Ze neemt de vorm van Blodeuwedd aan, haar maagdvorm.
Herne kijkt op en vraagt:"Gegroet, Moeder. Waarvoor bent u hier? Zijn de fomorianen terug?"
"Nee, Herne... De strijd staat weer te beginnen. Vandaag is het Mabon, de dag van het begin van de winter. Spoedig zal ik je weer ontmoeten.
Danu knipoogt en verdwijnt dan langzaam.
Mijn meesteres heeft mij een nieuw leven geschonken, ik mag haar niet teleurstellen
Mijn messteres heeft me de gedaante van een bewoner gegeven, dus ik kan me zo onder het publiek begeven 
De magische banen van de natuur zelf brachten de boodschap tot in de hoogste toren.
Danu was het teken waar de vampier zo lang op had gewacht in zijn stenen slaap.
Het beeld is wederom ontwaakt, want hij is nodig.
De strijd zal weer beginnen,
alle krachten zullen wederom verenigd worden,
And good will prevail...
* En HighLander is paraat.
000000000010000000000/100101101011110100000/011010011111001110001/110100101101010001001/000011000100101011000/ [2/3]
Zou ik misschien niet alleen uiterlijk, maar ook innderlijk meer mens zijn geworden?[i]
* Polaris loopt naar een hazelaar en breekt een hazelnoot open. Na een paar minuten heeft ze de hazelnoot helemaal uit zijn schil en dop. ze stopt hem in haar mond en begint te kauwen.
[i]Hmm, dit is wel lekker. Ik ben dus kennelijk meer mens geworden dan alleen uiterlijk. Misschien kan ik ook wel praten.
* Polaris doet haar mond open en laat lucht stromen.
Gggghhhhhhhhhhhhhhh......
* Ze beweegt haar tong en produceert iets wat op de menselijke spraak lijkt
Llllllllllllllllllllll
MMMmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Sssssssssssssssss
Hmm, dit wordt niks. Ik kan me beter voeden met de krachten van het bos.
* Polaris loopt verder, op zoek naar voedsel. Dan stuit ze op een open strook door het bos. Links en rechts zitten uithollingen en in eht midden groeit gras. Iets wat mensen een pad of een weg noemen. Nieuwsgierig als ze loopt ze een stukje over de open strook. Na een poosje komt ze bij een grote toren. In de tuin liggen een paar draken te genieten van de zon, verder is er niemand.
* Polaris loopt stilletjes voorbij en merkt dan dat ze niet verder kan. Daar ligt een grote plas met water, een hele grote.
Als ik nou ongezien naar binen kan komen....
[Dit bericht is gewijzigd door Polaris op 25-09-2001 14:51]
Niet ver achter hem komt een zwarf-kat aangesjokt, eens was het beest lenig, nu niet meer. Een pootje en een deel van het kopje en de nek zijn vervangen door metaal, het maakt een vreemd piepend geluid. De kat lijkt er niet echt mee te zitten, het trekt zich niets aan van zijn nieuwe uiterlijk.
"Kitty Kom hier" * Snauwt Absinthe tegen het muffe beest. Een ietwat ongewone lucht hangt er om Kitty heen en waarschuwt konijnen en muizen voor de komst van het arme beest. De vallen staan klaar. Iedere val is zorgvuldig in elkaar gezet en wacht geduldig af om iets te vangen. De vallen zijn diervriendelijk, dat wil zeggen: geen dier dat zich laat misleiden door deze vallen zal het leven laten. Met een tevreden grijns op zijn gezicht verlaat Absinthe het Bos, Kitty die minder onder de indruk is, en ietwat geirriteerd is door de mislukte pogingen om klein ongedierte te vangen, volgt Absinthe op de voet.
Terwijl hij een val oppakt en in de angstige oogjes van een willekeurig slachtoffer kijkt, grijnst hij. Zijn gelige tanden doen het kleine beestje beven. Met een geruststellende stem informeert hij het onschuldige diertje dat het geen kwaad zal overkomen. Het diertje lijkt niet onder de indruk van zijn woorden, maar meer van zijn persoon zelf, en de vettige lucht die om Absinthe heen hangt, als een lichte, maar zichtbare, sluier.
Met relatief weinig moeite brengt hij de vallen, waar met succes een dier in is gevangen, terug naar zijn woning.
Met een zwakke glimlach op zijn lippen brengt Absinthe de gevangen vos en de katachtige terug naar zijn huisje. De lege vallen blijven staan. Wie weet, misschien heeft hij meer geluk in de komende dagen. De kans is klein, dat beseft Absinthe goed, maar zoals het spreekwoord luidt: nooit geschoten is altijd mis.
De gevallen bladeren en droge takken produceren een kenmerkend gelud wanneer ze contact maken met zijn voeten. Het is de afwezigheid van het geluid dat Absinthe doet afvragen wat er onder hem bevind. Met een schaapachtige blik op de grond onder zijn voeten gericht ziet hij dat hij op een behoorlijk kaal stuk aarde is beland.
De plek waarop hij staat is niet bepaald groot, misschien een of twee vierkante meter.
Een beetje paranoide kijkt Absinthe om zich heen, het is meer instinctief dan een doelgerichte bezigheid. Degene die hiervoor verantwoordelijk is, is al lang niet meer in zicht.
Uit zijn jas weet hij een glazen jam-potje op te duikelen om wat aarde in te doen en om het mee terug te nemen naar zijn huisje om het te kunnen onderzoeken.
Hetgeen dat Absinthe nu zo stoort is dat, net als gisteren, er op dit stuk aarde geen enkel blad is neergevallen terwijl er buiten dit stuk, juist wel iets is veranderd.
Het geeft hem een vreemd gevoel, iets onheilspellends. Kitty zorgt ervoor dat geen van haar pootjes de plek betreed, iets dat bijdraagt aan Absinthe's bezorgdheid en nieuwsgierigheid.
Dit eiland is inderdaad vreemd * Mompelt hij tegen zichzelf terwijl hi Kitty wenkt hem te volgen.
[Dit bericht is gewijzigd door Absinthe op 12-10-2001 16:52]
Er is helemaal niets verandert. Het ligt er nog precies zo bij als de vorige keer.
Het voelt duister en verkeerd, alsof de dood levend is geworden maar toch doods is... Haar eerste instinctieve reactie is er een van wegvluchten, maar haar verstand is sterker en ze blijft staan, ondanks de weerzin die ze voelt tegen deze plek.
Absinthe blijft even staan en kijkt vragend om, blijkbaar voelt hij niet hetzelfde als zij voelt op. De godin zet nog een paar passen en dan staat ze vlak voor de open plek. De plek is zoals Absinthe hem beschreven heeft: ongeveer twee meter in het vierkant, diepe zwarte aarde met geen blad of grassprietje erop. Wat natuurlijk uitermate eigenaardig is in een bos.
De aarde is ook niet vochtig en geurt niet zo heerlijk als aarde kan doen in een bos in de herfst. De aarde ruikt naar... Equilan knielt neer en houdt haar gezicht vlak boven de plek. De aarde ruikt nergens naar!!
Absinhte, ik durf nog niet met zekerheid te zeggen dat deze plek verantwoordelijk is voor wat er met jou gebeurt is, maar dat het hier niet goed is, staat vast.
Ik voel hoe de duisternis me naar de keel vliegt en is het je al opgevallen dat deze aarde ook niet geurt?? Ik vraag me af of dit wel aarde is... het ziet er zo uit, maar het lijkt mij een niet natuurlijk verschijnsel.
En het is niet alleen dat deze plek aarde onbesmet blijft, is het je al opgevallen hoe stil het is in dit gedeelte van het bos??
Ik... laten we hier een stukje vandaan lopen en dan bespreken wat we verder gaan doen, ik voel me hier bespied..
* Equilan loopt enkele tientallen meters van de plek vandaan en blijft dan staan. Ze ademt diep in door haar neus en geniet van de geur van het leven, de geur van het bos.
In een fractie van een seconde vormt er in zijn hoofd een vraag. Geboren uit de flarden van informatie die hij op dit moment bezit. De aard van de vraag is meer informatie, nieuwsgierigheid. Het verbaasd Absinthe dat hij deze vraag niet eerder gesteld heeft aan Equilan
Jij kent een bosgod, een figuur met hoorns?
Ja, Herne_the_Hunter... dat is niet een bosgod, maar DE bosgod... hij is degeen die zorg draagt voor het wisselen van de seizoenen, hij zelf wordt elk jaar opnieuw geboren. Vorig jaar verscheen hij opeens hier op het eiland en samen met nog een hoop eilanders hebben we het eiland weten te behoeden voor overname door de fomorianen.
* De elfengodin ziet aan Absinthe dat hij niet begrijpt wat ze bedoelt.
Laat maar, dat waren zeg maar een soort van.. trollen, wezens die kwaad zijn, is verder ook niet interressant...
Sindsdien heb ik hem nog een paar keer gezien maar hij heeft ook zo zijn bezigheden elders in het universum...
Maar ja, dat is de enige persoon die ik ken op dit eiland met horens. Hoezo deze vraag opeens, herinner je je iets??
Het viel me op, ik besefte me, redelijk laat dat wel, dat jij een figuur kende dat aan de omschrijving voldeed die ik gaf. Je bent daarbij iemand die hier al veel langer woont dan ik.
Je vertelde me ook dat je hem al een tijdje niet hebt gezien, of in ieder geval dat je hem nog maar enkelen keren hebt gezien binnen een bepaalde periode.
Je laat toch merken aan je houding dat je hem zag als iets meer dan slechts een bekende. Daarom is wat ik nu ga vragen, of suggereren, misschien dan ook redelijk confronterend.
Is het niet mogelijk dat dit figuur de oorzaak is van wat mij heeft overvallen? Ik bedoel hij bezit over krachten waar ik niet eens bij kan met mijn gedachtegang. Voor mij is dit de meest logische verklaring.
Zijn oog valt op de twee eilandbewoners
Muhahaha, die arme zielen hebben geen idee van wat hun te wachten staat...
* Een glinstering ontsnapt van LWaZ zijn lichaam en zweeft als het ware richting de twee
Herne kende ik best goed ja, of tenminste, ik dacht hem te kennen.. ik dacht zelfs even dat er tijd en ruimte zou zijn om hem nog "beter" te leren kennen, maar dat is er helaas nooit echt van gekomen...
Tja Absinthe... Kijk, in theorie is het mogelijk natuurlijk, maar het lijkt me hoogst onwaarschij... * Op dat moment valt haar in dat tijdens de strijd met Mombi, zelfs zijzelf gegrepen werd door het kwaad!! Weliswaar heeft dat niet lang geduurt, maar toch.. Als ze zich realiseert wat dat inhoudt stokt haar adem.
Euh... Ow mijn god, ben ik verblind?? Zou het kunnen... * Absinthe kijkt haar aan, zijn ogen wijken niet, het lijkt alsof hij probeert te horen wat er in Equilan's hoofd omgaat. Geen wonder, want van dat gestamel valt ook niet veel te snappen.
In het hoofd van de godin razen de gedachten door elkaar. Ze schudt haar hoofd als om het op orde te brengen, en wendt zich weer tot Absinthe.
Absinthe, ik wilde zeggen dat het in theorie mogelijk is, maar dat het me onwaarschijnlijk lijkt. Waarom?? Omdat Herne, net als ik, een goed wezen is. Ik beheers de goede magie, de natuurlijke en meest machtige.. ik werk met de bouwstenen waaruit het universum is samengesteld.. en ik dacht dat Herne dat ook deed... en dat hij daarom geen kwaad kon doen.
Maar ik realiseerde me net mijn vergissing. Nog niet zo heel erg lang geleden streden wij tegen een vrouw met kwade krachten. De strijd was hevig en verwarrend en uiteindelijk ben ik bezweken... * Equilan buigt haar hoofd als ze dit vertelt en durft haar metgezel niet aan te kijken, te zeer beschaamd door wat er gebeurt is. Het is voor de elfengodin ergens onverdraagzaam dat zij 'kwaad' is geworden.
Het heeft gelukkig niet langt geduurd, maar wat ik wil zeggen is: als het mij kan overkomen, kan het hem ook overkomen!!
Ik.. ow ik baal enorm dat ik hier niet eerder bij stil gestaan heb... Absinthe, mocht dat zo zijn dan lopen we gevaar hier!! Dit is zijn bos!!
Absinthe, ik haal ons hier nu weg, ik moet nadenken... we hebben wat van de aarde dus dat is voldoende. * Terwijl de godin praat rommelt ze wat in haar tas. Even later begint ze met het maken van enkele ingewikkelde gebaren en nog terwijl ze praat is het tweetal opeens verdwenen...
"Nog zoveel te doen, zo weinig tijd..."
Plotseling hoort Hij in de verte de stem van Equilan en allerlei zoete herinneringen komen in hem boven...
Met een grote snelheid spoed hij zich naar de bron van het geluid, maar daar aangekomen is ze er niet.
Een droevenis komt over Herne, er had zoveel kunnen bestaan tussen hen twee, maar door omstandigheden en het lot lijkt het wel alsof zij niet samen kunnen zijn...
"Hmmpf, en ik ben ook nog zo druk met werk en na de laatste keer zal ze me toch wel niet meer zien staan..."
Hij heeft de tekenen gevoeld en de waarschuwingen goed onthouden...
* Herne gaat terug naar de Grote Eik en gaat daar zijn helm en zwaard poetsen. Ondanks dat het een magisch zwaard is, is er niets zo rustgevend als het poetsen en slijpen van een zwaard.
Ze kronkelen alle kanten op, rekken en strekken, Equilan laat het even zo gaan: de stijfheid moet eruit!!
Na een tijdje begint ze ze te sturen en verkent ze het hele bos. Haar adem stokt als ze een heel duidelijke aanwezigheid voelt.. het is Herne_the_Hunter!! Hij is in het bos, of hier heel onlangs geweest. Ze glimlacht, want wat ze voelt is goed.
Haar tentakels verspreiden zich verder en dan opeens is het alsof ze op een koude muur botst. De godin trekt haar metale tentakels weer in en gaat op pad, richting de koude muur die ze heeft gevoeld.
Equilan kijkt nog even achterom, om te zien of Gandalf haar wel volgt maar uiteraard heeft de trouwe draak aangevoelt wat de godin aan het doen is en volgt hij haar waakzaam op de voet.
"Zij is hier geweest!" Herne bedenkt zich geen moment en volgt het spoor en ziet dat het spoor naar de Tempel leidt...
De speer van de zonnegod, het zwaard "Naegling" en een typisch keltisch schild.
"De tijd is gekomen, Moeder sta mij bij..."
Gelukkig, eindelijk verlost van die ketel.
* Marlo gaat richting Faats restaurantje.
Ik moet wat eten.
Pas hier een beetje op, die tempel daar links is niet helemaal te vertrouwen. Ga hier maar rechts, dat is een stukje om, maar dat is wel zo veilig
Oke, dat van die tempel ik heb gemerkt ja.
* Polaris kijkt angstig naar links.
Daar wil ik nooit meer heen.
Oke, stop hier maar. Dit is vlakbij ons kasteel. Buk maar en kijkt voorzichtich vooruit.
Oww, wat is het mooi. Ik denk dat ik jullie wel wil helpen. Dat moet kunnen. Alleen is het verschil in grootte misschien af en toe wat lastig, maar daar vinden wel wat op. Ik zal proberen om mijn intrek te nemen in het theehuis van Dagobert, dan zit ik wat dichter bij jullie.
Oke, mevrouw. U weet waar u ons moet vinden. We zullen morgen een boodschapper sturen naar het theehuis die u op de hoogte houdt. U wordt hartelijk bedankt!
Equilan daarentegen heeft nauwelijks aandacht voor haar trouwe metgezel, verdiept als ze is in wat ze voelt in het bos. Ze heeft in haar hand een leren zakje met daarin een paarsig poeder. Af en toe strooit ze wat op de grond.
Na een tijdje staat de godin stil en tuurt peinzend in de verte, alsof ze dwars door de bomen heen kan kijken.
Gandalf, ik denk dat we die richting op moeten.
