De onoplosbare doodfilosofie..

quote:

op maandag 28 mei 2007 16:50 schreef releaze het volgende:

[..]

zorgen voor mn vrienden hindert mijn geluk niet. zoals ik al zei probeer ik mijn geluk niet buiten mezelf te zoeken, maar in mezelf. theoretisch gezien zou het betekenen dat als de aarde naar de vinkentering zou gaan ik nogsteeds 'gelukkig' kan zijn. het zijn factoren die buiten mezelf zijn en daardoor mijn geluk niet kunnen verwoesten. wat ook inhoudt dat ik allerlei acties in de buitenwereld zou kunnen ondernemen zonder dat dat mijn geluk verwoest.

.. dat kan niet, niet als je werkelijk geeft om de buitenwereld. je vindt vrede door alleen in jezelf te keren en daar waarde te vinden, de waarde van de wereld buiten te sluiten. het maakt niet uit of er iets mis gaat in de buitenwereld. dat is belachelijk. als je de waarde van de buitenwereld erkent, zal je er ook zorgen om maken als er daar iets mis gaat. en dat is terecht. wie niet waagt, wie niet wint. je hele 'filosofie' baseert zich op angst.

de dood is de beste zingeving aan het leven die je maar kan bedenken. geen hiernamaals (want waarom zou je dan eigenlijk leven?), maar gewoon, de dood. het einde en daarna niets. het hiernamaals bestaat in de herinnering aan je nabestaanden. dus wil je dat je leven ook na je dood zin heeft? nou, zorg er voor dat je nabestaanden wat aan jouw leven hebben gehad. dat kan in wat voor nalatenschap dan ook zijn, schrijf, componeer, bouw, oftewel: creeer.

een hiernamaals klinkt in eerste instantie verleidelijk, maar in tweede instantie niet. want is een eeuwig leven niet het meest saaie dat denkbaar is?

leve de dood!

quote:

op dinsdag 21 september 2004 04:14 schreef lamon het volgende:
beginnend met de meest logische en de enigszins wetenschappelijk te onderbouwen optie; als je sterft is er niets meer.
een groot deel van de bevolking gelooft in deze theorie, waaronder ik. dit betekent naar mijn mening ook dat je genoodzaakt bent, om je leven te kunnen leiden, deze wetenschap zoveel mogelijk te negeren.
...
de tweede optie reincarnatie is eigenlijk precies hetzelfde als de eerste, alleen bedoeld voor mensen die niet alleen hun einde proberen te negeren, maar er ook nog een troostende waarde aan proberen te geven.
...
de derde optie is de enige met meerwaarde. leef je leven goed, en je zal daarna een eeuwigheid in extase blijven doorbrengen.

de eerste optie is alleen logisch zolang je er zo over nadenkt.
maar de conclusie die jij trekt uit deze visie volgt daar zeker niet uit. als je maar een leven hebt, dan heb je maar een kans en daarom zul je alles moeten doen wat je wilt: maw, de wetenschap dat je maar 1 keer leeft zorgt ervoor dat je er alles uithaalt. als je dit negeert dan heb je geen 'normaal' leven, maar juist een doodsaai leven.

ik denk dat de tweede optie vooral te maken heeft met een bepaalde groei die de ziel doormaakt volgens deze mensen, een groei die niet binnen 1 leven te doen is.

de derde optie komt meestal neer op: doe niet datgene wat slecht is. hierdoor zal degene verlamd door het leven strompelen, gelovend dat de beloning komt als het al te laat is.

quote:

op dinsdag 29 mei 2007 16:16 schreef popeofthesubspace het volgende:

[..]

.. dat kan niet, niet als je werkelijk geeft om de buitenwereld. je vindt vrede door alleen in jezelf te keren en daar waarde te vinden, de waarde van de wereld buiten te sluiten. het maakt niet uit of er iets mis gaat in de buitenwereld. dat is belachelijk. als je de waarde van de buitenwereld erkent, zal je er ook zorgen om maken als er daar iets mis gaat. en dat is terecht. wie niet waagt, wie niet wint. je hele 'filosofie' baseert zich op angst.

ik zou zeggen, denk wat je wilt ik ga er iig niet meer op in, heb noch de energie noch de woorden om mijn ontluikende levensfilosofie op dit moment te gaan verantwoorden of onderbouwen. ik zie wel wat de toekomst wat betreft de spinsels brengt

je gaat gewoon dood,dood=dood
al lijkt het me heel interessant om te weten wat je net voor je dood waarneemt,al zal ik dat ooit op een dag meemaken (ik wil eeuwig leven )

ik troost mezelf met het feit dat mijn atomen door zullen "leven"

ik vind de op heel goed!!
het is nu helaas te laat, maar ik kom er wel op terug!

quote:

op dinsdag 29 mei 2007 19:49 schreef double-helix het volgende:
ik troost mezelf met het feit dat mijn atomen door zullen "leven"

wat is de meerwaarde daarvan?

quote:

op woensdag 30 mei 2007 11:21 schreef popeofthesubspace het volgende:

[..]

wat is de meerwaarde daarvan?

niks.

quote:

op woensdag 30 mei 2007 11:35 schreef double-helix het volgende:

[..]

niks.

waarom troost het je dan?

quote:

op dinsdag 21 september 2004 04:14 schreef lamon het volgende:
waar moet ik beginnen?

allereerst zijn er verschillende visies.
sommige mensen denken dat er niets is na de dood, sommigen geloven in reincarnatie, sommigen in een hemel (of hel, maar laat ik die voor het gemak buiten beschouwing laten).

beginnend met de meest logische en de enigszins wetenschappelijk te onderbouwen optie; als je sterft is er niets meer.
een groot deel van de bevolking gelooft in deze theorie, waaronder ik. dit betekent naar mijn mening ook dat je genoodzaakt bent, om je leven te kunnen leiden, deze wetenschap zoveel mogelijk te negeren.
natuurlijk kun je er wel over praten, maar in je gedachten moet je dit zo leeg mogelijk behandelen. immers, als je er daadwerkelijk over nadenkt, verlies je al je bestaansredenen. het heeft geen zin om 1 of meerdere doelen na te streven, omdat het resultaat voor ieder mens hetzelfde is; er blijft niet meer over uiteindelijk. zelfs al schrijf je het boek van de eeuw of zet je de nieuwe president op de wereld, zelf zal je nooit de vruchten plukken, want je bent er niet meer.
iets moois nalaten is een leuk lapmiddel, maar aangezien je eigen perceptie van het leven de enige is die je ooit meemaakt, heeft het praktisch gezien geen enkele invloed op je dood. als je eenmaal gestorven bent is de wereld ook verdwenen, omdat de enige wereld die ieder mens kent, degene is die hij zelf in zijn hoofd heeft opgebouwd.
de enige manier van leven die deze filosofie rechtvaardigt, zou zijn om letterlijk bij de minuut te leven. dus nooit denken of bouwen aan de toekomst, maar ieder moment in het heden opslokken (het hele carpe diem geneuzel, maar dan echt..). leuke theorie, maar niemand doet het. instinctief handelen mensen met een later moment in gedachte, of dat nou een dag of een maand of een jaar is.
als dat niet het geval zou zijn, zouden mensen tenslotte hun directe verlangens meteen in praktijk brengen, ongeremd door eventuele gevolgen. en geen hond (die niet achter tralies of in een inrichting zit) doet dat.
dus het zoveel mogelijk negeren van je eigen theorie is in dit geval de enige methode om op normale wijze door te blijven leven..

je neemt een paar dingen aan, die discutabel zijn. wetenschappelijk is het bestaan van een geest die voortbestaat na de dood niet bewezen, maar ontkracht ook nog niet. we hebben immers geen wetenschap die zich met een onstoffelijke geest bezighoudt, behalve de kwakzalverij en esoterische bezigheden.
verder heeft het wel degelijk zin om doelen na te streven, want er is wel zoiets als een redelijk schatbare levensverwachting. dus als je ouders oud geworden zijn en je leeft een beetje redelijk, is het verstandig om aan je pensioen te werken. ook kan het je genoegen doen om te bedenken, dat je na je dood nog lang met veel plezier herdacht zult worden. of dat je in de annalen komt als iemand die een bijzondere prestatie geleverd heeft. dat is toch een vorm van onsterfelijkheid, zij het dat die beperkt houdbaar is: als onze beschaving ten onder gaat, gaat jouw prestatie vast wel mee. of je moet toevallig confucius heten of zo.
groot voordeel van deze leer is wel, dat je niet gebukt hoeft te gaan onder een moraal die van buiten jezelf komt. er is geen straffende god, hoogstens een straffende menselijke rechter.

quote:

de tweede optie reincarnatie is eigenlijk precies hetzelfde als de eerste, alleen bedoeld voor mensen die niet alleen hun einde proberen te negeren, maar er ook nog een troostende waarde aan proberen te geven.
als mensen die dit geloven echt over hun eigen theorie na zouden denken, zouden ze moeten beseffen dat wanneer je opnieuw geboren wordt als een ander persoon, dit net zo zinloos is als echt ophouden met bestaan. aangezien je je vorige leven niet meer herinnert, en je karakter ook weer opnieuw gevormd zal worden, is er geen moment na je dood waarop je ook maar enig nut ondervindt van het feit dat je opnieuw geboren bent. de persoon die je was is dood, dus de hele filosofie heeft geen enkele zin.
ik kan nu zeggen dat mijn ongeboren achterneefje (of zijn huisdier) een reincarnatie zal zijn van mijzelf, maar al zou het waar zijn, ik schiet er geen donder mee op. mijn huidige ik, en dus mijn hele bestaan, is dan nog steeds verdwenen.

dit is niet helemaal waar: de meeste gelovers in reïncarnatie gaan ervan uit, dat je wel degelijk voortbestaat met de ervaringen uit vorige levens. niet bewust, maar je onderbewuste en je lichaam zitten vol ervaringen en littekens.
wel is het dan nog steeds een soort uitstel van executie: als het heelal in elkaar stort, gaan we natuurlijk (??) mee. andersom zijn er diverse reïncarnatieleren die aan het einde een soort hemel voorspiegelen.
een groot voordeel voor de nabestaanden en voor jezelf kan zijn, dat je je naasten weer terug zult zien. je zult ze niet meteen letterlijk herkennen, maar wel aan hun aard en reflexen. je vijanden kom je trouwens ook weer tegen, dus het geloof in reïncarnatie is een mooie prikkel om dingen goed af te handelen.
er zijn trouwens diverse technieken in omloop, waarvan gezegd wordt, dat ze je terug kunnen brengen naar vorige levens. of dat waar is, is niet goed te toetsen, maar leuk en verhelderend zijn ze wel.
nadeel is wel, dat je elke keer opnieuw moet leren lopen, rekenen, schrijven, weer de puberteit door moet, etc etc.

quote:

de derde optie is de enige met meerwaarde. leef je leven goed, en je zal daarna een eeuwigheid in extase blijven doorbrengen.
het geloof in een hemel is dus het enige geloof dat je leven echt zin kan geven, hoe diep je ook nadenkt, als je er echt in zou geloven.
maar voor mij en vele anderen klinkt dat als niets meer dan een sprookje, en je kunt jezelf helaas niet dwingen om in zoiets te geloven.

hiermee ben ik opgevoed, maar ik had in mijn jeugd al een weerstand tegen eeuwig gelukkig zijn. tegen ons kinderenw erd dan gezegd, dat we rijstepap zouden krijgen van gouden bordjes met zilveren lepels. nou konden die borden en lepels me niet zoveel schelen (tegenover wie moest je daarover opscheppen en aan wie kon je ze verpatsen?) en ik hield best van rijstepap, maar altijd en eeuwig? en dan altijd gelukkig zijn? leek me niks.
niks te doen, niks te leren, behalve beter gods lof zingen?
dit geloof kan een goede prikkel zijn om goed en rechtvaardig te leven, want je krijgt maar een enkele kans om je karakter te bewijzen.
maar wat is dan de echte zin, het echte nut van een eeuwig gelukkig leven? zin voor wie? voor god? die heeft zin in zichzelf, per definitie.
wat ik vooralsnog meer zie, is dat mensen in de hoop op de hemel of in de angst voor de hel in allerlei bochten gaan wringen. of zelfs gaan vinden dat anderen maar volgens hun normen moeten leven. denken te weten wat god wil. een beetje als al die vrienden van pim, die precies wisten wat in de geest van pim inhield.
dus deze optie verschuift de vraag naar de zingeving naar de hemel.

quote:

dus ik ga voor de optie 'negeren, anders word je gek.', maar blij ben ik er niet mee.

tja, dat kan ik me voorstellen.
mijn vriendje deed dat en zijn weduwe doet dat nog steeds: denken dat er na dit leven niks bestaat.
ik had, toen ik in reïncarnatie geloofde, ooit een discussie met een studente theologie, die uiteraard in de hemel geloofde. we hingen beiden ons geloof aan, om ons te motiveren in dit leven rechtvaardig en verstandig bezig te zijn. waarbij we bovendien als uitweg hadden: als er dan toch niks blijkt te zijn, dan word ik tenminste met ere herdacht.
op dit moment geloof ik liever in reïncarnatie. dat biedt me meer troost over allerlei zaken die anders pijn zouden doen. en als er toch geen manier is om uit te maken wat de waarheid in dezen is, dan kiezen we toch gewoon voor de best passende optie!

trouwens: sterke redenering! mooi strak en overzichtelijk.

quote:

op maandag 28 mei 2007 16:49 schreef arcee het volgende:

[..]

oh, vast wel, hoor.

misschien moet je er nog een vierde optie aan toevoegen.

dat je nadenkt over hoeveel mensen er theoretisch hadden kunnen zijn (aantal eicellen van alle vrouwen maal aantal zaadcellen van alle mannen, bijvoorbeeld) en hoe klein de kans is dat jij juist geboren bent. dan moet je dood kúnnen gaan dus als een voorrecht zien, omdat al die andere mensen niet eens geboren zijn. met andere woorden, zie de dood niet als een tragisch einde van het leven, maar zie je leven als een groot voorrecht dat je het hebt mee mogen maken.

maar dan ga je ervan uit, dat het leven leuk is.
dat kan wel: ik heb wel eens een vrouw van 100 gehoord die in kosovo woonde. die had een hartstikke tof leven gehad: de bevrijdingsoorlogen tegen de ottomanen, de eerste wereldoorlog, de nationalisten, de tweede wereldoorlog, de communisten, het uiteenvallende joegoslavië! zeer inetressant allemaal, geen tijd gehad om zich te vervelen!
er zijn nogal wat mensen die hun leven maar matig vinden en veel mensen vinden er niet veel aan. wat trouwens niet altijd betekent, dat ze makkelijk doodgaan!