Syd Barrett - Geniale muziek van een idioot

quote:

Op maandag 6 juni 2005 17:47 schreef kamagurka het volgende:

[..]

Dat bedoel ik nou, gelijk komen de PF fans je kop eraf bijten.

Nou nou, kalm maar, overdrijven is ook een vak. De tijd dat ik PF-bashers hun kop afbeet ligt gelukkig achter me. En 'gros' is volgens mij het merendeel (correct me if I'm wrong, heb geen Van Dale hier) en PF heeft eigenlijk maar weinig echt hele lange nummers gemaakt - ondanks wat het cliche wil.
Voor echt oeverloos gepiel moet je meer bij Yes zijn, waar ik dan ook een teringhekel aan heb.

Terug naar Syd: ik vind zijn stem het mooist op zijn solo-albums, waarschijnlijk ook omdat die nummers persoonlijker zijn. Als hij zingt over z'n meissie dat ie kwijt is, is hij beter op dreef dan als hij zingt over a little man named Grimble Grumble. Komt gewoon door het onderwerp.

quote:

Op maandag 6 juni 2005 18:02 schreef Soul79 het volgende:

[..]

Nou nou, kalm maar, overdrijven is ook een vak. De tijd dat ik PF-bashers hun kop afbeet ligt gelukkig achter me. En 'gros' is volgens mij het merendeel (correct me if I'm wrong, heb geen Van Dale hier) en PF heeft eigenlijk maar weinig echt hele lange nummers gemaakt - ondanks wat het cliche wil.
Voor echt oeverloos gepiel moet je meer bij Yes zijn, waar ik dan ook een teringhekel aan heb.

Terug naar Syd: ik vind zijn stem het mooist op zijn solo-albums, waarschijnlijk ook omdat die nummers persoonlijker zijn. Als hij zingt over z'n meissie dat ie kwijt is, is hij beter op dreef dan als hij zingt over a little man named Grimble Grumble. Komt gewoon door het onderwerp.

Hmm, ik tel toch zeker zo'n 5 platen uit hun discografie met nummers van rond de 8 minuten, 18 minuten tot en met 23 minuten (echoes). Voor die tijd zeker vrij pompeus.
Maargoed, daar gaat het niet om inderdaad. Laten we zeggen dat het een risico is van een experimentele band dat ze ook regelmatig missers uitbrengen. Als het ook maar pareltjes oplevert. En daar ben ik wel van overtuigd in elk geval

De zang in Arnold Layne komt me het meest bovendrijven (tis geen muziek die ik dagelijks draai) en dat vind ik stukken beklijvender dan die hese zang van Gilmour in het latere werk. Maar toen is de muziek idd wel steeds meer een boventoon gaan voeren waarschijnlijk..

See Emily Play is ook een sterk Barrett-nummer.

Redelijk verdienstelijk door Bowie gecovered trouwens.

quote:

Op maandag 6 juni 2005 18:02 schreef Soul79 het volgende:

[..]

...
Terug naar Syd: ik vind zijn stem het mooist op zijn solo-albums, waarschijnlijk ook omdat die nummers persoonlijker zijn. Als hij zingt over z'n meissie dat ie kwijt is, is hij beter op dreef dan als hij zingt over a little man named Grimble Grumble. Komt gewoon door het onderwerp.

Daar ben ik het niet mee eens. Sommige van zijn solo-nummers zijn nog net niet over het randje van complete gekte, maar de meeste zijn dat wel. Bij de Pink Floyd-nummers had hij ze ook niet allemaal geweldig op een rijtje, maar daar zit hij nog aan de geniale kant van zijn waanzin. Ik denk ook niet dat je nummers als 'Jugband Blues' en 'Bike' als nummers moet beschouwen die nergens over gaan. Hij zegt in die nummers mijns inziens meer dan in de waanzin die hij later maakt, getuige het laatste couplet van 'Bike':

'I know a room full of musical tunes
Some rhyme
Some ching
Most of them are clockwork
Let's go into the other room and make them work '

Ik denk dat het gehele nummer zijn gekte beschrijft en in dit laatste couplet vraagt hij hulp, maar dat zijn slechts interpretaties van een leek.

By the way: ik haat Tolkien, en ik hoor in de muziek van Pink Floyd dan ook gelukkig nooit iets wat me aan Tolkien doet denken.

bike gaat volgens mij wel degelijjk ergens over. het gaat namelijk over doctor hoffman, de uitvinder van lsd. hij was op zoek naar een middel om pijn bij geboortes te beperken. iets met weeën in ieder geval. hij probeerde diverse chemische samenstellingen. allemaal uitgedrukt in delta. toen hij bij delta25 uitkwam, de 25ste samenstelling, morstte hij wat op zijn hand. niet lang daarna heeft hij zijn laboratorium verlaten. hij ging naar huis per fiets. en halverwege de weg naar huis fietste hij zo de wonderlijke wereld van lsd delta 25 in. en dat is precies wat je in dat nummer hoort gebeuren. overigens heeft motorpsycho dat grapje nog iets verder doorgevoerd en zelfs een nummer Dr. Hoffmann´s Bicycle genoemd. maar goed bike dus. het eerste couplet is voor mij duidelijk maar volgens mij heeft hij daarna er wat op los zitten rijmen., voor mij is het altijd zo klaar als een lsd klontje geweest waar het over ging.

en daar het is de fiets met de doctor erop.



waren best goeie tripjes trouwens 8)

en dat je tolkien haat kan ik me voorstellen. toch denk ik dat barrett het verslond. net als die hele progrock scene die in die tijd onstond en waar david gilmour nooit openlijk bij heeft willen horen.

Jeetje, dat van Bike klinkt wel heavy. Hoe dan ook, Bike is juist weer wel een nummer met tekstuele inhoud, heel bizar maar tegelijk tragisch, en ook algemeen erkend als een meesterwerk. Zonder dat van wat jij nu zegt zou ik zeggen dat het een manier is om tegen een meisje te zeggen dat je heel erg van haar houdt, maar niet weet hoe dat te zeggen, en er daarom maar wat op los kletst, om daarna bijna fluisterend te zeggen 'you're the kind of girl that fits in with my world'.

Maar ook een nummer als The scarecrow heeft inhoud, hoewel het op het eerste gezicht knap onbenullig lijkt. In 2 minuutjes schetst Barrett daar een beeld van een eenzame, wat trieste, maar niet geheel ongelukkige vogelverschrikker. Echt briljant.

Op 'The madcap laughs' zingt hij wat directer over de dingen die hem bezig houden - namelijk vrouwen die hij mist en/of waar hij van houdt. Dat album is ook echt een singer/songwriter album.

Maar goed, zowel Piper als de latere Barrett vind ik geweldig, maar op een andere manier.

[ Bericht 2% gewijzigd door Soul79 op 07-06-2005 10:51:39 ]

Ik vind de link tussen 'Bike' en de ontdekking van LSD door Dr. Hoffman wel een beetje vergezocht, eerlijk gezegd. In de songtekst van het nummer zijn iig toch niet echt duidelijke verwijzingen te vinden. Desondanks blijft het wel een mooi verhaal.

In 'The Gnome' hoor ik zelf altijd wel iets Tolkien-achtigs, ook al heb ik daar zelf ook niet zoveel mee.

Bike is wel mijn lievelingsnummer, maar dat LSD verhaal kende ik niet. Ik ga mee met Zanderrr; volgens mij is het vergezocht, of misschien ben ik wel erg naïef.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 09:30 schreef sig000 het volgende:

[..]

LSD was in die dagen net zo gewoon als XTC nu.

Wat bedoel je daar precies mee? Dat 't juist wel gewoon was, of juist niet?
Ik heb zelf namelijk geen flauw idee op welke schaal XTC-gebruik voorkomt vandaag de dag.. Afgezien van die paar gabberfeestjes valt dat wel mee toch?

Bike is in mijn ogen gewoon een grappig rijmelarijtje, met op het einde de betekenis: we hebben gewoon wat leuke deuntjes die we spelen. Niks meer niks minder...

Zoals John Lennon om de analisten te treiteren I am the walrus schreef, waar mensen die ook nog steeds proberen te doorgronden.

LSD was toentertijd trouwens ook niet zo gewoon als je nu doet voorkomen, alhoewel het in die kringen wel regelmatig gebruikt werd. Syd experimenteerde veel, bijvoorbeeld ook met paddo's.

Ik weet niet of we achter Bike echt diepzinnige betekenissen moeten zoeken (behalve dan dat hij van een meisje houdt), maar Barrett was volgens mij niet zo berekenend als Lennon dat hij om de critici te sarren een zogenaamd-diepzinnig-onzin-nummer schreef. Zou wel stoer zijn op je debuutalbum.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 11:21 schreef Soul79 het volgende:
Ik weet niet of we achter Bike echt diepzinnige betekenissen moeten zoeken (behalve dan dat hij van een meisje houdt), maar Barrett was volgens mij niet zo berekenend als Lennon dat hij om de critici te sarren een zogenaamd-diepzinnig-onzin-nummer schreef. Zou wel stoer zijn op je debuutalbum.

Het maakt bij teksten niet zoveel uit wat de bedoeling was. Een echt goede tekst laat ruimte voor interpretaties. Voor mij betekent de tekst van Bike een beschrijving van waanzin met op het eind de bewustwording dat de schrijver ervan echt zijn verstand verliest. Voor jouw betekent het een liefdesliedje, voor weer iemand anders kan het weer wat anders betekenen. Mooi toch?

Eigenlijk is Piper at the Gates of Dawn het enige échte Pink Floyd-album. De rest -waarvan ik zeker niet wil beweren dat het allemaal crap is- is op z'n best een tribute-to.

edit:
Wat "Bike" betreft: die oertrip van Hoffmann is uittentreure beschreven in de drugsliteratuur. Overbekend verhaaltje dus; en het zou best kunnen dat ook Barrett zich hierdoor zijdelings heeft laten inspireren toen hij tekstjes aan het schrijven was.
Meer zou je er niet over moeten denken.

Als ik nog 'ns naar die song kijk, vind ik deze regel veelzeggender:

You're the kind of girl that fits in with my world.
I'll give you anything, ev'rything if you want things.

Dáár gaat het over.

[ Bericht 62% gewijzigd door Ringo op 07-06-2005 14:04:53 ]

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 10:39 schreef webfreak het volgende:

[..]

Wat bedoel je daar precies mee? Dat 't juist wel gewoon was, of juist niet?
Ik heb zelf namelijk geen flauw idee op welke schaal XTC-gebruik voorkomt vandaag de dag.. Afgezien van die paar gabberfeestjes valt dat wel mee toch?

Ik denk dat jij de partyscene van de afgelopen 10 jaar toch heel was bent misgelopen

"een paar" gabberfeesjes? Wel ns van dancevalley gehoord met 90.000 man aan bezoekers, merendeels stijf van de xtc? sensation? impulz... etc etc..

En LSD was toendertijd inderdaad behoorlijk bekend in het uitgaanscircuit, misschien niet bij bleekneusjes die thee zaten te drinken op de bank met een kaakje erbij, maar daar hebben we het dus niet over. T gaat over de jongerencultuur van toen. Iedereen kende wel iemand die met acid bezig was, net zoals de meeste jongeren nu wel iemand kennen die aan de xtc is.. als ze het zelf al niet ns hebben gedaan

ik vind de tekst van bike eigenlijk helemaal nergens over gaan. behoorlijk van de hak op de tak. de kenmerken van een psychedelische ervaring maken echter dat woorden altijd te kort schieten. het geheel draagt een gevoel uit. en mijn gevoel zegt me dat dit over die fietstocht van hoffman gaat, of althans, er ten dele over gaat. en die girl waar hij het over heeft kan ook een synoniem zijn voor die psychedelische ervaring. barrett was er namelijk aan verslingerd, misschien wel zo heftig dat hij het als een persoon ging zien (komt wel meer voor als je literatuur op naslaat). die room full of muscial tunes lijkt me ook wel duidelijk, met psychedelische drugs boor je krochten aan in de ziel die anders gesloten blijven. blijft die muis over, gerald, daar kan ik niks mee, maar er moet tenslotte ook iets te raden overblijven. dus als ik voor mezelf alles bij elkaar optel komt ik toch bij die lsd uit. de muziek bezongen en bezien als vehikel om luisteraars op mee te voeren, een fiets als prachtig synoniem daarvoor, en tevens de link met dr hoffman. voor mij werkt het nummer zo. dat verklaart tevens het einde van het nummer. er word wat aan een deur gerommeld die schiet open, en ik hoor daarna toch echt een soort van fiets die langs een meer met zwanen rijd. kan aan mij liggen maar misschien heb ik er wel te vaak op getript.

Syd Barrett zelf, in 1968:
"Bike, it's just a nursery rhyme. You know, everyone knows, running into someone, someone nice, beautiful, got-to-have... it's all about that. Might think it's about drugs, inside sceneries, a loony on acid, hell no... [...] Actually I wrote this song totally clean, on a boat trip with some old school friends. It's about childhood, innocence, the past... [...] Who's on acid anyway? Nobody. It's all bull shit. People asking me wether my fantasies are related to drugs. What? Please... I am just a kid, still, forever. No point."

---

Tsja.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 15:14 schreef Ringo het volgende:
It's about childhood, innocence, the past... [...]

Inderdaad en de rest is gewoon gossip. .

Bike.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 13:56 schreef Ringo het volgende:
Eigenlijk is Piper at the Gates of Dawn het enige échte Pink Floyd-album. De rest -waarvan ik zeker niet wil beweren dat het allemaal crap is- is op z'n best een tribute-to.

t zijn gewoon 2 verschillende bands. Ik bedoel, als na de dood van Jim Morrisson The Doors een goeie muzikant erbij hadden gehaald en 1 van de andere leden had zich ontpopt als een goeie tekstschrijver, en ze waren daarna hillbilly-muziek gaan maken, dan waren The Doors ook 2 verschillende bands geweest.

En als je van de muziek van Piper houdt, dan betekent dat in de verste verte niet dat je van The wall zult houden. Dat staat zo ver van elkaar.

quote:

Op dinsdag 7 juni 2005 15:14 schreef Ringo het volgende:
Syd Barrett zelf, in 1968:
"Bike, it's just a nursery rhyme. You know, everyone knows, running into someone, someone nice, beautiful, got-to-have... it's all about that. Might think it's about drugs, inside sceneries, a loony on acid, hell no... [...] Actually I wrote this song totally clean, on a boat trip with some old school friends. It's about childhood, innocence, the past... [...] Who's on acid anyway? Nobody. It's all bull shit. People asking me wether my fantasies are related to drugs. What? Please... I am just a kid, still, forever. No point."

Klinkt alsof ie ze tijdens dat interview al niet meer helemaal op een rijtje had.

Wat Bike betreft, het zou zeker niet de eerste keer zijn dat de navolgelingen van een idool aan een liedje veel diepere betekenis toedichten dan de artiest zelf. Een beetje zoals Forrest Gump, die geen idee heeft wat ie doet, maar de halve wereld rent achter hem aan met het idee dat alles wat hij zegt een heilige boodschap is.

Van Pink Floyd is dat met Saucerful of secrets het geval. Gaat nergens over, maar het schijnt dat PF-fans er niet over uitgepraat raken.

Het was dan gewoon heel anders gelopen. Gilmour was dan buiten de band gebleven, dus stukken als Echoes, Time, Money, Shine on you crazy diamond, Dogs - kortom alles waar gitaar in voor komt, zouden niet bestaan hebben.

Waters had langzaam aan zijn eigen ideëen willen doorvoeren, dus dat was geheid tot een botsing gekomen met Syd. Wie weet was Roger dan wel met Gilmour alleen doorgegaan, onder een andere bandnaam ofzo.