"Ik houd niet zo van kinderen."

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:18 schreef Mwanatabu het volgende:
Ik hou ook niet van kinderen. Behalve die van mezelf. Sinds ik zelf kinderen heb is het ook iets minder erg geworden. Ik kan er ook slecht mee omgaan, of andersom: kinderen hebben niks met mij. Als ik in de trein mijn tong uitsteek of zwaai naar een kind, dan krijg ik een middelvinger terug of rennen ze jankend terug naar mama.

het was vroeger dus erger, maar wat heeft je dan doen besluiten zelf kinderen te nemen

quote:

Op woensdag 25 mei 2005 23:49 schreef thaleia het volgende:
Het is niet dat ik kinderen stom vind, maar wel dat ik gewoon niet zoveel met ze heb. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen, maar het is zoiets: Als ik met kinderen omga lach ik om hun grapjes omdat ik ze gun dat iemand om hun grapjes lacht, als ik met mijn vrienden omga lach ik om hun grapjes omdat ik ze leuk vind. Bij kinderen moet ik mijn best doen om het contact een beetje okee te laten zijn, bij volwassenen gaat dat meer vanzelf en ongedwongener.
Ik heb gewoon niet zoveel met kinderen, dat heeft niets met verbitterdheid of frustratie te maken, gewoon met voorkeur.

*stil is*

Ik erger me niet aan kinderen, ik erger me aan een bepaald soort ouders.

Ik ben ook niet zo'n fan van kinderen. Als ik dat zeg krijg ik altijd geschokte reacties, "Hoe kun je dat nou zeggen?" "Dat komt later wel" maar voorlopig ben ik bijna 24 en heb ik geen kinderwens.

Maar ik ben ook niet compleet ongevoelig tegenover kinderen/babies hoor, als ze écht heel schattig zijn smelt ik wel. Even

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:22 schreef milagro het volgende:

[..]

het was vroeger dus erger, maar wat heeft je dan doen besluiten zelf kinderen te nemen

Ach, je hoort er niet meer bij zonder toch
Geen kinderen willen schijnt een taboe te zijn in Nederland ofzo. "Wacht maar, over een paar jaar wil je ze ook"

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:27 schreef Pheno het volgende:

[..]

Ach, je hoort er niet meer bij zonder toch
Geen kinderen willen schijnt een taboe te zijn in Nederland ofzo. "Wacht maar, over een paar jaar wil je ze ook"

Dat is inderdaad zo. Vooral als vrouw krijg je dat achterlijk vaak te horen, alsof je enige reden om te bestaan is om kinderen te werpen

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:29 schreef Scandalous het volgende:

[..]

Dat is inderdaad zo. Vooral als vrouw krijg je dat achterlijk vaak te horen, alsof je enige reden om te bestaan is om kinderen te werpen

Niet alleen als vrouw krijg jet vaak te horen...
Ergerlijk vind ik dat. Alsof je ouders recht hebben om opa/oma te worden ofzo
Al zijn die van mij op het moment makkelijk over het onderwerp. Ze weten hoe ik erover denk. Stilletjes zullen ze wel denken dat het 'goed' gaat komen.

quote:

Op woensdag 25 mei 2005 20:57 schreef Moonah het volgende:

[..]

Of hun enthousiasme over zoiets simpels als in een trein zitten?

Ja lekker als je net een boek zit te lezen

Degene die heeft bedacht dat de trein de ideale plek zou zijn om een boek te lezen reist zeker nooit met de trein, of altijd 1e klas.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:29 schreef Scandalous het volgende:

[..]

Dat is inderdaad zo. Vooral als vrouw krijg je dat achterlijk vaak te horen, alsof je enige reden om te bestaan is om kinderen te werpen

En als je niet direct voor kinderen valt wordt je voor verbitterd en zuur uitgemaakt, dat andere mensen nou kinderen nodig hebben als lichtje in hun leven.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:27 schreef Pheno het volgende:

[..]

Ach, je hoort er niet meer bij zonder toch
Geen kinderen willen schijnt een taboe te zijn in Nederland ofzo. "Wacht maar, over een paar jaar wil je ze ook"

Ik vind het wel opvallend, ja, dat iemand die zegt niet van kinderen te houden, dat dat pas veranderd is toen ze zelf kinderen had, en ze dus alleen d'r eigen kinderen ' kan hebben', toch op een gegeven moment de beslissing nam om zelf voor kinderen te gaan.

Dat iemand geen kinderen wil, kan ik best begrijpen, hoor.
Een leven zonder kinderen is niet een half leven of zo, gewoon anders
Ik heb ze altijd gewild, maar dat een ander ze niet wilt, is net zo goed begrijpelijk.
Wat ik alleen NIET begrijp, is dat mensen zeggen dat kinderen per definitie vervelend en lastig zijn en ze er een hekel aan hebben.
Ik bedoel, je bent zelf ook kind geweest, hoe werd er toen tegen jou aangekeken, vond men jou ook lastig en vervelend, al dan niet terecht , had je dat gevoel dan, dat men dat vond?
Dat vraag ik me af.

Ergo, ik maak een groot verschil tussen ZELF geen kinderen willen en NOOIT kinderen om je heen, in je buurt willen, omdat ze zo vervelend zouden zijn.

Snappie?

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:35 schreef ThE_ED het volgende:

[..]

En als je niet direct voor kinderen valt wordt je voor verbitterd en zuur uitgemaakt, dat andere mensen nou kinderen nodig hebben als lichtje in hun leven.

*eens is. Het bewijs staat al in dit topic

quote:

@milagroWat ik alleen NIET begrijp, is dat mensen zeggen dat kinderen per definitie vervelend en lastig zijn en ze er een hekel aan hebben.

Snap. Ik ben alleen blij dat ik ze niet mee naar huis hoef te nemen. Maar een keer babysitten is grappig

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:35 schreef ThE_ED het volgende:

[..]

En als je niet direct voor kinderen valt wordt je voor verbitterd en zuur uitgemaakt, dat andere mensen nou kinderen nodig hebben als lichtje in hun leven.

Nou, ik geloof niet dat Moonah dat bedoelde in haar openingspost.
Ze heeft het , volgens mij, niet over zelf geen kinderen willen, maar gewoon kinderen ueberhaupt niet te harden vinden, dus ook niet als ze alleen maar in je buurt zijn, niets leuks aan kinderen kunnen ontdekken, ze alleen maar als vervelende schreeuwlelijkerds zien.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:42 schreef milagro het volgende:

[..]

Nou, ik geloof niet dat Moonah dat bedoelde in haar openingspost.
Ze heeft het , volgens mij, niet over zelf geen kinderen willen, maar gewoon kinderen ueberhaupt niet te harden vinden, dus ook niet als ze alleen maar in je buurt zijn, niets leuks aan kinderen kunnen ontdekken, ze alleen maar als vervelende schreeuwlelijkerds zien.

Moonah misschien niet, maar waarom andere mensen altijd reageren van: "je bent verbitterd enzo"...
Ik kan gewoon slecht met kinderen omgaan. Als ze lastig gaan doen weet ik niet wat ik moet doen.
Ik laat ze niet eens winnen met darten tijdens het babysitten

Al zijn die kinderen bv wel leuk, maar dat heeft imho met opvoeding te maken. Sommige ouders hadden er ook gewoon niet aan moeten beginnen, want die kunnen/willen niet opvoeden ofzo.
Vandaar mijn eerste post hier: ik erger me aan sommige ouders...

Okay, maar onhandig zijn in de omgang met kinderen, betekent niet dat die kinderen lastig zijn, het zou namelijk ook gewoon jouw makke kunnen zijn

Geen kinderen willen kan idd soms (!! dus niet gaan mekkeren nu dat je mening niet serieus genomen wordt ) veranderen.
Een vriendin van mij wist ook zeker dat ze geen kids wilde, werd ook vreselijk geirriteerd door de vraag en het niet snappen van anderen (en begrijpelijk ook, is ook irritant, dat gedram) maar toen haar relatie uitraakte omdat ze verliefd op een ander werd, haar hele leven omgegooid werd, werd ook die vastbeslotenheid erdoor beinvloed.
Het was ms dat bij die ene man de kinderwens compleet uit bleef, omdat het toen gewoon niet paste in het leven wat ze met hem leidde, maar dat die andere man die wens wel deed opwekken bij haar.
Ze was er zelf ook heel verbaasd over, vooral dus omdat ze jarenlang zo heel resoluut en onverbiddelijk NEE gevoeld had.

Dus SOMS kan je mening veranderen.
Maar het niet hebben van een kinderwens vind ik iig niet vreemd, kan het heel goed begrijpen.

Wat ik wel jammer vind, soms is dat sommigen zo'n compleet verkeerd beeld hebben van een leven met kinderen, alsof je jezelf compleet zou verliezen als moeder, als ouder zijnde, alsof je van alles moet laten, opofferen, afzien, en er nooit meer iets spontaan kan, want dat is dus gewoon niet zo

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 10:00 schreef milagro het volgende:
Okay, maar onhandig zijn in de omgang met kinderen, betekent niet dat die kinderen lastig zijn, het zou namelijk ook gewoon jouw makke kunnen zijn

Wat ik wel jammer vind, soms is dat sommigen zo'n compleet verkeerd beeld hebben van een leven met kinderen, alsof je jezelf compleet zou verliezen als moeder, als ouder zijnde, alsof je van alles moet laten, opofferen, afzien, en er nooit meer iets spontaan kan, want dat is dus gewoon niet zo

True.

Volgens mij ligt dat meer aan de langetermijn wensen die je hebt naast een kinderwens en natuurlijk je opvoeding die je het kind meegeeft.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:26 schreef Scandalous het volgende:
Ik ben ook niet zo'n fan van kinderen. Als ik dat zeg krijg ik altijd geschokte reacties, "Hoe kun je dat nou zeggen?" "Dat komt later wel" maar voorlopig ben ik bijna 24 en heb ik geen kinderwens.

Maar ik ben ook niet compleet ongevoelig tegenover kinderen/babies hoor, als ze écht heel schattig zijn smelt ik wel. Even

En toch he, ben jij echt heel lief, misschien nog wel beter dan ik, met de kinderen van de HDN

Ik kan wel wat nadelen van kinderen bedenken:

Ze worden 's nachts gillend wakker ;

Ze staan 's ochtends om zes uur naast je bed en roepen enthousiast: 'Ik ben wakker!'

Ze moeten om de drie maanden nieuwe schoenen ;

Ze maken krassen en deuken in het parket ;

Ze kangen op je meubels ;

Ze kosten over de bank .

Maar ze zijn leuk joh! Echt! Hier nog wat voordelen:

Je mag weer met treintjes spelen ;

Je gaat de wereld met andere ogen bekijken;

Je krijgt er een fan bij ;

Een bezoek aan de Efteling wordt dubbel leuk;

Mijn Star Wars collectie is dankzij de kids schandalig uitgebreid
'Ja, nee, dat is voor de boys, hoor'

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 10:18 schreef milagro het volgende:


Mijn Star Wars collectie is dankzij de kids schandalig uitgebreid
'Ja, nee, dat is voor de boys, hoor'

Hee, dus als ik één of ander jong stuk gebroed in huis heb mag ik weer met mijn Transformers spelen?

Mmm, heeft er iemand een baarmoeder voor me?

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:22 schreef milagro het volgende:

[..]

het was vroeger dus erger, maar wat heeft je dan doen besluiten zelf kinderen te nemen

Tja, dan kan ik alleen met een dooddoener komen: Da´s anders.... Ik kan het zelf ook niet uitleggen.
En inderdaad erger ik me ook eerder aan een bepaald soort ouders, niet aan de kinderen zelf.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 10:00 schreef milagro het volgende:
Okay, maar onhandig zijn in de omgang met kinderen, betekent niet dat die kinderen lastig zijn, het zou namelijk ook gewoon jouw makke kunnen zijn

Geen kinderen willen kan idd soms (!! dus niet gaan mekkeren nu dat je mening niet serieus genomen wordt ) veranderen.
Een vriendin van mij wist ook zeker dat ze geen kids wilde, werd ook vreselijk geirriteerd door de vraag en het niet snappen van anderen (en begrijpelijk ook, is ook irritant, dat gedram) maar toen haar relatie uitraakte omdat ze verliefd op een ander werd, haar hele leven omgegooid werd, werd ook die vastbeslotenheid erdoor beinvloed.
Het was ms dat bij die ene man de kinderwens compleet uit bleef, omdat het toen gewoon niet paste in het leven wat ze met hem leidde, maar dat die andere man die wens wel deed opwekken bij haar.
Ze was er zelf ook heel verbaasd over, vooral dus omdat ze jarenlang zo heel resoluut en onverbiddelijk NEE gevoeld had.

Yep! Zo is het bij mij gegaan.

quote:

Dus SOMS kan je mening veranderen.
Maar het niet hebben van een kinderwens vind ik iig niet vreemd, kan het heel goed begrijpen.

Wat ik wel jammer vind, soms is dat sommigen zo'n compleet verkeerd beeld hebben van een leven met kinderen, alsof je jezelf compleet zou verliezen als moeder, als ouder zijnde, alsof je van alles moet laten, opofferen, afzien, en er nooit meer iets spontaan kan, want dat is dus gewoon niet zo

Ik heb er toch die ervaring mee. Ik voel me soms best wel verstikt.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 10:08 schreef SEMTEX het volgende:

[..]

En toch he, ben jij echt heel lief, misschien nog wel beter dan ik, met de kinderen van de HDN

Ja, maar kinderen zijn ook alleem maar leuk voor even, als je ze langer hebt komt de echte zorgtaak weer om de hoek kijken.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 10:26 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Yep! Zo is het bij mij gegaan.
[..]

Ik heb er toch die ervaring mee. Ik voel me soms best wel verstikt.

Ja, dat is dus mijn schrikbeeld. Ik vind kinderen echt wel leuk en grappig, maar het is het moeder worden wat me tegenstaat aan zelf kinderen krijgen.
Moederen lijkt me dus een zware, niet zo heel veel voldoening gevende taak. En ik zal er andere ambities voor opzij moeten zetten, en ik wil het mijn kinderen niet aandoen dat ik ze daar later op aan kijk.

Maar geen kinderen willen staat dus los van kinderen an sich niet leuk vinden.

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 10:24 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Tja, dan kan ik alleen met een dooddoener komen: Da´s anders.... Ik kan het zelf ook niet uitleggen.
En inderdaad erger ik me ook eerder aan een bepaald soort ouders, niet aan de kinderen zelf.

Dat begrijp ik, dat eigen anders is, maar voor dat je ze er waren, dus, als je eigenlijk weinig met kinderen ophebt, waarom dan toch besluiten er voor te gaan?

Ik wilde altijd al kids, en had ik niet een leuke partner tegen het lijf gelopen, dan had ik wel een leuke man bereid gevonden (hoop ik dan ) om donor te worden

Jammer dat je het soms als verstikkend ervaart, maar dat kan ik best begrijpen ook, zeker of juist als ze klein zijn.
Had ik soms ook wel, hoor, maar dat waren sporadische momenten, geen rode draad zeg maar, en meestal gewoon door vermoeidheid

Nu ze ouder worden/zijn, vind ik het alleen maar leuker worden

Wat mij vooral een verstikkend gevoel geeft is een vaste relatie waarbij er samengewoond wordt.
Het samenwonen bevalt me alleen dan als het met mijn kids is, dus juist

Zo zie je maar, ieder gek zijn gebrek

quote:

Op donderdag 26 mei 2005 09:37 schreef milagro het volgende:
Ik bedoel, je bent zelf ook kind geweest, hoe werd er toen tegen jou aangekeken, vond men jou ook lastig en vervelend, al dan niet terecht , had je dat gevoel dan, dat men dat vond?
Dat vraag ik me af.

Ja, ik had altijd het gevoel als kind dat ik er eigenlijk niet mocht zijn, dat ik als een schim moest zijn. Ik durfde ook nooit dingen te vragen, want: "kinderen die vragen worden overgeslagen." terwijl mijn moeder mij leerde dat ik het wel kenbaar moest maken als ik iets wilde, anders kunnen mensen het ook niet weten, "ja heb je, nee kan je krijgen.". Ik durfde zelfs het worstje van de slager niet aan te nemen want kinderen zijn hebberig. Ik durfde niet "dank je wel" te zeggen, want kinderen horen hun mond niet open te doen. eigenlijk durfde ik geen worstje aan te nemen omdat ik dan dank je wel moest zeggen.
En nu als adolescent eigenlijk nog want: "de jeugd van tegenwoordig...". gelukkig ga ik er nu wel beter mee om, maar ik ga nooit naar winkels waar je "geholpen" word, want dan heb ik het gevoel dat ze achter mijn rug om over mij praten als je niets koopt.

blabla...

Ik heb meer een hekel aan ouders dan aan kinderen. Aan sommige dan.. Van die ouders waarbij alles moet wijken voor het kind. En die niet kritisch zijn op hun eigen kind. Te beschermend.

Er zijn echt klotekinderen op deze wereld. Niet omdat ze boefjes zijn, nee er zijn kinderen die echt niks willen, alleen maar bij mammie zijn.
Nou zo'n kind krijgen lijkt me echt een ramp, die zet je echt een keer per ongeluk bij het grof vuil. Moet wel gezegd worden dat de meeste rare kinderen ook rare ouders hebben, dus je zal er wel invloed op uit kunnen oefenen.