[Deel 516] - De Tarzan van de bejaardensex

quote:

Op woensdag 29 december 2004 22:18 schreef RichardQuest het volgende:
Verhagen. Keihard aanpakken, dit soort uitwassen van het CDA.

quote:

Hoogleraar: verbod van moslimgeschriften 'idioot'

LEIDEN, 23 april. Een storm in een glas water. Zo karakteriseert prof.dr. J.J. Witkam, hoofd van de afdeling oosterse handschriften en gedrukten van de universiteitsbibliotheek Leiden, de commotie die is ontstaan over de verkoop van geschriften in de Amsterdamse El Tawheed-moskee.
Daarin wordt opgeroepen tot het doden van homoseksuelen. ,,Zulke boekjes had je tien jaar geleden ook tegen kunnen komen. Het is een genre waarvan er in het Arabisch duizenden bestaan. Ze zijn gebaseerd op geboden in de koran en de traditie. Verbieden zou idioot zijn.''

Tot de gewraakte publicaties behoort De weg van de moslim van de Algerijn Abu Bakr Djaber El Djezeiri, een boek uit 1964. De driedelige Nederlandse vertaling van Jeanette Ploeger verscheen in de periode 1998-2000 bij de Leidse uitgeverij Project Dien. Deze week deed het boek in politiek Den Haag veel stof opwaaien. Vooral de oproep in deel 3 om plegers van sodomie van een hoog punt met het hoofd omlaag naar beneden te gooien, met steniging toe, zette kwaad bloed. Kamerleden bepleitten strafrechtelijke vervolging van het bestuur van El Tawheed wegens het zaaien van haat.
,,Dat van dat omlaag gooien en stenigen is ontleend aan Ibn Abbas, een tijdgenoot van de profeet Mohammed', zegt Witkam. 'Die staat aan de bron van veel berichten uit de tijd van de Profeet. Dit soort uitspraken moet je natuurlijk niet bagatelliseren. Zodra moslimgroeperingen zulke opvattingen in hun vaandel voeren, of wanneer teksten van die strekking op school geleerd worden, moet je als overheid ingrijpen.' Het punt is volgens Witkam dat vanuit moslimoogpunt tegen die opvattingen weinig valt in te brengen.

'De weg van de moslim' biedt vanuit de islamitische wet richtlijnen voor het dagelijks leven. Tot in de kleinste details wordt verteld hoe moslims zich dienen te gedragen.
Professor Witkam, verbonden aan de universiteit van Leiden, zegt over de geschriften in de Amsterdamse El Tawheed-moskee: 'Het is pure plichtenleer. Er zitten nogal wat voorschriften bij die wij als overijverig en weeïg superreligieus handelen zouden bestempelen.' Die leggen de niet-islamitische mede-Nederlander geen strobreed in de weg. Medelijden tonen, aldus het boek, is een deugd: het zet aan tot genade en goedheid, het vergeven van beledigingen, het bijstaan van zwakken en het kleden van behoeftigen.

Maar tot diezelfde wet behoren ook de zogeheten 'bepaalde straffen' voor vergrijpen als ontucht, valse beschuldiging van ontucht, wijn drinken en diefstal. Die straffen zijn ontleend aan de koran en dat is het letterlijke woord Gods waaraan door Islamieten niet te tornen valt. Op het drinken van alcohol staan 80 zweepslagen op de rug, waarbij de vrouw een kledingstuk mag dragen (maar dat mag niet te dik zijn).

Witkam: 'Homoseksualiteit wordt in de islamitische wet gelijk gesteld met ontucht en je zult geen oprecht moslim vinden die zich van de plicht tot het doden van homoseksuelen zal distantiëren: dan zou hij tegen Allah ingaan. Die 'bepaalde straffen' horen er echt bij. Daarmee hebben moslims zich in de hoek geredeneerd: vrijheid om creatief met je heilige boek om te gaan ontbreekt totaal.'

Wat niet vergeten moet worden ook al staat dat niet expliciet in De weg van de moslim is dat dergelijke voorschriften alleen geldig zijn in geval van een regime dat de islamitische wet van kracht heeft verklaard. Witkam: 'In vrijwel geen land is dat het geval, zelfs niet in het zeer fundamentalistische Saoedi Arabië hoewel de islamitische 'bepaalde straffen' daar wel degelijk worden toegepast. Overigens, de islamitische wet schrijft ook voor dat moslims niet in een niet-islamitisch land moeten gaan wonen en die regel wordt ook breed ontdoken.'

Veel islamitische regels zijn in de loop van de tijd geëvolueerd door discussies tussen geleerden of als gevolg van de invloed van lokaal gewoonterecht. Witkam: 'Wanneer islamitische regels niet opvolgbaar zijn zal een moslim liever zondigen dan de Islam ten pricipale ter discussie stellen. Voor zonde is vergeving mogelijk, op apostasie staat, zoals bekend, de doodstraf. Maar wat in de Koran staat, is heilig.'

Witkam en zijn medewerkers verzamelen islamitische publicaties voor de Leidse universiteitsbibliotheek. Het meeste in Nederland verkrijgbare materiaal koopt hij in winkeltjes waar van alles verkocht wordt, van koperen lampjes tot liedjes die je zingt op bedevaart naar Mekka. Bij moskeeën zijn dat soort zaken in stalletjes te koop, vooral op vrijdag. Witkam: 'Boekjes hoe je moet bidden zijn er verkrijgbaar, getuigenissen van moslims die het licht hebben gezien, en ook het genre De weg van de moslim. Je moet dan niet denken aan een strak geplande distributie, het gaat in de regel om materiaal dat in eigen beheer is gemaakt en dat via toevallige persoonlijke contacten wordt verspreid. Een grote organisatie zit er niet achter.'

De afgelopen tien jaar heeft Witkam het aanbod zien veranderen. Was er vroeger vooral materiaal in het Arabisch, en wat Franse en Engelse import, de laatste tijd neemt het aantal originele Nederlandse publicaties steeds meer toe. ,,Die handelen bijvoorbeeld over innerlijke beleving en verhalen over mystieke ervaringen.'' Preken van imams zijn vrijwel alleen in het Arabisch te koop. En dan zijn er nu dus ook Nederlandstalige publicaties die de moslim voorschrijven hoe te leven. Witkam:,,Verbieden is in feite onhaalbaar: die boekjes baseren zich op de koran en dan zou je die ook moeten verbieden. Dat zie ik de Nederlandse overheid zo gauw niet doen.''

quote:

Het gesproken woord geldt.

De mededeling gisteren rond negenen dat Theo van Gogh was doodgeschoten werkte bij mij in eerste instantie als een zware verdoving. Een onvergeeflijke daad die ons allen beroofd heeft van een luidruchtig en eigenzinnig kunstenaar die in Amsterdam een podium heeft gevonden om te werken aan zijn idealen: een ongedeelde stad waar iedereen zichzelf kan zijn. Immers, Amsterdam is groot geworden door het verschil tussen mensen niet als een bedreiging te zien, maar als een bron van inspiratie.

Amsterdam, die stad, treurt. En terecht. Amsterdam heeft zich gisteravond op waardige wijze uitgesproken tégen deze gruwelijke daad en vóór verdraagzaamheid. Amsterdam is een stad die het niet kan aanvaarden dat kritische geesten door geweld de mond wordt gesnoerd. Amsterdam is ook de stad die zich niet gek laat maken. De manifestatie gisteravond op de Dam is daar het bewijs van.

Onze gezamenlijke zorg is nu: hoe verder na deze dramatische gebeurtenis?

Om te beginnen moet het recht zijn beloop hebben. Ik twijfel er dan ook niet aan dat het recht uiteindelijk zal zegevieren.

In de tweede plaats rust op de schouders van ons allen de zware taak om kalmte en rust te bewaren. Beide zijn nodig om na te denken over onze gezamenlijke toekomst.

Ik ben groot voorstander van een krachtige, diverse stad waar voor iedereen een plaats is. Maar een diverse stad kan alleen gedijen als we ook overeenstemming hebben over wezenlijke kernwaarden die voor ons allen gelden. Voor mensen die deze gezamenlijke kernwaarden niet delen, is er geen plaats in een open samenleving als de Nederlandse. De vrijheid van religie, de vrijheid van meningsuiting en het anti-discriminatiebeginsel zijn de belangrijkste onderdelen daarvan. Een ieder die deze waarden niet deelt, doet er verstandig aan zijn conclusies te trekken en te vertrekken.

Het kan niet zo zijn dat iemand van ons allen eist dat we zijn opvattingen respecteren en tegelijkertijd niet bereid is de opvattingen van anderen te respecteren. Tolerantie eisen is alleen aan de orde als mensen zich tolerant opstellen. Het is wederzijds.

Er is angst in de stad onder velen. Angst onder de autochtonen die zich via de mail bij mij melden. Angst dat er misschien nog meer te gebeuren staat. Er is ook angst onder de Marokkanen omdat de verdachte van Marokkaanse oorsprong is. Zij zijn bang dat de samenleving zich tegen hen zal keren. Beide zijn reële angsten die we met veel aandacht voor elkaar moeten bestrijden.

Maar de rechtsstaat vraagt van de bestuurders ook alles uit de kast te halen om fanatici zo vroeg mogelijk op te sporen en de kop in te drukken. In Utrecht hebben we gezien dat opsporen soms ongewenste neveneffecten kan hebben. De dood van Theo van Gogh laat zien dat we er niet tijdig bij zijn geweest. Een duivelsdilemma voor de mensen die het moeten doen. Politie en justitie kunnen het niet alleen. Ze hebben onze hulp nodig. Ik zal het toejuichen als in dit soort situaties mensen, die het vermoeden hebben dat iemand een grens dreigt over te gaan, de autoriteiten informeren. Wat zwaar is moet het zwaarst wegen. Het belang van stabiliteit en veiligheid voor alle Amsterdammers, moet zwaarder wegen dan het groepsgevoel.

Op de Marokkaanse gemeenschap rust de buitengewoon zware taak om mee te werken aan het produceren van “tegengif”. Een vaccin tegen het gif dat onverdraagzaamheid en intolerantie heet. Deze taak rust op de schouders van ouders, opvoeders, leiders binnen de groepen, geloofsgemeenschappen en vele anderen. Die taak is te zwaar om door deze gemeenschap alleen gedragen te worden. Steun van de gehele samenleving, zoals het onderwijs, is noodzakelijk om deze opdracht te kunnen vervullen. Het maken van tegengif begint al thuis. Door de kinderen van jongs af aan een opvoeding mee te geven die hen in staat stelt met woorden, dragers van andere meningen tegemoet te treden. Geweld lost niets op.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 00:28 schreef DrWolffenstein het volgende:
Morgen is de jaarwisseling. Ik ben benieuwd welk café er nu weer door de vlammen verteerd wordt.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 00:57 schreef sjun het volgende:

[..]

Ik ben meer benieuwd naar de voorspelbaarheid van de politiek gekleurde oudejaarsconference-anekdotes van Lebbis en Janssen.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 00:19 schreef sjun het volgende:

[..]

U vergeet de maatschappelijke uitwassen vanuit El Tawheed.

Gelukkig zijn daar nog wel wat voorbeelden van vindbaar als je wat verder kijkt dan je neus lang is.


Ter bezinning dan toch ook nog het navolgende stuk:
[..]

Bron Een interview met prof.dr. J.J. Witkam, hoofd van de afdeling oosterse handschriften en gedrukten van de universiteitsbibliotheek Leiden in NRC Handelsblad, 23 april 2004

en deze, de gesproken toespraak van Ahmed Aboutaleb in de Alkabir Moskee (=de grote moskee) te Amsterdam op Woensdag 3 november 2004.
[..]

Voor degenen die zelf willen praten:
Stichting. El - Tawheed ,
Jan Hanzenstraat 114
1053SV Amsterdam-centrum
http://www.eltawheed.nl/

quote:

Op donderdag 30 december 2004 01:22 schreef Gneis het volgende:

[..]

Ze zjin ngoal grsfetueerrd oevr Vderonk mrek ik Na jeran van papepn en nahtoduen wordt er eineiljdk eens flink gnseeedn in het aserostaiesnbkleezd Ik dnek dat dit tdijens het orpetedn van de ADHD peitatenjs dit niet ogeopnmerkt vooribj zal gaan

quote:

Op donderdag 30 december 2004 01:22 schreef Drugshond het volgende:
[afbeelding]
Nieuwe waterattractie in ZO-Azie jaagt Japanse bezoekers de stuipen op het lijf.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 01:56 schreef DrWolffenstein het volgende:
Die foto is niet van de ramp in Azië. Tenminste niet van de laatste. [afbeelding]

quote:

Op donderdag 30 december 2004 01:22 schreef DrWolffenstein het volgende:

[..]

Ze zijn nogal gefrustreerd over Verdonk merk ik. Na jaren van pappen en nathouden wordt er eindelijk eens flink gesneden in het asielzoekersbestand. Ik denk dat dit tijdens het optreden van de ADHD patientjes dit niet onopgemerkt voorbij zal gaan.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 09:39 schreef Johan_de_With het volgende:
Opeens mis ik Dagonet.

quote:

Concurrentie China dwingt Turkse textielfabrieken tot 'kwaliteit'

Van bulktextiel naar middensegment

Turkije exporteert voor miljarden aan kleding naar Europa. Maar op 1 januari vervallen importbeperkingen en dreigt zware concurrentie uit China.


ISTANBUL/KONYA, 29 DEC. Of hij over China praat? ,,Natuurlijk'', zegt Ismet Seker, die in Istanbul bij textielfabriek Meteks werkt. ,,Tijdens het werk moeten we stil zijn, maar in de pauze is het gespreksonderwerp nummer een.'' Turkije was lange tijd een textieltijger, maar als per 1 januari de importbeperkingen op Chinees textiel worden opgeheven, kan het allemaal wel eens anders worden, weet Seker. Turkije moet dan zelf het hoofd bieden aan een nieuwe tijger uit het Verre Oosten.

Het naaiatelier van zijn zuster, waar hij in de avonduren werkte, lijkt al in de gevarenzone te verkeren. Het maakte spullen voor een Turks bedrijf dat die dan weer doorstuurde naar Noorwegen. ,,Maar de orders worden alsmaar minder'', zegt Seker. ,,Mijn zus krijgt de kosten er eigenlijk al niet meer uit.'' De zus, die zo lijdt onder de situatie dat ze er niet over wil praten, heeft haar personeel voorlopig onbetaald naar huis gestuurd. Voor haar broer is het de vraag of het atelier ooit weer open gaat.

In 2003 exporteerde Turkije voor 9,8 miljard euro aan textiel, ongeveer eenderde van de totale Turkse export. Daarvan gaat zo'n tweederde naar de Europese Unie, waar Turkije sinds 1996 een douane-unie mee heeft, zodat de Turkse kledingproducenten geen last hebben van de importbeperkingen die tot nu toe een groot deel van het textiel uit China tegenhielden. Maar als die 1 januari verdwenen zijn, zou een vuistslag vanuit China de hele Turkse economie kunnen treffen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Turkse textielindustrie eerder dit jaar een voortrekkersrol vervulde bij het tot stand komen van de zogeheten Verklaring van Istanbul, waarin belangrijke textielproducerende landen de WTO opriepen om de quota op textiel tot eind 2007 te behouden. Dat zou moeten om onaanvaardbaar arbeidsverlies en productieverlies door Chinese concurrentie te voorkomen. Verder beperkt Turkije zelf de import van textiel uit China om de eigen binnenlandse markt te beschermen.

China is nu goedkoop, maar ooit was Turkije dat. Seker, die veertig jaar is en al twintig jaar in de branche werkt, zag vroeger hoe de lage arbeidslonen de textielindustrie als een magneet naar Turkije trokken. ,,In onze fabriek gaat het zo'', vertelt hij. ,,We maken de spullen en dan krijgen we de labels die we erin moeten naaien.'' Versace, Polo en ga maar door, Seker heeft alle wereldmerken aan zich voorbij zien komen.

Maar wat zullen die wereldmerken doen als China opeens zoveel goedkoper blijkt te zijn? Directeur Rifat Hekimoglu van Vela in de stad Konya heeft goede hoop dat Turkije de concurrentieslag zal overleven. In Turkije is zijn bedrijf vooral bekend omdat het - nota bene in de gelovige stad Konya - onder meer ondeugende stringslips maakt. Zijn bedrijf maakt jaarlijks in totaal 1,5 miljoen stuks ondergoed en 6 miljoen sokken, waarvan er hele contingenten in Europese winkels opduiken. Onder zijn klanten, zo meldt hij trots, bevindt zich onder andere het Amerikaanse Reebok.

Qua lonen, zo geeft hij toe, valt er eigenlijk al niet meer met China te concurreren. ,,Als je ze daar een beetje eten geeft, werken ze dertien uur voor je'', zegt hij. Zelf betaalt hij naar Europese standaarden gemeten ook geen hoge lonen: vanaf 300 dollar per maand. Maar die lonen maken wel, zo meldt hij, zo'n 50 procent uit van de productiekosten. Elke cent die arbeiders in China minder kosten, weegt daarom zwaar door in de prijs van het uiteindelijke product. En dus wil Hekimoglu niet concurreren via de prijzen, maar via kwaliteit. ,,Kijk'', zo wijst hij trots naar een bevochtigingsapparaat dat in een hal met ultramoderne machines hangt. ,,Onze Italiaanse klanten willen graag textiel dat gemaakt is met een bepaalde vochtigheidsgraad. Daarom hangt die machine daar.''

Dat die Italiaanse klanten dankbaar zijn, onderstreept ,,mevrouw Mansveti'', zoals zij zichzelf voorstelt. Mansveti, even over uit Italië, doet graag zaken met Vela, omdat ze haar wensen zo goed begrijpen en open staan voor suggesties. ,,Ik ben ook in China geweest'', vertelt ze. ,,Daar praat je in een bureau en mag je niet door de fabriek rondlopen. Hier kan ik overal kijken waar ik wil.''

Belangrijker nog is de communicatiekloof die ze met de Chinezen had. ,,Ze begrijpen je simpelweg niet. Je geeft stalen van hoe je het wilt, maar uiteindelijk krijg je dan een product dat er heel anders uitziet.'' Zo negatief waren haar ervaringen in China, dat ze er geen zaken meer wil doen. Voor echt luxe textiel moet je in Italië en Japan zijn, vindt ze, maar in het 'middensegment' doet Turkije het goed.

Ismet Seker in Istanbul is het daarmee eens. Niemand in Turkije weet hoeveel bedrijven het loodje zullen leggen, maar van één ding is hij zeker: het komt aan op kwaliteit en daarom zal 'zijn' moderne fabriek Meteks overleven. Of is de dreiging toch groter dan Seker denkt? ,,In Turkije is een groot bedrijf dat Mavi Jeans heet'', vertelt hij. ,,Dat laat zijn overhemden volgens mij in India maken.'' En in de loop der jaren heeft hij toch ook wel gezien dat textielfabrikanten het 'dure' Istanbul verruilen voor Anatolië, waar de arbeidskosten lager liggen.

Zo overweegt een Brits bedrijf voor trouwpakken, aldus Seker, een fabriek te openen in Giresun, een kleine stad in het Zwarte-Zeegebied. Ook directeur Hekimoglu blijkt na enig doorvragen toch iets minder zeker te zijn van zijn zaak. Want zullen de Chinezen zich niet uiteindelijk ook op dat middensegment in de textielsector gaan richten? ,,Ach, over twintig jaar misschien'', zegt hij. Even zucht hij. ,,Maar dan is mijn tijd voorbij.''

quote:

CNV-voorzitter Terpstra:

'Prijzenslag Albert Heijn is walgelijk'

ROTTERDAM, 29 DEC. De prijzenoorlog in de supermarkten die Albert Heijn vorig jaar heeft ontketend is ,,maatschappelijk onverantwoord ondernemen''. Dat zegt CNV-voorzitter Doekle Terpstra in een gesprek met deze krant.


,,Dit is een marktpolitiek die over lijken gaat. De Dienstenbond CNV heeft er tegen gewaarschuwd, in de winkels worden mensen steeds jonger en ze worden tegen elkaar opgezet om sneller te werken. Ik vind het disgusting (walgelijk, red.).''

De Dienstenbond CNV heeft dit najaar onder meer geprotesteerd tegen plannen van de Ahold-dochter C1000 om ouder personeel te vervangen door jongere werknemers. C1000 heeft daarop het plan ingetrokken.

Terpstra veroordeelt in felle bewoordingen de gevolgen van de prijzenslag voor werknemers. ,,Ik ben niet tegen de principes van marktwerking, maar dit mist moraliteit. Dit is oorlog tot de bottom line, tot de een wordt kaltgestellt en de ander wint.''

,,Wij herkennen ons niet in dat beeld'', zegt een woordvoerster van Albert Heijn. ,,Wij zijn een service supermarkt. Voor ons zijn werknemers heel belangrijk, en sinds de start van de prijsverlagingen hebben wij geen andere keuzes gemaakt. Bij Albert Heijn waren het afgelopen jaar meer mensen aan het werk en zijn meer gewerkte uren gemaakt.'' De aantallen mag zij echter naar eigen zeggen niet communiceren.

De supermarktoorlog heeft sinds oktober vorig jaar volgens schattingen van marktonderzoekers ruim 10.000 arbeidsplaatsen gekost. De prijzenslag drukte supermarktbedrijf Laurus (Edah, Super De Boer, Konmar) weer naar de rand van de afgrond en noodzaakte grootaandeelhouder Casino en andere beleggers tot een nieuwe reddingsactie voor Laurus.

Verder bezorgt de prijzenslag leveranciers als Unilever en Douwe Egberts problemen. De prijzenoorlog kost de supermarken en de leveranciers nu elke maand 90 à 95 miljoen euro winst.

Vorige maand kondigde directeur Dick Boer van Albert Heijn aan dat er voorlopig geen einde komt aan de strategie van zijn supermarkt. Boer voorspelde op een congres van supermarktmanagers dat er nog een paar rondes prijsverlagingen komen, die tot ver in 2005 zullen worden doorgevoerd. Zeker als concurrenten als Super De Boer, C1000, Edah en Jumbo de verlagingen volgen. Vorige week voorspelde Dirk van den Broek van Dirk van den Broek dat zijn winkel als winnaar uit de prijzenoorlog komt. Hij staafde dat met een stijgend marktaandeel.

quote:

Op donderdag 30 december 2004 10:17 schreef Johan_de_With het volgende:
[afbeelding]

quote:

Op donderdag 30 december 2004 10:06 schreef George-Butters het volgende:

[..]

quote:

Op woensdag 29 december 2004 23:57 schreef Harry_Sack het volgende:
f-f-f-ff-ffffffvuurwerk