Er waren zoals we dachten te weten
twee werelden; de echte en die andere
dit onderscheid is onlangs bij nader onderzoek
een overbodige illusie gebleken:
deskundigen hebben in menselijke hersenen gezocht
en geen verschillen gehoord of gezien
integendeel, wat zij vonden
was met geen pen te beschrijven,
zo ongelooflijk eenvoudig zo mooi
zij noteerden:
"De nacht viel in de ramen van ons instituut,
maanlicht streek over de jonge borsten
van onze vrouwelijke proef persoon
en ja, de door haar hersencellen aangedreven
apparaten zuchtten en in onze microscopen zagen we
in haar moleculen melkwegen van verlangen.
Wij zoeken nog koortsachtig naar formules'.
Rutger Kopland
[ Bericht 1% gewijzigd door onkjoe op 16-07-2004 21:12:09 ]
Ik mis alleen PingPong die deze reeks ooit heeft gestart.
Waar ben je jongen ?
Een verademing in een wereld van onzinnigheden
Laten we dit topic voor PingPong in ere houden.
Je ziet niet wat je ziet. Lempicka.
Voor Lucebert
Ik loop maar in mijzelf
verzonken met mijzelf
de wegen zijn van glas
de hemel is van ijzer
Ik weet niet wie ik ben
ik weet niet wie ik was
ik loop alleen maar men
wordt nooit van iets iets wijzer.
Er hangt een mist van licht
ik loop met mijn gezicht
mijn kleren en mijn huid
het leven in en uit.
Hans Andreus.
[ Bericht 31% gewijzigd door onkjoe op 17-07-2004 13:56:03 ]
Monet
We liepen door het late land. De bomen
geurden bedwelmend en de zomerlucht was zwaar.
Duister schoof over vers gemaaide klaver.
De wind kwam als een warm en tastbaar aaien
onder de hemel, spiegelend in een meer
op blauwgroen fond zijn ambergele wolkenvlokken.
Er klonk vreemde muziek, die ik vergat.
We zagen achter wijde velden spitse torens,
gerezen aan de duistere einderboog
tegen het stil verschilferd koepelparelmoer.
Er was gefluister en gegiechel langs de wegen
en bladerschaduw als een lokkend grottenhol.
Terugkeer. Dit nooit kunnen verwoorden:
terugkeer door de zomeravond, naar huis,
maar niet mijn huis, het onvolmaakte.
Dit was nóóit samen, altijd heel alleen,
de lucht moest warmer zijn dan bloed,
het licht heel rood verguld, de geuren
bijna verstikkend zwaar. Een ander paar
moest ergens dwalen, een veel gelukkiger
en mooier paar, en een jonge landman zong
of oefende in een tuin op een trombone.
En nooit heb ik dat huis bereikt, maar soms
in dromen ben ik nog op weg daarheen.
Hans Warren, Verzamelde Gedichten. (Amsterdam: Bert Bakker, 2002).
Ter geruststelling
Schrik niet
als je iemand hoort praten
tegen bomen
in het park
schrik niet
als je twee doden ziet lopen
innig met elkaar
verarmd
schrik niet
als je je hart voelt kloppen
van wanneer, waarom,
hoe lang
schrik niet
als je ooit mocht lezen
wat je altijd
had gedacht:
er is niet in je hoofd gekeken.
Anton Heyboer en Ingmar Heytze
this is my life
its not what it was before
all these feelings i've shared
and these are my dreams
that i'd never lived before
somebody shake me
cuz i
i must be sleeping
now that we're here,
it's so far away
all the struggle we thought was in vain
all in the mistakes,
one life contained
they all finally start to go away
now that we're here its so far away
and i feel like i can face the day i can forgive
and i'm not ashambed to be the person that i am today
these are my words
that i've never said before
i think i'm doing okay
and this is the smile
that i've never shown before
somebody shake me cuz i
i must be sleeping
i'm so afraid of waking
please don't shake me
afraid of waking
please don't shake me
As far as my eyes can see
There are shadows approaching me
And to those I left behind
I wanted you to know
You've always shared my deepest thoughts
You follow where I go
And oh... when I'm old and wise
Bitter words mean little to me
Autumn winds will blow right through me
And someday in the mist of time
When they asked me if I knew you
I'd smile and say you were a friend of mine
And the sadness would be lifted from my eyes
Oh when I'm old and wise
As far as my eyes can see
There are shadows surrounding me
And to those I leave behind
I want you all to know
You've always shared my darkest hours
I'll miss you when I go
And oh... when I'm old and wise
Heavy words that tossed and blew me
Like autumn winds that will blow right through me
And someday in the mist of time
When they ask you if you knew me
Remember that you were a frined of mine
As the final curtain falls before my eyes
Oh when I'm old and wise
As far as my eyes can see
David de kabouter
[ Bericht 14% gewijzigd door Razzerr op 20-07-2004 01:05:43 ]
quote:Welkom PingPong, je laatste bezoek was op 22-04-2004 @ 22:11
quote:Estoy aquí. Mooi topic!Op vrijdag 16 juli 2004 21:46 schreef tong80 het volgende:
Dit is een geweldig topic. Een oase in de bagger die onzin tegenwoordig is.
Ik mis alleen PingPong die deze reeks ooit heeft gestart.
Waar ben je jongen ?
quote:Dank voor het openen, ik ben erg nalatig geweest. Ik geloof dat de opzet van dit topic (sinds 18 juni 2001!) zo onderhand wel luid en duidelijk is. Blijf er iets moois van maken, dan komt alles goed.Op vrijdag 16 juli 2004 21:51 schreef onkjoe het volgende:
Helemaal mee eens
Een verademing in een wereld van onzinnigheden
Laten we dit topic voor PingPong in ere houden.
Even voor de administratie:
Maak hier een mooi topic van
Maak hier een mooi topic van (deel 2)
Maak hier een mooi topic van (deel 3)
Voor al uw moois.
Mijn bijdrage is gewijd aan iemand die ik al 2 weken heel erg mis:
quote:Pantani
Een purperen hemel
Geel zijn de wegen
Ik ben de bezem
Wie zal ik vegen
Groter dan god
Nooit zal ik buigen
Langs de kant van de weg
Staat de duivel te juichen
Allez Pantani!
Slik dit poeder
't Is geen voet van een col
't zijn de borsten
Van uw moeder
Drink de bergen voeten dansen
Zelfde ronde nieuwe kansen
Herman Brood op een fiets
Tour de France Junkie
Fietsen is niets
Fietsen is Funkie
Berg na berg
met een vinger in de neus
Vanaf heden luidt de leus
De bergen vallen mee
Rij de Tour op LSD
L'Epo C'est Moi
Verdoemd tot het niets
Vliegende Hollander
Spook op een fiets
Een Ghostdance
Op de pedalen
In het donker
Zullen we stralen
Allez Pantani!
Snuif dit poeder
't Is geen voet van een col
't Zijn de dijen van uw moeder
De fiets digitaal
De mens analoog
En mochten we vallen
Dan is het omhoog
Herman Brood op een fiets
Tour de France Junkie
Fietsen is niets
Fietsen is Funkie
Berg na berg
Met een vinger in de neus
Vanaf heden luidt de leus
De bergen vallen mee
Rij de Tour op LSD
Arc de Triomphe
Champs Elysées
Trip de France
Legalisé
Ik fiets ik besta
Het podium blank
Obelix de val
En een ketel toverdrank
Krang
maar ik ben blij je weer te zien posten in je eigen mooie topic.
Nou ja, dit is wel mooi
Przed nami droga która znamy, która sami wybieramy!
Mooi weerverschijnsel van zaterdagavond boven Tilburg!
quote:wb ppDank voor het openen, ik ben erg nalatig geweest. Ik geloof dat de opzet van dit topic (sinds 18 juni 2001!) zo onderhand wel luid en duidelijk is. Blijf er iets moois van maken, dan komt alles goed.
Afwezigheid
Zoals rozen openen, je ziet het niet,
een roos is een roos is, is plotseling weten:
wat werd gezegd zegt zich weer, missen
is veelvoud, blijft opengaan in het nu
en je begrijpt niet hoe. Je ligt in het hart
en je wacht en niets zoekt je, niets
slaapt je naar het licht, blijft zich ontvouwen
terwijl het valt in zichzelf.
Esther Jansma
Paul Simon.
The last train is nearly due,
The underground is closing soon,
And in the dark deserted station,
Restless in anticipation,
A man waits in the shadows.
His restless eyes leap and scratch,
At all that they can touch or catch,
And hidden deep within his pocket,
Safe within it’s silent socket,
He holds a colored crayon.
Now from the tunnel’s stony womb,
The carriage rides to meet the groom,
And opens wide and welcome doors,
But he hesitates, then withdraws
Deeper in the shadows.
And the train is gone suddenly
On wheels clicking silently
Like a gently tapping litany,
And he holds his crayon rosary
Tighter in his hand.
Now from his pocket quick he flashes,
The crayon on the wall he slashes,
Deep upon the advertising,
A single worded poem comprised
Of four letters.
And his heart is laughing, screaming, pounding
The poem across the tracks rebounding
Shadowed by the exit light
His legs take their ascending flight
To seek the breast of darkness and be suckled by the night.
Lieverd moet naar zijn kamer gaan.
Moeder wil even ernstig praten
met het bezoek, met de deuren dicht,
met lieverd uit de weg. Lieverd
klimt de trap voor de helft op
en dan af, sluipt naar het sleutelgat -
ik mag alles weten van mezelf, maar
wat is ongeoorloofd schoolverzuim?
Wat zijn concentratiestoornissen? -
Op tenen sluipt lieverd naar boven
Lieverd zoekt in mams slaapkamer wel
naar een geheim dat hij begrijpt.
Ted van Lieshout
Nog een paar mooie wolken...
IN HET BOS
Wie toch wijken in de eiken,
immer wijken als wij kijken?
Wie verschuilen zich als uilen
In hun zwarte bomenhart?
Zou ik dromen dat mijn lome
voetstap gladde schedelkap
boven hoge wenkbrauwbogen
nog geen tel te vroeg verjoeg?
Ruisen koel door bomenhuizen
hun gewaden? Nauw verraden
blâren met trage gebaren
een bewegen, zó verzwegen
dat pas als 't verdwenen was
ik met zekerheid en spijt
wist dat wat ik had gegist
had bestaan en was gegaan.
Katja Bruning
Marzelline:
Mir ist so wunderbar,
es engt das Herz mir ein;
er liebt mich, es ist klar,
ich werde glücklich, glücklich sein.
Leonore:
Wie gross ist die Gefahr!
wie schwach der Hoffnung Schein!
Sie liebt mich, es ist klar,
oh, namen-, namenlose Pein!
Rocco:
Sie liebt ihn, es ist klar,
ja, Mädchen, er wird dein!
Ein gutes, junges Paar,
sie werden glücklich, glücklich sein!
Jaquino:
Mir sträubt sich schon das Haar,
der Vater willigt ein;
mir wird so wunderbar,
mir fällt kein Mittel ein.
(uit: Fidelio, van Beethoven).
(
!, !, !, !. ).
Made to last awhile
And roll on
Made to move in style
And move along
Made to dream of flying
So high
Made to wake up crying
I don't know why
Beautiful one
Asleep in the sun
Secret, sweet and sublime
I hope you last a long, long time
[ Bericht 0% gewijzigd door plugger op 24-07-2004 01:44:55 ]
Ze trokken God aan zijn mouw:
'Dat geschenk van je,
de liefde,
wat was daar je bedoeling van?'
Het regende
en God verzonk in gepeins
(maar eerst rukte hij zich nog los,
hij hield niet van hun manieren)
en al peinzend
waadde hij door leven en door dood,
door waanzin en nalatigheid,
door waarheid en door angst,
zag hoe zij frunnikten aan elkaars jas
en daalde peinzend af
langs de smalle trap van hun rede —
'Ik heb het geweten', mompelde hij. Ik héb het geweten'.
Toon Tellegen
Child with a toy hand grenade in Central Park, NYC (1962)
*klik*
Stand alone squeezin my pistol I'm sure that I gotta
Now Peter Piper picked peppers, and Run rocked rhymes
Now 50 Cent, I write a lil bit but I pop nines
Tell niggaz, "Get they money right," cause I got mine
And I'm around quit playin nigga you can't shine
You gon be that next chump to end up in the trunk
After bein hit by the pump, is that what you want?
Be easy nigga, I lay your ass out
Be-lieve me nigga, thats whut I'm about, gangsta
You could find a nigga sittin on chrome
Hit the clutch, hit the gear, hit the gas and I'm gone (Yea!)
50 cent
Light breaks where no sun shines;
Where no sea runs, the waters of the heart
Push in their tides;
And, broken ghosts with glow-worms in their heads,
The things of light
File through the flesh where no flesh decks the bones.
A candle in the thighs
Warms youth and seed and burns the seeds of age;
Where no seed stirs,
The fruit of man unwrinkles in the stars,
Bright as a fig;
Where no wax is, the candle shows its hairs.
Dawn breaks behind the eyes;
From poles of skull and toe the windy blood
Slides like a sea;
Nor fenced, nor staked, the gushers of the sky
Spout to the rod
Divining in a smile the oil of tears.
Night in the sockets rounds,
Like some pitch moon, the limit of the globes;
Day lights the bone;
Where no cold is, the skinning gales unpin
The winter's robes;
The film of spring is hanging from the lids.
Light breaks on secret lots,
On tips of thought where thoughts smell in the rain;
When logics dies,
The secret of the soil grows through the eye,
And blood jumps in the sun;
Above the waste allotments the dawn halts.
Und als der Krieg im fünften Lenz
Keinen Ausblick auf Frieden bot,
Da zog der Soldat seine Konsequenz
Und starb den Heldentod.
Der Krieg war aber noch nicht gar,
Drum tat es dem Kaiser leid,
Daß sein Soldat gestorben war:
Es schien ihm noch vor der Zeit.
Der Sommer zog über die Gräber her,
Und der Soldat schlief schon.
Da kam eines Nachts militär-
ische Ärztliche Kommission.
Es zog die Ärztliche Kommission
Zum Gottesacker hinaus.
Und grub mit geweihtem Spaten den
Gefallnen Soldaten aus.
Der Doktor besah den Soldaten genau,
Oder was von ihm noch da war.
Und der Doktor fand, der Soldat war k.v.
Und er drückte sich vor der Gefahr.
Und sie nahmen gleich den Soldaten mit,
Die Nacht war blau und schön.
Man konnte, wenn man keinen Helm aufhatte,
Die Sterne der Heimat sehn.
Sie schütteten ihm einen feurigen Schnaps
In den verwesten Leib
Und hängten zwei Schwestern in seinen Arm
Und ein halbentblößtes Weib.
Und weil der Soldat nach Verwesung stinkt,
Drum hinkt der Pfaffe voran,
Der über ihn ein Weihrauchfaß schwingt,
Daß er nicht stinken kann.
Voran die Musik mit Tschindara
Spielt einen flotten Marsch.
Und der Soldat, so wie er's gelernt,
Schmeißt seine Beine vom Arsch.
Und brüderlich den Arm um ihn
Zwei Sanitäter gehn.
Sonst flög er noch in den Dreck ihnen hin,
Und das darf nicht geschehn.
Sie malten auf sein Leichenhemd
Die Farben Schwarz-Weiß-Rot
Und trugen's vor ihm her; man sah
Vor Farben nicht mehr den Kot.
Ein Herr im Frack schritt auch voran
Mit einer gestärkten Brust,
Der war sich als ein deutscher Mann
Seiner Pflicht genau bewußt.
So zogen sie mit Tschindara
Hinab in die dunkle Chaussee,
Und der Soldat zog taumelnd mit,
Wie im Sturm die Flocke Schnee.
Die Katzen und die Hunde schrein,
Die Ratzen im Feld pfeifen wüst:
Sie wollen nicht französisch sein,
Weil das eine Schande ist.
Und wenn sie durch die Dörfer ziehn,
Waren alle Weiber da.
Die Bäume verneigten sich, der Vollmond schien,
Und alles schrie hurra.
Mit Tschindara und Wiedersehn.
Und Weib und Hund und Pfaff!
Und mittendrin der tote Soldat
Wie ein besoffner Aff.
Und wenn sie durch die Dörfer ziehn,
Kommt's, daß ihn keiner sah,
So viele waren herum um ihn
Mit Tschindra und Hurra.
So viele tanzten und johlten um ihn,
Daß ihn keiner sah.
Man konnte ihn einzig von oben noch sehn,
Und da sind nur Sterne da.
Die Sterne sind nicht immer da,
Es kommt ein Morgenrot.
Doch der Soldat, wie er's gelernt,
Zieht in den Heldentod.
Even nog een mooi plaatje voor ik op vakantie ga, van de oceaan waarheen ik op vakantie ga:
quote:Mag ik met je mee?Op vrijdag 30 juli 2004 12:58 schreef p-etr-a het volgende:
Mooi cerror!
Even nog een mooi plaatje voor ik op vakantie ga, van de oceaan waarheen ik op vakantie ga:
[afbeelding]
. Het plaatsje heet in ieder geval Lacanau Océan, en het is in Frankrijk. 
quote:
moet je alle lichten uitdoen,
woorden houden van duisterheid
zoals het beeld houdt van de donkere kamer.
Onder hen beiden zouden ze zonder geluid
te maken de wereld kunnen vervangen.
Herman de Coninck
Ik mis je.
Ik houd de wereld in mijn hand,
het glazen ei vol land en wolken
ik zal de hemel gaan bevolken,
ik roep de varens uit het zand.
Ik schud de apen uit mijn mouw,
de spikkelpanters en de mieren,
het blauw konijn, de krabbeldieren,
ik strooi topaas, azuur en dauw.
Ik weet nu dat ik alles kan.
ik ken de dieren aan hun vel,
de vogels aan hun notenspel
en ik geef namen aan de man.
De verf die ik morste vliegt plots’ling in brand,
‘t palet valt vlammend uit mijn hand
de aarde zwaait open,
ik zie haar lopen
in mijn eigen groene gras
Wil jij soms, wit wezen, dat ik je niet ken
en dat ik niet almachtig ben.
Je wilt me vergeten, mijn vruchten eten
en me bedriegen met je man.
Hier in je lichaam van albast
zie ik de roze vlammen branden
en wat je wilt valt in je handen
je hebt mijn wereld aangetast
Daar sluipt de groengevlekte kat
en heeft de merel al te grazen.
De leguaan gaat bellen blazen,
kruipt op vijf poten over ’t pad.
De vleesboom rijst het water uit
en rinkelt met zijn glazen snaren.
Er zit in de kristalpilaren
een uil die schuine liedjes fluit.
Hier sta ik voor zot in mijn kamerjapon.
Ik dacht wel dat ik alles kon,
en ben ik verdwenen dan komt op zijn tenen
de engel met het grote mes...
Tekst: Lennaert Nijgh/ Muziek: Boudewijn de Groot :1967
Ben ik nu homofiel?
quote:Mooi.Op dinsdag 20 juli 2004 19:52 schreef Croupouque het volgende:
A poem on the underground wall
Paul Simon.
.Rena Noordermeer - Stilstaan.
e stilte spreekt tot mij
Een ritmische klank
Denderend als een trein
Opnieuw en opnieuw en opnieuw
Een eindeloos moment
Maar alleen voor mij zichtbaar
Anderen marcheren door
Gekooid in de maatschappij
Te heersend
Ik sluit mijn ogen
En geef me over
in de armen van de wind
Beneden me stap jij uit het ritme
Tussen alle anderen sta je stil
En terwijl ze langs je heen marcheren
Kijk jij omhoog en ziet mij
Had je maar eerder stilgestaan
Dan had je me gezien,
toen ik nog vol moed was,
en had je met me meegegaan
om ergens anders opnieuw te eindigen
Nu wordt je vertrapt
Door het leven.
En houdt zelfs de stilte zijn mond
Ik heb vertaald tot bloedens toe,
tot in het gloeien van mijn ingewanden,
tot in het merg, tot op het been,
hetgeen onzegbaar is.
De zilveren zachtheid van een meisjeshand
werd me gegeven. Ik koos de bomen uit. Ik
liet ze spreken. Ik heb geluisterd. Lang
gekeken, zowel naar helder licht als naar
de dichtheid van het woud.
Ik heb gezien de diepe vleermuis en hoe
de nacht werd sous-marien. De tinnen
zon heb ik onthouden. De mier.
De vuurpad. Het vloeien van de aarde.
De steeds opnieuw gezwollen beken.
Een tijdje lang ben ik geweest een
dartel beest. Een schaap misschien.
Maar eerder wou ik zijn wat ik geworden ben.
Een vonk. Niets méér dan dat, maar hoe
voel ik de brand ; dat hevig vuur waarin ik ben.
Ik heb vertaald wat stilte heet. Hetgeen
onhoorbaar heet heb ik met vingertoppen
waargenomen. Ik ben waar ik wou zijn.
Zo dicht, zo dicht ben ik de verste vonk
genaderd, dat zelfs geen mensenoog me
nog herkent. Ik glinster in het licht. Ik
daag de ekster uit. Een zilveren lepel
vuur ben ik, zo meegenomen.
Iris van de Casteele
En niet slapend denk ik aan de dood,
En het leven vliedt gelijk het vlood,
En elk zijn is tot niet zijn geschapen.
Hoe onmachtig klinkt het schriel 'te wapen',
Waar de levenswil ten strijd mee noodt,
Naast der doodsklaroenen schrille stoot,
Die de grijsaards oproept met de knapen.
Evenals een vrouw, die eens zich gaf,
Baren moet, of ze al dan niet wil baren,
Want het kind is groeiende in haar schoot,
Is elk wezen zwanger van de dood,
En het voorbestemde doel van 't paren
Is niet minder dan de wieg het graf.
Insomnia - JCBloem
Diego Maradona in Olé over zijn verblijf in een psychiatrische inrichting.
quote:Op dinsdag 10 augustus 2004 01:17 schreef PingPong het volgende:
'In deze kliniek denkt iemand dat hij Napoleon is. Niemand gelooft dat ik Maradona ben.'
Diego Maradona in Olé over zijn verblijf in een psychiatrische inrichting.
[ Bericht 100% gewijzigd door onkjoe op 24-08-2004 09:31:27 ]
Zonder omzichtigheid, zonder medelijden, zonder schaamte
bouwden ze dikke en hoge muren om mij heen.
Nu zit ik hier en ben wanhopig. Ik kan nergens
anders aan denken: dit lot verteert mijn geest,
want vele dingen had ik buiten nog te doen.
Waarom heb ik niet opgelet toen ze de muren bouwden.
Maar ik hoorde nooit enig gerucht, lawaai van bouwers.
Onmerkbaar sloten ze mij van de wereld buiten af.
K.P. Kafavis
Palais Idéal du Facteur Cheval in Hauterives - gebouwd door een Franse postbode, Ferdinand Cheval, in de tweede helft van de negentiende eeuw.
Geen ploeg staat stil
voor een mens die sterft.
Al snuift het paard
de pulpen geur
van aardappelloof en grond.
Al staart de man
soms vragend om
een vogel volgend
die naar zee vliegt.
Hij heeft geen spiegel
bij de hand.
Maar onderhand
weet hij het wel:
onder zijn vel
staat de doodskop kil.
Het paard in gerinkel
van bellen stapt voort
en de man gaat weerbarstig
achterna -
moeder's gezicht
was verschrikkelijk wit
als licht in water.
Maar weldra bestaan licht
en water niet meer.
Ik kijk blind en omvat
met vingers van brandhout
het houten handvat.
Ju mijn paard.
(Willy Spillebeen)
En dat er toch een einde aan de liefde,
aan de liefde komt mijn liefste
terwijl de nachten niet naar slapen talen
en elke taal dat woord lijkt te verachten
omdat er toch een eind komt aan de liefde.
Je sprak haar zonder smalen uit
door geen geluid te maken.
Je handen spraken, mijn ogen logen
er niet om dacht je, terwijl je zacht je
aan mijn haren en huid kluisterde
en je vuisten de toekomst voor ons balden.
Nu wil ik van mijn praten fluisteren maken
en alle luister bijzetten aan je oren
die doof geworden zijn van al het horen
naar woorden waarnaar je niet had moeten luisteren
maar die ik in dit donker niet verzwijgen kon
omdat een vrouw, een man zichzelf hebben verloren
in hun vlammen want het vuurde ja het vuurde
in vrouw en man zijn voor zolang het duurde.
En dat wij van vreugde mogen spreken zonder droefte
een schaduwspraak in ons hoofd te laten gonzen,
dat ons hart zonder boventoon kon bonzen
dat in nee geen scheutje ja verscholen,
dat in ja geen nee verborgen ging
dan vroeg ik je te dansen tot de ochtend
dan liet ik je het stilste zien van mijn gezicht
en tilde ik je op en liet je boven
daar kon je over de wereld zien de wereld
de mensen de mensen en de schepsels
de exemplaren en de delen van alles samen
maar ik laat je lager.
Een gore zee;
Aan 't strand daarvan:
Van lieverlee
Een eenzaam man.
Zijn blik is naar
Verlatenheid -
Geen uitzicht, waar
Men die vermijdt.
In 't niets verglijdt,
Zonder misbaar,
De hooploosheid
Van weer een jaar.
De mond blijft stom
Tegen den tijd,
Want ouderdom
Is eenzaamheid.
quote:mooi
Ik word ouder
en dat is op zich niet verwonderlijk.
Maar wanneer ik op een canapé lig,
die ik zelf niet bezit en
een sigaret neem uit een dure, ivoren doos,
die niet bij mij past,
besef ik, dat ik al veel tijd verknoeid heb
en dat het in de toekomst net zo gaat
al kan ik dat niet zien.
Kees Ouwens
(27 juni 1944 - 24 augustus 2004)
Uit: Love on the left bank - Ed van der Elsken
Daar loopt een doodgewone jongen
Doodgewoon op weg naar huis
Niemand ziet het, niemand weet het maar
Overal loert gevaar
Je moet honderd meter adem in
Niet op de stoepnaden staan
Zingend langs de blinde muur
Anders komen ze d'r aan
Je moet ogen dicht langs het portier
Je moet nooit omkijken op straat
Elke lantaarn raakt je aan
Anders is het te laat
Je moet voor je kijken
Je moet niets laten merken
Je moet net zo doen alsof je gewoon doet
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
Je moet oversteken op het zebrapad
Alleen op de witte banen staan
Je moet stappen tellen tot de hoek
Anders gaan we d'r aan
Je moet met drie treden de trap op
Op een been blijven staan
Niet bewegen tot de deur opgaan
Anders is het te laat
Je moet nergens aan denken
Je moet doodgewoon wachten
Je moet nooit laten merken dat je bang bent
Dat weten ze, dat ruiken ze
Dat zien ze aan je rug
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
Mama doe open mama
Mama mama ze komen
Mama mama ik ben het, ik ben het, ik ben het
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend
En het hart bonkt hijgend hard
(Bram Vermeulen)
Het jongetje zit bovenop het duin
Het is wel honderd meter hoog
Zo hoog zat werkelijk nog niemand
En hij ziet Engeland
Kijk hem zijn best doen op zijn fiets
Hij gaat zo hard dat je hem bijna niet ziet
Wedden dat hij de honderd haalt
Voor hem is dat niets
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Die je niet winnen kan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan naar mij
Zie je die kringen daar in 't water
Verreweg het verst van iedereen
Zeker honderd meter ver gooit hij
En met de zwaarste steen
Tien keer achter elkaar kan hij het al
Deze jongen kan alles met een bal
Zeker weten dat-ie tot de honderd komt
Die bal komt nooit meer op de grond
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Die je niet winnen kan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan naar mij
Wie is hier bang in het donker
Nou, hij is het zeker niet
In het donker lijkt alles wel anders
Maar dat komt alleen
Omdat je niets ziet
Kijk dan, kijk dan
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
Die je niet winnen kan
Het is een wedstrijd
Het is een wedstrijd
En het gaat maar tegen een man
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan
Pappa, kijk dan naar mij
En toen-ie eindelijk keek
Was alles al voorbij
(Bram Vermeulen)
Bij haar thuis kan het niet
Pa in zijn stoel met de krant
Er staat nooit dat in wat hij wil
En dat is meestal haar schuld
Heeft je vriend al een baan
Moe wil altijd alles weten
Ze houdt veel van haar dochter
Maar gaat van alles steeds huilen
En bij hem thuis kan het ook niet
Ze zien hem al aankomen daar
Wat denk je eigenlijk wel
Het is hier geen hotel
Je vriendin eet toch mee
De verplichte gastvrijheid
Gezellig voor de tv
Gelijk geven aan zijn vader
En ach, de liefde, de grote liefde
Ze doet wat ze wil
Zij ziet geen enkel verschil
Hand in hand in de bioscoop
Voelen in het donker
Verder gaan ze ook niet
Die man voor ze kijkt steeds om
En buiten is het te koud
En ze hebben geen auto
Zij wil zeker niet in een portiek
Bang dat er iemand komt
En ach, de liefde, de blinde liefde
Ze vangt wie ze wil
Zij ziet geen enkel verschil
En dan maar in een hotel
Met een knipoog van de portier
Maar ze moeten wel vooruit betalen
"We kennen die gasten hier"
Als dieven in de nacht
In een krakend klam bed
In de baklucht van de keuken
Zo lijkt alles nog vies
En ach, de liefde, de mooie liefde
Ze doet wat ze wil
Ze maakt alles nog stuk
En ach, de liefde, de stomme liefde
Ze doet wat ze wil
En dat noemt ze geluk
(Bram Vermeulen)
Als ik niet kijk
Heb ik het niet gezien
Heb ik het niet gezien
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik kijk niet
Als ik niet praat
Heb ik het niet gezegd
Heb ik het niet gezegd
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik praat niet
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Als ik niet lees
Weet ik het niet
Weet ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik lees niets
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik praat niet en ik zeg niets
Als ik niet luister
Hoor ik het niet
Hoor ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik luister niet
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik praat niet en ik zeg niets
Ik luister niet en ik hoor niets
(Bram Vermeulen)
Ik droomde dat ik wakker was
Voor het eerst in mijn bestaan
Ik zag mijn eigen voeten
Over de aarde gaan
Ik zag mijn eigen handen
Ik kon ze zelf bewegen
En ik maakte er vleugels van
Geen mens houdt mij hier tegen
Ik vloog over de bergen
Ik scheerde over dalen
Herkende elke boom en beek
Hier kan ik nooit verdwalen
Ik raasde door de wolken
Ik lachte met de wind
Dit is de echte wereld
Waarin ik mij nu bevind
Ik landde op het water
En dook diep naar onder
Mijn vleugels vormden vinnen
Dat is hier niets bijzonders
Ik speelde met de stromen
Ik liet mij doelloos gaan
En wenste met al mijn dromen
Laat dit altijd bestaan
Ik vond mijzelf op het strand
Mijn vinnen waren weer voeten
Ik woelde door het warme zand
Hier nooit meer weg te moeten
Ik schreeuwde naar de zon
Laat mij hier eeuwig zijn
Om mijn wakker zijn te bewijzen
Deed ik mijzelf pijn
Maar heel de tijd wist ik al zeker
Straks zal ik weer gaan dromen
Aan het echte wakker zijn
Zal steeds een einde komen
(Bram Vermeulen)
Being with Howard is like being alone with myself, only more at peace.
quote:Van die Howard Roarke zou jij wel een Libeskind willen baren, he?Op zaterdag 11 september 2004 15:28 schreef Claudia_x het volgende:
It doesn't say much. Only 'Howard Roark, Architect.' But it's like those mottoes men carved over the entrance of a castle and died for. It's a challenge in the face of something so vast and so dark, that all the pain on earth-and do you know how much suffering there is on earth?-all the pain comes from that thing you are going to face. I don't know what it is, I don't know why it should be unleashed against you. I know only that it will be. And I know that if you carry these words through to the end, it will be a victory, Howard, not just for you, but for something that should win, that moves the world-and never wins acknowledgement. It will vindicate so many who have fallen before you, who have suffered as you will suffer. May God bless you-or whoever it is that is alone to see the best, the highest possible to human hearts. You're on your way into hell, Howard.
[afbeelding]
Being with Howard is like being alone with myself, only more at peace.
En dan nu een prachtig plaatje:
Jean Tinguely
Niki de Saint Phalle
quote:Sorry, mijn plaatje is mooier.Op zondag 12 september 2004 08:48 schreef Tokay het volgende:
[afbeelding]
Jean Tinguely
[afbeelding]
Niki de Saint Phalle
En wat dachten jullie van deze ( van Elena Kopenkova). Gelukkig stond dat gewoon op de inlay en hoefde ik het niet te raden.
[ Bericht 7% gewijzigd door zodiakk op 12-09-2004 18:41:28 ]
quote:Dat zou voorzeker de enige altruïstische daad zijn waartoe ik mezelf in staat acht.Op zondag 12 september 2004 02:17 schreef zodiakk het volgende:
Van die Howard Roarke zou jij wel een Libeskind willen baren, he?
Het olympisch zwembad te Peking. Gesitueerd naast het hoofdstadion.
Constructief ontwerp natuurlijk van Arup.
Filmpje zie hier: http://www.arup.com/video.cfm[ Bericht 0% gewijzigd door julekes op 15-09-2004 00:06:56 ]
Haar kussen waren lang
En zonder blozen
Trok zij het lichaam uit
De lippen open
Waar zij zich langzaam gaf
Half heet half roze.
Zo lag zij als de vrucht
Waarop ze wachtte
Haar borsten volgebloed
Twee benen bracht ze
Vaneen en langzaamaan
Het allerzachtste.
- Ramsey Nasr
Er zijn uren
zonder jou. Soms. Misschien. Het is denkbaar.
Er zijn rivieren met oevers vol boterbloemen
zonder jou. Boten met hakkelende motoren, stroomopwaarts,
zonder jou.
Er zijn wegen zonder jou. Zijwegen, ongelukken,
greppels.
Vlinders zonder jou zijn er, distels. Ontelbare.
Er is mismoedigheid zonder jou. Laksheid. Angstvalligheid.
En er gaat geen uur voorbij,
er is nog geen uur voorbijgegaan.
De eeuwigheid loopt af,
loopt weg,
loopt in een sloot,
loopt druipend, jankend langs een landweg dood.
Bijen gonzen,
de middag neemt de uren mee,
laat mij nog een seconde:
die seconde en ik,
wij laten elkaar niet los,
beloven elkaar de mooiste dingen
en een ander lot.
Het land wordt dof
en grijs,
een reiger vliegt voorbij,
een wandelaar loopt langs een overkant en zwaait
en schreeuwt:
'Wat een eeuwigheid is het geweest!'
en nóg laten wij elkaar niet los,
nóg verwachten wij de mooiste dingen.
Toon Tellegen
Michel Nedjar 
mn02.jpg)
Michel Nedjar quote:Hier word ik dan weer helemaal blij van, tegenwoordig mag je nog niet eens verkeerd natuurlijk scheel kijken, of er wordt al een drama van gemaakt.Op donderdag 29 juli 2004 00:51 schreef plugger het volgende:
Child with a toy hand grenade in Central Park, NYC (1962)
*klik*
Een kind is een kind is een kind is een kind.
Ik ben gvd jaloers dat ik deze dingen niet had in mijn jeugd, dan kon ik tenminste eens een keer tijdens het doodvallen ook wat vrienden meenemen met 'de goeden en de slechten'
Ogen wentelen lichten
lichten laaien landen
in de verte brandt een vuur
mij
vlamt een gloed
mij
en stil trilt het onbekende
sterrewachten wachten mij
dat ik reize
Ik vat nooit de vlam van het vuur in de verte
Paul van Ostaijen
Salvador Dali – Giraffe on fire
Je moet de actie voorgaande aan dit eigenllijk gezien hebben:
Tscheu La Ling, alleen al met zo'n naam hoor je in dit topic.
De herfst wordt nu kil.
De meeste bomen houden hun groen vol,
maar de berken, van vorm en tint toch al ijl,
slinken tot geesten.
Hun schemerende skeletten zijn behangen
met dunne gouden munten waar de zon
doorheen schijnt,
versleten dukaten die zullen
vallen op vochtige hollandse zandgrond.
Hans Andreus
Vincent van Gogh – Autumn landscape with four trees
De gelatene
Ik open 't raam en laat het najaar binnen,
het onuitsprekelijke, het van weleer
En van altijd. Als ik één ding begeer
Is het: dit tot het laatste te beminnen.
Er was in 't leven niet heel veel te winnen.
Het deert mij niet meer. Heen is elk verweer,
Als men zich op het wereldoude zeer
Van de miljarden voor ons gaat bezinnen.
Jeugd is onrustig zijn en een verdwaasd
Hunkren naar onverganklijke beminden,
En eenzaamheid is dan gemis en pijn.
Dat is voorbij, zoals het leven haast.
Maar in alleen zijn is nu rust te vinden,
En dan: 't had zoveel erger kunnen zijn.
[ Bericht 66% gewijzigd door Insomaniac op 09-10-2004 22:09:46 ]
had ik dit land verlaten
als ik van haar bestaan
geweten had
het gaat per uur nu
harder jij
wat is dat toch
ik zoek een mens van mens gemaakt
die mij de bodem
uit de hel laat schreeuwen
en die dan nog
ja dan nog naast me ligt
en als mond van tederhout
zou ik wijken voor je woorden
zou ik?
misschien is ja
het mooiste woord
Pom Wolff
[ Bericht 51% gewijzigd door jinte op 10-10-2004 01:55:17 ]
quote:Geweldig schilderij dat.Op maandag 19 juli 2004 03:07 schreef julekes het volgende:
[afbeelding]
Tja, nu is ie nog mooi...
: mijn schat:
Epileptic’s Song
I have come here
to dance. Lurch
into action like
an old motor – sputtering,
hacking, when click,
switches kick on.
Call me Clacking Jaw.
Call me the dazzled boy
who licks sockets.
Call me Headknock.
Broken Nose. Come
see me dance without
music. Come. See me
shake out the rhythm
no one can drum.
Watch me hum.
Bob Zordani
..Um mit dem abscheulichen geruch
in seiner Wohnung einigermaßen
mithalten zu können, warf Holger
täglich eine ladung Knoblauchzehen ein.
Bernd Pfarr (uit: Zeit-Magazin - November 1997).
..
De zwartkoptuinfluiter
Eigenlijk al van mijn kindertijd af
denk ik al aan mijn uitvaart.
Ik zou willen dat iedereen dan
gelukkig was, dat vreemde geluk
om iets wat te mooi is, wat pijn doet.
Ik heb mij daarbij muziek voorgesteld,
een klagende hobo van Albinoni,
of dat ik op een bandje voor jullie
een stoïsch, dankbaar gedicht voorlas;
maar eigenlijk hoop ik dat het mei zal zijn
onder hoge beuken, en heel stil,
en dat dan opeens twee zwartkopjes gaan zingen
tegen elkaar in. Laat dan niemand spreken,
want iets mooiers, iets ontroerenders
bestaat er niet op aarde.
Hans Warren (1921-2001)
[ Bericht 5% gewijzigd door onkjoe op 31-10-2004 02:16:36 ]
Met gangen, wegen allemaal kronkels
Een weg gelopen maar niets geleerd
Een kant gezien maar nooit geleeft
De woorden wel begrepen, maar niet begrepen
Gevoel wel gevoelt maar niet gedeeld
Een kant maar geen twee
Bolstoltie kan robortie boere
Sanbardjo koestie loesti toere
Doeroere blafka pafka pee!
(Loekie is dood)
Dondoer je kama peelstie viere
O poteblaf kon janka spiere
O dondrojaga herejee!
(Hector is dood)
Condoma perja verja leeste
Omdoerma parja blaffebeeste
Verberme in de tormaslut!
(Dingo is dood)
Tintsjintra faliekluif lekkage
Tontoerie belstja persifflage
Tomoremal connecticut!
(Bullie is dood)
Simon Vestdijk
Keith Haring – Dog Barking
De doos
Toen ik om 11 uur in de morgen het café binnentrad, waar mannen van zaken koffiedrinken, elkaar conspiratief contracten laten lezen of eenzelvig wegschuilen achter het ochtendblad, trof ik Wim reeds aan de sherry.
'Ook één?', vroeg hij.
Maar ik wist me te redden in bouillon want zo'n dag loopt je uit de hand als je zo vroeg begint.
'Ik wil er nóg wel één', zei Wim grimmig tegen de kelner.
En hij ging weer voor zich uit zitten kijken, duidelijk in staat van geestelijke ontbinding. Het verbaasde me, want het is niets voor hem. Hij behoort tot de mensen die hun bestaan zo zorgvuldig organiseren, dat het toeval er geen plaats in heeft. Hij bezit een onduidelijk, welvarend servicebureau waaraan hij hard werkt. Telkens zie ik hem in restaurants of koffiehuizen bezig dikke mannen in aangemeten pakken, onder het genot van spijs of drank, ergens van de te overtuigen, de wijsvinger bezwerend opgeheven.
'Drink je écht geen glas mee?' vroeg hij.
'Ik heb nog bouillon', antwoordde ik.
Ik ken hem al jaren. Vroeger was hij getrouwd met een wat uitbundige Mies, die hem een zoontje schonk en toen verliefd werd op een man van wie zij autorijles nam, een soort Clark Gable met een slappe kin, die haar na de scheiding heeft meegevoerd naar Canada, omdat hij daar beter uit de weg kon.
Wim kreeg het zoontje Aatje. Hij is nu zes jaar, geloof ik, een vriendelijk, rank ventje, met springerig blond haar en een wat melancholieke glimlach. Ik zie hem 's zondags wel eens lopen met zijn pa. Want daar houdt Wim de hand aan. 'Die dag is voor het kind,'zegt hij altijd. De andere dagen wordt het puik verzorgd door de huishoudster, een fikse vrouw, scheel en vijftig, zodat Wim er niet aan kan blijven hangen.
'Heb je wat?'. vroeg ik toen hij het derde glas aan de lippen zette.
'Ach...' zei hij.
Hij aarzelde even en begon:'Toch valt het niet mee he, zo alleen met een klein kind. Ik bedoel, voor mij niet, maar ook voor hém niet.'
Hij schudde somber het hoofd en vervolgde: 'Laatst heb ik een zilveren doos gekregen. Van mijn moeder. Een mooie doos. Voor sigaretten. Die staat thuis op mijn bureau. Ik hou van zulke dingen. Je mag het idioot vinden....'
'Nee waarom?', zei ik.
'Nu kom ik gisteren thuis,' sprak hij, 'ik leg een paar mappen op mijn bureau. En wat zie ik? Er is in die doos gekrast. Met een puntig voorwerp. Afschuwelijk! Nu was ik moe, want ik had de hele dag vergaderd, dus ik werd opeens buiten iedere verhouding woedend. 'Wie heeft dat gedáán?' schreeuwde ik. Enfin, Aatje had het gedaan.'
Hij nam nog een slokje sherry en schudde het hoofd. 'Ik roep hem in mijn kamer en ik scheld hem zijn huid vol. Keihard. Nou ja, onredelijk eigenlijk, want ik doe zo iets nooit. Hij schrok dan ook enorm en barstte in snikken uit, helemaal over zijn toeren heen. Ik schrok er zelf van. Dus ik matig mijn toon een beetje en ik zeg alleen:'Waarom heb je dat nou gedaan?' Geen antwoord. Alleen maar gesnik. Ik had al spijt. Ik ga voor hem staan en ik zeg: 'Wat wou je daar nou in vredesnaam in krassen?' 'Weet je wat hij zei?'
Ik had er geen flauw idee van.
Maar ik zag het tafereel wel voor me.
Die grote, indrukwekkende man met de zware stem naast zijn bureau. En in de stoel de bleke, altijd wat droefgeestige jongen, die met tranen in zijn stem eindelijk het antwoord gaf, dat Wim vandaag zo vroeg aan de sherry had gebracht: 'Ik wou erin krassen: Dag lieve papa.'
(Simon Carmiggelt)
In de mist wacht het vliegtuig op vertrek
Naar een land ver weg in het westen
Ga je mee met mij of blijf je liever hier
Je weet het zelf wel het beste
Je veegt met je hand langs je natte wang
Ik weet dat je nooit kunt beslissen
En jij weet dat ik zelf al lang heb beslist
Je zou dit land meer dan mij gaan missen
Hé, luister wat ik zeg
Het is voorbij en ik ben weg
Je kunt niet kiezen meer of delen
Nee, het is te laat voor jou
Draai je om en ga maar gauw
En intussen staar je zwijgend naar opzij
Probeert dit moment te vermijden
De zon breekt door, het doet er niet meer toe
We zijn als schaduw en licht gescheiden
We zeggen niets, we wachten af
Tot die vlucht van mij aan de beurt is
En als ik hoog in de lucht naar beneden kijk
Dan zal het zijn of er niets gebeurd is
Hé, luister wat ik zeg
Het is voorbij en ik ben weg
Je kunt niet kiezen meer of delen
Nee, het is te laat voor jou
Draai je om en ga maar gauw
Oh, ik weet het nu zeker
Hoe eerder dat ik hier weg ben, hoe beter
Oh, ik weet het nu zeker
Hoe eerder dat ik hier weg ben, hoe beter
Je veegt met je hand langs je natte wang
Ik weet dat je nooit kunt beslissen
En jij weet dat ik zelf al lang heb beslist
Je zou dit land meer dan mij gaan missen
We zeggen niets, we wachten af
Tot die vlucht van mij aan de beurt is
En als ik hoog in de lucht naar beneden kijk
Dan zal het zijn of er niets gebeurd is
Hé, luister wat ik zeg
Het is voorbij en ik ben weg
Je kunt niet kiezen meer of delen
Nee, het is te laat voor jou
Draai je om en ga maar gauw
Boudewijn de Groot/Lennaert Nijgh
[ Bericht 0% gewijzigd door Maggie op 14-11-2004 23:01:10 ]
We sail tonight for Singapore,
we're all as mad as hatters here
I've fallen for a tawny Moor,
took off to the land of Nod
Drank with all the Chinamen,
walked the sewers of Paris
I danced along a colored wind,
dangled from a rope of sand
You must say goodbye to me
We sail tonight for Singapore,
don't fall asleep while you're ashore
Cross your heart and hope to die
when you hear the children cry
Let marrow bone and cleaver choose
while making feet for children shoes
Through the alley, back from hell,
when you hear that steeple bell
You must say goodbye to me
Wipe him down with gasoline
'til his arms are hard and mean
From now on boys this iron boat's your home
So heave away, boys
We sail tonight for Singapore,
take your blankets from the floor
Wash your mouth out by the door,
the whole town's made of iron ore
Every witness turns to steam,
they all become Italian dreams
Fill your pockets up with earth,
get yourself a dollar's worth
Away boys, away boys, heave away
The captain is a one-armed dwarf,
he's throwing dice along the wharf
In the land of the blind
the one-eyed man is king, so take this ring
We sail tonight for Singapore,
we're all as mad as hatters here
I've fallen for a tawny Moor,
took off to the land of Nod
Drank with all the Chinamen,
walked the sewers of Paris
I drank along a colored wind,
I dangled from a rope of sand
You must say goodbye to me
Monet - Zonsopgang bij Le Havre
quote:Voor de jongere lezers: dit topic is ooit begonnen om M.Op zondag 14 november 2004 22:55 schreef Maggie het volgende:
En nog maar eentje..omdat ik zo lang weg ben geweest en een hoop in te halen heb..
Het is voor haar, zij is onze muze.
Ook mooi:
Achterlangs
De meeste treinen rijden achterlangs het leven
Je ziet een schuurtje met een fiets ertegenaan
Een kleine jongen is nog op, hij mag nog even.
Je ziet een keukendeur een eindje openstaan.
Als je maar niet door deze trein werd voortgedreven,
zou je daar zonder meer naar binnen kunnen gaan.
Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.
En je ontmoette daar niet eens verbaasde blikken.
Je zou toch komen? Iedereen had het vermoed.
Ze zouden even haast onmerkbaar naar je knikken,
want wie verwacht is, wordt maar nauwelijks begroet.
Je zou je zomaar aan hun tafel kunnen schikken
en alle dingen waren plotseling weer goed.
Zodra de schemer was gedaald,
was je niet langer meer verdwaald.
Je hoefde daar geen druppel alcohol te drinken,
want grenadine zou je smaken als cognac.
Je zag het haardvuur achter micaruitjes blinken,
er kwam een merel zitten zingen op het dak.
En die paar mensen die je nooit hebt kunnen missen,
kwamen daar binnen met een lach op hun gezicht.
Je zou je voortaan nooit meer in de weg vergissen,
je deed het boek van alle droefenissen dicht.
Maar ach, de trein is doorgegaan
en kilometers daarvandaan.
Willem Wilmink
Zo kwijt als dood
mag je niet gaan.
Hoe ruim ik op
als ik niet eens
kan bellen, vragen
of je onze foto nog wel wil?
Dan blijft het eeuwig stil
in huis en ben je
niet eens weg, maar dood.
Nee, als ik je verlies,
dan hoop ik dat ik
op mijn zakken sla,
een poosje zoek
en dan ineens bedenk
dat jij allang gevonden bent
door wie je liever ziet.
Dan zal ik kunnen rusten.
Anders niet.
Het iggelt
En piggelt
En weg is Carmiggelt
Willem Frederik Hermans
Een kamer, een tafel, een bed,
grillige bloemen van ijs
waaieren wit aan het raam -
de nacht staat over Parijs.
Een oud man weet zich alleen,
geen hand die de zijne vindt;
zelfs niet eens de goede troost
van een enkel glas absinth.
De muren zijn verveloos
in het armzalige vertrek,
waar ik, denkt Paul Verlaine,
alleen, als een hond verrek.
Een kamer, een tafel, een bed,
bloemenwaaiers van ijs -
zo crepeerde Paul Verlaine,
rue Descartes, Parijs.
Jan Campert
ik wandel door het rood
het meisje ligt te slapen
en ik, ik ga om brood
bevrijd van moeizaam denken
gedragen door het licht
m'n leven één moment
een zoet gedicht
schrijvers van de schoonheid
schrijvers van de troep
het woord is aan de bakker
de bakker om de hoek
zijn vlaams is onbestaande
maar ik spreek frans voor drie
in mij huist al een tijd
deze melodie
ik denk aan hij die opgaf
zijn leven zonder zin
nu leeft hij slechts
in mijn herinnering
schrijvers vol pretentie
schrijvers zonder naam
hier sta ik bij de bakker
zie je me niet staan?
o, lichtere momenten
platanen op een rij
en ook nog het vooruitzicht
op ontbijt
de stad, ze toont haar charme
ze oogt zo aangenaam
alvorens met de uren
tot broeikas te vergaan
de dag is vol belofte
de dag weegt nog geen lood
ik heb nog recht op koffie
en op brood
Raymond van het Groenewoud
Esao.
De hele site is trouwens supermooi.
Surrealism is not ei jok
Surrealism is ei strangue poizun
Surrealism is zi most vaiolent and daingeros
tox for dsi imaigineichon zad has so far
bin invented in dsi domein ouve art
Surrealism is irrezisteible and terifai-ingli
conteichos
Biuer! Ai bring ou Surrealism
Aulredi meni pepoul in Niu York jave bin infectid
bai zi laifquiving and marvelos sors of Surrealism
Salvador Dali
..Mit der ich sonst viele Zeit verdorben,
Sie hat so lange nichts von mir vernommen,
Sie mag wohl glauben, ich sei gestorben!
Es ist mir auch gar nichts daran gelegen,
Ob sie mich für gestorben hält,
Ich kann auch gar nichts sagen dagegen,
Denn wirklich bin ich gestorben der Welt.
Ich bin gestorben dem Weltgetümmel,
Und ruh' in einem stillen Gebiet!
Ich leb' allein in meinem Himmel,
In meinem Lieben, in meinem Lied!
Friedrich Rückert (1788-1866)
Gustav Mahler
RAYMOND PETTIBON No Title (I closed her eyes…) 1987
Zoals met de gek uit het grapje
die zich voortdurend met een hamer
op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei:
"Omdat het zo prettig is, als ik ermee ophou"-
zo is het een beetje met mij. Ik ben ermee opgehouden
je te verliezen. Ik ben je kwijt.
Misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk.
Misschien is geluk: Nog een geluk dat.
Dat ik aan jou kan terugdenken, bv.,
in plaats van aan een ander.
Herman de Coninck
- Winston Churchill
Ik heb een uur lang zitten denken aan een vers
dat de pen niet schrijven wil.
En toch zit het hier binnen,
rusteloos, levend.
Het zit hier binnen
en wil er niet uit.
Maar de poëzie van dit moment
overstroomt mijn hele leven.
Poesia
Gastei uma hora pensando um verso
que a pena não quer escrever.
No entanto ele está cá dentro
inquieto, vivo.
Ele está cá dentro
e não quer sair.
Mas a poesia deste momento
inunda minha vida inteira.
Carlos Drummond de Andrade
quote:Ithaka
(fragment)
Keep Ithaka always in your mind.
Arriving there is what you're destined for.
But don't hurry the journey at all.
Better if it lasts for years,
so you're old by the time you reach the island,
wealthy with all you've gained on the way,
not expecting Ithaka to make you rich.
Ithaka gave you the marvelous journey.
Without her you wouldn't have set out.
She has nothing left to give you now.
And if you find her poor, Ithaka won't have fooled you.
Wise as you will have become, so full of experience,
you'll have understood by then what these Ithakas mean.
Ik loop maar in mijzelf
verzonken met mijzelf
de wegen zijn van glas
de hemel is van ijzer.
Ik weet niet wie ik ben
ik weet niet wie ik was
ik loop alleen maar men
wordt nooit van iets iets wijzer
Er hangt een mist van licht
ik loop met mijn gezicht
mijn kleren en mijn huid
het leven in en uit.
Hans Andreus
Robert Crumb – Kafka
Ik ben baby'tje. Nee, ik ben een cactusvrucht.
Ik ben baby'tje. Nee, ik ben 'n egel.
Niet weggaan, ik ben baby'tje,
ik ben een stekelvarkentje.
Stekelvarkentje halal, gewoon varkentje vies.
Kom maar hier egelachtig cactusvarkentje
met stekels om mij prikjes te geven
als het leven te lang tegenzit
zit ik tegen jou aan, heel dicht,
tot je mij lek... lek...
lekker.....
Niet wegvliegen dan
als een ballon door de lucht boven de daken.
Met antennes
Televisiemasten
Schoorstenen met sinterklazen
Kerktorens draaiende vaantjes
Waartegen moet ik te pletter slaan?
Tegen de matras die ik over je afgrond leg.
Ik lig daar al op jou te wachten.
De wit en rode zuurstangen van het verbodene
Kantelen, terwijl ze breder worden.
- Aldoor bellen die waanzinnig worden
Aangehitst door omgekochte seinen
Tot eerbetoon aan dolgeworden treinen.
Als ik op 't hek leun: plotseling bedaren.
Een overrompeld, in ontzetting, staren.
Palen houden eindeloze snaren
Omhoog in bundels die ertussen dalen.
Hun kandelabers kammen het geruis
Van hese en veeltonige elektronen.
Nergens een huis. Alleen de weg. Geen bomen.
Ik haat de snelheid die de mijne kruist
Tomeloos, als slaap de vaart der dromen.
De trein ijlt in een mantel van gefluit.
Zijn haar een witte, overzware stroom.
Zijn hart tikt haperend op de stalen sporen.
- Moeder! – Mijn woorden smoren in geluid.
Haar wuiven gaat verloren onder stoom.
W. F. Hermans
Lionel Walden – Cardiff Docks
Voetbalpoëzie:
quote:De beelden spreken voor zich.Gol del Siglo (22/06/1986)
...la va a tocar para Diego, ahi la tiene Maradona, lo marcan dos, pisa la
pelota Maradona, arranca por la derecha el genio del futbol mundial, y
deja el tercero y va a tocar para Burruchaga...
Siempre Maradona! Genio! Genio! Genio! ta-ta-ta-ta-ta-ta-ta... y
Goooooool... Gooooool...
Quiero llorar! Dios santo! Viva el futbol! Golazo! Diego! Maradona!
Es para llorar perdonenme...
Maradona, en una corrida memorable, en la jugada de todos los tiempos...
barrilete cosmico... de que planeta viniste? Para dejar en el camino tanto
ingles, para que el pais sea un puno apretado, gritando por
Argentina.... Argentina 2 - Inglaterra 0...
Diegol, Diegol, Diego Armando Maradona...
Gracias dios, por el futbol, por Maradona, por estas lagrimas, por este
Argentina 2 - Inglaterra 0...
Victor Hugo Morales
Uit Andalusië.
De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining,
De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet;
De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning,
Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet.
Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining,
En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt,
Zij drukt zichzelve uit in duizenderlij lijning,
En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.
O, Zee was Ik als Gij in àl uw onbewustheid,
Dàn zou ik eerst gehéél en gróót gelukkig zijn;
Dán had ik eerst geen lust naar menselijke belustheid
Op menselijke vreugd en menselijke pijn;
Dan wàs mijn Ziel een Zee, en hare zelfgerustheid
Zou, wijl Zij groter is dan Gij, nóg groter zijn.
Willem Kloos
.. ..Suzanne neemt je mee
Naar een bank aan het water
Duizend schepen gaan voorbij
En toch wordt het maar niet later
En je weet dat ze te gek is
Want daarom zit je naast haar
En ze geeft je perpermuntjes
Want ze geeft je graag iets tastbaars
En net als je haar moet zeggen
Ik kan jou geen liefde geven
Komt heel de stad tot leven
En hoor je meeuwen schreeuwen
Je hebt steeds van haar gehouden
Suzanne neemt je mee
Naar een bank aan het water
Je onthoudt waar ze naar kijkt
Als herinnering voor later
En het zonlicht lijkt wel honing
Waaraan kind'ren zich tegoed doen
En het grasveld ligt bezaaid
Met wat de mensen zoal weg doen
In de goot liggen de helden
Met een glimlach op de lippen
En de meeuwen in de lucht
Lijken net verdwaalde stippen
Als Suzanne je lachend aankijkt
En je wilt wel met haar meegaan
Samen naar de overkant
En je moet haar wel vertrouwen
Want ze houdt al jouw gedachten in haar hand.
Tekst: Leonard Cohen/Rob Chrispijn/Herman van Veen
In the morning
At the diner
On the corner
I am waiting
At the counter
For the man
To pour the coffee
And he fills it
Only halfway
And before
I even argue
He is looking
Out the window
At somebody
Coming in
"It is always
Nice to see you"
Says the man
Behind the counter
To the woman
Who has come in
She is shaking
Her umbrella
And I look
The other way
As they are kissing
Their hellos
I'm pretending
Not to see them
And Instead
I pour the milk
I open
Up the paper
There's a story
Of an actor
Who had died
While he was drinking
He was no one
I had heard of
And I'm turning
To the horoscope
And looking
For the funnies
When I'm feeling
Someone watching me
And so
I raise my head
There's a woman
On the outside
Looking inside
Does she see me?
No she does not
Really see me
Cause she sees
Her own reflection
And I'm trying
Not to notice
That she's hitching
Up her skirt
And while she's
Straightening her stockings
Her hair
Is getting wet
Oh, this rain
It will continue
Through the morning
As I'm listening
To the bells
Of the cathedral
I am thinking
Of your voice...
And of the midnight picnic
Once upon a time
Before the rain began...
I finish up my coffee
It's time to catch the train
Suzanne Vega
Lief van je
je gaat alleen verder
mij in een plasje liefde
achterlatend.
Lief van je
ik zie je nog glanzen
glanzend loop je je eigen
onheilspellende verte tegemoet.
Lief van je
dat je me niet meeneemt.
Lief van je
dat je me hebt laten weten.
Lief van je
dat ik het vaandel verder mag dragen.
Lief van je
dat je me niet verteld hebt
waarnaartoe en hoe
Sylvia Hubers
Die kind is nie dood nie
die kind lig sy vuiste teen sy moeder
wat Afrika skreeu skreeu die geur
van vryheid en heide
in die lokasies van die omsingelde hart
Die kind lig sy vuiste teen sy vader
in die optog van die generasies
wat Afrika skreeu skreeu die geur
van geregtigheid en bloed
in die strate van sy gewapende trots
Die kind is nie dood nie
nòg by Langa nòg by Nyanga
nòg by Orlando nòg by Sharpeville
nòg by die polisiestasie in Philippi
waar hy lê met 'n koeël deur sy kop
Die kind is die skaduwee van die soldate
op wag met gewere sarasene en knuppels
die kind is teenwoordig by alle vergaderings en wetgewings
die kind loer deur die vensters van huise en in die harte van moeders
die kind wat net wou speel in die son by Nyanga als orals
die kind wat 'n man geword het trek deur die ganse Afrika
die kind wat 'n reus geword het reis deur die hele wêreld
Sonder 'n pas
Ingrid Jonker
Korreltjie sand
Korreltjie korreltjie sand
klippie gerol in my hand
klippie gesteek in my sak
word korreltjie klein en plat
Sonnetjie groot in die blou
ek maak net 'n ogie van jou
blink in my korreltjie klippie
dit is genoeg vir die rukkie
Kindjie wat skreeu uit die skoot
niks in die wêreld is groot
stilletjies lag nou en praat
stilte in Doodloopstraat
Wêreldjie rond en aardblou
korreltjie maak ek van jou
huisie met deur en twee skrefies
tuintjie met blou madeliefies
Pyltjie geveer in verskiet
liefde verklein in die niet
Timmerman bou aan 'n kis
Ek maak my gereed vir die Niks
Korreltjie klein is my woord
korreltjie niks is my dood
De zelfportretten van Schiele.
. 
quote:Misschien heeft Ingrid Jonker zich wel laten inspireren door dit overdonderende gedicht van Wilhelmina Kuttje Sr...
Zand erover
Grind, kolen, gras
razende stormen,
bindmeel, vlas.
Dat alles zal verzanden
in de vloedstroom, wereldbranden,
niets beklijft, herinneringen pulven:
al wat wij bedenken, doen, beramen
verpietert onder 't zog van 'amen'
Verstekt, verstikt, verstameld
verdraaid, verdrold, verbameld,
glanzend, glaaiend, gnoterend,
biddend, draaiend, boterend:
O, spattende speelsheid van het heden,
waarin wij bij voorbaat zijn vergleden,
bedolven onder voorjaarsstormen
Gide, grade, gover:
zand erover.
..With the late July day,
there arrive the Daddy-Long-Legs
in church belfries
and deserted schoolroom,
on the broken blackboards
of which we read:
'remember to remember'
not to linger in these shadows.
James Purdy
binnen zijn zacht ovale veste van vreugde
bracht hij de nacht door de dag door
de nacht had hij vervangen
zagen naar zijn handen de vogels
als naar gevaarlijke broeders en zusters daar
zij dansten dansten over melaatse bloemen
zagen door smalle ramen zijn ogen
bloemenvroom de kiem hologig der aarde
en steeds de hemelse wanklank van de ontbinding
Lucebert
Paulus de Groot, geboren met het Syndroom van Down, maakt prachtige schilderijen...
A German dog and strict curfew
And if one man's cage is another man's stage
Then she's turned the script to another page
And she doesn't really give a damn
What you have to say
She makes a call on her friend's cell phone
The operator answers and says "You're not alone"
And if one man's ceiling is another's dance floor
Then she'll be the one running to the sea shore
Trying to tell the seagulls
This is home
And if one man's cage is another man's stage
Then she'll be the one wiser than her age
Trying to get the message to your ear
.Een tussenstation en toch het einde van de wereld,
pauze om het waaien in te ademen,
moment om de stilte te verzinnen,
horizon om het turen op te richten.
Mijn zandkasteel is nooit verzwolgen door de zee
in de eeuwigheid van juli
onder het gekras van meeuwen.
De garnalen die ik ving, spartelen rond in mijn emmer
en mijn moeder ligt nog altijd
zeer glimlachend
te zonnen.
Haar benen van olie
aan mijn vingers,
mayonaise
die ik aan deze bladzij afveeg.
De boot verheft zich als een ark van Noach
die toch iedereen toelaat.
We schepen in voor een zekere bestemming.
(Hagar Peeters)
oh als je hier kon zijn vandaag
mijn vreemde vriend
en dat je nuchter was
en je geschoren had
wat zou je lachen om mijn shirt
en m’n huis en m’n oude hoofd
ik zou je vragen hoe het is
en ik had je niet geloofd
’t was een mooie tijd
als ik me niet vergis
we hadden zo’n gelijk altijd
maar ja we zeiden niks
je had het eerder door dan ik
er is zo weinig tijd
je zag er heel goed uit
je deed als iemand van tv
zo kon ik toch nooit zijn
niet ik, niet met dat haar van mij
een cirkel op je arm, ik niet
want ik was veel te bang
ze had de juiste naam
ze had de juiste huid
ze had iets prachtigs aan
ook jij zag er fantastisch uit
ze woonde in Madrid
ze had een hele leuke baan
ik had een film gezien die nacht
ik dacht op 2
er was iets met een oorlogsheld
er werd niet veel gezegd
je zag ‘m eerst als kind
maar het kon ook alweer de reclame zijn
toen ging de telefoon
en dus ben ik toen maar gegaan
ik had zelfs een echte traan
want de as kwam in mijn oog
ze had een poncho aan die dag
als ik me niet vergis
wat zou je lachen om die vent
met z’n cake en die foute tune
maar ik zweer je
er komt een keer geheid een dag
dat ie het nog een keer mag doen
ze had de juiste naam
ze had de juiste huid
ze had iets prachtigs aan
ook jij zag er fantastisch uit
zet de kachel af
en laat de ijsblokjes hagelen op mijn rug.
brandmerk me maar,
kerf met je vingerlange nagels littekens in mijn huid
of tatoeëer op mijn schouderblad
dat zinnetje van neruda in koningsblauwe inkt.
daar word ik vredig van,
al ril ik de ruggengraat uit mijn lijf,
al blijf ik schilferen tot ik alleen nog hoofdroos ben.
stil wil ik liggen,
mijn eigen lippen aan stukjes likken
en je zeggen in het spaans of portugees
dat ik nu wel aardbeien met champagne lust.
David Troch
MOEDER
Ik kom terug naar huis.
Ik loop traag de trappen op
en adem in...Ik wil opnieuw
het dunne wolkje ruiken
van de soep, bereid voor mij.
Ik wil aanbellen en horen
hoe jij naar de deur gelopen komt,
zien hoe die opengaat en voor mij
de ogen stralen van een heilige.
Ik wil je gouden tand zien blinken
wanneer je lachend uitroept :
- Kom binnen meisje!
Mijn lieve, mijn prachtige moeder!
Vandaag heeft de bruine aarde
jouw bruine ogen uitgewist.
En de spin van de grote leegte
heeft in jouw haar zijn web geweefd.
Ik word alleen verwelkomd
door een jaren oud verdriet.
Jij wacht op mij op de heuvel
je ogen zijn donkere viooltjes,
je armen - dun, groen, uitgestrekt
om mij te omhelzen...
Maja Panajotova
Going inside
You get to know who's watching you
And who besides you resides
In your body
Where you're slow
Where you go doesn't matter
Cuz there will come a time
When time goes out the window
And you'll learn to drive out of focus
I'm you
And if anything unfolds
It's supposed to
You don't throw your time away sitting still
I'm in a chain of memories
It's my will
And I had to consult some figures of my past
And I know someone after me
Will go right back
I'm not telling a view
I've got this night to unglue
I moved this fight away
By doing things there's no reason to do
John Frusciante
De vrouw kijkt in de spiegel en zegt
"ik word oud, dik en lelijk, ik heb
dringend een complimentje nodig " .
Waarop de man zegt
"nou, je ogen zijn nog goed "
And I didn't care for you
We would zig zag our way
through the boredom and pain
Occasionally glancing up through the rain
Wondering which of the buggers to blame
And watching for pigs on the wing
You know that I care what happens to you
And I know that you care for me too
So I don't feel alone
Of the weight of the stone
Now that I've found somewhere safe
To bury my bone
And any fool knows a dog needs a home
A shelter from pigs on the wing
Van pink floyd - Pigs on Wing (part 1 + 2)
Ik weet 't niet, ik vind die tekst echt zo mooi
Vooral onder die muzieklig ik
in lijfelijk geweld
dit ben ik
mijn bestaan biedt zich
zonder omhaal
schaamteloos aan
verschuilen heeft
geen zin
borsten nemen
nu eenmaal
ongeremd ruimte in
evenals dijen heupen neus kin
Een dikke week
na de zeebeving in Azie
bracht ik een bezoek aan de zee
het scheveningse strand-
een 'beleefdheidsbezoekje'
niet zomaar een doordeweeks winterwandelingetje
nee, er stond me een doel voor ogen
ik kwam verhaal halen
de zee leek tot bedaren gekomen
golven kropen stilletjes aan land,
verlegen mte zichzelf,
en slopen kort daarop
(waar bleef dat ontvangstcomite toch?)
met de staart tussen de benen
terug de noordzee in
ja, alles goed en wel
maar daar trapte ik niet in
zo gemakkelijk kwamen ze er niet vanaf
waar zagen ze mij voor aan, de golven?
kleine golfjes likten slaafs aan mijn schoenen
en murmelden iets, weliswaar onverstaanbaar
maar op verzoenende toon
ging het hier om een uiterste poging mij gunstig te stemmem, soms?
dan waren ze aan het verkeerde adres
-jaja- zei ik - lekker is dat
elders honderduizenden levens claimen
en vervolgens bij mij mooi weer komen spelen
en mijn voeten knuffelen, schuldbewust?
maar zo zijn we niet getrouwd! -
toegegeven, het viel lastig uit te maken
wie 'de verantwoordelijken' waren
die dienden gestraft te worden
welke golf exact
laat staan welke druppels
hadden daadwerkelijk een hand gehad
in de ramp die zich had voltrokken
evenzogoed.... hoe gecompliceerd de zaken ook lagen
toch liet ik het er niet bij zitten
dan moesten de goeien voor een keer
maar onder de kwaaien leiden desnoods
ik haalde diep adem
en maakte me op
om de gehele zee toe te spreken
- wat denk jij wel niet?
dat jij je alles kunt permitteren?
wie ben jij dan helemaal?!
nou, krijg ik nog antwoord
en een beetje vlot graag
want we hebben niet heel de dag de tijd
-
aldus sprak ik de zee toe
en niet zonder resultaat:
de zee kreeg iets schichtigs over zich
en ik was nog maar net begonnen
daarop richtte ik me tot de individuele golven
- schamen jullie je niet
voor wat je hebt aangericht?
nee, laat dat sorry gerust achterwege
ik heb geen enkele behoefte
aan welke vorm van sorrydemocratie dan ook
bewaar die praatjes maar voor de publieke tribune
misschien dat ze er daar
van gediend zijn, wie-zal-het-zeggen
wacht eens even!
had ik gezegd dat ik uitgesproken was!
ik ben met jullie bij lange na nog niet klaar!
niks weglopen - vervolgde ik -
\weglopen, ja, dat is gemakkelijk
daar is vooral eb een expert in he?
in er stilletjes tussenuit knijpen
een pak op je donder kunnen jullie krijgen
ik zal jullie een lesje leren
dat je nog lang zal heugen
maak je borst maar nat -
Ik liep de vloedlijn langs
tot ik vond wat ik zocht:
een lang stuk hout, aangespoeld
en onbruikbaar voor verdere verwerking
in de houtindustrie
maar bij uitstek geschikt voor
mijn specifieke doel
ik pakte de plank met beide handen beet
en liep naar de plek waar het water
tot stilstand kwam, uitgeprocedeerd,
zette een paar passen in de zee
en daar had een golf de eerste
oplawaai al te pakken
en nog een, en nog een
(ik heb een hekel aan half werk)
ik trok mijn winterjack uit rolde mijn mouwen op
(iemand moest het vuile werk opknappen)
je kon niks beginnen tegen natuurgeweld:
vulkanen, tropische stormen, dat deed maar
desondanks, een oefening in nederigheid
konden sommige van die grote jongens
heel wel gebruiken)
en ik ging de zee
nu pas goed te lijf
tot op het bot gemotiveerd
mijn persoonlijke omstandigheden deerden me niet,
sloeg ik er flink op los
en raakte de zee
waar ik haar raken kon
en niet zonder succes
want na verloop van tijd
zetten de golven het in overgrote meerderheid op een lopen
o wat hadden ze opeens een haast!
op een holletje vluchtten ze terug de zee in,
zo vlug hun pootjes hen dragen konden de veilige watermassa in,
daar waar ik net niet meer met mijn plank bij hen kon
pas tegen de schemering stopte ik mijn wraakoefening,
uitgeput,
ik slingerde mijn stuk hout weg
dat al slijtageplekken vertoonde
en goedgemutst kleedde ik me aan
de zee beefde, het huilen stond haar nader
dan het lachen
ik sloeg het strandzand van me af schudde de korrels uit mijn haar
en liep terug naar scheveningen
goed, ik kon de doden weliswaar niet tot leven wekken
(er bleef altijd wat te wensen over)
en toegegeven, op Atjeh waren de problemen er niet minder om
maar de zee had wel degelijk een lesje geleerd
daar hadden we voorlopig geen kind meer aan
Bart Chabot
Winter nadert.
Ik voel het aan de lucht
En aan de woorden die ik schrijf.
Alles wordt klaarder: de straat
Is tot aan het eind te zien. De woorden
Hebben geen eind.
Ik ben dichter
Bij de waarheid in December
Dan in Juli. Ik ben dichter
Bij gratie van de kalender, lijkt het
Soms wel. Toch, de woorden niet, de steden
Nemen hun eind.
Als er ergens
Zomer en winter, maar een ster
Brandde die een fel wit licht gaf.
Ik zeg een ster, maar het
Mag alles zijn. Als het maar brandt en
Woorden warmte geeft.
Maar ik geloof
Niet, 's winters nog minder, aan
Zo'n ster. In woorden moet ik geloven.
Maar wie kan dat? Ik ben
Een stem, stervend en koud, vol
Winterse woorden.
Remco Campert
She heard, in the measured tension of his words, that it was harder for him to speak them than for her to listen. So she listened.
“You must learn not to be afraid of the world. Not to be held by it as you are now. Never to be hurt by it as you were in that courtroom. I must let you learn it. I can’t help you. You must find your own way. When you have, you’ll come back to me. They won’t destroy me, Dominique. And they won’t destroy you. You’ll win, because you’ve chosen the hardest way of fighting for freedom from the world. I’ll wait for you. I love you. I’m saying this now for all the years we’ll have to wait. I love you, Dominique.”
Then he kissed her and let her go.
If you know what I mean, then you know what I mean.
No. Yes. It gets easier.
Oh, yeah? Look at you.
Thanks. [Chuckles] The more you know who you are, and what you want, the less you let... things upset you.
Yeah. I just don't know what I'm supposed to be. You know? I tried being a writer, but... I hate what I write. And I tried taking pictures, but they're so mediocre, you know. Every girl goes through
a photography phase. You know, like horses? You know? Take, uh, dumb pictures of your feet.
You'll figure that out. I'm not worried about you. Keep writing.
But I'm so mean.
Mean's okay.
Yeah? What about marriage? Does that get easier?
That's hard. We used to have a lot of fun. Lydia would come with me when I made the movies, and we would laugh about it all. Now she doesn't want to leave the kids, and... she doesn't... need me to be there. The kids miss me, but they're fine. It gets a whole lot more complicated when you have kids.
Yeah. It's scary.
It's the most terrifying day of your life the day the first one is born.
Yeah. Nobody ever tells you that.
Your life, as you know it, is gone. Never to return. But they learn how to walk, and they learn how to talk, and... and you want to be with them. And they turn out to be the most... delightful people... you will ever meet in your life.
Hmm, that's nice.
Where'd you grow up?
Um, I grew up in New York, and I moved to Los Angeles when John and I got married. But it's so different there.
Yeah, I know.
John thinks I'm so snotty. [Chuckles]
Hmm. You're not hopeless.
Op de weg naar beneden liep ze voor me.
'Are you happy?', vroeg ze plotseling.
'Yes', zei ik. 'And you?'
'I am very, very happy.'
Daarna rende ze de berg af, naar school.
http://svensons.blogspot.com
quote:ik heb et gelezenOp maandag 18 december 2006 00:54 schreef PingPong het volgende:
Ik maakte kennis met een meisje uit de buurt, Abeba van negen. Ze sprak voortreffelijk Engels. Abeba was blootsvoets, en zoals vrijwel alle kinderen van Lalibela vroeg ze me om schoenen. Abeba was een prachtig, lief meisje, een kind dat ik op slag had willen adopteren. Zo'n gevoel had ik één keer eerder gehad in Afrika, met Chiri op Chizumulu Island in Lake Malawi - ook zo'n engel. Ik denk nog vaak aan Chiri, aan het leven dat ze heeft en het leven dat ze tegemoet gaat. Dat maakt me verdrietig. Ik zal ook nog vaak aan Abeba denken. Ik deed iets wat ik normaal niet zou hebben gedaan: ik gaf haar 10 birr (1 euro), zodat ze 's middags op de markt in Lalibela schoenen kon kopen. Ik weet niet of ze dat ook daadwerkelijk heeft gedaan. Misschien heeft ze er graan van gekocht voor de familie, misschien heeft ze het moeten inleveren bij haar broertje, dat bij haar was; ik weet het niet. Ik weet wel dat Abeba even heel gelukkig was.
Op de weg naar beneden liep ze voor me.
'Are you happy?', vroeg ze plotseling.
'Yes', zei ik. 'And you?'
'I am very, very happy.'
Daarna rende ze de berg af, naar school.
http://svensons.blogspot.com
In a small village near La Paz Mexico lived a boy not so many years ago
And hunger was his enemy every day but he never begged the boy called José
And every day he worked in the fields as he worked well
And when the night came this boy slept where he fell
And the earth was the only mother he ever knew some people say
And she gave him strenght and he grew to be a man called José (José José)
One Sunday afternoon this young man saw his first bullfight
And his blood ran hot and he couldn't sleep that night
And as the morning came he thought he heard his mother say
Now you know why you were born José
And he lived for one thing and nothing more he had to be the very best matador
And when he killed his first bull one bright Sunday
You could hear a lace a hundred miles for José (José José)
And as his fame grew his fortune grew too but he gave much of this fortune away
Because he knew that other's fight his old enemy hunger every day
And so many times he heard God bless you José
And the years passed and José said I'll fight great bulls no more
The younger men they better sooth it for
The Sunday game with its blood and its death to pay
You'll soon forget the matador José (José José)
And the next morning we found him lying on the ground
He didn't move he didn't make a sound
And yet we heard from somewhere someone say
Welcome home my little boy José (José José José José)
Lee Hazlewood
..Het ‘mooie’ van Hazlewoods José betreft heus niet alleen de tekst, maar toch ook zeker de uitvoering. De tekst wordt op een slepende en enigszins verveelde manier ge-spro-ken, met een vette twang (‘Hoozee’). De begeleidende priemende trompetten, dramatische achtergrondkoortjes (veel oe’s en aa’s), en mexicaanse gitaarrifjes geven dit minidrama precies het goeie kippevelgehalte. Potsierlijk voor sommigen misschien, maar absoluut onweerstaanbaar.
Natuurlijk schreeuwt het genie Hazlewood om een eigen topic, niet voor niks was hij bijvoorbeeld een inspiratiebron voor bandjes als Giant Sand
!, Sonic Youth, Nick Cave, Calexico, Einstürzende Neubauten – ik noem maar wat. En wie kent niet These boots are made for walking, samen met Nancy Sinatra? Maar goed: aan een gegarandeerd wegzaktopic hebben we ook niks. . Mocht iemand zich desondanks geroepen voelen om het fenomeen Hazlewood eens flink in de watten te leggen: ik hou me van harte aanbevolen!En hierbij meteen de excuses aan PingPong voor het vervuilen van toch wel één van de allerleukste topics van dit vermaledijde forum.
.
John Hurt
. John Hurt speelt ook in The Proposition, naar een script van Nick Cave.
explained their present with stories,
foretold the future with stories,
The best place by the fire was kept for
The Storyteller.
John Hurt.
Adela Legeratta Rivas Struck by a Datsun, 1979
quote:Op dinsdag 23 januari 2007 22:25 schreef zodiakk het volgende:
[afbeelding]
Adela Legeratta Rivas Struck by a Datsun, 1979
..Boris Spassky
Album: Music For A New Society
She was a princess, much lower than people thought
A master of nothing a mistress of something she thought
She could talk about things that never mattered ever
From one person's miserable life after another
She could talk to the french and germans at will
They'd never listen ..they never will
The chinese envoy was here, the chinese envoy was here but left
The chinese envoy was here but left in his broken hearted pagoda
Calling out her name you'd be surprised at what came
Galloping out of the darkness just like furniture
We'd have lost it all if it hadn't been for cardinal richelieu
And all his courtiers
The chinese envoy was here, the chinese envoy was here but left
The chinese envoy was here but left in his broken hearted pagoda
Je zal 't maar hebben.
Vive Katinka la putain
Celle qui n’aime que le matin
À l’aube grise crève le grain
Ni mon coeur fidèle ni les roses
Youp profondis, yop te deum
À la grand vergue le petit homme
Chacun guélant dans sa mâture
À n½ud coulant pâle figure.
Quand Katinka sera bossue
Nous irons voir aux citadelles
À force de prêter son cul
La cloche trois fois gros comme elle
Youp profondis, yop te deum
À la grand vergue le petit homme
Chacun guélant dans sa mâture
À n½ud coulant pâle figure.
Celle qu’on branle chaque matin
Pour faire lever toutes les putains
Grosse bataille petit butin
Depuis l’Irlande aux Dardanelles.
L.F. Céline
Céline – au noeud coulant
.. .. 
Zondag had ik me voorgesteld
in de hangmat door te brengen
tussen de stevige stammen van de bomen
dicht boven de aarde
en van de hemel ver genoeg verwijderd
om me een mens op zijn plaats te voelen.
Maar het regende.
© Remco Campert
PingPong begon ooit met dit geweldige topic.
Helaas al jaren niks meer van hem vernomen
quote:Dankje Tong.Op woensdag 17 juni 2009 22:51 schreef tong80 het volgende:
Mooi onkjoe.
PingPong begon ooit met dit geweldige topic.
Helaas al jaren niks meer van hem vernomen
Ik kon het niet laten. Lees de eerste posts eens door in dit topic. Wie weet, leest hij af en toe nog mee.
quote:Het was op een gegeven moment een Fokvriendje. We deelden dezelfdeer interesses.Op woensdag 17 juni 2009 23:01 schreef onkjoe het volgende:
[..]
Dankje Tong.
Ik kon het niet laten. Lees de eerste posts eens door in dit topic. Wie weet, leest hij af en toe nog mee.
Hij was journalist in het grootste wielerblad van Nederland. Onzin was nog intiem en we lulden daar over de dagelijkse dingen.
Toen ging ie een wereldreis maken en verbrak het contact met Fok en zijn werkgever.
Kreeg en half jaar lang nog up dates van zijn reis.
Daarna werd het stil
quote:Op maandag 18 december 2006 00:53 schreef PingPong het volgende:
Wat fijn dat mijn topic nog bestaat!
Giacometti, beangstigend mooi zelfportret.
May the road rise up to meet you
May the wind be always at your back
May the warm rays of sun fall upon your home
And may the hand of a friend always be near.
May green be the grass you walk on,
May blue be the skies above you,
May pure be the joys that surround you,
May true be the hearts that love you.
Mark Rothko
Black on Maroon 1959
Het springzaad knapt, de brempeulen
knallen open en jij ligt er in je wieg
als een popelend boontje bij.
Alles mag je worden van mij: zeeman,
boswachter, archeoloog. Of -
als je leven ingewikkelder loopt -
gesponsord ontdekker van aangroei
werende stoffen voor scheepsverf,
alleenstaand paddenstoelenfotograaf,
pacht- en beestenlijstenonderzoeker
van verdwenen Drentse keuterijen...
Behalve ongelukkig. Beloofd?
E.Menkveld
[ Bericht 6% gewijzigd door onkjoe op 31-07-2009 17:29:29 ]
Eigenlijk
zijn we
een fijne
schommeling
van liefde,
een en-
zovoort
van
beweging
en tegen-
beweging
tot ‘t
hoogste
punt van rust.
Hans Andreus
(1896-1928)
Ik ben geboren. Dit moet worden aangenomen, alhoewel een absoluut-objektief bewijs niet is voor te brengen. Axioom is het domein van de subjektieve ervaring. Objektief is het slechts gissen. Dus: zijn wij geboren? Zien. Tasten. Maar lachen om het weinig overtuigende van dit bewijs. Ik vraag; Wie is wel degelijk geboren?
Op tweejarige leeftijd: spoorwegramp. Schrik zonder kennis daargelaten, geen boze gevolgen. In de zware struggle for life met bitterheid daarover gemediteerd. Mijn leven begon met ontsporing. Zó begrijpelijk dat ik het leven steeds van deze zijde beschouw; hoe ontspoor ik op de voordeligste wijze. Want dat een mens dáár is in te ontsporen, daaraan kan ik, vroeg ontpoorde, niet twijfelen. Was deze spoorwegramp wel werkelijkheid? Is zij misschien enkel lokalisatie van een vroegrijpe wil tot ontsporen? Of nog: onduidelijke herinnering van een zeer vroege 'Alpdruck'?
Mijn bloedverwanten droomden: muzikale wonderknaap. Evenwel geen talent. -- Maar toestanden uiterst gunstig. Slechts eenmaal voetbal gespeeld. Voldoende om een 10 x 2 centimeter lang op breed litteken te behouden. Ik speel geen voetbal meer. Mijnheren, ik ben een slachtoffer van de sport.
Na zorgeloos leven kamp voor het bestaan te Berlijn, Potsdam en Spandau. Niet romantisch. Fantasie is de vertelling dat ik het van liftboy tot eigenaar van een nachtlokaal zou hebben gebracht. Ben veel te primitief om vooraanstaande plaats in de samenleving te bekleden. Spijts zeer verlangend het niveau der vlaamse dekadenten te berieken, begrijp ik mijn 'Unfähigkeit'. Op het punt leraar voor ritmisch-typografische poëzie te worden benoemd, moest ik bedanken daar niet in het bezit van een geklede jas. In de tang van de struggle f.l. sigaretteventer, oppikker (Schlepper) in dienst van een nachtlokaal alwaar naaktdansen. Eindelijk fatsoenlijke plaats door voorspraak van een vooraanstaande kunstcriticus: verkoper in een schoenmagazijn, afdeling dames. Vandaar sterke beïnvloeding. Zie: 'sikkelbeen', 'siderische slinger' = invloed schoenmagazijn afdeling D.
Zeer gelukkig om deze goede situatie, alhoewel met weemoed naar het Westen starend. Le bonheur est fait d'un je-ne-sais-quoi mélancolique. Brussel. O deze luxestad nog éénmaal zien. Sterven met de weelde van een Brusselse bar in perspektief. O Wonne.
Drie boeken uitgegeven: 'Music-Hall', 'het Sienjaal', 'Bezette Stad'. Misschien is ook dit slechts massahypnose. Wie kan dit bewijzen dat hij deze boeken heeft gelezen? Laat staan: begrepen. God beware: begrepen: Ik zelf heb ze niet begrepen.
(Zelfportret)
en jonge melk
van een nestdiertje
dat slaapt,
Een ademhalen van dons.
En speurbaar
aan de neusvleugels
de geur van wat gebeurd is:
geboorte,
geheim.
I. Gerhardt