Vakbonden moeten niet zo zeuren.

quote:

Bonden vestigen hoop op de VVD

De vakbonden FNV en CNV hebben hun laatste sprankje hoop op de VVD gevestigd als het gaat om versoepeling van ingrepen in prepensioen. ,,Het CDA heeft zich zo vastgepind op de koers van premier Balkenende, zij willen geen knikkende knieën krijgen.''

De twee belangrijkste vakbondsleiders van Nederland bezochten gisteren de redactie van het Algemeen Dagblad om vragen van lezers te beantwoorden. Op de vraag van het AD of vakbonden overbodig of juist broodnodig zijn, is massaal gereageerd. Wat opvalt zijn de heftige en emotionele reacties van mensen. Sommigen vinden dat we het goed hebben in Nederland en dat de bonden de economie kapotmaken door demonstraties en stakingen. Anderen vinden juist dat de vakcentrales harder met de vuist op tafel moeten slaan en het land moeten platleggen.

,,De emoties lopen hoog op'', erkennen De Waal en Terpstra. ,,Het beleid van het kabinet verdeelt het land en raakt mensen heel diep. De nuance gaat eruit. Mensen zijn heel erg hard ergens voor of tegen. Er worden veel maatregelen genomen die ook mensen met een modaal inkomen treft, denk aan het pc-privé-project en het prepensioen.''

Het tweetal rekent op zo'n 100.000 actievoerders bij de grote landelijke demonstratie in Amsterdam op zaterdag 2 oktober. Als dat er veel minder zijn, is er volgens hen niet succesvol actie gevoerd. De Waal peinst er niet over in dat geval op te stappen. Terpstra vindt wel dat zijn geloofwaardigheid dan in het geding is.

De Waal en Terpstra vinden dat met de VVD beter zaken te doen valt dan met het CDA. Dat hebben ze bij onderhandelingen met het kabinet ook gemerkt. ,,Balkenende doet niks. Zalm is eigenlijk de baas in Nederland, Balkenende is alleen de Nederlandse premier in Europa.''

De vakbondsleiders hebben weinig goede ervaringen met de minister-president. Terpstra is pas nog bij zijn partijgenoot in het Torentje op bezoek geweest en kwam teleurgesteld terug. ,,Hij luistert niet. Hij had net zo goed een beleidsstuk kunnen faxen.'' De Waal: ,,Daarom heb ik míjn gesprek met Balkenende afgezegd.'' Met minister Zalm (Financiën) valt veel beter te praten, vinden De Waal en Terpstra. De VVD'er slaat met zijn pragmatische aanpak bruggen in de Nederlandse polder. Een soortgelijke benadering verwachten de vakbondsreuzen van de VVD-fractie in de Kamer. Met de liberalen zou nog te praten zijn over soepeler ingrepen in de sociale zekerheid.

Het poldermodel ligt in coma. De vakcentrales zelf weten niet hoe het verder moet, maar veel AD-lezers hebben juist hun hoop op hen gericht. Ze vinden dat De Waal en Terpstra harder actie moeten voeren. Vooral de afschaffing van het prepensioen ligt moeilijk. 'De zekerheden waarvoor wij hebben betaald worden ons nu afgenomen', zeggen veel mensen. Anderen vragen zich af welk recht van spreken de bonden hebben met het slinkend aantal leden. De Waal wil een grote opkomst bij de demonstraties gebruiken om aan te tonen dat de vakbeweging wel degelijk aan de onderhandelingstafel thuishoort.

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 11:50 schreef dazzle123 het volgende:

[..]

Wie zegt dat?

quote:

Vanuit verschillende kanten wordt echter gesignaleerd dat het poldermodel onder druk staat: het gezag van sociaal-economische koepelorganisaties neemt af, de ledenaantallen van vakbonden lopen terug en zij moeten de discussie aan over hun representativiteit, sociale partners werden gepasseerd in de herstructurering van de sociale zekerheid. Meer in het algemeen verwijten politieke commentatoren (recentelijk Hans Wijers, al veel langer Paul Frissen) het poldermodel hiërarchisch, achterhaald, bureaucratisch, traag en stroperig te zijn.

quote:

Twee weken geleden wist de Amerikaanse econoom Porter te melden dat het poldermodel bij het oud vuil kon. Eind vorige week sloot de president van De Nederlandsche Bank, Wellink, zich bij deze kritiek aan en beweerde dat het poldermodel zijn uiterste houdbaarheidsdatum zou hebben overschreden.

quote:

Een belangrijk punt van kritiek op de overlegeconomie en het poldermodel is: namens wie spreken de sociale partners (en andere belangenorganisaties) eigenlijk en is het democratisch verantwoord om zoveel gewicht aan hun stem toe te kennen?

Verschuilen politici zich niet achter belangenorganisaties? Aan de andere kant is het ook de vraag of het voor belangenorganisaties zelf zo goed is om zich zozeer aan overheidsbeleid te committeren.

Tegenwoordig is minder dan 30% van de werknemers lid van een vakbond. De werkgeversorganisaties op hun beurt komen nogal ambtelijk over en lijken weinig op het bedrijfsleven.

Kritiek is ook dat de sociale partners vooral de 'insiders' (de zittende, traditionele werknemersbelangen) zouden vertegenwoordigen. Met de belangen van 'buitenstaanders' (vrouwen, allochtonen, gepensioneerden) op de arbeidsmarkt zou te weinig rekening gehouden worden.

Stroperigheid
De overlegcultuur en het streven naar consensus maken het moeilijk om snel ingrijpende maatregelen te nemen. Er wordt wel gesproken van 'pappen en nathouden'. Daar staat tegenover dat éénmaal bereikte compromissen wel op draagvlak kunnen rekenen.

Ritueel overleg
Het voor- en najaarsoverleg worden wel bekritiseerd omdat deze overleggen een ritueel karakter zonder werkelijke betekenis zouden hebben.

WAO als afvloeiingsregeling
In het verleden hebben de sociale partners de WAO veelal als afvloeiingsregeling gebruikt. Voor werknemers was dat gunstig omdat ze daardoor niet in werkloosheidsregelingen terecht kwamen. Voor werkgevers was het aantrekkelijk omdat ze op die manier zonder al teveel tegenstand van werknemers konden saneren. Uiteindelijk betekent dat wel dat de WAO oneigenlijk is gebruikt.

Ondanks de parlementaire enquête van 1992-1993 en diverse kabinetsmaatregelen zit naar schatting van sommige deskundigen nog altijd ongeveer eenderde van de betrokkenen ten onrechte in een arbeidsongeschiktheidsregeling. Waar het het verleden vaak ging om oudere werknemers, maken tegenwoordig veel jongere werknemers met arbeidsconflicten en/of psychische klachten gebruik van arbeidsongeschiktheidsregelingen.

Relevantie voor loonontwikkeling?
Het grootste voordeel van het poldermodel zou zijn dat het zorgt voor arbeidsrust en loonmatiging, aldus de overheersende opinie. De vraag is of de overheersende opinie het bij het rechte eind heeft.

Door zozeer te vertrouwen op loonmatiging worden bedrijven wel erg gemakzuchtig en besteden ze te weinig aandacht aan het ontwikkelen van nieuwe, verbeterde technologieën, management- en marketingmethoden.

Economisch gezien zal overigens de reële loonstijging (de loonstijging minus de inflatie) normaal gesproken na verloop van tijd vanzelf afnemen als de werkloosheid stijgt, en vanzelf toenemen als de werkloosheid daalt. Onder druk van marktwerking keert de wal dus sowieso ooit het schip. Daar is op zichzelf geen poldermodel met sociale akkoorden voor nodig. In goede economische tijden vertoont de AIQ ook steevast weer een stijgende lijn.

De vraag is verder hoe redelijk de sociale partners nu eigenlijk waren in 1982, gelet op het feit dat het Akkoord van Wassenaar tot stand kwam onder druk van een loonmaatregel. Ook het Flexakkoord van 1996 kwam tot stand uit angst voor onwelgevallige wetgeving van het kabinet.

Het voordeel van een centraal akkoord is wel dat een pijnlijk, schadelijk (als gevolg van stakingen en andere arbeidsconflicten) en mogelijk te langdurig aanpassingsproces via de werking van de markt vermeden wordt.

Beggar-thy-neighbour
Sommigen stellen wel dat loonmatiging een beggar-thy-neigbour-beleid is, dat wil zeggen dat de Nederlandse export kunstmatig goedkoop wordt gemaakt ten koste van werknemers en bedrijven in andere landen. Loonmatiging zou dan vergelijkbaar zijn met het devalueren van de wisselkoers van een valuta.

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 12:31 schreef dazzle123 het volgende:

[..]

Maar ga je nou ook nog uitleggen waarom Nederland ziek zou zijn?

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 12:49 schreef dazzle123 het volgende:

[..]

Je beert een hoop zonder bewijzen of onderbouwing.
[...]

quote:

Wage moderation and labour productivity

In the Dutch economic policy debate, wage moderation is widely considered as a key factor for achieving economic growth and low unemployment. However, some economists criticise the policy emphasis on wage moderation, claiming that high wages are needed to maintain structural labour productivity growth. This paper analyses the effects of a wage push on labour productivity within the framework of endogenous technological progress, endogenous technology adoption and insufficient competition. The conclusion is that a wage push raises labour productivity in the short run. However, this rise in labour productivity is temporary and inefficient. In the long run, a wage push may well harm labour productivity. The main message of the paper is that it is probably best not to use wage policy at all as a tool to influence productivity. As a tool against unemployment, however, it is very effective. These insights are applied in a review of the Dutch post-war productivity growth.

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 17:19 schreef dazzle123 het volgende:

[..]

Eh eerst moet je even de feiten leren. Het waren geen cadeautjes maar maatregelen in ruil voor loonmateging. En dat is wel wat anders.

quote:

Ten tweede je begint zelf over de staat van de nederlandse economie dan moet je niet vervolgens gaan roepen dat je het niet wilt hebben over macro economische kwesties. Het hele topic betreft immers de macro economie.

quote:

Niks complottheorie. Gewoon het liberale gedachtengoed. Liberalen willen geen sterke overheid. Geen verzorgingsstaat. En dus voeren ze allerlei maatregelen door om hun idealen te verwezenlijken. Met de huidige economische crisis heeft dat niks te maken al doen ze voorkomen alsof dat wel zo zou zijn. Verdiep je eens in het liberale gedachtengoed zou ik zo zeggen.

quote:

Op zaterdag 11 september 2004 19:22 schreef SCH het volgende:

[..]


Wat leer je eigenlijk op die universiteit?