relatiecrisis...

En zo draait het weer om hem...Zo láát hij het zich om hem draaien. Hij negeert je, hij snoert je zelfs je mond. Het gaat op de manier die hém uitkomt, op het moment dat het hém uitkomt. Toscane, je wilt het ws. niet lezen, maar hij laat je dood-ordinair barsten. Nergens, maar dan ook nergens, zie ik dat hij zich afvraagt wat jouw gevoel is. Logisch ergens, want jij laat weten dat je dit het liefst opgelost wilt zien. Dus hoeft hij zich niets af te vragen. En dat geeft hem alle ruimte om zijn (in mijn ogen egocentrische en egoistische) gedrag vol te houden. Hij speelt het niet eerlijk. Jij doet alle moeite om deze situatie te doorbreken. Hij houdt de situatie in stand. Je vráágt hem nota bene nog wat jij moet doen. Je krijgt dáár zelfs geen duidelijkheid over. Ik denk dat het erg belangrijk is om nu zelf te bedenken wat JIJ wilt en de situatie in eigen hand te nemen. De aanleiding van het hele verhaal gaat werkelijk nérgens over. Hoe moeilijk is het om je partner een prettige avond te wensen als ze weggaat en bij thuiskomst te vragen of ze een fijne avond heeft gehad en ff wat te drinken voor d'r neer te zetten of zo. Lijkt mij volkomen normaal. Hoe moeilijk is het om te zeggen dat het moeilijk is om erover te praten en dat 'ie er even over na wil denken, maar er zeker binnen afzienbare tijd op terugkomt. Dán merk je enige bereidwilligheid van zijn kant om over zichzelf, over jullie na te denken. En dan kan 'ie het nog zo moeilijk hebben. Hij wil er kennelijk niks aan veranderen. Jij hebt het ook moeilijk. En je wilt er wat aan doen. Dat is jouw verdienste, alleen van jou!

Echt meid, je geeft hem alle credits van de wereld en dat is lief. Maar wees eens lief voor jezelf. Hij verdient geen credits in deze situatie. Jij wel!

En echt, ik kan me ongelooflijk goed voorstellen hoe moeilijk dit is en heb ook onwijs met je te doen. Neem maar van me aan dat ik spreek uit eigen ervaring als het gaat over dit soort situaties waarin negeren aan bod komt en jij je in allerlei bochten probeert te wringen om het zaakje weer recht te breien. Maar dat kan je niet alleen....En binnen een relatie hoor je dat niet alleen te doen. Dat doe je samen. Maar je vriend is zo met zichzelf bezig dat hij dat 'samen' helemaal niet lijkt te zien. Daarbij maak je je, in mijn ogen, ondergeschikt aan hem. Je bent bezig met zijn gevoel, hoe hij denkt, probeert alles en alles om tot een oplossing te komen en je lijkt jezelf weg te cijferen. Dat hoef je niet te laten gebeuren. Laat 'ie nu maar eens wat energie in jou steken. Want zo komt de boel niet in balans. Ik heb het gevoel dat dit hele verhaal je zoveel energie kost die je in hem stopt. Maar stop het in jezelf. Dat ben je waard. Echt!

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:18 schreef toscane het volgende:

[..]

ik hoop dat hij dat kan, aan zichzelf werken, het is niet alleen voor mij van belang, voor zichzelf vooral, hij zit zelf altijd zo in de knoop als er iets is... dat koffers pakken dat doe ik ook niet, ik ken hem te goed om te weten dat dat niet werkt, ik wil wel een gesprek waarin ie alles eerlijk moet gaan zeggen.

Dan vrees ik dat je er nog veel tijd en energie in moet gaan steken _{ookal vinden sommige users dat niet de moeite waard} . Ik vind wel dat jij moet onthouden dat JIJ niets fout doet en dat het vooral ZIJN probleem is. Je kan hem daar prima in steunen maar HIJ moet er zich bewust van worden dat hij aan zichzelf moet werken. En bovenal hij moet dat zelf ook willen. Anders is er geen toekomst.

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 14:42 schreef -Redhead- het volgende:
En zo draait het weer om hem...Zo láát hij het zich om hem draaien. Hij negeert je, hij snoert je zelfs je mond. Het gaat op de manier die hém uitkomt, op het moment dat het hém uitkomt. Toscane, je wilt het ws. niet lezen, maar hij laat je dood-ordinair barsten. Nergens, maar dan ook nergens, zie ik dat hij zich afvraagt wat jouw gevoel is. Logisch ergens, want jij laat weten dat je dit het liefst opgelost wilt zien. Dus hoeft hij zich niets af te vragen. En dat geeft hem alle ruimte om zijn (in mijn ogen egocentrische en egoistische) gedrag vol te houden. Hij speelt het niet eerlijk. Jij doet alle moeite om deze situatie te doorbreken. Hij houdt de situatie in stand. Je vráágt hem nota bene nog wat jij moet doen. Je krijgt dáár zelfs geen duidelijkheid over. Ik denk dat het erg belangrijk is om nu zelf te bedenken wat JIJ wilt en de situatie in eigen hand te nemen. De aanleiding van het hele verhaal gaat werkelijk nérgens over. Hoe moeilijk is het om je partner een prettige avond te wensen als ze weggaat en bij thuiskomst te vragen of ze een fijne avond heeft gehad en ff wat te drinken voor d'r neer te zetten of zo. Lijkt mij volkomen normaal. Hoe moeilijk is het om te zeggen dat het moeilijk is om erover te praten en dat 'ie er even over na wil denken, maar er zeker binnen afzienbare tijd op terugkomt. Dán merk je enige bereidwilligheid van zijn kant om over zichzelf, over jullie na te denken. En dan kan 'ie het nog zo moeilijk hebben. Hij wil er kennelijk niks aan veranderen. Jij hebt het ook moeilijk. En je wilt er wat aan doen. Dat is jouw verdienste, alleen van jou!

Echt meid, je geeft hem alle credits van de wereld en dat is lief. Maar wees eens lief voor jezelf. Hij verdient geen credits in deze situatie. Jij wel!

En echt, ik kan me ongelooflijk goed voorstellen hoe moeilijk dit is en heb ook onwijs met je te doen. Neem maar van me aan dat ik spreek uit eigen ervaring als het gaat over dit soort situaties waarin negeren aan bod komt en jij je in allerlei bochten probeert te wringen om het zaakje weer recht te breien. Maar dat kan je niet alleen....En binnen een relatie hoor je dat niet alleen te doen. Dat doe je samen. Maar je vriend is zo met zichzelf bezig dat hij dat 'samen' helemaal niet lijkt te zien. Daarbij maak je je, in mijn ogen, ondergeschikt aan hem. Je bent bezig met zijn gevoel, hoe hij denkt, probeert alles en alles om tot een oplossing te komen en je lijkt jezelf weg te cijferen. Dat hoef je niet te laten gebeuren. Laat 'ie nu maar eens wat energie in jou steken. Want zo komt de boel niet in balans. Ik heb het gevoel dat dit hele verhaal je zoveel energie kost die je in hem stopt. Maar stop het in jezelf. Dat ben je waard. Echt!

Ts gaat anders ook niet helemaal vrijuit. Zij accepteert zijn gedrag, sterker nog, ze beloont zijn gedrag. Door zich steeds maar weer aan te passen, concessies te doen. Hij heeft een strategie, en TS zorgt ervoor dat die strategie werkt. Slachtoffer spelen is erg makkelijk, als je jezelf tot slachtoffer laat maken.... Dat praten wat nu gaat komen, is allemaal heel aardig, en mocht het al werken, dan zal het maar tijdelijk zijn....

TS heeft eigenlijk drie keuzes:
1. doorgaan op deze voet, zich lekker voor meneer wegcijferen, en ondertussen maar zielig zijn
2. doorgaan, maar dan op eigen voorwaarden, en dan daar ook aan vasthouden. Er is dan een kans dat vriendlief dit niet zal accepteren, met als gevolg einde relatie. Er is ook een (weliswaar veel kleinere kans) dat vriend inziet dat het beter is zo...
3. voor zichzelf kiezen, en knopen doorhakken, luisteren naar het verstand, ipv naar het hartje...

dus nogmaals veel sterkte...

28 ben ik.. Ik weet niet of het te laat is voor hem maar misschien is het moeilijker voor iemand van begin 30 dan voor iemand van begin 20. Ik weet alleen dat het mij wel is gelukt en dat het oa is gelukt door de energie die mijn vriendin erin heeft gestoken.

En ja ik heb het heel vaak heel hoog op laten lopen. En achteraf altijd spijt... maar ja daar heeft niemand wat aan.

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:28 schreef toscane het volgende:

[..]

eens. dit vind ik een mooie voor nu, ik hou jullie op de hoogte van de stand van zaken... mag ik vragen hoe oud je bent? mijn vriend is half 30... ik hoop niet dat het te laat is om aan zichzelf te werken (de meeste van mijn kennissen zeggen dat het te laat is dat iemand kan veranderen op die leeftijd...)

Ik weet, dit is bot, maar: vrouwen die denken dat ze hun man kunnen veranderen.... echt

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:31 schreef djenneke het volgende:

[..]

Ik weet, dit is bot, maar: vrouwen die denken dat ze hun man kunnen veranderen.... echt

Dat ben ik opzich eens, echter wanneer de man bewust is dat hij moet veranderen om de relatie te redden of om gelukkiger te worden, zou je wel eens raar op je neus kunnen kijken

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:35 schreef pmponer het volgende:

[..]

Dat ben ik opzich eens, echter wanneer de man bewust is dat hij moet veranderen om de relatie te redden of om gelukkiger te worden, zou je wel eens raar op je neus kunnen kijken

Ik ken een paar mannen die veranderd zijn voor hun vrouwen. Die mannen zijn nu ongelukkig getrouwd, omdat zij zich verplicht voelen tov die vrouwen. Leuke relatie. Ik zeg niet dat dit voor jou ook opgaat hoor! Maar ik denk wel dat jij zelf meer aan die verandering heb bijgedragen, dan je zelf denkt. Zij heeft je misschien dingen doen inzien waar je jezelf niet zo bewust van was. Waardoor jij aan jezelf bent gaan werken. Bij mijn mening is dit uiterst zeldzaam....

Ow ja dat is zeker waar... laat ik het zo zeggen ik ben door haar vooral gaan inzien wat er "mis" met mij was.. Toen ik eenmaal de kracht had gevonden om over de angst heen te stappen ben ik eraan gaan werken. Dit heeft veel tijd gekost en is niet makkelijk geweest. Voor mij niet en voor mijn vriendin niet.
Maar achteraf gezien was de grootste moeite, de eerste stap zetten over de angst heen. En ik weet ook dat ik het heb gedaan, maar zij verdiend zeker credits, ookal was het maar om mij te steunen in de moeilijke momenten en niet weg te rennen wanneer ik eens een terugval had.
_{en op de een of andere manier heb ik het gevoel dat zijn probleem vooral met angst te maken heeft}

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:36 schreef toscane het volgende:

[..]

achteraf spijt, misschien heeft hij het wel... hij laat het wel blijken maar zal het nooit letterlijk toegeven...

en djenneke, pmpopner is toch het levendige bewijs dat het wel kan? ik ben wel met je eens dat het niet makkelijk kan, ik wil helder krijgen of dit is wat hij nodig heeft om gelukkiger te worden.. (het veranderen...). Zonder veranderen geen relatie, ik wil er wel energie insteken, alleen als hij dat ook wil...

Het probleem wat ik heb met veranderen van mensen is deze:
Je bent een relatie begonnen met een bepaalde persoon. Die persoon had bepaalde kenmerken, goede en slechte. In het begin heb je deze kenmerken dus geaccepteerd. Op het moment dat je die niet meer accepteert, voldoet die persoon dus niet meer, waar die dat eerst wel deed.
Dat probleem zit dus niet bij die ander, maar bij jou. En je kan wel een persoon willen gaan veranderen, maar eigenlijk ben jij degene die veranderd is (Dit is overigens geen verwijt!).

Je moet ook goed begrijpen dat je een persoon nooit kan veranderen, slechts een beetje bijvijlen, dat gebeurt nou eenmaal altijd wanneer je in een relatie zit. Je moet hem dus niet willen veranderen, maar slechts zijn gedrag. Hij moet ook weten dat jij hem accepteert als de persoon die hij is. Kun jij dat niet, dan is het lullig, maar dan is het gewoon einde verhaal....

Mag ik je vragen hoe lang je eigenlijk al in deze relatie zit?

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:48 schreef toscane het volgende:
ja das waar ik denk zelf ook dat je meer aan die verandering hebt bijgedragen dan je zelf denkt. ik hoop dat mijn vriend daar net zo in is, zou het knap van hem vinden, vind het ook knap van jou...

Zoals gezegd. Ik heb er heel veel voor moeten doen. Maar dat is nooit echt een bezwaar geweest. De grootste stap was echt over de angst heen stappen. Theoretisch gezien zat ik zeg maar al jaren lekker achter een muur van gewapend beton en voelde me daar prima. Totdat ik doorkreeg dat ik die muur beter kon afbreken. Hier heb ik nog een tijdje tegenaan gehikt totdat ik de eerste steen heb weggehaald. Dat was erg beangstigend in pricipe. Maar wat ik ervoor terug kreeg had ik nooit willen missen.

Of zoals ook wel eens is gezegd zonder verdriet bestaat geen vreugde

quote:

Op donderdag 6 januari 2005 15:53 schreef djenneke het volgende:

[..]

Het probleem wat ik heb met veranderen van mensen is deze:
Je bent een relatie begonnen met een bepaalde persoon. Die persoon had bepaalde kenmerken, goede en slechte. In het begin heb je deze kenmerken dus geaccepteerd. Op het moment dat je die niet meer accepteert, voldoet die persoon dus niet meer, waar die dat eerst wel deed.
Dat probleem zit dus niet bij die ander, maar bij jou. En je kan wel een persoon willen gaan veranderen, maar eigenlijk ben jij degene die veranderd is (Dit is overigens geen verwijt!).

Je moet ook goed begrijpen dat je een persoon nooit kan veranderen, slechts een beetje bijvijlen, dat gebeurt nou eenmaal altijd wanneer je in een relatie zit. Je moet hem dus niet willen veranderen, maar slechts zijn gedrag. Hij moet ook weten dat jij hem accepteert als de persoon die hij is. Kun jij dat niet, dan is het lullig, maar dan is het gewoon einde verhaal....

Mag ik je vragen hoe lang je eigenlijk al in deze relatie zit?

En wat als de kenmerken pas later zichtbaar worden, ik bedoel dan heb je ze in het begin ook niet geaccepteerd toch?

Verder is wat je zegt gewoon waar. Je kunt niet iemand helemaal veranderen maar de scherpe kantjes kunnen er mits die persoon dat zelf ook graag wil wel af

Och Toscane, laat je niets aanpraten. Maakt hij nu ook al uit dat jij met jezelf in de knoop zit? Misschien voel je dat zelf ook wel zo..maar komt dat niet omdat jij loopt te rennen en te vliegen om o.a. hem tevreden te stellen? Hij wijst je op het feit dat je echt te weinig thuis bent...Wie bepaalt wat te weinig is? Is het een feit, of vindt hij het zelf zo? De mail is niet goed gevallen? Dus je doet moeite voor hem en 'het is niet goed gevallen'. Wat wil 'ie nou eigenlijk? Oh nee, ook dat krijg je niet eens te horen, want da's je gevoel en daar laat 'ie je lekker mee zitten. Kijken waar ik me aan kan passen...Jaja...Kijken waar jullie je samen in aan kunnen passen lijkt me veel meer equal. Hij speelt het slim moet ik zeggen. Hij slaagt er in om jou te laten denken dat de oorzaak en de oplossing bij jou liggen. En daarmee rechtvaardigt hij zijn gedrag. Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik niet weten waar ik het zoeken moest. Maar dat maakt lekker kneedbaar natuurlijk. Daarmee zet je iemand volledig naar je hand.

Ik ben een gevleugelde uitspraak van een goeie vriendin nooit vergeten:"Het is beter je relatie te verliezen dan jezelf te verliezen." En die wil ik je wel meegeven. Begrijp me goed, ik hoop dat jullie eruit komen, maar het mag niet ten koste van het individu gaan. En ik heb sterk de indruk dat jij stukjes van jezelf aan het inleveren bent ten koste van jezelf. Je vriend zou dat niet eens moeten willen. Besef je wel dat je steeds minder de vrouw zou kunnen worden waar hij toentertijd voor viel?

@ djenneke: Toscane gaat zeker niet vrijuit, maar zit in een bijzonder lastige situatie. Haar stukje veranwoordelijkheid is ook dat ook zij 'meehelpt' de situatie in stand te houden, door zich te willen schikken, hem alle ruimte en krediet te geven en niet voor zichelf op te komen. Ik heb dat ergens ook wel aangestipt. Maar ik weet hoe ongelooflijk lastig en confronterend het is als je rationeel beseft dat er iets niet klopt, maar je emotie daarin (nog) achterblijft. Het is geen excuus, wel een feit. En een enorme tweestrijd.

[ Bericht 0% gewijzigd door -Redhead- op 07-01-2005 12:49:28 ]

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 12:42 schreef -Redhead- het volgende:
Och Toscane, laat je niets aanpraten. Maakt hij nu ook al uit dat jij met jezelf in de knoop zit? Misschien voel je dat zelf ook wel zo..maar komt dat niet omdat jij loopt te rennen en te vliegen om o.a. hem tevreden te stellen? Hij wijst je op het feit dat je echt te weinig thuis bent...Wie bepaalt wat te weinig is? Is het een feit, of vindt hij het zelf zo? De mail is niet goed gevallen? Dus je doet moeite voor hem en 'het is niet goed gevallen'. Wat wil 'ie nou eigenlijk? Oh nee, ook dat krijg je niet eens te horen, want da's je gevoel en daar laat 'ie je lekker mee zitten. Kijken waar ik me aan kan passen...Jaja...Kijken waar jullie je samen in aan kunnen passen lijkt me veel meer equal. Hij speelt het slim moet ik zeggen. Hij slaagt er in om jou te laten denken dat de oorzaak en de oplossing bij jou liggen. En daarmee rechtvaardigt hij zijn gedrag. Als ik in jouw schoenen zou staan zou ik niet weten waar ik het zoeken moest. Maar dat maakt lekker kneedbaar natuurlijk. Daarmee zet je iemand volledig naar je hand.

Ik ben een gevleugelde uitspraak van een goeie vriendin nooit vergeten:"Het is beter je relatie te verliezen dan jezelf te verliezen." En die wil ik je wel meegeven. Begrijp me goed, ik hoop dat jullie eruit komen, maar het mag niet ten koste van het individu gaan. En ik heb sterk de indruk dat jij stukjes van jezelf aan het inleveren bent ten koste van jezelf. Je vriend zou dat niet eens moeten willen. Besef je wel dat je steeds minder de vrouw zou kunnen worden waar hij toentertijd voor viel?

@ djenneke: Toscane gaat zeker niet vrijuit, maar zit in een bijzonder lastige situatie. Haar stukje veranwoordelijkheid is ook dat ook zij 'meehelpt' de situatie in stand te houden, door zich te willen schikken, hem alle ruimte en krediet te geven en niet voor zichelf op te komen. Ik heb dat ergens ook wel aangestipt. Maar ik weet hoe ongelooflijk lastig en confronterend het is als je rationeel beseft dat er iets niet klopt, maar je emotie daarin (nog) achterblijft. Het is geen excuus, wel een feit. En een enorme tweestrijd.

Ik sluit me hier volledig bij aan. Je gaf zelf aan 4 avonden in de week thuis te zijn, dat is meer dan de helft.... Meisje, laat je toch niet gek maken!

Ook ik sluit me volledig aan bij de woorden van Redhead. Spijker en kop.
Hij wendt en keert het zodanig dat jij alle schuld bij jezelf gaat zoeken. Verre van fair, verre van netjes.
Laat je niet door hem hersenspoelen !

Wat een rot situatie voor je Toscane!!

Ik herken je gevoel maar al te goed. Ik heb een relatie van 8 jaar achter de rug, die ik zelf heb beeindigd. Ik was 14 toen ik wat met hem kreeg. Ik was helemaal gek op hem, hij was mijn alles. Jij schrijft dat je denkt dat er niemand bestaat die beter bij je past. Hier schuilt het gevaar. Omdat je denkt dat jullie zo goed bij elkaar passen enz. ga je ook alles eraan doen om het zo te houden.

In mijn geval had ik het gevoel continu met hem bezig te zijn. Probeerde mijn schema zo goed mogelijk op de zijne aan te passen en deed oh zoveel dingen die hij nooit beseft heeft, gewoon omdat hij dat allemaal niet zag.

Waardering ervoor kreeg ik dus ook niet. Maar ja, je houdt zoveel van hem, je laat het maar over je kant gaan, zoals zoveel dingen. Vaak hield ik me mond over bepaalde dingen omdat ik wist dat we dan ruzie zouden krijgen. Ik weet het is niet dezelfde situatie als de jouwe, maar het gaat om het volgende:

Jij accepteert zijn gedrag, die "dreigementen" enz. puur omdat je "zoveel van hem houdt" en omdat jullie "zo goed bij elkaar passen". Sorry maar dat is nou net de reden om die dingen niet te accepteren. Hij moet jou nemen zoals je bent, net zo goed als jij hem moet nemen zoals hij is. Gaat dit niet, dan moet je toch echt eens gaan nadenken of je zo wel verder wilt.

Want ik kan je uit ervaring vertellen, die kleine dingen waar je iedere 3 maanden ruzie om maakt, blijft de hele tijd terugkomen. Of je er nou over praat of niet. Dat zijn ergenissen die niet weggaan en volgens mij niet over heen te komen zijn. En dat is oh zo vermoeiend. Ruzie op zijn tijd is niet erg, maar als het al jaren om hetzelfde gaat...

Je balanceert nu volgens mij op het randje van doorgaan of stoppen, als jullie besluiten door te gaan zullen jullie toch een soort van voorwaarden moeten stellen aan elkaar (dat klink stom zeg) Ik bedoel: je zegt bv je wilt met me door maar dan accepteer je dus ook dit en dat...

Al is mijn mening, ookal zegt hij of jij) iets te accepteren, dit in een later stadium toch wel weer terug zal komen...

Wat je ook doet, hou als eerste jezelf in gedachten. Wat jij wilt, waar jij gelukkig van wordt, en wees daarbij eerlijk tegenover jezelf en je partner.

gelukkig heb je er steun aan!! En een ding weet je zeker.. Je bent niet de enige die in deze situatie zit/ heeft gezeten...

Wat er ook gebeurt de komende tijd, het komt uiteindelijk allemaal goed

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 14:23 schreef toscane het volgende:

[..]

ja dat weet ik maar nu voelt dat even niet zo, dat weet jij ook....

nooit spijt gehad van je beslissing? je ex nooit spijt gehad toen het uitging...?

Je bent bang dat het pijn doet als het uit is he ? En je bent ook bang dat je spijt krijgt als je die beslissing neemt... dat is heel normaal. Ik kan je ook wel een antwoord geven, want ook ik heb een eerdere relatie gehad die na 2 jaar voorbij ging. Het doet pijn, heel veel pijn. Je hebt ook spijt de eerste periode.

In mijn geval had mijn ex een ander. Ik heb het toen uiteindelijk uitgemaakt, omdat zij 2 weken tijd wilde om "na te denken" waar ik in eerste instantie mee instemde (als het maar niet uitging) maar eigenlijk binnen de eerste 2 dagen van die periode begon ik te denk van "wat ben ik nou aan het doen, ga ik hier een beetje zitten te wachten als een hondje, om na die 2 weken van onzekerheid en pijn dan toch te horen te krijgen dat het voorbij is". toen heb ik dr opgebeld en gezegd dat het voorbij was. Zij weigerde toen toe te geven in die tijd dat ze iemand anders leuk vond, maar alle tekenen waren er. En jawel, 2 dagen na het uit was hoorde ik via via dat ze haar hadden zien zoenen met iemand.

Goed toen was het voorbij. Ik heb alleen maar gehuild, zij was alles voor me, mijn hele wereld, ik aanbad haar, cijferde mezelf helemaal weg. Het deed heel veel pijn...maar weet je ? Op een gegeven moment ga je het een plaats geven. Op een gegeven moment krabbel je op uit het dal. Je kunt weer lachen, en je kunt aan je ex-geliefde denken met steeds minder pijn, tot het geen pijn meer doet.

Voor mij is het nu een dikke 2 jaar geleden....net voor kerst 2002 was het voorbij. Het doet me nu heel weinig tot niets meer. Ik vind het jammer dat het zo moest aflopen zoals het deed, maar voor de rest niets. Ik mis haar niet meer. Ik heb nu een nieuwe vriendin, en mijn ex boeit me niet meer
Ik wil hiermee maar aangeven dat het voorbij gaat, die pijn. Je denkt nu dat dat niet kan, niemand is zo gek op zijn/haar partner dan jij op de jouwe...maar dat denken we allemaal We denken allemaal dat niemand zoveel pijn heeft gehad als wijzelf...maar dat valt wel mee

Het komt heus wel goed, met of zonder hem Ik kan me alleen maar afvragen, als ik jouw verhaal zo lees, en lees hoeveel je bereid bent zelfs nu voor hem op te geven, hoe gek je op hem bent, en dat allemaal voor iemand die je als vuil behandeld (want dat doet hij), hoe gelukkig jij de jongen dan maakt in je eventuele volgende relatie, die je wel behandeld zoals het hoort. Als je zelfs nu nog bent zoals je nu bent bij iemand die je als voetveeg behandeld, dan vraag ik me af hoe geweldig je dan bent als je een relatie hebt met iemand die je als volwaardig, gelijk iemand behandeld.

Jij komt er wel. Geloof in je zelf. Je bent veel meer waard dan hem. Cliche ja, ik weet het, maar het is wel zo.

kom op TS, je hebt alle antwoorden zelf al gegeven, het is tijd om er naar te handelen.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 14:23 schreef toscane het volgende:

[..]

ja dat weet ik maar nu voelt dat even niet zo, dat weet jij ook....

nooit spijt gehad van je beslissing? je ex nooit spijt gehad toen het uitging...?

Nee ik heb nooit spijt gehad. Ik stond namelijk helemaal achter mijn beslissing, qua gevoel en verstand. Voor mijn ex was het anders, die had spijt van zo'n beetje alles... Had hij maar dit, had hij maar dat. Ik heb nooit geweten hoeveel hij van me hield. Blabla... Duh als je dat nooit laat merken/ zegt...

Op dat moment beloven ze je de mooiste dingen, maar het blijft toch dezelfde persoon. Dus dat gaat een paar weken/ maanden goed en je bent weer op hetzelfde punt. Weer al die ellende (ruzies, beslissing maken...)


Bang dat je spijt krijgt, hou je altijd. Dat moet geen reden zijn om het niet te doen. En spijt, tja wat heb je eraan. Probeer gewoon weer gelukkig te worden in je leven. Jou geluk hangt niet van die ene persoon af... Mocht je het uitmaken, of hij...Tuurlijk zal het wennen zijn, en op veel momenten moeilijk. Daar heb je vrienden en familie voor. En Fok! voor de afleiding

Op een gegeven moment denk je dan: wat heerlijk dat ik kan doen en laten wat ik wil, zonder rekening te hoeven houden met iemand...

Rekening houden met is op zich niet zo erg, maar op deze manier in jou relatie, zal het op een gegeven moment als een bevrijding voelen... Dat was bij mij in ieder geval zo...

Toscane, hoe is het nu?
Ben heel benieuwd wat je keuze is, als je die al gemaakt hebt. Denk eraan dat je uiteindelijk altijd voor je eigen geluk moet kiezen.
Een relatie is natuurlijk wel een kwestie van geven en nemen en het komt uit jouw verhaal over dat jij heel veel geeft en er vrij weinig voor terugkrijgt. Misschien helpt het je als je de positieve en de negatieve punten voor jezelf eens naast elkaar opschrijft, dat maakt het allemaal veel duidelijker dan wanneer je er alleen maar over nadenkt en piekert.
Uiteindelijk kom jij er toch wel, uit je verhaal kom je op mij over als een sterke persoonlijkheid dus daar twijfel ik niet aan.

quote:

Op vrijdag 7 januari 2005 15:48 schreef toscane het volgende:
er zijn 2 oplossingen, tot elkaar komen, samen aanpassen of zonder elkaar verder... daar moet ik het dan maar mee doen, een keuze uit deze 2 oplossingen. en fijn (NOT) dat hij de keuze bij mij legt, dat ik dus moet beslissen want zo voelt het (en zo is het...).

Ik krijg niet het gevoel dat hij er wat aan wil doen, en dan is het gewoon over. Misschien niet meteen maar wel binnen een jaar. Dat hij die beslissing bij jou legt zegt in mijn ogen alleen dat hij de moed al heeft opgegeven en te slap is om die keuze zelf te maken. Immers wanneer jij besluit om niet verder te gaan, kan hij lekker lang boos op jou zijn en jou afschilderen als de dame die al het moois heeft verpest

Veel geluk en wijsheid.

quote:

Op maandag 10 januari 2005 09:37 schreef toscane het volgende:
en ik heb wel de conclusie getrokken dat ik iets moet doen aan dat geren en gevlieg en niet alles tegelijk willen doen... ik wil alleen niet te veel dingen opgeven maar het allemaal wat beter indelen en meer overleggen, dat is de consessie die ik wil doen

En welke consessie doet hij?
Meisje je doet alles om deze relatie te redden ten koste van jezelf...Voor nu voelt dat misschien even goed....maar ik geef je op een briefje dat er over een paar weken weer iets anders op tafel komt waar hij het niet mee eens is.en daar ga je dan weer...
Kom eens voor jezelf op en laat hem in zijn sop gaar koken.dat is de enige manier om hem tot nadenken aan te zetten.....
Hij heeft jou te accepteren zoals je bent en doet......
Jullie moeten ophouden met te proberen om elkaar te veranderen.dat werkt niet.
Jij bent een vrouw en wilt praten.je wilt alles boven tafel hebben......echter veel antwoorden zul je nooit krijgen..leg je daarbij neer..en doe je eigen ding.

Accepteerd hij dat niet.dan is er maar 1 oplossing......uit elkaar gaan..

quote:

Op maandag 10 januari 2005 10:22 schreef toscane het volgende:

[..]

ik begrijp je reactie maar ik geef ook aan dat hij het weekend heeft laten zien om zich aan te passen en ja misschien houdt hij dat niet lang vol en nee het is nog niet geheel uitgesproken. en misschien komen we er dus ook niet uit. ik wil concreet weten hoe volgens hem onze relatie eruit zou moeten zien en ik zal hem ook zeggen hoe ik dat zie. ik weet welke consessies ik wil doen en das niet genoeg voor hem zoals hij eerder aangaf dat weet ik al, dan rest de vraag: wat kan hij er dan nog aan doen, gaat ie dat doen en staat hij daarachter? dat antwoord ga ik deze week krijgten geloof me en afhankelijk van dat antwoord gaan we wel of niet met elkaar door.

zo zie ik het... of ik het zo goed zie, misschien niet en misschien schaaf ik het nog wel iets mee, maar voor nu denk ik niet.

Ik kan je maar 1 advies geven.................stop met vechten voor deze relatie....jouw grens had allang bereikt moeten zijn.zolang jij die niet aangeeft en blijft vechten....zal hij er niets tot heel weinig voor doen...
Pas als jij zegt dat je grens bereikt is gaan ( hopelijk zijn ogen open ) en zet het hem tot nadenken wat hij kan / wil doen om jou gelukkig te maken...

Mijn ex- man en ik zijn 12 jaar getrouwd geweest.........ik heb heel vaak mijn onvrede aangegeven..er werd gepraat...het verbeterde heel even.maar al snel vielen we weer in hetzelfde patroon.

Totdat ik de knoop doorhakte en wilde scheiden.......toen wilde meneer wel opeens van alles.relatie therapie.weekendjes weg.meer tijd voor zijn gezin vrijmaken...
Echter het was te laat.de koek was bij mij op.

Dus als jij nog van hem houdt......hak dan de knoop door.en kijk wat hij doet....doet hij niets.dan zul je over een poosje blij zijn dat je deze beslissing genomen hebt.