Hét OSG de Hogeberg SlowchatTopic #87

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 19:47 schreef -Mzraki- het volgende:

[..]

Ja, stoer, maar dan moet je wel je hele adresboek overnemen, ik weet niet hoe het bij jou zit, maar ik weet niet het adres van de driehonderdnogwat entry's in m'n adresboek, zelfde gaat op voor m'n msn lijst, dat ga ik nu echt nooit meer veranderen.

Daarbij heb je toch helemaal niets aan 2161 mb? 250 is meer dan voldoende, het is mss alleen handig dat je 10mb attachements kunt versturen met gmail, maar daar hebben we weer webspace voor. .

quote:

Op woensdag 4 mei 2005 21:15 schreef MrAli het volgende:
Trouwens...
gister op m'n werk had Nik (mijn baas) me nog verteld dat er tussen de middag geen alarm op ons kantoor zou zitten en dat ik dus als ik 's middag als eerste kwam ik zo naar binnen zou kunnen. (Naar binnen kan ik altijd, maar het alarm uitzetten niet.) Vanmiddag was ik er dus weer eens als eerste, en ik zou ff mijn muziek etc. binnen leggen, doe de deur open onmiddelijk begint dat teringalarm te loeien. Had Marcel (ook een collega) vanochtend dus wel het alarm erop gezet.
Ik Nik dus bellen, hij de alarmcode doorgegeven zodat ik wel dat alarm uit kon zetten, dus kwam het toch nog goed. Maar het alarmbedrijf dat een melding krijgt zodra het alarm af gaat, belt daarna onmiddelijk op om te horen wat er aan de hand is, maar dan niet naar Nik z'n mobiel ofzo, neehoor, naar de haven zelf, dus als ik nou wel een dief was geweest had ik gewoon die telefoon op kunnen nemen met: "Nee hoor, niets aan de hand!". Om vervolgens verder te gaan met alles leeg te roven.

quote:

Het alarm

De ramen waren nog dicht. Dus er was nog niemand.
Ik liep langzaam naar de voordeur. De jongen van het autoschadebedrijf stond buiten. 'Hee,' zei ik.
'Hee man,' zei hij.
Toen ik voor de deur stond, haalde ik even diep adem.
Het rolluik was nog gesloten. Ik pakte mijn sleutels en liet het luik omhoog komen. Er zat een langpootmug op, en hij bleef zitten waar ie zat. 'Ik blijf zitten waar ik zit,' leek hij te zeggen.
'Dan moet je het zelf weten,' zei ik. Ondertussen dacht ik na over de code voor het alarm.
ABCD, dacht ik.
Nee, dat is het niet.
BADC, dacht ik.
Nee, dat is het niet.
CABD.
Nee — dat was het helemaal niet.
De langpootmug bleef zitten waar ie zat; en dat terwijl ie nog een mooi leven voor zich had gehad.

Toen ik binnenstond, toetste ik iets verkeerds in.
Het alarm bleef piepen.
Ik toetste nog iets verkeerds in.
Het piepte steeds harder.
Ik toetste nog iets verkeerds in.
Toen begon het te loeien.

Het loeien was kennelijk goed voor me, want ik wist het weer — het was wel degelijk ABCD. Ik toetste het in. Het loeien stopte.
Meteen daarna ging er een telefoon.
Dat was de bewakingsfirma. Dat doen ze: als er ingebroken wordt, bellen ze de inbrekers op om te zeggen dat het niet mag. Haha. Nee, ze bellen omdat eikels zoals ik het alarm af laten gaan terwijl er niet ingebroken wordt.
Maar alle telefoons stonden achter afgesloten deuren.
En ik was niet snel genoeg om een deur open te krijgen.
Dus ze hingen op.
Ik zuchtte.

Buiten op de deur zat een sticker met het telefoonnummer van de bewakingsfirma. Ik schreef het op mijn hand en achter mijn eigen bureau belde ik het.
'Met de bewakingsfirma.'
'Met Walter. Ik heb het alarm af laten gaan, maar ik ben geen inbreker. Sorry daarvoor.'
'Wat is uw postcode?'
'1234 AB.'
'En uw afmeldcode?'
'Oklahoma?' We hebben ooit een keer Jackass zitten kijken en ze gingen Johnny Knoxville flink pijn doen — als de pijn te veel zou worden, zou ie Oklahoma moeten roepen.
Ik vond het zelf erg grappig in dit verband. Ik vind het grappig in elk verband, eigenlijk.
De bewakinsgfirma niet.
Ik zei dat ik iemand ging bellen die de afmeldcode wist.

Ik belde eerst D., en D. was al wakker, want die heeft kinderen. D. zei dat ik S. moest bellen.
S. belde ik wakker.
Na twee keer.
Ze klonk heel slaperig.
'Sorry dat ik je wakker heb gemaakt,' zei ik. 'Maar ik heb het alarm af laten gaan en nu heb ik de afmeldcode nodig.'
Ze las de afmeldcode voor.

Ik belde de bewakingsfirma weer. Ze vroegen weer om de postcode. En daarna om de afmeldcode.
Ik overwoog even weer Oklahoma te zeggen, maar ik gaf de echte code.
Dankuwel, zeiden ze.
Ik zei nog een keer sorry voor het per ongeluk af laten gaan van het alarm.
Niks aan de hand, zeiden ze.
Ik hing op.
Dat was een half uur, ongeveer, nadat ik het alarm af had laten gaan. Verdikkie, dacht ik, ik had de hele tent leeg kunnen halen.

Toen mijn collega's binnenkwamen, zweeg ik over het alarm.
Ik zat ijskoud achter mijn computer, alsof er niets gebeurd was.
Ik moest alleen denken aan die langpootmug. Ik zou een beter mens zijn geweest als ik die langpootmug had gewaarschuwd voor wat 'm te wachten stond met dat rolluik. Maar goed: het was een dood zoals schurken die sterven in avonturenfilms (zie Indiana Jones and the Temple of Doom, bijvoorbeeld), dus ergens was het ook wel weer mooi.