quote:
Op vrijdag 17 december 2004 14:40 schreef miss_sly het volgende:Tja, en daar lijkt mijn doorgaans toch redelijk meevoelende zus het nu af te laten weten.
Ze begreep niet eens dat ik teleurgesteld was.....
misschien komt dat nog
Merisse
![]()
typisch toch dat dat zo voelt.
Miss_sly, na het lezen van je er/aan-varing met je zus wilde ik toch een opmerking plaatsen.
Het is mij volkomen duidelijk dat je rekening houdt met je zus' gevoelens omtrent het uit logeren gaan van je neefje.
Ik kan me daarom zo ontzettend goed voorstellen dat je teleurgesteld bent, zowel in het feit dat je zus in eerste instantie een smoes heeft gebruikt, en om het feit dat
zij geen begrip kan/kon opbrengen voor jouw daaruit voortvloeiende teleurstelling.
Mijn eerste gevoel (als ik in jouw schoenen zou hebben gestaan op dat moment) was: jee, je mag blij zijn dát je überhaupt een kind op de wereld kunnen zetten! Ik wil niks liever!
Je zus had in mijn ogen best kunnen aangeven iets als: Goh, zus_ sly, ik vind het heel moeilijk om als nieuwbakken moeder mijn kind ergens anders te moeten onderbrengen, maar -als jij het leuk vind en aankan- zou jij op hem willen passen op die en die datum?
Daarmee zou ze niet alleen aangeven dat ze onzeker is mbt uitlogeren gaan (en dat dat ook iets is waar ze zich helemaal niet voor hoeft te schamen ofzo), maar ook dat jij meetelt als oppas-adres en dat ze je serieus neemt.
Later lees ik ook dat je beschrijft hoe je je opstelt naar haar toe. Het niet optillen van Jens zonder dat zij dat wil/vraagt, etc. Ook daarin vind ik dat je je heel, tja hoe zal ik het zeggen, respectvol opstelt....je doet niks wat zij niet wil.
In dat kader vind ik haar achteloos geplaatste reactie van: ''Bij jou komt nog wel...'' best wel tactloos.
Maar goed, het is gewoon heel moeilijk in dit soort situaties. Beide partijen proberen rekening met elkaar te houden, maar de een lukt dat beter dan de ander denk ik.
Merisse omschreef het heel goed en zo herkenbaar, over hoe je je kunt voelen als vrouw met grote kinderwens maar waarbij het (nog) niet wil lukken, terwijl je je in gezelschap bevindt van mensen met een kindje.
Doffe ellende soms. Het gevoel alsof je getest/bekeken wordt, zo van: eens even kijken hoe ons moedertje-wannabe het doet. Ik herken het maar al te goed.
Ik meen me te herinneren dat
Spindizzy ook al eens haar ongenoegen geuit had over moeders die redelijk probleemloos zwanger raken, vervolgens een voorspoedige zwangerschap doorlopen en een gezond kind baren, dan soms zo kunnen zeuren over (in de ogen van vrouwen die dolgraag een kindje wensen) piepkleine dingen.
Oe, een striae-streepje hier, oe ik weeg na de bevalling een aantal kilo's te veel daar.
Ik zou het allemaal voor lief nemen, als ik er een mooi en gezond kindje voor terug zou krijgen.
Misschien -als ik zelf moeder word hopelijk- heb ik ooit wel dezelfde kwalen waar ik dan van ga balen (en dat rijmt), ik wil verder dan ook niemand hiermee beledigen of voor het hoofd stoten.
Anyway, wat begon als opmerking eindigt als een lang verhaal, maar had gewoon even de behoefte om op je ervaring te reageren, Miss_sly.
Dikke knuffel voor jou!
LW
Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wél gedaan hebt dan van de dingen die je niet gedaan hebt...