Op een ander forum had ik er al een recensie van gemaakt. Hier mijn uitwerking.
[color=darkred]
Queens Of The Stone Age - Lullabies to Paralize[/color]
![]()
label :
jaar : 2005
speelduur : 59 minuten
Een van de meest recente albums. Sterker nog, nog niet in Nederland verkrijgbaar. Maar zo gauw dit gebeurt komt dit zeker in mijn bezit. Want ik ben ronduit positief over dit gehele album. En sinds ze een heleboel festivals in Europa gaan bezoeken en hun vorige album nog in mijn hoofd nadreunt verdient dit zeker een recensie om jullie aan te zetten om naar de winkel toe te gaan. Dit keer ga ik overigens een andere vorm benaderen ipv elk nummer aan bod te laten komen. Veelal omdat ik meer over het album zelf te vertellen heb dan over een speciafiek nummer.
Songtracks01. Lullaby (7/10)
02. Medication (6/10)
03. Everybody Knows That You`re Insane (8/10)
04. Tangled up in Plaid (7/10)
05. Burn the Witch (8/10)
06. In My Head (9/10)
07. Little Sister (7/10)
08. I Never Came (7/10)
09. Someone`s in the Wolf (8/10)
10. The Blood Is Love (7/10)
11. Skin on Skin (7/10)
12. Broken Box (8/10)
13. You Got a Killer Scene (8/10)
14. Long Slow Goodbye (9/10)
15. (Hidden Track) -
AftastingMijn eerste aanraking met deze band was natuurlijk van het vorige album 'Songs for the deaf'. Een album dat je echt onder de klassiekers moet gaan zetten. Het mixen, het drumspel en de zwaar aangeschoten gitaren die je om de oren vlogen. Ideaal voor een autoritje of gewoon om in je kamer lekker uit je dak te gaan. Recht toe recht aan muziek zonder echte vage toespelingen. De vraag met dit album was dus zullen ze opnieuw een dijk van een album neerkakken en je meer van hetzelfde geven?
AchterplafondIn dezelfde samenstelling kunnen we zeggen dat dit ongeveer het tweede album is. Officieus is dit alweer het vijfde album. Wanneer je luistert naar de ontwikkeling in de nummers bij ieder album kom je toch enige ontwikkeling tegen op het gebied van structuur en drumsolo's mede dankzij dat de drummer nogal snel wisselt. Vorig jaar zijn er weer een paar bandleden vertrokken.
De nummers, het geluidDan nu het album. De eerste drie nummers zijn zo mooi achterelkaar neergelegd dat het gewoon een nummer lijkt. En ik houd daar ontzettend van. Pink Floyd heeft van zulke trekjes. Bowie heeft van zulke trekjes gehad in het verleden (De nummers waren sweet thing, candidate, sweet thing reprise. En naar mijn mening een van zijn beste producties ooi). Ik zie het direct als een vervolg op een vorig album. We worden in de watten gelegd met een lekker rustig nummer vol spanning, die direct natuurlijk word uitgezet in het volgende nummer naar een wat bombastische nummer. Het derde nummer is een uiteenvloeing die je met 'the flow' mee laat gaan om vervolgens goed op je in te gaan hakken. Enige jammer, en wat helemaal bij de eerste drie nummers van pas is. Is dat het stemgeluid niet echt zo direct naar voren komt. Het kan ook liggen aan mijn stereo die misschien verkeerd is ingesteld.
Bij het vijfde nummer 'Burn the witch' komen we echt bij waar dit album om draait. Het album is namelijk vergeleken met het vorige lang niet meer zo dynamisch als de vorige. Natuurlijk, vergeleken met andere bands blijft deze nog steeds een zere zoethoudertje. Maar we gaan meer de kant op van het meer mystieke. Een van mijn favoriete nummers bij SFTD (songs for the deaf) was 'God is on de radio' . Dat kwam omdat er een soort besluiping in zat en tegelijk enigszins je kippevel kon krijgen van het zangeluid en de benadering van dit gehele nummer. Hier kom je dat echt veel vaker tegen. Hebben ze gehoord naar alternatieve rockmzuiek? Die kant gaat het meer op. Ik wil je dus enigszins waarschuwen dat het die kant gaat opneigen over de helft van het album.
Wat wel enigszins irritant kan worden bevonden, is de uitermate herhaling die ik zo af en ttoe bij een nummer kom. En dan vooral van de gitaren zonder een afwisseling. Anderzijds is het toch enigszins knap, omdat ik wel merkte dat het nummer niet erdoor ging vervelen maar ook zo nu en dan een spanning opbouwde. Bij 'someone's in the wolf' en 'the blood is love' komt dit nog het meest duidelijkst naar voren.
Verder is er meer aandacht gegeven om alle nummers enigszins wat ruimtelijker op te bouwen. En dat is wel nodig ook, omdat je het de band niet zou vergeven wanneer je ze direct allemaal door de strot zou worden geduwd. Dat is vooral toch te wijten aan de drummer die veel minder inspraak heeft gehad dan Dave Grohl in het vorige album. Verder is het mixing ook ontzettend sterk verandert.
ConclusieOndanks dat de bezetting is veranderend van producer en bandleden is, wat overigens wel enigszins te horen is. Is de kracht en de power ontzettend goed gebleven. Bij andere bands kom je heel vaak tegen dat dit ze tegen gaat zitten maar hier dus totaal niet. Oke ze hebben enigszins een andere weg ingeslagen, maar dat is de aard van ieder (band)beestje. En zo'n massieven plaat (vijfsterren) als de vorige wordt een keer in de vijf jaar verloot. Je zal geen spijt hebben met zo'n aankoop.
Plakhoofd (Het blijft in je hoofd plakken):
- Everybody Knows That You're Insane
- Little Sister
- Someone's in the Wolf
- Long Slow Goodbye
Blauwdruk:
- Tangled up in Plaid
- In My Head
- Burn The Witch
- Broken Box
Afdankertjes.
- Hoezo?