Het VBL-columnhoekje deel 3

quote:

Op dinsdag 31 augustus 2004 20:37 schreef tong80 het volgende:
Goed stukkie SCH. Ooit een facinerend verhaal gelezen in de VI over Jaap Bond, destijds speler van Volendam. Had ook psychische problemen door de druk van het moeten presteren. Onderschat probleem lijkt me.

quote:

TSJECHIË KOMT TE VROEG

Je zal maar een middelbare scholier zijn, die na een jaar vol problemen nipt zijn overgang bewerkstelligd heeft. Na een zomer waarin je wat kon uitrusten en de batterij weer op hebt moeten laden, wacht je al na een paar schoolweken een onaangename verrassing. Je moet een toets maken, die cruciaal is voor het verdere verloop van dit schooljaar. Bij een voldoende is de kans dat het jaar positief gaat verlopen groot, maar bij een onvoldoende loop je al direct weer achter de feiten aan. In zo’n situatie zit het Nederlands voetbalelftal.

Na het uiteindelijk toch vrij teleurstellend verlopen EK en alle heisa rond wissels, trainers en spelers, moest Oranje een nieuwe start maken. Die kwam er onder Marco van Basten en zijn eveneens jonge, maar ambitieuze assistenten. Van Basten toonde bij zijn selectiebeleid aan lak aan namen te hebben. Kluivert, topscorer aller tijden, werd voor de eerste oefeninterland niet geselecteerd. Die aanpak had in ieder geval tot gevolg dat “het volk” opeens weer positiever tegen Oranje aan ging kijken. Kluivert stond, al dan niet terecht, een beetje model voor de van de gewone mensen vervreemde voetbalmiljonair zonder beleving. Dan zat het met gretige debutanten als Castelen en John wel anders.

Van Basten predikt sinds zijn aanstelling het aanvallende voetbal. Nederland moet druk zetten op de opponent, vroeg storen en extreem de aanval zoeken. Wie daar niet in mee kan of durft zal afvallen. Verdedigen met een enorme ruimte in de rug, middenvelders die durven aan te sluiten, vleugelspitsen die een actie moeten maken. Het doet denken aan de nostalgische tijden van vroeger, toen Nederland met die huisstijl indruk maakte in de hele wereld. Zonder iets noemenswaardigs te winnen in landenverband overigens.

Hierbij gaat Van Basten uit van een 4-3-3 systeem. Daar selecteert hij naar. De selectie van Castelen is op basis van wat hij had laten zien bij ADO Den Haag en de voorbereiding van Feyenoord nog steeds nauwelijks te verdedigen, maar tegen Zweden speelde hij een goede wedstrijd. Het is ook gevaarlijk van Van Basten om nuttige clubvoetballers als Van den Bergh, Kromkamp, Boulahrouz en Denneboom op te roepen, maar het is tevens een signaal aan iedere Nederlandse voetballer dat prestaties, waar dan ook geleverd, lonend kunnen zijn.

Nu heeft Van Basten één probleem. De eerste tegenstander in de WK-kwalificatiereeks is aankomende woensdag Tsjechië. De Tsjechen zijn een beetje de angstgegner van Nederland. Een prima ingespeelde ploeg, die op het EK zelfs een achterstand van 2-0 tegen Oranje wist om te buigen in een 3-2 zege. Als je die wedstrijd nog eens bekijkt, zie je dat de aanpak die Van Basten predikt effectief zou kunnen zijn. Nederland kwam toen flitsend uit de startblokken en overrompelde de Tsjechen, mede door een wervelende Robben. Na rust kantelde de wedstrijd echter, mede door ‘de wissel’.

Voor het Oranje in opbouw lijkt een hernieuwde kennismaking met de Tsjechen op een slecht moment te komen. Uiteraard zal Nederland nu ook vol op de aanval moeten gaan spelen, want de defensie van de Tsjechen is het zwakste deel van de ploeg. Bovendien is dat bij Nederland net zo zeer het geval. Dat zal Van Basten moeten verbloemen door extreme pressie. Hem kennende gaat hij dat ook doen.

Daarin schuilt het grote gevaar van deze eerste interland, die gelijk cruciaal is. Een zege geeft vertrouwen, zowel aan de spelers als aan de mensen. Een nederlaag zet je al direct op een achterstand, hetgeen in de kwalificatiereeksen voor het laatste WK en EK gelijk onoverbrugbaar werd. De Tsjechen, met hun geslepen coach, zullen rustig afwachten hoe Oranje aan gaat vallen en via de balvaste Koller en de pijlsnelle en beweeglijke Baros proberen Oranje pijn te doen op de zwakste plek.

Daarom wil ik Van Basten iets op het hart drukken. In zijn contract staat namelijk wel dat het missen van het WK geen gevolgen hoeft te hebben, maar Nederland mag daar niet ontbreken. Het is in Duitsland, dus de fans kunnen massaal afreizen, en we hebben het vorige WK ook al gemist. De romantische opvattingen van Marco zijn schitterend, zeker als ze goed uitgevoerd worden. Maar Marco, stel dat we straks na 80 minuten met 1-0 voor staan… Zou je dan voor één keer, in het landsbelang, het realisme boven het idealisme willen prevaleren? Als je straks een jaar bezig bent en het systeem ingeslepen is, dan is het anders. Nu gelden andere wetten. Niemand zal het je kwalijk nemen als je tien minuten van je visie afwijkt om een dergelijke wedstrijd te winnen. Sterker nog, je immense populariteit zal alleen maar groeien! Dus, Marco, kijk desnoods even de andere kant op. Denk aan je generatiegenoten Koeman, Gullit en Rijkaard, die zich daar ook niet voor schamen. De interland tegen de Tsjechen komt te vroeg, maar bedenk dat een inhaalrace altijd te laat komt.

quote:

Op zaterdag 4 september 2004 15:57 schreef tong80 het volgende:

[..]

Hé jullie zijn het eens.

quote:

DE SLUIPMOORDENAAR IN DE ZESTIEN

Voetbal is een spel van details. Een elftal is afgestemd op de individuele kwaliteiten van de afzonderlijke spelers en in een winnend elftal worden die optimaal benut. Een goede trainer laat zijn team spelen om de mogelijkheden van zijn spelers ten volle te benutten en niet om hun onmogelijkheden te verbloemen. De speler met het beste overzicht en de goede trap krijgt een centrale rol, de meedogenloze spelers in de selectie staan in het hart van de defensie en de man met de neus voor de goals gaat in de spits spelen.

Spitsen zijn er in alle soorten en maten. Je hebt de voetballende spitsen, die een fantastische techniek hebben en op eigen kracht iets kunnen forceren. Het enige manco dat dit soort jongens soms heeft, is dat hun rendement soms niet hoog genoeg is. Neem een speler van het kaliber Zlatan Ibrahimovic, die gemeten naar zijn bovengemiddelde kwaliteiten veel meer had moeten scoren in een competitie als de onze, waar menig defensie open huis houdt. Zoals bijvoorbeeld een Thierry Henry voor Arsenal wel doet en Raúl in Spanje regelmatig laten zien.

De andere categorie is die van de pure afmakers. Dit zijn spitsen die op het oog misschien niet eens bijzonder goed kunnen voetballen en zich helemaal hebben toegespitst op het maken van doelpunten. Ze hebben er een instinct voor. We noemen dat vaak “een neusje voor de goal”. Je kan ze herkennen aan de manier waarop ze zich bewegen bij balbezit. Ze zoeken een gunstige positie. Soms lijkt die positie de vreemdste die ze hadden kunnen kiezen. Die kan soms tegen alle voetballogica indruisen. Een paar seconden later kan die positie ineens de juiste zijn. Een voorzet die over iedereen heen waait en bij de tweede paal voor de voet van de spits valt, die daar per toeval lijkt te staan. Gelooft u mij, het is geen toeval. Het is de echte spits, die het doet.

Opvallend vaak vind je dit soort spitsen in de Serie A, de competitie van Italië. Daar worden ze vaak op optimaal gewaardeerd. Wij Nederlanders, die het pure voetbal propageren, willen nog wel eens schamperen over dit soort spitsen. Filippo Inzaghi, die bij AC Milan vanwege zijn gebrekkige techniek niet eens mag meedoen aan de rondo’s, zou bij ons al in de jeugd uitgelachen en te licht bevonden zijn. Het is geen toeval dat Jerrel Hasselbaink naar de amateurs werd gestuurd in ons land. Het is evenmin toeval dat Roy Makaay door velen lange tijd amper serieus werd genomen als zelfs maar een optie voor Oranje. In Italië is dat ondenkbaar. Resultaat, dat telt. Inzaghi wordt beoordeeld op zijn goals en als hij zijn team een zege bezorgt, maalt er niemand om een balletje dat van zijn voet springt of het feit dat hij amper een schijnbeweging kan maken.

Dit soort spitsen hebben ook nauwelijks zulke bewegingen nodig. Hun baltechniek is puur functioneel. Waarom een schaar maken als een simpel schot doeltreffender is? Wel zijn ze vaak een meester in het maken van lichaamsbewegingen. Een stapje naar links, om pijlsnel rechts uit de rug van de verdediger te lopen. Met name de defensie van Ajax kan er de laatste jaren in Europees verband van meepraten. Pasanen en Chivu die dachten dat ze Inzaghi en Shevchenko hadden gedekt, maar in werkelijkheid liepen die al enkele meters achter ze om volledig vrij te kunnen scoren.

Deze week komen onze vertegenwoordigers in de Champions League beide typen tegen. Arsenal brengt Thierry Henry tegen PSV, momenteel de meester der spitsen. Henry verdeelt en scoort, terwijl zijn kompanen Dennis Bergkamp en José Antonio Reyes eveneens voetballende spitsen zijn. Hoe anders is dat bij de opponent van Ajax, Juventus uit Italië. Die ploeg heeft natuurlijk Ajax-spits Zlatan Ibrahimovic gecontracteerd en kent met Alessandro Del Piero eveneens een voetballende spits.

Maar de man die Ajax het meest zal moeten vrezen, is feitelijk de minste voetballer van het span. David Trezeguet is inmiddels 26 jaar oud en loopt al weer wat jaren mee. Hij werd topscorer in Frankrijk en Italië, pakte er kampioenschappen en werd met zijn land Europees en Wereldkampioen. Sterker nog, hij was met een doffe knal verantwoordelijk voor de Europese titel van de Fransen in 2000.

Heitinga en Escudé hebben de ondankbare taak deze Fransman te moeten verdedigen. Beiden staan niet bekend als spelers die 90 minuten vol geconcentreerd spelen. Dat lijkt op voorhand dodelijk tegen Trezeguet. Hij zal ze in slaap sussen. Niemand verstaat de kunst van het sjokken momenteel zo goed als Trezeguet. Onzichtbaar, een adjectief dat grote delen van de wedstrijd aan hem kleeft. Je vraagt je af of hij nog wel meedoet. Hij kan de makkelijkste ballen verliezen, alle duels verliezen en niks goed doen, maar je toch met één flits de das omdoen. Als een sluipmoordenaar beweegt hij rond het strafschopgebied. Hij kiest posities die nergens op lijken te slaan. Wellicht vallen er maar drie ballen goed, maar sowieso is één van die drie voor hem. Genade kent hij dan niet en slechts het houtwerk of een fenomenale redding kan hem dan nog stoppen. Anders gaan de armen in de lucht en vult zijn grijnzende tronie het beeld van je televisie. Dan is zijn missie weer volbracht en is Heitinga of Escudé de gebeten hond, al hebben ze hem verder de hele wedstrijd afgetroefd. Ik heb nu al medelijden.

quote:

IEDEREEN HOUDT VAN DIRKIE

Populariteit is een ongrijpbaar fenomeen. Waarom is de ene voetballer veel geliefder bij de fans dan de ander? Er spelen allerlei factoren, maar toch zijn er grofweg twee redenen te noemen. Enerzijds zijn er de briljante technici, die op basis van hun fantastische kwaliteiten wedstrijd beslissen voor hun team. Het zij door een pass, het zij door een goal. Anderzijds zijn er de spelers die zich een slag in de rondte werken. Geen spoor van brille, maar een overdosis aan werklust. Met een door zweet, modder en, als het even kan, bloed doordrenkt shirt stappen zij het veld af, nadat ze op hun tandvlees nog even alle vakken met supporters zijn afgelopen.

Zo iemand is Dirk Kuijt, vanaf nu “Dirkie” genaamd. Dirkie is niet de beste voetballer die er bestaat. Het zou niet terecht zijn om te zeggen dat Dirkie er niets van kan, maar een wondervoetballer is hij zeker niet. Dirkie kan alles behoorlijk, maar is oneerbiedig gezegd vooral een werker. Met werkers is helemaal niets mis. Zij komen echter nooit met gejuich binnen. Altijd moeten ze de gereserveerde houding van hun nieuwe omgeving doen verdwijnen. Want bij FC Utrecht hebben de fans echt moeten wennen aan Dirkie. Hij klampte echter toch aan op het niveau van Utrecht en oversteeg dat later zelfs. Feyenoord haalde hem binnen, maar Dirkie kwam toch enigszins in de schaduw van de Serviër Danko Lazovic. Een seizoen later is Dirkie de onbetwiste aanvalsleider van de Rotterdammers, die vorig seizoen als aangever en afmaker bij meer dan dertig Rotterdamse goals betrokken was. Nog steeds zijn er wel fans te vinden die toch liever Lazovic in de basis zouden zien. Dit terwijl Dirkie inmiddels vrolijk doorzwoegt over het spitsenkerkhof van de Kuip, waar Lazovic nog moet oppassen om zijn naam straks niet terug te vinden tussen die van de Farringtons, de Griga’s en de Somalia’s.

Inmiddels is Dirkie ook international geworden. Van Basten bedeelde hem een plaats op de flank toe, waar vandaan Dirkie mag rommelen. Ik heb altijd gedacht dat hij te licht zou zijn voor Oranje en zeker als diepe spits acht ik nog steeds velen beter geschikt, maar Dirkie heeft toch aangetoond iets toe te kunnen voegen aan onze nationale trots.

Dirkie heeft een tomeloze inzet. Net zo makkelijk is hij betrokken bij aanval, als dat hij de defensie assisteert als de nood aan de man is. Dirkie is de man die eerst de bal van de eigen doellijn kopt, om een halve minuut later zelf een doelpoging te ondernemen. Willem van Hanegem zei onlangs nog, geheel terecht, dat het bij voetballers met meer kwaliteiten altijd lijkt of ze minder doen. Maar toch, stel dat Patrick Kluivert met al zijn kwaliteiten nu eens de helft van de inzet van Dirkie zou tonen op het veld? Dan was hij lang niet zo omstreden als nu.

Ook de presentatie van Dirkie is een belangrijke reden voor zijn huidige populariteit. Dirkie draagt geen petje, geen zonnebril, geen walkman. Dirkie praat met de pers en wekt nog de indruk het leuk te vinden ook. Dirkie reikt geen MTV-Awards uit, slaat zijn vriendin niet en heeft geen relatie met een tweederangs presentatrice waarvan het getal in haar cupmaat groter is dan dat van haar IQ. Dirkie is nuchter. Profvoetballers verdienen een berg geld, maar aan Dirkie zie je het niet af. Hij zou net zo goed buschauffeur kunnen wezen of groenteboer.

Daar zit misschien wel de kern van het verhaal. Wij zouden allemaal Dirkie kunnen zijn. Een visserszoon uit Katwijk, die met de fiets naar het trainingskamp van Oranje komt. Een gewone jongen, waarvan je er elke dag honderden ziet op straat. Als zo’n jongen dan ook nog voetbalt met een hartverwarmende inzet en bovendien regelmatig doelpunten maakt en voorbereidt, is het logisch dat velen met hem weglopen.

Zo iemand zal ook niet snel populariteit verliezen. Dirkie is geen hype, want Dirkie speelt geen rol. Dirkie is in zijn eigen jongensboek terechtgekomen, als was hij Sjakie met zijn wondersloffen. Ik denk dat hij zich af en toe best even in de arm zal knijpen, om te controleren of hij nu eigenlijk droomt. Door gewoon te doen kun je soms toch meer bereiken dan velen voor mogelijk houden. Als je het hem zegt, zal hij het vast beamen. Om vervolgens weer keihard te gaan trainen, zodat hij weer scherp aan de wedstrijden kan beginnen. Omdat hij zo van het spelletje houdt en dat ook uitstraalt. En ik weet zeker, of u wilt of niet, dat u ook alleen maar kunt toegeven dat u een zwak voor Dirkie hebt. Ja toch?

quote:

BEZOEK VOOR HATEM

Vrijdagavond, iets na achten. Hatem Trabelsi zit op de bank en leest “Pitch Fever” van Nick Hornby. Zijn vrouw kijkt naar een soap en ziet ineens een man het pad oplopen. “Hatem, bezoek. Je trainer komt er aan,” zegt ze. Hatem staat op en opent de deur. Breed glimlachend zegt hij: “Ah, mister Koeman!” Koeman groet terug, hangt zijn jas op, loopt de kamer in en groet mevrouw Trabelsi.

Ze praten wat bij, over het beginnende buikje van Hatem, over de seizoensstart van Ajax, over de sfeervolle inrichting van Hatems huis en nippen aan de thee, die mevrouw Trabelsi snel heeft gezet. Zo draaien ze een tijdje om de zaak heen. Dan zegt Koeman ineens: “Hatem, wat denk je nou van een terugkeer? Dat is voor jouw loopbaan goed en voor Ajax ook. Een beetje water bij de wijn van beide kanten en dan weer opnieuw doorgaan?” Hatem glimlacht weer eens, zegt dat moslims geen wijn drinken, maar vraagt vervolgens toch hoe Koeman die terugkeer ziet.

“Kijk Hatem,” begint Koeman, “jij hebt de defensie ook gezien. Veel te veel tegengoals. Vooral Europees kan ik dat niet gebruiken. Ik zal eerlijk zijn met je. Voor de competitie hebben we je niet direct nodig. Natuurlijk heb ik je er dan ook graag bij, maar Grygera kan dat nog wel aan. Maar de Champions League is een ander verhaal. Als jij daar net zo speelt als toen tegen Lyon, Valencia, Milan en noem ze maar op, dan is je kostje gekocht. Dan kunnen wij presteren en kom jij weer in de belangstelling van topclubs.” De ogen van Hatem beginnen te glimmen als hij terugdenkt aan die Europese campagne, twee seizoenen terug. “Ik moet even bellen!” zegt hij ineens vrolijk.

Hatem loopt naar de gang en zoekt in zijn adressenlijst. Ah, daar is ie al. “Big Money”. Hatem belt en hoort hoe er opgenomen wordt. “Hatem, jongen, met Franklin,” klinkt het aan de andere kant. Het Surinaamse accent van zaakwaarnemer Franlin Sedoc herkent Hatem uit duizenden. Kort schetst hij de situatie. “Dus,” herhaalt Sedoc, “je krijgt een beter contract, onder de toen afgesproken voorwaarden. Probeer een transfergarantie volgende zomer te regelen, zal moeilijk worden, maar zou goed zijn!” Met deze stalorders loopt Hatem terug naar de kamer, waarop ook Koeman gaat bellen.

Koeman zoekt in zijn GSM naar “Dichtpiet” en kiest het nummer. “Met de beste technisch directeur van Eindhoven, Rotterdam, Amsterdam en ’s-Gravenhage,” hoort Koeman. Kort legt hij aan Van Gaal, want die is het, uit wat Trabelsi wil. Direct begint Van Gaal te briesen in de hoorn en Koeman begrijpt dat onderhandelen niet mogelijk is. Bij terugkomst in de kamer zit Trabelsi al te glimlachen. “Louis boos, stemverheffing,” zegt de Tunesische vleugelverdediger. Koeman knikt lachend terug. “Maar wat doe je nu?”

Hatem steekt zijn duim op: “Ik kom terug. Is beter voor mij en voor Ajax.” Opgelucht haalt Koeman adem en beiden drinken nog een bakje thee. Koeman legt uit wat de volgende stappen zullen zijn. “We maken er een mooie persconferentie van, Arie erbij, Louis erbij, ik erbij, je advocaat erbij. Jij zegt dat je blij bent dat je weer voor Ajax kan spelen, wij zeggen dat we het verleden vergeten, je snapt het wel. Een mooi verhaaltje, beetje lachen, iedereen tevreden.”

Hatem knikt. Hij snapt het maar al te goed. De rest van het seizoen weer even presteren en dan komt die transfer heus wel. Dan is hij over die norm van 75 % qua interlands heen en kan hij naar Engeland. Mocht Engeland niet meer willen, dan toch Spanje of Italië. “Zeg,” begint Koeman ineens, “als ik naar Barcelona ga, neem ik je mee. Maar dan moet je dat nu niet in de pers gaan roepen. Dat was niet zo slim vorige keer natuurlijk, dat begrijp je.” Opnieuw knikt Hatem, nu breed lachend. Die Koeman is zo gek nog niet.

Als Trabelsi Koeman uitlaat, omhelst hij hem eens stevig. Mevrouw Trabelsi krijgt ook nog drie klapzoenen van Ronald en begrijpt dat de koffers voorlopig weer uitgepakt kunnen worden. Beleefd zwaait ze met Hatem mee, als Koeman weg rijdt. Hoofdschuddend loopt ze naar binnen, een beetje teleurgesteld dat ze haar soap niet heeft kunnen kijken. Haar man loopt achter haar aan en kan haar gedachten raden. “Schatje, jij hebt een heuse soap meegemaakt, daarnet.” Ze glimlacht flauwtjes, maar moet het beamen. Geen soap zo echt als de voetbalwereld.

quote:

PLAY-OFFS? NEE, SLECHT IDEE!

De wijze heren van de KNVB en de ECV brachten vorige week een opmerkelijk bericht naar buiten. Per komend seizoen is de opzet van de Nederlandse voetbalcompetitie drastisch gewijzigd. Na de reguliere competitie zullen de deelnemers aan de Europese competities namelijk niet meer op basis van hun eindklassering worden aangewezen, maar dienen zij nog eens aan te treden in zogeheten play-offs. De reden? Geld!

Onmiddellijk haastten de slimmeriken zich om de voorstanders – de media, Cruijff – en de voordelen van de nieuwe plannen naar buiten te brengen. Laat vervolgens via een vermoedelijk fictief onderzoekje door Maurice de Hond weten dat ook de liefhebbers voor zijn en je kostje is gekocht. Helaas zijn de meeste voetballiefhebbers die ik spreek net als ik totaal geen voorstander van dit nieuwe plan. Wellicht heeft Maurice de Hond dus een paar verkeerde nummers gedraaid. Want bellen en informeren kost geld. Geld!

In de nieuwe opzet spelen de ploegen die op de tweede, derde, vierde en vijfde plaats eindigden nog eens tegen elkaar om een plaats in de voorronde van de Champions League en twee UEFA Cup-plaatsen. In het ongunstigste geval plaatst de nummer vijf van Nederland zich dus voor het miljoenenbal op topniveau en mag de nummer twee, normaliter na de kampioen de sterkste, nog eens aantreden tegen de winnaar van de play-offs tussen nummer zes, zeven, acht en negen. Dan zou dus de nummer negen zich ten koste van nummer twee kunnen plaatsen. Het gevolg is makkelijk te bedenken: de Nederlandse vertegenwoordiging slaat een slecht figuur. Dit is op termijn slecht voor onze punten en ook voor de inkomsten van onze beste clubs. Want wat haal je uit de Champions League? Naast ervaring op topniveau en talrijke leermomenten ook een hoop klinkende euro’s. Geld!

Ik hoor ze al weer, die mensen die roepen dat het zo spannender wordt. Dat valt nog te bezien. Wie herinnert zich niet de fanatieke strijd tussen Ajax en Feyenoord, twee seizoenen geleden, om de tweede plaats achter kampioen PSV. De clubs gingen zelfs zo ver dat ze via tuchtzaken elkaars spelers wilden laten schorsen. Niemand die toen zei dat het saai was. Zeker niet toen PSV ook onverwacht punten ging verliezen en pas op de slotdag definitief de titel greep. Was het vorig seizoen dan zo saai? Nooit iemand over gehoord. In alle landen in Europa maken drie of vier teams uit wie de titel haalt en wie tweede wordt. Dus wat is erg aan als Ajax, Feyenoord en PSV sterker zijn dan de rest? Die teams zullen zich nu minder inspannen voor een tweede plaats, want die is in de nieuwe opzet nauwelijks meer iets waard. Dan krijg je straks allerlei reserveteams en daar gaan anderen weer van profiteren. Competitievervalsing ligt op de loer, maar goed, wij hebben play-offs. Meer wedstrijden. Geld!

“Maar,” roepen ze dan, “in Amerika doen ze het ook!” Ja, maar daar wordt ook de kampioen via play-offs bepaald en is het voorseizoen een soort voorproefje. In Engeland doen ze het in de lagere divisies, maar dan zijn de nummer één en twee gewoon gevrijwaard van dit gedoe en promoveren rechtstreeks. Bovendien gebruiken ze het niet om te bepalen wie in Europa de eer van de Engelsen hoog moet houden. Straks zitten we onverhoopt met sympathieke provincieclubs als Heerenveen en Roda JC in de Champions League en loopt Ajax, PSV of Feyenoord zelfs Europees voetbal mis ten koste van NEC. Het kan zo maar. Maar goed, er zullen meer mensen komen door de extra duels en we gaan spelen met Kerst en nieuwjaar. Geld!

Let wel, ik ben niet tegen veranderingen of vernieuwing. Maar dit is een onzinnig plan. Een tweede plaats, behaald na 34 duels, mag nooit verworden tot iets waardeloos, zoals nu gebeurt. Een goede week, na een lang seizoen, mag niet bepalend worden. De twee topclubs die geen kampioen worden hebben dikwijls al meer duels in de benen, door Europese verplichtingen en interlands. Coaches zullen dan dus spelers rust geven en als ze dat niet doen, zijn de kleinere clubs ineens in het voordeel. Een vreemde situatie. Want ik wil de sterkste ploeg in de Champions League. Als dat dan toch Heerenveen of AZ is, na een prachtig seizoen, moeten die de beloning ook krijgen en niet de kans lopen alles nog te verspelen. Play-offs om Europese plaatsen, met pakweg de nummer drie tot en met tien, had ik anders gevonden. Wellicht had dat minder kijkers getrokken. Dan loop je wat mis. Geld!

Want los van al mijn hiervoor geuite bezwaren, krijg ik een nare en vieze smaak in de mond van de gretigheid waarmee de top van de ECV dit idee lanceerde. De euro’s dansten in de ogen van Michael van Praag en over de sportieve gevolgen wordt niet nagedacht. De mening van de fans is ook niet belangrijk. Het gaat om verdienen. Koeman, Gullit, Hiddink, Van Basten, allen zijn niet direct voorstander. Maakt niet uit, het gaat er om dat ze bij FC Groningen en NAC wel voor zijn. Ja, logisch. Mogelijk krijgen die nog een toetje. Geld!

Bovendien zal dit achterlijke idee geen enkele Europese topspeler bewegen bij ons te komen of langer te blijven. Of denkt u echt dat Carlos Tevéz straks alsnog kwijlend bij PSV tekent omdat wij play-offs hebben? Dat Arouna Dindane dan wel naar Ajax komt? Dat Martin Laursen alsnog voor Feyenoord komt spelen en zich nu de haren uit het hoofd rukt vanwege zijn keuze voor Aston Villa? Die gedachte is net zo belachelijk als dit nieuwe idee. Bezwete spelers, met de modder op het tenue, zijn prachtig om te zien, maar de play-offs hebben daar niets mee te maken. Die draaien slechts om het slijk der aarde. Kassa!

quote:

HYPER-DE-HYPE HOERA!

Als ergens de waan van de dag regeert, dan is het wel in het voetbal. De helden van gisteren zijn de schlemielen van vandaag. Andersom kan het ook. De krantenkoppen dienen gevuld en wie of wat is er geschikter als inhoud dan een fijne voetbalhype? Het maakt niet uit of het onderwerp na een maand, een week of zelfs enkele dagen al weer in de vergetelheid is geraakt.

Het is soms wel erg makkelijk om tot “snoepje van de week” gebombardeerd te worden. Zoals de tienerkamers van pubermeisjes gevuld dienen te worden met posters van de lekkerste hunks, zo dient het voetbalpubliek voorzien te worden van nieuwe sensaties. Zelfs al wordt er schromelijk overdreven.

Robin van Persie maakte in zijn eerste twee duels met Feyenoord vier scharen en werd vervolgens gebombardeerd tot de nieuwe vedette van de Kuip. Zijn heldendaden uit de jeugd werden door de journalisten likkebaardend opgeschreven, zijn status van superster was al na een paar duels onomstreden. Inmiddels zit Van Persie bij Arsenal, maar heeft die transfer niet op basis van structurele prestaties bij Feyenoord afgedwongen. Hij sloot in Londen achteraan in de rij en mag nu via korte invalbeurtjes proberen aanzien te winnen.

Nog niet zo lang voor Van Persie ten tonele verscheen, liep er bij Feyenoord een andere linksbuiten, de Braziliaan Leonardo. Als dertienjarige naar Rotterdam gehaald en toen al geroemd en genoemd als nieuwe ster van Feyenoord. Na een handvol duels in het eerste liet de dribbelaar al weten dat hij zichzelf met afstand de beste speler van de volksclub vond en het niet nodig vond naar aanwijzingen van oudere spelers te luisteren. Een paspoortaffaire en diverse blessures strooiden roet in het eten. Leonardo revalideert in alle anonimiteit en lijkt al min of meer afgeschreven.

Bij Ajax kan men er ook wat van. Maarten Stekelenburg veroverde dit seizoen de plek van eerste doelman in de Arena. Fans en journalisten hoopten hier al tijden op. Stekelenburg is immers de hoop van de natie. Lobont was nooit echt slecht, maar Stekelenburg was Nederlander en leek qua uiterlijk en stijl wel wat op Van der Sar. Juist die Van der Sar was de laatste echt betrouwbare sluitpost van Ajax. Inmiddels wil Koeman Lobont misschien wel weer terug als eerste man.

Verder is de storm rond Rafael van der Vaart al wat geluwd. In plaats van termen als “nieuwe spelverdeler van Real Madrid” en “toekomstig wereldvoetballer van het jaar” gaat het tegenwoordig meer over zijn vriendin en zijn stagnatie. Wesley Sneijder werd de hype van Nederland na het duel met de Schotten en speelde sindsdien best goede wedstrijden voor Ajax. In potentie is hij nog altijd de beste voetballer van Nederland, maar ook Sneijder verliest aanzien door zijn opstelling. Voor sommigen is hij zelfs al een bron van ergernis. Ook Daniel de Ridder mag in dit rijtje Ajax-hypes verschijnen. Na een paar kapbewegingen zou hij de rechtsbuiten van de toekomst worden en moest hij maar direct in Oranje. Nu zit De Ridder weg te kwijnen op de bank.

Andere hypes vind je vaak in de lagere regionen. Ineens is een club, speler of trainer dan even heel erg in. Heerenveen krijgt altijd sympathie, maar na de knappe tweede plaats van enkele jaren geleden was het even heel erg in om je Heerenveen-liefhebber te noemen. Zo ook met AZ vorig jaar. AZ speelde sprankelend voetbal, zoals jaren niet zou zijn vertoond. AZ zou de topclubs aanvallen en misschien wel tweede gaan worden. Middelmatige clubspelers als Kromkamp, De Cler en Opdam werden onder aanvoering van superhype Co Adriaanse zelfs Oranje in geschreven. Dit terwijl Co zelf weet hoe snel je van een voetstuk kunt vallen. Co was namelijk al twee keer hype, want eerder werd hij ook al als orakel beschouwd, toen hij Willem II naar de Champions League bracht. Bij Ajax kletterde hij vervolgens keihard naar beneden. Vergeet ook Blaise N’Kufo niet, die een goede week kende in december, waarin hij Ajax en Feyenoord velde. Vervolgens was hij de smaakmaker van de competitie. Nu mokt hij vooralsnog meer over de knullige nederlagen van Twente.

Dit seizoen hebben we ook al weer wat hypes achter de rug. Het begon met Romeo Castelen, uit het niets geselecteerd voor Oranje. In rap tempo vroeg men zich af waarom Ajax hem niet had gehaald als rechtsbuiten, maar na een minder duel tegen de Tsjechen op een voor hem vreemde positie is Castelen al weer wat vergeten. Want we moesten ons richten op de FC Utrecht en Foeke Booy! Die wonnen de Johan Cruijff-schaal en pakten een punt tegen Ajax en zelfs drie tegen Feyenoord. Foeke Booy presteert al twee jaar prima met redelijk materiaal, maar werd nu ineens in de schijnwerpers gezet als de man die eigenlijk trainer van het jaar had moeten worden. Salomon Kalou danst dit seizoen langs de defensies van de eredivisie en scoort er lustig op los. Alle superlatieven worden uit de kast gehaald en we moeten Salomon maar snel in Oranje zien te krijgen! Hij is voorlopig de heersende hype. Maar voor hoe lang?

Wat dat betreft deed Ugur Yildirim het toch slimmer. In het UEFA Cupduel van Heerenveen met Maccabi Petach Tikva gaf hij een rits loepzuivere voorzetten en lonkte voor velen Oranje al weer. Yildirim heeft zeker potentie, maar moet nog rustig rijpen. Door tegen ADO Den Haag minder te spelen, lijkt Yildirim voorlopig zelf de hype rond zijn persoon geblust te hebben. Gelukkig maar. Want met bijna elke hype lijkt het niet goed af te lopen. Ze zijn zo weer vergeten, in de zoektocht naar nieuwe helden.

Vermakelijk is het zeker en iedereen doet er op zeker moment wel aan mee. Met een beetje goede wil kan je zelf een hype opstarten, wat nog leuker is. Toch zit er wel iets onbevredigends aan die flitshuwelijken met spelers, trainers en clubs. Een soort ranzige nasmaak. Je mist er iets aan. De eeuwigheidswaarde, de verbondenheid. Dat wat je met je favoriete club wel hebt. Maar toch, de kranten moeten vol en we moeten weer even een nieuwe held hebben. Ik stel voor dat we deze week allemaal Kevin Bobson gaan verheerlijken, de nieuwe linksbuiten van Oranje. Misschien debuteert hij wel. Dat hij dan vermoedelijk later nooit meer opgeroepen wordt, hindert niet. Hyper-de-hype hoera! Doet u mee?

quote:

WIJ HEBBEN EEN NEGER

Het was op de verjaardag van een vriend, waar het gesprek na de gebruikelijke politieke klaagzang een andere wending nam. Het werd tijd ook. De vader van de vriend begon te vertellen. Het moest zo’n veertig jaar geleden zijn, in een dorp waar men nog ouderwets leefde. Meisjes droegen lange rokken, trouwden vroeg en kregen kinderen. Veel kinderen. De jongens werden voorbereid op hun rol van kostwinner. De kerk schreef voor hoe men diende te leven en men hield zich er grotendeels nog aan.

Daar, in dat dorp, vestigde zich plots een neger. Niemand wist precies waar hij vandaan gekomen was. De wildste verhalen deden de ronde. Hij zou zijn meegenomen door zendelingen, om het goede van hun werk aan te tonen. Anderen dachten, nee, wisten zeker dat hij een minnaar van de vrouw van de wethouder was, opgeduikeld tijdens een vakantie. Het meest waarschijnlijk was echter dat hij gewoon een gastarbeider was, uit Suriname. Want hij werkte op de scheepswerf.

De kinderen van het dorp luisterden nog met ontzag naar de verhalen die de vaders ’s avonds vertelden, tijdens het avondeten. Het zal in de jaren zestig zijn geweest en in het betreffende dorp was de televisie nog nauwelijks ingeburgerd. Verhalen, daar moest je het van hebben. Zowel van ouders, ooms, buren als onderwijzers. Wat zij vertelden, daar smulde je van. Zodoende rolde de neger over menig dorpstong.

Het lijkt wat onsympathiek om het over “de neger” te hebben, maar eigenlijk was er niemand die precies weet hoe de man heette. Zijn collega’s werden op een dag bijeen geroepen door de baas van de scheepswerf. Hij zei dat er versterking was gekomen. Geen naam, geen leeftijd, niets. Zelf liet de neger daar ook niet veel over los, zodat er een hoop mystiek rond zijn persoon kleefde. Er werd wel beweerd dat hij ook een vrouw had, die hij maandelijks wat geld stuurde.

In ieder geval keek iedereen op zijn manier tegen de neger op. De mannen bewonderden zijn imposante gestalte en de manier waarop hij werkte. Zelden sprak hij. Bovendien, als hij al sprak konden ze zijn zware Surinaamse accent nauwelijks verstaan. De vrouwen droomden eveneens over de fysiek van de neger, maar wel op andere wijze dan hun echtgenoten en de kerk zouden willen. In die tijd bleef het echter bij dromen. Bovendien, wanneer moesten ze de neger verleiden? Hij werkte de gehele dag en in de avonduren hadden zij het te druk met hun kinderen. Diezelfde kinderen, die na schooltijd wel eens gingen kijken naar de enorme handen van de neger. En die op zonnige dagen geïmponeerd keken naar het zwarte bovenlijf van de neger, die dan met ontbloot bovenlijf werkte. De plaatjes uit je aardrijkskundeboek en de zendelingenblaadjes waren nog nooit zo dichtbij huis geweest.

Nu kende het dorp ook een voetbalclub. Een club, waar op zaterdag de mannen ter ontspanning en vermaak over de velden raasden. Het niveau was laag en men leefde vooral voor de ontmoetingen met de clubs uit de buurdorpen. Wie op het idee kwam, weet niemand meer. Maar de neger werd op een zekere dag gevraagd mee te komen voetballen en bleek al na zijn eerste wedstrijd een sensatie. Hij was snel, sterk en kon dingen met de bal die men in het dorp nog nooit had gezien. Zijn faam groeide tot ver buiten de dorpsgrenzen. Vol trots sprak men: “Wij hebben een neger!” Daarop hadden de rivaliserende dorpen geen passend antwoord.

Grinnikend vertelde de vader van de jarige vriend dat de kinderen elke zaterdag weer lol hadden met Henkie, de dikke slagerszoon. Henkie was, oneerbiedig gesteld, niet helemaal goed. Elke week weer vroeg hij aan zijn leeftijdsgenootjes wie nou die neger was. “Die zwarte toch?” De jongens maakten hem dan, meewarig het hoofd schuddend, wijs dat die persoon onmogelijk de neger kon zijn. De neger was de nummer acht, zeiden ze dan. Arme Henkie besefte niet dat nummer acht, met zijn rossige haar en sproetenkop, gewoon de man van zijn oudste zus was. Zo werd de neger een bron van vermaak voor velen, vanwege zijn kwaliteiten. Een jaar of zes maakte hij deel uit van het dorpselftal. Daarna ging hij lager spelen en verdween de interesse van bewoners uit naburige dorpen ook direct.

Inmiddels is het dorp nog altijd hoofdzakelijk kerkelijk, maar wonen er veel negers, Marokkanen, Chinezen, Turken. Die spelen ook bij de plaatselijke voetbalclub en zijn allang geen bezienswaardigheid meer. Tijden veranderen. Gelukkig maar eigenlijk, voegde de verteller toe.

Nu wil het geval dat in België de voetbalclub Beveren huist. Zij komen in de UEFA Cup uit tegen Heerenveen. Niets bijzonders, zult u denken, ware het niet dat Beveren geregeld met een elftal vol Ivorianen speelt. Jonge jongens, door een manager gehaald uit Ivoorkust, die de eer van Beveren hoog moeten houden. Op goede dagen spelen zij elke tegenstander van de mat, maar ook slechte fases zijn hen niet vreemd. Beveren kreeg door deze manier van scouten en door dit elftal ook de status van een bezienswaardigheid. Er werden zelfs hele discussies gevoerd, of dit eigenlijk wel kon.

De laatste tijd staat er echter ook een Belg in de ploeg. Mark Volders, heet de man. Hij is een doelman. Als enige blanke staat hij tussen de Ivorianen. Het doet me denken aan het verhaal over de neger. Wellicht moet ik maar eens naar Beveren afreizen, al is het alleen maar om te horen of men daar ook vol trots verkondigt dat “wij een blanke hebben!” Eerlijk gezegd, denk ik van niet.

quote:

LOUIS WORDT BEDANKT


'Hier bij Ajax ligt mijn hart,
een club fascinerend, altijd apart.

Met deze regels opende Louis van Gaal zijn bespottelijke gedicht, waarmee hij zijn terugkeer bij Ajax in de functie van technisch directeur luister bij wilde zetten. Nadat Leo Beenhakker wegens privé-omstandigheden uit zijn functie was getreden, zocht Ajax een flinke periode naar een nieuwe sterke man. Van Gaal leek de ideale keuze. Hij leek niet meer de ambitie te hebben terug te keren naar het veld en kende de club door en door. Bovendien had Ronald Koeman al eerder met Van Gaal samengewerkt, dus ook dat moest geen problemen opleveren.

Door velen genoemd naar godenzonen,
voor mij de bakermat van voetbaliconen.

Van Gaal maakte als trainer naam bij Ajax. Zijn visie sloeg aan bij de destijds erg jonge selectie, waarmee hij in 1995 zowel de Champions League als de wereldbeker won. Alleen dat al deed vele Amsterdamse fans tintelen van verwachting. Wie herinnert zich niet die punter van Kluivert in Wenen en de rondtocht door de grachten? Ook nu stond er weer een jonge selectie vol talenten. Van Gaal zou met zijn ervaring Ajax kunnen helpen om weer zo ver te geraken. Dus schreef Louis al vrij snel een dik beleidsplan, met duidelijke doelstellingen. Ajax moet elk jaar meedoen om de titel. Dat was niet onlogisch. Maar Van Gaal wilde meer. Hij wilde de halve finale van de Champions League. Ronald Koeman was op slag niet meer zo blij.

Mijn herinneringen gaan terug naar De Meer,
ook daar heerste een bijzondere sfeer.

Ja, De Meer. Dat waren andere tijden. Koeman had al lang in de gaten dat het vrijwel onmogelijk was om met deze onervaren selectie echt heel ver te komen. Misschien als Ajax veel geluk zou hebben, maar toch. Van Gaal hield bij zijn plan totaal geen rekening met de veranderde voetbalwereld. Onder zijn bewind mochten teams nog maar maximaal drie buitenlanders opstellen. Alleen de echte toppers, die over een langere periode hadden bewezen top te zijn, werden weggekocht door buitenlandse clubs. Van Gaal stelde in de finale destijds negen Nederlanders op, die ook nog eens allemaal international waren of nadrukkelijk aan die poort rammelden. Hoe anders is het nu, voor Koeman. Een blaag als Daniël de Ridder, die op vijf leuke bewegingen na nog niets heeft gepresteerd in Ajax 1, durft het aan om na acht gespeelde wedstrijden al te roepen dat hij maar weg moet. Bovendien was het team van 1995 in alle rust opgebouwd en had Van Gaal tijd die Koeman nu niet heeft. Chivu was bijvoorbeeld cruciaal in de jonge ploeg, maar werd al weer verkocht. Het dikke epistel van Van Gaal werd zodoende een loodzware steen om de nek van Koeman.

Nu ga ik mijn gevoelens weer achterna,
en treed technisch toe in de Arena.

Van Gaal is ook al niet de makkelijkste man om mee te werken. Misschien is dat nog niet zo’n groot probleem, maar zijn manier van communiceren ging velen tegen staan. Van Gaal verheft namelijk nog al snel zijn stem en wanneer hij zijn visie geeft, legt hij die eigenlijk op. Er is geen ruimte voor tegenspraak. Van Gaal ging wel even bepalen wat goed was voor Ajax en stuitte steeds meer mensen tegen de borst. Koeman zag zijn selectie niet versterkt worden en moest lijdzaam toe zien hoe zijn beste aanvaller verkocht werd. Tevens is het een publiek geheim dat Van Basten best bij Ajax had willen blijven, maar zich stoorde aan Louis van Gaals optreden. Baas Louis botste in Portugal ook nog met Zlatan Ibrahimovic, die juist een verhelderend gesprek over spits zijn had gehad met Van Basten en van Van Gaal het tegendeel kreeg te horen. De andere mensen uit het kamp Cruijff begonnen zich ook steeds meer aan de betweterige Van Gaal te ergeren. Alleen Danny Blind, die intern al “Scholletje” genoemd wordt omdat hij overal handig tussendoor zwemt, leek Van Gaal nog openlijk te steunen, tezamen met de door Louis aangestelde A1-trainers Van den Brom en Grim.

In mijn levensfase is dit een nieuwe kans,
en mijn jeugdliefde krijgt een extra stimulans.

De stimulans van Louis heeft totaal niet gewerkt, kunnen we nu wel stellen. Zijn openlijke botsing met Koeman na de uitwedstrijd in München over de mogelijkheden van de selectie was één van de vele kleine dingen die naar buiten kwamen. Ik noemde al de situatie rond Van Basten en Ibrahimovic, die mede op voorspraak van Van Gaal verkocht is. Verder weigerde Van Gaal lange tijd om Koeman een rechtsbuiten te laten aantrekken, omdat “talent” Tom de Mul dat prima zou kunnen spelen. Tegen de Zilvermeeuwen en andere amateurs speelde De Mul inderdaad prima, maar bij de grote jongens komt hij nog veel te veel tekort. En nu, na nog net geen jaar in functie te zijn geweest, stapt Van Gaal op. Meningsverschillen over de te varen koers, luidt de officiële lezing. De ware reden lijkt echter gewoon een ordinaire bak geld van Chelsea-eigenaar Roman Abramovich te zijn, al zegt Louis zelf dat het gebrek aan vrijheid hem parten speelde. Louis van Gaal laat Ajax nu achter, met een selectie met acht matige aanvallers en nauwelijks ervaren spelers, om straks poen te gaan scheppen in Londen. Louis, je wordt bedankt. Graag refereer ik nog even aan je eigen slotwoorden, uitgesproken bij je aanstelling:

En daarom klinkt het vol overgave uit mijn mond,
vandaag is de cirkel echt rond.'

quote:

DE MANKE AANVAL VAN AJAX

Het gaat momenteel niet zo goed met Ajax. Over de tweede ronde van de Champions League durft niemand meer te praten en ook de in juli en augustus nog zo zeker gewaande titelprolongatie is op dit moment ver uit het zicht. Sterker nog, een nederlaag bij PSV morgen kan dit al tot een onmogelijke opgave maken.

Uiteraard zijn er veel redenen te bedenken voor dit onverwachte verval van Ajax. De samenstelling van de selectie, met veel jonge en dus wisselvallige talenten en nauwelijks routiniers. De keepersstrijd, die in plaats van twee scherpe goalies twee uiterst onzekere doelwachters tot gevolg had. De onderlinge verhoudingen die op zijn zachtst gezegd niet meer zo fantastisch lijken en het uiterst matige aankoopbeleid van trainer Ronald Koeman.

Tevens ben ik van mening dat Koeman, door star vast te houden aan 4-3-3, de kwaliteiten van zijn selectie verre van optimaal benut. In het jaar van de dubbel en de daaropvolgende Champions League-campagne durfde Koeman zijn ploeg 4-4-2 te laten spelen, wat veel beter bij de jonge ploeg paste. Bovendien werd er toen vaker goed gevoetbald dan vorig seizoen, toen Ajax weliswaar met 4-3-3 kampioen werd, maar zelden imponeerde. Het valt Koeman kwalijk te nemen, maar is nog niet de belangrijkste oorzaak van de malaise.

Wie de selectie van Ajax analyseert, ziet twee meer dan gemiddelde keepers, een behoorlijke defensie, met twee backs die tot de Europese top zouden kunnen behoren en twee centrumverdedigers die daar naar op weg zijn, als ze de schoonheidsfoutjes afschudden. Het middenveld is zelfs prima, met alleskunner Pienaar, corrector Galásek, meesterpasser Sneijder en Rafael van der Vaart, die echter moet uitkijken niet definitief stil te vallen. Als deze spelers straks weer naar hun mogelijkheden voetballen, ligt hier het probleem niet.

Het probleem van Ajax ligt overduidelijk in de aanval. Het valt Koeman te verwijten dat hij dit niet juist heeft ingeschat. Natuurlijk, hij kreeg Koné niet als opvolger van Ibrahimovic en dat had echt veel gescheeld. Maar dan had hij eerder moeten inzien dat de overgebleven aanvallers het niveau van Ajax missen. Een ploeg die succes wil hebben, moet toch ten minste één goede aanvaller hebben. Die loopt er nu dus niet.

Waar het Ajax-publiek door de jaren heen is verwend met getalenteerde aanvallers, is het nu dus behelpen. Want geen van de huidige aanvallers past in de lange rij met Ajax-sterren. Swart, Rep, Cruijff, Keizer, Tahamata, Ling, Bosman, Van Basten, Kieft, Olsen, Arnesen, Roy, Van ’t Schip, Pettersson, Overmars, Finidi, Kanu, Kluivert, Bergkamp, Litmanen, Grønkjær, de Laudrups, Arveladze, Mido en Ibrahimovic. Dan ontbreken er ongetwijfeld nog een paar.

En nu? Nu moet Ajax het doen met acht twijfelgevallen. Voor de rechterkant kan Koeman beschikken over Mauro Rosales. Die moet ongetwijfeld kunnen voetballen, anders word je geen Argentijs international, maar sinds zijn komst naar Amsterdam is Rosales voorlopig alleen nog maar geblesseerd geweest. In de spaarzame momenten die hij speelde, droop de klasse er nog niet echt van af. Een alternatief is Daniël de Ridder, in wie Koeman terecht geen vleugelspits ziet. De weliswaar sierlijke De Ridder liet in zijn eerste optredens een paar scharen zien en werd direct bestempeld tot nieuwe international. Daarna heeft hij zelden meer kunnen overtuigen en teert hij vooral op zijn looks en het feit dat hij als gymnasiast een buitenbeentje is in de voetbalwereld. Maar wel al na een paar keer bankzitten roepen dat je weg wilt, omdat je geen kansen krijgt. Misschien begrijpelijk, omdat eerder Tom de Mul op zijn plek speelde. Deze Belgische A-junior dartelde vrolijk langs de goedwillende amateurs van Zilvermeeuwen en soortgelijke spelers, maar op een zondagsschot tegen FC Twente na heeft hij tegen serieuze tegenstanders nog geen moment kunnen imponeren.

Al even treurig is de situatie aan de linkerkant. De teruggekeerde Nourdin Boukhari leerde bij NAC hard werken en zijn inzet is aandoenlijk, maar hij komt tekort om een heel seizoen de vaste linksbuiten te zijn. Natuurlijk zijn de straatvoetbaltrucs die hij soms laat zien erg fraai, maar zeker internationaal red je het daar niet mee. Nicolae Mitea heeft wel de potentie om door te groeien, maar is de laatste tijd vaak geblesseerd en speelt nog te veel met oogkleppen op. Hij moet tactisch nog rijpen. Tom Soetaers is al afgeschreven. De bleue Belg schijnt een enorme faalangst te hebben, zeker in uitduels. Als de bus het parkeerdek van de Arena af rijdt, begint de winderigheid bij Soetaers al op te komen. Eenmaal in het vijandige stadion zit de Rode Duivel als eerste op het toilet.

De twee spitsen in de huidige selectie zijn ook al geen sterren. Over Wesley Sonck schreef ik al eens een column en sindsdien heeft de Belg mijn verhaal alleen maar bevestigd. Zijn huilverhalen in de Belgische media zijn ook al niet positief. Waarschijnlijk zal Sonck het Amsterdamse publiek alleen nog maar laten juichen als hij straks wordt verkocht. Ioannis Anastasiou tenslotte doet enorm zijn best. Hij kan een bal vasthouden en aardig combineren, maar mist de pure snelheid en de individuele actie die in de kleine ruimtes vereist zijn.

Nu is dit allemaal nog wel op te lossen door enkele gerichte aankopen in de winterstop, maar tot die tijd moet Ajax het hier mee doen. Elke tegengoal is tot die tijd al bijna dodelijk, omdat Ajax met deze manke aanval niet in staat lijkt tot het maken van meer dan één doelpunt per wedstrijd. Dat houdt dus in dat Ajax onherroepelijk nog meer puntverlies zal oplopen. Dit is de grootste inschattingsfout die Koeman heeft gemaakt en zou eigenlijk de enige reden kunnen zijn hem te ontslaan. Liever nog geeft Ajax hem de kans om na de winterstop de boel om te keren, zodat hij alsnog kan laten zien dat hij wel degelijk de capaciteiten van een toptrainer heeft.

quote:

EEN PLUIM VOOR WOTTE

Vorig jaar rond deze tijd stond Feyenoord er een stuk minder florissant voor dan nu. Het rommelde zelfs flink in de Kuip. De aankopen konden de vier vertrokken basisspelers niet doen vergeten. Integendeel, op Dirk Kuit na wist er geen één echt te overtuigen. De peperdure Serviër Danko Lazovic werd door de fans al snel omgedoopt tot Danko Helazovic, terwijl ook de subtoppers Peter van den Berg en Alfred Schreuder amper voldeden. Op dat moment greep Jorien van den Herik hoogstpersoonlijk in.

De als dictator te boek staande voorzitter van Feyenoord besloot dat Bert van Marwijk het seizoen mocht afmaken en gooide in plaats van de trainer zijn technisch directeur, Rob Baan, eruit. Baan was al jaren werkzaam in Rotterdam, maar was na een prima begin qua aankopen uiteindelijk weinig gelukkig. Dieptepunt was wel het aantrekken van de Braziliaanse linksback Jean, die niet eens zo goedkoop was. Baan beloofde een speler die in potentie beter was dan Ajacied Maxwell, maar Van Marwijk stuurde Jean al na een paar weken trainen naar het tweede elftal. Wellicht was het voor Van den Herik goedkoper om Baan weg te sturen, wellicht had Van Marwijk genoeg krediet bij de voorzitter. Dat zullen we wel nooit weten. In ieder geval werd Baan vervangen.

De vervanger van Baan was een surprise. Waar namen als Wim Jansen, Martin van Geel en Marcel Brands, al dan niet in combinatie met trainers, rondzongen, kwam “de Stalin aan de Maas” met Mark Wotte op de proppen. Wotte, die als trainer aardig werk leverde bij ADO Den Haag, vervolgens het ambitieuze Utrecht niet echt omhoog kreeg en met FC Den Bosch degradeerde. Diezelfde Wotte die toen al snel wegliep bij de failliete Bosschenaren, om bij de KNVB te gaan werken met Jong Oranje. Wotte, de man die daarna bij Willem II met hommeles vertrok. Wotte stond bekend als een arrogante blaaskaak, wiens mond groter was dan zijn prestaties. Het was dan ook niet verbazend dat menig Feyenoord-fan even de wenkbrauwen fronste.

Aan de andere kant zag iedereen in dat er iets moet gebeuren en dus werd de nieuwe technische man het voordeel van de twijfel gegund. Zeker omdat zijn taakinvulling in het begin onduidelijk was. Er werd door de één gezegd dat Wotte geen aankopen mocht doen, de ander zei van wel. Wotte zelf zei vanaf het begin dat hij dezelfde rechten had als Rob Baan. Dat hield dus in dat hij aankopen mocht gaan doen voor het nieuw te bouwen Feyenoord, daarbij geholpen door de nieuwe trainer Ruud Gullit en diens uitgebreide netwerk.

Bij de start van dit seizoen werd er toch af en toe gegniffeld om Feyenoord. Er werden namen van spelers met een fikse internationale reputatie genoemd, die door Gullit zouden zijn gepolst. Maar Mexès kwam niet, Laursen ook niet, Heinze kwam niet. De spelers die wel kwamen, daar lag men in Amsterdam en Eindhoven toch niet zo wakker van.

Goed, Gábor Babos is een prima keeper, dat wist iedereen. Maar Feyenoord had al aardige keepers onder contract, dus Babos was hoogstens een versterking met het oog op de toekomst. Hij kon immers langer mee dan Lodewijks. Om de Tunesische centrumverdediger Karim Saïdi werd hard gelachen. Er waren namelijk internationale topverdedigers beloofd en een kersverse international voor een bescheiden land als Tunesië kon je daar onmogelijk toe scharen. Bart Goor kwam voor de linkerkant, maar dat was een Belg op retour die bijna degradeerde met Hertha BSC. Romeo Castelen blonk af en toe uit bij ADO Den Haag, maar was toch niet de rechtsbuiten voor een topclub? Anders had Ajax hem echt wel gehaald, want die volgden hem ook. Pascal Bosschaart was voor velen dan wel een toekomstig international, bij Utrecht was zijn laatste jaar toch wat minder en met wat pech was hij de volgende Lurling. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken.

Wie Feyenoord nu ziet spelen, ziet een ploeg die verrassend veel sterker is dan gedacht. De ploeg is stabiel en heeft creativiteit voorin. Een titelkandidaat aldus. De rol van Gullit wordt daarin vaak geroemd, maar Wotte is de man die de grootste pluim verdient. De aankopen voldoen namelijk allemaal prima. Babos doet denken aan het tijdperk Dudek, Saïdi kan zich meten met de beste verdedigers in de eredivisie, als hij puur verdedigend gezien al niet de beste is. Castelen haalde overdreven snel Oranje, maar voegt met zijn snelheid toch zeker iets toe en de ervaren Goor begon onopvallend goed en begint nu ook steeds meer op te vallen bij het grote publiek. Bosschaart speelde zelfs de hoopdrager van vorig seizoen, Hossam Ghali, uit de basis en is nu de compagnon van Japanner Ono.

Mark Wotte zal zich er niet voor op de borst slaan. Hij is ongetwijfeld trots op zijn sterke staaltjes op de transfermarkt, maar komt in de media sinds zijn aanstelling bij Feyenoord al lang niet meer over als arrogante blaaskaak. Sterker nog, Wotte draagt het gevoel dat de club groter is dan wie ook misschien wel het meeste uit van heel Feyenoord. De medewerkers van de club zijn tevreden met Wotte, die in tegenstelling tot Baan altijd aanspreekbaar is. Wotte kan ook nog uitstekend functioneren onder de bemoeizuchtige Van den Herik, misschien wel de grootste prestatie.

Natuurlijk, Wotte weet ook dat Baan eveneens prima begon. Hij beseft als geen ander dat de voetballerij per dag verschilt en status van gisteren vandaag niets meer waard is. Maar toch, als Feyenoord dit seizoen – en dat is hoe dan ook toch wel verrassend – kampioen zou worden, vergeet dan Mark Wotte niet. Hij zal waarschijnlijk ergens achteraf genieten van het feest, maar heeft wel alle voorwaarden geschapen. Een dikke pluim en toch minstens vijf liedjes, dat verdient Wotte!

quote:

Op donderdag 28 oktober 2004 19:03 schreef Suijk het volgende:
Je hebt (helaas) gelijk.
Het is trouwens wel 'Kuyt' toch?

quote:

Op donderdag 28 oktober 2004 19:15 schreef Suijk het volgende:
Lees je 4e zin dan nog eens!
y of ij maakt idd weinig uijt.

quote:

Op donderdag 28 oktober 2004 19:17 schreef SCH het volgende:

[..]

Iedere Nederlander heeft maar 1 goed gespelde achternaam hoor. En ik vermoed dat het bij Dirkie toch echt met een Y wordt gespeld aangezien Feyenoord die naam gebruikt en zijn eigen website ook zo is gespeld: http://www.dirkkuyt.nl/

Je hebt gelijk dat beide namen door elkaar worden gebruikt maar zeikerdje Suyk heeft wel een beetje gelijk

quote:

Op donderdag 28 oktober 2004 19:27 schreef Suijk het volgende:
Het is toch van Hooijdonk?

quote:

De twee Arnhemse schoffies

Vitesse uit Arnhem is geenszins de saaiste club in Nederland. Integendeel, over weinig clubs is zoveel beroering ontstaan als over Vitesse in de laatste jaren. Onder Karel Aalbers, de ambitieuze voorzitter, klom de club van de eerste divisie naar de subtop van de eredivisie. Seizoenen achtereen kwamen de Arnhemmers uit in de UEFA Cup, met een derde plaats in de eindrangschikking in 1998 als absoluut hoogtepunt. Het koninkrijk Aalbers brokkelde echter af. Zijn dubieuze handelswijze bij het beheren van de clubkas brachten de club haast tot de rand van de afgrond. Vorig seizoen moest het trotse Vitesse zelfs via de nacompetitie bewerkstelligen dat er ook dit seizoen weer eredivisievoetbal te zien was in Arnhem.

Deze column gaat echter eens niet over geld, een unicum wanneer Vitesse ter sprake komt. Of ze nu wel of niet geholpen worden door de KNVB, wat veel tegenstanders beweren, laten we buiten beschouwing. Tevens wil ik niet oordelen of het logisch was dat Vitesse door inkrimping van de selectie, deze door de vrijgekomen salarisposten kwalitatief spectaculair kon versterken. Het voetbal mag in deze column zegevieren.

En gevoetbald wordt er weer in Arnhem. Vitesse begon prima aan de competitie, zakte daarna wat terug, maar zal dit seizoen toch niet in problemen gaan komen. De club zal een stabiele middenmoter zijn en wellicht gloort er met een beetje geluk nog wel meer aan het eind van de rit. Ik heb zelf Vitesse op zes gezet in mijn eredivisieprognose en goed beschouwd is zo’n klassering nog altijd prima mogelijk. Natuurlijk moet de club, die met een kwantitatief kleine selectie werkt, dan niet te veel blessures en schorsingen tegenkomen onderweg. Al helemaal niet bij sleutelspelers, zoals nu aanvoerder Ruud Knol. Het basiselftal van Vitesse hoort namelijk bij de betere teams in Nederland.

Het leuke is dat het niet eens de aanwinsten zijn die hier bepalend zijn. Vreven, Yakubu en Knopper zijn alle drie pure winnaars en brengen die mentaliteit over, waar Gluscevic na wat opstartproblemen echt nog wel gaat scoren. Ook Peter van den Berg is met al zijn ervaring een aanwinst, maar het zijn twee jongens uit de eigen opleiding die het meest in het oog springen bij het huidige Vitesse. Nu is dat op zich niet zo vreemd, aangezien de club liefst elf spelers uit de eigen opleiding in de selectie heeft. Maar deze twee hebben net wat meer. Uiteraard bedoel ik Nick Hofs en Theo Janssen. Met grote regelmaat bezetten zij de flanken van Vitesse, hoewel beiden liever centraal spelen. Maar met Hofs op rechts en Janssen op links boekt Vitesse ook resultaten.

Sterker nog: Theo Janssen is bezig aan zijn beste seizoen tot nu toe. Het is alweer ruim vijf jaar geleden, dat hij debuteerde in het eerste van Vitesse. Blessures, schorsingen en vooral zijn weinig professionele instelling maakten, dat Theo zijn echte doorbraak nog steeds niet heeft gemaakt. Dat wil zeggen de doorbraak naar de top, want een nuttige clubspeler was hij al een tijdje. Vorig seizoen leek hij definitief volwassen geworden, omdat zijn eigen Vitesse hem eerst een half seizoen verhuurde aan Racing Genk. Het heeft zijn ogen geopend. Bij zijn rentree in januari oogde hij al stabieler dan voorheen, nu pas laat hij zijn kwaliteiten weer echt zien. Zijn bijnaam “Dikke Theo” kan inmiddels al aangepast worden naar “Stevige Theo”, want hij is fitter dan hij ooit was en zal nu lang geen honderd kilogram meer wegen. Zijn fantastische traptechniek, uitgevoerd door de linkervoet, is een wapen waar Vitesse dankbaar van profiteert.

Zoals men ook profiteert van de felheid van Hofs, die ruim twee jaar geleden voor het eerst opdook in de opstelling. Hofs moet nog leren zijn agressie te beteugelen, want hij loopt nog regelmatig een onnodige gele kaart op. Hofs toont zich echter wel een winnaar. Hij loopt zich kapot, verovert ballen en kan ook zeer behoorlijk voetballen. Zijn knappe goal tegen FC Twente was daar een voorbeeld van. Ook Hofs heeft een fijne trap, maar dan in zijn rechter. Mensen typeren hem, net als Janssen, vaak als een dommige jongen. Dat is hij ook wel, maar dit seizoen hoor je er minder over. Zijn prestaties op het veld dringen alles naar achteren en de straks transfervrije Hofs schijnt al gevolgd te worden door PSV en enkele buitenlandse clubs.

Extra aardig is het gegeven dat beiden geboren Arnhemmers zijn en in een volksbuurt opgroeide. Het zijn dan ook volksjongens, die hun dagen ongetwijfeld heel anders hadden gevuld als ze geen voetbaltalent hadden gehad. Het zijn schoffies. Theo houdt wel van een sigaretje, heeft de nodige inktversieringen op zijn forse lichaam laten aanbrengen en is een bekende in het Arnhemse uitgaansleven. Hofs is eigenlijk een Theo in het klein, een jongen die in de buurt misschien wel het maatje van Theo zou zijn. Iemand die tegen Theo opkijkt en hem imiteert. Met wat fantasie zijn de twee heren te betitelen als “voetbal-Tokkies”. Kansarme jongeren, die gered zijn door de bal en nu bij de club uit hun geliefde woonplaats ineens bepalend zijn.

Het charmante aan dit gegeven is eigenlijk dat het zo herkenbaar is. Elke plaats heeft mindere wijken, iedereen kent de schoffies. Wellicht heb je er vroeger wel eens tegen gevoetbald ook. Misschien was je zelfs wel een beetje bang van ze, van die jongens waar men van zei dat ze opgroeiden voor galg en rad. Jongens die dom overkomen, jongens met een slecht gebit en een soort matje. Jongens die onlosmakelijk verbonden waren aan die buurt, die op hun dertiende al op brommers reden en wel weg wisten met bier, sigaretten en meisjes. Jongens die hele zomers buiten zitten, in de voortuin, met een draagbare radio keihard aan. Sleutelend aan auto’s of gewoon niets doend, levend van een uitkering. Theo en Nick zijn van die jongens, gered door het geel met zwart, en God verhoede dat één van de twee ooit weggaat bij Vitesse. Zonder die twee Arnhemse schoffies, zal die club niet hetzelfde zijn!

quote:

Op donderdag 4 november 2004 12:39 schreef ChAoZ-026 het volgende:
Vermakelijk stukje, alleen je trapt een heleboel open deuren in en je neemt dingen aan die je waarschijnlijk niet hebt gechecked of kan checken, maar toch beter dan de gemiddelde column over vitesse!!

quote:

DE VOETBALSCHILDER

De prijzen worden straks weer verdeeld in het voetbal, want we naderen het einde van het kalenderjaar 2004. Uiteraard doel ik op de individuele prijzen, zoals de titels voor de beste voetballer van de wereld en Europa. De lijstjes met genomineerden rollen weer binnen en de kenners buigen zich weer over de kansen van de laatst overgeblevenen. Dikwijls zegt de naam meer dan het niveau waarop de speler het hele jaar heeft gespeeld. Er kan de laatste jaren geen verkiezing voorbij gaan, zonder dat de namen van Zidane, Beckham, Ronaldo, Figo en Roberto Carlos op de shortlist staan.

Wat mij betreft wint er dit jaar eens iemand anders, iemand die nog niet direct tot die gevestigde orde hoort. Daarbij denk ik aan een Portugese Braziliaan. Luis Anderson de Souza werd in 1977 geboren in Brazilië en verhuisde naar Portugal om naam te maken. Die stap, naar Europa gaan, maken vele landgenoten van hem. De echte toppers trekken direct naar Spanje en Italië, de nog wat minder bekende jongens trekken naar wat kleinere landen. Met name Portugal is dan in trek, simpelweg omdat men de taal spreekt. Luis deed het ook, hij trok de Atlantische Oceaan over als een omgekeerde ontdekkingsreiziger en streek neer in Portugal.

Daar kwam hij terecht bij een klein clubje, Alverca. Een seizoen later al speelde hij voor het even kleine Salgueiros. Naar goed Braziliaans gebruik nam hij een voetbalnaam aan. De zijne werd Deco. Deco had een plan. Via Salgueiros wilde hij een transfer naar één van de drie grote Portugese clubs afdwingen, zoals daar zijn Sporting Portugal, Benfica en FC Porto. Het was die laatste club die wel wat zag in de kleine spelmaker en toehapte. Deco trok naar de “draken” en bevocht er met zijn teammaats de ridders van de tegenpartij. Zij schuwden geen enkele strijd en spuwden de laatste jaren ook buiten Portugal vuur. In het door coach Mourinho zorgvuldig geknede elftal werd Deco een belangrijke pion. De ploeg won in 2003 de UEFA Cup en in 2004 de Champions League en was op nationaal niveau de rest ook al ver ontgroeid.

Binnen het uitgekiende systeem met een ruit op het middenveld, was Deco de nummer 10. De spelmaker, de man die de aanval van munitie moest voorzien. Hij was echter geen ouderwetse luie spelmaker, maar ook iemand die verdedigende arbeid leverde en veel meters maakte. Deze week kwamen de statistieken van de Champions League binnen en in één van de twee duels met Manchester United bleek Deco bijna dertien kilometer gelopen te hebben. Dertien kilometer! Genoeg forensen die er de auto voor pakken. Ook de Portugese ploeg profiteert van zijn kunnen, aangezien Deco het Portugees staatsburgerschap aannam en nu de vaste spelmaker van de nationale ploeg is.

Als voetballer is Deco vrij uniek. Hij is een schilder. De bal is zijn penseel, waarover hij heer en meester is. Deco schildert zijn passes. Dan weer via een voorzichtige en subtiele veeg, dan weer een scherp getrokken rechte lijn en dan weer een grillige en verrassende curve. Heel af en toe zie je ook een explosieve pegel ontstaan uit zijn voeten, als hij zelf het vijandelijke doel onder vuur neemt. Deco scoort misschien niet veel, maar heeft wel het vermogen om belangrijke goals te maken. Denk alleen maar aan de Champions League-finale met AS Monaco.

Het zijn echter zijn geschilderde passes die het doen. Deco bepaalt waar hij de bal wil hebben en krijgt hem daar dan ook. Bovendien is hij bereid om zelf aan zijn penselen te komen, al moet hij er vele kilometers voor lopen. Deco werkt niet alleen op bestelling, zijn wedstrijdmentaliteit is geweldig. Natuurlijk zullen zijn tegenstanders erop wijzen dat hij soms wat makkelijk valt, maar kent niet elke kunstenaar een zwakke plek?

Deco zien spelen is geloven dat Leonardo da Vinci voetbalschoenen draagt. Deco’s Mona Lisa moet de Gouden Bal worden. Okee, hij won met Portugal het EK net niet en bij Barcelona blinken er behalve Deco nog wel meer spelers uit, maar zie het als een eerbetoon aan de moderne spelmaker. Ronaldinho, Henry en Shevchenko moeten dan nog maar een jaartje wachten. Met Zidane mag je nu niet meer aankomen. Die koning is dood en zijn troonopvolgers staan klaar. Deco is er één van en wat mij betreft zelfs de beste pure nummer 10 in de wereld op dit moment.

Nu ben ik benieuwd wat de journalisten en bondscoaches gaan doen. Geven ze Deco waarop hij recht heeft of zal ook voor de voetbalschilder gelden wat voor zoveel kunstenaars geldt? Namelijk dat de echte waardering pas ver na hun actieve periode komt.

quote:

TERUGKEER VAN DE VERLOREN ZOON

Vorige week zondag was het dan ineens toch een feit. FC Utrecht speelde tegen Roda JC en in de opstelling lazen we een naam, die al tijden niet meer in de Utrechtse opstelling was opgedoken. Na een lange periode in Schotland, was het na enkele eerdere, mislukte flirts dan toch gelukt. Michael Mols verdedigde wederom de kleuren van de Utrechtse volksclub en deed dat al langer dan menigeen, hijzelf incluis, voor mogelijk had gehouden.

Michael Mols speelde als jongen in de opleiding van Ajax, maar haalde daar nimmer het eerste elftal. Mols koos voor de weg der geleidelijkheid, min of meer noodgedwongen. Hij speelde een tijdje voor Cambuur Leeuwarden. Daar rijpte hij en wekte de interesse van FC Twente, dat hem haalde als vervanger voor Ronald de Boer. De spits werd daar volwassen, maar was ook niet erg constant in zijn prestaties. Vandaar dat FC Twente hem ook liet vertrekken naar FC Utrecht. In Utrecht werd Mols groot.

De laatste jaren zal er geen speler zijn geweest, die bij een subtopper zo’n hoog niveau haalde. Mols speelde zoals je zou verwachten bij een spits van Ajax, Feyenoord of PSV. Hij scoorde er lustig op los, maar liet vooral de prachtigste acties zijn. Dribbels, passeerbewegingen, slimme doelpunten. Je kon het niet verzinnen of Mols deed het in zijn Utrechtse periode. Goed beschouwd was hij misschien wel de beste speler in Nederland op dat moment. Het was dan ook logisch dat Mols een cultstatus verwierf onder de Utrechtse fans. Een status die hij behield, ook na zijn transfer naar de Rangers. Het is tekenend voor de verhouding tussen Mols en het publiek dat iedereen hem die overstap gunde.

Mols had zijn gedroomde transfer naar een topclub te pakken en begon fantastisch in Glasgow. Helaas raakte hij er zwaar geblesseerd, wat zijn loopbaan feitelijk brak. Mols kwam terug, maar niet meer op het niveau van voor zijn blessure. De sierlijke spits ging steeds minder spelen voor de Rangers en niet zelden doken er geruchten op over een op handen zijnde transfer van Mols. Daarbij viel naast de namen van verscheidene Engelse clubs ook altijd wel de naam van FC Utrecht. Die club had na de periode Mols met Dirk Kuijt en Igor Gluscevic heus niet zo te klagen over de spitsen, maar de status die Mols in de Domstad had opgebouwd was al reden genoeg om hem terug te willen hebben. Hij bleef de Rangers echter trouw en deed dat tot afgelopen zomer, toen zijn contract afliep.

De interesse bleef grotendeels uit, Mols was op leeftijd en er waren twijfels over zijn fysieke gesteldheid. Vanuit het standpunt van een zenuwachtige manager, die weet dat elke aankoop een hit moet worden, was het dan ook begrijpelijk dat er geen club was die het aandurfde met Mols. In de huidige voetbalwereld is resultaat op elk gebied heilig en wie een miskoop doet, moet vrezen voor zijn positie.

Plots werd toen de stilte rond Mols doorbroken. Kranten berichtten dat hij voor een club uit Qatar zou kiezen, in navolging van de broers De Boer. Het leek er dus op dat de ballerina op kicksen zijn pirouettes zou gaan maken in Qatarese zandbakken. Achteraf bleek het loos alarm. Mols zag er zelf vanaf en behoedde zichzelf hiermee voor het lot van de gevallen vedette in deze eeuw. Poenscheppen in de anonimiteit had Mols ook niet gepast. Mols wilde nog één keer zijn kunnen tonen aan ware voetballiefhebbers.

Welnu, daarvan zijn er genoeg in Utrecht. Wie de eerste aanzet heeft gegeven, is mij niet bekend. Logisch was het wel. Utrecht heeft in Hans van de Haar een aardige, maar wat statische spits. Als hij ontbreekt, moet men het doen met de vooralsnog lui ogende jongeling Prince Rajcomar en de zichzelf schromelijk overschattende Sandro Calabro. Juist in een seizoen waarin men op beide vleugels een speler heeft lopen die zich in de belangstelling van de bondscoach mag weten, is het leuk om een goede spits te hebben. Mols werd dan ook gepolst en hij hapte toe. Het werd een feit: de verloren zoon was terug.

Tegen Roda JC viel op dat Mols nog werk te doen heeft. Logisch, hij mist wedstrijdritme. Wel waren er weer vlagen van zijn brille van weleer te zien. Het is te hopen dat Mols straks weer helemaal fit is en zijn niveau van toen kan benaderen. Evenaren zal welhaast onmogelijk zijn, hoe graag hij en de club dat ook zullen willen. Alleen daarom al verdient Mols een berg respect. Hij was al een soort mythologisch figuur en het is algemeen bekend dat een mythe in de loop der jaren alleen maar groeit, mits het tegendeel bewezen wordt. Boze tongen fluisteren zelfs dat Johan Cruijff daarom geen bondscoach durft te worden, bang als hij zou zijn om zijn eigen mythe te doorbreken. Mols neemt dat risico wel, hoewel het ook moeilijk voor te stellen is dat het Utrechtse publiek hem weg zou honen. Maar hoe dan ook, Mols durft het aan om eventueel voor het oog van zijn trouwste fans af te takelen en oud te worden. Dapper. Zo dapper dat je het hem gunt om weer te gaan vlammen en dat je hoopt dat die aftakeling niet komt. Dat er straks weer mooie goals en acties zijn te zien en dat de ballerina weer langs de verdedigers danst. De Utrechtse grasmat mag weer dienst doen als bühne. Als er ook maar een greintje rechtvaardigheid bestaat in het voetbal, dan wordt de verloren zoon in de rest van dit seizoen één van de smaakmakers in onze competitie. Dat gunt u hem toch ook?

quote:

ALS DE ZAK WACHT…

Een veertiger loopt zijn kantoortje binnen. Op het bureau ligt een pakje sigaretten geduldig op hem te wachten. Het zijn misschien wel zijn laatste vrienden. “Roken brengt de gezondheid ernstige schade toe”, waarschuwt het pakje hem nog wel. Hij slaat er geen acht op en jaagt de brand in één der sigaretten. Met een diepe zucht laat hij zich in zijn bureaustoel zakken. Hij is voetbaltrainer en gisteren vond zijn vrouw nog dat hij thuis zo kribbig was. Zij voelt de impact van een plaats in de onderste regionen van de ranglijst duidelijk niet.

Het bord met schuifmagneetjes ligt binnen handbereik. Met trillende vingers trekt hij het naar zich toe. Zonder overtuiging begint hij te schuiven. Wat nu als hij zijn aanvallende middenvelder inwisselt voor een defensieve? Misschien zijn aanvallende middenvelder dan valse spits maken en een spits opofferen voor verdedigende zekerheid in de middenlinie? Wellicht zelfs een vijfde verdediger opstellen in een poging de boel achterin in ieder geval dicht te houden? Moedeloos schuift hij de linkervleugel wat dieper dan de rechter, om daarna toch maar weer uit te komen op het vaste systeem van zijn ploeg. Hij weet het niet meer.

Hij is ook al een tijdje gestopt met het vragen van advies aan zijn assistent. Die acteert momenteel loyaliteit, maar is straks de eerste die in de sloep zit, mocht de schuit daadwerkelijk zinken. Om daarna met droge voeten op de persconferentie te verklaren dat “dit zo’n geweldige kans is om op eigen benen te staan” en zijn positie in te nemen. Hoe anders was het vorig seizoen, toen ze nog veel wonnen. Iedereen was vriendelijk tegen hem en nu het tegenzit zien ze hem niet meer staan. Zuchtend beseft hij dat sommige clichés gewoon erg waar zijn.

Zijn vingers glijden door zijn dunner wordende haar, terwijl hij nog een trek van zijn sigaret neemt. Misschien maar eens een schokeffect veroorzaken, door zijn halve elftal in te ruilen. Niet dat de vervangers van hetzelfde niveau zijn als zijn basisspelers, maar het is wel een signaal. Al zal de pers dan wel weer klaar staan met de vernietigende commentaren. Ze zullen hem een wanhopig man noemen, die God zegene de greep een paar anderen inbrengt. De pers, die toch al niet schroomt om hun met gif doordrenkte pijlen op hem af te vuren. Dat terwijl driekwart van de journalisten niets van het spelletje snapt en maar wat raak schrijft. Laatst nog, toen hij zijn linkermiddenvelder had opgedragen de aanvallende rechtsback van de tegenstander te schaduwen. Dat deed hij perfect, maar men schreef dat hij onzichtbaar was.

Nee, met de pers heeft hij het wel gehad. Net als met die emotionele supporters, die met witte zakdoekjes begonnen te zwaaien en weinig vleiende leuzen scandeerden. Vorig jaar zongen ze nog voor hem en was hij de held. Hen neemt hij het nog niet eens zo kwalijk, ze handelen uit emotie. Ze zien hun club op degraderen staan. Met een bonkend hoofd verlaat hij zijn kantoor en rijdt naar huis. Morgen maar dezelfde elf opstellen en hopen dat ze nu hun plicht doen.

Een dag later zit hij er weer, alleen in zijn kantoortje. Wederom een nederlaag. Hij heeft alles al geprobeerd. Een donderspeech, een peptalk, wissels, het systeem veranderen, jeugd een kans geven. Er zit geen beweging meer in, alles loopt verkeerd. Het was weer een lijdensweg van negentig minuten, die een akelige verlenging kende in de vorm van een persconferentie. Met een schorre stem en prikkende ogen had hij maar weer eens de hoop uitgesproken dat het de volgende wedstrijd dan toch maar beter zou gaan en dat de ommekeer eens moet komen en dat je, als je nu eenmaal in de hoek van de klappen zit… Enfin, het bekende verhaal. Hij wil niet klagen, goed of laat krijgt iedere voetbaltrainer er mee te maken. Het verhaal van de goede tijden en de slechte tijden. Die wetenschap maakt het echter niet minder pijnlijk.

Maandagmorgen moet hij weer. Hij zal naar zijn werk gaan in onzekerheid. Hoe lang laat het bestuur hem nog spartelen? Mag hij weer een week gaan piekeren, om uiteindelijk weer nauwelijks iets te veranderen? Hij staart in de spiegel en schrikt van zijn gezicht. Een paar holle ogen onder een gerimpeld voorhoofd staren hem aan met de blik van een man die het niet meer weet. Onwillekeurig steekt hij een sigaret op en leest de waarschuwende tekst. Hij slaat er geen acht op. Hij weet het namelijk al, dat niets zo schadelijk voor de gezondheid is, als de wetenschap dat de zak wacht…

quote:

HET ZAL JE KIND MAAR WEZEN

Bloedverwanten in de sport, het blijft altijd een complexe zaak. Voor de betreffende personen is het dikwijls leuk, zeker als je voor dezelfde ploeg uitkomt. Supporters vinden het doorgaans ook best aardig. Er zijn toch best nog aardig wat beroemde voetbalfamilies op te noemen. Meestal gaat het dan om broers. Denk aan Erwin en Ronald Koeman, Brian en Michael Laudrup en de broers Van der Gijp, die in lang vervlogen tijden een prima voorhoede vormden bij het inmiddels ter ziele gegane Dordtse Emma. Tweelingen zoals Frank en Ronald de Boer en Dennis en Gérard de Nooijer konden ook altijd op de nodige aandacht rekenen.

Het is al leuk als de broers samen in een team spelen, maar ook als ze tegen elkaar spelen is dat een reden voor vermaak. Zo mocht FC Twente-keeper Cees Paauwe ooit proberen de doelpogingen van zijn voor Feyenoord uitkomende broer Patrick te stoppen. Reken maar dat men daar in de familie over praat!

Het komt echter zelden voor dat een vader en een zoon samen in een team spelen. Dit is natuurlijk logisch, omdat een voetballoopbaan zelden zo lang gerekt wordt dat een vader een doorbraak van zijn zoon kan meemaken. Het gebeurde wel in IJsland, toen Arnar Gudjohnsen zijn afscheid van de nationale ploeg extra luister bij kon zetten door te worden vervangen door zijn eigen zoon Eidur. Meestal zie je een vader en een zoon in het voetbal echter als trainer en speler. Dat is direct een gevaarlijke zaak, zo wees het verleden al uit.

Johan Cruijff liet als trainer zijn eigen zoon Jordi debuteren in het eerste team van Barcelona en had ook nog een tijdje zijn schoonzoon als reservekeeper in de selectie zitten. Met name rond Jordi was er ophef. Niet dat Jordi een slechte speler was, maar hij kon toch nooit het vermoeden van zich afschudden dat hij door zijn vader voorgetrokken werd. Geen onlogische gedachte trouwens, want welke vader kan puur objectief zijn zoon beoordelen?

Het wordt pas extra pikant als de vader een bestuurlijke functie heeft. Fernando Sanz, een redelijke voorstopper van Málaga, mocht in de periode dat zijn vader voorzitter van Real Madrid was af en toe opdraven voor de “Koninklijke”. Het gerucht ging zelfs dat de trainer dit verplicht was, wilde hij aanblijven. We zagen het in Nederland ook bij FC Utrecht, waar Han Berger ooit als technisch directeur nogal treuzelde met het aantrekken van een aanvaller, om de doorbraak van zoon Ruud niet te dwarsbomen.

Het is iets waar je voor moet waken. We zagen het deze zomer nog. Bert van Marwijk wilde als trainer van Borussia Dortmund erg graag zijn schoonzoon Mark van Bommel aantrekken. Het ontbrak de Duitsers ook wel aan de financiële middelen, maar het verhaal ging ook dat men voorzichtig was met het aantrekken van familieleden van een trainer. Zeker nu het een nieuwe trainer betrof.

Je kunt je zoon dus beter maar bij de tegenpartij hebben zitten. Dat zorgt nog voor leuke televisie ook. Gert Kruys, oud-speler van FC Utrecht en thans trainer van De Graafschap, heeft ook een voetballende zoon. Rick, heet de jongen. Afgelopen zondag stond het duel tussen FC Utrecht en De Graafschap op het programma. Het was zo’n duel waarvoor je blind een 1 op je totoformulier invult. De club uit Doetinchem staat laatste en Utrecht staat keurig in de subtop. Normaliter een duel waar je nauwelijks aandacht aan besteedt, als je geen direct betrokkene bent.

Nu speelde de kwestie Kruys dus een rol. Zoonlief liet voor de wedstrijd vol bravoure in het programmablad optekenen dat pa “zijn borst nat kon maken” en senior stelde voor de wedstrijd dat Rick, mocht hij scoren, maar bij zijn vriendin moest gaan eten. Plaagstootjes vooraf, er was namelijk een gerede kans dat Rick niet in het veld zou komen. Mocht dit wel gebeuren, dan zou het wel erg toevallig zijn als hij zou scoren. Dat was Rick namelijk nog nooit gelukt in het eerste elftal.

U voelt het ongetwijfeld al aan. Rick mocht zich warm gaan lopen, iets wat hem bij het passeren van de dug-outs ongetwijfeld een vriendelijk knikje van pa opgeleverd moet hebben. Rick mocht zelfs invallen en Ricks eerste balcontact was een dodelijke uithaal in de bovenhoek. De Graafschap was zonder groots te spelen bezig om een 0-0 uit het vuur te slepen, maar Rick besloot anders. Uiteraard bleef de 1-0 staan en ging alle aandacht na de wedstrijd uit naar de familie Kruys. Junior deed breed lachend zijn verhaal voor de camera van Studio Sport en senior stond er wat verloren bij. In zijn functie van trainer van De Graafschap stond hij uiteraard stevig te balen, maar als vader moet hij zich toch ook zeker trots gevoeld hebben. Terugkomend op zijn uitspraken voor de wedstrijd meldde hij nog even dat Rick maar even met zijn “meissie in de stad moest gaan eten”.

Mijn gedachten gingen uit naar de overige gezinsleden. Wat als beiden thuis komen? Pa teleurgesteld, Rick helemaal in de zevende hemel. Trouwens, hoeveel eredivisietrainers zullen ’s avonds tijdens Studio Sport eens met een schuin oog naar hun eigen kroost gekeken hebben? Zij die een zoon hebben, moeten toch even geslikt hebben. En zij die een dochter hebben, zullen opgelucht gedacht hebben dat je een schoonzoon er altijd nog uit kunt trappen…