Overheid pakt externe effecten fout aan: nog meer subsidie

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:07 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

Eeuhhhh, afsmeltende poolkappen, wat onwaar blijkt, meters stijgende zeespiegels, wat onwaar blijkt, grote orkanen aan de lopende band, waar niets zinnigs over valt te melden, een temperatuur die zodanig zou stijgen dat leven onmogelijk wordt, absolute kolder natuurlijk, massale smog-vorming, heus, dit soort waanvoorstellingen werden en worden aan de lopende band door de media uitgestort over de burger.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:11 schreef Monidique het volgende:

[..]

Misschien moet je de media daarvoor aansprakelijk stellen. Hoe dan ook, waar melden media aan de lopende band dat de volgende dingen zonder twijfel zullen plaatsvinden, wat dus kennelijk onwaar is -en als een autoriteit als jij het zegt, dan zal het wel waar zijn-: afsmeltende poolkappen, meters stijgende zeespiegels, grote orkanen aan de lopende band en massale smog-vorming?

quote:

O ja, en hoe hebben deze berichten vanuit de media invloed gehad op het Kyoto-verdrag?

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:11 schreef Monidique het volgende:

[..]

Misschien moet je de media daarvoor aansprakelijk stellen. Hoe dan ook, waar melden media aan de lopende band dat de volgende dingen zonder twijfel zullen plaatsvinden, wat dus kennelijk onwaar is -en als een autoriteit als jij het zegt, dan zal het wel waar zijn-: afsmeltende poolkappen, meters stijgende zeespiegels, grote orkanen aan de lopende band en massale smog-vorming?

O ja, en hoe hebben deze berichten vanuit de media invloed gehad op het Kyoto-verdrag?

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:20 schreef Diederik_Duck het volgende:

[..]

Ok, jij denkt dus dat het Kyotoverdrag is opgesteld uit angst voor een temperatuurstijging van 0,01 graad over de komende 1000 jaar? Dat zou helemaal waanzinnig zijn natuurlijk

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:18 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

Gut meid, begin je baldadig te worden? Stoute meisjes krijgen met het zweepje hoor.

quote:

[..]

De reden van het Kyoto-verdrag zijn dit soort doomsday-story's.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:20 schreef Diederik_Duck het volgende:

[..]

Ok, jij denkt dus dat het Kyotoverdrag is opgesteld uit angst voor een temperatuurstijging van 0,01 graad over de komende 1000 jaar? Dat zou helemaal waanzinnig zijn natuurlijk

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:23 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

Geloof het maar wel. Het beoogde doel is een daling van de temperatuur met 0,02 graden in 2050. Zo bezopen is het dus inderdaad.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:27 schreef Monidique het volgende:

[..]

Ik lees dat niet in mijn bericht, maar ja, wie ben ik... Jij, en anders kun je navraag doen bij speedfreak1, die is immers autoriteit, zult het wel weten...

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:25 schreef Monidique het volgende:

[..]

Ja, ik krijg het soms op m'n heupen. Maar goed, ik kan dus gewoon aannemen dat jij als zowel scheikundige, als wiskundige, als natuurkundige wel weet waar je over praat en dat onderbouwing niet nodig is. Het is gewoon zo, want speedfreak1 zegt nou eenmaal dat het zo is. Och, en die onderbouwing zouden we waarschijnlijk toch niet begrijpen door onze eigen onwetendheid. Toch?
[..]

Goed, laat mij even uitstijgen boven mijn eigen onwetendheid, hoewel ik vermoedelijk niet eens in staat [ben] om een wetenschappelijk verhaal te volgen. Jij hebt er natuurlijk net even wat meer kaas gegeten dan ik, dus het is voor mij zonder twijfel allemaal wat te moeilijk. De waarheid is dus, want jij zegt het immers, dat de wetenschappers van Kyoto elke dag de media afstruinen op zoek naar ongefundeerde doemverhalen en daarop hun onderzoeken, die dus gewoon gekopieerde media-artikelen zijn, baseren?

Als jij, dé autoriteit onder andere op het gebied van klimaatwetenschap, het zegt, dan zal het wel zo zijn, zeker voor mij, onnozele boer die ik ben.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:38 schreef Monidique het volgende:
Jaja, maar nogmaals, wat versta jij onder doemscenario's?

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:44 schreef Diederik_Duck het volgende:

[..]

Dat lijkt me duidelijk: ernstige rampen in het verschiet bij niet handelen (sterk stijgende zeespiegel oid).

quote:

Op donderdag 9 juni 2005 23:07 schreef Diederik_Duck het volgende:

[..]

Misschien, maar dit speelt wel degelijk een rol bij bv het Kyotoverdrag; zulke draconische maatregelen zijn alleen verddigbaar bij het inzetten van doemscenario's (waar klaarblijkelijk ook klimaatonderzoekers hun fiat aan hebben gegeven).

quote:

Het Kyoto-protocol is onlangs officieel in werking getreden. Nederland heeft in dit protocol getekend voor 6% minder uitstoot van broeikasgassen in 2010 ten opzichte van 1990. Voor huishoudens betekent deze doelstelling een reductie van 3 Mton (megaton) broeikasgas per jaar.

Als alle huishoudens in Nederland alle nu reeds beschikbare energiebesparende technieken gebruiken, kunnen ze ruim 13 Mton aan broeikasgassen reduceren. Dat betekent dat iedereen in een goed geïsoleerd huis woont, een hoog rendementsketel heeft, zuinige (label A) apparaten en spaarlampen gebruikt, en in een zuinige B-label auto rijdt.

Mogelijkheden blijven onbenut

Veel mogelijkheden voor energiebesparing blijven echter nog onbenut. Zo is het aandeel gloeilampen in het huishouden nog steeds zo n 65%, terwijl een spaarlamp slechts een kwart van de energie verbruikt om hetzelfde licht te geven. Grootschalige vervanging door spaarlampen levert 1 Mton reductie op. Hetzelfde geldt voor dakisolatie: hiermee valt ook ruim 1 Mton te halen. Vervanging van enkel glas door extra isolerend dubbelglas is in Nederland goed voor ruim 2Mton en nog steeds zit er rek in de vervanging van koelkasten, diepvriezers en hoge rendementsketels: samen kan de vervanging van dit type verouderde apparatuur bijna 3 Mton reductie opleveren.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:49 schreef Monidique het volgende:

[..]

Dus dit [ernstige rampen in het verschiet bij niet handelen] speelt wel degelijk een rol bij bv het Kyotoverdrag. Niets mis mee toch?

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:51 schreef Sidekick het volgende:
Het is een realistisch betaalbaar streven dat stimulerend kan werken om verspilling tegen te gaan.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:53 schreef Diederik_Duck het volgende:

[..]

Ja maar toch wel: want het staat helemaal niet vast dat die scenario's reeel zijn,

quote:

en zelfs als ze reeel zijn zal Kyoto een te verwaarlozen effect hebben, daarom is het een baggerverdrag.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 14:51 schreef Sidekick het volgende:

[..]

Draconische maatregelen?
[..]

Het is een realistisch betaalbaar streven dat stimulerend kan werken om verspilling tegen te gaan.

quote:

Op 19 augustus stond in De Telegraaf weer eens de zoveelste mantra van de broeikasindustrie met vette letters afgebeeld: "Verdubbeling rampen door opwarming klimaat". Deze keer waren de doemscenario's afkomstig van het zogeheten "Europees Milieu Agentschap" (EEA), opgesteld door het Milieu- en Natuurplanbureau (MNP) bij het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) en het Duitse Milieuagentschap UBA. In dit artikel volgen het ene na het andere doemscenario elkaar in rap tempo op. Men laat er ook deze keer geen gras over groeien. "De effecten van de klimaatverandering in Europa worden steeds ingrijpender", en: "Die effecten lijken de theorie van klimaatverandering te ondersteunen". Verder, "Gezien deze effecten", aldus EEA, MNP en UBA, "zal Europa zich meer moeten voorbereiden op klimaatverandering". Doet de mensheid dat al niet tienduizenden jaren? Met wat voor klimaat hadden onze voorouders in de Steentijd, de Bronstijd, de Middeleeuwse Warme periode en de Kleine IJstijd van doen? Als we bovengenoemde perioden met elkaar vergelijken, dan valt het huidige klimaat in het niet bij zoveel extreme verschillen. En dan hebben we het hier alleen maar over de veranderlijkheid van het klimaat gedurende de laatste 10.000 jaar, vanaf de laatste IJstijd.

quote:

Zo zou het aantal rampen door weersextremen in de jaren negentig zijn verdubbeld t.o.v. het decennium daarvoor. Welke rampen dat waren en welke weersextremen daarbij een rol hebben gespeeld, wordt er niet bij verteld. Natuurlijk niet! Het gaat immers over de impact die dergelijke doemscenario's op de gemiddelde lezer heeft. De feiten doen er niet toe en worden ook in dit artikel niet vermeld. "De verhoogde frequentie en intensiteit van dergelijke extreme gebeurtenissen is consistent met wat wetenschappelijke modellen voorspellen". Het zijn dus weer de heimelijk gekoesterde voorspellingen van klimaatmodellen die onze alom geprezen onderzoekers rijkelijk zullen voorzien van de benodigde onderzoeksfondsen. Zoals misschien niet iedereen weet, het budget voor onderzoek naar - en gevolgen van klimaatverandering overstijgt wereldwijd de begroting van ontwikkelingshulp met ruime mate. Ruim 5 miljard dollar werd er in 2002 aan klimaatonderzoek in de breedste zins des woords besteed. Dat is ook niet verwonderlijk als men bedenkt dat het niet regelmatig vermelden van dergelijke doemscenario's, de aandacht van politici voor dit onderwerp doet verslappen en daarmee ook de toezeggingen van onderzoeksfondsen zal doen achterblijven. En dat is natuurlijk niet de bedoeling, want ook bij de onderzoekers van het RIVM, EEA, MNP en UBA, zal de schoorsteen moeten blijven roken - al is deze beeldspraak enigszins in strijd met de beoogde doelstellingen die het RIVM door middel van dit persbericht nastreeft, maar dit terzijde.

quote:

"De temperatuur in Europa is de laatste 100 jaar met gemiddeld 0,95°C gestegen. In Nederland zelfs nog net iets meer." Waarom in Nederland "zelfs nog net iets meer"? Komt dat misschien door de stijgende temperatuurtendens die veroorzaakt wordt door het zogenoemde 'Stedelijke Warmte-eilandeffect'? Waarom niet in België en Frankrijk, hetgeen voor de hand zou liggen omdat die landen iets zuidelijker liggen? Of werd het gebruikte klimaatmodellen hiervoor niet voldoende 'geprogrammeerd'? Over die 0,95°C kan men redetwisten, er zijn wetenschappers die het op 05°C houden, anderen hebben het over 0,6°C. Een feit is wel dat de grootste temperatuurstijging zich voordeed in de periode 1900-1940. Dat was dus in een periode, komende vanuit de Kleine IJstijd, waarbij er van een schrikbarende uitstoot(!) van broeikasgassen nog geen sprake was. Vervolgens daalde de temperatuur weer met 0,2°C (bij een alsmaar stijgende CO2-uitstoot!), hetgeen voor sommige van de huidige broeikasprofeten aanleiding was de komst van een nieuwe IJstijd te 'voorspellen'.

quote:

"Extreem warme zomers brengen enorme gezondheidsrisico's met zich mee". Daarom gaan er ook zoveel mensen elk jaar tijdens de zomervakantie naar de landen rond de Middellandse Zee en daarom ook ontvluchten veel bejaarden dit koude kikkerlandje om in de herfst van hun leven nog te kunnen genieten van hun pensioen in een aangenaam klimaat! Door de toekomstige extreem warme zomers, zoals die van 2003 (?), zouden de gezondheidsrisico's mogelijk groter worden. Tijdens de zomer van 2003 zouden er in het westen en zuiden van Europa meer dan 20.000 extra doden zijn gevallen. Me dunkt dat een extreem koude winter in west en zuid Europa meer slachtoffers zal eisen! Koude perioden gaan altijd samen met menselijke catastrofes en ecologische rampen. Bijvoorbeeld: de laatste koude periode, de zogenoemde Kleine IJstijd, bracht honger en epidemieën naar Europa en in Finland droeg deze periode bij aan de ondergang van tweederde van haar bevolking. Aan de andere kant, warme perioden brachten de mensen, dieren en planten, bloei, vooruitgang en voorspoed.

quote:

"Zo zijn bijvoorbeeld de gletsjers in bijna alle delen van Europa in de twintigste eeuw meer dan 50% in volume achteruit gegaan." Elke glacioloog zou deze onderzoekers hebben kunnen vertellen dat uitbreiding en terugtrekking van gletsjers hoofdzakelijk afhankelijk is van de neerslag in de accumulatiezone. Bij weinig neerslag zal een gletsjer zich minder snel uitbreiden en zelfs kunnen terugtrekken. Dit zegt echter niets over de temperatuur van de atmosfeer. Als men de juiste gletsjers uitkiest, kan men alles "bewijzen".

quote:

"De zeespiegel is in de afgelopen eeuw met 0,8 tot 3 mm per jaar gestegen (afhankelijk van de regio)". Hoe komt men aan deze verschillen? Hoe kan de zeespiegel op de ene plaats jaarlijks met 3 mm stijgen en op een andere plaats met slechts 0,8 mm? En hoe zat het dan met de zeespiegelstijging in de 19e eeuw en in de 18e eeuw? Men doet voorkomen alsof 'zeespiegelstijging' een fenomeen is van de 20ste eeuw. De zeespiegel is al 7000 jaar aan het stijgen. Het enige dat deze zeespiegelstijging kan doen stoppen, is een nieuwe IJstijd. Vaak is er ook sprake van een relatieve stijging van de zeespiegel. Vooral rond het Noord-Atlantische bekken is deze relativiteit duidelijk waar te nemen. Zo daalt de zeespiegel op plaatsen rond de Botnische Golf gedurende een mensenleven met wel 30 cm! Maar het is niet de zeespiegel die daalt, het land rijst! Dit komt omdat die streken gedurende de laatste IJstijd met een kilometers dik pak ijs bedekt zijn geweest. Daardoor is de daaronder liggende landmassa honderden meters diep in het vloeibare gesteente van de aardkorst geperst. Sinds het verdwijnen van dit dikke pak ijs, zo'n 10.000 jaar geleden, is de landmassa zich weer aan het herstellen. Dit gaat tot op de dag van vandaag door en het zal nog wel enkele duizenden jaren doorgaan als een volgende IJstijd geen roet in het eten gooit en het verhaal weer van voor af aan begint.

quote:

"In de laatste drie decennia is er een achteruitgang van plantensoorten geconstateerd in delen van Europa." De oorzaak kan liggen aan klimaatverandering, of… verlies aan leefgebied, volgens de onderzoekers. "Echter, in andere delen van West-Europa, waaronder Nederland, is het aantal soorten juist toegenomen door uitbreiding van het aantal warmteminnende soorten…" Het is als met zoveel zaken in dit verhaal. Wat is er nu werkelijk aan de hand? Vriest het, of dooit het? U zegt het maar! Ook in de daarop volgende zinnen wordt gespeculeerd over een toename van het groeiseizoen in de laatste 30 jaar met 10 tot 14 dagen, waarbij uiteraard Nederland weer de kroon spant. Waarom houdt dit fenomeen klaarblijkelijk op bij de Nederlands/Belgische-, of Nederlands/Duitse grens?

quote:

In de volgende alinea van het persbericht komt de aap voorzichtig uit de mouw. Men baseert zich op recente modellen en daardoor gaat men er gemakshalve maar vanuit "…dat er een bepaalde menselijke bijdrage is aan de waargenomen (?) en toekomstige klimaatverandering. De grootte van deze bijdrage is nog onzeker." Met andere woorden: er zullen nog vele onderzoeksfondsen nodig zijn om daar enig inzicht in te kunnen krijgen. Ook gebaseerd op die modellen is de stellige aanname dat "…extreem koude winters tegen het einde van deze eeuw bijna geheel zullen uitblijven, terwijl extreem warme zomers en zware regen- en hagelbuien vaker zullen voorkomen." Volgens een onderzoek van de Universiteit van Leuven naar de 100-jarige neerslaggegevens van het KMI te Ukkel, valt er in die gegevens geen enkele tendens te ontdekken! Dus die veronderstelde temperatuurstijging van 0,95°C heeft in elk geval niet voor meer neerslag gezorgd! Misschien maak ik hiermee een grote fout, want Ukkel ligt immers ver over de Nederlands/Belgische grens en daar gelden kennelijk andere maatstaven.

quote:

"De waargenomen toename van plantensoorten in West-Europa (?) zal naar verwachting in de 21ste eeuw weer omslaan in een afname, omdat de huidige soorten zich niet genoeg kunnen aanpassen aan een veranderend klimaat." De Kleine IJstijd ligt nog steeds niet compleet achter ons. Stenothermische (warmte liefhebbende) diatomeeën soorten, welke heersten in de Baltische Zee gedurende de Middeleeuwse Warme Periode, zijn nog steeds niet teruggekeerd. Diatomeeënslik verkregen uit sedimentboringen in de zeebodem van de noordelijke IJslandse schol, toont aan dat gedurende de laatste 4600 jaar de warmste zeewateroppervlaktetemperatuur gedurende de zomer, ongeveer 8,1°C, zich voordeed zo'n 4400 jaar geleden. Daarna koelde het klimaat af met een warmere onderbreking van +1°C rond 850 geleden. Dit werd opnieuw gevolgd door de koude tijdsspanne van de Kleine IJstijd, welke de gemiddelde zomerse zeeoppervlaktetemperatuur met zo'n 2,2°C deed dalen. De huidige temperatuur van slechts 6,3°C heeft nog steeds niet het niveau bereikt van 8,1°C uit de warme periode van het Holoceen (huidige geologische tijdvak).

quote:

Het doemscenario van het EEA, MNP en UBA besluit met de volgende uitsmijter: "Het bovenstaande laat zien dat het klimaat in Europa met zekerheid aan het veranderen is en dat effecten zichtbaar zijn. De waargenomen temperatuursverhoging lijkt bij de huidige wetenschappelijke inzichten (?) alleen te verklaren als er rekening gehouden wordt met een menselijke bijdrage. Al is de omvang ervan nog onzeker en onderwerp van lopend onderzoek. Natuurlijk, zou ik haast zeggen. Die 5 miljard dollar die jaarlijks besteed wordt aan dergelijk non-onderzoek, mag vooral niet minder worden!

Het maakt niet uit wat er gebeurd, catastrofale opwarming of catastrofale afkoeling, op de een of andere manier wordt de schuld altijd gelegd bij het 'verdorven' menselijke wezen en zijn beschaving - die zogenaamd vijandig en vreemd is voor de planeet.

quote:

Door: Adriaan Broere

(december 2004)

Zoals tegenwoordig gebruikelijk berusten bijna alle publicaties betreffende het klimaat, smeltende polen, en de stijgende zeespiegel op halve waarheden, onvolledige en vaak onjuiste gegevens en derhalve misleidende informatie. Zo ook het ‘ Poolalarm’ met ‘De ijskap smelt ‘ in Tubantia van zondag, 21 november en in De Telegraaf van zaterdag 11 december 2004. De aangehaalde studie van het ACIA (Arctic Climate Impact Assessment), uitgelekt aan de media, omtrent een vermeende opwarming van het poolgebied met velerlei invloeden op de mensheid en ecologie van het poolgebied, is daarop geen uitzondering. Toen een samenvatting van de studie werd gepresenteerd op een persconferentie in Washington DC op 8 November j.l., hoorden wij wat er achter de verhalen van de afgelopen week stak betreffende verdwijnende ijskappen en door stress geplaagde ijsberen.

Maar is het poolgebied werkelijk aan het opwarmen – zoals zo wijd en zijd wordt geadverteerd? Hoe en waar vandaan kreeg het ACIA zijn vreemd uitziende temperatuurgegevens? Deze tonen een verloop aan van ongeveer 0.5°C per decennium met de huidige temperaturen en zijn ongeveer 0.5° C warmer dan de hoogste waarde in het jaar 1938. Geen wetenschappelijke bron wordt aangegeven, hetgeen het moeilijk maakt om de grafiek te verifiëren. In tegenstelling daarmee tonen gepubliceerde resultaten in wetenschappelijke tijdschriften geen Arctische opwarming aan – maar dit wordt niet vermeld in de ACIA-samenvatting.
Een analyse gebaseerd op het US Klimaat Data Centrum (GHCN) van 64° noorderbreedte naar de pool toe, toont een sterke opwarming aan in het begin van de 20ste eeuw, met een piek omstreeks 1938. Deze piek werd gevolgd door een afkoeling van ongeveer 1.5°C tot omstreeks 1975; het temperatuursverloop sinds 1938 tot op heden is in essentie nul. Een onafhankelijke analyse van het Hadley Centrum (UK), betreffende temperatuurdata van 70° tot 85 ° Noorderbreedte, toont soortgelijke resultaten met zelfs een meer geprononceerde piek omstreeks 1940. Gegevens van ijsboorkernen (ijsmonsters) uit Groenland tonen zelfs een afkoelende trend sinds 1940.

Vanwaar dit verschil tussen de ACIA- en alle andere gepubliceerde gegevens? Op de persvoorlichting van 8 november j.l. kon geen van de twee aanwezige klimatologen een referentiebron verschaffen voor de ACIA-grafiek. Niettemin, het schokeffect veroorzakende Arctische beoordeling hangt af van dit beweerde opwarmingsverloop van ‘tweemaal de mondiale waarde’, zoals aangehaald in bovengenoemd artikel.

De meest logische verklaring kan misschien zijn de denkbeeldige definitie van “Arctica” die door ACIA wordt aangehaald. Hun grafiek betreft de regio van slechts 60° tot 90° noorderbreedte, terwijl anderen het meest gebruikelijke 70° noorderbreedte als polaire grens aanhouden. Zo ziet het er naar uit dat het resultaat heel gevoelig is voor wat men als de meest zuidelijke grens van het Arctische gebied beschouwt. Het ziet er naar uit dat knoeien met de definitie van “Arctica” een alarmerende opwarming kan veroorzaken en een buitengewoon effect kan hebben, niet alleen op de conclusie van het ACIA-onderzoek, maar ook op ACIA’s toekomstige politieke aanbevelingen. Niet echt vertrouwenwekkend!

Vreemd genoeg leverde het ACIA zeer slecht werk met het documenteren van de informatie. Voor zulk een ambitieus document (honderden pagina’s, met 'gelikte' grafieken en een zeer professioneel ogende presentatie) bestaat het wetenschappelijk gedeelte hoofdzakelijk uit oppervlakkige vermeldingen zonder enige soort van referentie of citaat.

ACIA schijnt zich schuldig te maken aan het selectief gebruik van gegevens. Vele van de oorspronkelijke temperaturen, beschreven in het document, beginnen in de jaren '60 of '70 – mondiaal gezien koude decennia – en eindigen in de warmere jaren '90 en de eerste jaren van het nieuwe millennium.

Op deze manier zijn temperaturen zogenaamd gestegen in de laatste 40 jaar, en de implicatie is “indien de huidige tendens voortduurt, dan zal massale opwarming zich voordoen in de volgende eeuw “. Dit terwijl gegevens van de jaren '30 en '40 volop beschikbaar zijn, toen de temperaturen vergelijkbaar waren (en waarschijnlijk hoger) met de hedendaagse. Waarom de tendens niet daar laten starten? Omdat er dan gedurende de laatste 65 jaar geen opwarming heeft plaats gevonden.
Als wij nauwkeurig de vele grafische voorstellingen bekijken, dan zien we nog meer misleidende informatie. Bijvoorbeeld, de grafiek van de mondiale zeespiegel gaat slechts 10 jaar terug maar toont een steile stijging als gevolg van de verticale toegepaste schaal. Als wij naar de Y-as van de grafiek kijken – is er een totale stijging van slechts één inch! Omdat wij de oorsprong van de gegevens niet weten (het onderschrift maakt gewag van "een satelliet gelanceerd in 1992”), kunnen we ons afvragen of de gemeten nauwkeurigheid voldoende is om één inch te meten; dit nog afgezien van het feit of zo’n verandering er iets toe doet en nog daargelaten dat voor zeespiegelmetingen een minimumperiode van 18.6 jaar vereist is om de planetaire cyclische invloeden te elimineren!

De slotconclusie is dat de ACIA studie een indrukwekkende presentatie is met mooie grafische voorstellingen maar misleidend is en slecht voor de wetenschap”.



Adriaan Broere, geofysicus

Vice-Voorzitter

Stichting Klimaat

quote:

KLIMAATHYSTERIE

Door: C.J. van Gurp

(augustus 2004)

Nederlanders staan bekend als een nuchter volkje. Wat het klimaat betreft is daar de laatste decennia geen sprake meer van. Zeer eenzijdig, niet objectief en uiterst negatief is algemeen de berichtgeving over dat thema in de media. Het publiek wordt overstelpt met doemscenario's over zure regen, aantasting van de ozonlaag, klimaatverandering, mondiale opwarming, CO2- en zeespiegelstijging. Dit tot grote ergernis van integere, prominente nationale en internationale wetenschappers.

In een uitzending van Netwerk van de NCRV op 7 januari 2004, deed een emeritus hoogleraar frappante en veelzeggende uitspraken. Hij zei zich te schamen voor vakbroeders die gezwicht waren voor het grote geld. Voor de politiek en het bedrijfsleven schrijven zij wetenschappelijke rapporten die geheel in strijd zijn met de realiteit, het enige dat telt is geld. Jammer dat de redactie van Netwerk daar nooit verder op in is gegaan.

Grote paniek ontstond begin jaren tachtig van de vorige eeuw met de berichtgeving over de zure regen. Onherstelbare schade zou toegebracht worden aan het bomenbestand en vooral de bossen. Het begin van de 'gouden jaren' voor politici, milieuactivisten, Greenpeace, milieuambtenaren en beleidsmakers. Het bleek achteraf een storm in een glas water, de voorspelde natuurramp bleef uit.

De zure regen maakte plaats voor een nieuw fenomeen. In de jaren 1985, 1986 en 1987 veroorzaakte het ozongat in de stratosfeer boven Antarctica grote opschudding in wetenschappelijke en politieke kringen. Breed uitgemeten werd de mensheid voor de dreigende gevaren gewaarschuwd. Veel wetenschappers waren zeer gematigd in hun uitspraken over de mogelijke oorzaken van het gat in de ozonlaag. In het Engelse wetenschappelijke tijdschrift Nature van 10 februari 1989, schreven de Amerikaanse geleerden McElroy en Saiawitch: "De chemie en meteorologie in de stratosfeer moeten nog veel beter begrepen worden om zeker te kunnen weten welke ozonveranderingen aan de mens of aan de natuur moeten worden toegeschreven". Een mening die onderschreven werd door de Belgische klimatoloog Dr. D. de Muer, van het politiek onafhankelijke KMI in Ukkel, en wetenschapper Dr. R.M. van Aalst van het RIVM in Bilthoven en andere deskundigen.

De nationale en internationale politiek had daar geen boodschap aan. In het Protocol van Montreal uit 1987, werden CFK's (chloorfluorkoolwaterstoffen), o.a. gebruikt als drijfgas in spuitbussen en als koelmiddel in koelkasten, als directe oorzaak van het ozongat bestempeld. Toenmalig milieuminister Ed Nijpels, bewerkstelligde dat in een vrij rap tempo het verbod op het gebruik van CFK's werd ingevoerd.

Dr. D. de Muer en zijn opvolger, Dr. H. de Backer, hebben jarenlang, met behulp van een uiterst geavanceerd ontworpen instrument, nauwkeurige metingen gedaan en baanbrekend wetenschappelijk onderzoek verricht met opmerkelijke uitkomsten. Zij leverden in het afgelopen decennium onomstotelijk het bewijs dat het ozongat het gevolg is van een natuurlijk, klimatologisch proces. Net als de Deense wetenschappers Henrik Svensmark, Eigil Friis-Christensen en Knud Lassen, worden ze niet serieus genomen. België en Denemarken zijn immers maar kleine landen. Met veel ophef werd vele jaren het ozongat in de publieke belangstelling gebracht. Doodgezwegen als dat gat in december weer gesloten was.

Als een donderslag bij heldere hemel verschenen in de afgelopen jaren angstaanjagende berichten in de media. De onderwerpen logen er niet om. Als gevolg van menselijke activiteiten gaat het klimaat op aarde veranderen. In de 21ste eeuw zou de gemiddelde mondiale temperatuur op aarde, door de toename van koolstofdioxide (CO2), met misschien wel 5,8 graden kunnen stijgen en de zeespiegel met vele meters. De rampspoed zal voor Nederland niet te overzien zijn. Op kaarten werd al aangegeven welke gebieden onder water zouden komen te staan. Klimaatcatastrofes zouden grote economische en ecologische verliezen veroorzaken en een bedreiging vormen voor de volksgezondheid. Bij de burgerbevolking ontstond, heel begrijpelijk, paniek. Vele ouderen die zich zorgen maken over de toekomst van hun kinderen en kleinkinderen.

Het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change) van de VN mag als hoofdschuldige worden aangewezen. Deze politiek getinte organisatie oogt betrouwbaar, in werkelijkheid is ze dat allerminst. Aan de lopende band worden theoretische klimaatmodellen geproduceerd. Deze rammelen van pertinente onjuistheden en zijn flagrant in strijd met de bonafide wetenschap. De politiek, ambtenaren, milieubewegingen, Greenpeace, de media en helaas ook het KNMI in De Bilt, volgen blindelings haar beweringen. Het is onmogelijk die hele problematiek in één artikel weer te geven.

Het versterkte broeikaseffect is een belangrijk onderwerp. Het terugdringen van het broeikasgas CO2 en het Kyoto-verdrag staan nationaal en internationaal hoog op de politieke kalender. Nederland wil zelfs binnen de Europese Unie een voortrekkersrol vervullen.

Waterdamp is het belangrijkste broeikasgas. Het IPCC besteedt aan dat gegeven totaal geen aandacht en nauwelijks aan de activiteit van de zon. Een gemiddelde van slechts 2 procent van de atmosfeer is samengesteld uit broeikasgassen, inclusief waterdamp. Meer dan 90 procent van die 2 procent broeikasgassen zijn van natuurlijke, niet door de mens veroorzaakte, oorsprong. Van de resterende 10 procent is 1 procent afkomstig van CO2 dat vrijkomt bij de verbranding van fossiele brandstoffen. Het vertegenwoordigt maar een klein deel van de 0,04 procent van de CO2 in de totale atmosfeer. CO2 blijft een minuscule hoeveelheid broeikasgas.

Op de mondiale klimaatverandering zou geen rol van betekenis mogen worden toegekend aan door menselijke activiteiten veroorzaakte CO2. Zo'n 17.000 vooraanstaande klimatologen en economen hebben een petitie ingediend om het Kyoto-verdrag niet uit te voeren. Als het verdrag wordt geratificeerd - de U.S.A. zal dat zeker niet doen - komt de wereldeconomie in groot gevaar.

In 1979 deed Sir Crispin Tickel, de Britse ambassadeur bij de VN, een opmerkelijke uitspraak. Hij beweerde dat bijna alle internationale regeringsleiders wetenschappelijke analfabeten zijn. Op zondag 20 juni 2004, vond in het Tv-programma Buitenhof over dat thema een discussie plaats tussen staatssecretaris van Milieuzaken, Pieter van Geel, en wetenschapper Hans Labohm. Deze laatste is verbonden aan het Nederlandse Instituut voor Internationale Betrekkingen, 'Clingendael', in Den Haag en hij is tevens co-auteur van het boek "Man-made Global Warming: Ontrafeling van een Dogma". Het werd een trieste afgang voor Van Geel, die in het geheel niet opgewassen bleek tegen de zeer sterk argumenterende Hans Labohm.

De vraag mag gesteld worden: "Hoelang moet die volksverlakkerij nog duren?" Hans Labohm drukte het kernachtig uit: "Zou het misschien zo kunnen zijn dat het klimaatbeleid een zeer inspirerend thema biedt voor een spannend vervolg op het Lof der Zotheid van Erasmus?"

0-0-0

Met dank aan Prof. Harry Priem, Amsterdam

Bronnen: Prof. S.Fred Singer, Virginia; John L. Daly (=), Tasmanië; Adriaan Broere, B.Sc.; Hans L. Labohm, Clingendael; Dr. Bas van Geel, UvA; Fred Oliver, Dr. H. de Backer, Ukkel (B); Prof. Dick Thoenes, Nigel Calder (GB); Stichting KLIMAAT.


Cees van Gurp heeft zich vanaf 1982 verdiept in zijn hobby weerkunde en klimatologie. Hij heeft zeer intensief deze gecompliceerde materie bestudeerd. Via de Duitse ambassade is hij in contact gebracht met de Meteorologische Faculteit van de Universiteit van Trier en het KMI te Ukkel (B) voor studieboeken en adviezen. Hij heeft persoonlijk les gekregen van de vermaarde Belgische meteoroloog, Prof. Armand Pien. Hij is ruim 17 jaar weerkundig medewerker geweest van het regionale dagblad BN/De Stem. Naast het schrijven van een wekelijkse column, heeft hij het dagelijkse regionale weerberivht verzorgd. Zes jaar lang heeft hij een dagelijks weerpraatje gehouden bij de regionale, vrije Belgische Radio Continu en 5 jaar bij Radio Noordzee Nationaal. Hij is tevens enkele jaren als docent verbonden geweest aan de Volksuniversiteit in Breda en is sinds 2003 weerkundig medewerker bij een regionaal, commercieel Tv-station in Breda.

quote:

Het Kyoto Protocol: een Post-Mortem

Door: Prof. S. Fred Singer

(maart 2004)

Het mogen dan wel geen algemeen gebruikelijke woorden zijn, maar heden ten dage zijn de woorden 'Kyoto Protocol', politiek gezien, een zeer bekende slogan. President Bush noemde het klimaatverdrag "fundamenteel gebrekkig", terwijl enkele milieubeschermers in Amerika en Europa zeiden dat het essentieel is voor het redden van het aardse klimaat en de toekomst van de mensheid zelf. Velen ter rechter zijde bestempelen het als economisch waanzinnig, terwijl voor velen in het linker kamp het een ecologische geloofsartikel is. Een tussenweg lijkt er niet te bestaan.

quote:

Het Kyoto Protocol is een verdrag met de intentie het gebruik van energie te rantsoeneren, waarmee de bezorgdheid tot uiting wordt gebracht van degenen die geloven dat we afstevenen op een mondiale opwarmingscatastrofe. Deze bezorgdheid is niet alleen te vinden bij milieugroeperingen en radicale antikapitalisten, maar ook bij een verrassend aantal technocraten in de westerse wereld, zoals de voormalig Amerikaanse Minister van Financiën, Paul O'Neill, en Sir David King, de wetenschappelijk adviseur van de Britse regering, die een dreiging van opwarming gelijkstelt met internationaal terrorisme.

quote:

Maar de feiten hebben duidelijk gemaakt dat Kyoto uiteindelijk schandalig veel geld zal gaan kosten en totaal ineffectief zal zijn - zoals het ter tafel ligt zal 't het klimaat niet merkbaar beïnvloeden. Wat nog belangrijker is, in het licht van recente ontwikkelingen is het verdrag zo goed als dood. Het is nu het juiste moment om de oorsprong en tekortkomingen van het Kyoto Protocol opnieuw aan een onderzoek te onderwerpen en daaruit de lessen te leren opdat we bij toekomstige dreigingen van mondiale opwarming niet opnieuw dezelfde fouten zullen maken.

quote:

EEN VERDRAG OP WANKELE BASIS

Het Kyotoverdrag is een protocol dat verbonden is met een bestaand klimaatverdrag dat aangenomen is in Rio de Janeiro in 1992, dat oorspronkelijk bekend stond als de United Nations Framework Convention on Climate Change (FCCC). Artikel 2 van het FCCC verklaart dat het uiteindelijke doel is om "stabilisatie te bereiken van de concentratie broeikasgassen in de atmosfeer op een dusdanig niveau dat gevaarlijke antropogene [door de mens veroorzaakte] bemoeienissen met het klimaatsysteem voorkomen zal worden."

Maar het verdrag bevat geen verdere definitie of details van het gewenste (of "gevaarlijke") niveau van een dergelijke broeikasgasconcentratie, noch enige specifieke beschrijving van de bedreigingen voor volksgezondheid of het milieu. In feite geeft het FCCC niet eens aan of het gewenste niveau nu hoger of lager zou moeten zijn dan het huidige.

Ondanks deze zeer fundamentele onzekerheden blijft het Kyoto Protocol, dat aangenomen werd in 1997, hameren op vermindering van emissies, in de hoop een stabilisatie te bereiken op enig niveau, waarschijnlijk een niveau dat niet te hoog ligt. Basisvereiste voor het Kyoto Protocol is dat geïndustrialiseerde landen (en alleen maar geïndustrialiseerde landen) tegen de periode 2008-2012, hun emissies broeikasgassen reduceren tot een niveau dat vijf procent lager ligt dan het niveau in 1990. Maar deze vereiste doet niets aan de stabilisatie van de atmosferische concentratie broeikasgassen. Kyoto zou hooguit alleen maar de mate van stijging ietwat kunnen vertragen, die tegen het jaar 2020 grotendeels veroorzaakt zal worden door de emissies van belangrijke ontwikkelingslanden zoals China, India, Brazilië en Mexico - die geen van alle door het akkoord worden gecontroleerd.

De klemtoon van het Kyoto Protocol ligt voornamelijk op koolstofdioxide, dat vrijkomt bij verbranding van fossiele brandstoffen. In tegenstelling hiermee wordt het krachtige broeikasgas methaan nauwelijks genoemd - waarschijnlijk omdat de voornaamste bronnen hiervan, hoewel mensgerelateerd, natuurlijk van aard zijn: nl. het verbouwen van rijst en het fokken van vee.

Verder heeft het Kyoto Protocol het niet over andere factoren die het klimaat beïnvloeden, zoals zwavel-aerosols afkomstig van kolengestookte elektriciteitscentrales, roet afkomstig van dieselmotoren en de rookgassen die vrijkomen bij de verbranding van biomassa (voornamelijk in ontwikkelingslanden).

Het Kyoto Protocol zal daarom praktisch gezien geen invloed hebben op de mondiale temperatuur. Zelfs indien men het punctueel zou uitvoeren, zou het de berekende temperatuurstijging op zijn hoogst met slechts 0,05 graden Celsius reduceren - en dat is een hoeveelheid die niets voorstelt en ook nauwelijks te meten is. Wanneer de aanhangers van het Protocol met dit nauwelijks gepubliceerde feit geconfronteerd worden, moeten ze toegeven dat Kyoto slechts bedoeld is als een eerste stap en dat de broeikasgassen ooit nog wel eens verder gereduceerd zullen gaan worden met 60 tot 80 procent ten opzichte van de 1990-emissieniveaus. Ook dit feit is nauwelijks in de openbaarheid gebracht door deze Kyoto-aanhangers en daar is een goede reden voor: een dergelijke drastische reductie zou de wereldeconomie in een diepe afgrond storten.

quote:

TWIJFELACHTIGE WETENSCHAP

Om de gebreken van het Kyoto Protocol beter te kunnen begrijpen is het nodig om eerst eens te kijken naar de klimaatwetenschap die vermoedelijk ten grondslag ligt van haar bepalingen en voorwaarden. Kyoto is niet de eerste poging om te komen tot wereldwijde restricties van antropogene emissies. Het is op vele manieren gevormd naar het Montreal Protocol uit 1987, dat de emissies van chloorfluorkoolwaterstoffen (beter bekend als CFK's, of "Freon") beperkte en uiteindelijk stopte, om daarmee de "ozonlaag te redden". Tegen 1988 waren er al milieupressiegroepen die redetwistten over gelijksoortige restricties op koolstofdioxide om "het klimaat te redden".

Net zoals bij het Montreal Protocol, werd de basis voor Kyoto gelegd door een serie onderzoeken die gedirigeerd werden door een VN-orgaan, het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC). Haar eerste rapport verscheen in 1990 en dat suggereerde dat als de concentratie van broeikasgassen zou verdubbelen, er een mondiale opwarming zou volgen tussen 1,5 en 4,5 graden Celsius. Deze getallen waren gebaseerd op grove klimaatmodellen, wier geldigheid nog nooit getest was door waarnemingen - en zelfs vandaag de dag bestaat er nog steeds geen geldigheid voor de klimaatmodellen die het hart vormen van de meest boude beweringen over een klimaatcatastrofe. Het IPCC blijft echter volhouden dat de resultaten van de modellen "ruimschoots in de pas lopen" met de waarnemingen. Deze bewering zinspeelt op een opwarmende trend die was begonnen aan het einde van de negentiende eeuw en doorliep tot ongeveer 1940. Die trend had feitelijk weinig van doen met broeikaseffecten, maar alles met een eenvoudige natuurlijke fluctuatie van het klimaat, nl. een herstel uit de daaraan voorafgaande "Kleine IJstijd". Om hierop door te gaan, het mondiale klimaat koelde na 1940 af tot ongeveer 1975 - ondanks de overvloedige emissies van koolstofdioxide en andere broeikasgassen tijdens een industriële periode van hoogconjunctuur na de Tweede Wereldoorlog. Tegen het jaar 1970 werd deze hardnekkige afkoelingstrend bij wijze van spreke een heet hangijzer, omdat in tijdschriften en boeken geklaagd werd over een komende IJstijd, en de federale overheid ondersteunde onderzoeken die de economische rampen moesten berekenen die het gevolg waren van een kouder klimaat.
[quote]
Deze afkoeling bracht de klimaatmodellen in verlegenheid omdat die alleen maar een broeikasopwarming konden voorspellen. Om dit te "ondervangen" voegde het IPCC een afkoelende factor toe in haar modellen van de atmosfeer, namelijk kleine aërosoldeeltjes door de emissie van zwaveldioxide afkomstig van kolengestookte elektriciteitscentrales. Het tweede IPCC-rapport, gepubliceerd in 1995, riep het "sulfaat aërosol effect" aan en kwam met de gedenkwaardige maar in essentie betekenisloze kreet dat "de balans aan bewijzen op een opvallend menselijke invloed op het wereldklimaat duidt ".

quote:

Maar het "gebruik" van sulfaataërosol was in conflict met de werkelijk waarnemingen, en het werd daarom onder het vloerkleed geveegd in het IPCC-rapport dat in 2001 het levenslicht zag. Het blijkt dat deze, vermoedelijk afkoelende aërosols voornamelijk geproduceerd worden op het noordelijk halfrond, waar de industriële activiteiten het hoogst zijn. Daarom zal - als de klimaatmodellen correct zijn - naar alle waarschijnlijkheid het noordelijke halfrond langzamer opwarmen dan het zuidelijke halfrond - doordat de zwavelaerosols het noordelijk halfrond enigszins zullen afschermen voor zonlicht. Hierdoor wordt de inkomende energie gereduceerd, waarbij de berekende broeikasopwarming gedeeltelijk geneutraliseerd wordt. Maar de waarnemingen laten precies het tegenovergestelde zien. De hoogste mate van opwarming in de laatste 25 jaar deed zich voor op middelste breedtegraden van het noordelijk halfrond.

Het IPCC wordt nog meer in verlegenheid gebracht door het feit dat de mondiale atmosfeer de laatste 25 jaar niet merkbaar opgewarmd is. De klimaatmodellen van het IPCC wijzen uit dat de atmosfeer, als gevolg van het broeikaseffect, sneller opwarmt dan het aardoppervlak. De mate van opwarming zou met de hoogte toe moeten nemen tot ongeveer 8 km. Maar gegevens van weersatellieten en weerballonnen laten geen significante stijging zien van de gemiddelde atmosferische mondiale temperatuur en dit is in sterke tegenspraak met de klimaatmodellen.

quote:

Ondanks het gebrek aan bewijs voor de beweringen over het voorbije klimaat, zegt het derde IPCC-rapport dat "nieuwe bewijzen" het aannemelijk maken dat "de meeste opwarming welke is waargenomen gedurende de laatste 50 jaar" afkomstig is van de menselijke productie van broeikasgassen. Deze "nieuwe bewijzen" zijn gebaseerd op één enkele analyse van "proxy"-gegevens (dat zijn gegevens die niet afkomstig zijn van thermometers, maar meestal van andere bronnen zoals boomringen, ijsboorkernen, koraal en oceaan- en meersedimenten) die laat zien dat de twintigste eeuw zo'n beetje tot de warmste eeuw van de afgelopen duizend jaar behoort. Deze analyse is niet alleen in tegenspraak met andere gepubliceerde proxy-gegevens, maar hij werd ook nog eens afgeschoten in een re-analyse welke gepubliceerd werd in 2003, waarin aangetoond werd dat de bewering van het IPCC het resultaat was van een totaal verkeerde hantering van de onderliggende gegevens. Als dit dispuut uitpakt in het voordeel van de re-analyse - en daar ziet het naar uit - dan is de IPCC-bewering van een "menselijke invloed op het mondiale klimaat" zware schade toegebracht.

quote:

De reactie van de mondiale opwarmingstheoretici op deze tegenovergestelde bevindingen was tweevoudig: de ene strategie was om zowel de satellietgegevens als de re-analyse van de proxy-gegevens aan te vallen en in diskrediet te brengen; de andere strategie was om eenvoudigweg het tegenovergestelde bewijs te negeren. Ze maakten herhaaldelijk opmerkingen over de "opwarming van de laatste 25 jaar" maar hadden het nooit over het totaal ontbreken van enige bewijzen van opwarming in zowel de satellietgegevens als de ballonwaarnemingen. Om er zeker van te zijn dat de verschillen van mening niet in de publiciteit komen, zeggen milieugroeperingen (en hun bondgenoten in de politiek en de media) in het algemeen dat de wetenschap "gesetteld" zou zijn. Zij refereren aan de "wetenschappelijke consensus" van de ongeveer 2000 wetenschappers die verbonden zijn aan het IPCC - ondanks dat er waarschijnlijk niet meer dan 100 hiervan echte klimaatspecialisten zijn; velen zijn in wezen sociale wetenschappers en regeringsfunctionarissen en de lijst bevat enkele sceptici over mondiale opwarming die hun twijfels over de IPCC-conclusies tot uiting hebben gebracht.

quote:

DOOD OVER DE EINDSTREEP

Het klimaatverdrag uit 1992 vereiste regelmatig bijeenkomsten van zijn volgelingen en deze werden "Conferenties van de Partijen (COP) genoemd. Nadat het IPCC-rapport van 1995 beweerde dat de "balans aan bewijzen" een menselijk effect op het klimaat ondersteunde, bereikte de COP het jaar daarop in Genève een keerpunt op de weg naar Kyoto. De VS-delegatie, onder leiding van Onderminister van Buitenlandse Zaken, Tim Wirth, eiste plotseling dat de vrijwillige afspraken om emissies van broeikasgassen te reduceren vervangen zouden worden door een verplichte bijdrage van "doelstellingen en tijdschema's". Het moge duidelijk zijn dat Wirth, een voormalig Senaatcollega van Al Gore, de opdrachten van de vice-president keurig tot uitvoer bracht. Enkele jaren daarvoor publiceerde Al Gore zijn boek Earth in the Balance, waarin hij verschrikkelijke rampen voorspelde door de broeikasopwarming. In zijn boek pleitte hij voor drastische maatregelen om emissies te beperken, inclusief een uitbanning van de verbrandingsmotor.

Op de bijeenkomst in Genève werd dus de basis gelegd voor de COP van Kyoto in 1997. Zelfs voordat het Protocol werd aangenomen, was al duidelijk dat het strenge numerieke doelstellingen en strakke tijdschema's zou bevatten voor het terugbrengen van emissies in de geïndustrialiseerde wereld, met zeer schadelijke economische gevolgen voor de Verenigde Staten. In antwoord daarop nam de Senaat bij voorbaat de unanieme Byrd-Hagel Resolutie aan in juni 1997. Hierin werden de bezwaren van de Senaat tot uitdrukking gebracht voor elke poging voor het uitsluiten van ontwikkelingslanden van strenge normen die "ernstige schade zouden toebrengen aan de economie van de Verenigde Staten." (De Verenigde Staten zouden de uitstoot van broeikasgassen met 7 procent onder het niveau van 1990 moeten terugbrengen - hetgeen tegen het jaar 2012 een hoeveelheid zou betekenen van ruwweg 40 procent.) En zo kon het gebeuren dat, hoewel het Kyoto Protocol in december 1997 werd aangenomen en de regering Clinton het ondertekende in 1998, het Witte Huis dit verdrag nooit ter bekrachtiging naar de Senaat heeft gestuurd, omdat men wist dat het op dat moment een dode letter zou zijn.

Zelfs zonder de Amerikaanse instemming met het Protocol, gingen de COP-bijeenkomsten door: in Buenos Aires in 1998, in Bonn in 1999, en tenslotte in Den Haag in 2000. Deze jaarlijks terugkerende, twee wekendurende conferenties behelsden de samenkomst van zo'n 180 nationale delegaties, waarbij vele kleinere bijeenkomsten tussen de landen onderling plaatsvonden. Behalve deze delegaties werd een permanente bureaucratie in het leven geroepen, met als hoofdkwartier Bonn, waarbij ook nog eens kantoren werden geopend in Genève en Nairobi, waar het U.N. Environmental Program (UNEP) is gevestigd.

Als we alle wetenschappers, economen en politieke deskundigen die een bijdrage leverden aan de IPCC-rapporten bij elkaar optellen, dan hebben we momenteel te maken met duizenden mensen, voornamelijk uit de VS en Europa, die hiermee een goedbelegde boterham verdienen.

quote:

Rond de zomer van 2000 hadden bijna alle Europese landen het Protocol geratificeerd, behalve de Verenigde Staten, Rusland, Japan, Australië en een aantal Oost-Europese landen. Omdat het Protocol niet in werking kan treden als niet op zijn minst 55 procent van alle geïndustrialiseerde landen - die op z'n minst 55 procent van de emissies veroorzaken - het geratificeerd hebben, werd er grote druk uitgeoefend op de Verenigde Staten om het verdrag te ratificeren. Dit alles kwam aan de orde tijdens de COP [onder voorzitterschap van ons aller Jan 'de drammer' Pronk (vert.)] in Den Haag in november 2000. De VS-delegatie, geselecteerd door de Clinton/Gore-tandem, wilde heel graag een akkoord bereiken met de Europeanen dat ratificatie door de Amerikaanse Senaat mogelijk maakte. Het compromis zou onder meer inhouden, "emissiehandel" tussen landen die zich geplaatst zien voor een diversiteit aan kosten om te kunnen voldoen aan de doelstellingen van het protocol. Door de handel in emissies kunnen de algehele kosten omlaag gebracht worden. De Europese Unie stemde tegen, ofschoon Europa de emissiehandel tussen de Europese landen onderling als vanzelfsprekend beschouwde.

Deze zogenoemde Europese "bubble" veroorloofde de EU om specifieke reductiequota's vast te stellen voor elk land. Sommige Europese landen kregen zelfs toestemming om hun emissies te verhogen boven het niveau van 1990, omdat zij zich nog in een ontwikkelingsfase zouden bevinden. Andere landen, zoals Duitsland en Groot-Brittannië, namen vrijwillig grotere reductieverplichtingen (tot wel 25 procent) op zich dan waarvoor ze te boek stonden. Hoewel dit overkomt als zijnde een zeer grote emissiereductie, moet men in ogenschouw houden dat de keuze van het basisjaar 1990 voor Duitsland én Groot-Brittannië geen probleem was om aan deze emissiedoelstellingen te voldoen. Duitsland had net de hereniging achter de rug en was druk in de weer om de meest onrendabele industrieën in het voormalige Oost-Duitsland te sluiten. Groot-Brittannië was net begonnen om steenkool in haar centrales te vervangen door aardgas uit de Noordzee. Hiermee daalde de CO2-emissies van dit land aanzienlijk.

De vergaderingen in Den Haag waren dramatisch en de conferentie moest afgesloten worden zonder een overeenkomst. Als Europa tot een compromis was gekomen en emissiehandel had toegestaan, zoals door de VS werd gevraagd, dan had een overeenkomst voor de hand gelegen. Maar de West-Europese landen, en dan met name Frankrijk, wilden de VS eerder pijnlijk zien snijden in hun energiegebruik dan akkoord te gaan met de aankoop van ongebruikte Russische emissierechten. De Fransen hadden een punt: als ze de VS toe zouden staan om ongebruikte Russische emissierechten te kopen, dan zou dat een achteruitgang betekenen, omdat in dat geval de algehele emissies naar de atmosfeer toe in het geheel niet gereduceerd zouden worden.

Kort na de mislukking van de gesprekken in Den Haag werd George W. Bush gekozen als president van de Verenigde Staten. Tijdens zijn verkiezingscampagne had Bush zijn afkeer uitgesproken van het Kyoto Protocol op basis van dezelfde gronden als de Senaatresolutie. Maar hij deed tevens een belofte om de emissies van CO2 terug te brengen - een belofte die nogal onverwacht verscheen in een van zijn campagneredevoeringen. In plaats van afstand te nemen van deze verklaring, ging de regering Bush op een enigszins schizofrene wijze hiermee verder. Aan de ene kant voerde zij oppositie tegen het Kyoto Protocol, waarbij in essentie verklaard werd dat mondiale opwarming geen probleem was, terwijl men aan de andere kant reageerde met een plan voor reductie op termijn van koolstofdioxide. Ondanks dat het plan veel energiebesparingsmaatregelen zou vergen, zou het voorstel de totale uitstoot van koolstofdioxide toch doen stijgen, dus de milieubeweging was sowieso tegen. Om deze te sussen begon het Witte Huis met een energiepolitiek die deed voorkomen alsof koolstofdioxide en mondiale opwarming inderdaad ernstige bedreigingen waren. Een van de slechtste beleidsvoorstellen was een programma om koolstofdioxide - welke uitgestoten wordt door elektriciteitscentrales - af te vangen en op te slaan in ondergronds poreus geologisch gesteente of in de oceaan. Dit afvangen en opslaan kost energie en is daarom erg kostbaar. Het is ook volslagen overbodig: koolstofdioxide is immers geen milieuvervuilende stof; het wordt ook niet eens als zodanig geclassificeerd door de Clean Air Act, en het is geen onderwerp dat controle vereist van het Environmental Protection Agency.

De COP 2001 bijeenkomst in Marokko resulteerde uiteindelijk in een compromis over emissiehandel, waardoor Japan over de streep getrokken werd om het Kyoto Protocol te ratificeren. Dit compromis leek in het begin ook Rusland te charmeren. Met grote hoeveelheden ongebruikte emissierechten in de aanbieding - vanwege de economische ineenstorting gedurende de jaren '90 - stond Rusland op het punt om miljarden dollars op te strijken door de verkoop van "gebakken lucht" aan westerse landen. Maar toen de Verenigde Staten, onder Bush, weigerden het Kyoto protocol te ratificeren, bleek de gebakken lucht plotseling minder waardevol.

In september 2003 besloot Moskou ineens dat het Kyoto Protocol "wetenschappelijk gebrekkig" was en dat Rusland niet zou overgaan tot ratificering.

KYOTO IS DOOD, LANG LEVE KYOTO

Gedurende een korte periode was er sprake dat Europa Kyoto eenzijdig zou aannemen - zelfs zonder de Verenigde Staten en Rusland. Men blijft hierover in Europa over steggelen, waarbij er openlijke meningsverschillen bestaan tussen de EU-commissarissen voor energie- en milieuzaken. Er zijn gelijksoortige oproepen te beluisteren in Washington voor het eenzijdig installeren van een Kyoto-achtig regime. In de Amerikaanse Senaat hebben John McCain en Joe Lieberman een wetsvoorstel ingediend dat moet leiden tot: eenzijdige reductie van CO2-emissies over een bepaalde periode, waarbij emissiehandel en kredieten voor koolstofdioxide- "sinks", zoals het planten van bomen, tot de mogelijkheden blijven behoren. De "McLieberman bill", zoals dat wetsvoorstel is gaan heten, werd in november 2003 door de Senaat afgewezen, waarbij de senatoren voornamelijk volgens de partijdisciplines stemden.

Wat is dan nog de feitelijke toekomst van het Kyoto Protocol? Zonder Rusland is het onwaarschijnlijk dat de 55-procentsgrens wordt gehaald. Het Kyoto Protocol lijkt dus een dode letter.

Maar het concept van het Kyoto Protocol zou op dit moment wel eens helemáál niet dood kunnen zijn. Gedurende de laatste twaalf jaar, sinds Rio de Janeiro, is er een indrukwekkend aantal mensen zich mee gaan bemoeien: bureaucraten en nationale bureaucratieën; industrieën die wind- en zonne-energietechnologieën maken, verkopen en bedrijven; en een zeer groot aantal non-gouvernementele organisaties die er hun beroep van gemaakt hebben om klimaatangsten te verzinnen en aan te praten. Daar komt nog bij dat de Amerikaanse regering alleen al jaarlijks 4 miljard dollar te vergeven heeft aan klimaatonderzoek en aan onderzoek dat gerelateerd is aan het temperen van mondiale opwarming. Deze mensen zijn niet allemaal geïnteresseerd in de details van Kyoto; het belangrijkste voor hen is dat het proces gaande wordt gehouden.

Er blijft altijd een mogelijkheid bestaan dat een "nazaat van Kyoto" in de voetsporen zal treden van het nu ter ziele zijnde protocol. Het zal waarschijnlijk nog harder klinken dan het originele, misschien wel eens eerder een 25 procentreductie ten opzichte van de emissieniveaus in 1990, dan 5 procent. Maar in plaats van het halen van het beoogde doel in 2008-2012, zou de volgende generatie van Kyoto wel eens vast kunnen houden aan 2040-2050 - ver voorbij de zittingstermijnen van de huidige politici. Hoewel het nieuwe Kyoto op z'n minst wel eens lippendiensten zou kunnen bewijzen aangaande de verplichtingen van ontwikkelingslanden, zal het waarschijnlijk niet van hen verlangen om hun emissies te reduceren. Daarvoor in de plaats zou het nieuwe Kyoto wel eens in een vorm gegoten kunnen worden van "samentrekking en convergentie", dat nu erg populair is in Europese milieukringen. Het concept is dat ieder mens op deze planeet het recht heeft om dezelfde hoeveelheid koolstofdioxide uit te stoten; daarvoor moeten de ingezetenen van ontwikkelingslanden dezelfde emissiequota gegeven worden als de ingezetenen van de geïndustrialiseerde landen. Laatstgenoemden hebben het privilege van het kopen van ongebruikte emissierechten van hen die geen gebruik maken van hun toebedeelde quota. Met andere woorden: de wereld zal een gigantische inkomsten transfer tegemoet kunnen zien van de ontwikkelde- naar de ontwikkelingslanden.

Maar zoals sceptici al opmerkten, een dergelijk systeem zou geld transfereren "van de armen in de rijke landen naar de rijken in de armen landen". Het zou wel eens een perverse aansporing kunnen zijn voor kleptocratische dictators om hun bevolkingspolitiek te manipuleren om zo hun vangsten te vergroten. Als deze plannen doorgaan, dan zou het wel eens kunnen gebeuren dat grote industriële concerns hun productie overhevelen naar deze derdewereldlanden om zo overheidsreguleringen en boetes te voorkomen.

RATIONELE MILIEUPOLITIEK

De eerste en meest belangrijke stap om te komen tot een meer weloverwogen milieupolitiek, heeft te maken met de daaraan ten grondslag liggende wetenschap. De veronderstellingen van de klimaatmodellen moeten publiekelijk zo snel en systematisch mogelijk bekritiseerd worden en wanneer zij na nauwkeurig onderzoek niet overeind blijven, dan moet deze veronderstellingspolitiek direct door de Amerikaanse regering afgewezen worden.

De tweede stap zal gebaseerd moeten zijn op economie. Economen moeten overtuigende bewijzen laten zien van hetgeen reeds blijkt uit de gegevens: dat een bescheiden opwarming in de pas zal lopen met een stijging van het BNP, een hoger gemiddeld inkomen en een verbetering van de levensstandaards wereldwijd; en dat koolstofdioxide eerder een groeistimulatie is voor landbouwproducten en bossen, dan een milieuverontreinigende stof. Economen zullen ook moeten aantonen dat controle over koolstofdioxide een zware economische wissel trekt, in het bijzonder voor de lagere inkomensgroepen. Dit is enkel een zaak van feiten kenbaar maken.

Tot slot moeten we politieke stappen ondernemen om de schade uit het afgelopen decennium ongedaan te maken en om dergelijke schade voor de toekomst te voorkomen. We zouden de Amerikaanse handtekening onder het Kyoto Protocol moeten uitgummen, omdat het toespelingen maakt over de intentie tot ratificeren. En we zouden gebruik moeten maken van de optie genoemd in Artikel 25 van de FCCC, en ons terug moeten trekken uit het mondiale klimaatverdrag. De reden voor deze terugtrekking is duidelijk: de grote hoeveelheden geld die nu besteed worden aan alle aspecten van mondiale opwarming, bouwen op een perverse wijze een achterban op die er belang bij heeft in voortzetting van de verdraaiing van feiten en in de voortgang over paden die nergens toe zal leiden.

Over enkele jaren zal een nieuwe generatie wereldburgers de werkelijke bedreigingen - zoals internationaal terrorisme, of massavernietigingswapens - hebben overleefd, en kan die generatie mogelijk terugkijken op de huidige periode in de menselijke geschiedenis als zijnde een gepasseerde misstap die een groot deel van de westelijke wereld in haar grip had. Tegen die tijd zal het merendeel van de fossiele brandstofbronnen uitgeput zijn, zullen de energiekosten mogelijk binnen de perken gehouden worden door de massale inzet van kernenergie of zelfs van nieuwe technologieën en zal de grootste bezorgdheid zijn dat een nieuwe ijstijd in het verschiet ligt omdat onze huidige, milde interglaciale periode ten einde loopt.


S. Fred Singer is Professor Emeritus in Milieuwetenschappen aan de Universiteit van Virginia en president van het Science & Environmental Policy Project, gevestigd in Arlington, Virginia. Hij was de eerste directeur van de U.S. Weather Satellite Service en Hoofdwetenschapper van het Ministerie van Transport. Zijn meest recente boek is Hot Talk, Cold Science: Global Warming's Unfinished Debate (Independent Institute, Oakland, California).

Bron: S. Fred Singer, "The Kyoto Protocol: A Post-Mortem," The New Atlantis, Number 4, Winter 2004, pp. 66-73.

Eerder gepubliceerd door het Ethics and Public Policy Center, Washington, D.C.

quote:

Een koude broeikas

John Daly (27 jan 04)

Het is ooit eens begonnen als een duistere theorie in de periferie van het wetenschappelijke denken over het klimaat; het idee dat 'mondiale opwarming' wel eens iets zou kunnen beramen om Europa en Noord-Amerika in een nieuwe ijstijd te doen belanden en nog wel binnen de duur van een mensenleven.

De theorie zegt eigenlijk dat een toename in de toevloed van zoetwater in de Noord-Atlantische Oceaan wel eens het natuurlijke zinken van zoutwater in de Noordelijke IJszee bij Noorwegen zou 'kunnen' verstoren. Dit natuurlijke zinken van zoutwater trekt warmer water vanuit het zuiden aan (Golfstroom) dat Europa opwarmt. Als er geen Golfstroom meer is, dan zou Europa wel eens in dezelfde klimatologische condities 'kunnen' komen als Labrador, Canada, dat op dezelfde breedtegraad ligt. Met andere woorden, mondiale opwarming zou wel eens een nieuwe ijstijd in Europa in gang kunnen zetten.

En het precedent voor dit bizarre scenario? Zo'n 10.700 jaar geleden deed zich een dergelijke gebeurtenis voor gedurende de periode die ook wel de 'Jonge Dryas' genoemd wordt, waarbij enorme hoeveelheden zoetwater, afkomstig van de smeltende ijskappen van Noord-Amerika en Europa, de soortelijke massa van zeewater verminderde, waardoor de Golfstroom tot staan werd gebracht gedurende zo'n 300 jaar. Toen de ijskappen eenmaal weggesmolten waren, werd de Noord-Atlantische Oceaan weer zout genoeg om de Golfstroom weer in gang te zetten.

Maar waar zouden de enorme hoeveelheden zoetwater op de dag van vandaag vandaan moeten komen? De angstindustrie zegt bescheiden 'meer regenval' - door mondiale opwarming. Dit is een absurde bewering omdat er nimmer een dergelijke hoeveelheid regen zal kunnen vallen die de enorme hoeveelheden smeltwater uit de Jonge Dryas-periode kan vervangen. Als de Golfstroom zwakker zou worden, dan zou er een expansie plaatshebben van het Arctische zeeijs in de Noord-Atlantische Oceaan, waar de Golfstroom uiteindelijk in de diepte van de oceaan verdwijnt en via de oceaanbodem terugkeert naar het zuiden. Maar een dergelijke ijsexpansie vindt momenteel niet plaats. Er zijn zelfs geleerden die beweren dat het zeeijs aan het afnemen is, hetgeen suggereert dat de Golfstroom sterker is dan ooit.
Dat was dus de theorie, een parasitisch aanhangsel van de bredere mondiale opwarmingstheorie, die zoals gebruikelijk ondersteund wordt door 'modellen'. Maar toen begon de onvolprezen BBC het proces te starten van het zacht maken van het publiek voor deze allernieuwste apocalyptische visie middels de Tv-documentaire "The Big Chill", die eind vorig jaar aan de kijkers getoond werd. Het is angstaanjagend materiaal, temeer omdat het publiek geneigd is de BBC, boven alle andere media, op haar woord te geloven.

De laatste bijdrage komt van The Independent (UK) met het angstverhaal van hun milieuredacteur, Geoffrey Lean. Hij opende met deze dramatische kop - "Mondiale Opwarming zal Groot-Brittannië binnen enkele decennia' in een nieuwe ijstijd storten", gevolgd door deze openingsverklaring: "Groot-Brittannië zal waarschijnlijk binnen een mensenleven door mondiale opwarming in een nieuwe ijstijd terechtkomen, zoals door nieuw onderzoek gesuggereerd wordt." (Merk op dat 'zal' veranderd is in 'waarschijnlijk'). Er is natuurlijk altijd een dramatisch 'nieuw onderzoek', afkomstig van een broeikasindustrie die haar voortbestaan dankt aan het zaaien van angst onder het publiek. Het gebruikelijke "nog erger dan eerder werd aangenomen" is een standaard cliché bij dergelijke verhalen.

In mei dit jaar zal er nog meer olie op het vuur gegooid worden met het uitbrengen van de nieuwste publiekstrekker uit Hollywood, "The Day After Tomorrow", met in de hoofdrol Dennis Quaid als 'klimatoloog'. Quaid was geweldig als de altijd lachende vader van de meisjestweeling in "The Parent Trap", maar in zijn laatste film zien we hem als milieuheld in de lange reeks van rampenfilms uit Hollywood. De film zal waarschijnlijk, vanwege de speciale effecten, het aanzien meer dan waard zijn, maar het is slechts een film ter vermaak en kan dus niet serieus genomen worden.

Nu die angst voor echt wordt versleten, loopt de hele industrie weer achter de massa aan. Het is een onderzoek naar argumenten, niet van klimaatwetenschap, maar van hysterische massapsychologie in actie onder onnozele, in hoog aanzien staande, intellectuelen en klimaatwetenschappers die beter hadden moeten weten.

Het was voor de broeikasindustrie een fundamentele wetenschappelijke fout om individuele weersgebeurtenissen, zoals hittegolven en droogtes, te identificeren als zijnde de indicatoren van mondiale opwarming. Gebeurtenissen variërend van overstromingen in Groot-Brittannië, bosbranden in Australië, de hittegolf in het Europa van 2003, Atlantische orkanen, tornado's en de droogtes in Australië en de VS, zijn ontelbare keren door de top van broeikaswetenschappers in verband gebracht met 'mondiale opwarming'. Zij beweren zelfs dat de klimaatmodellen dergelijke gebeurtenissen kunnen voorspellen, alhoewel klimaatmodellen per definitie klimaatmodellen zijn en geen weermodellen. Met andere woorden, ze zijn zelfs niet eens ontworpen om weersgebeurtenissen te voorspellen, laat staan dat ze de link kunnen leggen tussen dergelijke gebeurtenissen en 'mondiale opwarming'.

De vanzelfsprekende valstrik bij het in verband brengen van weersgebeurtenissen met mondiale opwarming, is dat koudegolven (zoals de recente Arctische koudegolf die Noord-Amerika en kortgeleden ook zuidoost Europa in haar greep had) die geheel tegen de opwarmingstheorie ingaan, ook uitgelegd moeten worden in termen van die theorie. Dat is waarom deze nieuwe 'ijstijd'-angst zo bruikbaar is voor een broeikasindustrie die de gehele tijd (en met het geld van de belastingbetalers) met het ene na het andere mondiale catastrofescenario op de proppen komt. Door het oproepen van de mogelijkheid dat 'mondiale opwarming een ijstijd kan veroorzaken', heeft de broeikasindustrie zich nu in een positie gemanoeuvreerd waarin zij pretendeert in staat te zijn elke weersgebeurtenis, of die nu warm of koud is, als een bewijs te zien van mondiale opwarming. Kop, we winnen; munt, u verliest. Er is nu een gesloten logisch systeem ontstaan waarin de theorie ongevoelig is voor welk extern bewijs dan ook dat het tegen zou kunnen spreken. Dit is een intellectueel zwart gat waar de klimaatwetenschappers niet in geduwd zijn, maar waar ze zelf enthousiast in gesprongen zijn met een geringe waardering voor de basisprincipes in de wetenschap.

Neem het de media maar niet kwalijk - de klimaatwetenschap heeft het aan zichzelf te wijten dat ze verzeild is geraakt in deze absurde situatie, waarbij een complete wetenschap ongevoelig lijkt te zijn voor externe bewijzen die de quasi religie die ze omarmd ter discussie stelt. De aangetoonde expertise in elke complexe discipline vereist enige deskundigheid onder het niet-gespecialiseerde publiek. Maar de vele vergissingen in deze tak van wetenschap zijn zo grof dat ze het kleine beetje gezag wat ze nog had te grabbel heeft gegooid.


Dit is het laatste artikel van John voor zijn dood. De website van John was een grote bron van informatie die op een snelle manier de leugens van mondiale opwarmingspropaganda opmerkte. We zullen zijn regelmatig verschenen updates en informatieve inzichten erg missen.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 23:14 schreef Lyrebird het volgende:
Mooi werk Speadfreak1.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 23:14 schreef Lyrebird het volgende:
Mooi werk Speadfreak1.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 23:47 schreef Sidekick het volgende:

[..]

Ach, iedereen kan googlen en selectieve artikelen aanhalen, en dan patsen met de lengte ervan. Hetzelfde als die Peter Siebelt onzin.

Het is een enorme anti-climax om een wis-, natuur- en scheikundige, tevens klimaatspecialist ( ), te zien verschuilen achter wat artikelen die hij vandaag heeft opgezocht.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 23:47 schreef Sidekick het volgende:

[..]

Ach, iedereen kan googlen en selectieve artikelen aanhalen, en dan patsen met de lengte ervan. Hetzelfde als die Peter Siebelt onzin.

quote:

Het is een enorme anti-climax om een wis-, natuur- en scheikundige, tevens klimaatspecialist ( ), te zien verschuilen achter wat artikelen die hij vandaag heeft opgezocht.

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 22:57 schreef speedfreak1 het volgende:
Over de warme golfstroom die tot stilstand zou komen:
[..]

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:02 schreef kLowJow het volgende:

[..]

Dit zal waarschijnlijk al behandeld zijn, maar even kort. Ik dacht dat de grote hoeveelheid zoetwater, nodig om de Golfstroom te stoppen, juist het resultaat zou moeten zijn van het smelten van de ijskappen die uit zoetwater bestaan, niet door meer regen?
Bijvoorbeeld op Antarctica (26 miljoen km3 zoet water) en Groenland: (3 miljoen km3).

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:04 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

Ja, maar als nou eens blijkt dat de ijskappen niet afsmelten? Gaat één van de artikelen over...... Verder zijn de poolkappen een grapje vergeleken met de hoeveelheid landijs van het glaciaal dat de golfstroom 10000 jaar geleden tot stilstand bracht. Het is dus onder huidige omstandigheden nu niet en in de toekomst niet, tenzij er een nieuwe ijstijd zou komen, mogelijk dat de golfstroom tot stilstand komt.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:24 schreef kLowJow het volgende:

[..]

Maar goed, los van de vraag of er een ijstijd aan zit te komen. Met hoeveel meter zou de zee moeten stijgen om het ons flink lastig te maken?

quote:

Als ik even kijk naar de hoeveelheid beschikbaar zoet water in de ijskappen... Er is zo'n 426.470 km3 zoet water nodig om de zeespiegel een meter te laten stijgen. Dat zou betekenen dat bij elke 1.47% van de ijskappen die smelt, de zeespiegel een meter stijgt. Hoe groot de temperatuurstijging moet zijn om dit te bereiken zal ik de volgende keer wel opzoeken.

quote:

Wat ik op zich wel grappig vind is dat jij (of liever het artikel dat je aanhaalt, wat ik overigens nog niet gelezen heb) suggereert dat het niet vaststaat dat de ijskappen aan het smelten zijn, en/of dit steeds meer zullen doen. Dit lijkt me toch vrij simpel objectief vast te stellen. Ze worden toch al een tijdje in de gaten gehouden? Hoe kan men het dan zelfs over dit soort "eenvoudige" zaken oneens zijn?

quote:

Op vrijdag 10 juni 2005 23:47 schreef Sidekick het volgende:
Ach, iedereen kan googlen en selectieve artikelen aanhalen, en dan patsen met de lengte ervan. Hetzelfde als die Peter Siebelt onzin.

Het is een enorme anti-climax om een wis-, natuur- en scheikundige, tevens klimaatspecialist ( ), te zien verschuilen achter wat artikelen die hij vandaag heeft opgezocht.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:35 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

De zee stijgt niet, het land daalt. In Scandinavië stijgt het land.

[..]

Verreweg het meeste ijs zit reeds onder water. Daarbij komt dat als het ijs smelt het volume kleiner wordt. Verder heeft onderzoek dus uitgewezen dat de temperatuur van de polen weliswaar fluctueert, maar feitelijk over een lange periode gezien constant is. Er is dus blijkbaar niet echt iets aan de hand.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:30 schreef Sidekick het volgende:
Ik vat even de drogredeneringen van speedfreak en zijn artikelen samen:

- de weersextremen van de laatste decennia vallen goed samen met onderzoeksmodellen van wetenschappers. Eerste drogreden: dat kan alleen maar betekenen dat de wetenschappers die voorspellingen dus hebben gedaan om "poen te graaien". Dus ook al zijn de onderzoeksmodellen betrouwbaar gebleken; dankzij het geprojecteerde motief van geld is het onzin.

quote:

-"Kleine" temperatuurstijgingen worden gebagateliseerd, ook al zijn dergelijke veranderingen van grote invloed op ons klimaat.

quote:

- De hoger dan gemiddelde temp-stijging in Nederland ten opzichte van ander West-Europese landen wordt als onzin bestempeld omdat Nederland verder bij de evenaar vandaan ligt dan bijvoorbeeld Belgie of Frankrijk. Natuurlijk, bij de evenaar is het warmer, maar voor een stijging van de temperatuur is de evenaar helemaal niet relevant.

quote:

- Over een eventuele stijging van 50 graden in de komende 5000 jaar of andere doemscenario's op een dergelijke termijn hoeven we niet wakker te liggen, want dan zijn we dood.

quote:

- Gezondheidsrisico's door extreem warm weer wordt gepoogd te ontkrachten door te vermelden dat mensen juist de zon en hitte opzoeken. Alsof McDonalds een persbericht uitbrengt dat junkfood niet ongezond is omdat ze meer klanten krijgen.

quote:

- Extreem koud weer zal wrs veel slachtoffers eisen, dus hoe warmer hoe minder kans op slachtoffers is de redenering. Hoe warmer hoe beter weet speedfreak als wis-, natuur-, en scheikundige dan te concluderen. Hoe verzin je het?

quote:

- Het smelten van gletsjers wordt hoofdzakelijk veroorzaakt door verandering van neerslag, en dus niet door temperatuurstijging. Dat zou iedere glacioloog je kunnen vertellen, aldus een van de artikelen. Dat neerslag weer onder andere afhankelijk is van temperatuurschommelingen wordt dan opeens vergeten.

quote:

- Een regionaal verschil van het zeespiegelniveau voor onmogelijk houden.

quote:

- Omdat we nog niet de temperaturen hebben bereikt van een andere interglaciaal, wordt er beredeneert dat er geen sprake is van een menselijk invloed. Alsof alle cycli hetzelfde verlopen.

quote:

- Maar ondanks dat het zeer normaal is dat we temperatuurstijgingen hebben omdat we in een interglaciaal zitten, wordt er juist gesproken van een temperatuursdaling van de afgelopen 40 jaar op sommige plekken en dat die vanzelfsprekend metingen over langere periodes teniet doen.

quote:

- De twee laatste punten even samenvattend: temperatuurstijging is heel natuurlijk en normaal, maar het is juist kouder geworden. Dat is het betere werk.

quote:

- Het is dus volop klagen over de doemscenario's van klimaatwetenschappers, maar dan lees ik opeens dat de uitvoering van Kyoto de wereldeconomie in gevaar doet brengen (gaat het licht uit? ). Zie het eerdere artikel in dit topic waar gemeld wordt dat het simpelweg totaal toepassen van de milieuvriendelijke technologie dat we in huis hebben al voldoende is.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:47 schreef Sidekick het volgende:
Waar ik het wel mee eens ben in die artikelen (en dat wordt ook beaamt in de bekritiseerde onderzoeken), is dat er nog wel onduidelijkheid bestaat in hoeverre de mens invloed heeft en over het meenemen van alle factoren bij klimaatsveranderingen. De vaak niet zuivere weersvoorspellingen laten al zien dat het zeer lastig blijft om het klimaat goed in kaart te brengen. Het gaat dan uiteraard ook voornamelijk over "het grotere plaatje", en algemene tendensen. Alleen de tendens naar voren brengen dat we in een interglaciaal zitten is dan niet voldoende om de invloed van de mens totaal uit te sluiten.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:30 schreef Sidekick het volgende:
- Een regionaal verschil van het zeespiegelniveau voor onmogelijk houden.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:58 schreef speedfreak1 het volgende:
Jij bent echter reeds zo niet meer te redden geïndoctrineerd

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 00:35 schreef speedfreak1 het volgende:Verreweg het meeste ijs zit reeds onder water. Daarbij komt dat als het ijs smelt het volume kleiner wordt. Verder heeft onderzoek dus uitgewezen dat de temperatuur van de polen weliswaar fluctueert, maar feitelijk over een lange periode gezien constant is. Er is dus blijkbaar niet echt iets aan de hand.

quote:

Feiten over de Zuidpool
Antarctica is the coldest continent. The world's record low temperature of -89.2° C (-128.5° F) was recorded there. The mean annual temperature of the interior is -57° C (-70° F). The coast is warmer. Monthly means at McMurdo Station range from -28° C (-18.4° F) in August to -3° C (26.6° F) in January. Along the Antarctic Peninsula, temperatures as high as 15° C (59° F) have been recorded. The strong winds often make it seem even colder.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 01:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Communicerende vaten. Het is onmogelijk om de zee voor de Nederlandse kust te laten stijgen, zonder dat het zeeniveau voor de kust van Alaska stijgt. Al deze watermassa's zijn met elkaar verbonden en water stroomt naar het laagste punt.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 11:06 schreef zakjapannertje het volgende:

[..]

zoiets is mogelijk, bv. bij een sterke zuidwestenwind kan de waterspiegel hoger zijn bij zeg maar Urk dan bij Pampus, op globaal niveau vind je zoiets bv. terug in de Pacific waar sterke passaatwinden het warme water naar het westen, richting Indonesie, stuwt (tenminste als El Nino daar niet bezig is, dan is er geen sterke passaatwind om te voorkomen dat het niet richting westen gaat)

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 01:06 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

Weersvoorspellingen hebben niets met het klimaat te maken. En verder heb je dus daadwerkelijk niet begrepen wat er in die artikelen staat. Er wordt notabene gewoon aangetoond dat de mens geen invloed op het klimaat heeft. Maar ja, als je in een dogma zit vastgeroest.......

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 01:35 schreef Lyrebird het volgende:

[..]

Communicerende vaten. Het is onmogelijk om de zee voor de Nederlandse kust te laten stijgen, zonder dat het zeeniveau voor de kust van Alaska stijgt. Al deze watermassa's zijn met elkaar verbonden en water stroomt naar het laagste punt.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 01:03 schreef speedfreak1 het volgende:
Verder valt het op dat meneer Sidekick poogt om werk van mensen die er daadwerkelijk heel wat meer van weten dan hij probeert te bestrijden. Hij is natuurlijk niet op de hoogte met het feit dat deze artikelen van academici zijn die daadwerkelijk veel hebben gepubliceerd, en internationaal zeer hoog aangeschreven staan. Maar hij weet het allemaal beter....... NOT!!!!

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 11:51 schreef Sidekick het volgende:

[..]

Je poogt werk te bestrijden van mensen die er ook veel verstand van hebben. Maar dan kom je met het motief geld, om dat werk te diskwalificeren.

Niet dat dit zoveelste autoriteits-argument ook maar enige indruk op mij maakt. De arrogantie dat jij het zoveel beter weet komt alleen maar aan het licht, en het overschaduwd andere argumenten nogal.

quote:

Op zaterdag 11 juni 2005 11:18 schreef speedfreak1 het volgende:

[..]

Stromingen in de oceaan zijn convectiestromen, die worden veroorzaakt door temperatuurverschillen. Ik zal niet ontkennen dat het verschijnsel inderdaad op een kleine schaal op het Ijsselmeer optreedt, maar op oceaanniveau lijkt het mij nogal sterk dat wind hoogteverschillen in de zeespiegel zou veroorzaken. Overigens is een passaatwind ook al sinds het begin der tijden aanwezig, dat is namelijk ook een convectiestroom, dus is er ook daar eigenlijk niet iets bijzonders aan de hand.