Het VBL-columnhoekje deel 2

De laatste van Methodmich d.d. 10-04-2004

DWAZE DAGEN ZEGEN VOOR HET VOETBAL

De Champions League. Ruim tien jaar geleden opgericht als modernisering van het aloude Europacup I-toernooi en sindsdien verworden tot het grootste internationale voetbaltoernooi voor clubteams. In aanzien neemt het toernooi na het WK en het EK de derde plaats in. Het heeft wel enige tijd geduurd voor het die status kreeg. Voetbalpuristen zagen er niets in, Louis van Gaal noemde het zelfs een “commercieel gedrocht”. Goed beschouwd was het dat ook.

Waar het nog begon met acht ploegen die in het poulesysteem gingen spelen, waarna de poulewinnaars de finale haalden, nam het toernooi razendsnel enorme proporties aan. Inmiddels doen er al 32 teams mee aan de pouleronde en zijn dat al lang niet meer alleen de kampioenen. Grote landen als Spanje, Italië, Engeland, Duitsland en Frankrijk mogen drie of vier deelnemers afvaardigen. Waar je in de oude Europacup I nog kon loten tegen onbekende teams in exotische oorden, worden die nu via allerlei voorrondes weggewerkt, zodat alleen bekende teams overblijven. Middels een grotendeels voorgekookte loting worden die 32 teams dan verdeeld. Bij die loting speelt de commercie een grote rol. Zo kunnen twee Nederlandse deelnemers niet in hetzelfde deel van het schema komen, zodat de Nederlandse kijker op beide dagen een ploeg in actie kan zien. Dit gebeurt voor alle grote ploegen uit grote landen. Ook na de eerste ronde is de loting vooral gericht op het zo goed mogelijk aansturen op een interessante eindfase, door middel van allerlei beschermende statussen en schimmige plaatsingslijsten.

De UEFA spint hier garen bij. Hoe meer grote teams in de eindfase, hoe meer inkomsten. Omdat het toernooi wel erg lang werd – minimaal 16 wedstrijden voor je in de finale kwam –, nam de UEFA op aandringen van de clubs het besluit de tweede poulefase te schrappen. Vanaf de tweede ronde werd volgens het knock-out principe gespeeld. Wat zal men daar na de twee dwaze dagen van afgelopen week spijt van hebben! Drie van de vier kwartfinales eindigden op een voor de UEFA dramatische wijze.

Allereerst was daar de Dolle Dinsdag. Chelsea ging op bezoek bij stadgenoot Arsenal. Op voorhand was dit een boeiende confrontatie, door het derby-aspect. Arsenal zou voor de UEFA een fijne winnaar zijn geweest, omdat de ploeg enkele wereldsterren herbergt, die door sponsordeals ook commercieel interessant zijn. Nadat beide teams bij Chelsea 1-1 hadden gespeeld, was het niet onlogisch dat Arsenal het thuis zou afmaken. Het liep anders, Chelsea won met 1-2 en Arsenal stond voor de zoveelste keer met lege handen in Europa. Nu was deze uitschakeling nog niet zo vreemd, aangezien Chelsea sinds afgelopen zomer een verzamelplaats is voor internationale, dure spelers. De nieuwe Russische eigenaar kocht een nieuwe formatie bij elkaar, die hoge ogen moest gaan gooien. Grappig is wel dat van het team dat van Arsenal won, slechts 5 van de 11 spelers nieuw waren.

Dolle Dinsdag was echter vooral de dag van de val van Real Madrid. Dit sterrenensemble, dat als een soort kunstenaarscollectief rondreist door Europa om voetbaldemonstraties te geven, verdedigde in het altijd treurige decor van het decadente Monaco een 4-2 voorsprong. Normaliter is dat ruim voldoende voor de prima donna’s van Madrid om moeiteloos door te gaan. Hoe anders liep het: de dure benen wilden niet. Zelfs toen Monaco inmiddels op 3-1 stond, leek Madrid te verblind door de eigen arrogantie om echt serieus op jacht te gaan naar een treffer. De mooie jongens werden geklopt door de lelijke eendjes van een club die afgelopen zomer zo goed als failliet was. Extra wrang was het dat Fernando Morientes, verstoten uit de happy few van Madrid, met een treffer bijdroeg aan deze stunt.

Vervolgens kregen we de Waanzinnige Woensdag. Dat de perfecte mix tussen struikrovers, bandieten en artiesten van FC Porto vrij makkelijk overleefde in Lyon was niet zo verrassend. Porto had de UEFA al eerder pijn gedaan door de meest gehate club van Engeland, Manchester United, ongenadig uit het toernooi te knikkeren. Waar het deze dag om ging was het duel tussen titelverdediger AC Milan en Deportivo la Coruña. In San Siro had Milan een zeldzame demonstratie van macht gegeven: 4-1. Niemand bij de chique Italianen geloofde dan ook dat het in Spanje mis kon gaan. Stuk voor stuk vielen ze door de mand: Nesta, Seedorf, Kaká, Pirlo, Shevchenko. De Spanjaarden vlogen er op als stieren in de arena van Pamplona en maakten gehakt van Milan, alsof de oerhollandse kreet Woensdag Gehaktdag tot in Galicië was doorgedrongen. De helden van de avond werden de voetbalbejaarden Naybet en Donato, kilometervreter Sergio, de foeilelijke back Manuel Pablo, stylist Valerón, de jonge Luque en natuurlijk de Uruguayaan Pandiani.

De bonzen op de burelen van de UEFA zullen elkaar met afgrijzen aankijken. De affiches lagen al klaar: Arsenal – Real Madrid en de winnaar daarvan in de finale tegen AC Milan. Mooier hadden ze het niet kunnen loten. De voetballiefhebber zal echter genieten van deze gang van zaken. Er komt hoe dan ook een verrassende finale, er staan vier teams in de halve finale die er vol voor zullen gaan, er lopen geen arrogante vedetten meer die weliswaar goed kunnen voetballen, maar vaak vol desinteresse over het veld gaan. Bovendien zal het een stimulans zijn voor al die soortgelijke clubs, die minder geld hebben dan de absolute topclubs, maar wel een eigen filosofie hebben en zo gebouwd hebben aan succesvolle teams. Johansson en Aigner zullen hun besluit om de toernooiopzet te wijzigen inmiddels verfoeien, wij zullen alleen verzuchten: “meer van dit soort dwaze dagen graag.”

Voor deze ene keer wil ik een tvp plaatsen, mag dat ook voor een keer?

*terugvind post*

* MrWizzel kan er weinig origineels meer aan toevoegen

en voor alle andere columns is er natuurlijk ook gewoon de submit

Ik ben niet zo goed in dit soort dingen.

Vind het wel leuk om te lezen.

Niet geheel een voetbal column, maar what the heck


Het Olympische Faillisement

In naam van alle deelnemers, beloof ik dat we deel zullen nemen aan deze Olympische Spelen, met respect en dat we trouw blijven aan de regels zoals het bestuur van de Olympisch Spelen deze heeft opgesteld. In de ware gedachte van sportiviteit, voor de lof van de sport en de eer van ons team."

Zie hier de Olympische Eed die aan het begin van ieder olympisch toernooi wordt afgelegd. Maar is die eed nog wel van enig belang...?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

_{Een ode aan de Moussambani's en Azimi's}

Het beeld staat nog haarscherp op mijn netvlies; een donkere man die dreigt te verzuipen tijdens zijn poging om zich te plaatsen voor de kwartfinales van de 100 meter vrije slag. De man komt uit Equtoriaal-Guinee en heet Eric Moussambani Malonga. Vol goede moed is hij afgereisd naar Sydney en in zijn dromen wint hij de gouden medaille en zwemt hij mensen als Ian Thorpe, Alexander Popov en Pieter Van Den Hoogenband op grote afstand. Zwemmen kan hij eigenlijk niet, maar hij moet en zal de eindstreep halen, al wordt het zijn dood. Het publiek op de tribunes ziet dit gebeuren en begint hem vol passie aan te moedigen. Al spartelend bereikt hij de finish. De tijd is niet van belang, hij heeft het gehaald en krijgt een staande ovatie. Op zijn niveau heeft hij een topprestatie geleverd en het publiek voelt dat aan.

Lima Azimi mocht vorig jaar meedoen aan de wereldkampioenschappen atletiek in Parijs. Het was een gebaar van de IAAF (de internationale atletiek federatie voor de leken) aan het Afghaanse volk. Azimi had de verschrikkingen van het Taliban-regime meegemaakt, maar nu was ze bevrijd en mocht ze meedoen aan het wk. Van de organisatie mocht ze nieuwe schoenen kopen en voor het eerst in haar leven stond ze op een echte atletiekbaan. In haar trainingsbroek en op haar sportschoenen liep ze naar een tijd van 18 seconden en 37 honderdsten en het publiek stond op de banken. Zelf was ze niet onder de indruk van de tijd, maar toch stond ze in het middelpunt van de belangstelling.

Beide gevallen zijn mooie voorbeelden van de ware Olympische gedachte meedoen is belangrijker dan winnen. Helaas lijkt deze oude Griekse leus achterhaald. In 1920 werd het nieuwe motto ingevoerd 'Citius, Altius, Fortius', wat zoveel betekent als 'Sneller, Hoger, Sterker'. In eerste instantie was het bedoeld om de sporters te inspireren tot grootse daden in gedachte van de Olympische Eed. Helaas lijkt vandaag de dag dat laatste van minder belang. Winnen is belangrijker dan meedoen en niet meedoen is al helemaal geen optie.

Een aantal weken geleden viel de Australische topzwemmer van het startblok en werd gediskwalificeerd. Dat kan gebeuren, want zelfs Thorpe maakt fouten. Helaas voor hem gebeurde dit op een uiterst ongelukkig moment, namelijk tijdens de kwalificatiewedstrijden voor de Olympische Spelen. Craig Stevens plaatste zich voor de 400 meter in Athene dankzij het foutje van Thorpe. ‘Pech gehad’ was de reactie van velen en ze hadden gelijk. Nu wil het feit dat Thorpe in zijn eigen land een absolute held is en dat hij weinig fout kan doen. Al snel kwamen er reacties dat Thorpe een wildcard moest krijgen en anders moest meneer Stevens zijn plaatsje maar vrijwillig afstaan aan Thorpe. Toen hem naar die mogelijkheid gevraagd werd meldde Thorpe dat hij Stevens niet onder druk wilde zetten, maar als Stevens zijn plaats zou afstaan, dan zou hij het zeker in overweging nemen. Met een beetje kwade wil kun je horen dat Stevens zijn plaats gewoon moet afstaan aan Thorpe, want hij is de beste.

De populariteit van het zwemmen in Australië kun je vergelijken met de populariteit van het schaatsen hier in Nederland. Ook hier kennen we plaatsingswedstrijd voor de Olympische Spelen. De afkorting OKT was zo ongeveer het meest uitgesproken woord in de aanloop naar de Spelen van Salt Lake City. Grote winnaar bij de mannen was Jochem Uytdehaaghe en hij mocht op drie afstanden meedoen. Op dat moment was hij nog niet de grote meneer die hij nu is en zo her en der gingen stemmen op om toch maar Romme en Ritsma de 5000 meter te laten rijden, ze waren immers de nummers één en twee van de Spelen in Nagano. Gelukkig kwam deze gedachte niet op bij de KNSB en het NOC/NSF, Uytdehaaghe had op het juiste moment gepiekt en werd gewoon afgevaardigd, terecht zo bleek naderhand.

Mocht Stevens om welke reden dan ook besluiten niet te starten op de 400 meter, laat de Australische zwembond dan degene die achter hem eindigde in de kwalifiactie naar Athene sturen, die heeft in die race immers beter gepresteerd dan Thorpe. Het IOC zou een modderfiguur slaan als men hem een wildcard zou geven, hij heeft een kostbare fout gemaakt op een ongelukkig moment en daar moet hij maar mee leren leven. Maar alsjeblieft bewaar de wildcards voor de Moussambani’s en Azimi’s onder de sporters, want vooral zij zijn het die de Olympische Spelen tot iets moois maken. Thorpe doet al mee op een aantal andere afstanden. Ik wil genieten van het aandoenlijke gestuntel en gespartel van bij voorbaat kansloze mensen uit exotische oorden, zij sporten namelijk wel in de ware geest van de Olympische Spelen; meedoen is belangrijker dan winnen.

Leuke column ... je hebt gelijk.. een topsporter hoort op het juiste moment te pieken en dat deed Thorpe dus niet ... helaas vor hem, maar topsport is keihard.

Trouwens .. wat mij betreft mag je je columns hier best plaatsen ... je bent een vaste bezoeker van VBL en ik denk dat de meeste zaken waar je over schrijft de VBL'ers ook interesseren

Die gedachte is wmb. ook relevant bij het voetbal, dus maakt het geen ene reet uit of je hem nu hier plaatst.

Leuke column, btw.

quote:

Op dinsdag 20 april 2004 13:59 schreef Sloggi het volgende:
Mich, laat me raden. Je volgende column gaat over Diego...

Of over van Persie

Method, op dé PSV-site wordt er zelfs naar verwezen: psv.netwerk to, bij overig 'nieuws'

wat een heerlijk stuk MM!

Binnenkort ook het laatste verjaardagsfeestje van Kevin, Mark, Arjen, Jan, Dennis, Johann, Ronald? ben benieuwd!

MM, meesterlijke column, erg sterk

Lekkere column, MM.