Help! Claimende alcoholische buurman...

Schrijf een brief ...en gooi het in zijn brievenbus...is minder erg dan recht in ze gezicht zeggen, maar net zo duidelijk.

ga gewoon een keer en gedraag je zo asociaal dat ie je nooit meer uitnodigt

"Buurman, mot je es luisteren.Ik heb meer te doen dan koffie te drinken met jou.Ik heb het druk.! Je hoeft me NIET na te roepen op straat, niet te helpen, en al helemaal niet voor te stellen. Clear? Mooi"

Et voila.En je bent er vanaf

gewoon zeggen:

beste buurman, een keertje koffie drinken, zoals we al gedaan hebben, was prima maar ik ben best gesteld op mijn vrije uurtjes thuis en die wil ik graag doorbrengen op een voor mij zo fijn mogelijke manier en wil ik liever niet steeds verplichtingen hebben

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 13:33 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ja, is idd een mogelijkheid.
_{Ik weet alleen niet zeker of hij wel kan lezen...
Dan belt hij aan: "Buurvrouw, kun je me helpen met deze brief..."}

zal je net zien inderdaad, mag je het voorlezen voor hem

nouja, tis in ieder geval iets wat kan proberen, succes

recht in z'n gezicht:"ik heb eerlijk gezegd niet altijd de behoefte om met jou om te gaan"

Zo lang je hem zielig blijft vinden kom je er niet vanaf..

Switch!

Ik ken het type...
Heb zo'n buurman die, nadat zijn en mijn relatie vlak achter elkaar eindigden, dacht dat wij de perfect match zouden zijn. Daar dacht ik dus anders over...

Oud en nieuw 2003. Ik kom 's nachts per fiets thuis, kortgerokt, netgepanty'd, hooggehakt. De volgende dag vind ik een briefje op mijn deurmat: "Dag Copycat, Ik zag je vannacht thuiskomen en wil je bij deze graag uitnodigen voor een borrel. Lijkt me erg gezellig blablabla." Op zich niets verkeerd aan, alleen de afsluiter was overduidelijk:
"PS: zonder bijbedoelingen, hoor". Ja, m'n zuster! Als je geen bijbedoelingen hebt, ga je dat er ook niet expliciet in vermelden, lijkt mij.

Anywayz, ik heb hem vriendelijk gemeld dat ik daar niet zoveel behoefte aan had. (Vond ik als overpleaser ook erg moeilijk en ging dus ook een beetje stuntelig). Dat ik een druk bestaan leid en de weinige vrije tijd die ik heb erg koester. Dat heeft wel geholpen.

Toch gewoon eerlijk zeggen dat je niet van hem gediend bent...
Ik zou eerlijk gezegd bang zijn, dat zo iemand begint te gallen...

nou dan idd gewoon recht voor zijn raap en boteerlijk

sommige mensen snappen pas iets als het voor ze uitgespeld wordt helaas.

Ik heb ook zo'n buurman , woont hier nu een half jaar en heeft 2 keer gevraagt of ik een bakje kwam drinken , hem de tweede keer gezegt dat ik geen sociaal typ was, hij groet nu maar vraagt me nooit meer.

Voor een paar centen kun je hem ook laten omleggen...

BEn je verliefd op hem moonah

Ik zou dit (heel slap, i know) niet durven afkappen. Ik zou me schuldig voelen, omdat je misschien wel het enige gezelschap bent dat die man heeft en ik de ouderwetse gedachte heb dat je je soms een beetje moet opofferen voor een socialer maatschappij etc. en als je met af en toe tegen je zin buurten kan voorkomen dat iemand zich eenzaam de vernieling in helpt, dan doe ik dat maar.

Ik ga, mits in in het land ben, elke week eventjes koffiedrinken bij een oude vrouw op de hoek. Vreselijk, ze klaagt de hele tijd over haar 2 kinderen die echt nooit en te nimmer langskomen en het harde leven dat ze heeft gehad, veel meer gespreksstof heeft ze niet. Ik zit daar dan echt mijn tijd uit te zitten. Ik durf het niet af te kappen, omdat ik het per saldo toch erger vind om me schuldig te voelen dan om daar te zitten. Ze heeft wel eens gezegd dat ze, mocht ze nooit geen bezoek meer krijgen, al haar slaappillen met jenever zou innemen. Manipulatief mens, maar ik vrees dat ze het meent

Het erge is, dat het vaak ook zo is dat net dat kleine beetje gezelschap wat zo iemand dan nog krijgt diegene een beetje op de been houdt. En als iemand afgewezen wordt omdat ze kennelijk niet goed of leuk genoeg is om eens mee koffie te drinken, dan kan dat net de druppel zijn die de emmer doet overlopen. En daar ben ik bang voor. Ik heb daarin een soort verantwoordelijkheid, ook al is het niet vrijwillig, ik kan het niet ontkennen.

God Moonah, je hebt zo geen flikker aan me. Ik zit met hetzelfde soort dilemma, en heb zo het idee dat dit mijn minst verhelderende post ever is Sorry!

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 14:00 schreef Moonah het volgende:

[..]

En bedankt merdeka..
Ik had nét de moed bij elkaar om dit soort gedachten wat van me af te zetten....

Again, sorry... ik zit met net zoiets en ik leef met je mee. Het is een afweging zeg maar, maar ik ben er zelf ook niet gelukkig mee.
_{Heb er nu al spijt van dat ik mijn verhaal heb gepost. Please don't be angry with me???}

je kan het toch gewoon algemeen houden?
Als hij aan je blijft hangen dan zeg je gewoon dat je weinig tijd hebt, dan hoef je 'm ook niet in de grond te trappen. Beter is nog om te zeggen dat je naar de bieb gaat ofzo, dan komt hij misschien zelf op ideeen.

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 14:06 schreef Harry_Sack het volgende:
Beter is nog om te zeggen dat je naar de bieb gaat ofzo, dan komt hij misschien zelf op ideeen.

... En gaat ie met je mee.
"Oh Buuv, da's leuk, dan gaat ik toch gesellig met je mee!?"

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 14:09 schreef Copycat het volgende:

[..]

... En gaat ie met je mee.
"Oh Buuv, da's leuk, dan gaat ik toch gesellig met je mee!?"

dan zul je je moeten vermannen he

Volgens mij vraagt ie alleen bevestiging, "doe ik het goed?" . Geef hem een schouderklopje en zo iemand is de hele dag blij.

Vanuit mezelf is het makkelijk om te stellen dat je iets wat je niet wilt doen, je gewoon ook niet accepteert, maar dat kan ik natuurlijk niet voor jou bepalen. Vroeg of laat zul je de confrontatie toch zat zijn..

Oh dat ken ik wel, van die aandachttrekkers. Vroegah op mijn flatje waren er ook een paar van die mensen die de hele dag niks te doen hadden (en dus iedereen gingen uithoren die in en uit de flat kwam). Gewoon een keertje een praatje mee maken en zeggen dat je een druk bestaan hebt en ze hebben er meestal enorm begrip voor.

Of geef ze af en toe iets om bezig te houden. Ik ging een keertje op vakantie en zei tegen de buurvrouw,"Buuv, ik ben effe op vakantie. Let jij een beetje op mijn auto?" "Oh, eh ja hoor. Welke is het?" "Die blauwe daar, zie je later!" En na twee weken kwam ze me me haarfijn vertellen wie er allemaal langs de auto was gelopen. Prachtig

Moonah!! Ik heb het!

Doe net als die citroënverkoper...
Weet je wel die reclame met die jehova's getuiges...

Praat de hele tijd over iets waar hij totaal geen interesse heeft, girlystuff...?

Moonah, ik heb het ook gehad, met mijn buurman.
Elke keer als hij me uitnodigde zei ik op een gegeven moment steeds: hmm, denk het niet. Niet op een lullige manier, maar net alsof ik er over nadacht. Als hij dan zei: Echt niet? Zei ik : Hmmmm, nee weet het nu zeker. Ik heb de vraag : waarom niet? nooit gehad, maar dan kan je zeggen, ik heb er eigenlijk niet zo'n zin in.

Het is wel even klote, maar nu groet hij me gewoon heel vriendelijk op straat en vraagt hij me nooit meer.

gewoon eerlijk en direct zijn helpt het beste

"leuk dat u naast me woont, maar dat betekent niet dat u daarom ook maar steeds bij me naar binnen moet komen walsen, ik roep wel als ik wat nodig heb" zou moeten werken

mijn lieve buurman in mijn vorige huisje was ontzettend sociaal,
als je hem tegenkwam en je zei hoi, was je zeker drie kwartier bezig
met praatjes aan horen, niet vervelend alleen was ie overdreven sociaal....

lastig want hij deed geen vlieg kwaad maar iedere keer als ik hem zag en ik zei gedag
dan was ik de klos...

ik heb wel een keer tegen hem gezegd dat ik er niet altijd tijd voor had en dat snapte ie wel maar goed; hij bleef zoals ie was natuurlijk dus ik heb een compromis afgesproken met mezelf, veel gedag zeggen en meteen haastig doorlopen en eens in de paar weken als ik wel tijd had gewoon een praat(je) maken... Dat werkte wel.

_{en ja ik ben ook meerdere keren extra langzaam richting huis gaan lopen als ik hem zag in de hoop dat ie, als ik de deur open ging doen, al weg was ... heel laf ja}

De maatschappij verhardt...

Dat heeft niks te maken met verharden Pheno, ik ben erg lief en sociaal voor mijn vrienden, maar niemand kan het opbrengen om altijd maar lief en sociaal te zijn voor alles en iedereen die er op de wereld rondloopt. Dus kies je degenen uit met wie het klikt, en kun je niet elke dag alle daklozen te eten uitnodigen en alle katjes in het asiel mee naar huis nemen.

Ik ken het probleem, ik woon in een goedkope huurflat vol met bijstands- en WAOgerechtigden. Op mijn buurman na ben ik de enige op mijn galerij die werkt. Die mensen zijn eenzaam, vervelen zich de hele dag, en klampen me aan als ik moe van mijn werk thuiskom. Ik ben niet verplicht de sociaal werker uit te hangen, die mensen kunnen zelf ook iets ondernemen om wat meer onder de mensen te komen, ze kunnen vrijwilligerswerk gaan doen (daar zijn die arme daklozen of asielkatjes die ik ook al niet allemaal kan helpen ook bij gebaat ), ze kunnen sporten, bij de bieb binnenlopen en daar interessante dingen lezen....dat is hun verantwoordelijkheid en als ze die niet nemen, is het niet de mijne.

Maar intussen heb ik er ook nog nooit eentje echt bot afgekapt hoor, ik hoop dat ze net effe niet doorhebben als ik thuiskom, en tref ik er wel een, dan zeg ik vrij kortaf hallo en probeer snel door te lopen, of ik maak heel even een praatje en grijp de eerst mogelijke kans aan om weg te komen. Moet ook wel, anders ben ik zo drie kwartier verder. Maar ik ben dus ook niet zo assertief (of is het gewoon lomp?) dat ik ze direct al afkap. Een minuut of vijf van mijn tijd krijgen ze altijd wel, en zelfs die 5 min vind ik eigenlijk al veel teveel.

Tja, lijkt me een lastig probleem, best herkenbaar ook wel. Ik ben zelf zo iemand die dan over het algemeen te veel medelijden heeft om op te treden. Lijkt me beter om dat wel te doen in jouw geval, TS. Gewoon steeds afstandelijker doen should do the job, als je geen zin hebt hem te vernederen.

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 23:02 schreef Moonah het volgende:

[..]

Man, wat een dooddoener! Jij besteedt je vrije tijd aan omaatjes in het bejaardenhuis en het inscheppen van kommen soep voor het Leger des Heils?
Ja, de maatschappij verhardt, maar ik geloof niet dat ik daar heel erg debet aan ben.

Thaleia, exactly.

Anders hap je even op die dooddoener

quote:

Op donderdag 14 oktober 2004 20:05 schreef Moonah het volgende:

[..]

Als je die blik nou naar je buurman doet!

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 13:33 schreef Moonah het volgende:

[..]

Ja, is idd een mogelijkheid.
_{Ik weet alleen niet zeker of hij wel kan lezen...
Dan belt hij aan: "Buurvrouw, kun je me helpen met deze brief..."}

Nou, dan doe je dus net of dat een uitzettingsbrief is en zegt dat hij meteen al zijn zooi moet inpakken en kan vertrekken.

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 13:46 schreef Copycat het volgende:

Ik ken het type...
Heb zo'n buurman die, nadat zijn en mijn relatie vlak achter elkaar eindigden, dacht dat wij de perfect match zouden zijn. Daar dacht ik dus anders over...

Oud en nieuw 2003. Ik kom 's nachts per fiets thuis, kortgerokt, netgepanty'd, hooggehakt. ..

Da's voor iedere man een perfect match, lijkt me

quote:

Op woensdag 13 oktober 2004 13:56 schreef merdeka het volgende:
Ik zou dit (heel slap, i know) niet durven afkappen. Ik zou me schuldig voelen, omdat je misschien wel het enige gezelschap bent dat die man heeft en ik de ouderwetse gedachte heb dat je je soms een beetje moet opofferen voor een socialer maatschappij etc. en als je met af en toe tegen je zin buurten kan voorkomen dat iemand zich eenzaam de vernieling in helpt, dan doe ik dat maar.
...
Het erge is, dat het vaak ook zo is dat net dat kleine beetje gezelschap wat zo iemand dan nog krijgt diegene een beetje op de been houdt. En als iemand afgewezen wordt omdat ze kennelijk niet goed of leuk genoeg is om eens mee koffie te drinken, dan kan dat net de druppel zijn die de emmer doet overlopen. En daar ben ik bang voor. Ik heb daarin een soort verantwoordelijkheid, ook al is het niet vrijwillig, ik kan het niet ontkennen.

Hier heb ik ook last van. Ik bezoek nog af en toe iemand die al 10 jaar geen collega meer is van me en al 146 jaar oud is ofzo. Ik weet dat hij alleen is en dat hij die bezoekjes enorm waardeert ook al is het niet zo vaak. Ik kan niet direct/eerlijk/hard zijn tegen mensen die in mijn beleving zielig zijn...

quote:

Op donderdag 14 oktober 2004 20:54 schreef Moonah het volgende:

[..]

Of deze:

Is de vorige 'buurman' waar je zo naar keek en waar je koffie bij ging drinken niet uiteindelijk je partner geworden?

Mensen moeten dat idee van 'zielige medemens' eens los leren laten. Ze zijn helemaal niet zielig, want ze overschrijden schaamteloos je grenzen door zich ongevraagd aan je op te dringen. Spammers zijn niet zielig. Telemarketeers zijn niet zielig en buren met hun oninteressante banaliteiten evenmin. Alle drie proberen ze je iets te verkopen... van de praktijken en bedoelingen van spammers en telemarketeers ben je je bewust omdat ze moeiteloos in een hokje te plaatsen zijn. Opdringerige medemensen zijn een stuk geniepiger, maar ze verkopen wel degelijk iets. Ze 'verkopen' je hun nutteloze praatjes en jij betaalt ervoor met je kostbare tijd en mogelijk met het afkopen van je schuldgevoel.

Tijd is geld en als je er niet voor terugkrijgt wat je wilt krijgen is het niet de moeite waard. Tenzij je een hulpverlener bent, moet je gewoon weten wat je wilt van anderen en vooral wat je níét wilt. Als je nee durft te zeggen tegen telemarketeers, dan kun je dat ook tegen die 'zielige' buurtbewoner, die zich aan je vastzuigt als een emotieparasiet. Zo niet, neem dan gerust zijn 'product' af en betaal ervoor met het afkopen van je schuldgevoel.

En degenen die komen met manipulatieve schuldgevoelpraatjes zijn het tegenovergestelde van zielig: die mogen wat mij betreft ondergedompeld worden in jaren van rampspoed. Als iemand bij mij aankomt met de mededeling dat zijn beslissing tot zelfmoord van mijn medewerking afhangt, ben ik alleen maar opgelucht als de zelfmoord daadwerkelijk uitgevoerd is. Hard, maar heel veel mensen verdienen echt geen mededogen. Anderen weer wel.

quote:

Op vrijdag 15 oktober 2004 17:51 schreef Bombie het volgende:
Hard, maar heel veel mensen verdienen echt geen mededogen. Anderen weer wel.

Aha.. en jij bepaalt dan wie er wel of niet mededogen verdient, wie er wel of niet zielig is, en welke bejaarden, eenzamen of wat dan ook we al dan niet aan hun lot moeten overlaten???

Goh, laat ik nu altijd gedacht hebben dat daar de hogere macht voor was

Op zich heb je gelijk Bombie, maar zo werkt het niet altijd in de praktijk.

Ik geef een zwerver meestal wel geld bijvoorbeeld, ook al krijg ik er niks voor terug van hem.
Buurmannen als die van Moonah zijn gewoon een soort emotionele bedelaars. Daar ga ik ook niet zo snel aan voorbij. 5 minuten kunnen ze best krijgen.

Op de één of andere manier blijf ik toch vaak door de oninteressante praatjes van zo'n persoon een eenzaam/verdrietig/zielig persoon zien. Wat ik wel doe is voor mezelf bepalen of iemand echt zielig is. En als die persoon in mijn beleving niet zielig is dan ga ik er juist makkelijk aan voorbij. Jij bepaalt toch ook voor elk geval of je daar mededogen voor moet hebben?

quote:

Op vrijdag 15 oktober 2004 18:05 schreef merdeka het volgende:

[..]

Aha.. en jij bepaalt dan wie er wel of niet mededogen verdient, wie er wel of niet zielig is, en welke bejaarden, eenzamen of wat dan ook we al dan niet aan hun lot moeten overlaten???

Dat bedoel ik!

quote:

Op vrijdag 15 oktober 2004 18:09 schreef Moonah het volgende:
Wat me al even bezighoudt:
Als je iemand zielig vindt, neem je hem/haar eigenlijk zijn/haar eigen verantwoordelijkheid af. Je stelt jezelf boven de zieligerd. Ik bedoel, wie ben ik eigenlijk om te bepalen dat mijn buurman zielig is? Uiteindelijk heeft hij zelf 'gekozen' voor het leven dat hij nu leidt. Wil hij het anders, zal hij het zelf moeten doen...
_{En kom nou niet met: "Ja maar Moonah, daarom probeert hij juist in contact met je te komen. Omdat hij zijn sociale kringetje wil uitbreidenl."}

Trouwens, dit is een post vanuit mijn therapie-ervaring....

Je bepaalt het niet, je ervaart het zo. Je bepaalt in principe niets voor een ander. Je hebt alleen een mening over een ander. En die mening kan zijn dat je hem zielig vind. Of niet.

Is waar. Misschien vind ik iemand wel zielig die dat van zichzelf helemaal niet vindt. Maar op basis van die perceptie bepaal ik toch mijn gedrag ten opzichte van die persoon.

Het is overigens wel waar dat sommige mensen op de één of andere manier gewoon tot eenzaamheid gedoemd zijn. Gewoon, zomaar. Die schrikken hun medemens bij het eerste contact al af. Zijn al zeurderig en zeikerig nog voordat ze één woord hebben gesproken.

Maar in feite heb je gelijk, dat je geen koffie met 'm wilt drinken is zijn probleem, niet het jouwe.
Dat je die boodschap over moet brengen aan hem is jouw probleem en niet het zijne.

Het is gewoon niet leuk als je iemand iets moet mededelen waarvan je weet dat hij/zij dat vervelend gaat vinden.

En als hij echt helemaal instort van je mededeling, zeg je toch gewoon: 'Ach, ge bent langer dood dan dè ge leeft, dè ge ut moar wit.'

quote:

Op vrijdag 15 oktober 2004 18:15 schreef merdeka het volgende:

[..]

Je bepaalt het niet, je ervaart het zo. Je bepaalt in principe niets voor een ander. Je hebt alleen een mening over een ander. En die mening kan zijn dat je hem zielig vind. Of niet.

Oh, oh, wat zitten wij op één lijn vandaag zeg, 100% true...

zeg dat zijn koffie niet te zuipen is en dat je nooit meer komt

quote:

Op vrijdag 15 oktober 2004 18:05 schreef merdeka het volgende:

[..]

Aha.. en jij bepaalt dan wie er wel of niet mededogen verdient, wie er wel of niet zielig is, en welke bejaarden, eenzamen of wat dan ook we al dan niet aan hun lot moeten overlaten???

Goh, laat ik nu altijd gedacht hebben dat daar de hogere macht voor was

Dat van die hogere macht is een grapje toch zeker?
Ik erken in ieder geval geen hogere macht. De mens is zelf heel goed in staat tot grote dingen, die vaak onterecht worden toegeschreven aan een hogere macht. Maar dat terzijde...

Bottomline is: ik bepaal inderdaad wie mijn mededogen verdient. Ik heb enkel mededogen met mensen die hun eigen verantwoordelijkheid erkennen en de last dragen die voor hun bestemd is. Dat je zulke mensen hun last probeert te verlichten, juich ik hartstochtelijk toe.

quote:

Op vrijdag 15 oktober 2004 18:05 schreef Hihat het volgende:
Op zich heb je gelijk Bombie, maar zo werkt het niet altijd in de praktijk.

Ik geef een zwerver meestal wel geld bijvoorbeeld, ook al krijg ik er niks voor terug van hem.

Je krijgt wel degelijk iets terug. Alleen niets tastbaars.
Ik geef zwervers nooit geld. Heb het wel gedaan, maar voornamelijk omdat ik vond dat geen mens zo'n ellendige situatie verdient. Ik wil niet beweren dat ik toen te naïef was en nu te cynisch, maar ik ben tot de conclusie gekomen dat sommige mensen de situatie wel degelijk verdienen, omdat ze het er naar gemaakt hebben, zonder met 'hate to say I told you so' aan te komen. Dan hoeven ze niet bij anderen aan te kloppen om ze te helpen in dezelfde staat te blijven leven.

Zo kwam er op Utrecht CS ook eens een zwerver naar me toe. Ik luister altijd naar wat ze te zeggen hebben. Niet uit schuldgevoel, maar omdat ik dat ook bij mensen doe die geen zwerver zijn en ik ze niet per definitie 'minder' vind dan bijvoorbeeld iemand die niet zwerft. Ik geef ze alleen geen geld, omdat ik geloof dat ik ze daarmee niet verder help. Bovendien vind ik niet dat je mensen moet 'belonen' voor een eenvoudig trucje als je hand ophouden.

Hoe dan ook... ik heb een tijdje gepraat met die man op Utrecht CS. Ik heb verteld dat een uitzichtloze situatie absoluut niet het einde hoeft te betekenen en dat ik zelf ook vanuit een uitzichtloze situatie verder ben gekomen. Zonder te preken oid. Maar dat hij echt voor échte hulp terecht kan bij mensen die daar niet emotioneel aan onderdoor gaan. Maar hij moet het wel zelf doen. Niemand anders kan dat voor hem doen.
Hij heeft geen verder moment om geld gevraagd en me bedankt voor het gesprek toen hij wegging. Ik vergeet het nooit meer en heb heel veel respect voor het feit dat die man niet een instelling heeft van: "ik moet je geld en anders houd je je bek maar dicht". Ik denk dat ik de uitzonderingen wel kan herkennen.

Maar goed... ook al geef ik dus geen geld... dan nog bekruipt me nog wel eens het verdrietige gevoel dat ik mijn medemens niet genoeg help door 'ze aan hun lot over te laten'. Want zo voelt het soms wel. Maar het kan niet zo zijn dat anderen met hun donaties verantwoordelijk zijn voor de situatie waarin die mensen terecht zijn gekomen. Dat kan gewoon niet. En daar houd ik me aan vast.

quote:

Buurmannen als die van Moonah zijn gewoon een soort emotionele bedelaars. Daar ga ik ook niet zo snel aan voorbij. 5 minuten kunnen ze best krijgen.

Inderdaad. Ik kap ook niet alles bij voorbaat af. Maar zodra ik een patroon herken waarin mijn aandacht 'opgeëist' wordt, gaat er vanzelf een alarm bij me af. En ik laat zelden iemand over mijn grenzen heenwalsen. Ik heb niet voor niets anderhalf jaar intensief aan mijn assertiviteit gebouwd om het door anderen weer af te laten breken.

quote:

Op de één of andere manier blijf ik toch vaak door de oninteressante praatjes van zo'n persoon een eenzaam/verdrietig/zielig persoon zien. Wat ik wel doe is voor mezelf bepalen of iemand echt zielig is. En als die persoon in mijn beleving niet zielig is dan ga ik er juist makkelijk aan voorbij. Jij bepaalt toch ook voor elk geval of je daar mededogen voor moet hebben?

Ja, ik bepaal dat inderdaad... maar het lullige is: sommige mensen kunnen zich niet zo goed uitdrukken en zijn wel degelijk gebroken en introvert. Anderen dringen zich aan je op, zijn extravert, zijn meester in 'social engineering' en die claimen de aandacht die je veel beter aan anderen kunt geven. Een beetje het geval van: de grote, goed doorvoedde vogel die de kleinere hongerige vogeltjes wegjaagt. Die grote vogels 'knal ik af'.

Een praatje maken met eenzame mensen, die daardoor opbloeien... ik ben helemaal voor. Maar ook die mensen moeten beseffen dat je geen hulpverlener bent en dat het vaak geen gelijkwaardig praatje is, waardoor er toch een hulpverleners-situatie ontstaat.

Ik heb ooit in de positie gezeten van de buurman ... niet zo ernstig dat ik mijn hele levensverhaal bij iemand uithang en dakloos ben geweest en blablabla. Maar wel dat er mensen zijn geweest die ik als vrienden zag, maar eigenlijk gewoon vriendelijk waren en daarbij niet durfden te zeggen dat ze eigenlijk niet langer vrijwillig met mij wilden afspreken. En dat is gebeurd bij mensen die ik écht vertrouwde dat ze zich niet achter mijn rug om aan mij zouden ergeren.

Het enige dat belangrijk is, is dat je laat merken dat je hem wel respecteert als je zegt liever geen gesprekjes meer met hem aan te knopen. Dus gewoon iets als: "Beste buurman, hoewel je een nette (?) en aardige man ben, wil ik toch eerlijk zeggen dat ik mijn contact met buren liever oppervlakkig houdt... tenzij het echt klikt met iemand. Sorry als dit niet duidelijk is overgekomen"

Ik vind de suggestie van Tarot ook een goede. Respect is heel belangrijk, en bovendien is het verhaal neutraal en onpersoonlijk genoeg.

_{Bovendien is de quote dat je oppervlakkig contact prefereert tenzij het echt klikt met iemand je op het lijf geschreven, dacht ik zo. Er zijn tenslotte heel veel verschillende soorten buren}

Lijkt me inderdaad lastig Mooi dat het (waarschijnlijk) op is gelost

goed gedaan

jammer dat ie teleurgesteld is maar je hebt het netjes aangepakt.

quote:

Op vrijdag 3 december 2004 18:24 schreef Moonah het volgende:
En ik vind het wel een beetje zielig (hij kreeg wat waterige oogjes), maar ik voel me niet schuldig.

Goed gehandeld, hoor!

Kweet eerlijk gezegd niet 100% zeker of ik het op het moment supreme zou hebben gedurfd...
_{Misschien kun je me morgen wat tips geven, hieromtrent.}

quote:

Op vrijdag 3 december 2004 18:58 schreef Copycat het volgende:

[..]

Goed gehandeld, hoor!

Kweet eerlijk gezegd niet 100% zeker of ik het op het moment supreme zou hebben gedurfd...
_{Misschien kun je me morgen wat tips geven, hieromtrent.}

Ook een lastige buurman?
Neem een keer iemand mee, heftige dampende sex met veel luid gehijg en kreun, op het moment supreme het uitschreeuwen (letterlijk) van genot, dan snapt hij het wel.

Zeg gewoon dat je op je privacy bent gesteld en het druk hebt en dat je geen behoefte hebt eraan.

Eerlijkheid duurt het langst.

quote:

Op vrijdag 3 december 2004 18:24 schreef Moonah het volgende:
[..] _{En nogmaals tnx to Tarot!}

Blij om te horen Moonah.
Wanneer komde eens voor een kopje koffie om d'r even gezellig over te praten?

Als je duidelijk laat merken dat je een grote sterke brede en boze vriend hebt die zeer beschermend kan zijn werkt het mss wel afschrikwekkend... ( btje overdreven but u get my drift aight )