Keizersnee-ervaringen deel 2

Martineke, was wel het Sophia, maar niet die jij bedoelt.
Volgens mij was het idd een verhaal over de darmen waarom wij vloeibaar kregen. Was standaard daar volgens mij. En ik heb gewoon een ruggeprik gehad.

Leah, succes! Zwangerschapsuiker jak.

Even een vraag aan de dames die eerder een keizernsnee-operatie hebben ondergaan:
Voor mij is de operatie nu 6 weken geleden en in de boekje staat dat je dan weer dingen mag gaan tillen. Nu heb ik volgende week pas mijn nacontrole, maar zou wel heel graag met Stella in een draagzak naar buiten willen gaan. Is dit nu mogelijk of moet ik daar nog langer op wachten? Wat zijn jullie ervaringen?
Heb helemaal geen last van de wond, maar iedereen in mijn omgeving waarschuwt me en zegt dat ik rustig aan moet doen. Maar op dit moment heb ik alleen maar last van dufheid en dat komt omdat ik nog niet met Stella naar buiten kan. Woon namelijk 1 hoog en heb me er dus aan gehouden om niet de wagen of haar in draagzak naar beneden te gaan. Met mijn vriend erbij ga ik wel gewoon naar buiten en dit gaat goed.

Draag je haar binnenshuis wel? Het lijkt me dat je zo langzamerhand wel met haar naar buiten kunt. Je moet het wel een beetje opbouwen, niet gelijk uren door de stad slenteren, maar rustig aan beginnen met een wandelingetje naar het park of zo. Ga niet meteen ook nog eens een tas boodschappen sjouwen

ja hoor, binnenhuis draag haar al een paar weken en dat gaat gewoon goed. Wil ook wel eerst thuis een beetje oefenen met de draagzak en zeker niet te ver weg gaan. Moet je ook altijd weer terug Maar ik ben zo benieuwd hoe andere die een keizersnee hebben gehad dat hebben ervaren.

Hier in het ziekenhuis (meppel) krijg je ook eerst vloeibaar dit ivm het op gang helpen van de darmen. Door de ruggeprik worden je darmen ook lam gelegd zo is dat ons toendertijd verteld. Heb dus 5 dagen niet te eten gehad omdat alles wat ik naar binnen werkte (alleen water) er net zo hard weer uit kwam.

Hier krijg je je kindje vast te houden als je nog op de ok ligt, als erg prettig ervaren

Ben geniet en heb dat zelf als zeer prettig ervaren en het er uit laten halen deed ook niet zeer of zo. Ben vandat met allerlei dingen wel eens gehecht en dit was me goed bevallen.

Spuit elf mijn schoonzus haar eerste was een keizersnee en de tweede een gewonen natuurlijke bevalling dus het is mogelijk

quote:

Op dinsdag 11 januari 2005 11:46 schreef AnnieBaby het volgende:
ja hoor, binnenhuis draag haar al een paar weken en dat gaat gewoon goed. Wil ook wel eerst thuis een beetje oefenen met de draagzak en zeker niet te ver weg gaan. Moet je ook altijd weer terug Maar ik ben zo benieuwd hoe andere die een keizersnee hebben gehad dat hebben ervaren.

Mijn ervaring met de draagzak:
Ik heb net even naar de foto's gekeken om te zien wanneer ik voor het eerst buiten liep met de draagzak, het was iets meer dan 4 weken na de keizersnee. Ik weet nog dat het thuis allemaal prima ging, maar een half uurtje buiten was me ineens te veel, en toen was ik blij dat ik niet alleen was en mijn vriend het over kon nemen.

ik lees steeds dat iedereen de eerste dagen vloeibaar eten kreeg, maar ikke niet hoor
Om 23. 59 uur is amber geboren en om een uur of 07.00 uur kreeg ik gewoon boterhammen e.d. als ontbijt. En 's middags gewoon warm
Of zou dat zijn omdat ik onder narcose ben geweest?

Ik ben met 2 en een halve week voor het eerst met draagzak en baby ( ) naar buiten gegaan. En ook nog echt de stad in! Zweet stond overal daarna, maar vond het wel léuk!!!
Gewoon doen wat je wil!

[ Bericht 15% gewijzigd door Sugar op 12-01-2005 08:55:11 ]

Ik ga zo naar buiten toe (het is zulk mooi weer), maar dan wel met de kinderwagen.
De draagzak ga ik dit weekend gebruiken, maar dan inderdaad met mijn vriend erbij. Moet het dan niet gaan, dan kan hij het overnemen.
Met de wagen heb ik al zo vaak gelopen, dat moet lukken. Moet ik 'm alleen nog naar beneden tillen...

Ben daarnet naar buiten geweest en het was super. Stella heeft de hele weg liggen slapen en ik heb heel veel kleertjes voor haar gekocht bij de Hema.
Was wel goed dat je me had gewaarschuwd voor het zweten, Sugar! Want het gutste werkelijk van me af. Maar ik vind het zo leuk. Iedereen is ook zo vriendelijk als je met zo'n wagen loopt!

Ik had vaak dat ik toch al snel te ver ging, en dan moest ik nog terug....
En dat zweten, ik weet niet of dat aan de KS ligt, of gewoon aan het ontzwangeren, ik herken het wel!
Ik ga de info over het eten eens grondig doorspreken met de gyn

Ja Leah, doe dat eens en leg het ons dan vervolgens ons goed uit.

IK denk dat het gewoon aan het ziekenhuis ligt, Dutch .
En in mijn geval aan de "ik-doe-ook-belangrijk-werk-hoor" voedingsassistente .

Een verpleegkundige kreeg op dag 3 medelijden met me, en toen kreeg ik 2 beschuiten en een kopje bouillon. Joechei.

Echt waar?
Wij zaten trouwens op dag 3 alweer te bunkeren hoor.
Dag van bevalling: soep, yoghurt, vla of vlaflip en heeeeeel veel ranja.
Dag erna: soep, brinta, nog meer toetjes en nog steeds heeeeeel veel ranja. Dacht ik hoor, ik weet het allemaal niet zo goed meer.
Dag 3: de heeeeeeele menukaart.

Ik zweet me ook de tandjes hoor en ook geen KS gehad.

Volgens mij hoort dat inderdaad gewoon bij ontzwangeren, dat hadden ze in het ziekenhuis gezegd. Maar ik was blij dat Sugar het nog even zei, anders had ik vast gedacht wat me nou weer overkwam. Duurt het dan echt 9 maanden nog, dat zweten? Toch hoop ik de volgende keer wel iets meer ontspannen te gaan wandelen.

Nee, joh. Ik zweet allang niet meer zo! Dat was echt de eerste 6 weken, denk ik. Zoiets!

Bij mij toch wel wat langer, een maand of 3, als ik het me goed herinner...
Overigens heb ik het nu ook constant bloedheet, Hub waait zowat de slaapkamer uit 's nachts omdat van mij alle ramen open moeten

quote:

Op dinsdag 11 januari 2005 13:43 schreef Rottdog het volgende:
Hier in het ziekenhuis (meppel) krijg je ook eerst vloeibaar dit ivm het op gang helpen van de darmen. Door de ruggeprik worden je darmen ook lam gelegd zo is dat ons toendertijd verteld.

Is dat zo? Bij Lara ben ik bevallen met ruggeprik, die er om half 11 ofzo inging en om 17 uur pas er weer uit. Dat is dus 6,5 uur. Maar mij is daar niets over gezegd, en ik mocht ook gewoon eten. Tijdens en na de ruggeprik. Ik weet wel dat er verschil is tussen beide ruggeprikken maar ook in de bij / nawerkingen?

*schop*
Mijn tweede ks is nu een week of 5 geleden, en ik heb ineens weer behoorlijk last van mijn buik en het litteken trekt. Nou kan het heel goed zijn dat ik wat teveel doe, ik ontkom er soms niet aan om Freek te tillen, al beperk ik dat zoveel mogelijk. Maar hij moet wel in en uit de auto, en de baby kan ik natuurlijk ook niet thuislaten, dus loop ik ook nog te slepen met de maxicosi.

Herkenbaar voor iemand?

Kun je Freek nog niet zelf in zijn autostoeltje laten klimmen, Leah? Zodra dat hier lukte ben ik gestopt met tillen, met een 'kontje' kwam hij op een gegeven moment zelf wel in zijn stoel.

nee niet herkenbaar voor mij maar ik heb dan ook geen ander kindje hier heeft vriendlief bijna alles getild de eerste 6 weken, ik maar af en toe eens om te oefenen zeg maar bij mij is de ks nu 7 weken geleden, en ik voel niks meer sinds 3 weken

quote:

Op donderdag 24 februari 2005 20:58 schreef Rewimo het volgende:
Kun je Freek nog niet zelf in zijn autostoeltje laten klimmen, Leah? Zodra dat hier lukte ben ik gestopt met tillen, met een 'kontje' kwam hij op een gegeven moment zelf wel in zijn stoel.

Freek is twee , en zijn standaard antwoord is "nee", of "wil niet". Dus niet zelf in de auto, niet zelf de trap op om naar bed te gaan, niet zelf aan tafel gaan zitten... Hij heeft dondersgoed door dat ik dat tillen probeer te vermijden.

Ik vind het heel herkenbaar Leah. Ik had wel hulp voor het tillen van Eva maar toch... Even knuffelen als ze gevallen is, of snel ergens vanaf tillen omdat ze gevaarlijk boven op de eettafel zit en voor je het weet zit je 's avonds weer met een gevoel alsof er iemand keihard in je buik heeft geschopt.
Het duurde bij mij ook best een tijd voordat dat over was. Zelfs een maand of 2-3 erna had ik bij sommige bewegingen nog het gevoel of de hechtingen eruit zouden schieten.

Ook herkenbaar, Leah. Ik merkte het direct als ik wat teveel had gedaan en dat doe je ongemerkt zo snel met een ouder kind erbij. Maar ik heb niet het idee dat het echt heel veel kwaad heeft gedaan. Het was meer een duidelijke waarschuwing dat ik wat te veel deed en meestal nam ik daarna ook wel weer gas terug.

Oh gelukkig! Ik probeer nu ook wel weer wat gas terug te nemen, maar ben blij dat jullie het herkennen, en dat ik er idd niet teveel schade van oploop.
Hub neemt morgen vrij, ik hou me maar weer even koest .

quote:

Op donderdag 24 februari 2005 21:17 schreef Leah het volgende:
Freek is twee , en zijn standaard antwoord is "nee", of "wil niet". Dus niet zelf in de auto, niet zelf de trap op om naar bed te gaan, niet zelf aan tafel gaan zitten... Hij heeft dondersgoed door dat ik dat tillen probeer te vermijden.

Al geprobeerd met: jij kunt vast niet zelf in je stoeltje klimmen, daar ben je zeker nog te klein voor?

Ja hoor, dat beaamt ie ook vrolijk... 'ikke baby Freek, hè?'

Fijn hè, kinderen

Heerlijk
_{Even zonder gekheid, ik heb ze niet bepaald kado gekregen, maar jee, wat voel ik me rijk! Ook met dwarse peuterpuber}

't Is het mooiste wat je kan overkomen

_{ben nog steeds erg nieuwsgierig naar 'merk' en naam van babylief... Ik weet waarom je het niet vertelt, maar toch}

Mijn keizersnee is nu bijna 3 weken geleden. Het was een onverwachte keizersnee, de ontsluiting vorderde niet en na 16 uur pittige weeen werd besloten dat het genoeg was zo. Voor mij kwam de beslissing als een opluchting: geen pijn meer. De beslissing werd om kwart voor 1 's nachts genomen en om half 2 mocht ik eindelijk naar de OK. Ze hadden me wee opwekkers gegeven en daarna wee remmers, maar die hielpen helaas niet, zodat ik nog 3 kwartier hevige weeen op moest vangen waarvan ik wist dat die niet meer nodig waren.
De ruggenprik was echt een verlossing voor mij op dat moment, en ik werd er ook een beetje high van. Ik had direct de hoogste praatjes. De prik zelf deed geen pijn. Eerst prikte de anaesthesist met zijn nagel waar de prik moest komen, dat deed eigenlijk nog het meeste pijn. Allebei mijn armen lagen vast, 1 arm met de bloeddruk meter, de andere arm met iets anders, maar wat dat was, dat ben ik vergeten (ook al heb ik het wel gevraagd toen). Op het moment dat ze de eerste snee zette, mocht mijn man gelukkig binnenkomen. Toen onze zoon bij me gelegd werd, hebben ze ook 1 arm van mij losgemaakt, zodat ik hem nog even aan kon raken.
Van te voren hadden we al besloten dat mocht het tot een keizersnee komen (ons kindje lag tot 38 werken in een stuit en is in die week gedraaid, maar als dat niet zou lukken, dan zou het ziekenhuis licht aansturen op een keizersnee) dat mijn man dan mee zou gaan met de kleine. Ik vond het niet erg om alleen te liggen. Mijn man is met onze zoon terug naar de verloskamer gegaan, en met mij zijn ze nog bijna een uur bezig geweest om me dicht te maken. Ik vond het wel gezellig eigenlijk, zo kon ik mooi vragen waar al die piepjes en slangetjes voor waren. Daarna werd ik direct naar de verloskamer gebracht. Onze zoon lag in de couveuse, helemaal naakt, op een luier na. Hij werd direct uit de couveuse gehaald en bij mij neergelegd. Wat was ik blij, zo kon ik hem helemaal bewonderen.
Op het moment dat de gyneacoloog onze kleine man eruit haalde, zei hij: het is een flinke jongen, en als ik het hoofdje zo zie, dan betwijfel ik of hij vaginaal geboren had kunnen worden, ook al had je volledige ontsluiting gehad. Op dat moment was het ook echt goed voor mij, ik had niet het idee dat ik gefaald had, ook omdat de gyneacoloog bleef zeggen: vergeet niet, we hebben geen andere keus, je hebt gedaan wat je kon.

Nu gaat de borstvoeding niet zo goed, en nu merk ik wel dat ik het emotioneel moeilijk heb met de keizersnede. Omdat, nu de BV niet goed gaat, ik het idee heb dat mijn lichaam nu voor de 2e keer faalt.

De keizersnede zelf had ik geen problemen mee, op dat moment had ik er echt vrede mee. Maar nu merk ik dat ik het er moeilijker mee heb, toch zoiets van: waarom heeft mijn lichaam niet gedaan wat het moest doen?

Van de wond zelf heb ik helemaal geen last gehad, wel van mijn rug. Dat gaat wel weer elke dag een stukje beter. Ik heb 3 dagen in het ziekenhuis gelegen. Na 1 dag hebben ze de katheter (?) en het infuus eruit gehaald en mocht ik zelf douchen. Ze hebben me naar huis gestuurd voordat ik ontlasting heb gehad, dit schijnt niet de normale procedure te zijn, maar ik vond het allang best natuurlijk.

Ik vergeet weleens dat ik toch een zware buikoperatie heb gehad. Dan loop ik toch te sjouwen met wasmanden en dergelijke. De dag daarop moet ik daarvoor wel boeten, en kan ik weer een stuk minder. Al met al is de keizersnede me meegevallen. Ik dacht altijd dat ik bang zou zijn voor operaties, maar het is me echt meegevallen. Ik zou zelf niet kiezen voor een keizersnee, want de nadelen zijn toch wel groot. Zoals het feit dat ik onze zoon pas na een week in bad heb kunnen doen.

Goed, dit was mijn verhaal. Langer dan ik gepland had. Kortom: het is me meegevallen, maar emotioneel toch wel een klap geweest.

Nu ik dit topic zie, schiet me opeens weer te binnen wat ik al een tijdje hier wilde gaan vragen.

Leah, jij had het erover dat je een 2e geplande keizersnede kreeg, omdat ze het litteken niet vertrouwden. Hoe kom je daarachter? Voel je dat? En kan je er al achter komen voordat je zwanger bent, of merkte je het pas tijdens de 2e zwangerschap? Kortom, ik wil er alles over weten!

Ik heb twee miskramen gehad, en daardoor kwamen ze er bij een echo achter dat het litteken er erg raar uitzag. Ik heb daar niets van gevoeld, niet voor, en niet tijdens de zwangerschap. Het litteken zag er van de buitenkant ook keurig uit trouwens, je moest echt twee keer kijken om uberhaupt te zien dat er een litteken zat .

Omdat de bevalling vroeger begon als in de planning stond, heb ik dus wel weeen gehad (niet veel) en is besloten de baby meteen te halen ivm de druk op het litteken . In de OK bleek dat het al aan het scheuren was .

Het schijnt eigenlijk vrijwel nooit voor te komen, maar als je het litteken niet vertrouwd zou ik het zeker even aangeven.

Knofje, mooi verhaal. Toch nog maar even rustig aan doen, hoor. Het is nog maar 3 weken geleden per slot van rekening. Wat gek dat jij al naar huis mocht voordat je darmen weer op gang waren. Ik weet nog goed dat ik na mijn eerste keizersnede bijna een hele fles laxeermiddel heb gedronken, omdat die ontlasting maar niet kwam en ik zo graag naar huis wilde.

LadyS, ik heb geen antwoord op je vragen. Bij mij wilden ze alleen niet meer proberen om Job nog te draaien vanwege het litteken van de keizersnede. Dan zou het draaien een risico kunnen betekenen.

Leah, Livelink, bedankt
Ik voel het litteken dus nog wel. Niet van buiten (ziet er ook mooi uit) Maar wel van binnen zeg maar. Van de week had ik behoorlijk last van mijn darmen, en ik zou toch zweren dat ik het behoorlijk op de plek van het litteken voelde. Misschien is het niks, maar toch. Ook voel ik hem soms "out of the blue" En vaak op dezelfde plek. Dus vandaar dat ik besloten heb om het allemaal meteen te laten checken. Want 10 keer liever een geplande keizersnede dan dat ik weer onder narcose moet En daarom was ik ook nieuwsgierig naar je verhaal

quote:

Op vrijdag 13 mei 2005 21:07 schreef livelink het volgende:
Wat gek dat jij al naar huis mocht voordat je darmen weer op gang waren. Ik weet nog goed dat ik na mijn eerste keizersnede bijna een hele fles laxeermiddel heb gedronken, omdat die ontlasting maar niet kwam en ik zo graag naar huis wilde.

Livelink, het is inderdaad niet de normale procedure, normaal mag je pas na 5 dagen naar huis. Bij mij was de ruggenprik er op de dag van de operatie al uitgevallen, waardoor ze gelijk de katheter en het infuus eruit hebben getrokken. Daardoor liep ik dus 1 dag voor op de rest. Verder was het ziekenhuis in de veronderstelling dat als ik toen naar huis ging, ik nog 3 dagen kraamhulp zou krijgen. Zou ik later naar huis gaan, dan was dat nog maar 1 dag. Dit klopte achteraf ook niet, ik heb gelukkig gewoon nog 5 dagen kraamhulp gehad, zodat het totaal op 8 dagen kwam. Waarom ik naar huis mocht voordat ik ontlasting had gehad, weet ik ook niet. Toendertijd wist ik ook niet eens dat je normaal pas naar huis mag als je naar de wc bent geweest. Maar nogmaals: ik vond het toen allang best natuurlijk!

Nou, ik kan me voorstellen dat je het allang best vond. In het ziekenhuis liggen is ook niet alles. Ik was ook heel blij toen ik thuis was.

LadyS, ik zou het dan zeker even na laten kijken. Overigens kan dat pas als je zwanger bent, want het is eigenlijk pas goed te zien als je baarmoeder "gevuld" is zeg maar.
Het zooitje was bij mij trouwens zo verkleefd dat ze het niet verstandig vonden om nog een keer zwanger te worden (niet dat ik dat van plan was ).

Ik vond het bij Freek al een crime in het ziekenhuis, maar bij de tweede nog 10 keer erger... Blijkbaar was er eea aan de hand in het team ofzo, maar niemand had tijd, en alle dames verpleegkundigen hadden haast en/of een humeur om op te schieten. Ik ben op dag 4 naar huis gegaan. De gyn had het liever niet omdat ik in het zh beter kon uitrusten .
Ik vond dat ik in mijn eigen bedje, met kraamhulp toch echt een stuk beter af was...

Gelukkig waren de meeste verpleegsters heel lief, met uitzondering van 1 draak van de nachtdienst. Maar alleen het feit dat mijn man elke keer alleen naar huis moest, was voor mij genoeg reden om weer in tranen uit te barsten. Ik vond het heerlijk om weer naast hem te kunnen liggen toen ik eenmaal thuis was. Daar had ik toch de meeste moeite mee, dat je 's nachts zo heel alleen met je kindje was. Ik miste mijn man verschrikkelijk en wilde niet eens nadenken over hoe hij zich gevoeld moest hebben. Hadden jullie dat ook?

Ja!
Is ook niet zo gek, je hebt net samen 1 van de meest ingrijpende momenten in een mensenleven meegemaakt. Daar wilde ik over napraten, en dat lukt niet zo best tussen de verpleging en kraamvisite .

waar ik ook geen moment bij heb stielgestaan, is hoe het voor hem geweest moet zijn, dat wachten tot ik ook weer op de verloskamer kwam. Hij heeft ruim een uur moeten wachten, en tegen de tijd dat ik eraan kwam, had hij al de ergste dingen in zijn hoofd gehaald. Heel stom van mij dat ik daar geen moment bij stil heb gestaan. Wat was het heerlijk dat we thuis alles nog eens door konden nemen.

*schopje*

Ik heb dit topic met veel interesse gelezen.

Het is nu bijna 8 maanden geleden, maar ik heb soms nog zoveel pijn in het littekengebied. Alsof het gisteren gebeurd is lijkt het wel. Niet eens altijd als ik erg druk ben geweest, maar ook gewoon soms 'zomaar'. Is dat herkenbaar voor anderen?

En dan heb ik nog wat anders.. ik schaam me bijna om er over te beginnen

Ik heb nog steeds heel veel moeite met het feit dat het een (spoed)keizersnee geworden is (of is het misschien juist het feit dat het spoed was dat me parten speelt?). Na bijna 8 maanden kan ik er soms nog zomaar over janken.

Destijds heb ik er niet direct bij stil gestaan (ik was allang blij dat ze er goed en wel uit was, het leek allemaal maar kantje boord), maar het feit dat ik voor mijn gevoel de bevalling niet echt heb afgemaakt (ik had prima weeën, ik zat er helemaal in), het feit dat ik haar niet gewoon op mijn buik kon nemen na de geboorte, en wat ik hier ook lees: die rotweek in het ziekenhuis, haar niet zelf uit de wieg kunnen tillen als ze huilde, wachten op de verpleegkundige tot ze me kon helpen met aanleggen (en wel na 3 uur pas en geen seconde eerder) . Maar ook de plotsheid ervan, er was niets wat er op wees dat het wel eens met een ks zou kunnen aflopen.

Ik heb soms het bevreemdende gevoel dat ik niet eens bevallen ben of zo, dat ze net als mr. bean ter aarde is gestort.

Een gesprek na 6 weken leverde me destijds niets op, toen is het langzaam wat weggeebt en nu komt het weer in alle hevigheid naar boven.

Eigenlijk een luxeprobleem, want ik heb toch een mooi en gezond kind En dan stop ik het maar weer weg.

Nebelung ook ik herken het wel dat faal gevoel.
Bij mij was het niet spoed spoed maar toch geplande spoed , en achteraf maar goed anders was het toch spoed spoed geworden.
heel veel malken spoed maar allez
Ik heb wel wee-en gehad en mijn vliezen zijn uit zichzelf gebroken 3 minuten voor de zkh rit
dat heeft mij een beetje het natuurlijke gevoel gegeven.
Maar het is gewoon kloten dat je je meisje 1 m inuut ziet en je niets kunt doen als maar wachten en wachten.
Ik heb vanaf dag 2 de kleine wel zelf gepakt, eigenwijs en had het geluk dat ik haar dus echt 24/7 bij me had.
Het beste helpt praten en je gevoel uiten en als je huilt is dat ook een manier van.

En over dat stekende gevoel, voelt het alsof je litteken scheurt? zo ja dan herken ik het gevoel heb ik wekelijks, bijna dagelijks, alsof je door de grond zakt van de pijn voor een seconde of 5 ..
Wat het is weet ik niet..

Bedankt voor jullie reacties !

evenstar, het is een ja.. scheurende pijn, dat dekt de lading wel. Of alsof er een mes insteekt.

Ik las hier of in het vorige deel iemand (weet niet meer wie) die zei dat de eerste laag horizontaal werd gesneden en de andere lagen verticaal en dat dat voor haar veel pijn verklaarde. Dat verklaart voor mij ook een hoop!

Ik heb niet zoveel vriendinnen met wie ik dit bespreken kan, die dit ook snappen. Ik zit in een leeftijdsgroep (40) waarin al mijn vriendinnen of geen kinderen hebben of al jaren terug (10 tot 20 jaar geleden) een kind hebben gekregen en dan ook allemaal op de natuurlijke manier.

Ik heb ook nog nooit mijn bevallingsverhaal opgeschreven, misschien zou ik dat eens moeten doen, ik weet niet?

Ik geloof dat ik dat niet op mijn borst krijgen nog wel 1 van de verdrietigste dingen vind. Wel 24 uur weeën gehad, alles zelf gedaan en toch zo'n gevoel van ... ja falen is wellicht niet het beste woord (ik ben toch wel trots op mezelf hoe ik het eerste lange stuk heb gedaan) .. 'het niet zelf af kunnen maken' is wellicht beter.

Ik heb dit en voorgaand topic uitgebreid gelezen en herken erg veel. Dat geeft de burger weer moed!

Weet je, je leeft heel erg toe naar dat moment waarop je je kind op je borst krijgt, dat had ik tenminste wel in de zwangerschap van Freek. Ik stelde me dan ook zo voor dat mijn moeder binnenkwam en dat ik (moe maar voldaan ) mijn kind op mijn arm had om aan haar te laten zien.

In plaats daar van lag mijn kind doodziek in de couveuse, en ik doodziek op een andere afdeling.

Ik heb ook echt de eerste KS pas verwerkt met de tweede KS. En nog, als ik mensen spreek die moeite hebben met het feit dat ze een KS gehad hebben kan ik het me weer zo goed voorstellen...

Inmiddels ben ik wel zover dat ik er vrede mee heb, mijn beide kinderen hadden een natuurlijke geboorte niet overleefd, dus ik ben blij dat het zo gegaan is, achteraf.
Maar ik kan nog best een beetje verdriet hebben dat ik tot twee keer toe kennis heb moeten maken met mijn kind terwijl het in een couveuse lag, en al veel mensen ze vast gehouden hadden, terwijl ik er niet bij was.

Wat wel weer heeeel gaaf was, toen Freek geboren werd, haalde de OK ass die erbij was haar wijsvinger over zijn been, en wreef mij dat huidsmeer onder mijn neus. "Zo weet je precies hoe je kindje ruikt" zei ze, "Het lekkerste luchtje ter wereld".
Achteraf denk ik dat ze ws zelf nog niet te lang daarvoor bevallen was, want wie denkt daar nou aan?
En littekenpijn, zoals je hebt gelezen had ik er ook lang last van (en ik ken meerdere KS moeders die daar last van hebben), en nog, na 1,5 jaar trekt het litteken als ik ongesteld moet worden.

Weet je Nebelung, wij hebben er echt naartoe kunnen leven. Het was vanaf week 26 al duidelijk dat Léon in een stuit lag. (is serieus waar, gedraaid in het vliegtuig op weg naar Tenerife )
Dus vanaf toen ben ik me in gaan lezen en verdiepen. Onze ks was dus geplanned en dus heel anders dan jouw ervaring. Hierdoor konden we aan het idee wennen en kan ik me echt voorbereiden op het feit dat ik mijn kindje niet direct vast kan houden, maar maar eventjes te zien kreeg. Dan voel je je heel anders. (niet dat ik daardoor minder ongeduldig was, maar ik had me erin berust)

Het feit dat jij het gevoel hebt dat je iets mist, had ik dus gelukkig niet. Maar ik wil je dit nog wel even meegeven: Je hebt je kindje 9 maanden lang verzorgd in je buik en de bevalling is 'slechts' een onderdeel van jullie leven samen. Dus laat dat je niet teveel in de weg zitten. Hoe het kindje eruit komt maakt niet uit, het blijft een verdomde mooie prestatie. Daar mag je echt trots op zijn.