Na ca. 30 jaar roken, ben ik sinds 20 februari (nu dus ruim een maand) definitief en beslist gestopt.
Kan en wil mijzelf moeilijk meer voorstellen dat ik dag&in-uit maar op zoek was naar een plek& tijd om (laten we wel zijn) een smerige sigaret te roken. Vooral wanneer ik mij realiseer dat je, los van jezelf bedriegen, behoorlijk schade toebrengt aan allerlei have en goed.
Roken is de meest doortrapte en grootschalige verslaving die er in mijn ogen bestaat.
Te meer dat toen ik begon, roken iets eenvoudigs was, waar je even doorheen moest, dat je deed om er bij te horen en te laten zien dat je volwassen vent was. De achterkant van een varken bezit beslist meer intelligentie want die ondoet zich tenminste nog van shit.
Ongeveer 9 jaar geleden stopte ik voor de eerste keer. Meer als wedstrijd met mijzelf om te kijken of ik langere tijd kon stoppen, Nou dat kon ik dus met enig moeite. Ik was apetrots op mijzelf want met discpline kan je alles aan. Na 5 maanden (bijna) 100% clean weer begonnen want de controle om stoppen was geen probleem. Ik zou alleen bij bijzondere gelegenheden, één sigaretje roken. Bijzondere gelegenheden genoeg, zeg maar. Dus binnen een maand of twee zat ik weer op gemiddeld 25 tot (soms twee pakjesl) sigaretten per dag.
Hoe langer je met roken bezig bent, hoe meer je tot de conclusie komt dat roken je helemaal niets, maar dan ook niets, oplevert. Het kost alleen maar. Elke reden om te roken is ronduit, hoe zeer je het ook goed praat, een leugen. Bruine stinkende troep die overal (ook sociaal) in, op in tussen gaat zitten.
Bij de zoveelste keer dat ik als klein kind werd weggestuurd uit een Hotel (red: Italië, Milaan sinds 10jan05 100% rookvrij) en ik later op een vliegveld (Ierland) weer wanhopig op zoek was naar een rookplek, besloot ik acuut en definitief te stoppen.
Roken is een fnuikende verslaving dat te veel wegvreet en je er een bedriegelijke soort compensatie voor terugbrengt dat net te weinig is om je goed te blijven voelen. Zodanig te weinig dat je constant, als in een spiraal dat kleine beetje tekort moet blijven aanvullen. Wat natuurlijk nooit helemaal lukt. Nog tijdens roken van een sigaret, plan je (vaak onbewust) alweer om de volgende te gaan roken. Verder kent elke roker, de 'angst' momenten waar je helemaal frusti van wordt.
Een gewoonte waar ik nu definifief een einde aan heb gemaakt. De eerste paar weken waren wat lastig om de nicotine troep uit m'n lijf te krijgen. Maar het gevoel van een plezierige overwinning wordt met de dag sterker.
Verbazingwekkend, hoe na een paar weken je eigen jarenlang misleidde zenuwen weer gaan ontluiken en zich zonder drogredenen maar moeten gaan voegen in de nieuwe situatie.
Ik denk dat ik hier nog wel een stukje over zal maken in R&P. Uitermate interessant wat er met de mind, je gevoel en (zeer) diepe emoties gebeurd wanneer je definitief bent gestopt.
Al met al, een beetje lang verhaal maar ook ee uitnodiging aan al diegenen om hun ervaringen te delen.
"On bended knee is no way to be free" Peter R 1954-2021 (©Zapata)
Hegel: "De waarheid is subjectief"
Covid19: "Doctors can’t cure stupid, but at least they can sedate it."