quote:
Op zondag 6 maart 2005 14:12 schreef Hel1tjuhh het volgende:[..]
Ja jammergenoeg internationaal..
Voorlichting op school zou een goede stap zijn.. Wat volwassenen wel en niet bij je mogen doen..
Kinderen op die leeftijd denken dat alles een spelletje is.. Dat wat volwassenen doen normaal is..
Bovendien zouden er meer reklames moeten komen op tv, want er worden overal reklames over gemaakt, maar behalve over dat.. En meer informatie wanneer mensen aangifte willen doen..
Een wetsverandering zou ook niet verkeerd zijn, maar voordat je dat erdoor hebt gaan er volgens mij tig jaren overheen..
En de meiden en jongens die dit gebeurt moeten meer erover praten, want als enkelen het doen, komen er volgens mij veel meer.. Er rust nog steeds zo'n taboe op.. Er word gezegd dat 1 op de 7 mensen seksueel is misbruikt.. Dat zijn er gewoon zoveel.. En zoveel houden hun mond.. Jammergenoeg..
Ik schaam me er niet voor, het is gebeurt en ik kan er niks meer aan veranderen jammergenoeg..
Bovendien kan ik me er weinig meer van herinneren.. Gelukkig
Inderdaad, voorlichting is een must. Knowledge is power!
Kinderen die niet beter weten gaan er toch in eerste instantie van uit dat de volwassene in de situatie wel gelijk zal hebben en ze hebben behalve het feit dat ze niet anders kunnen, ook het plichtsbesef tegenover volwassenen om ze te gehoorzamen. Ik ben ervan overtuigd dat onder andere voorlichting kinderen een stuk weerbaarder kunnen maken, wat ik ook een belangrijk punt vind, is het kind een zo goed mogelijk zelfbeeld te geven. Niet alleen vanuit de opvoeding, maar ook in het onderwijs. Dat betekent echt niet dat je een kind de hemel in moet prijzen en nergens kritiek op moet geven, maar er is zeker wel een richtlijn in aan te geven. Ouders die het zelf om welke reden dan ook niet voor elkaar kunnen krijgen om de ontwikkeling van hun kinderen goed te laten verlopen zouden meer begeleiding, voorlichting en steun moeten krijgen bijvoorbeeld. Scholen weten vaak precies om welke kinderen dit gaat maar kunnen en mogen niets doen, er zijn hier vast ook wel mensen die het herkennen om van te voren al te zien aankomen dat een kind van een jaar of 4 het als 12jarige niet makkelijk zal hebben en opgroeit in een gezin waar persoonlijke ontwikkeling niet iets is waar bewust mee omgegaan wordt, laat staan dat het wordt gestimuleerd.
Een paar schrijnende voorbeelden die ik zelf voorbij heb zien komen: een moeder die haar 7jarige dochter uitschelt voor slet en kutwijf en kankerkind.. inmiddels inderdaad een probleemjongere die waarschijnlijk niet veel verder komt dan haar moeder, die om toerbeurten haar exxen weer terugneemt en weer het huis uit laat halen door de politie en ik heb haar nog nooit in onbeschonken toestand gezien, ongeacht welke tijd van de dag.
Een moeder met een zoon van 8 een dochtertje van 4, nog een dochtertje van 3 en een zoontje van 2, de meisjes zijn van dezelfde vader, de jongens elk van een andere vader.. de moeder slingert dagelijks bij het naar school brengen en van school halen meer scheldwoorden richting haar kinderen dan ik in heel mijn pubertijd uit wist te kramen, ze noemt het 2jarige jongetje onder andere gore klootzak als hij even blijft staan omdat hij is afgeleid door een hondje wat voorbij loopt, het meisje van 4 loopt na schooltijd alleen buiten, 2 huizenblokken bij haar huis vandaan, zonder begeleiding, niemand thuis, dit bijna dagelijks...
Dit soort kinderen lopen bij voorbaat al meer risico om slachtoffer te worden van huiselijk en/of seksueel geweld, ze hebben geen bescherming, geen veilige omgeving waar ze zich snel toe zullen wenden, hun zelfbeeld wordt enorm negatief bepaald door de ouders.. etcetera etcetera...
Ik weet uit eigen ervaring dat net dat stukje zelfvertrouwen missen je de das om kan doen. Ik heb het dan niet specifiek over het geval van TS, ik wil hen geen enkel verwijt maken, ik denk niet dat ze zelf iets hadden kunnen doen om het te voorkomen, dit is dus niet naar hen toe gericht, dat wil ik wel even duidelijk stellen.
Maar even een klein stukje van mijn persoonlijke ondervinding: als ik mijzelf qua zelfvertrouwen zet naast de persoon die ik toen was, zoveel jaar geleden.. no way dat hij de kans gekregen had om zover door te zetten, ik was dan na de eerste dreiging van een hand in de lucht waarschijnlijk al opgestapt om nooit meer terug te komen.
Dan nog even terugkomend op TS, jullie kinderen zijn uiteindelijk wel naar jullie toe gekomen en daardoor kunnen jullie ze nu verder helpen, de kinderen uit de bovengenoemde voorbeelden zullen dat soort steun thuis niet krijgen en ook echt niet hun mond opentrekken tegen hun ouders, dat is ook nog eens een bijkomend aspect.
Het gaat mij er puur om dat als ik dingen al kan zien aankomen en echt, ik haat het in dit soort gevallen om gelijk te krijgen maar het gebeurt zo vaak, maar dan kunnen scholen ook echt wel signalen oppikken en het lijkt me theoretisch goed haalbaar om een richtlijn op te stellen en een begeleidingsplan voor ouders die tekort schieten in de opvoeding van hun kinderen. Ik denk zelfs dat je er een aantal van deze ouders een groot plezier mee zal doen op de lange duur, mits je ze duidelijk weet te maken wat hun rol is en hoeveel invloed ze hebben op hun kind en vooral hoe ze dat om kunnen turnen naar een positieve invloed.
Stellen die een kind willen adopteren worden tottemet doorgelicht, dat moet ook mogelijk zijn wanneer de school duidelijke signalen opvangt van dit soort probleemgevallen.
En als ouders, zodra je weet dat kinderen in situaties zullen komen waarbij ze alleen zullen zijn met een volwassene, moet je ze eigenlijk wel gaan voorlichten over hun rechten en ze duidelijk maken dat ze niet overal en altijd hoeven te gehoorzamen als ze weten dat het niet goed is of het ze pijn doet, of als ze zich er erg ongemakkelijk of bang bij voelen, in die woorden kan je het een kind heel goed uit leggen, zonder teveel in detail te hoeven treden.