Afgelopen dinsdag zijn we (vriendjelief was mee) voor het eerst naar de verloskundige geweest. Leuke meid (het is een praktijk met 4 meiden, de andere 3 moet ik dus nog leren kennen).
Eerst even de vragenlijst doorgenomen, dan naar het hartje luisteren. Ik had me nog even zorgen gemaakt omdat ik had gelezen dat je bij 12 weken niet altijd het hartje kan horen omdat de kleine dan nog onder je schaambeen kon zitten. Maar nee hoor, mijn baarmoeder kwam al boven het schaambeen uit en tjoeketjoeketjoek, daar was het stoomtreintje dat het hartje van onze kleine was!!!
Vervolgens bloed afnemen.. Bleh! Maar het hoort er natuurlijk bij. Meteen maar even laten controleren of ik al toxoplasmose heb gehad, niet dat ik dan weer enthousiast de kattenbak ga schoonmaken, maar meer voor mijn eigen gevoel, kan ik ietsje minder voorzichtig zijn.
Eerst in mijn rechterarm geprikt. Gevolg: een grote blauwe plek, de verlos heeft door mijn ader heen geprikt
![]()
Dan maar de linkerarm, die ging zonder problemen.
Nog even wat vraagjes gesteld over sporten en thee en cola drinken tijdens de zwangerschap, en vervolgens met een tasje vol folders weer naar huis. We zijn de wachtkamer nog niet uit of mijn vriend laat het tasje of de grond kletteren, als ik me verbaasd omdraai zie ik dat meneer nog wel staat, maar dat ie er zelf niet meer is! Ik vraag of het gaat en of ie even wil gaan zitten. Hij zegt nog van het gaat wel en zakt vervolgens in elkaar. Ik laat hem voorzichtig op de grond zakken en spurt naar de verloskundige om te vragen of ze kan helpen. Als ik me weer omdraai komt mijn vriend gelukkig al weer bij.
Hij is dus mooi flauwgevallen! Nu is dat al een paar keer eerder gebeurt, namelijk 2 keer bij de dierenarts (een keer moest bij een kat de blaas leeggeknepen worden, en 1 keer werd er bij een kat een lakmoespapiertje onder het ooglid geschoven).
Nou is mijn vriend dus heel erg bang dat het bij de bevalling ook mis zal gaan. Iemand enig idee of er iets aan te doen is? Moet hij misschien langs de huisarts ofzo? Hij is niet bang voor bloed, ik denk dat het meer een combinatie van het hulpeloze gevoel en de behandelkamer is......