R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Een heel andere periode dan ik verwacht had.
Jonge ouders van een prachtig en lief kind en dan sta
je er ineens alleen voor.
Je partner slaat door en geeft jou de schuld.
Jij bent postnataal depresief.
Escalatie en leugens achter je rug je om.
Hij heeft iedereen voor de gek weten te houden.
Mijn ouders het idee gegeven dat het goed mis was met mij.
Mijn vader reageerd op de hulpvraag van mijn partner
want ik zou mezelf en ons kind iets aan doen.
Alle hulp word op gang gebracht.
Dan komt mijn vader voor ondersteuning , zodat mijn
partner niet alleen is met mij en ons kind zodat
de rust bewaard kon worden als de hulp arriveerde.
En daar slaan de stoppen door bij mijn partner.
De leugens zouden uitkomen dat er met mij niets aan
de hand is.
Hij probeerd het nog te redden en rent met ons kind
de straat op en duwt het in de armen van mijn vader.
Krijgt de opdracht om weg te rijden , maar mijn vader
bleef en daar werd duidelijk dat het goed mis was
met mijn partner.
Hij keek naar mij vol angst in zijn ogen , zoveel angst heb
ik nog nooit gezien bij iemand.
Hij stapt bij mijn vader in de auto , doet de deur op slot.
Vanaf dat moment mis ik een gedeelte van wat er
buiten gebeurd.
Mijn partner is geestelijk ziek er moet hulp komen
met spoed.
En die komt.
De huisarts , 2 politie auto's en een ambulance.
En nog beweerde hij dat die er voor mij waren.
Hij sprak in war taal , had wanen.
Ik mocht ons kind niet meer verzorgen want dan zou
ik het doden.
De hulpverlening arriveerd en de huisarts vertrekt.
Maar de hulpverlening erkend zijn probleem niet en
stelt voor (nadat ik heb gezegd dat ik niet onder 1 dak
wilde blijven met hem vanwege de angst dat hij
onze dochter iets zou aandoen) een
afkoel periode te hebben.
4 weken zou deze duren , ik bleef met onze dochter
thuis , hij ging naar familie.
1 nacht alleen en de volgende ochtend een telefoontje.
Hij is nog steeds geestelijk in de war en spreekt nog
steeds in wartaal.
Zegt dat hij dit deed voor ons , want ik heb een probleem.
Maar op de vraag wat mijn probleem dan is
volgens hem krijg ik geen antwoord.
Het gaat mis en s'middags krijg ik een telefoontje
van de hulpverlening dat hij is opgenomen op
de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek.
Dit gebeurde woensdag...
Terug naar maandag avond voor een stukje achtergrond.
Mijn partner staat onder de douche en roept ineens om
hulp en zegt dat hij in een psychose geraakt.
Ik ben hier niet bekend mee en schrik en vraag dus wat
ik moet doen.
Ik bel voor hulp , men doet moeilijk , mijn partner komt erbij
en zegt dat het beter gaat , maar ik wil hoe dan ook
een arts om zeker te weten of dit zo is en omdat ik
moet weten wat een psychose is en of ons kind veilig
is in zijn bijzijn.
De arts beweerd dat het mijn angsten zijn en dat er niets
aan de hand is.
Ik twijfel aan mezelf en denk dat hij het wel weet.
Dinsdag tijdens het gesprek met de hulpverlening word ook
ontkend dat hij een psychose heeft.
Mijn vader en ik weten dat er meer is dan hij denkt.
Woensdag dus de opname....
Hij zit in een psychose....
Woensdagavond is het zo erg geworden dat hij
op de serpereer zit en dat er om een IBS (in bewaring
stelling) is gevraagd.
Ik krijg hem te zien , op het eerste gezicht lijkt hij
redelijk aanspreekbaar.
Het doet pijn om te zien, je partner op een matrasje
in speciale kleding van de kliniek.
Zijn kleding op de gang netjes opgevouwen op de grond.
Ik heb een foto meegenomen van onze dochter, dat raakt hem.
Zijn grootste angst schijnt te zijn dat hij haar nooit weer zou zien.
Hij is blij me te zien maar denkt dat hij daar zit voor mij zodat de hulp
goed op gang komt en ik er geestelijk weer boven op kom.
Nog steeds denkt hij dat er met hem niets is.
Maar tegen te verpleging spreekt ie heel anders , denkt dat er een
god is en dat armageddon is begonnen.
Moeilijk gesprek want hij leeft in zijn wereld met zijn waarheid
tegenspreken maakt hem van slag , dus je beaamt alles maar.
Ik ga weer weg met de belofte morgen met onze dochter langs te komen.
Hou me sterk , maar eenmaal terug op de afdeling waar mijn moeder
zit te wachten knapt er iets in mij.
Ik had me dit jaar zo anders voor gesteld en nu zit ik met een
heel klein meisje helemaal alleen thuis.
Je verwacht als jonge ouders dat je een stabiele basis hebt gelegd,
dat de financiën op orde zijn en dan valt 1 van beide weg.
(als dit hele verhaal hier niet thuis zou horen , hoop ik dat hij naar
de juiste plaats verplaatst word)
Jonge ouders van een prachtig en lief kind en dan sta
je er ineens alleen voor.
Je partner slaat door en geeft jou de schuld.
Jij bent postnataal depresief.
Escalatie en leugens achter je rug je om.
Hij heeft iedereen voor de gek weten te houden.
Mijn ouders het idee gegeven dat het goed mis was met mij.
Mijn vader reageerd op de hulpvraag van mijn partner
want ik zou mezelf en ons kind iets aan doen.
Alle hulp word op gang gebracht.
Dan komt mijn vader voor ondersteuning , zodat mijn
partner niet alleen is met mij en ons kind zodat
de rust bewaard kon worden als de hulp arriveerde.
En daar slaan de stoppen door bij mijn partner.
De leugens zouden uitkomen dat er met mij niets aan
de hand is.
Hij probeerd het nog te redden en rent met ons kind
de straat op en duwt het in de armen van mijn vader.
Krijgt de opdracht om weg te rijden , maar mijn vader
bleef en daar werd duidelijk dat het goed mis was
met mijn partner.
Hij keek naar mij vol angst in zijn ogen , zoveel angst heb
ik nog nooit gezien bij iemand.
Hij stapt bij mijn vader in de auto , doet de deur op slot.
Vanaf dat moment mis ik een gedeelte van wat er
buiten gebeurd.
Mijn partner is geestelijk ziek er moet hulp komen
met spoed.
En die komt.
De huisarts , 2 politie auto's en een ambulance.
En nog beweerde hij dat die er voor mij waren.
Hij sprak in war taal , had wanen.
Ik mocht ons kind niet meer verzorgen want dan zou
ik het doden.
De hulpverlening arriveerd en de huisarts vertrekt.
Maar de hulpverlening erkend zijn probleem niet en
stelt voor (nadat ik heb gezegd dat ik niet onder 1 dak
wilde blijven met hem vanwege de angst dat hij
onze dochter iets zou aandoen) een
afkoel periode te hebben.
4 weken zou deze duren , ik bleef met onze dochter
thuis , hij ging naar familie.
1 nacht alleen en de volgende ochtend een telefoontje.
Hij is nog steeds geestelijk in de war en spreekt nog
steeds in wartaal.
Zegt dat hij dit deed voor ons , want ik heb een probleem.
Maar op de vraag wat mijn probleem dan is
volgens hem krijg ik geen antwoord.
Het gaat mis en s'middags krijg ik een telefoontje
van de hulpverlening dat hij is opgenomen op
de gesloten afdeling van een psychiatrische kliniek.
Dit gebeurde woensdag...
Terug naar maandag avond voor een stukje achtergrond.
Mijn partner staat onder de douche en roept ineens om
hulp en zegt dat hij in een psychose geraakt.
Ik ben hier niet bekend mee en schrik en vraag dus wat
ik moet doen.
Ik bel voor hulp , men doet moeilijk , mijn partner komt erbij
en zegt dat het beter gaat , maar ik wil hoe dan ook
een arts om zeker te weten of dit zo is en omdat ik
moet weten wat een psychose is en of ons kind veilig
is in zijn bijzijn.
De arts beweerd dat het mijn angsten zijn en dat er niets
aan de hand is.
Ik twijfel aan mezelf en denk dat hij het wel weet.
Dinsdag tijdens het gesprek met de hulpverlening word ook
ontkend dat hij een psychose heeft.
Mijn vader en ik weten dat er meer is dan hij denkt.
Woensdag dus de opname....
Hij zit in een psychose....
Woensdagavond is het zo erg geworden dat hij
op de serpereer zit en dat er om een IBS (in bewaring
stelling) is gevraagd.
Ik krijg hem te zien , op het eerste gezicht lijkt hij
redelijk aanspreekbaar.
Het doet pijn om te zien, je partner op een matrasje
in speciale kleding van de kliniek.
Zijn kleding op de gang netjes opgevouwen op de grond.
Ik heb een foto meegenomen van onze dochter, dat raakt hem.
Zijn grootste angst schijnt te zijn dat hij haar nooit weer zou zien.
Hij is blij me te zien maar denkt dat hij daar zit voor mij zodat de hulp
goed op gang komt en ik er geestelijk weer boven op kom.
Nog steeds denkt hij dat er met hem niets is.
Maar tegen te verpleging spreekt ie heel anders , denkt dat er een
god is en dat armageddon is begonnen.
Moeilijk gesprek want hij leeft in zijn wereld met zijn waarheid
tegenspreken maakt hem van slag , dus je beaamt alles maar.
Ik ga weer weg met de belofte morgen met onze dochter langs te komen.
Hou me sterk , maar eenmaal terug op de afdeling waar mijn moeder
zit te wachten knapt er iets in mij.
Ik had me dit jaar zo anders voor gesteld en nu zit ik met een
heel klein meisje helemaal alleen thuis.
Je verwacht als jonge ouders dat je een stabiele basis hebt gelegd,
dat de financiën op orde zijn en dan valt 1 van beide weg.
(als dit hele verhaal hier niet thuis zou horen , hoop ik dat hij naar
de juiste plaats verplaatst word)
sterkte
Dit is niet best, misschien is dit topic iets voor R&P.
Wees blij dat jij niet in een gesticht bent gestopt i.p.v hij als niemand jou geloofde.
Maar je hebt vantevoren nooit zien aankomen dat hij aan psychoses leed?
Wees blij dat jij niet in een gesticht bent gestopt i.p.v hij als niemand jou geloofde.
Maar je hebt vantevoren nooit zien aankomen dat hij aan psychoses leed?
Ook sterkte gewenst
Ull de llebre.
Fynproewers waardeer die ouer Tempranillo-wyne wat in eikevate bewaar word.
Fynproewers waardeer die ouer Tempranillo-wyne wat in eikevate bewaar word.
Hoe krom kan het soms zijn
Sterkte iig TS.
Don't walk in front of me, I may not follow... Don't walk behind me, I may not lead...
Just walk beside me and be my friend.
Games
Just walk beside me and be my friend.
Games
Heel veel sterkte.
Wordt als iemand die voortdurend dood is. De ware volgeling van bushidõ sterft elke ochtend en avond opnieuw. En wordt niet gehinderd door angst voor de dood. Yamamoto Tsunetomo's hagakure.
Wat een warrig verhaaltje.
God gaf de mens vrijheid en we kunnen dus al met al aannemen dat hij niet verantwoordelijk is voor menselijke misdaden. Alleen hij die de mens heeft geschapen draagt echter de volle verantwoordelijkheid voor de stront.
Klopt, maar vind je het gek als je zoiets mee maakt, gaat je niet in je koude kleren zitten.quote:Op donderdag 17 maart 2005 03:58 schreef cultheld het volgende:
Wat een warrig verhaaltje.
Heel veel sterkte meid, en ik hoop echt dat het uiteindelijk allemaal weer goed gaat komen met jullie.
Probeer jezelf alleen wel te troosten met de gedachte dat het geen kwade opzet is, maar je man/vriend gewoon echt ziek is.
Wie is jouw favoriete sprookjesfiguur, Sinterklaas, Hans en Grietje, Roodkapje, of Jezus?
Nee , ik weet dat hij 14 jaar geleden een psychose heeft gehad , maar dit heeft niemandquote:Op donderdag 17 maart 2005 03:37 schreef Joana het volgende:
Dit is niet best, misschien is dit topic iets voor R&P.
Wees blij dat jij niet in een gesticht bent gestopt i.p.v hij als niemand jou geloofde.
Maar je hebt vantevoren nooit zien aankomen dat hij aan psychoses leed?
aan zien komen.
Zels artsen onkenden mijn vermoeden dat hij het had....
Thorn Apart.. na het lezen van je verhaal staan de tranen in mijn ogen. Wat een hel om mee te maken, voor jou, je partner en ook de familie en vrienden er omheen...
Ik heb totaal geen ervaring met psychose en kan je ook geen hart onder de riem steken al zou ik dat graag willen.
Hoe oud is jullie kleine meid?
Toch zou ik willen zeggen, ondanks alles wat er zich nu afspeelt, probeer aan een beetje gezellige afleiding te komen. Lekker met je meisje met dit mooie weer een keer naar buiten en laat alles maar even over je heen komen. Ik heb dan geen ervaring met psychose, maar ben net wel een dierbare verloren. Zorg goed voor jezelf, hou jezelf geestelijk op de been door ook echt iets leuks te doen (ookal staat je hoofd daar niet naar).
Hoe gaat het nu met je partner?
Ik heb totaal geen ervaring met psychose en kan je ook geen hart onder de riem steken al zou ik dat graag willen.
Hoe oud is jullie kleine meid?
Toch zou ik willen zeggen, ondanks alles wat er zich nu afspeelt, probeer aan een beetje gezellige afleiding te komen. Lekker met je meisje met dit mooie weer een keer naar buiten en laat alles maar even over je heen komen. Ik heb dan geen ervaring met psychose, maar ben net wel een dierbare verloren. Zorg goed voor jezelf, hou jezelf geestelijk op de been door ook echt iets leuks te doen (ookal staat je hoofd daar niet naar).
Hoe gaat het nu met je partner?
Niet mieten! Door gieten!
Goed advies! Moeilijk als het is zo, een psychose is een ziekte, probeer sterk te blijven voor je dochter, jezelf en hem! En wees niet bang hulp te vragen!quote:Op donderdag 17 maart 2005 07:45 schreef Sakura het volgende:
Probeer jezelf alleen wel te troosten met de gedachte dat het geen kwade opzet is, maar je man/vriend gewoon echt ziek is.
underground forever baby
Wat een verhaal
Heel evel sterkte en probeer idd wat afleiding te zoeken met je dochter en ik hoop dat het weer goed komt met jullie drietjes
Heel evel sterkte en probeer idd wat afleiding te zoeken met je dochter en ik hoop dat het weer goed komt met jullie drietjes
oef, wat een verschrikkelijk verhaal. Wat moet dit een afschuwelijke tijd voor je zijn, onvoorstelbaar. Het lijkt me dat ook voor jou behoorlijk de grond onder je voeten is weggeslagen. Word jij nu wel begeleid in dit proces? Je partner wordt nu behandeld, maar het lijkt me dat jij ook wel wat hulp kan gebruiken om dit allemaal te verwerken.
Zoals seilram zegt, probeer zoveel mogelijk je leven door te laten gaan, contacten met andere te hebben. Juist omdat je met een jong kind zit zul je de neiging hebben erg in jezelf en je eigen wereld te kruipen.
Sterkte!
Zoals seilram zegt, probeer zoveel mogelijk je leven door te laten gaan, contacten met andere te hebben. Juist omdat je met een jong kind zit zul je de neiging hebben erg in jezelf en je eigen wereld te kruipen.
Sterkte!
mooi he, alles
Dat is toch ook erg! Als je partner wegvalt, waardoor dan ook, dan heb je het moeilijk. Nu blijft je zorg uiteraard ook om je partner. Ik hoop dat je heel veel steun aan je familie hebt en dat je bijzonder veel mag genieten van jullie kleine dochter! Probeer, zoals hier al was aangegeven, om ook aan andere dingen te denken, om je te ontstressen, ga ook eens wat leuks doen met je dochter!
Heel veel sterkte en hopelijk gaat het met je partner straks ook wat beter (ook al weet ik dat dat erg lang kan gaan duren!)
Je hebt je verhaal bijzonder ontroerend opgeschreven, niet warrig, maar goed te volgen. Je hebt talent! Misschien is het ook fijn voor jezelf als je een dagboek aanlegt, zodat je daarin je problemen kwijt kan. Want, steeds ermee rondlopen is niet goed. Vertel ze, laat eventueel een verhaal lezen aan familie. Ook voor jullie dochter zal het later fijn zijn om dit te lezen, zodat ze weet wat er toen (nu!) speelde.
Nogmaals: heel veel sterkte!!!
Heel veel sterkte en hopelijk gaat het met je partner straks ook wat beter (ook al weet ik dat dat erg lang kan gaan duren!)
Je hebt je verhaal bijzonder ontroerend opgeschreven, niet warrig, maar goed te volgen. Je hebt talent! Misschien is het ook fijn voor jezelf als je een dagboek aanlegt, zodat je daarin je problemen kwijt kan. Want, steeds ermee rondlopen is niet goed. Vertel ze, laat eventueel een verhaal lezen aan familie. Ook voor jullie dochter zal het later fijn zijn om dit te lezen, zodat ze weet wat er toen (nu!) speelde.
Nogmaals: heel veel sterkte!!!
Wat is een psychose?quote:Op donderdag 17 maart 2005 08:47 schreef winux het volgende:
Heel veel sterkte.
Misschien stomme vraag maar wat is psychose?
Een andere realiteit
Iemand met een psychose neemt de wereld anders waar dan anderen. Dat kan zich uiten in wanen en/of hallucinaties.
* Wanen zijn overtuigingen die niet op de werkelijkheid zijn gebaseerd, maar waarin iemand heel sterk gelooft. Meestal neemt de persoon zelf een belangrijke plaats in bij deze waandenkbeelden. Zo kunnen mensen ervan overtuigd raken, dat zij een belangrijke taak hebben te vervullen. Sommige gedachten zijn beangstigend. Iemand kan denken dat anderen kwaad willen doen, of het eten vergiftigen.
* Hallucinaties zijn 'zinsbegoochelingen': iemand hoort, ziet, voelt, ruikt of proeft dingen die anderen niet waarnemen. Het horen van stemmen is de meest voorkomende hallucinatie. Vaak hebben deze stemmen een onprettig karakter. Ze geven bijvoorbeeld commentaar op het doen en laten van iemand. Soms geven ze opdrachten waar iemand zich moeilijk aan kan onttrekken.
Sommige mensen vergelijken psychotische belevingen met dromen. De droomwereld is echter realiteit geworden.
Tijdens een psychose bevindt iemand zich vaak in een toestand van verwardheid. Een wirwar van gedachten en gevoelens komt in hem op. Concentreren is onmogelijk. Iemand die psychotisch is, is vaak onrustig maar kan op andere momenten volkomen uitgeput zijn. Het normale dag- en nachtritme is meestal verstoord en slapen lukt slecht.
Positieve en negatieve symptomen
Wanen, hallucinaties en verwardheid worden ook wel positieve symptomen genoemd. Met positief wordt niet bedoeld: prettig of leuk. Het gaat om ervaringen die uitsluitend tijdens een psychose beleefd worden en daarbuiten niet.
Een psychose kent ook negatieve symptomen. Het gaat hierbij om normaal gedrag, dat iemand tijdens een psychose als het ware kwijtraakt. Iemand lijkt alle energie te verliezen en heeft weinig belangstelling voor sociale contacten, werk of hobby's. Het vervullen van huishoudelijke taken of zichzelf verzorgen kan een enorme opgave zijn.
Zoveel mensen, zoveel psychoses
Psychotische verschijnselen verschillen van persoon tot persoon en van moment tot moment. De belevingen tijdens een psychose worden onder meer bepaald door karakter, achtergrond en cultuur. Ook recente gebeurtenissen kunnen van invloed zijn.
Een psychose kan enkele uren duren, maar ook weken of maanden. Sommige mensen maken 1 keer in hun leven een psychose door, anderen vaker.
Het kan zijn dat het bij 1 psychose blijft. De kans is echter groter dat de psychose weer de kop op steekt. Zonder behandeling komt bij ruim 2 op de 3 mensen de psychose terug. Dat kan na enkele weken al gebeuren, maar ook pas na vele jaren.
Verloop van een psychose
Een psychose kent verschillende fasen. De meest opvallende fase is de psychotische fase met hallucinaties, wanen en verwardheid. Vaak gaat er een periode aan vooraf, waarin gedrag en stemming veranderen: de zogenaamde voorfase of prodromale fase.
Deze voorfase kan enkele dagen tot enkele maanden duren. De fase na of tussen psychotische periodes wordt de stabiele fase genoemd. Hierin staan soms de negatieve symptomen op de voorgrond.
Voortekenen van een psychose
Angst, prikkelbaarheid en slaapproblemen kunnen wijzen op een naderende psychose. Deze voortekenen verschillen van persoon tot persoon. Bij een 1e psychose kun je ze niet als voortekenen aanmerken. Pas achteraf zijn de signalen van de voorfase te herkennen. Hierdoor is het soms mogelijk een volgende psychose te zien aankomen.
Voorbeelden van signalen die kunnen wijzen op een naderende psychose:
* zich terugtrekken
* moeite hebben met concentreren
* vergeetachtig of verward zijn
* gemakkelijk geïrriteerd of kwaad zijn
* somber zijn, zich meer zorgen maken, piekeren
* 's nachts wakker zijn, overdag slapen
* meer of minder zin in eten hebben
* minder aandacht voor zelfverzorging hebben
* moe en futloos zijn
* achterdochtig zijn
* meer interesse in geloofszaken, filosofie en paranormale onderwerpen
* anders zien, horen en ruiken
Gevolgen van een psychose
Een psychose heeft vaak negatieve gevolgen. Zowel voor de persoon in kwestie, als voor de omgeving. Werk of studie worden onderbroken, relaties met anderen kunnen schade oplopen. Na de eerste psychose kan iemand last houden van geheugen- en concentratieproblemen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is het niet zo dat deze problemen na elke psychose verergeren.
In de praktijk kan het moeilijk zijn om de gevolgen van een psychose (bijvoorbeeld concentratieproblemen) te onderscheiden van bijwerkingen van medicijnen.
[Klik op Antipsychotica voor meer informatie over medicijnen]
Relatie met psychiatrische ziektebeelden
Een psychose kan op zichzelf staan, maar kan ook te maken hebben met een psychiatrische ziekte. Zo komen psychoses voor bij de ziekte schizofrenie en bij mensen die manisch depressief zijn. Bij een 1e psychose is het meestal niet mogelijk om meteen vast te stellen of sprake is van een dergelijke psychiatrische ziekte.
Hoe vaak komt een psychose voor en bij wie?
Het krijgen van een psychose is geen zeldzaamheid. Elk jaar maken 6400 Nederlanders een 1e psychose door. Ruim 1 op de 100 Nederlanders heeft ooit een psychose gehad.
* Een psychose kan op elke leeftijd ontstaan, afhankelijk van de achterliggende oorzaken.
* Een 1e psychose doet zich meestal voor tussen de 16 en 30 jaar.
* Zowel mannen als vrouwen kunnen een psychose krijgen. Vrouwen krijgen hun 1e psychose meestal wel iets later dan mannen.
* Psychoses komen over de hele wereld voor: in alle culturen en in alle lagen van de bevolking. Het is geen nieuwe aandoening of welvaartsprobleem.
Wat ontzettend rot voor je zeg, veel sterkte. Juist dat het zo samenvalt met de geboorte van jullie kind maakt het zo naar, het zou juist een gelukkige tijd moeten zijn. Toch is het geen toeval. Een psychose kan opgeroepen worden door een aangrijpende verandering in je leven. De geboorte van een kind bijvoorbeeld. Uit angst voor zijn gevoelens lijkt het erop dat hij het op jou heeft geprojecteerd. Een psychose is ook angstig, je bent de grip op je leven helemaal kwijt.
Een psychose is met medicijnen vaak goed behandelbaar. Voor de toekomst is het belangrijk om de voortekenen in de gaten te houden. In tijden van stress moet je er alert op zijn.
Ik ken mensen die weleens een psychose hebben gehad (waaronder mijn vader) en die verder een heel gewoon leven hebben geleid, ook daarna. Het is erg ingrijpend voor alle betrokkenen, maar niet onoverkomelijk. Met goede psychiatrische begeleiding kunnen jullie leren hoe je met zoiets om kunt gaan.
Een psychose is met medicijnen vaak goed behandelbaar. Voor de toekomst is het belangrijk om de voortekenen in de gaten te houden. In tijden van stress moet je er alert op zijn.
Ik ken mensen die weleens een psychose hebben gehad (waaronder mijn vader) en die verder een heel gewoon leven hebben geleid, ook daarna. Het is erg ingrijpend voor alle betrokkenen, maar niet onoverkomelijk. Met goede psychiatrische begeleiding kunnen jullie leren hoe je met zoiets om kunt gaan.
De film: "A beatifull mind" laat heel mooi zien hoe mensen in een psychose de wereld zien, echt een aangrijpende film.quote:Op donderdag 17 maart 2005 08:47 schreef winux het volgende:
Heel veel sterkte.
Misschien stomme vraag maar wat is psychose?
En TS heel veel sterkte, ik wou dat ik iets kon doen...
a dirty mind is a joy forever
Forum admin Jump: webicon weggehaald wegens veiligheidswaarschuwing.
Forum admin Jump: webicon weggehaald wegens veiligheidswaarschuwing.
phieuw wat een verhaal.
doet me gelijk denken aan iemand die ik ken die in psychose was geraakt en zo van een flat 9 hoog afgesprongen is (hij heeft het wel overleefd gelukkig).
het is goed dat hij nu in een kliniek zit, daar word hij geholpen.
maar t feit blijft gewoon dat je nu er alleen voor staat met je kleine meid, hoe oud is ze eigenlijk??
ik wil je heel veel sterkte wensen, hoofd omhoog en kijk vooruit, t komt echt allemaal weer goed!
dikke knuf en
doet me gelijk denken aan iemand die ik ken die in psychose was geraakt en zo van een flat 9 hoog afgesprongen is (hij heeft het wel overleefd gelukkig).
het is goed dat hij nu in een kliniek zit, daar word hij geholpen.
maar t feit blijft gewoon dat je nu er alleen voor staat met je kleine meid, hoe oud is ze eigenlijk??
ik wil je heel veel sterkte wensen, hoofd omhoog en kijk vooruit, t komt echt allemaal weer goed!
dikke knuf en
Gezellig verhaal Martineke, ik weet niet of dat op dit moment nou iets is waar thorn wat aan heeft.
Een van mijn beste vriendinnen heeft ook een psychose gehad. Inmiddels heeft ze het goed onder controle (zelfs zonder medicatie) en leidt ze gewoon een normaal leven. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat iemand de rest van zijn leven last van psychoses blijft houden, het kan een eenmalige episode zijn. Ik vind de tip om een dagboek bij te houden wel een hele goede, zowel voor jezelf, je man als je dochter kan dat heel waardevol zijn.
Een van mijn beste vriendinnen heeft ook een psychose gehad. Inmiddels heeft ze het goed onder controle (zelfs zonder medicatie) en leidt ze gewoon een normaal leven. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat iemand de rest van zijn leven last van psychoses blijft houden, het kan een eenmalige episode zijn. Ik vind de tip om een dagboek bij te houden wel een hele goede, zowel voor jezelf, je man als je dochter kan dat heel waardevol zijn.
mooi he, alles
Thorn ik had je verhaal vanmiddag gelezen en wilde je nog heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Je hebt al aardig wat tips gehad om proberen verder te gaan. Meid het lijkt me echt super moeilijk, maar dat dagboek is inderdaad een hele goeie om te doen. Op die manier schrijf je het van je af en verwerk je het tegelijkertijd. Zo kun je je aandacht ook nog goed verdelen met je kindje.
En ik hoop dat je persoonlijk toch ook wel wat mensen om je heen hebt tegen wie je kunt praten, ook erg belangrijk.
En ik hoop dat je persoonlijk toch ook wel wat mensen om je heen hebt tegen wie je kunt praten, ook erg belangrijk.
Update van hier.
Ik ben weinig thuis en slaap op het moment bij mijn ouders omdat ik medicatie heb
om s'nachts te slapen zodat mijn hoofd rustig is en ik niet steeds zit te piekeren.
Mijn ouders zorgen voor de kleine meid.
Hoe oud ze is?
1,5 maand.
Ik ben hier op het forum ook onder een andere naam bekend wat sommigen al wel
gemerkt zullen hebben.
Wat betreft belangrijke en bijzondere gebeurtenissen in iemands leven is er bij ons
in een jaar tijd heel veel gebeurd wat waarschijnlijk dit tot gevolg heeft gehad.
Mijn partner staat op de rand van de psychose , met 1 been erin en de andere eruit.
Erg moeilijk ook voor hem.
Gisteren was heel erg moeilijk hij werd ineens heel erg boos en stond tegen me te schreeuwen
en is hij weer naar de isoleer gebracht.
Daar zit hij nu nog steeds , vannacht heeft hij niet geslapen maar op dit moment ligt ie wel
lekker te slapen.
Vanmiddag krijg ik telefoon van de kliniek hoe hij er dan bij zit en of hij het aan kan om
mij te zien.
Met mezelf , ik voel me niet gehoord door de hulpverlening , wat een ontzettend eenzaam gevoel geeft ook al heb je mensen om je heen.
Ik word verdrietig als ik in de mooie ogen van onze dochter kijk en als ze dan naar me lacht.
Hij mist zoveel van d'r.
Het idee dat hij er waarschijnlijk niet is met mijn verjaardag doet zeer.
Het idee dat het ook nog erg goed mogelijk is dat hij nog daar zit als hij jarig is...
En dat hij misschien zoveel "1e" dingen van onze dochter moet gaan missen doet enorm zeer.
Mijn schoonmoeder is een hell , ze verdraait alles en ik word er dood moe van.
Daarin heb ik ondertussen mijn standpunt genomen , ik doe voorlopig normaal tegen haar , maar straks als alles weer in orde is wil ik haar nooit meer zien of spreken.
In eerste instantie hadden mijn ouders altijd het idee dat het aan mij lag en dat ik gewoon zoals het\
hoorde een haat/liefde verhouding met haar had , maar de afgelopen dagen hebben zij zelf gezien
wat ze doet.
Ze drijft tussen iedereen een wig , althans dat is haar opzet....
Verder heb ik een paar dagen terug iets geschreven wat erg duidelijk mijn gevoel uit....
Mijn gevoelens zijn verscheurd.
De vraag waarom?
Geen antwoord te geven.
Signalen en hulp vraag,
niet erkend.
Pijn , angst , alleen.
Klein meisje , zorg , verdriet.
Boosheid , maar geen ruimte.
In stilte gilt mijn hart , huilt mijn
hoofd zonder tranen.
De stem je moet sterk zijn.
Maar waar is de kracht?
Familie die nog steeds in zijn praatjes
geloven, vooroordelen en vingers
die wijzen.
Schuldvraag , maar geen schuld.
Maag samen geknepen,
inwendig verscheurd.
Het is een greep uit de vele emoties
en auw het doet zeer!
Ik ben weinig thuis en slaap op het moment bij mijn ouders omdat ik medicatie heb
om s'nachts te slapen zodat mijn hoofd rustig is en ik niet steeds zit te piekeren.
Mijn ouders zorgen voor de kleine meid.
Hoe oud ze is?
1,5 maand.
Ik ben hier op het forum ook onder een andere naam bekend wat sommigen al wel
gemerkt zullen hebben.
Wat betreft belangrijke en bijzondere gebeurtenissen in iemands leven is er bij ons
in een jaar tijd heel veel gebeurd wat waarschijnlijk dit tot gevolg heeft gehad.
Mijn partner staat op de rand van de psychose , met 1 been erin en de andere eruit.
Erg moeilijk ook voor hem.
Gisteren was heel erg moeilijk hij werd ineens heel erg boos en stond tegen me te schreeuwen
en is hij weer naar de isoleer gebracht.
Daar zit hij nu nog steeds , vannacht heeft hij niet geslapen maar op dit moment ligt ie wel
lekker te slapen.
Vanmiddag krijg ik telefoon van de kliniek hoe hij er dan bij zit en of hij het aan kan om
mij te zien.
Met mezelf , ik voel me niet gehoord door de hulpverlening , wat een ontzettend eenzaam gevoel geeft ook al heb je mensen om je heen.
Ik word verdrietig als ik in de mooie ogen van onze dochter kijk en als ze dan naar me lacht.
Hij mist zoveel van d'r.
Het idee dat hij er waarschijnlijk niet is met mijn verjaardag doet zeer.
Het idee dat het ook nog erg goed mogelijk is dat hij nog daar zit als hij jarig is...
En dat hij misschien zoveel "1e" dingen van onze dochter moet gaan missen doet enorm zeer.
Mijn schoonmoeder is een hell , ze verdraait alles en ik word er dood moe van.
Daarin heb ik ondertussen mijn standpunt genomen , ik doe voorlopig normaal tegen haar , maar straks als alles weer in orde is wil ik haar nooit meer zien of spreken.
In eerste instantie hadden mijn ouders altijd het idee dat het aan mij lag en dat ik gewoon zoals het\
hoorde een haat/liefde verhouding met haar had , maar de afgelopen dagen hebben zij zelf gezien
wat ze doet.
Ze drijft tussen iedereen een wig , althans dat is haar opzet....
Verder heb ik een paar dagen terug iets geschreven wat erg duidelijk mijn gevoel uit....
Mijn gevoelens zijn verscheurd.
De vraag waarom?
Geen antwoord te geven.
Signalen en hulp vraag,
niet erkend.
Pijn , angst , alleen.
Klein meisje , zorg , verdriet.
Boosheid , maar geen ruimte.
In stilte gilt mijn hart , huilt mijn
hoofd zonder tranen.
De stem je moet sterk zijn.
Maar waar is de kracht?
Familie die nog steeds in zijn praatjes
geloven, vooroordelen en vingers
die wijzen.
Schuldvraag , maar geen schuld.
Maag samen geknepen,
inwendig verscheurd.
Het is een greep uit de vele emoties
en auw het doet zeer!
Geeft niet Martineke , ik weet dat je het niet verkeerd bedoelde....
(Ken je ook wel langer dan vandaag )
(Ken je ook wel langer dan vandaag )
)
Kom net weer van de kliniek.
Hij zit op de sepereer al sinds gisteren, hij zou redelijk aanspreekbaar zijn en ik zou dus om 19.00 uur op bezoek komen was afgesproken.
Aangezien hij de dag ervoor nogal teleurgesteld was dat zijn broer geen bigmac had meegenomen had ik het personeel gevraagd om te vragen of hij daar zin in had.
Dat had hij wel dus ik snel langs de mac voordat ik naar hem toe ging.
Hij was erg blij met de bigmac , maar at hem vervolgens niet op...
Wilde zelfmoord plegen met een tape recorder.
Hield deze tegen zijn hoofd met zijn vinger op een knopje alsof hij een pistool tegen zijn slaap duwde, het enige dat er gebeurde was dat de tape eruit viel op de grond
Hij was ook steeds het aanrecht aan het schoonmaken en de kraan aanzetten met de afvoer dicht.
Het ging ondanks dit alles best redelijk , totdat hij mijn trouwring afwilde doen.
Daar verloor hij de controle en ging hij weer schreeuwen en werd hij heel boos.
Enige plus puntje was dat ik hem even heb kunnen knuffelen en een kus heb kunnen geven.
Heerlijk om hem weer even zo vast te kunnen hebben.
Het erge van alles vind ik dat hij zijn dochter nu niet meer kan zien, daarvoor is hij te onberekenbaar en ik hoop dat dat snel over zal zijn.
Het doet me zo'n pijn als ik bedenk dat het nog wel maanden kan duren voordat het weer wat beter gaat en dat hij op die manier zoveel van zijn dochter gaat missen.
Ergens hoop ik natuurlijk dat hij er snel weer bovenop komt en dat de IBS niet verlengd hoeft te worden , maar hier durf ik niet vanuit te gaan.....
Hij zit op de sepereer al sinds gisteren, hij zou redelijk aanspreekbaar zijn en ik zou dus om 19.00 uur op bezoek komen was afgesproken.
Aangezien hij de dag ervoor nogal teleurgesteld was dat zijn broer geen bigmac had meegenomen had ik het personeel gevraagd om te vragen of hij daar zin in had.
Dat had hij wel dus ik snel langs de mac voordat ik naar hem toe ging.
Hij was erg blij met de bigmac , maar at hem vervolgens niet op...
Wilde zelfmoord plegen met een tape recorder.
Hield deze tegen zijn hoofd met zijn vinger op een knopje alsof hij een pistool tegen zijn slaap duwde, het enige dat er gebeurde was dat de tape eruit viel op de grond
Hij was ook steeds het aanrecht aan het schoonmaken en de kraan aanzetten met de afvoer dicht.
Het ging ondanks dit alles best redelijk , totdat hij mijn trouwring afwilde doen.
Daar verloor hij de controle en ging hij weer schreeuwen en werd hij heel boos.
Enige plus puntje was dat ik hem even heb kunnen knuffelen en een kus heb kunnen geven.
Heerlijk om hem weer even zo vast te kunnen hebben.
Het erge van alles vind ik dat hij zijn dochter nu niet meer kan zien, daarvoor is hij te onberekenbaar en ik hoop dat dat snel over zal zijn.
Het doet me zo'n pijn als ik bedenk dat het nog wel maanden kan duren voordat het weer wat beter gaat en dat hij op die manier zoveel van zijn dochter gaat missen.
Ergens hoop ik natuurlijk dat hij er snel weer bovenop komt en dat de IBS niet verlengd hoeft te worden , maar hier durf ik niet vanuit te gaan.....
Wat een vreselijke situatie, thorn-apart! Veel sterkte, ik hoop echt dat het snel goedkomt voor jullie alledrie!
En waarom post je niet gewoon onder je "eigen naam"? Nu weten de meesten toch ook wel wie je bent?
En waarom post je niet gewoon onder je "eigen naam"? Nu weten de meesten toch ook wel wie je bent?
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
jasses heb heel de dag ermee in me hoofd gelopen hoe erg ik de situatie wel niet vind zeker nu ik weet dat het dus iemand is van forum, ik heb vermoeden maar weet t niet zeker.
ben blij dat je het niet erg vind anyway thorn-apart, gelukkig ken je me langer dan vandaag zal ik maar zeggen
dikke knuf en wat fijn dat je even hebt kunnen knuffelen en een kus hebt kunnen geven.
ben blij dat je het niet erg vind anyway thorn-apart, gelukkig ken je me langer dan vandaag zal ik maar zeggen
dikke knuf en wat fijn dat je even hebt kunnen knuffelen en een kus hebt kunnen geven.
In eerste instantie maakte ik een kloon omdat ik niet meteen bekend wilde zijn , maar toen ik al iemand sprak die ik van het forum ken die me meteen door had dacht ik al snel dat er wel meer zouden zijn die dat wisten...quote:Op zaterdag 19 maart 2005 20:26 schreef Sugar het volgende:
Wat een vreselijke situatie, thorn-apart! Veel sterkte, ik hoop echt dat het snel goedkomt voor jullie alledrie!
En waarom post je niet gewoon onder je "eigen naam"? Nu weten de meesten toch ook wel wie je bent?
Tis een beetje dubbel allemaal aan de ene kant maakt het me niet uit , aan de andere kant wil ik het weer niet.....
Onduidelijk he?
quote:Op zaterdag 19 maart 2005 20:46 schreef thorn-apart het volgende:
[..]
Tis een beetje dubbel allemaal aan de ene kant maakt het me niet uit , aan de andere kant wil ik het weer niet.....
Als je bovenstaande niet had gepost had ik er niet bij stilgestaan dat je "bekend" zou zijn hier. Door bovenstaande word de nieuwsgierigheid gewekt en is het niet zo heel moeilijk om erachter te komen wie je bent.quote:Op zaterdag 19 maart 2005 12:45 schreef thorn-apart het volgende:
Ik ben hier op het forum ook onder een andere naam bekend wat sommigen al wel
gemerkt zullen hebben.
Maargoed, daar gaat het allemaal niet om, je zit in een verschrikkelijk moeilijke situatie en ik wens je ontzettend veel sterkte!!
Hier had uw advertentie kunnen staan :P
iddquote:Op zaterdag 19 maart 2005 20:58 schreef easy-going het volgende:
[..]
[..]
Als je bovenstaande niet had gepost had ik er niet bij stilgestaan dat je "bekend" zou zijn hier. Door bovenstaande word de nieuwsgierigheid gewekt en is het niet zo heel moeilijk om erachter te komen wie je bent.
Maargoed, daar gaat het allemaal niet om, je zit in een verschrikkelijk moeilijke situatie en ik wens je ontzettend veel sterkte!!
maar heel veel sterkte gewenst hoor
Nou, dat kan toch maar zomaar mee vallen. Als hij zijn medicijnen slikt (slikt hij die?) kan hij vrij vlot opknappen. Alleen zit er soms wel dan nog wel een nasleep aan. Als de IBS eraf is, kan het zijn dat hij nog een tijdje vrijwillig blijft, wat soms ook wel nodig is. Je hebt ook tijd nodig om te bekomen van alles na een psychose. Soms, als mensen achteraf begrijpen wat er gebeurd is, schamen ze zich soms ook, wat ook verwerkt moet worden, ook met partners en familie.quote:Op zaterdag 19 maart 2005 20:14 schreef thorn-apart het volgende:
Ergens hoop ik natuurlijk dat hij er snel weer bovenop komt en dat de IBS niet verlengd hoeft te worden , maar hier durf ik niet vanuit te gaan.....
Wat ik erg naar voor je vind is dat je schoonmoeder zo vervelend doet. Hij is psychotisch, dat doet hij niet expres, dat kan elk mens overkomen en het is verschrikkelijk naar, vooral achteraf. Snapt ze dat niet? Begrijpt ze dan ook niet hoe ontzettend akelig dit allemaal is voor jou ook, net bevallen en dan zo'n toestand? Maar goed, ik begreep dat het toch al geen fijne schoonmoeder was
Ik heb geen notie wie je bent en dat is ook helemaal niet belangrijk. Belangrijk is dat je partner snel opknapt, dat jullie gauw samen van je kind kunnen genieten en dat het allemaal een beetje te verwerken is.
Sterkte
Zetje naar R&P.
Hoewel de OP nog wel iets met ouderschap te maken heeft, gaat de rest van het topic meer over de psychose en de verdere behandeling.
Dus ik denk eigenlijk dat dit meer in R&P thuis hoort...
Hoewel de OP nog wel iets met ouderschap te maken heeft, gaat de rest van het topic meer over de psychose en de verdere behandeling.
Dus ik denk eigenlijk dat dit meer in R&P thuis hoort...
***
Mja, wat moet ik zeggen....heb een tijdlang een relatie gehad met een meisje, wiens vader schizofreen was en ook aardig wat psychoses heeft gehad, dus ik heb een beetje een idee wat voor ellende zoiets met zich mee brengt. Haar moeder is desondanks altijd bij hem gebleven. Maar daar is ze niet gelukkiger van geworden, geloof ik....iig veel sterkte toegewenst.
Ik schrijf boeken over wetenschap en filosofie!
https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996
https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
https://www.spectrumboeke(...)tronen-9789000395071
https://www.epsilon-uitga(...)e-tijd-materie/10996
https://www.spectrumboeke(...)k-niet-9789000386765
https://www.spectrumboeke(...)tronen-9789000395071
Wat een triest verhaal.
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
Je vent en je kind mogen zichzelf enorm gelukkig prijzen met jou!quote:Op zaterdag 19 maart 2005 20:14 schreef thorn-apart het volgende:
Kom net weer van de kliniek.
..
Enige plus puntje was dat ik hem even heb kunnen knuffelen en een kus heb kunnen geven.
Heerlijk om hem weer even zo vast te kunnen hebben.
Het erge van alles vind ik dat hij zijn dochter nu niet meer kan zien, daarvoor is hij te onberekenbaar en ik hoop dat dat snel over zal zijn.
..
Tussen alle ellende door is je liefde voor je man zo onvoorwaardelijk, ongelooflijk.
Als jij je eigen persoontje heel weet te houden komen jullie er wel uit en is er nog een heel lang leven om met zijn drieën te genieten. Heel veel sterkte in deze beroerde tijden!
twee violen en een trommel en een fluit
slijmballen? is het tegenwoordig raar als je met iemand meeleeft en vervolgens sterkte wenst.....nou ja, zal wel aan mij liggen dan....quote:Op zondag 20 maart 2005 15:35 schreef Dikke.Bertha het volgende:
Nooit zoveel slijmballen in 1 topic gezien.
Hier nog zo'n slijmbal: sterkte meis, ut valt niet mee zo'n situatie, zeker als je je niet begrepen voelt door je omgeving. Lastig om te genieten van je kleine lijkt mij...
Jaloers?quote:Op zondag 20 maart 2005 15:35 schreef Dikke.Bertha het volgende:
Nooit zoveel slijmballen in 1 topic gezien.
Je hoeft het niet te lezen en je hoeft niet te reageren hoor.....
Dank je.quote:Op zondag 20 maart 2005 15:10 schreef Roquefort het volgende:
[..]
Je vent en je kind mogen zichzelf enorm gelukkig prijzen met jou!
Tussen alle ellende door is je liefde voor je man zo onvoorwaardelijk, ongelooflijk.
Als jij je eigen persoontje heel weet te houden komen jullie er wel uit en is er nog een heel lang leven om met zijn drieën te genieten. Heel veel sterkte in deze beroerde tijden!
Indrukwekkend, oneerlijk,leven.
Suc6 en dat je juist sterker mag worden door dergelijke (kut) ervaringen...
Ik wil niet zeuren, maar de openingspost leest zwaar-irritant, misschien als je de moed ervoor kan vinden kan je even wat aanpassen (regels vol maken)
Suc6 en dat je juist sterker mag worden door dergelijke (kut) ervaringen...
Ik wil niet zeuren, maar de openingspost leest zwaar-irritant, misschien als je de moed ervoor kan vinden kan je even wat aanpassen (regels vol maken)
Vanavond was het helemaal mis.
Hij wilde zich zelf wel dood schieten of de verpleger.
Wilde niet met mij praten want mij kende hij niet.
Hij is ontzettend gefixeerd op trouwringen en trouwen en dat is nog steeds zo.
Op het laatst pakte hij mijn hand beet en vanwege gisteren heb ik vlak voor het bezoek
de ring afgedaan om hetzelfde als gisteren te voorkomen.
Hij begon kwaad te worden en schold me uit voor van alles en nog wat.
Pijnlijk , maar aan de andere kant hij weet niet beter nu.
Ook tegen de verpleging ging hij ontzettend te keer toen hij terug was in de isoleer voordat de deur dicht was.
Ik heb nog even na zitten praten en in die tussen tijd zat ie aardig tegen het raam van de deur te slaan , geen leuk bezoek dus....
Hopenlijk gaat hij zijn medicatie beter slikken anders moeten ze hem injecteren.
Ben benieuwd hoe het morgen is.....
Hij wilde zich zelf wel dood schieten of de verpleger.
Wilde niet met mij praten want mij kende hij niet.
Hij is ontzettend gefixeerd op trouwringen en trouwen en dat is nog steeds zo.
Op het laatst pakte hij mijn hand beet en vanwege gisteren heb ik vlak voor het bezoek
de ring afgedaan om hetzelfde als gisteren te voorkomen.
Hij begon kwaad te worden en schold me uit voor van alles en nog wat.
Pijnlijk , maar aan de andere kant hij weet niet beter nu.
Ook tegen de verpleging ging hij ontzettend te keer toen hij terug was in de isoleer voordat de deur dicht was.
Ik heb nog even na zitten praten en in die tussen tijd zat ie aardig tegen het raam van de deur te slaan , geen leuk bezoek dus....
Hopenlijk gaat hij zijn medicatie beter slikken anders moeten ze hem injecteren.
Ben benieuwd hoe het morgen is.....
maximale editduur is verstreken , dus alleen een mod kan dit nog aanpassen, sorry.quote:Op zondag 20 maart 2005 20:58 schreef Tobbes het volgende:
Ik wil niet zeuren, maar de openingspost leest zwaar-irritant, misschien als je de moed ervoor kan vinden kan je even wat aanpassen (regels vol maken)
dan moet een mod dat ffkes doenquote:Op zondag 20 maart 2005 21:04 schreef thorn-apart het volgende:
[..]
maximale editduur is verstreken , dus alleen een mod kan dit nog aanpassen, sorry.
Daggutniet... Het staat er zoals het staat, en ik ga echt geen witregels of wat dan ook toevoegen. Jullie doen het er maar mee.quote:Op zondag 20 maart 2005 21:05 schreef Tobbes het volgende:
dan moet een mod dat ffkes doen
***
Wat een verhaal
thorn-apart, heel veel sterkte ...
thorn-apart, heel veel sterkte ...
Zijde des Weppes | "HA! That's so funny I forgot to laugh!.....Excluding that first HA!"
aangezien alle andere berichten in dezelfde stijl zijn geschreven laat ik het dit keer eens staan,quote:
♥ ♥ 13-08-2002 ♥ ♥
TS, ik vind het knap van je hoe je hier mee omgaat. Ik weet van m'n familie hoe zwaar het kan zijn. Een oudere zus van mij heeft hetzelfde. Zij is paranoide schizofreen en raakt dan ook in een psychose. Godzijdank heeft zij medicijnen die bijzonder goed werken bij haar. Zij heeft er ook in geen jaren last meer van gehad. Wel last van stemmingswisselingen, maar dat neemt iedereen voor lief.
Misschien dat je partner na enige tijd behandeling ook een 'normaal' leven kan leiden zoals m'n zus. Wie weet vinden ze ook wel medicatie die voor hem goed werken. Ik hoop het iig voor je.
Mocht je er ooit een keer over willen praten met iemand die enigzins weet hoe het kan zijn, m'n msn staat vermeldt
Misschien dat je partner na enige tijd behandeling ook een 'normaal' leven kan leiden zoals m'n zus. Wie weet vinden ze ook wel medicatie die voor hem goed werken. Ik hoop het iig voor je.
Mocht je er ooit een keer over willen praten met iemand die enigzins weet hoe het kan zijn, m'n msn staat vermeldt
Dit is Heavy . Mag dan wel nog maar 16 jaar zijn. Mijn moeder had MS, ze zat ook in een verzorgingstehuis. Als kind heb ik hier veel herinderingen aan.
Sterkte!
Sterkte!
Viva los Vatos Locos
Ik wil hoop putten uit mijn bezoek van vandaag , maar weet dat dit niet reeël is op dit moment.
Hij was nog steeds erg chaotisch en snel afgeleid.
Maar voordat hij terug ging de sepereer in heb ik weer een knuffel en een kus gehad.
Hij ziet er onverzorgd uit , baard van een week , kapotte lippen....
Hij heeft op dat moment tig keer herhaald dat hij van me hield en dat die sepereer hem niet kon boeien als moest ie er nog 10 jaar zitten....
Toch vind ik het erg moeilijk te behappen dat hij van de 7 dagen dat hij er nu zit 6 in de sepereer heeft door gebracht en twijfel erg of het niet beter is hem een injectie te geven om te kalmeren dan zolang in een sepereer te moeten verblijven.
Zeker als je leest dat mensen hier achteraf trauma's van kunnen hebben die gelijk staan aan de trauma's van mensen die gegijzeld zijn.
Gisteren had ik een gesprek bij de psycholoog en hij heeft me zien weg gaan.
Hij was nogal gepikeerd geweest dat ik met onze auto weg reed zonder bij hem geweest te zijn...
Eigenlijk heb ik er niet bij stil gestaan dat de sepereer een raam had en telkens als ik nu in de buurt van het gebouw ben en dat raam zie doet het pijn...
Het idee dat hij daar achter dat raam zit , zo dichtbij en toch zo ver weg....
Nog maximaal 2 weken en dan moet er in elk geval verbetering te zien zijn en zal er een nog
drukkere tijd komen voor me.
Nu heb ik al gesprekken met diverse hulpverleners die straks met hem verder gaan , maar daar komen straks ook gesprekken bij die we samen moeten voeren en relatie therapie.
Mijn vertrouwen moet ook weer terug komen na alles wat er is gebeurd.
Vandaag ook gestart met een cursus hoe om te gaan met iemand met een psychose/schizofrenie.
Hij was nog steeds erg chaotisch en snel afgeleid.
Maar voordat hij terug ging de sepereer in heb ik weer een knuffel en een kus gehad.
Hij ziet er onverzorgd uit , baard van een week , kapotte lippen....
Hij heeft op dat moment tig keer herhaald dat hij van me hield en dat die sepereer hem niet kon boeien als moest ie er nog 10 jaar zitten....
Toch vind ik het erg moeilijk te behappen dat hij van de 7 dagen dat hij er nu zit 6 in de sepereer heeft door gebracht en twijfel erg of het niet beter is hem een injectie te geven om te kalmeren dan zolang in een sepereer te moeten verblijven.
Zeker als je leest dat mensen hier achteraf trauma's van kunnen hebben die gelijk staan aan de trauma's van mensen die gegijzeld zijn.
Gisteren had ik een gesprek bij de psycholoog en hij heeft me zien weg gaan.
Hij was nogal gepikeerd geweest dat ik met onze auto weg reed zonder bij hem geweest te zijn...
Eigenlijk heb ik er niet bij stil gestaan dat de sepereer een raam had en telkens als ik nu in de buurt van het gebouw ben en dat raam zie doet het pijn...
Het idee dat hij daar achter dat raam zit , zo dichtbij en toch zo ver weg....
Nog maximaal 2 weken en dan moet er in elk geval verbetering te zien zijn en zal er een nog
drukkere tijd komen voor me.
Nu heb ik al gesprekken met diverse hulpverleners die straks met hem verder gaan , maar daar komen straks ook gesprekken bij die we samen moeten voeren en relatie therapie.
Mijn vertrouwen moet ook weer terug komen na alles wat er is gebeurd.
Vandaag ook gestart met een cursus hoe om te gaan met iemand met een psychose/schizofrenie.
Een separeer is prikkelarm. Je zegt dat hij chaotisch is en snel afgeleid. Dat kan hij nog zijn als hij daar met andere mensen in een drukke huiskamer zit, ook al zou hij een injectie hebben gehad. Mensen zullen dan op hem reageren en hij dan weer op hem, kortom, dat zal niemand goed doen. Hij zelf zal er waarschijnlijk erg onrustig van worden.
Het is vreselijk, die separeer, echt waar, die deur, dat raam, alles eigenlijk. Maar misschien helpt het voor je als je het ziet als een soort 'intensive care'. Zodra het maar even kan zullen ze je partner weer onder de mensen brengen, mogelijk in kleine stapjes. Eerst een uurtje of zo en dat uitbreiden. Bovendien is verblijf in een separeer aan wetten gebonden en moet elk verblijf elke dag geregistreerd worden en na een bepaalde tijd zal er inspectie komen. Eerdaags zal er ook een rechter komen om naar de IBS te kijken.
Hij doet dit niet allemaal niet expres, een psychose overkomt je, en (indien dat het geval is) schizofrenie is een ziekte.
Sterkte hoor, het is allemaal niet mis en een partner (jou bedoel ik nu) wordt maar al te vaak vergeten, als men gefocust is op de zieke.
Het is vreselijk, die separeer, echt waar, die deur, dat raam, alles eigenlijk. Maar misschien helpt het voor je als je het ziet als een soort 'intensive care'. Zodra het maar even kan zullen ze je partner weer onder de mensen brengen, mogelijk in kleine stapjes. Eerst een uurtje of zo en dat uitbreiden. Bovendien is verblijf in een separeer aan wetten gebonden en moet elk verblijf elke dag geregistreerd worden en na een bepaalde tijd zal er inspectie komen. Eerdaags zal er ook een rechter komen om naar de IBS te kijken.
Hij doet dit niet allemaal niet expres, een psychose overkomt je, en (indien dat het geval is) schizofrenie is een ziekte.
Sterkte hoor, het is allemaal niet mis en een partner (jou bedoel ik nu) wordt maar al te vaak vergeten, als men gefocust is op de zieke.
De rechter is maandag geweest (3 werk dagen schijnt er voor te staan en het is woensdag avond aangevraagd). en de IBS is toegekend.
Wanneer komt er inspectie? Hoelang moet iemand daar dan al voor in de sepereer zitten?
En is het officieel niet zo dat wanneer iemand juist in een prikkelarme omgeving zou moeten zitten ook niet geconfronteerd moet worden met alles wat er buiten de cel gebeurd?
Hiermee bedoel ik aan te geven dat het raam van zijn cel uit kijkt op de parkeerplaats en op de aanloop route naar het gebouw toe.
Klopt inderdaad dat alle aandacht op de zieke is gericht , maar het valt me mee hoe mijn zwager hier op reageerd en hoe hij ondanks zijn eigen verdriet toch voor me klaar staat.
En mijn ouders natuurlijk!
Ik probeer er het beste van te maken , zorg dat ik mijn verhaal kwijt kan en dat ik onder controle blijf van de hulpverlening omdat ik bang ben anders misschien toch een klap te krijgen en er dan dus alleen voor zou staan.
Tot nu toe is het in elk geval voldoende , maar slapen vind ik erg moeilijk.
Het liefst zou ik nog even willen bellen om te vragen hoe het de rest van de dag met hem gegaan is , maar het voelt zo raar om rond dit tijdstip nog te gaan bellen....
Wanneer komt er inspectie? Hoelang moet iemand daar dan al voor in de sepereer zitten?
En is het officieel niet zo dat wanneer iemand juist in een prikkelarme omgeving zou moeten zitten ook niet geconfronteerd moet worden met alles wat er buiten de cel gebeurd?
Hiermee bedoel ik aan te geven dat het raam van zijn cel uit kijkt op de parkeerplaats en op de aanloop route naar het gebouw toe.
Klopt inderdaad dat alle aandacht op de zieke is gericht , maar het valt me mee hoe mijn zwager hier op reageerd en hoe hij ondanks zijn eigen verdriet toch voor me klaar staat.
En mijn ouders natuurlijk!
Ik probeer er het beste van te maken , zorg dat ik mijn verhaal kwijt kan en dat ik onder controle blijf van de hulpverlening omdat ik bang ben anders misschien toch een klap te krijgen en er dan dus alleen voor zou staan.
Tot nu toe is het in elk geval voldoende , maar slapen vind ik erg moeilijk.
Het liefst zou ik nog even willen bellen om te vragen hoe het de rest van de dag met hem gegaan is , maar het voelt zo raar om rond dit tijdstip nog te gaan bellen....
Pfoei, zware periode voor je. Ik heb zelf een partner die gevoelig is voor psychoses (heb er sinds ik bij hem ben twee meegemaakt). Wij hebben, mede door zijn ziekte, ervoor gekozen niet aan kinderen te beginnen.
Ik heb natuurlijk geen idee in welk ziekenhuis jouw partner is opgenomen en welke medicatie hij krijgt. Wel weet ik dat mijn eigen partner ook in eerste instantie in de separeer gezet wordt als het weer mis is. Medicijnen krijgt hij dan "ingespoten" omdat orale toediening idd over het algemeen niet door de patient geaccepteerd wordt.
Dat er een raam naar de echte buitenwereld in de separeer zit vind ik erg vreemd.
Je contact met de hulpverlening om er zelf niet aan onderdoor te gaan is dat "binnen" of buiten de kring waar je partner nu is opgenomen?? Over het algemeen is binnen de hulpverlening van de echte patien volgens mij ook hulp voor de partner beschikbaar (al is het maar via een lotgenotengroep), deze staat wat dichter bij de problemen / vragen / angsten waar jij mee worstelt.
Ik hoop voor jou dat men er snel achter komt wat je partner mankeert, hoeft niet per se schizofrenie te zijn, kan ook (zoals bij mijn vriend) een bi-polaire storing (oftewel manisch-depressief) zijn. Mijn ervaring is, zoals hier eerder al gezegd, dat als ze er eenmaal achter zijn wat het is en er een goede medicatie(mix) gevonden is dat je dan een heel normaal leven kan leiden (waarbij regelmaat wel het toverwoord is btw)
I.i.g. sterkte, succes, etc etc. en ik hoop dat je iemand hebt waarmee je heel open over al je twijfels, angsten etc kunt praten en waarbij je ook kunt schelden, schreeuwen, vloeken en janken want dat kan soms verdomd opluchten
Ik heb natuurlijk geen idee in welk ziekenhuis jouw partner is opgenomen en welke medicatie hij krijgt. Wel weet ik dat mijn eigen partner ook in eerste instantie in de separeer gezet wordt als het weer mis is. Medicijnen krijgt hij dan "ingespoten" omdat orale toediening idd over het algemeen niet door de patient geaccepteerd wordt.
Dat er een raam naar de echte buitenwereld in de separeer zit vind ik erg vreemd.
Je contact met de hulpverlening om er zelf niet aan onderdoor te gaan is dat "binnen" of buiten de kring waar je partner nu is opgenomen?? Over het algemeen is binnen de hulpverlening van de echte patien volgens mij ook hulp voor de partner beschikbaar (al is het maar via een lotgenotengroep), deze staat wat dichter bij de problemen / vragen / angsten waar jij mee worstelt.
Ik hoop voor jou dat men er snel achter komt wat je partner mankeert, hoeft niet per se schizofrenie te zijn, kan ook (zoals bij mijn vriend) een bi-polaire storing (oftewel manisch-depressief) zijn. Mijn ervaring is, zoals hier eerder al gezegd, dat als ze er eenmaal achter zijn wat het is en er een goede medicatie(mix) gevonden is dat je dan een heel normaal leven kan leiden (waarbij regelmaat wel het toverwoord is btw)
I.i.g. sterkte, succes, etc etc. en ik hoop dat je iemand hebt waarmee je heel open over al je twijfels, angsten etc kunt praten en waarbij je ook kunt schelden, schreeuwen, vloeken en janken want dat kan soms verdomd opluchten
Don't follow me, I'm lost too
Het gebeurt niet vaak hier op Fok! dat ik sprakeloos naar een bericht zit te kijken maar je hebt 't 'm toch maar mooi geflikt.
Alle mooie woorden ten spijt, ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen om je een hart onder de riem te steken.
Alle mooie woorden ten spijt, ik zou niet weten wat ik zou moeten zeggen om je een hart onder de riem te steken.
"Het is misschien een druppel op de gloeiende plaat, maar het alternatief is niets doen,
en dat vind ik cynisch." - Dolf Jansen
Fotoboek
en dat vind ik cynisch." - Dolf Jansen
Fotoboek
idd, sterkte
Op zaterdag 10 juni 2023 14:52 schreef GGMM het volgende:
Eigenlijk is elke prijs die in het voetbal gewonnen wordt terug te leiden naar het Ajax-DNA
Eigenlijk is elke prijs die in het voetbal gewonnen wordt terug te leiden naar het Ajax-DNA
Het gaat een beetje beter , hij word wat rustiger en er is iets meer met hem te comuniseren.
Hopenlijk mag hij nu snel van de sepereer af , hij geeft zelf in elk geval aan dat ie er weg wil.
Hopenlijk mag hij nu snel van de sepereer af , hij geeft zelf in elk geval aan dat ie er weg wil.
Ik heb bewondering voor je. Hoe je je er doorheen slaat.
Sterkte.
Sterkte.
Een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen. Dan dooft het licht.
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
I.M. mijn streamzusje Quenda© of Loedertje zoals jullie haar kennen. RIP lief. :*
Klinkt alsof je zelf ook niet 100% bent, meid. Dat de dokter je negeert, dat de hulpverleners zeggen dat je het erger maakt dan het is: vaak indicaties dat het objectief met jou ook niet optimaal gaat - en dan bedoel ik niet de standaard dingen die zo'n klap met jou veroorzaakt, maar daarop nog eens extra.
Confidence through competence
Deegen die dat gezegd hebben en genegeert hebben zagen niet in dat mijn man inderdaad in een psychose zat.
Iets dat vaker schijnt te gebeuren bij de hulpverlening.
Maar ik maakte me er zorgen om of onze dochter nog wel veilig was bij ons in huis en als je man dan ineens gaat zitten doen alsof er helemaal niets aan de hand is , of zelf aangeeft opgenomen te willen worden en er word gezegd dat ze geen gezonde mensen opnemen....
Wie is er dan nog niet 100%?
Verder zit ik natuurlijk ook nog bom vol met hormonen en had ik nu moeten ontzwangeren en genieten van mijn dochter , iets dat in deze situatie met al het geregel en geren erg moeilijk gemaakt word.
Op de angts en de vragen over mijn/onze toekomst ben ik erg onzeker nu , je krijgt geen antwoorden waardoor de angst in stand gehouden word.
Je wilt graag zekerheden en antwoorden , iets wat je in dit stadium met deze ziekte al helemaal niet
kunt krijgen , als je ze al krijgt.
Soms schiet het door mijn hoofd of ik dit allemaal wel wil en aankan.
Of ik niet beter voor mezelf en mijn dochter kan kiezen , want het lijkt me voor haar verschrikkelijk als hij het nog een keer krijgt als ze groter zou zijn.
Het doet me pijn dat ik twijfel aan mijn relatie , terwijl ik 5 weken terug nog zo stellig was dat dit
de relatie was waarmee ik de rest van mijn leven wilde samen blijven.
Ik loop waarschijnlijk op alle feiten voorruit en ik hoop dat hij weer de oude zal worden en al mijn twijfels zullen verdwijnen.
Iets dat vaker schijnt te gebeuren bij de hulpverlening.
Maar ik maakte me er zorgen om of onze dochter nog wel veilig was bij ons in huis en als je man dan ineens gaat zitten doen alsof er helemaal niets aan de hand is , of zelf aangeeft opgenomen te willen worden en er word gezegd dat ze geen gezonde mensen opnemen....
Wie is er dan nog niet 100%?
Verder zit ik natuurlijk ook nog bom vol met hormonen en had ik nu moeten ontzwangeren en genieten van mijn dochter , iets dat in deze situatie met al het geregel en geren erg moeilijk gemaakt word.
Op de angts en de vragen over mijn/onze toekomst ben ik erg onzeker nu , je krijgt geen antwoorden waardoor de angst in stand gehouden word.
Je wilt graag zekerheden en antwoorden , iets wat je in dit stadium met deze ziekte al helemaal niet
kunt krijgen , als je ze al krijgt.
Soms schiet het door mijn hoofd of ik dit allemaal wel wil en aankan.
Of ik niet beter voor mezelf en mijn dochter kan kiezen , want het lijkt me voor haar verschrikkelijk als hij het nog een keer krijgt als ze groter zou zijn.
Het doet me pijn dat ik twijfel aan mijn relatie , terwijl ik 5 weken terug nog zo stellig was dat dit
de relatie was waarmee ik de rest van mijn leven wilde samen blijven.
Ik loop waarschijnlijk op alle feiten voorruit en ik hoop dat hij weer de oude zal worden en al mijn twijfels zullen verdwijnen.
Thorn apart. Hij wordt weer de oude, het zal alleen bij jou erg lang duren voordat je "achterdocht" verdwijnt. (echt helemaal weg gaat het nooit, jij zal altijd alert blijven op signalen die mogelijk wijzen op een volgende episode)
Is er binnen de instelling waar je man is opgenomen geen "opvang" voor direct betrokkenen?? De meeste van jouw twijfels en angsten spelen nl. bij iedereen die samenleeft met iemand die gevoelig is voor manies/psychoses.
Heel veel sterkte iig.
Is er binnen de instelling waar je man is opgenomen geen "opvang" voor direct betrokkenen?? De meeste van jouw twijfels en angsten spelen nl. bij iedereen die samenleeft met iemand die gevoelig is voor manies/psychoses.
Heel veel sterkte iig.
Don't follow me, I'm lost too
Sterkte Doorn-Uitelkaar
There are times we will remember, there are nights we won't forget.
If we value every moment we will never feel regret.
If we value every moment we will never feel regret.
Joepie het gaat een stuk beter met hem!!!!
Raar dat je je om die kleine stapjes al zo gelukkig kunt gaan voelen.
Heb zelfs al redelijke gesprekken met hem , niet dat we het over de situatie hebben maar gewoon eerst maar eens de koetjes en de kalfjes en de rest komt later wel samen met de psycholoog.
Hij word in elk geval alweer aardig de oude want hij zat al te mopperen dat ie zin had in een stevige beurt
Heb hem gezegd dat ie dan maar moet zorgen dat ie snel weer beter word hahaha...
Daarna merkte je toch wel dat hij nog niet de oude is want hij vond dat het daar eigenlijk ook wel zou kunnen want ze hebben toch ook sex in het kantoor in de kliniek...
Volgens mij denkt ie dat ze daar wilde orgies hebben , lijkt me nog niet eens zo'n verkeerde waan om in te verkeren
Het blijft moeilijk verder , ik probeer me aan de positieve dingen vast te klampen en mijn onzekerheden ed. te verdringen.
Schoonmoeder komt afspraken niet na.
De afspraak was dat degene die bij hem op bezoek wilde gaan mij even zou bellen zodat het bezoek mooi verspreid over de dag heen kon gaan.
Zeker omdat teveel prikkels nog niet gaan en iedereen erbij gebaat is als er een rust moment tussen de bezoeken in zit.
Maar ze belt dus niet en gaat gewoon heen.
Wat betreft "opvang" voor direct betrokkenen die is erg schaars volgens mij want ze bekommeren zich niet om je ze zijn er alleen voor hem , dat word ook zo tegen je gezegd.
Raar dat je je om die kleine stapjes al zo gelukkig kunt gaan voelen.
Heb zelfs al redelijke gesprekken met hem , niet dat we het over de situatie hebben maar gewoon eerst maar eens de koetjes en de kalfjes en de rest komt later wel samen met de psycholoog.
Hij word in elk geval alweer aardig de oude want hij zat al te mopperen dat ie zin had in een stevige beurt
Heb hem gezegd dat ie dan maar moet zorgen dat ie snel weer beter word hahaha...
Daarna merkte je toch wel dat hij nog niet de oude is want hij vond dat het daar eigenlijk ook wel zou kunnen want ze hebben toch ook sex in het kantoor in de kliniek...
Volgens mij denkt ie dat ze daar wilde orgies hebben , lijkt me nog niet eens zo'n verkeerde waan om in te verkeren
Het blijft moeilijk verder , ik probeer me aan de positieve dingen vast te klampen en mijn onzekerheden ed. te verdringen.
Schoonmoeder komt afspraken niet na.
De afspraak was dat degene die bij hem op bezoek wilde gaan mij even zou bellen zodat het bezoek mooi verspreid over de dag heen kon gaan.
Zeker omdat teveel prikkels nog niet gaan en iedereen erbij gebaat is als er een rust moment tussen de bezoeken in zit.
Maar ze belt dus niet en gaat gewoon heen.
Wat betreft "opvang" voor direct betrokkenen die is erg schaars volgens mij want ze bekommeren zich niet om je ze zijn er alleen voor hem , dat word ook zo tegen je gezegd.
whehe stevige beurt en orgies wat fijn joh dat hij weer langzaam aan de oude word.
en hou je nu indd maar vast aan de zekerheden en positieve dingen, rest komt straks wel! denk aan hem en jezelf en natuurlijk je kleine meid.
mag hij zn kleine meid al zien, of dat nog niet??
dikke knuf
en hou je nu indd maar vast aan de zekerheden en positieve dingen, rest komt straks wel! denk aan hem en jezelf en natuurlijk je kleine meid.
mag hij zn kleine meid al zien, of dat nog niet??
dikke knuf
De kleine is vrijdag even meegeweest , maar om eerlijk te zijn vond ik het zelf niet echt fijn.
In tegenstelling tot wat ik daarvoor dacht....
Je merkt dan toch dat hij niet de oude is , in het begin hebben we haar moeten vingervoeden omdat de borstvoeding niet lukte (te weinig zuigkracht) waardoor hij op den duur heel erg vaak met zijn vinger in haar mondje ging zitten.
Dat heb ik haar dus nu afgeleerd , aangezien we niet meer vingervoeden is het ook niet meer nodig.
Maar hij ging dus meteen met zijn vinger in haar mondje zitten en luisteren ho maar!
Maar verder genoot hij ontzettend dat ze er was , dus voor hem was het zeker goed.
In tegenstelling tot wat ik daarvoor dacht....
Je merkt dan toch dat hij niet de oude is , in het begin hebben we haar moeten vingervoeden omdat de borstvoeding niet lukte (te weinig zuigkracht) waardoor hij op den duur heel erg vaak met zijn vinger in haar mondje ging zitten.
Dat heb ik haar dus nu afgeleerd , aangezien we niet meer vingervoeden is het ook niet meer nodig.
Maar hij ging dus meteen met zijn vinger in haar mondje zitten en luisteren ho maar!
Maar verder genoot hij ontzettend dat ze er was , dus voor hem was het zeker goed.
Ik voel me ellendig.
En juist op een dag dat iedereen weg is en ik niemand kan bereiken.
Tot nu toe ging het allemaal wel best en nu ineens....
Voel me zo machteloos en heb behoefte aan afleiding , ik wil niet huilen , ik wil me niet ellendig voelen....
Maar toch gebeurd het....
En juist op een dag dat iedereen weg is en ik niemand kan bereiken.
Tot nu toe ging het allemaal wel best en nu ineens....
Voel me zo machteloos en heb behoefte aan afleiding , ik wil niet huilen , ik wil me niet ellendig voelen....
Maar toch gebeurd het....
erg dubbel voelt dat dan lijkt mij, ene kant heel fijn dat ze er was natuurlijk, andere kant weer niet fijn omdat hij nog niet de oude is.
denk dat je er toch ff doorheen zal moeten dat ellendig voelen, t komt toch over je heen vroeg of laat. fijn is anders dat begrijp ik wel. huil maar lekker ff, misschien lucht het even op
dikke knuf
denk dat je er toch ff doorheen zal moeten dat ellendig voelen, t komt toch over je heen vroeg of laat. fijn is anders dat begrijp ik wel. huil maar lekker ff, misschien lucht het even op
dikke knuf
Ik vraag elke middag wanneer hij wil dat ik weer kom.
S'avonnds of de volgende dag.
Gisteren was het dus morgen , vond ik natuurlijk helemaal niet leuk dat hij dat zei , voelde
me een beetje aan de kant gezet , maar goed als hij dat wil pas ik me aan.
Voor mijn eigen gemoedsrust bel ik dan s'avonds nog even hoe het met hem gaat.
Aangezien hij gistermorgen een op de afdeling is geweest en dat goed ging mochten we dus samen op de afdeling blijven in zijn kamer.
Dus ik bel s'avonds of het nog steeds zo goed gaat met hem en ik krijg te horen dat hij met 1 van de verplegers op de afdeling zit te wachten tot ik kom..
Joepieeee!!!!
Ik dus snel die kant op , blij dat ik nog even bij hem kon zijn.
Hij heeft dus zelf niet eens door wat hij zegt , dus ik ga het maar niet meer vragen en gewoon 2x op een dag heen
Onze dochter was mee en het ging heel erg goed, ons meisje heeft haar mooie lach vaak laten zien aan dr papa.
S'avonnds of de volgende dag.
Gisteren was het dus morgen , vond ik natuurlijk helemaal niet leuk dat hij dat zei , voelde
, vond ik natuurlijk helemaal niet leuk dat hij dat zei , voeldeme een beetje aan de kant gezet , maar goed als hij dat wil pas ik me aan.
Voor mijn eigen gemoedsrust bel ik dan s'avonds nog even hoe het met hem gaat.
Aangezien hij gistermorgen een op de afdeling is geweest en dat goed ging mochten we dus samen op de afdeling blijven in zijn kamer.
Dus ik bel s'avonds of het nog steeds zo goed gaat met hem en ik krijg te horen dat hij met 1 van de verplegers op de afdeling zit te wachten tot ik kom..
Joepieeee!!!!
Ik dus snel die kant op , blij dat ik nog even bij hem kon zijn.
Hij heeft dus zelf niet eens door wat hij zegt , dus ik ga het maar niet meer vragen en gewoon 2x op een dag heen
Onze dochter was mee en het ging heel erg goed, ons meisje heeft haar mooie lach vaak laten zien aan dr papa.
Heel veel sterkte meid...best een zwaar verhaal, ik hoop dat jullie er goed doorheen komen
"Het leven is te kort voor een slechte filmquote als signature"
Dank je.
Het blijft toch een moeilijke situatie.
Moeilijk wat je tegen mensen moet zeggen die je goed kent.
Ik houd het er nu voor de meesten maar op dat hij zwaar overspannen is , juist omdat veel
mensen iemand met een psychose toch als een gek zien en dat labeltje krijg je moeilijk weer van je voorhoofd af.
Als partner is het heel erg eenzaam en moeilijk om dit mee te maken , hij krijgt wel hulp , maar waar blijft de hulp die ik nodig heb?
Ik krijg wel gesprekken , maar die zijn erop gericht om te kijken of de oorzaak vast gesteld kan worden en straks hoe het verder met hem moet gaan.
In een later stadium komt het aanbod hoe het verder tussen ons moet en ook de wederzijdse ouders zullen aan bod komen.
Ik heb in elk geval het punt van no return bereikt met mijn schoonmoeder.
Ik zal mijn man niet verbieden haar te zien , maar ik wil haar niet meer hier in huis hebben en ook wil ik onze dochter niet bij haar hebben ( ze is niet te vertrouwen met kinderen , dit hebben we al aan 2 voorbeelden gezien van een neefje en een nichtje).
Als ze wil bellen doet ze dat maar op de mobiel van mijn man maar niet meer op ons huis telefoonnummer.
Als mijn man dit niet van mijn kan accepteren is de kans groot dat ik een scheiding aanvraag.
Een schoonmoeder die me al 9 jaar als voetveeg gebruikt en afspraken niet kan nakomen en me overal zwart praat en zelfs probeerd te stoken tussen mij en mijn ouders pik ik niet langer.
En nu ga ik weer naar hem toe.
Het blijft toch een moeilijke situatie.
Moeilijk wat je tegen mensen moet zeggen die je goed kent.
Ik houd het er nu voor de meesten maar op dat hij zwaar overspannen is , juist omdat veel
mensen iemand met een psychose toch als een gek zien en dat labeltje krijg je moeilijk weer van je voorhoofd af.
Als partner is het heel erg eenzaam en moeilijk om dit mee te maken , hij krijgt wel hulp , maar waar blijft de hulp die ik nodig heb?
Ik krijg wel gesprekken , maar die zijn erop gericht om te kijken of de oorzaak vast gesteld kan worden en straks hoe het verder met hem moet gaan.
In een later stadium komt het aanbod hoe het verder tussen ons moet en ook de wederzijdse ouders zullen aan bod komen.
Ik heb in elk geval het punt van no return bereikt met mijn schoonmoeder.
Ik zal mijn man niet verbieden haar te zien , maar ik wil haar niet meer hier in huis hebben en ook wil ik onze dochter niet bij haar hebben ( ze is niet te vertrouwen met kinderen , dit hebben we al aan 2 voorbeelden gezien van een neefje en een nichtje).
Als ze wil bellen doet ze dat maar op de mobiel van mijn man maar niet meer op ons huis telefoonnummer.
Als mijn man dit niet van mijn kan accepteren is de kans groot dat ik een scheiding aanvraag.
Een schoonmoeder die me al 9 jaar als voetveeg gebruikt en afspraken niet kan nakomen en me overal zwart praat en zelfs probeerd te stoken tussen mij en mijn ouders pik ik niet langer.
En nu ga ik weer naar hem toe.
http://www.labyrint-in-perspectief.nl/
Thorn-apart, ik ken deze organisatie zelf niet, maar wellicht heb je er iets aan.
Thorn-apart, ik ken deze organisatie zelf niet, maar wellicht heb je er iets aan.
You saw her bathing on the roof, her beauty and the moonlight overthrew you
Thorn-Apart, heb je al met je huisarts gesproken? Ik bedoel niet over je man, maar over jou zelf? Misschien kan hij je doorverwijzen naar een goede therapeut.
Heb je ook al gezocht naar een vereniging van mensen van wie de partner een geestelijk probleem heeft?
[sub]Heel even gezocht via google
en er is wel iets te vinden
Heb je ook al gezocht naar een vereniging van mensen van wie de partner een geestelijk probleem heeft?
[sub]Heel even gezocht via google
en er is wel iets te vinden
thorn-apart, misschien is het niet slim om zelf allerlei oorlogjes met je schoonmoeder uit te vechten, zoals haar te willen verbieden hun kleinkind te zien of ruzie maken over de telefoonrekening ...
In deze situatie heeft dat een grote kans verder uit te escaleren en het herstel van je partner veel moeilijker te maken ...
Daarentegen zou ik je zeker aanraden zelf ook specifieke hulp voor direkte familieleden van mensen met een psychose op te zoeken, eventueel kun je dit misschien bespreken met je huisarts of een andere arts:
Alleen als je zelf duidelijk aangeeft waar je problemen mee hebt, kun je hierop hulp verwachten, de huidige hulpverlening is inderdaad enkel op je partner gericht en niet op jou, echter dat betekent zeker niet dat jij geen recht hebt erop hebt, enkel moet je daar zelf ook om vragen.
In deze situatie heeft dat een grote kans verder uit te escaleren en het herstel van je partner veel moeilijker te maken ...
Daarentegen zou ik je zeker aanraden zelf ook specifieke hulp voor direkte familieleden van mensen met een psychose op te zoeken, eventueel kun je dit misschien bespreken met je huisarts of een andere arts:
Alleen als je zelf duidelijk aangeeft waar je problemen mee hebt, kun je hierop hulp verwachten, de huidige hulpverlening is inderdaad enkel op je partner gericht en niet op jou, echter dat betekent zeker niet dat jij geen recht hebt erop hebt, enkel moet je daar zelf ook om vragen.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Ik volg zelf een cursus over het omgaan met een familielod/partner met een psychose/schozofrenie.
Verder is er lotgenoten contact voor mensen die in dezelfde situatie zitten als mij , echter is de eerst volgende bij eenkomst pas ergens in mei.
Af en toe heb ik een gesprek met een therapeut die straks verder gaat met mijn man , hij vind mijn probleem geen geestelijk probleem maar een maatschappelijk probleem waardoor ik volgens hem niet bij de GGZ terecht kan maar bij het maatschappelijk werk en dat schijnt weer niet in de omgeving te zitten
De huisarts heb ik wel contact mee maar die houd meer in de gaten of ik het zonder medicatie allemaal alleen ga redden..
Wat betreft de "oorlog" tussen mijn schoonmoeder en mij , ze lokt het zelf uit.
Ik kan het gewoon na 9 jaar niet meer opbrengen om die negatieve energie die ze van me vreet nog aan te vullen.
Ze doet dingen die ik zelfs van mijn ouders nooit zou accepteren.
Ook mijn ouders hebben al met haar gepraat , maar ook die gesprekken verdraait ze naar de familie toe.
Het is met haar gewoon een onthoudbare situatie geworden en ze denkt alleen maar aan zich zelf.
Wat betreft mijn dochter , ik wil niet het risico lopen dat ze daar ziek vandaan komt doordat ze weer eens bedorven voedsel geeft of stiekem homeopatische middelen aan haar geeft.
Dit is iets dat al eens gebeurd is in het verleden bij de andere kleinkinderen van haar.
Ik maak ook geen ruzie over de telefoonrekening , ik wil gewoon niet meer hebben dat ze naar de huistelefoon belt en ik haar aan de lijn krijg daardoor.
Tuurlijk staat het herstel van mijn partner nu voorop , maar dat houd niet in dat ik mezelf wat betreft zijn moeder helemaal moet gaan wegcijferen.
In 2 weken heeft ze me zoveel pijn gedaan oa. het niet bellen dat mijn partner was opgenomen in de kliniek , wel mijn schoonzus kunnen bellen om zijn kleding daarheen te brengen.
Na het gesprek van mijn vader dat ze haar kleindochter wel moest blijven zien belt ze direct de familie op dat ze haar nooit weer mag zien (dis compleet tegenovergestelde van wat er werkelijk gezegd is).
Mijn vader zou de ene dag heel negatief over mij hebben gepraat en de volgende dag me de hemel in hebben geprezen (ook dit is niet gebeurd).
Zegt dat ze bot te woord gestaan word door mijn ouders als ze daar heen belt , terwijl ik er zelf bij heb gezeten en dit dus niet waar is.
Afspraken die gemaakt zijn om te zorgen dat het herstel van mijn partner niet in de weg te staan niet nakomen.
Zeggen dat alles mijn schuld is.
Dat ik slecht ben voor onze dochter , dat ik schizofreen ben , dat ik depresief ben , dat ik opgenomen had moeten zijn ipv. haar zoon zijn dingen die ze overal verteld.
Toen mijn man nog thuis was belde ze regelmatig om te vragen hoe het met hem en onze dochter was en nu heeft ze al 2 weken niets van zich laten horen.
Ik moet haar dus steeds bellen
En zo kan ik nog een tijdje door gaan.
Ik heb geen zin om nog energie in haar te moeten steken of nog meer te moeten incaseren en maar normaal tegen haar blijven doen.
Haar aanspreken op de dingen heeft geen zin , want ze ontkent dat ze het gezegd heeft of herrinnert zich niets meer en bij alle overige dingen praat ze alleen maar met je mee , als je dan dnekt een goed gesprek met haar te hebben gehad kom je bedrogen uit , want de dag erna word je weer aangesproken door familie op dingen die je gezegd zou hebben (verdraait en gelogen door haar) , maar die je dus niet hebt gezegd.
Nee mijn energie is veel te kostbaar , zeker nu.
Ik moet hard mijn best doen om alles te regelen.
Onze dochter van 7 weken , het huishouden , de bankzaken, de contacten met werk , vrienden en familie en natuurlijk de hulpverlening.Verder natuurlijk de bezoeken aan mijn man en daarna ben ik dus doodop , dan heb ik geen energie meer over om in iemand te steken die het niet waard is.
Verder is er lotgenoten contact voor mensen die in dezelfde situatie zitten als mij , echter is de eerst volgende bij eenkomst pas ergens in mei.
Af en toe heb ik een gesprek met een therapeut die straks verder gaat met mijn man , hij vind mijn probleem geen geestelijk probleem maar een maatschappelijk probleem waardoor ik volgens hem niet bij de GGZ terecht kan maar bij het maatschappelijk werk en dat schijnt weer niet in de omgeving te zitten
De huisarts heb ik wel contact mee maar die houd meer in de gaten of ik het zonder medicatie allemaal alleen ga redden..
Wat betreft de "oorlog" tussen mijn schoonmoeder en mij , ze lokt het zelf uit.
Ik kan het gewoon na 9 jaar niet meer opbrengen om die negatieve energie die ze van me vreet nog aan te vullen.
Ze doet dingen die ik zelfs van mijn ouders nooit zou accepteren.
Ook mijn ouders hebben al met haar gepraat , maar ook die gesprekken verdraait ze naar de familie toe.
Het is met haar gewoon een onthoudbare situatie geworden en ze denkt alleen maar aan zich zelf.
Wat betreft mijn dochter , ik wil niet het risico lopen dat ze daar ziek vandaan komt doordat ze weer eens bedorven voedsel geeft of stiekem homeopatische middelen aan haar geeft.
Dit is iets dat al eens gebeurd is in het verleden bij de andere kleinkinderen van haar.
Ik maak ook geen ruzie over de telefoonrekening , ik wil gewoon niet meer hebben dat ze naar de huistelefoon belt en ik haar aan de lijn krijg daardoor.
Tuurlijk staat het herstel van mijn partner nu voorop , maar dat houd niet in dat ik mezelf wat betreft zijn moeder helemaal moet gaan wegcijferen.
In 2 weken heeft ze me zoveel pijn gedaan oa. het niet bellen dat mijn partner was opgenomen in de kliniek , wel mijn schoonzus kunnen bellen om zijn kleding daarheen te brengen.
Na het gesprek van mijn vader dat ze haar kleindochter wel moest blijven zien belt ze direct de familie op dat ze haar nooit weer mag zien (dis compleet tegenovergestelde van wat er werkelijk gezegd is).
Mijn vader zou de ene dag heel negatief over mij hebben gepraat en de volgende dag me de hemel in hebben geprezen (ook dit is niet gebeurd).
Zegt dat ze bot te woord gestaan word door mijn ouders als ze daar heen belt , terwijl ik er zelf bij heb gezeten en dit dus niet waar is.
Afspraken die gemaakt zijn om te zorgen dat het herstel van mijn partner niet in de weg te staan niet nakomen.
Zeggen dat alles mijn schuld is.
Dat ik slecht ben voor onze dochter , dat ik schizofreen ben , dat ik depresief ben , dat ik opgenomen had moeten zijn ipv. haar zoon zijn dingen die ze overal verteld.
Toen mijn man nog thuis was belde ze regelmatig om te vragen hoe het met hem en onze dochter was en nu heeft ze al 2 weken niets van zich laten horen.
Ik moet haar dus steeds bellen
En zo kan ik nog een tijdje door gaan.
Ik heb geen zin om nog energie in haar te moeten steken of nog meer te moeten incaseren en maar normaal tegen haar blijven doen.
Haar aanspreken op de dingen heeft geen zin , want ze ontkent dat ze het gezegd heeft of herrinnert zich niets meer en bij alle overige dingen praat ze alleen maar met je mee , als je dan dnekt een goed gesprek met haar te hebben gehad kom je bedrogen uit , want de dag erna word je weer aangesproken door familie op dingen die je gezegd zou hebben (verdraait en gelogen door haar) , maar die je dus niet hebt gezegd.
Nee mijn energie is veel te kostbaar , zeker nu.
Ik moet hard mijn best doen om alles te regelen.
Onze dochter van 7 weken , het huishouden , de bankzaken, de contacten met werk , vrienden en familie en natuurlijk de hulpverlening.Verder natuurlijk de bezoeken aan mijn man en daarna ben ik dus doodop , dan heb ik geen energie meer over om in iemand te steken die het niet waard is.
Goedemorgen Thorn apart!
Ik vroeg me af hoe het met jullie gaat.
Wat je schoonmoeder betreft... lekker laten, je hebt nu wel genoeg andere dingen aan je hoofd.
Geniet een beetje van het zonnetje vandaag!
Ik vroeg me af hoe het met jullie gaat.
Wat je schoonmoeder betreft... lekker laten, je hebt nu wel genoeg andere dingen aan je hoofd.
Geniet een beetje van het zonnetje vandaag!
Niet mieten! Door gieten!
Met mijn man gaat het de goede kant op.
Na 2 nachten op de afdeling te hebben doorgebracht ipv. de sepereer is hij nu op de open afdeling geplaatst.
Wat dus inhoud dat over niet al te lange tijd hij af en toe al even naar huis mag komen , waarschijnlijk eerst een middagje en uit eindelijk het weekend.
Ergens zou ik dat heel erg fijn vinden , maar ook vind ik het heel erg eng allemaal.
Met mezelf gaat het wat minder , de situatie met mijn schoonmoeder maakt me erg agresief omdat ik het niet van me af kan zetten , ik wil me helemaal niet zo voelen.
Ik heb dus ondertussen zelf ook om een psycholoog gevraagd , om te leren deze gevoelens te handelen en om te leren gaan met dit soort situaties.
Het lukt me dus allemaal niet.
Het huishouden gaat nog net , mijn dochter verzorgen geen probleem , maar mezelf verzorgen qua voeding...
Als ik bij mijn ouders eet is het goed , maar zodra ik zelf iets moet doen word het dus helemaal niets.
Ook al hoef ik het slechts even op te warmen in de magnetron ik eet dus gewoon niet.
Met als resultaat een ruime 7 kilo afgevallen in 2,5 week.
Nou is dat met mijn postuur niet zo heel erg , maar het is niet de goede manier natuurlijk.
De situatie is trouwens nog even uit de hand gelopen omdat ik mijn schoonloeder tegen kwam terwijl ik bij mijn man was , ik heb mijn man een kus gegeven en ben weg gegaan.
Voor zover ik weet heb ik haar totaal genegeerd en dus zelfs geen blik waardig gegund , maar van anderen hoorde ik dat ik haar juist een hele felle-als-blikken-konden-doden blik heb aangegeken voordat ik me omdraaide.
De situatie tussen haar en mij heeft mijn man zelfs zover gekregen dat hij wilde scheiden , nou is ie er weer van terug gekomen , maar er zal een hoop moeten gebeuren.
Ik begin ervan te balen dat ik de enige ben die geen echte gesprekken met hem voert , waarmee ik bedoel dat anderen juist overal op in gaan (hij heeft nog steeds last van wanen en het heeft dus weinig zin om hier echt tegenin te gaan).
Wel is er afgesproken dat ik bepaalde tijden heb om op bezoek te komen en dat mijn schoonmoeder dan zeker niet komt , dit om te zorgen dat we elkaar niet tegen zullen komen.
En hebben mijn man en ik het verboden onderwerp ingevoerd wat dus inhoud dat zij niet ter sprake komt als we samen zijn.
Maar elke keer mocht ik dus 1 uurtje komen en dat begint ook op te breken.
Gisteren hebben we de hele avond samen gehad en dat was erg fijn , geen gestress omdat er weer anderen bij konden komen (zijn moeder , broer en schoonzus komen ook elke dag) en heerlijk met zijn 3tjes geweest.
Dit heeft mij wat rust gegeven en ik voel me nu ook beter dan de dagen hiervoor.
Na 2 nachten op de afdeling te hebben doorgebracht ipv. de sepereer is hij nu op de open afdeling geplaatst.
Wat dus inhoud dat over niet al te lange tijd hij af en toe al even naar huis mag komen , waarschijnlijk eerst een middagje en uit eindelijk het weekend.
Ergens zou ik dat heel erg fijn vinden , maar ook vind ik het heel erg eng allemaal.
Met mezelf gaat het wat minder , de situatie met mijn schoonmoeder maakt me erg agresief omdat ik het niet van me af kan zetten , ik wil me helemaal niet zo voelen.
Ik heb dus ondertussen zelf ook om een psycholoog gevraagd , om te leren deze gevoelens te handelen en om te leren gaan met dit soort situaties.
Het lukt me dus allemaal niet.
Het huishouden gaat nog net , mijn dochter verzorgen geen probleem , maar mezelf verzorgen qua voeding...
Als ik bij mijn ouders eet is het goed , maar zodra ik zelf iets moet doen word het dus helemaal niets.
Ook al hoef ik het slechts even op te warmen in de magnetron ik eet dus gewoon niet.
Met als resultaat een ruime 7 kilo afgevallen in 2,5 week.
Nou is dat met mijn postuur niet zo heel erg , maar het is niet de goede manier natuurlijk.
De situatie is trouwens nog even uit de hand gelopen omdat ik mijn schoonloeder tegen kwam terwijl ik bij mijn man was , ik heb mijn man een kus gegeven en ben weg gegaan.
Voor zover ik weet heb ik haar totaal genegeerd en dus zelfs geen blik waardig gegund , maar van anderen hoorde ik dat ik haar juist een hele felle-als-blikken-konden-doden blik heb aangegeken voordat ik me omdraaide.
De situatie tussen haar en mij heeft mijn man zelfs zover gekregen dat hij wilde scheiden , nou is ie er weer van terug gekomen , maar er zal een hoop moeten gebeuren.
Ik begin ervan te balen dat ik de enige ben die geen echte gesprekken met hem voert , waarmee ik bedoel dat anderen juist overal op in gaan (hij heeft nog steeds last van wanen en het heeft dus weinig zin om hier echt tegenin te gaan).
Wel is er afgesproken dat ik bepaalde tijden heb om op bezoek te komen en dat mijn schoonmoeder dan zeker niet komt , dit om te zorgen dat we elkaar niet tegen zullen komen.
En hebben mijn man en ik het verboden onderwerp ingevoerd wat dus inhoud dat zij niet ter sprake komt als we samen zijn.
Maar elke keer mocht ik dus 1 uurtje komen en dat begint ook op te breken.
Gisteren hebben we de hele avond samen gehad en dat was erg fijn , geen gestress omdat er weer anderen bij konden komen (zijn moeder , broer en schoonzus komen ook elke dag) en heerlijk met zijn 3tjes geweest.
Dit heeft mij wat rust gegeven en ik voel me nu ook beter dan de dagen hiervoor.
Eventjes jezelf een spiegel voorhouden:quote:
Hoe bozer jij wordt over je schoonmoeder, je je aan haar ergert en loopt te schelden op haar (waarschijnlijk heb je dar een prima grond voor, maar ik hoed hem echt niet te horen, hoor) ...
Hoe dichter je in de buurt komt van datgene wat jouw schoonmoder misschien graag wil zien, namelijk dat jij en je man uit elkaar gaan en jij zelf overspannen raakt ...
Misschien denk jij dat het zinnig is om je heel erg over je schoonmoder op te winden, iets 'tegen haar te doen' ... maar het is een nagtieve spiraal waar je in raakt, en dat doe je gewoon jezelf aan ...
Alsjeblieft, houd gewoon op met dat 'boos' zijn en accepteer dat dat je schoonmoeder is, en je haar kennelijk nooit helemaal weg kunt krijgen, dat het een leugenachtig sekreet is, zal zo blijven, maar door simpel te pogen een 'staakt-het-vuren' met haar te sluiten, kun je wel voorkomen dat jijzelf het voornaamste doel wordt van haar leugens...
Hoe meer je haar bevecht, hoe zwakker jezelf wordt.
Verder heb ik wel degelijk veel bewondering hoe je in staat bent ook je eigen situatie te beschrijven en wens ik je veel kracht toe, die je nodig hebt ...
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Het staakt-het-vuren heb ik al diverse malen gepoogd te sluiten met haar , het is een onmogelijke zaak.
Door nu haar als verboden onderwerp te hebben word ik in de gesprekken ook niet steeds meer met haar geconfronteerd.
Verder lukt het me dus nu nog niet om het naast me neer te leggen en dat is voor mij de voornaamste reden om weer eens goed aan de slag te gaan met mezelf met behulp van een psycholoog die los staat van de situatie.
Juist omdat ik een aantal dingen moet leren los laten en met andere dingen moet leren hoe ik er op een andere manier mee moet omgaan.
Ik merk wel door deze dingen (ook dat van die spiegel) dat ik nog aardig labiel in het leven sta op dit moment , maar ik hoor ook van een aantal kanten dat dit pas is sinds deze situatie zich voordoet en dat men denkt dat dit nog van de hormonen komt.
Tja ik heb ook niet rustig kunnen ontzwangeren.
En die bewondering die sommigen hier hebben over de manier waarop ik ermee omga...
Mijn zwager en schoonzus hebben zich ondertussen ook tegen mij gekeerd... waarom?
Ik weet het niet.
Ja ik weet dat hij mij dom vond dat ik mijn laptop niet wilde inleveren zodat hij daarop spelletjes kon gaan spelen.
Maar ik heb alles op deze laptop waar ik mee werk , mijn eigen dingetjes en zou dan dus alles opnieuw moeten gaan instaleren op zijn pc (en ik ben al zo onhandig met pc's) wat mij dan dus dagen duurt voordat ik het voor elkaar heb.
Er zijn nog 2 andere pc's in huis waarvan ik er best 1 wilde brengen , maar het moest perse de laptop zijn.
Tja ook hiermee blijkt weer dat iedereen vind dat mijn partner alles maar moet krijgen wat ie wil en dat ik mezelf alleen maar weg moet cijferen....
Het is in elk geval een eenzame weg....
Door nu haar als verboden onderwerp te hebben word ik in de gesprekken ook niet steeds meer met haar geconfronteerd.
Verder lukt het me dus nu nog niet om het naast me neer te leggen en dat is voor mij de voornaamste reden om weer eens goed aan de slag te gaan met mezelf met behulp van een psycholoog die los staat van de situatie.
Juist omdat ik een aantal dingen moet leren los laten en met andere dingen moet leren hoe ik er op een andere manier mee moet omgaan.
Ik merk wel door deze dingen (ook dat van die spiegel) dat ik nog aardig labiel in het leven sta op dit moment , maar ik hoor ook van een aantal kanten dat dit pas is sinds deze situatie zich voordoet en dat men denkt dat dit nog van de hormonen komt.
Tja ik heb ook niet rustig kunnen ontzwangeren.
En die bewondering die sommigen hier hebben over de manier waarop ik ermee omga...
Mijn zwager en schoonzus hebben zich ondertussen ook tegen mij gekeerd... waarom?
Ik weet het niet.
Ja ik weet dat hij mij dom vond dat ik mijn laptop niet wilde inleveren zodat hij daarop spelletjes kon gaan spelen.
Maar ik heb alles op deze laptop waar ik mee werk , mijn eigen dingetjes en zou dan dus alles opnieuw moeten gaan instaleren op zijn pc (en ik ben al zo onhandig met pc's) wat mij dan dus dagen duurt voordat ik het voor elkaar heb.
Er zijn nog 2 andere pc's in huis waarvan ik er best 1 wilde brengen , maar het moest perse de laptop zijn.
Tja ook hiermee blijkt weer dat iedereen vind dat mijn partner alles maar moet krijgen wat ie wil en dat ik mezelf alleen maar weg moet cijferen....
Het is in elk geval een eenzame weg....
Ook voor hem, thorn-apart....quote:Op zaterdag 2 april 2005 18:47 schreef thorn-apart het volgende:
Het is in elk geval een eenzame weg....
Er is vast wel iemand in je omgeving die het overzetten op een andere PC even kan regelen, kleine moeite.
Als je hem er een groot plezier mee kan doen zou ik het echt overwegen.
Verder wens ik je veel sterkte; wat een ingrijpende gebeurtenis, zo vlak na de geboorte van jullie dochtertje.
Hou vol!
Het is moeilijk vriendelijkheid weg te geven, het wordt bijna altijd teruggegeven.
Goedemorgen Thorn apart,
Wat een gedoe meid waar je toch allemaal mee zit. Ik vind dat het goed doet hoor! Wat er gezegd werd over je schoonmoeder... daar kan me wel in vinden. Ik heb ook nooit met het mens op kunnen schieten, altijd het idee gehad dat ze me niet goed genoeg vond voor haar zoon, vaak ruzie gehad. Tot ik besloot om gewoon vriendelijk tegen haar te doen (weer). Sindsdien hebben we niet veel contact, maar als we elkaar zien doen we gewoon normaal.
En blijf voor jezelf zorgen, lekkere fruitsapjes maken, ik noem wat. Dat je wat minder eet is logisch en misschien ook niet zo erg als er wat af mag... maar zorg wel voor voedingsstoffen en vitaminen! Want als je lichamelijk straks niet lekker voelt, dan wordt alles geestelijk ook veel zwaarder. Gewoon dingen eten die jij lekker vind.. heb je zin in varkenshaas, dan eet je dat lekker. Bovendien ook goed dat je wat hulp hebt gezocht! Heb je daar al een afspraak gehad?
Hou je taai!
Wat een gedoe meid waar je toch allemaal mee zit. Ik vind dat het goed doet hoor! Wat er gezegd werd over je schoonmoeder... daar kan me wel in vinden. Ik heb ook nooit met het mens op kunnen schieten, altijd het idee gehad dat ze me niet goed genoeg vond voor haar zoon, vaak ruzie gehad. Tot ik besloot om gewoon vriendelijk tegen haar te doen (weer). Sindsdien hebben we niet veel contact, maar als we elkaar zien doen we gewoon normaal.
En blijf voor jezelf zorgen, lekkere fruitsapjes maken, ik noem wat. Dat je wat minder eet is logisch en misschien ook niet zo erg als er wat af mag... maar zorg wel voor voedingsstoffen en vitaminen! Want als je lichamelijk straks niet lekker voelt, dan wordt alles geestelijk ook veel zwaarder. Gewoon dingen eten die jij lekker vind.. heb je zin in varkenshaas, dan eet je dat lekker. Bovendien ook goed dat je wat hulp hebt gezocht! Heb je daar al een afspraak gehad?
Hou je taai!
Niet mieten! Door gieten!
Ziender ogen is hij voorruit gegaan.
De valium is geschrapt en hij heeft nu alleen nog antipsychotica.
Er is een aardig gesprek te voeren en het samen zijn is zelfs alweer een stuk leuker.
Wel meteen de arbo aan de deur omdat hij op straat gesignaleerd was en als je op straat loopt is het dus voor hun meteen een stuk beter en kun je eigenlijk wel weer aan het werk.
Zo werkt het natuurlijk niet en de reden dat hij op straat was , was omdat hij naar een ander gebouw van de kliniek toe ging waar hij aan vrijetijds besteding kan doen.
En dat je daarvoor 20 minuten moet lopen...
Maar goed je kunt dan dus weer het verhaal doen en ik heb kunnen vertellen dat ze van de kliniek ook kontakt met het werk opnemen.
Vandaag is hij voor een weekend thuis , dwz. als alles goed gaat en de evaluatie positief is die we morgen ochtend hebben dan blijft hij het hele weekend.
Onze dochter slaapt vannacht bij haar opa en oma (mijn ouders).
En ik ga nu snel weer genieten van mijn man
De valium is geschrapt en hij heeft nu alleen nog antipsychotica.
Er is een aardig gesprek te voeren en het samen zijn is zelfs alweer een stuk leuker.
Wel meteen de arbo aan de deur omdat hij op straat gesignaleerd was en als je op straat loopt is het dus voor hun meteen een stuk beter en kun je eigenlijk wel weer aan het werk.
Zo werkt het natuurlijk niet en de reden dat hij op straat was , was omdat hij naar een ander gebouw van de kliniek toe ging waar hij aan vrijetijds besteding kan doen.
En dat je daarvoor 20 minuten moet lopen...
Maar goed je kunt dan dus weer het verhaal doen en ik heb kunnen vertellen dat ze van de kliniek ook kontakt met het werk opnemen.
Vandaag is hij voor een weekend thuis , dwz. als alles goed gaat en de evaluatie positief is die we morgen ochtend hebben dan blijft hij het hele weekend.
Onze dochter slaapt vannacht bij haar opa en oma (mijn ouders).
En ik ga nu snel weer genieten van mijn man
Goed om te horen!! Ik hoop voor jullie dat het alleen maar beter met hem gaat. Geniet iig van het weekend!
Niet mieten! Door gieten!
Het weekend....
Vrijdagmiddag heb ik hem dus opgehaald en toen we thuis kwamen was het voor mij in elk geval zo dat ik eindelijk even de tijd had om wat in huis te gaan doen.
Door al het ren en vlieg werk van de afgelopen weken kwam ik eigenlijk nergens aan toe wat betreft het huishouden.
Mijn man is buiten aan de slag gegaan wat bladeren weg te halen die in de patio lagen en de patio schoonmaken.
Daarna hebben we lekker samen gegeten en is hij nog wat kleine dingen gaan doen.
Niet dat ik overal gelukkig mee was want de tuinslang schoot los met als gevolg de keuken en het halletje tussen de badkamer en de bijkeuken klets nat.
Maar goed rustig aangegeven dat ik na de 2e poging toch liever had dat hij zou stoppen voordat alles nog natter zou worden.
Zaterdags de evaluatie en daarna zijn we naar de stad gegaan en was super gezellig.
Aan het eind van de middag hebben we onze dochter gehaald en zijn we weer naar huis gegaan.
Zondags ging het op zich wel goed , echter was hij er stellig van overtuigd dat ik iets had gezegd wat ik dus niet had gezegd.
Dat was wat minder , maar eigenlijk niet een heel groot probleem.
Maandag ochtend heb ik hem weer terug gebracht , aan het eind van de ochtend sprak ik hem nog even online , zijn ochtend programma was uitgevallen en hij was naar het recreatie gebouw gegaan waar ze internet hebben.
En vroeg hij of ik hem s'middags al wilde halen ipv. de avond want hij verveelde zich daar en echt therapie hebben ze er niet, dus hij kan behalve op zijn kamer en de woonkamer en wat wandelen erg weinig doen.
Hij zou thuis komen vanwege mijn verjaardag.
Wel een heel moeilijk moment toen hij s'avonds weg ging samen met mijn ouders.
Erg leeg gevoel en zo raar als je na zoveel jaar alleen achter blijft.
Vandaag hadden we een gesprek waar ook zijn moeder ter sprake is gekomen.
Nu willen ze vanuit de kliniek dat er een gesprek komt tussen therapeut , mijn schoonloeder , mijn man en mij.
Ik heb hier echter op dit moment absoluut geen behoefte aan en heb aangegeven aan zowel mijn man als de hulverleners (het was nogal een invasie met 3 hulpverleners vandaag) om eens met mijn vader te praten.
Het heeft geen zin om een gesprek met dr te hebben , op dat moment lijkt het dat je er verstandig aan doet , maar het moment dat ze de deur uit stapt is het weer allemaal anders in haar wereldje.
Komend weekend komt ie weer en ze willen de weekenden waarschijnlijk al gaan uitbreiden.
Vrijdagmiddag heb ik hem dus opgehaald en toen we thuis kwamen was het voor mij in elk geval zo dat ik eindelijk even de tijd had om wat in huis te gaan doen.
Door al het ren en vlieg werk van de afgelopen weken kwam ik eigenlijk nergens aan toe wat betreft het huishouden.
Mijn man is buiten aan de slag gegaan wat bladeren weg te halen die in de patio lagen en de patio schoonmaken.
Daarna hebben we lekker samen gegeten en is hij nog wat kleine dingen gaan doen.
Niet dat ik overal gelukkig mee was want de tuinslang schoot los met als gevolg de keuken en het halletje tussen de badkamer en de bijkeuken klets nat.
Maar goed rustig aangegeven dat ik na de 2e poging toch liever had dat hij zou stoppen voordat alles nog natter zou worden.
Zaterdags de evaluatie en daarna zijn we naar de stad gegaan en was super gezellig.
Aan het eind van de middag hebben we onze dochter gehaald en zijn we weer naar huis gegaan.
Zondags ging het op zich wel goed , echter was hij er stellig van overtuigd dat ik iets had gezegd wat ik dus niet had gezegd.
Dat was wat minder , maar eigenlijk niet een heel groot probleem.
Maandag ochtend heb ik hem weer terug gebracht , aan het eind van de ochtend sprak ik hem nog even online , zijn ochtend programma was uitgevallen en hij was naar het recreatie gebouw gegaan waar ze internet hebben.
En vroeg hij of ik hem s'middags al wilde halen ipv. de avond want hij verveelde zich daar en echt therapie hebben ze er niet, dus hij kan behalve op zijn kamer en de woonkamer en wat wandelen erg weinig doen.
Hij zou thuis komen vanwege mijn verjaardag.
Wel een heel moeilijk moment toen hij s'avonds weg ging samen met mijn ouders.
Erg leeg gevoel en zo raar als je na zoveel jaar alleen achter blijft.
Vandaag hadden we een gesprek waar ook zijn moeder ter sprake is gekomen.
Nu willen ze vanuit de kliniek dat er een gesprek komt tussen therapeut , mijn schoonloeder , mijn man en mij.
Ik heb hier echter op dit moment absoluut geen behoefte aan en heb aangegeven aan zowel mijn man als de hulverleners (het was nogal een invasie met 3 hulpverleners vandaag) om eens met mijn vader te praten.
Het heeft geen zin om een gesprek met dr te hebben , op dat moment lijkt het dat je er verstandig aan doet , maar het moment dat ze de deur uit stapt is het weer allemaal anders in haar wereldje.
Komend weekend komt ie weer en ze willen de weekenden waarschijnlijk al gaan uitbreiden.
Al weer even geleden , maar het gaat op zich de goede kant op hier.
Hij is de avonden gewoon thuis en gaat s'morgens terug voor dagbehandeling.
Nu nog even op proef om te kijken of het goed gaat.
Merk wel dat hij ontzettend labiel in het leven staat nog , iets wat echt tijd nodig heeft.
Tja zijn familie?
Hij is afgelopen week een uurtje bij zijn moeder geweest en wat ik al wel vermoede....
Ze heeft meerdere malen gezegd dat we wel konden scheiden en dat het misschien maar beter was om dat te doen.
En verder heeft ze nu dus ook tegen mijn man gezegd dat ik borderline heb , ze had het zelfs bevestigd gekregen van iemand van de GGZ waar ze een gesprek mee had gehad....
Yeah right!
Ik die man dus na vragen wat er gezegd was , blijkt dat ze dingen had lopen opnoemen en daarna de vraag stelde "dat is toch borderline?" (nou is het handig om te weten dat ze altijd in boeken zit te lezen die over psyche en gezondheid ed gaan en ze dus van veel ziektebeelden wel de sypmtomen kent zoals ze beschreven worden hierin).
Het antwoord van die man was geweest dat hij mij niet kende (1 maal 1 uur gesproken over mijn man) en dat hij geen diagnoses stelde , maar dat als zij vond dat dat bij borderline hoorde dat voor haar zo was.
Verder heeft ze flink lopen insinueren dat ik slecht voor onze dochter zou zorgen en dat die alleen goed verzorgd word bij mijn ouders.
Verder bleek uit het gesprek dat er nog veel meer door haar gelogen word en gelukkig heb ik een boel dingen in mijn dagboek staan zoals ze wel gegaan zijn wat mijn man dus kan nalezen.
Ook blijkt dat mijn schoonzusje niet zo schoon is als ik even heb gedacht.
Ze heeft flink lopen stoken tussen mij en mijn schoonloeder.
Dingen die ze hoort nog even een tikkeltje erger maken of alleen de dingen eruit pikken waarvan ze weet dat ze de andere partij daarmee kan kwetsen.
Nee , ook zij is dus echt niet te vertrouwen.
Ik had al het vermoeden , maar nu weet ik het dus zeker en het geeft een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en het gevoel van wie kan ik nou nog wel vertrouwen?
Maw. ik word aardig wantrouwend naar de omgeving en met name naar mijn schoonfamilie natuurlijk.
Ik merkte nadat mijn man bij zijn moeder vandaan kwam hij er heel anders bij zat.
Hij was wat terug gezakt naar mijn mening richting die psychose , wat hij zelf ook wel aangaf dat hij zich zo voelde.
Hij was de rest van de middag en avond erg onrustig en heeft zeer slecht geslapen itt. de periode ervoor dat hij goed sliep.
Ook in de ochtend deed hij weer erg vreemd , aangeven dat hij mij riep bv. terwijl hij dit helemaal niet heeft gedaan.
Ik moet een weg zien te vinden in mijn vertrouwen naar mensen en mijn wantrouwen weer de kop in te kunnen drukken.
Maar hoe ik dit kan doen richting mijn schoonfamilie? Ik zal altijd achterdochtig blijven , tenslotte heb ik nu meerdere malen meegemaakt dat ze waarheden verdraaien en manipuleren.
Maar ook het feit dat mijn schoonloeder mijn man tegen mij probeerd op te hitsen en hij nog zo labiel is dat hij niet voor me op kan komen of te zeggen wat hij denkt.
Ze respecteren dus ook zijn keuze niet.
Hij is de avonden gewoon thuis en gaat s'morgens terug voor dagbehandeling.
Nu nog even op proef om te kijken of het goed gaat.
Merk wel dat hij ontzettend labiel in het leven staat nog , iets wat echt tijd nodig heeft.
Tja zijn familie?
Hij is afgelopen week een uurtje bij zijn moeder geweest en wat ik al wel vermoede....
Ze heeft meerdere malen gezegd dat we wel konden scheiden en dat het misschien maar beter was om dat te doen.
En verder heeft ze nu dus ook tegen mijn man gezegd dat ik borderline heb , ze had het zelfs bevestigd gekregen van iemand van de GGZ waar ze een gesprek mee had gehad....
Yeah right!
Ik die man dus na vragen wat er gezegd was , blijkt dat ze dingen had lopen opnoemen en daarna de vraag stelde "dat is toch borderline?" (nou is het handig om te weten dat ze altijd in boeken zit te lezen die over psyche en gezondheid ed gaan en ze dus van veel ziektebeelden wel de sypmtomen kent zoals ze beschreven worden hierin).
Het antwoord van die man was geweest dat hij mij niet kende (1 maal 1 uur gesproken over mijn man) en dat hij geen diagnoses stelde , maar dat als zij vond dat dat bij borderline hoorde dat voor haar zo was.
Verder heeft ze flink lopen insinueren dat ik slecht voor onze dochter zou zorgen en dat die alleen goed verzorgd word bij mijn ouders.
Verder bleek uit het gesprek dat er nog veel meer door haar gelogen word en gelukkig heb ik een boel dingen in mijn dagboek staan zoals ze wel gegaan zijn wat mijn man dus kan nalezen.
Ook blijkt dat mijn schoonzusje niet zo schoon is als ik even heb gedacht.
Ze heeft flink lopen stoken tussen mij en mijn schoonloeder.
Dingen die ze hoort nog even een tikkeltje erger maken of alleen de dingen eruit pikken waarvan ze weet dat ze de andere partij daarmee kan kwetsen.
Nee , ook zij is dus echt niet te vertrouwen.
Ik had al het vermoeden , maar nu weet ik het dus zeker en het geeft een flinke deuk in mijn zelfvertrouwen en het gevoel van wie kan ik nou nog wel vertrouwen?
Maw. ik word aardig wantrouwend naar de omgeving en met name naar mijn schoonfamilie natuurlijk.
Ik merkte nadat mijn man bij zijn moeder vandaan kwam hij er heel anders bij zat.
Hij was wat terug gezakt naar mijn mening richting die psychose , wat hij zelf ook wel aangaf dat hij zich zo voelde.
Hij was de rest van de middag en avond erg onrustig en heeft zeer slecht geslapen itt. de periode ervoor dat hij goed sliep.
Ook in de ochtend deed hij weer erg vreemd , aangeven dat hij mij riep bv. terwijl hij dit helemaal niet heeft gedaan.
Ik moet een weg zien te vinden in mijn vertrouwen naar mensen en mijn wantrouwen weer de kop in te kunnen drukken.
Maar hoe ik dit kan doen richting mijn schoonfamilie? Ik zal altijd achterdochtig blijven , tenslotte heb ik nu meerdere malen meegemaakt dat ze waarheden verdraaien en manipuleren.
Maar ook het feit dat mijn schoonloeder mijn man tegen mij probeerd op te hitsen en hij nog zo labiel is dat hij niet voor me op kan komen of te zeggen wat hij denkt.
Ze respecteren dus ook zijn keuze niet.
iig fijn dat het al een stuk beter met je man gaat
misschien kan zo'n gesprek met je schoonmoeder jullie conflict niet oplossen, maar mogelijk zou het kunnen zijn dat deze situatie voor je man een 'molensteen' is waar hij grote problemen mee heeft...
Misschien zou je werkelijk moeten overwegen om dat conflict met hen niet in de ijskast te zetten, gewoon vanwege je man en omdat het zijn familie is ...
Kennelijk wil hij evenmin zijn moeder afvallen, als jou...
Waarschijnlijk is de persoonlijkheid van beide vrouwen een beetje dat deze allebei hem het liefst 'voor zichzelf' willen hebben. Hij wordt dan heen en weer gelsingerd in zijn loyaliteit voor beiden ...
misschien kan zo'n gesprek met je schoonmoeder jullie conflict niet oplossen, maar mogelijk zou het kunnen zijn dat deze situatie voor je man een 'molensteen' is waar hij grote problemen mee heeft...
Misschien zou je werkelijk moeten overwegen om dat conflict met hen niet in de ijskast te zetten, gewoon vanwege je man en omdat het zijn familie is ...
Kennelijk wil hij evenmin zijn moeder afvallen, als jou...
Waarschijnlijk is de persoonlijkheid van beide vrouwen een beetje dat deze allebei hem het liefst 'voor zichzelf' willen hebben. Hij wordt dan heen en weer gelsingerd in zijn loyaliteit voor beiden ...
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Idd goed om te horen dat je man kleine stapjes vooruit gaat.
En ja, er zijn meer mensen die het zeggen, maar probeer misschien toch wat afstand te nemen van je "schoonloeder" (lag in een deuk toen ik het las). Je lost het met haar niet op en als je het "zakelijk" houdt, heeft zij verder ook niets om jou zwart te maken. Laat haar lullen meid. Jij weet beter, je hebt het beste voor met je man, dat is wat belangrijk is!
En ja, er zijn meer mensen die het zeggen, maar probeer misschien toch wat afstand te nemen van je "schoonloeder" (lag in een deuk toen ik het las). Je lost het met haar niet op en als je het "zakelijk" houdt, heeft zij verder ook niets om jou zwart te maken. Laat haar lullen meid. Jij weet beter, je hebt het beste voor met je man, dat is wat belangrijk is!
Gisteren bleek mijn schoonloeder onverwachts bij mijn man langs te zijn geweest.
Dat terwijl hij zelf de afspraak had gemaakt dat ze niet langs moest komen , maar dat hij wel bij haar kwam.
Doordat hij met therapiën zit had hij maar 5 minuten tijd voor d'r.
Ze is overstuur vertrokken want ze had hem al een week niet gezien (ja jaa overdrijven is ook een vak , slechts 3 dagen niet gezien) en mijn man had aangegeven om wat afstand te willen omdat hij dat nodig heeft om dingen van het verleden te verwerken.
Hier is ze het dus ook niet mee eens.
Ze accepteerd mij niet als schoondochter ... maar wat ik nog veel erger vind is dat ze de wensen van haar zoon niet eens kan accepteren.
Dat terwijl hij zelf de afspraak had gemaakt dat ze niet langs moest komen , maar dat hij wel bij haar kwam.
Doordat hij met therapiën zit had hij maar 5 minuten tijd voor d'r.
Ze is overstuur vertrokken want ze had hem al een week niet gezien (ja jaa overdrijven is ook een vak , slechts 3 dagen niet gezien) en mijn man had aangegeven om wat afstand te willen omdat hij dat nodig heeft om dingen van het verleden te verwerken.
Hier is ze het dus ook niet mee eens.
Ze accepteerd mij niet als schoondochter ... maar wat ik nog veel erger vind is dat ze de wensen van haar zoon niet eens kan accepteren.
Ik vind je schoonmoeder echt een vreselijke hoer.
Als je man er weer helemaal bovenop is krijgt ze het nog wel te horen.
Als je man er weer helemaal bovenop is krijgt ze het nog wel te horen.
underground forever baby
sterkte
Op zaterdag 10 juni 2023 14:52 schreef GGMM het volgende:
Eigenlijk is elke prijs die in het voetbal gewonnen wordt terug te leiden naar het Ajax-DNA
Eigenlijk is elke prijs die in het voetbal gewonnen wordt terug te leiden naar het Ajax-DNA
Vind je trouwens erg sterk dat je het hoofd zelf boven water hebt weten te houden...de klap komt wellicht nog een keer; maar er zijn er denk ik maar weinig die het zo goed opvangen als jij! En dat is hartstikke goed voor je kind ook!
Je bent een supervrouw!
Je bent een supervrouw!
underground forever baby
|
|
