Het VBL-columnhoekje Deeltje 5.

quote:

EEN ONTSLAGBRIEF AAN OUDE KRIJGERS

Sinds enige jaren is 1 april in het Nederlandse voetbal een belangrijke datum geworden. Voor die dag moeten clubs spelers met een aflopend contract namelijk laten weten of ze al dan niet met hen door willen gaan. Dit dient via een formele ontslagbrief te gebeuren, als de club ten minste niet wil verlengen met de speler. Doen ze dit niet, dan wordt de verbintenis automatisch met een jaar verlengd. Het regent dan ook ontslagen, omdat clubs alles in eigen hand willen houden. Want het kan best dat een speler die een brief ontvangt, later toch een nieuwe verbintenis onder nieuwe voorwaarden kan ondertekenen.

Bij het verzenden van de brieven tellen sentimenten niet mee, zo blijkt bijvoorbeeld bij Roda JC. Twee pure clubspelers hebben te horen gekregen dat het contract niet zomaar zal worden verlengd. In de huidige voetbalwereld zijn pure clubspelers nauwelijks meer te vinden. Vroeger was het doodnormaal. Een speler brak door bij zijn geliefde club en bleef er zijn hele loopbaan hangen. Nu zie je ze zelden nog. Michael Buskermolen bij AZ, Sander Boschker bij Twente, Jean-Paul de Jong bij Utrecht. Zij spelen zo’n beetje hun hele lange loopbaan al bij die clubs. Roda JC heeft er dus ook twee, Ger Senden en Mark Luijpers. Oude krijgers, die samen alleen al goed zijn voor een ruime 700 eredivisieduels namens Roda JC.

Roda JC, de Limburgse club die het toch vaak zo leuk doet. Er staat in Kerkrade een modern, nieuw stadion, hoewel het oude Kaalheide ook zijn charme had. Er is een suikeroom met een groot oog voor talent, in de persoon van Nol Hendriks. Verder staat er jaarlijks een zeer aardige selectie, met enkele voetballers die goedkoop zijn gehaald en zich bij Roda JC tot topper willen ontwikkelen. Zij hebben in het verleden gezien dat dit bij Roda zeer goed mogelijk is. Denk aan Babangida, Huiberts, Van Hoogdalem, Sibon, Soetaers, De Kock. Zomaar wat spelers die Roda verlieten voor een mooie Nederlandse topclub of een leuke club in het buitenland.

Zo niet Senden en Luijpers. De lange voorstopper Luijpers kwam ooit één seizoen uit voor MVV, maar bleef verder altijd bij Roda. Senden ging zelfs nooit weg. Binnen de duiventil die Roda de laatste jaren is geworden, zijn zij al jaren een constante factor. Senden, de noeste rechtsback, die alles al meemaakte in Kerkrade. Successen onder trainers als Jol, Stevens en Vergoossen, mindere jaren onder Van Dijk, Leekens en toch ook Vloet. Op zijn top werd hij door kenners gezien als de beste rechtsback in de eredivisie, zeker in de periode dat de topclubs aanrommelden met spelers van het kaliber John Veldman. Er was interesse voor Senden, maar nooit kwam het tot een transfer. Natuurlijk baalde hij soms, maar steeds riep zijn club weer. En dan ging Senden. Het gele shirt met nummer 2 aan en weer negentig minuten alles geven voor Roda. Je zou hem gegund hebben dat Van Basten tien jaar geleden al bondscoach was, dan was Senden ongetwijfeld ook international geweest. Luijpers viel altijd minder op, maar was de laatste jaren ook een vaste waarde in het centrum.

En nu krijgen ze dus voorlopig geen nieuw contract, maar zo’n formele ontslagbrief. De nieuwe trainer moet beslissen of ze nog mogen blijven. Voetbaltechnisch is het best te verklaren. Senden verloor zijn plaats aan de excentrieke Hongaar Bodnar, aan wie nog geld te verdienen valt. Luijpers heeft zoveel snelheid ingeleverd dat vooruit verdedigen onmogelijk wordt en dus wil Roda verder met Kah en Brouwers. Luijpers wordt nu misschien lid van de medische staf en met wat pech zien we Senden straks in de Gouden Gids divisie lopen.
En dat is zonde.

Want Roda JC, dat is een beetje Senden & Luijpers. Het is Studio Sport kijken en weten wie je in de opstelling gaat zien. Het is oude elftalfoto’s bekijken en telkens weer die gezichten zien, tussen hele generaties Roda-spelers. Van Bolesta tot Hesp tot Damjanac tot Kalac. Van Ihalauw tot Trost tot Vrede tot Bodor. Van Van der Luèr tot Atteveld tot Van Galen, van Van Houdt tot Graef tot Koné. En altijd maar die jongen uit Heerlen en die jongen uit Cadier en Keer erbij. Senden & Luijpers, het is alles wat ik zie als ik aan Roda denk. Twee echte Limburgse werkers, die alles geven voor hun club, die de laatste jaren steeds meer is vervreemd van de eigen cultuur. Als zij verdwijnen, is Roda JC voor mij niet meer dezelfde club. Het is dan een elftal zonder enige herkenbaarheid geworden, waarvan er al zo veel zijn in Nederland. De romanticus in mij schreeuwt om een contractverlenging voor beiden, zodat ze na volgend seizoen een mooi afscheid kunnen krijgen. Ze zijn het waard om nog even te mogen blijven. Want beste beleidsbepalers in Kerkrade, denkt u echt dat er over tien jaar ook maar iemand een weemoedig stukje zal wijden aan de volgende buitenlanders die de plek van Ger Senden & Mark Luijpers gaan innemen? Ik zal het zeker niet zijn.

quote:

Ze hebben enorm veel betekent voor Roda maar ik vond dat ze toch langzaam aan stoppen toe waren, Senden en Luypers, vooral ook omdat ik het nog erger zou vinden als ze volgend seizoen helemaal af zouden gaan. Als de jongere generatie Roda-fans zou gaan roepen wat die twee oude lullen hier nog deden, zonder te beseffen wat ze allemaal voor Roda hebben betekent. Nu ik echter de column gelezen heb van methodmich, weet ik zeker dat ze nog een jaar moeten blijven en een waardig afscheid krijgen waarna ze langzaam worden ingepast in hun nieuwe functie bij Roda. Want Roda mag deze jongens uit de streek niet zomaar dumpen, temeer nog omdat ze nog nodig gaan zijn om het Roda-gevoel op nieuwe spelers over te brengen. Bedankt methodmich dat je ook mij dat hebt laten inzien, wereld-column.

quote:

DE LAATSTE KLUS VAN LEO

In de zomer van 2006 wordt in Duitsland het wereldkampioenschap voetbal gehouden. In alle delen en uithoeken van de wereld worden er al sinds de zomer van 2004 kwalificatiewedstrijden gespeeld, waarbij allerhande landen zich proberen te plaatsen voor één van de grootste sportevenementen ter wereld. Inmiddels gaan we richting de ontknoping, want zo rond november van dit jaar moet bekend zijn welke 32 landen op dat WK mogen gaan aantreden. Waar beslissingen vallen, ontstaan en sneuvelen reputaties. Er sneuvelen ook trainers, die vervangen moeten worden. Zo bereikte ons het bericht dat Trinidad & Tobago, dat deelneemt aan de finalepoule van de kwalificatie in Noord- en Midden-Amerika, ook een nieuwe bondscoach had aangesteld. Onze eigen Leo Beenhakker.

Beenhakker, de praatpaal van de Nederlandse voetbalwereld. Erkend crisismanager, die in tijden van nood kan worden gebeld en op die manier al clubs als Feyenoord en América uit het slop haalde. Wie in de problemen zit, belt Beenhakker, geeft zijn locatie aan hem door en maakt een grote kans dat Leo daadwerkelijk komt. Tot voor kort was hij nog adviseur bij De Graafschap, in Doetinchem.

Dat was een plaats die niet echt paste bij kosmopoliet Beenhakker, die zonder ooit op niveau te hebben gevoetbald trainer was van erkende topclubs als Real Madrid, Ajax en Feyenoord. Voetbalzendeling die Arabieren in Riyad in teamverband wilde laten denken, maar sneuvelde voor hij zijn missie kon afmaken. Een man met het reizen in het bloed, die Zaragoza aandeed, in Zürich en Mexico werkte en ooit ook probeerde het ambitieuze Istanbulspor in de vaart der volkeren van het Turkse voetbal op te stuwen, met zijn al even rap van de tongriem gesneden collega Fritz Korbach als assistent.

Leo, eeuwig onderweg, maar ook eeuwig thuiskomend. Hij kwam als geboren Rotterdammer ooit weer thuis bij Feyenoord, na een directiefunctie bij Vitesse. De geur van het gras dreef hem uit het kostuum terug het trainingspak in, op een moment dat Feyenoord diep in de problemen zat. Leo kwam thuis, werd kampioen, maar verbaasde vriend en vijand door na zijn opstappen in Rotterdam vrolijk opnieuw thuis te komen, maar ditmaal in Amsterdam. Daar werd hij technisch directeur bij Ajax, waar hij later opstapte wegens privé-problemen.

Beenhakker, de man die volgens zijn critici nog nooit een zinnig woord over voetbal heeft gezegd, maar door zijn verbale kwaliteiten spelers voor zich wist te winnen en te motiveren. Leo is de vleesgeworden zucht, die zich vermoeid afvraagt of “we het daar nou weer over moeten gaan hebben?” Leo, met zijn karakteristieke poses, de hand door het dunner wordende haar, maar wel de problemen die over het paard getilde jonge voetballers zouden veroorzaken tot op het bot relativerend. “Als er straks kleine Midotjes komen, wordt die Ferrari vanzelf een gezinswagen.” Dezelfde Leo die nog altijd de nimmer onthulde misstanden van de Oranje-selectie op het WK van 1990 niet naar buiten heeft gebracht. De man die Duitse journalisten verbijsterde door te vragen of ze misschien “eine Stunde” hadden, op hun vraag wat er mis was met het Duitse voetbal nadat Feyenoord in de Europacup VfB Stuttgart van het veld had geblazen. Om vervolgens twee weken later in eigen huis alsnog door de getergde Duitsers uitgeschakeld te worden. De zucht van Leo werd er alleen maar hartgrondiger van.

Leo, wiens woorden soms als een madrigaal van een eenvoudige stadsjongen klonken, gaat nu weer aan een nieuwe klus beginnen. Als man van 62 gaat Leo de voetballers van de eilandengroep Trinidad & Tobago alsnog richting WK proberen te helpen. In een land waar de mannen volgens de meest recente cijfers gemiddeld nog geen 67 worden en Leo dus eigenlijk al hoogbejaard is. Uit een bevolking van net iets meer dan één miljoen inwoners kan Leo een elftal gaan samenstellen.

Ik zie het hem nog lukken ook. Zuchtend, de handen ten hemel heffend en in aandoenlijk zelf aangemeten Engels de voetballers het idee geven dat ze de besten zijn. Motiveren, heet dat. Leo heeft nooit anders gedaan en zal nooit iets anders doen. Het is zijn zoveelste laatste klus en net als altijd zal ook dit zijn laatste klus niet zijn. Leo blijft altijd onderweg, zo lang als hij kan. Zijn laatste adem zal hij uitblazen in de vorm van een zucht. Simpelweg omdat Leo niet anders kan. En niet anders wil.

quote:

Op maandag 11 april 2005 20:22 schreef tong80 het volgende:
Had dat dan gewoon gezegd in het Feijenoord Vitesse Volendam Real Madrid Nederlands elftal Cambuur Veendam Go Ahead-topic.

Eén regel zou dan genoeg geweest zijn.

quote:

DE SCHOONHEID VAN DE SCHWALBE

Nog vijf minuten te spelen, de stand is 0-0. Ineens volgt er een prima dieptepass van achteruit en kan de spits, eindelijk los van zijn bewaker, op de keeper af. De aanname is goed, de weg naar het doel ligt open en de gedachte aan eeuwige roem flitst door zijn hoofd. Nog een meter of dertig. Halverwege begint hij toch zenuwachtig te worden. Die verdediger is sneller dan hij dacht. Zonder om te kijken merkt en voelt hij dat hij bijna wordt ingehaald. Hij voelt de adem van zijn kwelgeest al bijna in zijn nek. Vijf meter nog, tot het strafschopgebied. De keeper komt ook al uit zijn goal en hij beseft dat deze unieke kans een heilloze missie aan het worden is. Hij ziet nog maar één uitweg en die ligt nu voor hem. Onmerkbaar houdt hij in, zodat de verdediger het laatste stukje in zijn richting kan overbruggen. Zodra hij contact voelt, gaat hij tegen de grond. In een vloeiende beweging zweeft hij ter aarde, met een grimas alsof de voorstopper zojuist zijn kuitbeen gehalveerd heeft. Het snerpende fluitje van de scheidsrechter klinkt, zijn priemende vinger wijst naar de stip. Penalty! Die cup is binnen!

Steeds vaker worden duels beslist door dubieuze strafschoppen. Het misleiden van de arbitrage is een kunst op zich geworden, die echter naadloos in het spel past. In veel landen accepteert men de aanwezigheid van de zogenaamde schwalbe, ofwel fopduik. Met name in die landen waar men vooral voetbalt om te winnen en minder om te vermaken. Alles is dan geoorloofd om tot een goed resultaat te komen en een spits als in de inleiding beschreven zou er een held zijn.

Verwerpelijk? Ja, wellicht. Onsportief? Misschien ook wel. Aan de andere kant, in hoeverre is een schwalbe onsportiever dan een harde overtreding, gemaakt door een speler die, zoals men dat noemt, bewust de grenzen opzoekt? Bij een schwalbe wordt er aan niemand lichamelijk letsel toegebracht en is de intentie slechts misleiding. Misleiding, om tot een goed resultaat te komen. Bovendien weet de speler die hem maakt, dat hij een risico loopt. Want als de scheidsrechter je poging doorziet, volgt er dikwijls een gele kaart.

Wat is het dan toch, dat er voor zorgt dat met name wij Nederlanders zo zeuren over schwalbes? Is het de Duitse herkomst van het woord? Of is het de herinnering aan 1974, toen Nederland de WK-finale verloor nadat de Duitsers via een onterechte strafschop op gelijke hoogte waren gekomen? Natuurlijk zijn wij voetbalpuristen. We balen van iemand als Van Bommel, die veel praat met de scheidsrechters en talloze overtredingen maakt. We verliezen liever met mooi voetbal, dan dat we afzichtelijk winnen. Hoewel, dat laatste is wel wat aan het veranderen. Toch blijft de kunst van de schwalbe hier ondergewaardeerd.

Ondergewaardeerd, zegt u? Ja, zeker. Een goed uitgevoerde schwalbe bevat een bepaalde schoonheid. Een gracieuze, vloeiende duik naar het gras, die pas na de derde herhaling als theater kan worden herkend. Dan kan het bedrog zijn, het is wel mooi bedrog. Zoals Diego Maradona, die met de hand scoorde in 1986. Ook dat was pure misleiding van de arbiter en dat werd door iedereen, op wat Engelsen na, stiekem toch erg mooi gevonden.

Het lijkt er meer op dat wij vooral slachtoffer zijn en daarom een hekel aan de schwalbe hebben. Jorien van den Herik was woedend toen Nikos Machlas namens Ajax een cruciale strafschop versierde, maar zweeg op de momenten dat Feyenoord-spelers dat wel deden. Zo zijn er talrijke voorbeelden. We staan het oogluikend toe, als we er voordeel van hebben, maar schreeuwen moord en brand als men ons een oor aannaait. Herinnert u zich Van der Sar, in 1998, tegen de Argentijn Ortega? Puur toneelspel, maar niemand die hem dat verweet. Sterker nog, hij werd er zelfs geliefder door.

Nee, het wordt hoog tijd dat we de schwalbe eens massaal gaan omarmen en zelfs in gaan zetten in ons voordeel. Want het gaat er bij mij niet in, dat in een land waar men op verjaardagen massaal grinnikt om die ene oom die wat zwarte klusjes heeft gedaan en daarbij oudere echtparen heeft benadeeld, de schwalbe niet wat meer waardering kan krijgen. In het land van radarverklikkers, waar iedereen er lol in heeft de overheid te misleiden, moet dat mogelijk zijn. We hebben een goede schwalbe nodig. Tsjechië – Nederland, dat lijkt me een perfecte gelegenheid. Een achterstand, kort voor tijd. Ruud van Nistelrooij, die in Engeland vaker liet zien een talent op dit gebied te zijn, moet het dan maar doen. Het wordt gelijk, we gaan naar het WK en niemand zal het erg vinden. De schwalbe wordt opgenomen in de jeugdopleidingen en eindelijk gaan wij er eens voordeel uithalen, in plaats van altijd maar het slachtoffer te zijn van die valse Zuid-Europeanen. Pure schoonheid zit niet alleen in een omhaal of een hakje, maar evengoed in een perfecte simulatie van een overtreding. Naast de save van de week en het doelpunt van de week, moet er een blokje komen voor de schwalbe van de week. Want een nederlaag na een schwalbe is dan wel frustrerend, een zege na een schwalbe smaakt zoeter dan zoet. Dat zal zelfs de grootste purist onderkennen.