Vorig jaar is hij geopereerd, maar ze hebben niet alles weg kunnen halen, en langzaamaan is hij dus blind geworden. Hier valt verder niets meer aan te opereren.
Nu is het probleem dat hij dus ook behoorlijk depressief geworden is, het hoeft voor hem allemaal niet meer, want hij kan toch niets meer. Zegt hij.
Ondertussen vind ik het allemaal supersneu, ook voor mijn oma, want die loopt met haar ook al 81 jaar haar man te verzorgen. Verder zijn de oudjes zo eigenwijs als de pest, want thuishulp enzo, dat vinden ze allemaal niet nodig.
Oma wil geen rollator (want dat is voor ouwe mensen :') ) en opa wil geen blindenstok of andere hulpmiddelen, want dat hoeft allemaal niet meer. We proberen hem allemaal suggesties te doen, dingen die hij nog zou kunnen doen, maar ja, doordat hij ook zo depressief is heeft hij daar allemaal geen zin in.
Ehm, wat wil ik met dit verhaal hier bereiken? Geen idee, ik verwacht niet echt tips ofzo...
Misschien is het voor mij vast een psychische voorbereiding op het feit dat opa misschien wel euthanasie wil laten plegen (zeg je dat zo?). En ja, dat kan, vorig jaar heeft hij al een euthanasieverklaring getekend en daar is ook in opgenomen zoiets als 'als het leven geen zin meer heeft door blindheid', om het zo maar even te zeggen...
Het punt is eigenlijk... Hoe kan het leven van opa weer een beetje zinvoller worden?
Al weet ik dat daar niet echt een antwoord op is...
Nou, dat was weer een lekker verhaal, zo op de vroege morgen.
Ik kan ook niet echt wat verzinnen, mijn oma was ook altijd heel koppig als het op hulp aankomt. Gelukkig woont ze inmiddels in een aanleunwoning (of heet dat serviceflat?), waar ze wel zelfstandig woont, maar waar er ook op haar wordt gelet en waar ze hulp krijgt met dingen die ze zelf moeilijk vindt. En ze draait langzaamaan een beetje bij (klimt niet meer op stoelen om zelf de muur te gaan verven bijvoorbeeld!
). Het leuke is ook dat ze zelfs wat mensen ontmoet die in hetzelfde pand wonen en zo nu en dan doen ze iets samen. Misschien zou het ook iets voor jouw grootouders zijn, maar ga er maar aanstaan om het te opperen... Wat ik wel zie, wat voor mijn oma het allerbelangrijkst is, is gewoon de familie. Ik zie haar helemaal opbloeien nu ze een paar achterkleinkinderen heeft, echt erg schattig. Vooral blijven langsgaan dus, misschien hoef je niet eens zozeer iets te dóen!
Sterkte!
In ieder geval veel sterkte hiemee !
Ik zou ook eigenlijk veel meer langs moeten gaan... ik vind het alleen zelf zo moeilijk om hem zo te zien.
Naja, de afgelopen paar weken zat ik zelf ook een beetje in een dipje, dus ik kon er helemaal niet tegen, dan zat ik zelf bijna te janken als ik hem zo zeg, werd er zelf ook helemaal depri van.
Maar ik zal inderdaad gewoon eens vaker langs gaan, want dat is iets wat ze wel erg fijn vinden natuurlijk.
Een serviceflat, ja dat zou wel een uitkomst zijn, maar ja, ze wonen al zo ontzettend lang in hun huisje, ze willen echt niets van verhuizen horen. Gelukkig wonen ze wel in de buurt, dus met boodschappen enzo kunnen we ze wel helpen.
Ik had ongeveer hetzelfde met mijn oma, die werd langzaam dement, ik vond dat ook maar moeilijk en ging daarom ook bijna nooit meer heen. Nou woonde ze ook best wel ver weg, maar goed ik had een OV en had best wel eens op de trein kunnen stappen. Maar als ik heenging dan vond ze het al ontzettend fijn dat ik er gewoon was.
Op het laatst is ze hier vlakbij in een tehuis in een speciale afdeling gaan wonen, maar toen herkende ze mij al niet meer.
Ze is nu al een tijdje overleden en ik heb nu geregeld spijt dat ik niet wat vaker heen ben gegaan.. de laatste keer dat ik haar gezien had was behoorlijk pijnlijk, wou dat ik wat vaker heen was gegaan toen ze nog wel helemaal bij was.
Sterkte iig.
Ik denk dan zelf wel 'ga es wat doen', maja.. als ie echt niet meer wil, daar doe je jammergenoeg niets aan.
Verder zou ik ook wat vaker langs moeten gaan, maar ja, het schiet er vaak een beetje bij in.....
(een uitje weigerde ze trouwens "ze ging niet tussen de oudjes zitten"
)misschien is zoiets ook voor jouw opa en oma fijn. niet meer die zorg, maar lekker ontspannen kletsen met mede-ouderen.
quote:Op donderdag 2 december 2004 12:51 schreef lady-wrb het volgende:
mijn oma kwam na de dood van mijn opa in een bejaardentehuis terecht. daar is ze helemaal opbbloeid. ze sprak weer mensen, ze zat op het koor en ging zelfs op koersbal.
(een uitje weigerde ze trouwens "ze ging niet tussen de oudjes zitten"
misschien is zoiets ook voor jouw opa en oma fijn. niet meer die zorg, maar lekker ontspannen kletsen met mede-ouderen.
Ik heb geen idee wat koersbal is (
), maar het klinkt inderdaad als mijn oma. In dat bejaardentehuis naast haar flat wordt van alles gedaan en daar kan zij ook aan deelnemen. Eerst vond ze dat volgens mij niks, maar nu gaat ze er soms eten en kletsen met een paar andere dames. Ze hebben ook één keer per half jaar een modeshow, waar ze gelijk dingen kunnen kopen. Een uitkomst, want nu kan mijn oma weer zelfstandig shoppen. 
Hulde voor verplegend personeel dat dat soort dingen bedenkt en organiseert trouwens!
Laat hem zien dat het leven prachtig is. Al is dat een enigszins ongelukkige woordkeuze.
En wat vaker langs gaan kan geen kwaad natuurlijk.
quote:
quote:Op donderdag 2 december 2004 16:04 schreef Grrrrrrrr het volgende:
Geef hem een cavia!
En wat vaker langs gaan kan geen kwaad natuurlijk.
Hij aait liever mijn oma's cavia.
quote:Op donderdag 2 december 2004 16:05 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Hij aait liever mijn oma's cavia.
quote:Op donderdag 2 december 2004 16:05 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Hij aait liever mijn oma's cavia.
Misschien is ie daar juist depri van...
quote:Op donderdag 2 december 2004 16:15 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Misschien is ie daar juist depri van...
Hij heeft prozac gekregen van de dokter, maar volgens mijn opa zijn het viagrapillen.
quote:Op donderdag 2 december 2004 16:19 schreef Grrrrrrrr het volgende:
Dus nou loopt ie de hele dag met een.... nou ja, laat maar...
Ja. Laat maar.
Persoonlijk zou ik, naar alle waarschijnlijkheid, precies dezelfde reactie als je opa hebben.
Zou nog liever m'n beide benen en linkerhand kwijt zijn...
En stiekem gebruikt hij ook nog wel dingen die we hem gegeven hebben, waarvan hij in eerste instantie zegt 'daar heb ik toch niets aan'. Zo hadden we hem een paar weken terug een zogenaamd sprekend horloge gegeven. Dan druk je dus een knopje in waarna een mevrouw met een blikkerige stem de tijd vertelt. Die zag ik hem wel stiekem gebruiken van de week, dat is dan wel weer grappig.
Twee weken terug was mijn moeder meegeweest naar een of andere Bingo-avond, en zij deed dus voor mijn opa de getalletjes wegstrepen. Op een gegeven moment moest iedereen een lootje trekken ofzo, dus mijn opa was aan de beurt en mijn moeder zegt: 'Niet stiekem kijken he, pa!'
Al die mensen zo van
, terwijl mijn opa daar dan juist ook wel weer de humor van inziet.quote:Hulde!Op vrijdag 24 december 2004 23:20 schreef Biancavia het volgende:
'Niet stiekem kijken he, pa!'
.Opa vindt nog steeds dat hij heel de dag alleen maar kan liggen. Naar buiten gaat hij op zich nog wel eens, alleen de route naar het winkelcentrum is opengebroken en andere routes zijn eng, want die kent hij niet.
Hij wil ook geen gesproken boeken of wat ook, want dat vindt 'ie niets. Hij heeft ook nooit gelezen, dus daar heeft hij gewoon geen interesse in.
Hij heeft kaarten gekregen met braille erop, maar ten eerste was het al geen spelletjesmens en hij wil het ook niet eens proberen om die braille te gaan leren.
Hij zegt ook van 'ja, anderen willen me nog niet missen he, maar voor mij hoeft het niet meer.'
Omdat hij dus verder ook niets om handen heeft, ligt hij heel de dag te piekeren en daar wordt hij alleen maar depressiever van. Mijn oma zit ook dingen voor hem te verzinnen, maar hij wil ook geen simpele dingen doen, want hij is toch niet achterlijk!
Voorheen vulde hij zijn dagen met postzegels. Lid van de postzegelclub, postzegelbladen leden, postzegels losweken, postzegels uitzoeken, postzegelmappen maken, langs de postzegelmeneer gaan, enz. enz. Dat kan nu dus allemaal niet.... Ja, mijn oma stond vanmiddag de postzegeltjes los te weken
, maar ja daar heeft mijn opa natuurlijk niets aan, want die ligt maar te liggen op zijn bedje in de woonkamer. En hij is timmerman geweest en hij heeft ook altijd nog allerlei dingen gemaakt, alleen de laatste tijd sowieso wel een stuk minder, maar goed, dat kan hij dus ook niet meer. Verdorie, er moet toch iets te verzinnen zijn in de vorm van dagbesteding voor een man van 80 die dan wel niets meer kan zien, maar verder gewoon in principe nog alles kan doen!!!
quote:Dan moet ie wel willen natuurlijk... Maar hij voelt zich waarschijnlijk enorm gekrenkt in zijn trots, hij is invalide geworden en dat accepteert hij niet.Op dinsdag 1 februari 2005 17:57 schreef Biancavia het volgende:
Verdorie, er moet toch iets te verzinnen zijn in de vorm van dagbesteding voor een man van 80 die dan wel niets meer kan zien, maar verder gewoon in principe nog alles kan doen!!!
Sterkte ermee iig.
Heel veel sterkte ermee.
quote:Ja, is ook zo. Heb ik ook al tegen hem gezegd, het is eigenlijk een soort van rouwproces waar hij in zit, en dat hij het nog moet accepteren en dat heeft ook wel tijd nodig. Maar dat hij ook moet kijken naar wat hij allemaal nog wel kan!Op dinsdag 1 februari 2005 18:06 schreef Grrrrrrrr het volgende:
[..]
Dan moet ie wel willen natuurlijk... Maar hij voelt zich waarschijnlijk enorm gekrenkt in zijn trots, hij is invalide geworden en dat accepteert hij niet.
Sterkte ermee iig.
Hij is nog mobiel, kan lopen, fietsen op de hometrainer, zichzelf douchen en aan- en uitkleden, afwassen!
Hij zou letterlijk iets om handen moeten hebben, iets met zijn handen moeten kunnen doen...
Houdt hij van muziek ? Misschien vind hij het leuk om op een electronisch orgeltje te leren spelen ?
quote:Ja grappig is dat he. Bij mijn opa is het andersom. Hij voelt zich heel oud tussen de jonkies. Mijn opa zegt ook altijd dingen als: "Ik ben hier wel de oudste he. Al die anderen zijn wel 3x jonger dan ik (ahum opa dan zijn ze 30 in een bejaardentehuis?), zijn allemaal een stel kuikens." "Nou ik ben al wat ben ik 87? Wat oud he?"Op donderdag 2 december 2004 12:51 schreef lady-wrb het volgende:
mijn oma kwam na de dood van mijn opa in een bejaardentehuis terecht. daar is ze helemaal opbbloeid. ze sprak weer mensen, ze zat op het koor en ging zelfs op koersbal.
(een uitje weigerde ze trouwens "ze ging niet tussen de oudjes zitten"
misschien is zoiets ook voor jouw opa en oma fijn. niet meer die zorg, maar lekker ontspannen kletsen met mede-ouderen.
En altijd van: "Ik mankeer heeeeelemaal niks hoor en ik hoef nooit naar de dokter." (hij heeft allerlei pijntjes en dingen en gaat regelmatig naar de dokter)
Laat die ouwe taaie toch? Als hij geen zin heeft om een stok te dragen, laat hem dat dan zelf weten... En als hij het wel gezien heeft in het leven is dat toch ook zijn keus?
quote:Het is alleen zo sneu voor mijn oma.Op woensdag 9 februari 2005 04:51 schreef RedDevil085 het volgende:
En als hij het wel gezien heeft in het leven is dat toch ook zijn keus?
quote:het is ook sneu voor je opa als ie nog een paar jaar moet wachten als ie nu dood wilOp woensdag 9 februari 2005 10:58 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Het is alleen zo sneu voor mijn oma.
quote:De euthanasie verklaring is al geregeld hoor. Als hij echt niet meer wil, als hij pijn heeft, of als die tumor in zijn hersens gaat doordringen, dan hoeft hij echt niet langer te lijden. Nu zegt hij zelf dat hij het voor mijn oma doet.Op donderdag 10 februari 2005 21:05 schreef Molluck het volgende:
[..]
het is ook sneu voor je opa als ie nog een paar jaar moet wachten als ie nu dood wil
En vandaag is hij jarig! 83 jaar...
Ik ben blij dat je opa je oma nog 'heeft'. Dat zal toch een belangrijke stimulans zijn om te blijven leven en te proberen nog iets leuks te doen samen. Ik denk dat het moeilijk is om het voor ze in te vullen. Jammer dat ze niet in een serviceflat of zo wonen, daar worden meestal allerlei dingen georganiseerd.
Ik lees dat je opa al prozac heeft. Dat kan helpen. Mijn moeder slikt remeron, dat is ook een antidepressief middel. Over haar depressiviteit praten is moeilijk, ze ontkent het gewoon.
Ik kan je niks aanraden. Lief en zorgzaam zijn, veel meer kun je niet doen.
Sterkte.
Hij had het vorige week al besloten dat hij euthanasie wilde, en er werd toen dus voor donderdag gekozen. Heel raar om zo'n beslissing te maken. Moet je daar nou een datum voor prikken? En hoe dan? Heel maf. De dokter kwam met dit voorstel, en dat was ook gewoon goed.
Afgelopen week heeft hij heel zijn postzegelverzameling uit lopen delen aan zijn kinderen en die moet dat hebben, en dat moet nog gebeuren, en die moet dat doen, en als dit, dan dat, wat een zorgen heeft die man toch gehad!
Tot gisteren zelfs tot het laatst toe over een boor die nog in de schuur lag en wat mijn oom daar mee moest doen! En dat mijn oma haar pillen nog in moest nemen, dat soort dingen.
Om half acht 's avonds zou de dokter komen. 's Middags was er al een infuus ingebracht, alleen maar de naald, verder niets, omdat onze dokter daar niet zo goed in is.
Wij waren er om 18 uur. Eerst heeft hij van iedereen persoonlijk afscheid genomen, echt heel mooi, alles is gezegd wat we wilden zeggen.
Hij deed een ring af om aan mijn oom te geven, maar dat ging niet zo makkelijk en toen ging dat infuus los. Ohjee, opa weer boos op zichzelf. Dus toen de dokter nog gebeld en toen moest er nog iemand ingeschakeld worden om dat infuus weer in te brengen.
Om 19 uur zei opa al van 'nou, van mij mag de dokter wel komen hoor!'
Want ze zou pas om 19.30 komen. Ondertussen ga je dan toch weer over hele stomme dingen praten. Het weer enzo.
Vrij bizar.De dokter kwam iets over half acht en toen moesten we nog even wachten op die man die dat infuus kwam aanbrengen. Die kwam ook vrij snel en die had het allemaal vlot voor elkaar. Ze moesten nog even wat formuliertjes invullen.
Opa ging op het bed liggen dat in de woonkamer stond en toen kwam de dokter er weer bij. Oma ging naast hem zitten om zijn hand vast te houden, mijn moeder, oom en tante ging ook bij hem zitten. Wij bleven er verder ook allemaal gewoon bij.
Mijn opa bedankte de dokter nog voor alles wat ze gedaan heeft voor hem en toen zei hij "Nou gaat uw gang maar hoor dokter. Welterusten allemaal."
Dus het was "Welterusten opa, slaap zacht." En viel hij eigenlijk al bijna gelijk in coma, waarna de spierverslapper werd ingediend waardoor zijn hart langzaam stopte met kloppen. Binnen tien minuten was het gebeurd.
Het was eigenlijk gewoon echt heel mooi, om zo te sterven met iedereen om zich heen. En hij was zo rustig, hij wilde het echt heel graag en het is ook gewoon goed zoals het gegaan is.
Ik ben er nog wel verdrietig over, maar meer voor alles wat hij heeft door moeten maken afgelopen anderhalf jaar.
En mijn oma heeft het er natuurlijk ook heel moeilijk mee. Aan de andere kant zal er ook een last van haar schouders vallen. Mijn opa heeft het ook voor haar gedaan, het afgelopen half jaar heeft mij oma ook bijna opgesloten gezeten doordat ze voor hem heeft moeten zorgen. Nu kan ze weer gaan fietsen en op bezoek bij haar zussen en andere dingen doen. Ze moet nog minstens tien jaar genieten, zei opa. Daar zullen we haar wel bij gaan helpen.
Nou ja, het is gewoon goed zoals het gegaan is. Opa heeft in elk geval rust, waar hij nu ook is.
Sterkte, ook voor je oma
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.!!!
quote:Nu huil ikOp vrijdag 3 juni 2005 15:45 beschreef Biancavia een prachtig uiteinde
Wat een mooi afscheid, echt. Hij heeft alles zelf nog kunnen regelen en verdelen en van iedereen waar hij om geeft, afscheid genomen. Als ik ook zo mag gaan, ooit, ben ik tevreden
heel veel sterkte ermee
quote:Ik zou mij ook geen mooiere dood kunnen voorstellenOp zaterdag 4 juni 2005 10:02 schreef beestjuh het volgende:
[..]
Nu huil ik
Wat een mooi afscheid, echt. Hij heeft alles zelf nog kunnen regelen en verdelen en van iedereen waar hij om geeft, afscheid genomen. Als ik ook zo mag gaan, ooit, ben ik tevreden
hij heeft nageslacht op de wereld gebracht... hij was in de 80... time to check out
klinkt misschien bot, maar is realiteit.
hij heeft nu iig geen last meer van z'n aardse beperkingen
quote:Ik heb het verhaal gelezen, en ook tranen in mijn ogen.Op vrijdag 3 juni 2005 15:45 schreef Biancavia het volgende:
Nou ja, het is gewoon goed zoals het gegaan is. Opa heeft in elk geval rust, waar hij nu ook is.
Het is mooi dat hij zelf heeft kunnen beslissen over zijn einde, en op een rustige manier heeft kunnen sterven. Je hebt zelf waarschijnlijk dubbele gevoelens hierover, maar ook dat gaat goed komen.