Monster's Ball (Marc Forster, 2001): aangezien zelfs de kortste plotoutline al het gehele verhaal weggeeft moet dit het helemaal van zijn personages hebben, en het is dan ook erg jammer dat die zo saai, flets en ongeloofwaardig zijn. Berry en Thornton zijn allebei uiterst charismatisch maar moeten het doen met rollen die hooguit tweedimensionaal te noemen zijn. Ook de (audio)visuele kant van de film is uiterst verzorgd, maar dat kan een film die zo verschrikkelijk braaf en voorspelbaar als dit is absoluut niet helpen. Mweh. 5.
F for Fake (Orson Welles, 1972): Welles' laatste film is een essay genoemd, en een documentaire, en een collage, en het is helemaal niets van dat alles. Het is... F for Fake. Het is uiterst snel, raar, grappig, uitbundig, fantastisch, interessant en tof. Ik zou kunnen zeggen dat de film in het laatste kwartier totaal ontspoord, ware het niet dat er helemaal geen spoor wordt gevolgd. Ik zou kunnen zeggen dat er geen plot, geen spanning en geen karakters zijn, en dat is waar. Ik zou kunnen zeggen dat dit de origineelste film is die ik de afgelopen maanden heb gezien en dan zou ik liegen, want dit is helemaal geen film. Dit is... F for Fake. 8+.