Onwelriekende mensen vind ik niet zo'n succes.
Er kwam eens een bejaarde in de coupé zitten, nog niet eens naast me ofzo, en binnen zeer korte tijd verspreidde zich een zekere chemische geur. Ik dacht even dat we allemaal vergast zouden worden. Godzijdank was ik al bijna op mijn bestemming. Hallelujah!
En op Utrecht CS komt altijd op spoor 12 dezelfde zwerver langswandelen die elke keer weer vraagt of ik geld heb voor hem. Ik vind het niet erg dat hij daar rondloopt, maar het valt me wel op dat ik hem nu al heel vaak daar heb gezien in die kleine 10 minuten dat ik daar sta te wachten. Ik ben bijna geneigd om een digitale camera voor hem te kopen, zodat hij weet wie hij gehad heeft.
![]()
Hij is er overigens wel erg slecht aan toe. Daarom is het ook zo kut om steeds 'nee' te moeten blijven zeggen.
En last but not least... een terugkerend fenomeen: Luidruchtige Marokkanen. Als ze helemaal alleen zitten en er geen telefoon binnen hun bereik is, zijn ze prima treingezelschap. Maar o wee als er meerdere zijn of er is er slechts één aan het bellen: "WEET JE!! IK ZWEER HET JE, WEET JE!! NEE ECHT, JONGEN.. EN WEET JE WAT ZE TOEN ZEI, DIE KANKERHOER... WAT?! IK MAG TOCH HARD PRATEN ALS IK DAT WIL, WEET JE?! IK ZWEER HET JE... IK DOE WAT IK WIL WEET JE"
Ja ja... we WETEN dat je je stem wat nadrukkelijker moet laten horen in deze allochtonen-onderdrukkende tijden.
![]()
En nou ophoeren!
Nou ja... het zit in hun aard om luidruchtig te zijn. Dat is simpelweg niet te ontkennen en inmiddels empirisch bewezen.