Hoe oud was je toen je bewust kinderen wilde?

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:16 schreef Toodles het volgende:

[..]

Zo heb ik het ook ervaren, je realiseert je met een kind opeens veel beter waar het echt om draait in het leven, en een hoop 'belangrijke' dingen zijn opeens bijzaak geworden.

Hoezo? Waar draait het dan echt om in het leven?

Dat is puur afhankelijk van je eigen situatie, omdat jij een kind hebt vindt je dat het belangrijkst en worden andere dingen een bijzaak. Bij iemand zonder kinderen zal iets heel anders hiervoor kunnen zorgen.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:16 schreef Toodles het volgende:

[..]

Zo heb ik het ook ervaren, je realiseert je met een kind opeens veel beter waar het echt om draait in het leven, en een hoop 'belangrijke' dingen zijn opeens bijzaak geworden.

Iets soortgelijks zei een papa bij een kraamvisite laatst ook. Ik kreeg de neiging om spontaan de boel onder te

Ik citeer: 'Wacht maar tot jullie een gezin hebben, dan weet je pas wat het 'zin' is. Dan weet je pas waar je voor leeft. Dan ben je pas écht mens.'
En ik dacht alleen: achterlijke lul, ik zorg grandioos goed voor mn dieren, terwijl jij er al tien naar het asiel hebt gebracht de afgelopen vijf jaar. Als jij staat voor wat een écht mens is, blijf ik liever nep.
Maar zoiets zeg je uiteraard niet

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:16 schreef Toodles het volgende:

[..]

Zo heb ik het ook ervaren, je realiseert je met een kind opeens veel beter waar het echt om draait in het leven, en een hoop 'belangrijke' dingen zijn opeens bijzaak geworden.

Bovendien: wat dan als het kind later een moordenaar wordt of zoiets? Heeft je leven dan niet echt ergens om gedraaid? Of maakt dat niet uit.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:21 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Je hebt gelijk! Wij kinderlozen zullen nooit weten wat nu echt belangrijk is in het leven...

[afbeelding]

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:24 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Iets soortgelijks zei een papa bij een kraamvisite laatst ook. Ik kreeg de neiging om spontaan de boel onder te

Ik citeer: 'Wacht maar tot jullie een gezin hebben, dan weet je pas wat het 'zin' is. Dan weet je pas waar je voor leeft. Dan ben je pas écht mens.'
En ik dacht alleen: achterlijke lul, ik zorg grandioos goed voor mn dieren, terwijl jij er al tien naar het asiel hebt gebracht de afgelopen vijf jaar. Als jij staat voor wat een écht mens is, blijf ik liever nep.
Maar zoiets zeg je uiteraard niet

Als iemand dat tegen me zou zeggen, zou ik echt zo ongegeneerd uitvallen
Hoe komen ze er bij?

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:24 schreef miss_dynastie het volgende:
Maar zoiets zeg je uiteraard niet

Zoiets zou je natuurlijk best kunnen zeggen want het slaat echt nergens op.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:29 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Als iemand dat tegen me zou zeggen, zou ik echt zo ongegeneerd uitvallen:@
Hoe komen ze er bij?

Ik had echt zo iets van 'nou jaaaaaaaaaa, weg hier, snel snel snel'...

Oh jee, ik heb er met mijn post geen 'zij wel en wij niet' van willen maken hoor . Zo voel ik dat helemaal niet.

Het enige wat ik bedoelde is dat de dingen waar je aan het begin van aan kinderen denken soms bang voor bent bewaarheid worden (alleen overblijven bv. op je 80-e zoals innovative dat omschreef is wel een reeele angst van mij).

En ik snap best wat tex bedoeld. Juist nu het niet lukt al 7 jaar en er nog steeds stiekem op hoop is het gewoon lastig om ineens een andere toekomst voor je te zien. Ik heb altijd gedacht dat ik ze wel zou krijgen en nu het niet kan voel ik me best soms 'onnuttig'. een ding dat je altijd gedacht had te zullen gaan doen (kinderen opvoeden) valt helemaal weg.

Even voor de duidelijkheid: ik bedoelde dat dus niet he...

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:34 schreef texelonia het volgende:
Even voor de duidelijkheid: ik bedoelde dat dus niet he...

Toch ben ik nog wel benieuwd waar het dan echt om draait in het leven

_{das voor iedereen anders lijkt me}

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:34 schreef texelonia het volgende:
Even voor de duidelijkheid: ik bedoelde dat dus niet he...

Nee, dat snap ik hoor
Het kwam alleen spontaan weer boven toen ik die andere opmerking las... jij praat toch wel duidelijk voor jezelf, terwijl hij de mensheid in zn algemeenheid bedoelde.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:35 schreef Noca het volgende:

Toch ben ik nog wel benieuwd waar het dan echt om draait in het leven

_{das voor iedereen anders lijkt me}

Dat is uiteraard voor iedereen anders, en ik kan dan ook alleen voor mezelf spreken.

Gut oh gut, prima hoor. Ik sprak alleen maar over hoe ik het ervaren heb, daarmee niet zeggende dat de rest het fout ziet. Maar goed, als een ervaring op die manier wordt afgezeken, prima. Have fun without me

Ik kan me die opmerkingen van ouders wel een beetje voorstellen, alleen denk ik dat ze het compleet verkeerd uitdrukken.

Nu heb ik er geen ervaring mee, maar mijn idee is dat het moment dat je pappa of mamma wordt, je hele leven ineens verandert. Ineens is daar zo'n heel klein baby'tje dat volledig afhankelijk is van jou, en dat jij gemaakt hebt. Je leven staat volledig op zijn kop, en het belangrijkste is dat kindje, dat wil je zo voorspoedig mogelijk laten opgroeien en alle liefde geven die er in de wereld is. Je bent getuige geweest van een wondertje, en ineens lijkt alles wat je daarvoor hebt meegemaakt niet zo heel groots meer. Niet voor niets hoor je vaak ouders zeggen dat de geboorte van hun kinderen het mooiste in hun leven was.

Als je vanuit dat oogpunt kijkt, dan kun je wellicht begrijpen dat ze dingen anders zijn gaan zien. Was je voorheen bijvoorbeeld carrierevrouw, die er niet aan moest denken om thuis te zitten, nu is daar ineens dat lieve, afhankelijke wezentje, en je moederinstinct neemt het over. Je wilt zorgen! Wat nou werk, wat nou inkomen, wat nou baan. Je bent moeder! Dat is het enige dat telt.

Je eigen leven als ouder neemt een vlucht, dingen waar je vroeger bezorgd over was, vallen in het niet bij de bezorgdheid die je kent met betrekking tot je kind. Wat als het onder een auto loopt, wat als het van de trap valt, wat als het een blauwtje loopt? Waar máákte je je vroeger eigenlijk druk om?

Dat mensen dingen zeggen als "nu weet ik pas wat de zin van mijn leven is", kan ik me wel voorstellen. Ik snap alleen niet dat je dat ook op anderen gaat projecteren. Je kwetst mensen er onnodig mee. Mensen die geen kinderen willen, voelen zich aangesproken omdat ze ineens "inhoudsloos" zouden zijn. Mensen die ze niet kunnen krijgen, voelen een steek omdat ze het gevoel zo graag zouden ervaren, maar nu proberen om het gemis een plekje te geven, en dat wordt niet makkelijker als je ineens "inhoudsloosheid" een plaats moet geven.

Projecteer dergelijke opmerkingen slechts op jezelf als ouder. Zeg dat je dingen ineens in een ander perspectief ziet, of dat jouw leven meer zin heeft gekregen (of mag kinderen opvoeden niet zingevend worden genoemd???). Maar ga het geen algemeenheid maken, dat je pas "weet wat leven is" als je kinderen hebt. Want iedereen haalt zijn zingeving, zijn perspectief, zijn invulling van het leven uit andere dingen. En ik zou niet inzien waarom mensen met een ander leven (goed, tenzij je huurmoordenaar bent, maar daar is denk ik iedereen het wel over eens met mij) ineens geen zin zouden kennen omdat zij geen kinderen hebben...

Je hebt vast en zeker andere angsten en zorgen dan ouders als kinderloos persoon, andere doelen en andere wensen, maar dat maakt die angsten, zorgen, doelen en wensen niet minder reëel omdat er geen sprake is van kinderen.

Ik ken genoeg mensen zonder kinderen die een heel zinvol leven leiden. Natuurlijk is het niet zo dat je leven zinloos is zonder kinderen of dat je niet weet wat nu echt belangrijk is.

Maar in mijn geval geldt wel heel sterk dat het krijgen van een kind mijn leven enorm veel zin heeft gegeven. Ik liep tien jaar lang rond met een chronische depressie. Die was wel beheersbaar, maar alles was wel vrij moeizaam. Die depressie was in één klap weg toen Isa werd geboren. Dat heeft vast te maken met de hormonale veranderingen en de structuur die een kind met zich meebrengt, maar ook zoals een collega van mij laatst zei "in één klap is je hele bestaan gelegitimeerd". Mijn rol, positie en kijk op de maatschappij is volledig veranderd. Ik ben veel meer een hoeksteen van de samenleving geworden, in de zin dat ik mijn sociale gedrag en zorg voor anderen heel erg heb ontwikkeld. Niet alleen voor mijn kind, maar voor mijn hele omgeving. Dat had ik vast ook kunnen bereiken zonder een kind, maar ik was al zo lang depressief dat ik niet eens meer wist dat ik me nog anders kon voelen. Dit was echt de trigger daarvoor.

Ik heb sindsdien veel nagedacht over dit fenomeen. Stel dat er wat met Isa zou gebeuren, is mijn bestaan dan weer zinloos? De conclusie is uiteraard: natuurlijk niet. Mijn nieuwe maatschappelijke rol en houding raak ik daardoor niet meer kwijt, ik weet nu immers hoe belangrijk ik dat vind en zal dat ook altijd zo blijven volhouden.

Ik hoor vaak van ongewenst kinderloze stellen, dat zij ook echt hun best moeten doen om een nieuwe zingeving te vinden als blijkt dat het echt niet gaat lukken. Een kind is nu eenmaal een hele dwingende manier om je bij het leven te betrekken. Volgens mij (maar hier kan ik helemaal naast zitten), is dat ook belangrijk onderdeel van een kinderwens, op zijn minst genetisch.

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:49 schreef Toodles het volgende:
Gut oh gut, prima hoor. Ik sprak alleen maar over hoe ik het ervaren heb, daarmee niet zeggende dat de rest het fout ziet.

Je sprak nogal in het algemeen

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 12:06 schreef phileine het volgende:

Ik hoor vaak van ongewenst kinderloze stellen, dat zij ook echt hun best moeten doen om een nieuwe zingeving te vinden als blijkt dat het echt niet gaat lukken. Een kind is nu eenmaal een hele dwingende manier om je bij het leven te betrekken. Volgens mij (maar hier kan ik helemaal naast zitten), is dat ook belangrijk onderdeel van een kinderwens, op zijn minst genetisch.

Ja dat klopt en maakt deel uit van waarom ik hier reageerde. De vragen die de TS stelt in de OP waren ook dingen die ik me afvroeg toen ik me bewust werd dat ik kinderen wilde. Nu het niet gaat lukken hoogstwaarschijnlijk stel ik me die vragen opnieuw en probeer terug te halen hoe mijn antwoorden er toen uitzagen. Dat kan ik al niet meer terughalen dus want het is te abstract geworden. Vandaar dat ik hier even reageerde, het speelt nu gewoon even opnieuw bij mij. De conclusie is dat ik het niet meer kan invoelen, nu ik weet wat ik toen niet wist.

Dat was het, kom maar op verder met de antwoorden op vragen van de TS

'vroeger' toen ik rond de twintig was wilde ik wel kinderen. Niet op dat moment maar wel voor 'over een paar jaar' als alles op orde is; huis, relatie, financieel etc.
Tegen de tijd dat alles op orde was had ik steeds meer zoiets van 'wat moet ik met een kind?' en dat boog om in 'zeg nooit nooit, maar eigenlijk wil ik helemaal geen kinderen'..
Totdat ik Swets ontmoette en al vrij snel kwam de allesoverheersende gedachte 'met jou wil ik kinderen' Ik was toen 29.
Ik wist dat het allemaal niet vanzelf zou gaan (we wisten al dat Swets z'n vruchtbaarheid niet geweldig was) en het vooruitzicht dat er een lange weg te gaan was en geen garantie dat het wel zou lukken weerhield me niet.

Ik heb heel lang twee verschillende toekomstbeelden in m'n gedachten gehad: eentje met en eentje zonder kind. En voor beiden probeerde ik een invulling te bedenken.
Uiteindelijk is het dus wel gelukt bij ons en ja, dan merk je dat je van te voren eigenlijk helemaal niet goed kunt bedenken wat het hebben van een kind omvat. Ik wist natuurlijk wel dat mijn leven zou veranderen, maar wat het precies met me gedaan heeft is zo veel meer.
Bij mij is het inderdaad zo dat zo veel dingen waar ik me vroeger druk om kon maken nu niet meer belangrijk zijn voor mij. (ik stap er tenminste veel sneller overheen). Ik kan me indenken dat mensen dat proberen duidelijk te maken, alleen kun je dit nooit van te voren bedenken en kun je dit ook nooit zo aan anderen verkondigen als zijnde 'waarheid'. Ieders 'waarheid' is tenslotte anders en iedere levensinvulling is anders.

Ik wist al rond mijn 15e dat ik kinderen wilde maar toen nog niet hoor. Rond mijn 18e was ik klaar met mijn mbo opleiding en woonde ik samen met mijn inmiddels ex en ik werkte in de prenatal waar ik dus dagelijk zangere vrouwen en kleine baby's tegen kwam. En toen had ik het gevoel dat ik kinderen wilde. Mijn ex is 5 jaar ouder dan ik maar vond mij nog te jong en zo kwam het dat er geen kinderwens in vervulling ging. Gelukkig maar want drie jaar later liep het stuk. En toen kwam ik mijn man tegen, ik ken hem al sinds mijn 6e , en met hem had ik zo iets van JA. Ik ben in juli 2003 met hem getrouwd, na een jaar samenwonen, en heb gelijk de pil weg gegooid en in oktober/november was ik zwanger en inmiddels is onze dochter al weer 8 1/2 maand. En nu kriebelt het bij mij al weer. Ik weet heel zeker dat ik een tweede wil en het liefst gooi ik vandaag nog de pil weg maar we moeten eerst ons huisje af hebben en wat geld achter de hand en dan gaan we er weer voor.

O ja, ik ben inmiddels ook 25 en wordt over twee weken 26.

Het 'zin van het leven' is in mijn geval de verbazing van de onvoorwaardelijke totale liefde voor zo'n hummel

Ik vind eigenlijk niet dat mijn leven meer zin heeft met kinderen, het is vooral een stuk complexer geworden

En om de vraag te beantwoorden: ik hoefde niet perse kinderen, mijn vriend wilde ze wel dolgraag. Zijn kinderwens was sterker dan mijn geenkinderwens, dus de kinders zijn er inmiddels en ik vind ze geweldig . Ik was 25 toen de oudste werd geboren. Wel was de inbreuk op mijn manier van leven enige factoren groter dan ik had verwacht, maarja, je hebt of wel, of geen kinderen en er bestaat nou eenmaal niks tussenin. Per saldo ben ik gelukkig.

Nou, dat is dus ook niet precies wat ik bedoel. Wel dat ik graag (wanneer het kan, mag etc.) kinderen wilde. (of kind)
Maar zelfs toen ik 'bewust' ouder wilde worden heb je nog niet definitef de knoop doorgehakt. Pas wanneer je condooms, pil en weet ik veel wat nog meer aan de kant gooit wordt het pas echt echt!
Ik praatte ook niet over 14 en een maandje willen. Ik praatte echt over zeg (in mijn geval) 26 en kinderen willen (voor zover je wat te willen hebt).
Maar dat is anders dan 28 zijn en opeens echt besluiten: nu dus...
-beetje warrig verhaal, maar ook lastig goed uit te leggen-

Eigenlijk heb ik me nooit echt afgevraagd of ik kinderen wilde. Wel hoeveel kinderen ik zou willen. Bij mijn man eigenlijk hetzelfde. Wel met het idee dat we misschien helemaal geen kinderen konden krijgen, maar dat meer op de achtergrond, omdat er niet echt een reden was om er van uit te gaan dat we geen kinderen zouden kunnen krijgen. We hebben het er wel eens over gehad wat we zouden doen als dat het geval zou zijn, maar dan wel vrij globaal.
Ik moet wel zeggen, dat ik de hoeveelheid kinderen wel een klein beetje (naar beneden) heb bijgesteld nu ik er 2 heb!

quote:

Op dinsdag 26 april 2005 11:16 schreef Toodles het volgende:

[..]

Zo heb ik het ook ervaren, je realiseert je met een kind opeens veel beter waar het echt om draait in het leven, en een hoop 'belangrijke' dingen zijn opeens bijzaak geworden.

Wat zal jij dan een saai leven hebben gehad, dat een enorm zware verantwoordelijkheid je leven in eens echt maakt. Je had bijv. ook een leidinggevende fuctie kunnen nemen in de werkwereld.

Jeetje wat kun je toch soms afgezeken worden om een persoonlijke mening Ik snap hem niet helemaal hoor, iemand(in dit geval Tex, ik had dit stukje zelf ook nietsvermoedend kunnen tikken trouwens) geeft aan hoe het voor haar voelde toen ze haar kindje kreeg, Toodles beaamd dat hij heeft dat ook zo ervaren. Ik kan me de reactie van Tink en Spindizzy wel een beetje begrijpen vooral als je de deze opmerking in een generaliserende vorm hebt horen zeggen tegen je. Maar ze houden het in deze geheel bij zichzelf en ik vind het persoonlijk ook geen stijl om daar nu weer met zijn allen overheen te walsen. Mógen ze dat niet voelen dan

Ik baal ervan dat ik genoemd word. Ik geef juist aan Tex wel te begrijpen noch val ik over Toodles. Maar nee hoor, mijn naam moet genoemd worden, terwijl ik me zo integer mogelijk heb proberen op te stellen in dit topic. Spreek aub de mensen aan die er over vallen. Dat ben ik dus niet.

[ Bericht 27% gewijzigd door Tinkerbell op 27-04-2005 09:25:54 ]

Ook maar even ontopic dan

17 toen ik heel zeker wist dat ik kids wilde, wel een vaste relatie( met de vent, toen nog knulletje, waarmee ik nu getrouwd ben) maar verder was het natuurlijk nog helemaal niet aan de orde, te jong, school, afhankelijk van ouders enz. Op mijn 23ste kreeg ik mijn eerste zoon, niet geheel volgens planning tijdens mijn opleiding, maar achteraf zou ik het zo weer doen.

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:15 schreef Tinkerbell het volgende:
edit laat maar

Begrijp dat je het niet eens met me bent? Mag, kan ik mij zeker iets bij voor (proberen) te stellen!!! Die post van mij is absoluut niet bedoeld om nog een trap na te geven of wat dan ook, echt niet!!! Ik wil de zaken gewoon even van een andere kant belichten, dat is al.

Ik was 3 of 4 ofzo toen ik al wist dat ik kinderen wilde, was dan ook helemaal in tranen toen mijn moeder dat spelletje met de trouwring deed om te zien hoeveel kinderen je zou krijgen, daar kwam bij mij nooit wat uit, ring bleef altijd stil...

Vanaf mijn 16de is het echt gaan kriebelen, maar dan ben je nog te jong voor kids, uiteindelijk op mijn 21ste met de pil gestopt, gelijk zwanger en daar was het ventje 8 maanden later.

Bewust jonge moeder, dat wilde ik heel erg graag, lekker spelen met je kind, lekker nog jong van geest zijn en van lichaam en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad...

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:25 schreef Loena-tik- het volgende:

[..]

Begrijp dat je het niet eens met me bent? Mag, kan ik mij zeker iets bij voor (proberen) te stellen!!! Die post van mij is absoluut niet bedoeld om nog een trap na te geven of wat dan ook, echt niet!!! Ik wil de zaken gewoon even van een andere kant belichten, dat is al.

Lees naar boven.

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:25 schreef Loena-tik- het volgende:

[..]

Begrijp dat je het niet eens met me bent? Mag, kan ik mij zeker iets bij voor (proberen) te stellen!!! Die post van mij is absoluut niet bedoeld om nog een trap na te geven of wat dan ook, echt niet!!! Ik wil de zaken gewoon even van een andere kant belichten, dat is al.

En dat mogen mensen die die uitspraken niet prettig vonden over komen (om wat voor reden dan ook) toch net zo goed? De andere kant belichten?

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:15 schreef Tinkerbell het volgende:
Ik baal ervan dat ik genoemd word. Ik geef juist aan Tex wel te begrijpen noch val ik over Toodles. Maar nee hoor, mijn naam moet genoemd worden, terwijl ik me zo integer mogelijk heb proberen op te stellen in dit topic. Spreek aub de mensen aan die er over vallen. Dat ben ik dus niet.

Dat was niet mijn bedoeling hoor Tinkerbell!!! Ik sprak alleen over jullie omdat ik het van jullie kan begrijpen het het verkeerde keelgat in schiet. Ik refereerde hierbij niet aan je manier van posten, zoals je zelf ook al zegt die is heus integer, daar ben ik het mee eens!!!

Oh en waarom ik kinderen wilde???

Ik ben gewoon dol op kinderen, vindt hun wereldbeeld prachtig, mag graag in hun wereldje meegaan, de wereld opnieuw mee ontdekken door de ogen van een kind.

Ik hou gewoon van ze.

Ja, tis al goed Loena-tik

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:31 schreef erodome het volgende:
Ik hou gewoon van ze.

Mooi zeg

Ondanks dat ik helemaal gek ben op kinderen wilde ik ze nooit zelf hebben. Mede omdat ik in een kinderdagverblijf werkte en na een dag 12 koters om je heen had ik geen behoefte om er thuis zelf een te hebben, maar sinds een jaar heb ik een hele sterke kinderwens.
Alleen wil ik eerst mijn studie af hebben en een goed huis en vast inkomen hebben, maar mocht ik nu per ongeluk zwanger worden, zal ik geen abortus plegen en gewoon mijn studie afmaken met kind erbij.

Ik denk dat ik dus over 4 jaar klaar ben met deze studie (dan nog 2 jaar deeltijd maar dat is bij mijn werk in) en dan nog een jaar voor vast contract en huis dus ik zal ongeveer 28 zijn voor ik pas echt serieus ga nadenken over een kind en dat vind ik ook een mooie leeftijd. Knut zal dan 31/32 zijn, dan hebben we al ene leven achter de rug en de dingen gedaan die we echt wilde doen en hoop ik dat ik mijn kinderen veel kennis over de wereld kan meegeven zoals mijn ouders bij mij hebben gedaan en Knuts ouders bij hem.

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:28 schreef miss_sly het volgende:

[..]

En dat mogen mensen die die uitspraken niet prettig vonden over komen (om wat voor reden dan ook) toch net zo goed? De andere kant belichten?

Tuurlijk, alleen heb ik het gevoel dat we soms een beetje ver doorschieten in het vermorzelen van die ander met die andere mening(oh enne hiermee bedoel ik dus niet de reactie van Spindizzy of Tinkerbell!!!!!!!!!! ) . Vind ik jammer. Hiermee zeg ik niet dat je het niet mag zeggen dat een ander je kwetst !!!

edit: Beetje verduidelijkt, geen zin in een rel en al helemaal niet over dit gevoelige onderwerp!

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:31 schreef erodome het volgende:


Ik hou gewoon van ze.

ik hou niet van alle kinderen hoor

Ik vind dit wel een mooi topic eigenlijk. Voor mensen die nog geen kinderen hebben is het een mooie manier om te formuleren waarom ze eigenlijk kinderen willen, voor mensen die ze hebben even terugkijken 'hoe zat het ook alweer en waarom wilde ik het ook al weer' en voor mensen zoals ik een terugblik 'wat dacht ik toen en nu het niet kan, hoe vorm ik dan mijn leven'.

Best cool

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:43 schreef Tinkerbell het volgende:
Ik vind dit wel een mooi topic eigenlijk. Voor mensen die nog geen kinderen hebben is het een mooie manier om te formuleren waarom ze eigenlijk kinderen willen, voor mensen die ze hebben even terugkijken 'hoe zat het ook alweer en waarom wilde ik het ook al weer' en voor mensen zoals ik een terugblik 'wat dacht ik toen en nu het niet kan, hoe vorm ik dan mijn leven'.

Best cool

Eensch, mooi dat je het ondanks alles zo kunt zien!!!

Ik wil al heel lang kinderen, zolang als ik me kan herinneren. Op m'n 19e heb ik een miskraam gehad na een ongeplande zwangerschap waar ik eigenlijk wel heel blij mee was (met de zwangerschap dan hè), behalve dan dat ik m'n hele studie op zijn kop zou moeten zetten. Achteraf gezien heb ik nu nog de rust en de tijd om een beetje fatsoenlijk af te studeren en van het studentenleven te genieten, maar aan de andere kant vind ik het ook wel 'eng'. Ik heb nu een miskraam gehad, wie zegt dat het de volgende keer wel goed gaat? Zowel mijn kinderwens als mijn beeld van zwangerschap en zwanger worden zijn radicaal veranderd. Mijn kinderwens is enorm groot geworden, maar wel redelijk 'beheersbaar' (dwz: ik kan wel verzinnen dat het verstandiger is om eerst af te studeren, een huis te hebben en financiële zekerheid) maar een goed verlopende zwangerschap vind ik ineens een stuk minder vanzelfsprekend.

Ik denk dat ik zo'n 25 was. Studie af, er kwam geregeld geld binnen.
Maar ook: vrienden om ons heen kregen kinderen en die hoorden er gewoon bij, bij elk bezoek dat die vrienden ons brachten.

De eerste 18 jaar zijn het zwaarst.
Daarna valt het wel mee, zijn ze het huis uit.

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:55 schreef Yosomite het volgende:
De eerste 18 jaar zijn het zwaarst.
Daarna valt het wel mee, zijn ze het huis uit.

Hoop je Mijn zus is 27 en woont nog steeds bij onze ouders

Ik hoorde een ander mooi statement op deze opmerking.
"Maar als ze afgestudeerd zijn komen ze terug".
Op een toon die wanhoop aangeeft.

quote:

Op woensdag 27 april 2005 08:23 schreef moussy het volgende:

[..]

Wat zal jij dan een saai leven hebben gehad, dat een enorm zware verantwoordelijkheid je leven in eens echt maakt. Je had bijv. ook een leidinggevende fuctie kunnen nemen in de werkwereld.

Het is niet zozeer een 'enorm zware' verantwoordelijkheid, maar een 'andere' verantwoordelijkheid. Ik denk dat de vergelijking met een leidinggevende functie hier niet op gaat.
En ach, 'saai leven'....wat de één saai vindt, vindt de ander boeiend
Btw, ik ben financieel directeur, dus heb al een 'leidinggevende functie in de werkwereld', voor zover dat echt relevant is voor je

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:38 schreef Loena-tik- het volgende:

[..]

Tuurlijk, alleen heb ik het gevoel dat we soms een beetje ver doorschieten in het vermorzelen van die ander met die andere mening

Dat komt meer doordat de meesten hier gewoon weinig kunnen hebben en meteen op de teentjes zijn getrapt

Veel mensen om mij heen verwachten volgens mij dat wij best snel kids hebben omdat we goed met de nichtjes en neefje omgaan. Maar ik ben nog lang niet van plan om aan kinderen te beginnen (nu 24) en mn vriendin ook nog niet (red. clauwheee).

'Altijd' al geweten dat ik kinderen wilde. Ik was er nooit bij weg te slaan.
Laatste 5 jaar is het voor mij wel steeds meer gaan trekken. Veel mensen om mij heen met kindjes waardoor het nog dichterbij komt. Ik ben op dit moment gewoon een grote 'rammelaar' zeg maar.

Waarom ik kinderen wil? Ehm... Pfoe, leg dat maar eens uit... Alles lijkt cliché. Het lijkt me een mooi iets om zo'n totaal afhankelijk hulpeloos wezentje op te laten groeien en hem/haar daarbij te helpen...

quote:

Op woensdag 27 april 2005 09:59 schreef texelonia het volgende:

[..]

Hoop je Mijn zus is 27 en woont nog steeds bij onze ouders

Het is nog niet zo ver bij ons. Ze zijn nog niet zo oud.
Maar zoiets zal bij ons niet gebeuren (denken we op dit moment).
Dan zetten we ze op een kamer desnoods (buitenshuis).
Ze moeten ook leren zelfstandig te leven en te wonen.