Lissabon: voedsel, vrouwen en voetbal; een voorverkenning

quote:

Op dinsdag 25 januari 2005 15:19 schreef qwerty_x het volgende:
en nu, volgende stop:
het land met echte vrouwen, stranden, voetbal, en -niet te vergeten- portugees ????

Dat laatste vind ik niet echt een pluspunt aangezien ik het niet spreek, maar de kans is groot dat ik Brazilië nog eens aan ga doen. Misschien volgend jaar carnaval in Rio.

Mitä_kuuluu laat me net de foto's zien die met zijn telefoon zijn gemaakt. We staan er redelijk onherkenbaar op. Naast mijn 2 foto's die ik op Schiphol gemaakt heb komen we zo al tot een aardige fotoreportage.
De collega die we voor het gemak Dennis hebben genoemd, heeft ook nog wat foto's gemaakt. Hij is alleen niet op kantoor vandaag.

Ja ja, het kostte wat tijd om het allemaal op te schrijven. En dan heb ik het nog alleen maar over de vrijdag.

De vrijdag

Goed. Om 11.00 staan we dus allemaal op Schiphol. Philip en ik zijn met de trein, Mitä met de bus en Dennis met de auto. Tot dusver geen bijzonderheden. Op Schiphol neem ik mijn eerste foto’s. 1 van Mitä en 1 van Dennis. Dit zullen tevens mijn laatste foto’s blijken te zijn. :’)

De vlucht met TAP verloopt voorspoedig. Lichte turbulentie, niets verontrustends. Dan volgt het voedsel. Een broodje kip met verdwaald stukje champignon. De eerste hap doet me beseffen dat het een foute beslissing was om me hier aan te wagen. De anderen beseffen dat ook te laat. Oud en droog. Naast het broodje ligt iets dat voor een chocoladecakeje door moet gaan. Bij de eerste hap daarvan onderga ik een geheel nieuwe smaaksensatie. Het doet me denken aan de geur van een binnenband van een fiets. De anderen bevestigen mijn oordeel. :’)

Bij aankomst hebben we snel onze spullen bij elkaar (al kon Dennis ze bijna bij elkaar rapen nadat zijn koffer de val op de band ternauwernood overleeft) en nemen we een taxi naar het hotel. Zoals gewoonlijk worden we de eerste rit opgelicht met een prijs van ¤17. (De terugreis kost ons inclusief luchthaventoeslag ¤5,50.) Eenmaal in het hotel krijgen we onze kamers toegewezen: 3 op de 5e verdieping, 1 op de 6e. We spreken om een uur of 5 af in de lobby. Kunnen we ons even opfrissen, de tassen uitpakken en de minibar inspecteren. Ik breng ook nog even mijn overhemden naar de receptie om ze te laten strijken. Als het goed is, zijn ze de volgende dag gestreken en al. De kamers zijn trouwens prima.

Iets na vijven lopen we het hotel uit. Buiten is het nog steeds warm (de hele dag was het een graad of 18) en dus lopen we naar het centrum.
_{Ik schrijf wel ‘dus lopen we’, maar we gaan alleen maar lopend omdat het ook bergaf is. :’)}
Al snel vinden we een terrasje. Ham, kaas en olijven worden voor onze neus neergezet en dat blijkt geen moment te laat. Met Guantanamera op de achtergrond proosten we op het komende weekend. Vier (!) versies van Guantanamera later vragen we om wat andere muziek. En we hebben geluk! Een Best of CD van Julio Iglesias valt ons ten deel. Niet veel later stappen we maar eens op en lopen een stuk door het centrum. Een keer of 4 / 5 wordt ons hash en coke aangeboden.

In Bairro Alto informeren we in een bar naar een goed restaurant in de buurt. Het barmeisje, meteen al een favoriet van Dennis en Mitä, geeft ons een zeer gedetailleerde beschrijving naar een goed restaurant. Helaas, deze blijkt gesloten vanwege een verbouwing. Gelukkig bevindt zich om de hoek Cervejaria da Trindade. Dit blijkt een goed alternatief. De lokale gerechten smaken ons goed. Ik geniet van een biefstuk Portugese stijl. Philip werkt een bacalhao-gerecht naar binnen, Mitä een in een biersaus verdronken stuk vlees en Dennis gaat het gevecht aan met 2 tijgergarnalen.

Terug naar het hotel om ons op te frissen en klaar te maken voor de nachtelijke uitspattingen die Lissabon te bieden heeft.

Na elven pakken we een taxi naar Kapital, volgens de reisgids de hipste tent van Lissabon, waar je met jonge mensen een intellectueel gesprek kunt houden. Dat belooft veel goeds. Helaas zet de taxi ons niet voor de deur af en kunnen we zelf op zoek, maar dat blijkt geen onoverkomelijke opgave. In de buurt zijn vele clubs uiteindelijk vinden we de juiste. Helaas, in Kapital begint het pas rond een uur op 2 op gang te komen. We wachten in de mooie ontvangstruimte / bar op de eerste verdieping op wat gaat komen. Een trap naar boven met een zware ketting ervoor belooft veel goeds. Dáár zal het vannacht allemaal gaan gebeuren. Rond een uur of 1 komen dan eindelijk wat meer mensen binnen. Jongemannen in pak met stropdas. Kennelijk verstaat de Portugees iets anders onder hip dan wij. Overigens blijken Philip (44) en Dennis (49) niet de oudsten te zijn. Om een uur of 2, de bar zit inmiddels stampvol, gaat de ketting nog steeds niet van het slot af. Wij staan al uren klaar om de dansvloer te betreden. Niet langer willen we wachten en na overleg besluiten we om naar een andere tent te gaan. Hiervoor moeten we wel weer de trap af naar de begane grond. Daar wacht ons een verrassing. In een aparte zaal bevindt zich daar de dansvloer. :’) Niet veel later laten we de Portugezen zien wat wij onder dansen verstaan. Zijzelf blijken iets stugger. Na vieren houden Mitä en ik het voor gezien. Onze wat oudere collega’s gaan door.

Tot zover de vrijdag.

quote:

Op woensdag 26 januari 2005 22:31 schreef Mitä_kuuluu het volgende:
Entoen?Entoen?

Jij mag ook wel wat schrijven.

quote:

Op woensdag 26 januari 2005 22:34 schreef Mitä_kuuluu het volgende:
Je bent de altijd spannende taxirit vergeten

Ruk. Die was zeker van het restaurant naar het hotel? Met hoge snelheid dwars door de binnenstad met ploselinge haakse bochten bergop en -af. Hoe kon ik die nou vergeten.

quote:

Op woensdag 26 januari 2005 22:45 schreef Mitä_kuuluu het volgende:
En vergeet die prachtig geparkeerde auto's en razend snel naderende lantaarnpalen niet. Vreemd genoeg zag je ook heel weinig katten

Die ik zag zat aan een touwtje vast zodat ie niet de straat op kon

quote:

Op donderdag 27 januari 2005 10:08 schreef Hik het volgende:
Zijn die eenpersoonskamers nou nog een beetje gebruikt of hoe zit dat?

Ongeduldig? Nieuwsgierig? Of iets anders?

quote:

Op donderdag 27 januari 2005 10:09 schreef Ripley het volgende:
Klinkt goed

Portugees eten is inderdaad echt heerlijk! En dude, je moet in zuideuropeze landen gewoon later gaan stappen, die komen pas later op gang. Gewoon pas gaan eten om een uur of 10, rustig aan doen om een uur 12 een beetje gaan flaneren en dan om 2 uur de club in

Daar kwamen wij ook achter. Alleen is het niet zo goed flaneren als het 's avonds plotseling wel sterk afkoelt.

quote:

Ik ben benieuwd naar de foto's

Ik ook.

quote:

Ow, en het vervolg natuurlijk

Tussen het werk door zal ik me bezig gaan houden met de beschrijving van de zaterdag.

quote:

Op donderdag 27 januari 2005 11:52 schreef Hik het volgende:
Jaloers natuurlijk!

Ik wist het.
En je hoeft je geen zorgen te maken.

quote:

Op donderdag 27 januari 2005 11:57 schreef Ripley het volgende:
Ik hoopte op wilde vrouwen verhalen

Laat ik slechts één van de vier zijn.

quote:

Op donderdag 27 januari 2005 15:11 schreef Mitä_kuuluu het volgende:
(zal niet te veel verklappen, in afwachting op het verhaal van UIO)

Ach ja, de zondagavond. Wat een feest was dat.

_{hoe zit het trouwens met die horen zien en zwijgen-clausule?}

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 10:26 schreef Porto het volgende:
Nou ja.. discriminatie! ik zou zeggen neem een stopwatch en je zus mee

Ah, je kent z'n zusje.

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 08:53 schreef Hik het volgende:
Aggut... hadden jullie een Y tu mama tambien-momentje?!

Ik zou hier dolgraag op reageren, maar helaas heb ik de film nooit gezien.

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 10:53 schreef Tokay het volgende:
Ah, het vervolg van het reisverslag.
Komt u maar...

Ben er nu mee bezig.

God wat een werk.

De zaterdag

Rond een uur of 10 word ik wakker. Snel even douchen en dan ook nog even gebruik maken van het inbegrepen ontbijt. Hiervoor moet je wel om half elf aanschuiven, want anders ben je te laat. Helaas ben ik net op tijd om iets dat voor roerei dor moet gaan naar binnen te werken. Mitä en Dennis zitten ook al aan een tafel, Philip is in geen velden of wegen te bekennen.

Na het ontbijt gaan Mitä en Dennis de stad in. Na wat opmerkingen de avond ervoor is Mitä overtuigd geraakt, dat hij een andere jas moet kopen. Ik probeer nog wat uurtjes rust te pakken.

Om half één gaat mijn telefoon. Het is Dennis. Mitä en hij zitten op een terrasje op Largo da Chiado. Het is mooi weer dus ik besluit een taxi te nemen en me bij hen te voegen. Maar eerst loop ik even langs Philip z’n kamer en klop aan. Een verwilderde Philip doet open. Hij gaat zich eerst op z’n gemak opknappen en zal zich later bij ons voegen. Ik geef hem gelijk.

Het terrasje op Largo da Chiado blijkt het fenomeen te zijn vanwege het beeld van een man op een stoel. Veel toeristen maken er een foto van. Wij niet. Overigens blijkt dat terras ook een fenomeen te zijn onder de bedelaars die ons constant lastig vallen. Dan weer om geld, dan weer om peuken.

Na een tijdje voegt ook Philip zich bij ons. Ondertussen heb ik begrepen dat de winkels daar in de buurt vrij vroeg dicht gaan en ik wil nog even een spijkerbroek kopen. Iets dat in Nederland een praktisch onmogelijke opgave lijkt te zijn, lukt me in dit soort landen altijd prima. Snel vind ik de juiste maat en cut. Ik koop er meteen 2. Ze zijn wel iets te lang, maar daar hebben we kleermakers voor. (Op dit moment liggen ze voor me klaar. )

Eenmaal terug op het terras vatten Mitä en Dennis het plan op om de stad verder te verkennen. Philip en ik blijven nog even. In de bar neemt Philip nog een paar kopjes koffie en ik weet een zoet broodje te scoren. Café La Brasilieira is een mooie bar. Bij de boekenwinkel omde hoek haal ik nog een cadeau voor mijn beste vriend. Dat moet ik nog steeds geven. Rustig slenteren we zo een tijdje door. Dan pakken we een taxi om de gekochte spullen weg te leggen.

In het hotel lopen we toevallig Mitä tegen het lijf. Hij en Dennis zijn naar de Expo geweest. Philip en ik zijn net van plan daar heen te gaan. Dennis is ondertussen een stuk gaan hardlopen. Bij de balie informeer ik naar m’n overhemden. De strijkservice blijkt niet te werken in het weekend.

Weer nemen Philip en ik plaats in een taxi. Nu naar Torre Vasco da Gama, de toren bij het Expo-terrein. Mitä last een rustpauze in en gaat in bad liggen. De taxichauffeur heeft een wat nare lucht om zich heen hangen, maar als we vanuit de taxi plotseling Dennis zwetend over straat zien rennen, vergeten we ons ongemak.

De Expo. Tja, wat zal ik er over zeggen? In de buurt zit een groot commercieel centrum. Daar eten we een broodje bij zo’n fast food broodjeszaak, compleet met Franse frietjes en een beker frisdrank.

In een baldadige bui besluit ik buiten m’n arm om een Aziatisch meisje heen te gooien, die net door haar man / vriend op de gevoelige plaat wordt gelegd. Ze lijken het niet erg en zelfs wel leuk te vinden. In het Japans vraag ik waar ze vandaan komt. Geen reactie. Dan maar in het Engels. Ze antwoordt in Portugees ‘Chino’. In het Kantonnees zeg ik hallo. Zij vraagt in het Frans wat ik zeg. Dit zal voor mij de meest interessante conversatie met een vrouw in Lissabon blijken te zijn.

Buiten wordt live de Fado ten gehore gebracht. Op dat moment gaat de telefoon weer. Het is Mitä. Hij en Dennis gaan naar ons vast terrasje op Largo da Chiado. Dit lijkt ons ook een goed idee en we begeven ons weer eens richting een taxistandplaats. Hiervoor moeten we wel dwars door het winkelcentrum, alwaar ik bij een sportzaak even naar binnen glip om de prijzen van squashrackets te bekijken. Dit is een tic van me.

Gelijktijdig komen we aan in de bar. Het enige dat we hier doen, is wat drinken en de plannen voor de avond doornemen. Dennis stelt voor om laat iets te gaan eten in de Docas en dan van daaruit wat nachtclubs in de Docas te bezoeken. Dit lijkt een goed plan…

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 12:36 schreef Porto het volgende:
In Portugal zitten volgens mij vooral Mandarijnen in tegenstelling tot NL, Ni Hao Ma dus ipv Wei

Gezien het verleden met Macau dacht ik dat het wel Kantonnees zou zijn, maar het waren inderdaad Mandarijnen.

Ben ik helemaal het voorgerecht van de vrijdagavond vergeten. Dat was dus driemaal het voorgerecht van de dag: een spies met vlees en patat. En Dennis die waagde zich aan een garnalensalade.

Laten we wel even alle feiten blijven benoemen.

Om het geheel wat leesbaarder te houden en jullie niet al te lang in spanning op het vervolg te laten wachten heb ik besloten de stukken wat op te breken.

De zaterdagavond / -nacht; deel 1

Goed. Waar waren we? O ja, op weg naar de Docas. Zoals gebruikelijk pakken we weer een taxi en zo belanden we op de plaats van bestemming. Eén blik en ik weet genoeg. Tig kroegjes en restaurants op een rijtje, het merendeel behorende bij een keten á la Gouchos. Toch besluiten we het erop te wagen. Op zich ziet het er wel aardig uit en het geluid van de grote brug, waar we ons praktisch onder bevinden, heeft wel wat. Jammer genoeg is het geen hoogseizoen, dus niet druk, en ook de temperatuur daalt sterk. Onderweg naar de barretjes wordt Dennis nog aangeklampt door een vrouw die 3 kinderen met AIDS claimt te hebben. Ze wil geld. Dennis, die in Afrika diverse projecten doet voor de opvang van weeskinderen, schiet bijna uit zijn slof van woede. Op tijd beseft ze zich dat hier geen geld te behalen valt.

In de meeste barretjes is op het personeel na geen kip te bekennen. Misschien is het nog wat vroeg. Wij duiken in ieder geval een Ierse Pub in. Daar is het lekker warm. De mannen gaan aan de Kilkenny, ik neem een spaatje blauw met een schijfje citroen. Op de achtergrond staat een tv aan waarop een voetbalwedstrijd te zien is. Meteen beginnen we over de voetbalwedstrijd van de volgende avond. Benfica thuis tegen Beira Mar. Volgens Mitä niet echt een belangrijke wedstrijd, dus kaartjes kunnen we de volgende dag wel bij het stadion regelen. Het zal een avondwedstrijd worden, dus warme kleding lijkt ons wel een must. Uit de speakers klinkt een nummer van de Crash Test Dummies. Mijn avond kan al bijna niet meer stuk.

Plotseling is er wat rumoer in de bar. Een aantal lokale jongemannen gaat eens goed voor de tv zitten. De wedstrijd van de avond, Benfica tegen Beira Mar, staat op het punt van beginnen. Mitä krijgt het die avond nog zwaar te verduren…

quote:

Op vrijdag 28 januari 2005 18:11 schreef Blinky het volgende:
Spreek je echt al die talen?
knap hoor!

Alleen nog maar wat standaardzinnetjes.

En weer verder!

De zaterdagavond / -nacht; deel 2

Om van het voetbaldebacle toch nog een goed gevoel over te houden gaan we op zoek naar een restaurant met televisiescherm. Dat blijkt niet moeilijk. In O Espalha Brasas vinden we alles dat we nodig hebben. De serveersters dragen korte rokjes met daarop witte overhemdjes met pofmouwen. Voornamelijk dit laatste is geen gezicht. De tafel hebben ze inmiddels vol gezet met kleine hapjes. Garnalen, olijven, kaasjes, dat soort spul. Erg lekker in ieder geval.

Dennis en ik nemen vooraf een garnalensalade. Wat Mitä en Philip vooraf nemen ben ik even vergeten. Wellicht dat Mitä dit nog bijstaat. Als hoofdgerecht nemen Mitä en ik deze keer de tijgergarnalen. Het leuke van Portugese menukaarten is wel, dat de prijs per kilo genoemd wordt. We hebben dus geen idee wat we kwijt zijn. Philip en Dennis zetten hun tanden in een vis. Het ziet er allemaal goed uit en het smaakt ook. Op de achtergrond zien we de spits van Beira Mar, luisterend naar de prachtige naam Tanque da Silva, tweemaal scoren. Uiteindelijk wint Beira Mar op spectaculaire wijze met 2-0. Mitä wordt steeds stiller.

Tijdens het eten praten we over van alles en nog wat, maar voornamelijk over het werk. Deze uren zullen we uiteraard declareren. Onze directeur, laten we hem voor het gemak Dick noemen, zal het waarschijnlijk misschien wel goedkeuren. De bon blijkt redelijk hoog te zijn. Uiteraard is dat geen probleem, maar misschien krijgen we Dick wel zo gek…

Buiten is het, ondanks de kou, goed toeven. Echter, het Bluescafé, onze volgende bestemming, blijkt aan de andere kant van de Docas te zijn. We nemen dus maar weer eens een taxi. Onderweg naar de standplaats merk ik echter, dat iets niet goed gevallen is. Wat het is weet ik niet, maar het lijkt me beter terug te gaan naar het hotel.

De taxichauffeur begrijpt er geen moer van. Toch lijkt het me vrij duidelijk: eerst de mannen afzetten bij het Bluescafé en dan door naar het hotel. Met een gangetje van 30 rijdt hij weg. Veel harder blijkt hij niet te kunnen rijden. De derde versnelling of hoger komt in zijn boekje niet voor. Uiteindelijk komen we dan toch aan bij het Bluescafé. Ik geef Dennis nog even te kennen dat hij me een sms-bericht moet sturen als ze naar een ander etablissement gaan. Wellicht dat ik me later nog bij hen voeg.

De niet bijster snuggere chauffeur kijkt me aan. Hotel Travel Park zeg ik. Die kent hij niet, vermoed ik. De straatnaam dan maar proberen. Almirante Reis, een bekende straat in Lissabon. Die kent hij wel. Althans, dat denk ik. Vertwijfeld rijdt hij weg. Wederom komt de gang er niet in. Ik vrees de boulevard waar auto’s met zo’n 100 km/u overheen crossen. Volgens mij vreest hij die ook. Daarnaast voel ik me steeds beroerder worden. Op de boulevard weet hij toch nog een top van 50 te behalen. Jammer genoeg moet hij daar links voorsorteren en daarvoor drie rijbanen opzij. We mogen van geluk spreken dat net op dat moment geen verkeer zich om ons heen bevindt. Eenmaal in het centrum komt mijn chauffeur weer tot rust. Z’n favoriete slakkengang heeft hij dan alweer ingezet. Als we ergens de hoek om gaan, zien we plotseling twee vrouwen in gevecht. Een mooie aanleiding om even te stoppen vindt mijn chauffeur. Voor even vergeet ik ook mijn eigen ongemak en geniet van het geboden schouwspel. Dan vervolgt onze reis en belanden we op de Almirante Reis. In een onbewaakt ogenblik dommel ik weg. Dom natuurlijk, want als ik m’n ogen opendoe, besef ik dat het einde van de straat bereikt is. Er zit niets anders op dan te keren. Uiteindelijk zie ik het hotel. Hij ziet het nu ook.

In de hotelkamer laat ik mijn ziekte z’n gang gaan. Uiteindelijk beland ik in bed en begin een beetje te zappen. Er is opmerkelijk weinig te zien. Het gescrambelde pornokanaal geeft wel zuiver geluid, maar het kan me niet echt boeien. Dan maar wat tennis kijken. Niet dat de Australian Open me ook maar enigszins kan bekoren, maar je moet wat. Dan volgen de sms-jes van Dennis. Mijn lichaam wil op dat moment helaas niet meer. Gelukkig kan Mitä van alles over hun belevenissen schrijven.