man of vriendje

Ik zou het als ik jou was nog een tijdje aankijken, want twee maanden is toch wel erg kort. Wat zei je man eigenlijk toen je het hem vertelde?

Ik zou vreselijk van zoiets schrikken, het is toch wel een relatie van tien jaar en je zal wel niet voor niets met hem getrouwd zijn.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:31 schreef Happy_Sonic het volgende:

[..]

Het lijkt wel of je een verhaal overmij verteld. Ik ben 33 en misschien is het wel de fase van je leven waarin je ontdekt dat je ook nog een vrouw bent ipv moeder. Je relatie is saai geworden en er wordt van beide kanten weinig aan gedaan om de jus erin te houden en je loopt iemand tegen het lijf. Weet je meid, als je nog iets van je leven wilt maken en je denkt dat met je nieuwe vriend te kunnen, dan moet je er gewoon voor gaan!!!

Sterker nog: die fase kan ook komen zonder kinderen en zonder iemand anders tegen het lijf te lopen.
Ik ben ook 33 en heb een maand of twee geleden een punt achter m'n relatie van 9 jaar gezet.
Om verschillende redenen zijn de gevoelens helemaal verdwenen.
Ja, vriendschap is er wel, maar meer niet.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:40 schreef Sapphire het volgende:

[..]

Sterker nog: die fase kan ook komen zonder kinderen en zonder iemand anders tegen het lijf te lopen.
Ik ben ook 33 en heb een maand of twee geleden een punt achter m'n relatie van 9 jaar gezet.
Om verschillende redenen zijn de gevoelens helemaal verdwenen.
Ja, vriendschap is er wel, maar meer niet.

Zou dat misschien een aantal zijn waarbij iedereen zijn relatie even op een kritiek punt komt? Ik was ook 9 jaar samen en TS 10 jaar. Toeval?

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:44 schreef Happy_Sonic het volgende:

[..]

Zou dat misschien een aantal zijn waarbij iedereen zijn relatie even op een kritiek punt komt? Ik was ook 9 jaar samen en TS 10 jaar. Toeval?

Toeval bestaat niet.
Ik hoor iig van veel mensen dat dertigers uit hun directe omgeving de relatie hebben beëindigd.
Het heerst gewoon.
Dát is het!

2 maanden is wel erg kort.
in feite weet je dan nog heel weinig van degene.
Zou het niet eerlijker zijn als je er nog een paar nachten over slaapt ( als in weken).
Dat heeft je man na 10 jaar wel verdiend lijkt me?
Maar waarschijnlijk loop je al veel langer met het idee dat het niet meer goed gaat.
Dan is zo'n verliefd gevoel de druppel die de spreekwoordelijke emmer doet overlopen.
Ik heb alleen het gevoel dat je er veel te makkelijk over denkt, volgens mij neem je nu juist de weg van de minste weerstand.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:52 schreef Overlast het volgende:
Knippie.
Ik heb alleen het gevoel dat je er veel te makkelijk over denkt, volgens mij neem je nu juist de weg van de minste weerstand.

Dat zei mijn inmiddels ex ook, maar blijven is dus de weg van de minste weerstand.
Aangezien je nogal wat over jezelf afroept bij het beëindigen van een relatie.

whew, ik dacht al dat ik helemaal alleen stond met m'n mening.
Verliefdheid is een zaak van hormonen, van je lichaam, je kan wel zeggen dat dat niet zo is, maar dat is je ogen sluiten voor de werkelijkheid. Als jij op basis van dit gevoel een relatie afbreekt die zo seerieus was dat je aan kinderen bent begonnen samen, dan ben je of echt fout bezig geweest, of je denkt er toch wel heel kort over na.
Het valt me echt tegen dat mensen zo makkelijk reageren van ga je gevoel achterna, is een relatie tegenwoordig dan echt zo weinig waard?, en over 10 jaar weer een ander, en daarna weer???

twee maanden is idd kort,ook al heb je langer het gevoel dat je iets mist, dan nog is het kort.

ik heb godzijdank nog nooit in zo'n situatie gezeten maar ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat iemand serieus overweegt om vanwege een verliefdheid een relatie van tien jaar op te geven, en dan zijn er ook nog kinderen in het spel.

iemand die tien jaar je partner is geweest verdient in iig dat er keihard gevochten gaat worden... daarna pas kun je voor mijn gevoel een beslissing nemen

maar ja, wie ben ik.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:59 schreef Ecaz het volgende:
Het valt me echt tegen dat mensen zo makkelijk reageren van ga je gevoel achterna, is een relatie tegenwoordig dan echt zo weinig waard?, en over 10 jaar weer een ander, en daarna weer???

Inderdaad. Je hebt helemaal geen problemen in je relatie met hem, je hebt gewoon een verliefdheid te pakken, ik zie dat als een bevlieging. Als je nou ongelukkig was bij je man... maar daar is duidelijk geen reden toe en je zegt ook dat het een heel lieve man is, waar je bovendien mee getrouwd bent. Dat is nogal wat, je hebt beloofd bij hem te blijven tot de dood jullie scheidt, en niet de spinning-instructeur.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 14:59 schreef Ecaz het volgende:
whew, ik dacht al dat ik helemaal alleen stond met m'n mening.
Verliefdheid is een zaak van hormonen, van je lichaam, je kan wel zeggen dat dat niet zo is, maar dat is je ogen sluiten voor de werkelijkheid. Als jij op basis van dit gevoel een relatie afbreekt die zo seerieus was dat je aan kinderen bent begonnen samen, dan ben je of echt fout bezig geweest, of je denkt er toch wel heel kort over na.
Het valt me echt tegen dat mensen zo makkelijk reageren van ga je gevoel achterna, is een relatie tegenwoordig dan echt zo weinig waard?, en over 10 jaar weer een ander, en daarna weer???

*ook mee eens is*

Lekker lullig voor partner en kinderen.

En Ecaz, wat zou daar het probleem mee zijn?

jonge kinderen kunnen dan misschien zich woordelijk niet uiten maar die registeren heel erg goed verdriet, woede, veranderingen etc... en slaan dat heus ook wel op.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:04 schreef Ing het volgende:
Het is niet zo dat ijn huwelijk slecht was , maar meer het gevoel dat dit 'm wel is...

Hoe keek je tegen je huidige man aan toen je hem net kende?

Ik ben het met Ecaz eens.

Verder wilde ik zelf nog toevoegen dat het niet eerlijk is om zo snel uit elkaar te gaan.
Als je iemand 2 maanden kent zegt dat nog niets. Natuurlijk is het leuk om verliefd te zijn. Maar verliefdheid verandert na een tijd in houden van. En na wat dan? Je bent dan weer terug bij af.

Ik vind het niet netjes om je man zo te behandelen. Sorry, maar aan jou verhaal maak ik op dat je dit niet eens goed met je man hebt besproken. Het lijkt wel alsof je het niet eens wil proberen. Ik vind je een egoist!

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:04 schreef DancingPhoebe het volgende:
En Ecaz, wat zou daar het probleem mee zijn?

Nou noem mij een romanticus, maar ik geloof toch nog een beetje in trouw. Waarom begin je in een 'matige' relatie aan trouwen en kinderen???
Kleine kinderen gaan dit echt ook wel merken, die voelen zoiets best aan.
Misschien een idee voor mensen met dit soort ideeën om de belofte bij het huwelijk ook wat aan te passen: niet trouw tot in den dood, maar trouw tot ik weer verliefd wordt en je bij grof vuil zet.
Guess i'm just old-fashioned......

Je schrijft dat hij verder wil met jou en je kinderen. Heel mooi en nobel allemaal, maar ik zou het behoorlijk onverstandig en ook egoïstisch van je vinden als je je kinderen zonder pardon meesleurt in die relatie. Als ze binnen een paar maanden tijd moeten wennen aan het feit dat hun ouders uit elkaar gaan, ook meteen maar een nieuwe stiefvader moeten slikken. Straks is het over twee maanden weer uit met het supervriendje en dan moeten ze weer aan een nieuwe situatie wennen.

Het is aan jou om te kiezen voor je man of voor die ander, maar draag de consequentie dan en doe het eerst een tijdje alleen, tot je kinderen wat meer gewend zijn aan de situatie, tot de relatie tussen jou en die ander wat stabieler is, tot alles weer een beetje tot rust is gekomen. Bedenk ook dat je man ook gewoon hun vader is en blijft, ook al zijn jullie gescheiden.

Hoe je het nu wil aanpakken komt het over of je even hun vader wil uitgummen en die andere vent ervoor in de plaats wil plakken, maar zo werkt het natuurlijk niet.

met zijn drietjes? kan ik hieruit opmaken dat jij de kinderen mee zou willen nemen?

dus buiten dat je man zijn vrouw aan het kwijt raken is wil je zijn kinderen ook nog meenemen ?

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:03 schreef p-etr-a het volgende:

[..]

Inderdaad. Je hebt helemaal geen problemen in je relatie met hem, je hebt gewoon een verliefdheid te pakken, ik zie dat als een bevlieging. Als je nou ongelukkig was bij je man... maar daar is duidelijk geen reden toe en je zegt ook dat het een heel lieve man is, waar je bovendien mee getrouwd bent. Dat is nogal wat, je hebt beloofd bij hem te blijven tot de dood jullie scheidt, en niet de spinning-instructeur.

Gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt...
Het gemak waarmee de TS een relatie van 10 jaar aan de kant schuift voor iets wat vooralsnog niet meer dan een bevlieging is + direct de bevestiging van 2 andere vrouwen die hetzelfde gedaan hebben, vind ik wel heel erg. Ja, een relatie blijft niet altijd even spannend, maar een relatie zit je met z'n tweeen in. Ik zou dit als een signaal zien dat je echt aan je eigen relatie moet gaan werken, in plaats van te vluchten naar een nieuwe relatie.
Je geeft zelf aan dat er eigenlijk niks mis is met je man, maar dat je jezelf door de omstandigheden te veel hebt weggecijferd. Aangezien zoiets niet van de ene op de andere dag gebeurt, valt het je man ook niet op (die zit er gewoon te dicht op om het verschil te merken). Waarom zou je dan niet de energie in je huidige relatie steken? Gewoon weer eens veel met je man praten, echt communiceren en niet over de kinderen en de koetjes&kalfjes. Ervoor zorgen dat jullie van elkaar weten wat er nou echt in dat hoofd (en hart) van de ander omgaat, en daar ook daadwerkelijk iets mee doen.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:13 schreef Ing het volgende:
Ik heb niet het idee dat ik een egoist ben! wat moet ik dan? blijven in een huwelijki waar voor mij de rek uit is? Ik heb het er iedere dag een paar uur met mijn man over. We praten heel veel om te kijken wat er aan de hand is. Hij wil het gwoon begrijpen. Ik ben vanaf het eerste begin eerlijk tegen hem geweest..

Ik vind het heel goed dat je eerlijk ben geweest. Maar is het niet beter om even te wachten en even alleen probeer te wonen? Lijkt me stug dat je van de ene relatie zo de andere kan induiken.

"maar ja, dingen gebeuren en het gaat erom wat je ermee doet. "

Vind ik ook zo bot klinken. Dat je je verhaal kwijt wil ok, maar je hebt toch al je besluit genomen en dat is in jou ogen de beste beslissing. Waarom zou je jezelf dan nog verdedigen? Ik heb het gevoel dat je een vorm van goedkeuring wil om jezelf beter te laten voelen

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:15 schreef DarkElf het volgende:
met zijn drietjes? kan ik hieruit opmaken dat jij de kinderen mee zou willen nemen?

dus buiten dat je man zijn vrouw aan het kwijt raken is wil je zijn kinderen ook nog meenemen ?

Het gaat om het belang van de kinderen, volgens mij wordt er bij toewijzing niet zozeer gekeken wie de verantwoordelijke is voor de scheiding, maar meer wie het meeste voor ze zorgt (en nog wel wat factoren).

Kinderen zijn natuurlijk geen troostprijs, het is niet zo dat zij bij de vader moeten blijven omdat het anders helemaal zo zielig voor hem is.

quote:

Op dinsdag 21 december 2004 15:13 schreef Ing het volgende:
Ik heb niet het idee dat ik een egoist ben! wat moet ik dan? blijven in een huwelijki waar voor mij de rek uit is? Ik heb het er iedere dag een paar uur met mijn man over. We praten heel veel om te kijken wat er aan de hand is. Hij wil het gwoon begrijpen. Ik ben vanaf het eerste begin eerlijk tegen hem geweest..

Ik heb dat idee wel, als ik eerlijk ben. Je beschrijft je man aan het begin van het topic als een lieve vent. Daaruit concludeer ik dat je niet ongelukkig met hem bent en aangezien je je kinderen mee wilt nemen ben je ook niet ongelukkig met hen.
Er is een moment is het leven dat je tevreden moet zijn met wat je hebt. Je moet niet altijd proberen om gelukkiger te worden. Zeker niet in dit geval. Ten eerste maak je je kinderen ongelukkig (een scheiding is NOOIT leuk, ook al krijgen ze een ander 'vader') en ten tweede maak je je man ongelukkig.

Als ik in jouw schoenen zou staan, dan zou ik nooit mijn gezin opofferen en/of kwetsen alleen om er zelf beter van te worden.
Zo lang ik niet echt ongelukkig ben met mijn vrouw dan blijf ik gewoon bij haar, ook al ben ik er van overtuigd dat ik veel gelukkiger kan worden met iemand anders. En als er kinderen in het spel waren zou ik er niet eens van dromen omdat te doen. Gezinsbelang gaat boven eigenbelang!