juist keuze was.

Hehe, het klinkt raar maar ik hoopte echt al op een reactie van jou
De vorige keren heb ik er veel aan gehad. Pas was ik topics aan het terug lezen van een heel tijdje terug toen ik onder een andere naam poste. Toen zat ik echt heel zwaar in de put en meerdere keren een zelfmoord poging gedaan.

Ik VLOOG je werkelijk aan in de topics, ik ging direkt in de aanval en verdedinging tegelijk....
Dat heeft me laten zien hoe sterk ik al verander ben, omdat ik nu eerst goed nadenk over feedback en dan pas reageer....

Bij deze wil ik je ook bedanken, en zou ik zo ontzettend graag willen dat meer mensen zo eerlijk waren!

Reactie op bijna alles hierboven :

Ik zoek geluk in iemand anders ja, en dat ik onzettend fout. Ik kan gewoon niet genieten van dingen, als voorbeeld:

Vorige week een sollicitatie gesprek voor stage, ik word aangenomen, maar ik kan me alleen maar druk maken over wat er fout kan gaan en niet blij zijn met dat ik een stage heb.

School, tsja de leukheid van opdrachten zie ik niet in omdat ik veelste gestressed bezig ben, om het maar af te kunnen krijgen voor de deadline..

Op stap met vriendinnen, ik kan er gewoon niet van genieten. Elke keer komt er een naar gevoel omhoog dat alles fout kan gaan...

NATUURLJK kan alles fout gaan, en vooral als je er zo over denkt. Ik ben het zat om alle scenarios in mijn gedachte af te gaan...ik wil gewoon kunnen genieten. Maar iets houd me tegen...

En ja daarvoor zit ik in therapie, ik heb echt onzettend veel dingen al geprobeerd. Nu komt er ook nog een bij dat ik er door in geld problemen zit omdat ik het niet vergoed krijg. Mijn ouders betalen de helft maar meer lukt ze gewoon niet....elk gesprek zit ik daar 1,5 uur: Het kost 80 euro heb er nou wat aan doe je best, Het kost 80 euro heb er nou wat aan doe je best, Het kost 80 euro heb er nou wat aan doe je best, Het kost 80 euro heb er nou wat aan doe je best....

En dan over dat doorzoeken van zijn spullen, dit heb ik nog NOOIT gehad, bij mijn vorige vriend (wat 4,5 jaar heeft geduurd) was dit totaal niet aan de orde, en als je zoekt en je vind iets zei je gevoel dus niet voor niets dat je moest gaan zoeken....

Het probleem is gewoon dat ik niet weet of ik nou echt zo raar ben als mijn ex vreind zegt, en of ik echt zoveel moet veranderen....het is gewoon 1 grote choas waar angst, onzekerheid en eenzaamheid de grootste rollen in spelen....

quote:

Op zondag 12 juni 2005 12:11 schreef milagro het volgende:

Er is geen grotere eenzaamheid dan wanneer je IN een relatie zit, doodongelukkig bent, maar niet gehoord wordt, er voor je gevoel niet uit kan, niet uit durft.

Ja, en dat snapte hij dus echt niet. Dat ik zo onzettend eenzaam in de relatie was. Ik had zo hard dat lieve smsje nodig, zo hard die knuffel....

Ik kon niet eerlijk over mijn gevoel zijn want dan zou hij het misschien wel uitmaken. Gisteren vertelde ik hem ook dat ik vroeger heb geautomutileerd, en dat die neiging zo sterk terug is de laatste twee weken...Hij keek me met grote ogen aan en vond dat ik me maar moest op laten nemen want dan moet je wel heel erg gestoort zijn als je de neiging hebt in jezelf te snijden...

Toen kwam voor mij het keerpunt, als ik niet eerlijk over mijn zwakheden kan zijn, wat doe ik hier dan nog....

Hij wilde ook dat ik spullen nog bij hem zou laten en die later zou komen ophalen, eerst ging ik er mee accoord omdat ik hem graag nog keer wilde zien, toen ik eenmaal in de auto zat ben ik terug gegaan en mijn spullen gepakt, het nog langer uitstellen werkt niet ik zit al bijna een jaar in deze hel (want zo voelt het echt letterlijk) en ben het zat....

De angst voor eenzaamheid is alleen zo onzettend aanwezig....

quote:

Op zondag 12 juni 2005 12:08 schreef Moonah het volgende:
Zoals Innovative al zei, het geluk vind je in jezelf. En daar ben je met je therapie al druk mee bezig. En dat kan een heel lange, zware weg zijn (I know all about it), maar uiteindelijk bereik je resultaat.
Leer iig snel je grenzen te stellen. Jij laat veel te veel over je heen lopen op zoek naar je geluk. En daardoor versterk je zelf weer je onzekerheid.
Wellicht moet je dit topic ook eens lezen, beetje vergelijkbaar: Gek worden in een relatie door jaloezie

Ik herken een gedeelte wel van topic, maar ik vind het helemaal niet erg als hij met vrienden op stap ging. Dat doe ik ook elke week. Wel vond ik het stront vervelend dat hij niet plande en dan ging ik af zitten wachten tot hij wist of hij wel of niet kon of zin had terwijl ik dan uitnodigingen van mijn vriendinnen ging afslaan....dat is later wel veranderd omdat ik gelukkig weer nu een vrienden groep heb waar ik bijna elk weekend leuke dingen mee ga doen....maar dan komt daar de angst weer of die me wel aardig vinden en de angst dat ze me misschien niet meer willen zien...