MUZ user-reviews

quote:

NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus (Stumm)

Het nieuwe album van Nick Cave en zijn begeleidingsband, The Bad Seeds, is een dubbelaar. Dat betekent dus ook dubbel genieten. Maar vaak is dat bij een dubbelaar niet echt het geval. Ze zijn te lang, er staan te veel nummers op die eigenlijk de plaat niet had mogen halen. Dat gevaar doet Cave al snel teniet, door slechts met 17 songs te komen. Er zijn bands die zo'n aantal op één plaat kunnen proppen. Cave niet, hij neemt de tijd.

Verstand komt met de jaren en met het verstand komt de rust. Nu hoefde je over het verstand van Cave toch al nooit te twijfelen. Hoe apart zijn songs ook mochten zijn, je merkte altijd dat er een echte poeet aan het werk was. Zelfs in zijn grootste eenvoud wist Cave je nog wel ergens mee te raken. Terwijl zijn bizarste teksten je ook aan het denken konden zetten.

Maar rust, daar had ik het ook over. Die rust heeft Cave gevonden. Zijn laatste platen waren al niet meer zo ruig als vroeger. Op dit nieuwe album zet Cave die trend voort, hoewel er ook songs zijn die flink kunnen rocken. Het is wat te makkelijk om de plaat in twee helften te verdelen en dan te spreken van één stevige helft en één rustigere helft.

Abattoir Blues zou dan de stevigste van de twee moeten zijn. Dat valt mee. Bij vlagen halen The Bad Seeds, zonder Blixa Bargeld, wel flink door, maar echt ruig wordt het toch zelden. Mooi wordt het wel. The Lyre Of Orpheus moet dan door gaan voor rustig, maar kent ook wat hardere stukken. Eigenlijk zoekt Cave dus vooral de afwisseling. Hij wordt bovendien ondersteund door een gospelkoortje, wat de songs ver boven de aardse middelmaat doet uitstijgen.

Het knappe van deze plaat is namelijk dat er geen zwakke plekken zijn. Er is nergens een filler te bekennen. Cave klinkt als een soort dominee, maar is nergens belerend. Sterker nog, je vraagt je altijd af waar of de meer religieuze songs nu wel of niet ironisch zijn. Misschien is Cave ook wel geen dominee, maar gewoon een volksdichter met een brede visie op de wereld. Of toch gewoon een zoekende ziel, die liefde wil vinden en koesteren. Maar ook daarbij niet schroomt om gewoon menselijk te zijn, want "I put one hand on your round ripe heart and the other down your panties".

Muzikaal is het ook een soort ontdekkingsreis. Het luchtige fluitje op Breathless bijvoorbeeld, de vele fraaie pianoklanken op meerdere nummers, de bruggetjes, de subtiele wendingen, de erupties. Dit alles vermengd met het karakteristieke stemgeluid van Cave en zijn immer fraaie woorden en dictie, maakt dat Cave met deze dubbelaar misschien wel zijn standaardplaat heeft afgeleverd. Dat alleen al zou een reden moeten zijn blindelings te gaan geloven. Get ready for love! Praise him!.

quote:

Op woensdag 6 oktober 2004 15:42 schreef methodmich het volgende:

Abattoir Blues zou dan de stevigste van de twee moeten zijn. (..) The Lyre Of Orpheus moet dan door gaan voor rustig (...)

quote:

Op maandag 29 november 2004 16:52 schreef methodmich het volgende:
Vanavond nog maar eens een doen.

quote:

JOANNA NEWSOM - The Milk-eyed Mender (Drag City)

Sommige meisjes kunnen erg intrigeren. Ik denk nu niet aan het buurmeisje met de rijkelijk gevulde boezem, dat we allemaal wel kennen. Was dat wel het geval geweest, dan had ik deze review waarschijnlijk niet over Joanna Newsom geschreven, maar over de nieuwste wulpse zangeres die haar nietszeggende liedjes de ether in kreunt. Nee, Joanna Newsom, een 22-jarige Californische, is geen bloedmooi meisje. Ze is een meisje als zovelen, het type waar je op straat langs loopt en eventueel vriendelijk naar glimlacht, maar waar je je nek niet voor in een onmogelijke hoek zult draaien. Het type meisje waar je het als jongen in dezelfde categorie wel van moet hebben, dat dan weer wel.

Waarom intrigeert Joanna Newsom dan zo? Welnu, het is haar stem. Die klinkt kinderlijk hoog. Een soort Kate Bush, maar dan net iets anders. Het is een cruciale stem. De stem is namelijk allesbepalend binnen haar muziek, evenals haar al even intrigerende instrumentkeuze. Joanna begeleidt zichzelf namelijk op een Lyon & Healy style 15 harp, slechts incidenteel ingeruild voor een Wurlitzer en een piano.

De vergelijking met Tori Amos, die zich qua stemgeluid af en toe opdringt, gaat dan ook niet op voor haar muzikale begeleiding. Want Tori speelt geen harp. Speelde Tori maar harp, ga je haast denken. Want op het moment dat Joanna zich achter haar piano zet om Inflammatory Writ te spelen en te zingen, vraag je je onbewust af waarom Tori Amos dit nummer nooit gemaakt heeft. Toch is Joanna Newsom verder nergens echt te vergelijken met wie dan ook. Ze is uniek, met haar karakteristieke stem die ze af en toe ook nog eens dubt om in haar eentje voor kinderkoor te spelen.

Tegen het einde, als ze haar in folk gewortelde songs bijna allemaal heeft laten horen, krijg ik een naar gevoel. Haar stem is dusdanig cruciaal dat het niet denkbeeldig is dat mensen na het tweede nummer al afhaken. En dat is zonde. Joanna Newsom verdient het om gehoord te worden, al is het maar vanwege haar bijzondere teksten. Je zou haar haast een wat minder aparte stem toewensen, al besef ik dat daarmee een deel van de betovering verloren zal gaan. In ieder geval prijs ik mezelf gelukkig dat ik wel heb geglimlacht en nadat ze me gedag zei wel even stiekem mijn hoofd heb omgedraaid. Ik heb er sinds dat moment namelijk een dierbare muzikale vriendin mee en dat telt. De boezem van de dame in de hitparade kan me gestolen worden. Ik mag slechts hopen dat ook u haar vriendelijke glimlach gepast beantwoord.

quote:

Op dinsdag 30 november 2004 17:34 schreef methodmich het volgende:
Gauw gaan downloaden dan MMG!

quote:

REGINA SPEKTOR - Soviet Kitsch (Shoplifter Records)

Bijzondere en aparte meisjes. Je moet er maar wat mee hebben. Als je ze niet kan waarderen, laat deze CD dan maar links liggen. Wanneer ze je intrigeren, verwelkom dan ook Regina Spektor in je midden. Deze dochter van naar de Verenigde Staten geëmigreerde Russen is een bijzondere dame. Ze studeerde piano en maakte al eerder wat platen, die uiteraard nauwelijks opgemerkt werden.

Het is een lot dat Soviet Kitsch ook ten deel zou kunnen vallen, ware het niet dat dit album simpelweg te goed is om zomaar genegeerd te worden. Want de tien songs die Regina voor dit album schreef, zijn eigenlijk zonder uitzondering van hoge kwaliteit. Bijzonder ook. Regina is gezegend met een fraaie stem met een groot bereik. Wat dat betreft doet ze me aan Fiona Apple denken, maar dan een stuk rauwer. Regina staat niet voor niks met een flesje bier op de cover van haar album.

Verder bespeelt ze in alle songs de piano en wordt ze af en toe bijgestaan door bevriende muzikanten, die dan een gitaarpartij, een cello, drums of andere percussie toevoegen. Slechts één keer loopt dit een beetje uit de hand, als op het heftig rockende Your Honor de band Kill Kenada haar soms letterlijk overspeelt en Regina moeite moet doen mee te gaan in de song. Het is dan ook de enige keer dat Regina je niet weet te verbazen. Of beter gezegd: positief weet te verbazen.

Haar fraaie pianospel is de dragende kracht van de songs, maar de onderwerpen die ze aansnijdt zijn minstens zo interessant. Zo bezingt ze de effecten van een scheiding in Ode To Divorce, maar heeft ze meer behoefte aan het geld en de auto van haar ex dan aan zijn liefde. Het intieme Poor Little Rich Boy wordt gekenmerkt door raar getokkel met een stok, terwijl Carbon Monoxide zonder meer tot de beste liedjes uit 2004 gerekend kan worden. Regina verenigt daar het aparte van een Joanna Newsom met de woede van een Tori Amos in haar beste dagen. Zo gaat het nog wel even door. Liedjes over verrotte bloemen, standbeelden, matrozen, een rare interlude waarin zij een dialoog heeft met een beer in het holst van de nacht... Apart, ik zei het al.

Regina heeft ook veel lef, zo blijkt in het ontroerende Chemo Limo. Een vrouw krijgt te horen dat ze zal sterven en bezingt haar laatste dagen. Mama wants to go out in style, zingt ze, om even daarna min of meer te rappen en te human beatboxen, waarna het nummer gewoon weer verder gaat waar ze was gebleven. Ze sluit de plaat vervolgens af met een rustige pianoballad, waarin ze haar zangkwaliteiten weer optimaal uitbuit.

Een bijzondere plaat van een bijzonder meisje aldus. Laat je door het woordje kitsch niet misleiden, want Regina Spektor maakt kunst. Met een grote K.