Lissabon: voedsel, vrouwen en voetbal; een voorverkenning

quote:

Op donderdag 27 januari 2005 15:11 schreef Mitä_kuuluu het volgende:
(zal niet te veel verklappen, in afwachting op het verhaal van UIO)

Ach ja, de zondagavond. Wat een feest was dat.

_{hoe zit het trouwens met die horen zien en zwijgen-clausule?}

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 10:26 schreef Porto het volgende:
Nou ja.. discriminatie! ik zou zeggen neem een stopwatch en je zus mee

Ah, je kent z'n zusje.

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 08:53 schreef Hik het volgende:
Aggut... hadden jullie een Y tu mama tambien-momentje?!

Ik zou hier dolgraag op reageren, maar helaas heb ik de film nooit gezien.

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 10:53 schreef Tokay het volgende:
Ah, het vervolg van het reisverslag.
Komt u maar...

Ben er nu mee bezig.

God wat een werk.

De zaterdag

Rond een uur of 10 word ik wakker. Snel even douchen en dan ook nog even gebruik maken van het inbegrepen ontbijt. Hiervoor moet je wel om half elf aanschuiven, want anders ben je te laat. Helaas ben ik net op tijd om iets dat voor roerei dor moet gaan naar binnen te werken. Mitä en Dennis zitten ook al aan een tafel, Philip is in geen velden of wegen te bekennen.

Na het ontbijt gaan Mitä en Dennis de stad in. Na wat opmerkingen de avond ervoor is Mitä overtuigd geraakt, dat hij een andere jas moet kopen. Ik probeer nog wat uurtjes rust te pakken.

Om half één gaat mijn telefoon. Het is Dennis. Mitä en hij zitten op een terrasje op Largo da Chiado. Het is mooi weer dus ik besluit een taxi te nemen en me bij hen te voegen. Maar eerst loop ik even langs Philip z’n kamer en klop aan. Een verwilderde Philip doet open. Hij gaat zich eerst op z’n gemak opknappen en zal zich later bij ons voegen. Ik geef hem gelijk.

Het terrasje op Largo da Chiado blijkt het fenomeen te zijn vanwege het beeld van een man op een stoel. Veel toeristen maken er een foto van. Wij niet. Overigens blijkt dat terras ook een fenomeen te zijn onder de bedelaars die ons constant lastig vallen. Dan weer om geld, dan weer om peuken.

Na een tijdje voegt ook Philip zich bij ons. Ondertussen heb ik begrepen dat de winkels daar in de buurt vrij vroeg dicht gaan en ik wil nog even een spijkerbroek kopen. Iets dat in Nederland een praktisch onmogelijke opgave lijkt te zijn, lukt me in dit soort landen altijd prima. Snel vind ik de juiste maat en cut. Ik koop er meteen 2. Ze zijn wel iets te lang, maar daar hebben we kleermakers voor. (Op dit moment liggen ze voor me klaar. )

Eenmaal terug op het terras vatten Mitä en Dennis het plan op om de stad verder te verkennen. Philip en ik blijven nog even. In de bar neemt Philip nog een paar kopjes koffie en ik weet een zoet broodje te scoren. Café La Brasilieira is een mooie bar. Bij de boekenwinkel omde hoek haal ik nog een cadeau voor mijn beste vriend. Dat moet ik nog steeds geven. Rustig slenteren we zo een tijdje door. Dan pakken we een taxi om de gekochte spullen weg te leggen.

In het hotel lopen we toevallig Mitä tegen het lijf. Hij en Dennis zijn naar de Expo geweest. Philip en ik zijn net van plan daar heen te gaan. Dennis is ondertussen een stuk gaan hardlopen. Bij de balie informeer ik naar m’n overhemden. De strijkservice blijkt niet te werken in het weekend.

Weer nemen Philip en ik plaats in een taxi. Nu naar Torre Vasco da Gama, de toren bij het Expo-terrein. Mitä last een rustpauze in en gaat in bad liggen. De taxichauffeur heeft een wat nare lucht om zich heen hangen, maar als we vanuit de taxi plotseling Dennis zwetend over straat zien rennen, vergeten we ons ongemak.

De Expo. Tja, wat zal ik er over zeggen? In de buurt zit een groot commercieel centrum. Daar eten we een broodje bij zo’n fast food broodjeszaak, compleet met Franse frietjes en een beker frisdrank.

In een baldadige bui besluit ik buiten m’n arm om een Aziatisch meisje heen te gooien, die net door haar man / vriend op de gevoelige plaat wordt gelegd. Ze lijken het niet erg en zelfs wel leuk te vinden. In het Japans vraag ik waar ze vandaan komt. Geen reactie. Dan maar in het Engels. Ze antwoordt in Portugees ‘Chino’. In het Kantonnees zeg ik hallo. Zij vraagt in het Frans wat ik zeg. Dit zal voor mij de meest interessante conversatie met een vrouw in Lissabon blijken te zijn.

Buiten wordt live de Fado ten gehore gebracht. Op dat moment gaat de telefoon weer. Het is Mitä. Hij en Dennis gaan naar ons vast terrasje op Largo da Chiado. Dit lijkt ons ook een goed idee en we begeven ons weer eens richting een taxistandplaats. Hiervoor moeten we wel dwars door het winkelcentrum, alwaar ik bij een sportzaak even naar binnen glip om de prijzen van squashrackets te bekijken. Dit is een tic van me.

Gelijktijdig komen we aan in de bar. Het enige dat we hier doen, is wat drinken en de plannen voor de avond doornemen. Dennis stelt voor om laat iets te gaan eten in de Docas en dan van daaruit wat nachtclubs in de Docas te bezoeken. Dit lijkt een goed plan…

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 12:36 schreef Porto het volgende:
In Portugal zitten volgens mij vooral Mandarijnen in tegenstelling tot NL, Ni Hao Ma dus ipv Wei

Gezien het verleden met Macau dacht ik dat het wel Kantonnees zou zijn, maar het waren inderdaad Mandarijnen.

Ben ik helemaal het voorgerecht van de vrijdagavond vergeten. Dat was dus driemaal het voorgerecht van de dag: een spies met vlees en patat. En Dennis die waagde zich aan een garnalensalade.

Laten we wel even alle feiten blijven benoemen.

Om het geheel wat leesbaarder te houden en jullie niet al te lang in spanning op het vervolg te laten wachten heb ik besloten de stukken wat op te breken.

De zaterdagavond / -nacht; deel 1

Goed. Waar waren we? O ja, op weg naar de Docas. Zoals gebruikelijk pakken we weer een taxi en zo belanden we op de plaats van bestemming. Eén blik en ik weet genoeg. Tig kroegjes en restaurants op een rijtje, het merendeel behorende bij een keten á la Gouchos. Toch besluiten we het erop te wagen. Op zich ziet het er wel aardig uit en het geluid van de grote brug, waar we ons praktisch onder bevinden, heeft wel wat. Jammer genoeg is het geen hoogseizoen, dus niet druk, en ook de temperatuur daalt sterk. Onderweg naar de barretjes wordt Dennis nog aangeklampt door een vrouw die 3 kinderen met AIDS claimt te hebben. Ze wil geld. Dennis, die in Afrika diverse projecten doet voor de opvang van weeskinderen, schiet bijna uit zijn slof van woede. Op tijd beseft ze zich dat hier geen geld te behalen valt.

In de meeste barretjes is op het personeel na geen kip te bekennen. Misschien is het nog wat vroeg. Wij duiken in ieder geval een Ierse Pub in. Daar is het lekker warm. De mannen gaan aan de Kilkenny, ik neem een spaatje blauw met een schijfje citroen. Op de achtergrond staat een tv aan waarop een voetbalwedstrijd te zien is. Meteen beginnen we over de voetbalwedstrijd van de volgende avond. Benfica thuis tegen Beira Mar. Volgens Mitä niet echt een belangrijke wedstrijd, dus kaartjes kunnen we de volgende dag wel bij het stadion regelen. Het zal een avondwedstrijd worden, dus warme kleding lijkt ons wel een must. Uit de speakers klinkt een nummer van de Crash Test Dummies. Mijn avond kan al bijna niet meer stuk.

Plotseling is er wat rumoer in de bar. Een aantal lokale jongemannen gaat eens goed voor de tv zitten. De wedstrijd van de avond, Benfica tegen Beira Mar, staat op het punt van beginnen. Mitä krijgt het die avond nog zwaar te verduren…

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 18:11 schreef Blinky het volgende:
Spreek je echt al die talen?
knap hoor!

Alleen nog maar wat standaardzinnetjes.

En weer verder!

De zaterdagavond / -nacht; deel 2

Om van het voetbaldebacle toch nog een goed gevoel over te houden gaan we op zoek naar een restaurant met televisiescherm. Dat blijkt niet moeilijk. In O Espalha Brasas vinden we alles dat we nodig hebben. De serveersters dragen korte rokjes met daarop witte overhemdjes met pofmouwen. Voornamelijk dit laatste is geen gezicht. De tafel hebben ze inmiddels vol gezet met kleine hapjes. Garnalen, olijven, kaasjes, dat soort spul. Erg lekker in ieder geval.

Dennis en ik nemen vooraf een garnalensalade. Wat Mitä en Philip vooraf nemen ben ik even vergeten. Wellicht dat Mitä dit nog bijstaat. Als hoofdgerecht nemen Mitä en ik deze keer de tijgergarnalen. Het leuke van Portugese menukaarten is wel, dat de prijs per kilo genoemd wordt. We hebben dus geen idee wat we kwijt zijn. Philip en Dennis zetten hun tanden in een vis. Het ziet er allemaal goed uit en het smaakt ook. Op de achtergrond zien we de spits van Beira Mar, luisterend naar de prachtige naam Tanque da Silva, tweemaal scoren. Uiteindelijk wint Beira Mar op spectaculaire wijze met 2-0. Mitä wordt steeds stiller.

Tijdens het eten praten we over van alles en nog wat, maar voornamelijk over het werk. Deze uren zullen we uiteraard declareren. Onze directeur, laten we hem voor het gemak Dick noemen, zal het waarschijnlijk misschien wel goedkeuren. De bon blijkt redelijk hoog te zijn. Uiteraard is dat geen probleem, maar misschien krijgen we Dick wel zo gek…

Buiten is het, ondanks de kou, goed toeven. Echter, het Bluescafé, onze volgende bestemming, blijkt aan de andere kant van de Docas te zijn. We nemen dus maar weer eens een taxi. Onderweg naar de standplaats merk ik echter, dat iets niet goed gevallen is. Wat het is weet ik niet, maar het lijkt me beter terug te gaan naar het hotel.

De taxichauffeur begrijpt er geen moer van. Toch lijkt het me vrij duidelijk: eerst de mannen afzetten bij het Bluescafé en dan door naar het hotel. Met een gangetje van 30 rijdt hij weg. Veel harder blijkt hij niet te kunnen rijden. De derde versnelling of hoger komt in zijn boekje niet voor. Uiteindelijk komen we dan toch aan bij het Bluescafé. Ik geef Dennis nog even te kennen dat hij me een sms-bericht moet sturen als ze naar een ander etablissement gaan. Wellicht dat ik me later nog bij hen voeg.

De niet bijster snuggere chauffeur kijkt me aan. Hotel Travel Park zeg ik. Die kent hij niet, vermoed ik. De straatnaam dan maar proberen. Almirante Reis, een bekende straat in Lissabon. Die kent hij wel. Althans, dat denk ik. Vertwijfeld rijdt hij weg. Wederom komt de gang er niet in. Ik vrees de boulevard waar auto’s met zo’n 100 km/u overheen crossen. Volgens mij vreest hij die ook. Daarnaast voel ik me steeds beroerder worden. Op de boulevard weet hij toch nog een top van 50 te behalen. Jammer genoeg moet hij daar links voorsorteren en daarvoor drie rijbanen opzij. We mogen van geluk spreken dat net op dat moment geen verkeer zich om ons heen bevindt. Eenmaal in het centrum komt mijn chauffeur weer tot rust. Z’n favoriete slakkengang heeft hij dan alweer ingezet. Als we ergens de hoek om gaan, zien we plotseling twee vrouwen in gevecht. Een mooie aanleiding om even te stoppen vindt mijn chauffeur. Voor even vergeet ik ook mijn eigen ongemak en geniet van het geboden schouwspel. Dan vervolgt onze reis en belanden we op de Almirante Reis. In een onbewaakt ogenblik dommel ik weg. Dom natuurlijk, want als ik m’n ogen opendoe, besef ik dat het einde van de straat bereikt is. Er zit niets anders op dan te keren. Uiteindelijk zie ik het hotel. Hij ziet het nu ook.

In de hotelkamer laat ik mijn ziekte z’n gang gaan. Uiteindelijk beland ik in bed en begin een beetje te zappen. Er is opmerkelijk weinig te zien. Het gescrambelde pornokanaal geeft wel zuiver geluid, maar het kan me niet echt boeien. Dan maar wat tennis kijken. Niet dat de Australian Open me ook maar enigszins kan bekoren, maar je moet wat. Dan volgen de sms-jes van Dennis. Mijn lichaam wil op dat moment helaas niet meer. Gelukkig kan Mitä van alles over hun belevenissen schrijven.