Er lopen allemaal hypocrieten en huichelaars rond in de voetballerij. Zelf vind hij dat hij 'straight' is gebleven door de waarheid te vertellen en de consequenties van zijn daden te nemen. Ook de in het boek gegeven tip dat je het best een kamer bij de lift kan nemen (om tijdens trainingskampen vrouwen naar binnen te smokkelen) ziet hij als iets dat mensen in zijn omgeving pijn kan doen, maar hij is er wel eerlijk in.
Verder vertelt hij over zijn tijd bij Chelsea; hij voelde zich vernederd door mee te trainen met de jeugd etc. (Chelsea zou hem zo willen wegjagen), maar hij besloot toch om te blijven omdat hij, zoals de titel van het boek het al zegt, voor niemand buigt en omdat hij recht had op elke cent die hem beloofd was. Desondanks hield hij wel hoop dat het goed zou komen. Na zijn tijd bij Chelsea ging het mis omdat clubs naar zijn imago keken i.p.v. zijn voetbalkwaliteiten.
Ook kijkt hij terug op zijn tijd bij Ajax, over de verloren CL-finale van 1996 met de vermoedelijke dopinggebruikers van Juventus, die overigens wél de wil hadden om te winnen. Dat ontbrak bij sommige spelers van Ajax (Broertjes De Boer, Blind), en uiteindelijk leidde het tot de onenigheid binnen de spelersgroep van Oranje op het EK in datzelfde jaar. Guus Hiddink kon daar niets aan doen, en Bogarde heeft bewondering op de manier waarop Hiddink het team in 1998 heeft neergezet. Louis van Gaal gaf daarentegen de beste trainingen, maar 'op andere vlakken kan hij nog heel wat leren van Guus. Bij Hiddink klopt het totaalplaatje beter'.
Bogarde is bovendien geen fan van het selectiebeleid van Marco van Basten. Hij vind dat hij niet de beste spelers heeft geselecteerd, en het ontbreekt nog aan klootzakken in het team; Davids heeft zoiets allebei en als hij vervolgens begint over dat Seedorf, Melchiot, Hasselbaink, Zenden en Kluivert hetzelfde zouden kunnen doen als spelers uit de huidige selectie, wordt zijn kijk op de tegenstelling blank-zwart ook weer duidelijk (met uitzondering van Zenden natuurlijk). Het niet hardop durven zeggen van dat gegeven duidt ook weer op de verkapte manier waarop dat gebeurt.
Daarnaast hebben ze het nog over hoe hij in Suriname het voetbal op poten wil zetten en hoe zijn achtergrond meespeelde bij zijn keuzes. Zo wilde hij financieel onafhankelijk zijn omdat we toch maar in een 'materialistische kutwereld' leven. De dood van zijn moeder, aan wie hij een huis beloofd had, grijpt hem nog steeds aan, en dit is ook de reden waarom hij niet al is gestopt op 28-jarige leeftijd, omdat zij niet zou hebben gweild dat hij op zijn hoogtepunt stopte.
Al met al zegt hij dat hij bikkelhard is geworden door de smerige voetbalwereld en dat hij nooit meer de vriendelijke en rustige Winston van vroeger zal worden.
Hopelijk vat dit het een beetje samen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Mighty_Mouse op 16-12-2005 12:09:13 ]