Geschiedenis van Israel

quote:

Op zondag 4 juli 2004 13:23 schreef cyber_rebel het volgende:
In 1948 werd de staat Israel gevormd volgens het door de palestijnen afgekeurde plan. Meteen werd dit land aangevallen door de arabische buren. In deze oorlog emigreerden veel palestijnen naar de buurlanden. Of dit nou was omdat ze gevraagd werden door deze landen of omdat ze gedwongen werden door israelische soldaten zullen we nooit weten, waarschijnlijk zit er een kern van waarheid in beide versies.
Bij dit laat ik het, omdat ik niet precies weet wanneer de oorlogen erna waren. Hopelijk kan hier een zinnige aanvullingen en/of correcties op worden gegeven.

quote:

Many Jews consider Israel to be their spiritual home. A series of Jewish kingdoms and states existed intermittently in the region for over a millennium until the widescale expulsion of Jews from their homeland by the Roman authorities. (see Fall of Jerusalem, AD 70). After crushing the Bar Kokhba revolt in 135, Emperor Hadrian renamed the land Palestine after the Jews' ancient enemies, who lived in the area centuries before - the Philistines. It was conquered from the Eastern Roman Empire (Byzantines) by the Caliphate in the seventh century and attracted Arab settlers. Throughout the centuries the size of Jewish population in the land fluctuated. Before the birth of modern Zionism, by the early 19th century, more than 10,000 Jews lived in the area that is today's Israel.

quote:

Op dinsdag 6 juli 2004 10:24 schreef CANARIS het volgende:
vruchtbaar grond, zeer geschikt voor landbouw, omdat het al geirigeerd was)Israel en 45% (voornamelijk onvruchtbaar grond met dorre zandvlaktes) voor de Palestijnen

einde quote

Onzin
de vruchtbaartse grond is de grond om de Jordaan en die liep voor het allergrootste deel door het palestijnse deel

1 van de urban legends over Israel

[afbeelding]


Spot the dessert and spot the cultivable area

quote:

Op woensdag 7 juli 2004 09:51 schreef CANARIS het volgende:
Na ja , zoveel staat er niet om op te reageren

1 Puntje nog wat ook niet klopt

Je zegt zonder blozen , dat Israel 15 % annexeerde. Je zegt niet waarom en hoe dat is gebeurd.
Ojk dat laten we even staan.

Wat je dan zegt is interressant
de palestijnen bleef 30%

Dat klopt pertinent niet
( Is ook een contradictie tot je 15% annexatie )

EDit , Heb je stukje fout gelezen . je gooit ook zo snel een paar decenia door elkaar dat het moeilijk is ,e en normaal antwoord te formuleren. .

Dei 15% komt namenlijk wel in de buurt.
Israel bezette de gaza strip en het egyptische deel van de Sinai.

De palestijnen bleef 82% van het orsprongkelijk toegedeelde land, en dat was wel de vruchtbaarste grond in heel Palestina.

(waar ze dus geen ene jota mee deden, maar dat terzijde.)


Persoonlijke bemerking
Ik heb zo ontiegelijk vaak dit soort diskussies gehad. Met name met Moslims, dat ik er geen energie meer insteek. Ik ben van menign dat de arabieren alles krijgen war ze recht op hebben . Incl de verdrijving.

Tot de bijna overwinning , defacto nederlaag in de Yom Kippur orloog was het Motto onder alle arabieren. ook de laatste Jood de Zee in. Dat is nog niet zo lang geleden , dus begrijp ik elke israelie die zegt " Die zijn niet te vertrouwen."

God zij Dank zijn/waren er mensen als Sadat die inzagen dat Israel er is en er blijft en de enige weg naar Vrede via verhandelingen gaat.

Verhandelingen zijn gevoerd worden en wat was het resultaat ?
Bussen die de lucht in vlogen .

Helaas heeft alleen de arabische werreld vrede gekregen . Israel veegt nog steeds elke week lichaamsdelen van de straat en dat alleen omdat er nog steeds een heleboel mensen ook de laatste Jood in de Zee wilen zien verzuipen.


En dat zeg ik in de stellige overtzuiging dat ook Israel moet begrijpen dat de Palestijnen zich niet in Lucht zullen vervluchtigen. De west-Bank MOET worden opgegeven .

quote:

Op woensdag 7 juli 2004 15:14 schreef CANARIS het volgende:
Die overigens niet door de Romeinen zijn verdreven maar door de Grieken, de verdrijving kreeg het naampje: Diaspora


que??????

Historische feiten wordn hier gevraagd.
welke grieken verdreven de Joden ?

Gooi je hier niet een paar dingen door elkaar ?
De verdrijving van de Joden von din 2 golven plaats
64 na Christus en 125 ( meer of minder) na Christus.

Alles het reusltaat van een volledig mislukte Erf Verdeling van Herodus. De Romeine werden eht zat en grepen in , wat een volksopstand als resultaat had, wat weer als resultaat had, dat de romeinen schoon schip maakten.

quote:

Op woensdag 7 juli 2004 14:15 schreef MrX1982 het volgende:
Interessante thread

quote:

Op zaterdag 10 juli 2004 16:22 schreef SirBenniMiles het volgende:
Is het niet zo dat Britten de toenmalige palestina bezitten. Na de WW2 streken ze over hun hart en gaven ze hun eigen veroverd stuk land aan de Joden die er al in grote getallen woonden. En de arabieren die daar woonden, liftten mee met de joden, en kregen ook een stuk land.

Zoiets?

quote:

Op zaterdag 10 juli 2004 19:00 schreef Johan_de_With het volgende:

[..]

De Britten ''streken over hun hart'' na een enorme bomaanslag op het King David-hotel (de wijze waarop ze de verschillende volkeren tegen elkaar uitspeelden, werd alom veroordeeld) door een rechts-zionistische terreurgroep, die bedoeld was om de in 1917 gedane belofte (zie Balfour-declaratie) te doen inlossen.

quote:

Op zondag 11 juli 2004 15:32 schreef cyber_rebel het volgende:

[..]

Zover ik weet waren palestijnen veruit in de meerderheid in palestina. Tot joden massaal ernaar emigreerden na de 2e wo waren er niet zoveel joden in dat land.

quote:

Op maandag 12 juli 2004 18:57 schreef KirmiziBeyaz het volgende:
Kortom, als het land gewoon van de Ottomanen was gebleven hadden we nu die zooi daar niet?

quote:

Op zondag 4 juli 2004 13:55 schreef Jack_Flash het volgende:
De joodse tereurroepen hebben onder meer het King David-hotel opgeblazen. Dit was de eerste moderne tereuraanslag die op burgers gericht was. Ironisch dat ze er nu zelf zoveel last van hebben. Maar dit was om de Britten weg te krijgen, de zionisten wilden zelf de macht hebben en dat was een beetje lastig met een wereldmacht die de baas is over het land waar je woont.

quote:

Op maandag 12 juli 2004 11:00 schreef CANARIS het volgende:

[..]

De migratie kwam pas goed in gang , nadat de eerste Joden begonnen land te kopen en te bewerken.

feit is dus dat de grote meerderheid van zowel Joden als arabieren migranten waren.
Beste voorbeeld is Arafat himself. Geboren in Cairo
Overigens een Neef van die psychopatische Mufty van Jerusalem

quote:

Op maandag 12 juli 2004 19:06 schreef schatje het volgende:

[..]

[afbeelding]

Deze aanslag werd gepleegd door de joodse terreurgroep Irgun onder leiding van Menachem Begin. Andere groeperingen waren Hagana (voorloper IDF) en Stern Gangs of Israel.

quote:

Op maandag 12 juli 2004 18:37 schreef SirBenniMiles het volgende:
Met andere woorden. De britten veroverden het gebied van de turken. Zij beheerden het een tijdlang, en na de 2 WO besloten ze het aan de joden af te staan. Arabieren hebben hier helemaal geen zeggenschap over, ze waren niet eens capabel genoeg om hun land te verdedigen tegen de turken.

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 05:29 schreef HarigeKerel het volgende:
Nou op burgers gericht, het was gewoon een militair doelwit hoor.
Daarbinnen zetelde de lokale Britse regering.

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 21:37 schreef provo het volgende:

[..]

De Joden kochten het land van wie?

Ariel Sharon komt uit Rusland?

Mijn posts waren lichtelijk subjectief, maar jij zet het neer alsof je objectief een gebeuren beschrijft, maar in feite bespeur ik een pro-israelische ondertoon. hmmm

quote:

Op maandag 12 juli 2004 19:06 schreef schatje het volgende:

[..]

[afbeelding]

Deze aanslag werd gepleegd door de joodse terreurgroep Irgun onder leiding van Menachem Begin. Andere groeperingen waren Hagana (voorloper IDF) en Stern Gangs of Israel.

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 21:41 schreef provo het volgende:

[..]

Na de 2e Wereld oorlog besloten ze met het toenemnd aantal terroristische acties van de zionisten in hun achterhoofd, het land af te staan idd. De arabieren waren idd niet capabel genoeg om hun land te verdedigen tegen de Ottomanen, maar in feite hebben ze de Ottomanen geholpen met het verdrijven van de bezetters toendertijd.

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 21:41 schreef provo het volgende:


Na de 2e Wereld oorlog besloten ze met het toenemnd aantal terroristische acties van de zionisten in hun achterhoofd, het land af te staan idd.

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 21:43 schreef provo het volgende:


En dat maakt het een militair doelwit? i don't think so.

quote:

Dus als de Hamas Sharon liquideert, is het een terroristische actie gericht op een militair doel?

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 21:37 schreef provo het volgende:


Ariel Sharon komt uit Rusland?

quote:

Op maandag 12 juli 2004 18:57 schreef KirmiziBeyaz het volgende:
Kortom, als het land gewoon van de Ottomanen was gebleven hadden we nu die zooi daar niet?

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 14:02 schreef Johan_de_With het volgende:


Nee, die hadden eventuele onlusten vergolden met massa-slachtingen. Zie Bulgarije.

quote:

Let the Turks now carry away their abuses, in the only possible manner, namely, by carrying off themselves. Their Zaptiehs and their Mudirs, their Blmhashis and Yuzbashis, their Kaimakams and their Pashas, one and all, bag and baggage, shall, I hope, clear out from the province that they have desolated and profaned. This thorough riddance, this most blessed deliverance, is the only reparation we can make to those heaps and heaps of dead, the violated purity alike of matron and of maiden and of child; to the civilization which has been affronted and shamed; to the laws of God, or, if you like, of Allah; to the moral sense of mankind at large. There is not a criminal in an European jail, there is not a criminal in the South Sea Islands, whose indignation would not rise and over-boil at the recital of that which has been done, which has too late been examined, but which remains unavenged, which has left behind all the foul and all the fierce passions which produced it and which may again spring up in another murderous harvest from the soil soaked and reeking with blood and in the air tainted with every imaginable deed of crime and shame. That such things should be done once is a damning disgrace to the portion of our race which did them; that the door should be left open to the ever so barely possible repetition would spread that shame over the world.

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 17:14 schreef KirmiziBeyaz het volgende:
Ik begrijp je frustraties sp3c, maar volgens mij gaat de topic over de geschiedenis van Israel. Niet over wat jij op je shoarma wilt.

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 17:17 schreef HarigeKerel het volgende:
Westerling was geen Turk, maar een Nederlander/Griek ( ) die in Turkije woonde, Turken zijn meestal geen helden

quote:

Op dinsdag 13 juli 2004 22:17 schreef golfer het volgende:

[..]

En niet te vergeten door een in 1947 door de Verenigde Naties aanvaard besluit waarin de Britten werden opgeroepen hun mandaat per 15 april 1948 te beëindigen.

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 08:56 schreef HarigeKerel het volgende:

[..]

Neen, uit Israel.

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 19:43 schreef provo het volgende:


Okay laten we het anders stellen, waar heeft Ariel Sharon bijna zijn hele leven lang gewoond voor hij terug kwam naar Israel???

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 19:40 schreef provo het volgende:


Datzelfde besluit omvatte toch dat 55% vs 45%, respectievelijk voor de Zionisten en de Arabieren?

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 19:58 schreef HarigeKerel het volgende:

[..]

Gewoon in Israel, hij heeft 1 jaar in Engeland gewoond toen hij een jaar of 29 was.
Is dat zo moeilijk te geloven


http://www.mfa.gov.il/MFA(...)003/2/Ariel%20Sharon hier kun je zijn korte biografie lezen.

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 20:17 schreef golfer het volgende:

[..]

Nee hoor. Het door de VN aangenomen besluit beval de verdeling aan van Palestina in 2 staten, een Arabische en een Joodse, met een economische unie, maar met het uitgebreide stadsgebied Jerusalem onder een nationaal beheerschap. (besluit VN van 29 novenber 1947)
De eerste verdeling is pas tot stand gekomen direct na de onafhankelijkheidsoorlog, waarin 5 Arabische landen de Joden aanvielen en die beëindigd werd op 14 oktober 1948, tijdens een bestandsverdrag dat op 24 februari 1949 op Rhodos werd ondertekend.

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 05:14 schreef provo het volgende:

[..]

jaja, leuke bron heb je daar, en als ik een keer met een bron aan kom zetten van de turkse regering over de Genocide is het ineens subjectief.......hmmz

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 05:14 schreef provo het volgende:

[..]

jaja, leuke bron heb je daar, en als ik een keer met een bron aan kom zetten van de turkse regering over de Genocide is het ineens subjectief.......hmmz

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 06:30 schreef HarigeKerel het volgende:

[..]

Waarom zou men daarover liegen, denk je dat hij op een geheime Zionisten basis op Antartica zijn jaren doorgebracht heeft

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 05:14 schreef provo het volgende:

[..]

jaja, leuke bron heb je daar, en als ik een keer met een bron aan kom zetten van de turkse regering over de Genocide is het ineens subjectief.......hmmz

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 09:31 schreef hasse8 het volgende:

[..]

Waar moet ie dan al die tijd gewoond hebben? Volgens Wikipedia is ie ook in Israel geboren en heeft daar veel (zo niet alle) tijd doorgebracht.
Menachem Begin is in Rusland geboren, maar ja, dat is al weer een tijdje geleden.......

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 12:57 schreef SirBenniMiles het volgende:

[..]

Ze beginnen steeds dommer te worden.

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 15:19 schreef cyber_rebel het volgende:
Zou dit topic weer wat meer over feiten kunnen gaan?

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 18:24 schreef provo het volgende:
Oh shit Het waren zijn ouders die vanuit Rusland naar Palestina getrokken waren Foutje

quote:

jaja, leuke bron heb je daar, en als ik een keer met een bron aan kom zetten van de turkse regering over de Genocide is het ineens subjectief.......hmmz

quote:

Mijn excuus als het niet strookt met die verdraaide historische feiten van je.

quote:

Wikipedia wordt door mensen zoals jou en mij ingevuld my friend.

quote:

Op donderdag 15 juli 2004 21:25 schreef cyber_rebel het volgende:

[..]

Ten eerste was het niet een persoonlijke aanval op jou, de topic gaat wat van de doel dat ik ermee voor ogen had af en ik probeerde het terug te sturen hiernaar.

Zo zie ik de relevantie van de levensloop van Sharon ten op zichte van de geschiedenis van Israel niet zo... Wat ik simpelweg wil is dat het topic gaat over wat nou wel en wat niet klopt van de feiten over die geschiedenis. Het liefst ook degelijk onderbouwd en met betrouwbare bronvermelding als dat even kan.
Ook zijn er veel irrelevante posts over turken gedaan.

Dus het gaat er zeker niet om om posts die tegen mijn visie van de feiten (voor zover ik ze 'weet') ingaan, integendeel! Ik vind het juist interessant om te horen als ik er naast zit en nieuwe feiten te horen.
Bovendien heb ik nauwelijks meegedaan met de discussie en slechts een aanzet gegeven in de OP.

quote:

Achtergrond - Beknopte chronologie van Israel 1882 - 2003

1882?1903

Eerste immigratiegolf van Joden, voornamelijk uit Rusland. Op dat moment woonden er in het historische Israel, dat door Turkije bestuurd werd en Palestina genoemd werd zo?n 300.000 Arabieren en 40.000 Joden. Voordat de eerste Zionistische immigratie begon waren de Joden in de meerderheid in plaatsen als Safad en Jeruzalem.


1897

Eerste Zionistisch Congres bijeengeroepen door Theodor Herzl in Bazel;Zionistische Wereldorganisatie opgericht. Een jaar eerder had de journalist Herzl zijn boek ?Der Judenstaat? geschreven, waarin hij uiteenzet waarom er voor het Joodse volk een eigen land nodig is. Alleen in een eigen staat zijn Joden niet langer slachtoffer van het antisemitisme.


1904?14

Tweede immigratiegolf voornamelijk uit Rusland en Polen afkomstig. Onder deze veelal socialistisch geinspireerde Joden bevinden zich veel van de leiders van het latere Israel.


1909

Eerste kibboets, Degania, en eerste moderne Joodse stad, Tel Aviv, gesticht.


1914

Op 5 november verklaart Groot Brittannië de oorlog aan het Ottomaans Turkse rijk, dat sinds 1517 het bewind voert over het historische Israel en het grootste deel van de Arabische wereld.


1915

Bij monde van de Britse Hoge Commissaris in Cairo, Sir Henry McMahon, verklaart Groot Brittannië tegenover de belangrijkste Arabische leider, de hasjemitische sherif Hoessein van Mekka, dat Londen bereid is de onafhankelijkheid van de Arabieren te erkennen en te steunen. Het besluit sluit echter expliciet het gebied ten westen van de Jordaanrivier en het ten noorden daarvan gelegen gebied van de latere staat Libanon van die onafhankelijkheid uit (de zgn. McMahon brief van 25 oktober 1915). Londen doet de toezeggingen in ruil voor Arabische militaire steun in de strijd tegen het Ottomaanse rijk.


1916

Vooruitlopend op de afloop van de oorlog met Turkije verdelen Londen en Parijs in de zgn. Sykes-Picot Overeenkomst het Ottomaanse rijk in semi-koloniale invloedssferen en protectoraten. Frankrijk krijgt o.a. de Libanon en Noord-Galilea (?Franse zone?) en Syrië (Frans protectoraat), en Groot Brittannië o.a. Trans-Jordanië plus de Negevwoestijn (Brits protectoraat). Het rompgebied ten westen van de Jordaan moet onder gedeeld Brits-Frans-Russische ?protectie? komen.


1917

2 november. De Britse regering spreekt in de zgn. Balfour Verklaring zijn steun uit voor de ?stichting in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk?. Volgens de dan gehanteerde geopolitieke definitie beslaat Palestina het grondgebied van de latere staten Israel (inclusief het grootste deel van de Golanhoogvlakte) en Jordanië.

10 december. De Britse strijdkrachten veroveren Jeruzalem.


1920

april. Op de San Remo conferentie krijgt Groot Brittannië het mandaat over Palestina toegewezen.

april-september. Joodse dorpen in Palestina worden herhaaldelijk door gewapende Arabische strijders aangevallen. Vier dorpen (Bnei Jehoeda op de Golan, en de Galilese dorpen Metullah, Kfar Giladi en Manara), moeten als gevolg van het geweld worden geëvacueerd. _{De barbaren zijn dus duidelijk als eerste begonnen met het geweld}

september. De Britten beperken de Joodse migratie naar Palestina.


1921

1-8 mei. Arabische groepen vallen opnieuw Joodse woonplaatsen aan. Er worden 47 Joden gedood. Aan Arabische kant vallen 48 doden, de meeste daarvan als gevolg van Brits politieoptreden.

Mei. Eerste deling van Palestina. Groot Brittannië sluit het gebied ten oosten van de Jordaan, ?Transjordanië? (78 procent van het mandaatgebied Palestina), voor Joodse vestiging en draagt het beheer over aan de emir Abdullah, een zoon van de hasjemitische sherif Hoessein van Mekka. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was deze een belangrijke bondgenoot van de Britten bij hun strijd tegen het Ottomaanse rijk. Transjordanië blijft wel onderdeel van het Britse mandaatgebied en Abdullah moet het gebied onder Britse supervisie besturen.


1922

24 juli 1922 De Volkenbond bekrachtigt het Britse mandaat over Palestina en het Franse mandaat over Syrië en de Libanon en neemt daarmee de Balfourverklaring over die spreekt van de stichting van een Joods nationaal tehuis in Palestina.


1923

Mandataris Groot Brittannië cedeert de Golanhoogvlakte aan het Franse mandaatgebied Syrië.


1929

23-26 augustus. Arabische strijders vermoorden opnieuw op verschillende plaatsen in Palestina Joden. Er worden 133 Joden vermoord en 339 verwond. De overlevende inwoners van de Joodse wijken van Hebron (76 doden op 24 augustus), Peki?in (Galilea) en Beit Shean (Jordaanvallei) vluchten weg. Ook de Joodse nederzettingen Ramat Rachel, Be?er Tuvia, Hulda en Mishmar Ha?Emek moeten als gevolg van het geweld worden ontruimd. Er komen ook 116 Arabieren om het leven. Van hen worden er 110 door Britse troepen gedood en zes bij een Joodse tegenaanval in Tel Aviv. _{En weer kunnen de barbaren het niet laten om joodse burgers te vermoorden}


1933

Onder invloed van het in Duitsland aan de macht komen van de nazi?s neemt de Joodse emigratie naar Palestina sterk toe.


1933-1945

De meeste Westerse en Zuid-Amerikaanse landen beperken of verbieden de immigratie van Joodse vluchtelingen uit Europa. De Britse mandaatregering beperkt ook de Joodse toegang tot het ooit voor de stichting van een Joods nationaal tehuis aangewezen Palestina. Als gevolg van de verboden en beperkingen kunnen honderdduizenden Europese Joden geen veilig heenkomen meer zoeken en worden door de nazi?s vermoord.


1936

april-augustus. Bij een nieuwe Arabische terreurgolf komen meer dan tachtig Joden en 33 Britten om het leven en worden veel Joodse boerderijen in brand gestoken en boomgaarden ontworteld. Er komen ook 138 Arabieren om het leven. Zij worden allen door Britse veiligheidstroepen doodgeschoten.


1937

juli. De Britse Peel Commissie presenteert een plan waarin het Britse mandaatgebied Palestina wordt verdeeld in een minuscule Joodse (in Galilea en de kustvlakte) en een Arabische staat, met een door de Britten gecontroleerde corridor tussen Tel Aviv en Jeruzalem. Jeruzalem en Bethlehem moeten volgens het plan tevens onder Brits gezag blijven. De Arabieren wijzen het plan resoluut van de hand.

Bij Arabische aanvallen en aanslagen komen in 1937 33 Joden om het leven. Bij Joodse tegenacties worden 15 Arabieren gedood en nog eens 15 bij vergeldingsaanvallen. Op 27 oktober worden die vergeldingsaanvallen in een officiële verklaring van de Joodse Nationale Raad afgekeurd. Tijdens de geweldsgolf worden meer dan 120 Arabieren door Britse troepen gedood.
_{Ondanks de vele brute en meedogenloze aanvallen van de barbaren keurt de Joodse Nationale Raad vergeldingsaanvallen af!}

1938

mei-juli. Het aanhoudende Arabische geweld roept een steeds sterkere Joodse reactie op. In deze periode komen 59 Joden bij aanslagen om het leven en 102 Arabieren, de meeste daarvan bij drie door Joodse extremisten gepleegde bomaanslagen.


1939

17 mei. Publicatie van een Brits Witboek (?White Paper? ) waarin wordt bepaald dat de Joodse emigratie naar het mandaatgebied Palestina aan quota onderhevig wordt. Er mogen in de komende vijf jaar in totaal nog maar 75.000 Joden tot het gebied worden toegelaten. Na afloop van die periode wordt Joodse immigratie afhankelijk van goedkeuring van de Arabieren. Het Arabische Hoge Comité (de vertegenwoordiger van de Palestijnse Arabieren) wijst het Witboek overigens af, omdat het onvoldoende aan de Arabische verlangens zou voldoen.

Augustus. In de iets meer dan drie jaar die de jongste Arabische terreurgolf heeft geduurd zijn er 6.768 slachtoffers gevallen, 2.394 Joden, 610 Britten en 3.764 Arabieren.


1940

28 februari. De Britten verbieden het door Joden aankopen van onroerend goed in het grootste deel van het mandaatgebied Palestina.

Hadj Amin El Husseini, de mufti van Jeruzalem (de hoogste geestelijk leider van de Palestijnse Arabieren) kiest de kant van de Nazi?s. Hij brengt de oorlog deels in Berlijn, deels in Joegoslavie door, waar hij Moslimstrijders ronselt voor het Duitse leger.


1945

Einde Tweede Wereldoorlog. De Nazi?s blijken 6 miljoen Joden, voor een groot deel in gaskamers, gedood te hebben. Vooral in Polen, Tjechie en Nederland is het grootste deel van de Joodse bevolking uitgeroeid.


1946

1 maart. Transjordanië wordt formeel onafhankelijk, maar blijft politiek en militair sterk op Groot-Brittannië aangewezen.


1947

juli. De Britse marine voorkomt dat het met 4.500 Joods-Europese vluchtelingen afgeladen schip ?Exodus-1947? in Palestina aanlandt. Het schip vaart terug en de vluchtelingen moeten uiteindelijk in Duitsland van boord.

29 november. De Algemene Vergadering (AV) van de VN neemt Resolutie 181 aan. Daarin wordt aanbevolen het mandaatgebied Palestina te verdelen in een Joodse en een Arabische staat, beide bestaand uit drie afzonderlijke delen. Het totaal moet een economische unie vormen. Volgens het plan zou ?groot? Jeruzalem, inclusief het nabijgelegen Bethlehem, onder internationaal bestuur moeten komen. De Joden aanvaarden het plan. De Arabieren echter, wijzen ook nu ieder compromis van de hand.

Aansluitend op de stemming in de AV van de VN worden overal in het mandaatgebied Joodse doelen door Arabieren aangevallen. In de periode tot en met 31 december worden 205 Joden vermoord. Bij het geweld komen in dezelfde periode ook meer dan 120 Arabieren om het leven, deels door Joodse zelfverdedigings- en terreuracties, deels door Brits politieoptreden.

Ook in de Arabische wereld wordt de AV-resolutie begroet met anti-Joods geweld. Zo worden bijvoorbeeld op 9 december in Aden 82 Joden vermoord. In Egypte worden ruim 150 Joden om het leven gebracht.

12 december. Bij de Damaskuspoort in Jeruzalem komen vijf Arabieren om het leven bij een door Joodse extremisten gepleegde bomaanslag.

13 december. Bij twee door Joodse extremisten gepleegde aanslagen in respectievelijk Jaffa en Haifa worden in totaal 26 Arabieren gedood. De Jewish Agency (het hoogste bestuursorgaan van de Joden in het mandaatgebied) geeft dezelfde dag een felle verklaring uit waarin Joodse vergeldingsacties worden veroordeeld.


1948

1 januari-14 mei. De gevechten in het mandaatgebied krijgen het karakter van een bloedige burgeroorlog, waarbij ook de Britten steeds zwaardere verliezen leiden. Arabische troepeneenheden uit de omringende landen, met name uit Syrië en Irak, participeren op verschillende plaatsen in de strijd tegen de Joden. _{Waar bemoeien die achterlijken zich ook mee}

11 maart. Bij een Arabische bomaanslag op het gebouw van de Jewish Agency in Jeruzalem worden 13 Joden gedood.

9 april. Het iets ten westen van Jeruzalem gelegen, mede door Irakese troepen verdedigde dorp Deir Yassin wordt door eenheden van de Irgoen, de Sterngroep en de Hagana veroverd. Bij de bloedige huis-aan-huisgevechten komen 107 Arabieren, waaronder ook vrouwen en kinderen, om het leven. (Dit aantal blijkt uit een studie die in 1987 door de Palestijnse Bir Zeit Universiteit werd gepubliceerd.) De gruwelverhalen over Deir Yassin (zowel de Joden als de Arabieren gebruiken het bloedbad voor hun propaganda en kloppen het aantal slachtoffers op tot meer dan 250), veroorzaken grote paniek onder de Arabische bevolking en dragen zodoende bij aan het ontstaan van de Arabische vluchtelingenstroom uit de regio Jeruzalem en Galilea.

19 april. Een Arabische aanval op de Joodse wijken van Tiberias eindigt in een Arabische nederlaag. De volledige stad valt in Joodse handen.

23 april. De gemengd Joods-Arabische havenstad Haifa wordt door Joodse troepen veroverd.

12 mei. De iets ten zuiden van Jeruzalem liggende Joodse nederzetting Kfar Etzion wordt na een maand van Arabische aanvallen onder de voet gelopen. Bij de gevechten komen honderd Joden om. Van de 19 overlevende Joodse strijders worden er 15 met machinegeweren afgemaakt en hun lijken met de overwinnaars op de foto gezet.

12 mei. Het aan Zuid-Tel Aviv grenzende Arabische plaatsje Jaffo valt in Joodse handen.

14 mei. De staat Israel wordt uitgeroepen. **Cheerleader-smilie**

15 mei. De laatste Britse troepen verlaten Palestina. De reguliere legers van zes Arabische staten, Egypte, Syrië, Transjordanië, Libanon, Saoedie-Arabië en Irak vallen Israel binnen. Het Jordaanse leger wordt voor een deel gecommandeerd door Britse officieren. Ook de opperbevelhebber, generaal J.B. Glubb, is Brits.

29 mei. Na een lange belegering wordt de Joodse wijk in de Oude Stad van Jeruzalem door Arabische troepen ingenomen. De overlevende Joden worden uit de Oude Stad gedeporteerd. De Joodse huizen en synagoges worden leeggeplunderd.

11 juni. Wapenstilstand.

15 oktober. In de Negev breken nieuwe gevechten uit. Het Egyptische leger wordt nog verder naar het zuiden gedreven.

18 november. Israel aanvaardt een staakt-het-vurenoproep van de Veiligheidsraad,

11 december. In Resolutie 194 roept de Algemene Vergadering van de VN o.a. op tot het op een realistische manier oplossen van het vluchtelingenprobleem.

22 december. Op het zuidelijk front wordt het staakt-het-vuren opnieuw geschonden. Bij de Israelische tegenaanval worden de Egyptische troepen tot voorbij de grenzen van het mandaatgebied verdreven. Alleen de aan de Egyptische Sinaiwoestijn grenzende Gazastrook blijft onder Egyptische bezetting. Veel Arabieren die de oorlogshandelingen zijn ontvlucht hebben in het gebied een goed heenkomen gezocht.


1949

24 februari. Israel en Egypte sluiten een wapenstilstand. Egypte blijft de Gazastrook bezet houden.

23 maart. Israel en Libanon sluiten een wapenstilstand.

februari-maart. Het Israelische leger trekt zich terug uit de op Libanon en Egypte veroverde gebieden.

3 april. Israel en Transjordanië sluiten een wapenstilstand. Transjordanië blijft de landstreken Judea en Samaria (de ?Westelijke Jordaanoever?) en Oost-Jeruzalem bezet houden. Jordanie verwoest alle synagoges in de Oude Stad van Jeruzalem, alsook de eeuwenoude Joodse necropolis op de Olijfberg. Joden wordt de toegang tot de voor hen heilige plaatsen ontzegd, zoals de Westmuur. Ook christelijke Israeli?s krijgen geen toegang tot hun heilige plaatsen in het door Jordanië bezette stadsdeel.

20 juli. Israel en Syrië sluiten een wapenstilstand.

In Israels Onafhankelijkheidsoorlog zijn meer dan 6.000 van de 600.000 Israelische Joden om het leven gekomen.


1950

24 april. Jordanië annexeert de Westbank en Oost-Jeruzalem. Deze stap wordt alleen erkend door Pakistan en Groot-Brittannië. Londen erkent echter niet de annexatie van Oost-Jeruzalem.

Arabische terreurgroepen beginnen met het systematisch plegen van aanslagen op Israelische doelen. De terroristen opereren voornamelijk vanaf Egyptisch en Jordaans grondgebied, met toestemming, aanmoediging en militaire en financiële hulp van de gastlanden.


1951

20 juli. De Jordaanse koning Abdallah wordt in de Al-Aksamoskee in Jeruzalem door een aanhanger van de Palestijnse leider en moefti Hadj Amin Al-Hoesseini vermoord.

28 september. Israel biedt de Arabische staten een niet-aanvalsverdrag aan, roept op tot directe onderhandelingen en biedt compensatie aan voor de achtergelaten eigendommen van de in 1948 uit Israel weggevluchte Arabieren. De Arabische staten wijzen alle Israelische voorstellen van de hand.


1952

28 juli. Staatsgreep in Egypte. Koning Faroek verdreven. Egypte wordt een republiek.


1953

2 september. Israel begint met waterwerken bij de bovenloop van de Jordaanrivier. Syrië protesteert bij de Veiligheidsraad. Onder Amerikaanse druk wordt het werk aan de projecten op 20 oktober gestaakt.


1954

22 januari. Moskou spreekt zijn veto uit over een door de Westerse leden van de Veiligheidsraad opgestelde conceptresolutie die Israel toestaat de waterwerken bij de Jordaan te hervatten.


1955

28 februari. De sterke toename van het aantal terroristische aanslagen vanuit de door Egypte bezette Gazastrook leidt tot een Israelische actie tegen Egyptische militaire installaties in Gaza.

Egypte blokkeert de Straat van Tiran en daarmee de Israelische havenstad Eilat.

20 oktober. Egypte en Syrië sluiten een defensieverdrag.


1956

26 juli. Egypte nationaliseert het Suezkanaal.

25 oktober. Egypte, Syrië en Jordanië stellen een gezamenlijk militair commandocentrum in voor ?de vernietigingsoorlog tegen Israel?.

29 oktober. Israelische strijdkrachten passeren de grens met Egypte en rukken op in de richting van het Suezkanaal.

30 oktober. Londen en Parijs stellen Cairo een ultimatum voor het ontruimen van de op 26 juli genationaliseerde Suezkanaal-zone. De Europese machten vragen Israel eveneens zijn troepen uit de zone terug te trekken (tot 15 kilometer van het kanaal). Cairo wijst het ultimatum onmiddellijk van de hand.

31 oktober. Een Anglo-Frans expeditieleger valt de kanaalzone binnen en verdrijft de Egyptische troepen. Israelische eenheden veroveren de Gazastrook en strategische delen van de Sinaiwoestijn.

6 november. Onder Sovjet-dreigementen en Amerikaanse druk komt een staakt-het-vuren tot stand.

21 november. Het eerste detachement VN-vredestroepen arriveert in de kanaalzone.

22 december. De laatste Anglo-Franse troepen verlaten de kanaalzone.

24 november. De Israelische strijdkrachten beginnen een gefaseerde terugtrekking uit de Sinaiwoestijn (voltooid op 10 maart 1957).


1957

15 maart. Egypte verbiedt Israelische scheepvaart door het opnieuw opengestelde Suezkanaal.

4 juni. De Arabische Liga kondigt de zogenaamde secundaire boycot af, op basis waarvan Westerse bedrijven die met Israel zaken doen op een zwarte lijst worden geplaatst.


1958

februari. Toename van beschietingen van Israelische doelen door het Syrische leger.

26 mei. Jordaanse troepen vermoorden vier Israelische politieagenten en een VN-medewerker in de gedemilitariseerde zone op de berg Scopus in Jeruzalem.

14 juli. In Libanon ontbrandt een burgeroorlog.


1959

Egypte blokkeert het Suezkanaal de facto voor internationaal scheepvaartverkeer met bestemming Israel. Van sommige tegengehouden schepen wordt de lading in beslag genomen.

5 oktober. Egypte verklaart in de VN dat Israel pas van het Suezkanaal gebruik kan maken als het Arabische vluchtelingenprobleem is opgelost.

In Koeweit wordt de Palestijnse Al-Fatah organisatie door Jasser Arafat opgericht.


1960

20 februari. Jordanië verzet zich in de Arabische Liga tegen voorstellen voor het op de Westbank stichten van een Palestijnse entiteit.

De Shah van Perzië (Iran) verklaart dat zijn land Israel de facto erkent. Uit protest verbreekt Cairo twee dagen daarna de betrekkingen met Teheran.


1962

16 maart. De aanhoudende Syrische artilleriebeschietingen op Israel worden beantwoord met Israelische commandoacties tegen Syrische posities op de Golan.

9 april. De Veiligheidsraad veroordeelt het Israelische optreden tegen Syrië.


1963

17 april. Egypte, Syrië en Irak gaan een federatie aan en roepen op tot de vernietiging van Israel.


1964

29 mei. Oprichting in Oost-Jeruzalem van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO, een bonte federatie van anti-Israelische guerrillaorganisaties. De oprichting van de PLO geschiedt op initiatief van Egypte en onder auspiciën van de Arabische Liga. Al Fatah is de grootste fractie.

De Arabische Liga besluit tot het nemen van maatregelen om de bronwateren van de Jordaan om te leiden en daarmee Israel zijn belangrijkste watervoorraad te ontnemen.


1965

januari. Al Fatah begint met het vanaf de Westbank plegen van terreuraanslagen op Israelische doelen.

27 mei. Israelische troepen voeren anti-terreuracties uit op de Westbank


1966

18 mei. Israel verklaart niet als eerste land in het Midden-Oosten te zullen overgaan tot de inzet van kernwapens.

25 juli. Ernstige escalatie van de Syrisch-Israelische vijandelijkheden in het grensgebied tussen de twee landen.


1967

januari. Opnieuw zware gevechten in het Israelisch-Syrisch grensgebied.

11 april. De VN-Veiligheidsraad betreurt de aanhoudende Arabische aanvallen tegen Israel.

14 mei. Egypte mobiliseert zijn strijdkrachten. Een Egyptische troepenmacht trekt de Sinaiwoestijn binnen, in de richting van Israel.

16 mei. Cairo eist het vertrek van de VN-troepenmacht uit de Sinai. Die verlaat het gebied op 19 mei.

22 mei. Egypte blokkeert opnieuw de Straat van Tiran en daarmee de haven van Eilat voor al het Israelische scheepvaartverkeer. Op Radio Cairo kondigt Achmed Shukeri, de leider van de PLO, de vernietiging van Israel aan.

25 mei. Begin van Syrische, Irakese, Jordaanse en Saoedische troepenverplaatsingen naar de grenzen met Israel.

5 juni. Israel slaat preventief toe. De luchtmachten van Egypte en Syrië worden vrijwel vernietigd en dankzij het luchtoverwicht veroveren de Israelische troepen achtereenvolgens de Gazastrook en de Sinaiwoestijn op Egypte en de Golanhoogvlakte op Syrië.

5 juni. Terwijl Israel de Jordaanse regering heeft verzekerd dat Jordanië niet zal worden aangevallen als dat land zich afzijdig houdt, opent de Jordaanse artillerie in Oost-Jeruzalem om 10.20 uur toch het vuur op Israelische doelen in het westelijk deel van de stad.

7 juni. Israelische troepen veroveren de Oude Stad van Jeruzalem.

8 juni. Het Israelische leger bereikt het Suezkanaal en voltooit daarmee de verovering van de Egyptische Sinaiwoestijn. Cairo accepteert een wapenstilstand.

10 juni. Israel verovert de Golanhoogvlakte op Syrië. Damascus accepteert een wapenstilstand.

11 juni. Israelische bulldozers verwoesten het aan de voet van de Westmuur liggende grotendeels uit krotten bestaande ?Marokkaanse? wijkje (?Magreb?). Een opgang naar de tot het Tempelplein toegang biedende ?Magreb-poort? (?Bab Magribeh?) wordt in tact gelaten. Het op deze wijze gecreëerde plein biedt mogelijkheden de status quo in stand te houden, waarbij moslims op de Tempelberg kunnen blijven bidden en joden bij de Westmuur. Voordien was bij de Westmuur slechts ruimte voor minder dan honderd joodse gelovigen. Voor het eerst sinds mei 1948 kunnen joden deze en andere heilige joodse plaatsen weer bezoeken.

27 juni. De Israelische regering verklaart de Israelische wet (ook) van toepassing in Oost-Jeruzalem en garandeert in speciale wetgeving de bescherming van de heilige plaatsen en de vrije toegang daarvan door de aanhangers van de verschillende religies.
Israel accepteert stilzwijgend dat het Jordaanse ministerie van Religieuze Zaken de feitelijke verantwoordelijkheid behoudt over de islamitische belangen op de Tempelberg en elders in de door Israel veroverde gebieden. Amman blijft ook verantwoordelijk voor het benoemen en betalen van de functionarissen van de plaatselijke Wakf (islamitische raad).

1 september. Op de Arabische top in Khartoem wordt besloten tot een politiek van ?geen vrede met, geen erkenning van en geen onderhandelingen met Israel?.

22 november. De Veiligheidsraad neemt resolutie 242 aan, die de basis moet vormen voor een rechtvaardige en duurzame vrede in het Midden-Oosten. De resolutie wil veilige en erkende grenzen voor Israel en de ontruiming van gebied dat in de juni-oorlog werd bezet.


1968

februari. Hevige gevechten tussen Israelische troepen en Arabische terroristengroepen langs de Israelisch-Jordaanse bestandslijnen.

8 oktober. Israel biedt de Arabische landen een vredesplan aan. Dat wordt afgewezen.

19 november. Israel staat de terugkeer toe van duizenden Palestijnen die tijdens de Zesdaagse Oorlog vanuit de Westbank naar Jordanië zijn gevlucht.

26 december. In Athene vindt de eerste Palestijnse terroristische aanslag tegen een Israelisch passagiersvliegtuig plaats.


1969

18 februari. Palestijnse aanslag op een Israelisch passagiersvliegtuig in Zurich.

23 april. Cairo zegt het bestand langs het Suezkanaal niet meer te erkennen.

11 mei. Amman verbiedt het vanaf Jordaans grondgebied plegen van terroristische aanslagen op Israel. De maatregel volgt op een serie Israelische vergeldingsacties en waarschuwingen.

20 juli. De aanhoudende Egyptische beschietingen van Israelische posities langs het Suezkanaal worden beantwoord met Israelische bombardementen op doelen in Egypte.


1970

22 februari. Palestijnse terroristen blazen een passagiersvliegtuig van Swissair in de lucht op.

7 augustus. Nieuw bestand aan het Suezkanaal.

september. Het Jordaanse leger opent de aanval op de steeds machtiger wordende Palestijnse guerrillaorganisaties in Jordanië. Duizenden Palestijnen worden gedood. Ondanks Syrische militaire hulp verliezen de Palestijnen de strijd en moeten hun strijdgroepen uiteindelijk naar Libanon uitwijken. Deze gebeurtenis krijgt de naam ?zwarte september?. Pas in juli 1971 keert de stabiliteit in Jordanië terug.


1971

6 oktober. Egypte en Israel wijzen een Amerikaans interimvredesplan van de hand.

28 november. De Jordaanse premier Wasfi Tal wordt in Cairo door Palestijnse terroristen vermoord.


1972

5 september. Bij een Palestijnse aanslag op de Israelische Olympische ploeg in Munchen worden elf Israeli?s gedood. _{Oh my god, dit is toch wel het laagste wat die barbaren hadden kunnen doen.}


1973

1 maart. PLO-terroristen vermoorden de Amerikaanse ambassadeur en zijn plaatsvervanger in Khartoum, alsmede een Belgische diplomaat. De slachtoffers worden eerst ontvoerd en op telefonische instructie van Jasser Arafat doodgeschoten. _{Waarom is die moordenaar nog niet naar de 73 maagden gestuurd door een Hellfire-raket?}

6 oktober. In de ochtend van Jom Kippoer, de heiligste dag van het Joodse jaar, vallen de Egyptische en Syrische legers Israel op twee fronten aan.

7 oktober. Dankzij de geostrategische kwaliteiten van de Golanhoogvlakte kan de massale Syrische opmars door een gering aantal Israelische militairen worden gestopt.

12 oktober. Israelische troepen rukken op tot 40 kilometer van Damascus. Syrische en Irakese en Jordaanse troepeneenheden worden van de Golanhoogvlakte verdreven.

15 oktober. Een Israelische tank- en infanteriedivisie trekt onder leiding van Ariel Sharon het Suezkanaal over. Nog geen week later is het Derde Egyptische Leger omsingeld en ligt de weg naar Alexandrie en Cairo voor Israel open. _{Dankzij hun superieure commandanten hadden de Joden Alexandrië en Caïro kunnen 'veroveren' of wat die barbaren hadden gedaan, leegplunderen. Maar dat doet een beschaafd volk als joden niet.}

22 oktober. De Veiligheidsraad neemt resolutie 338 aan, die feitelijk een herhaling is van resolutie 242 uit 1967.

Opnieuw zijn het Sovjet-dreigementen en Amerikaanse druk die tot een bestand leiden, dat op 24 oktober ingaat.


1974

18 januari. Dankzij intensieve Amerikaanse bemiddeling sluiten Israel en Egypte een troepenscheidingsakkoord. Daarbij trekken de Israelische troepen zich terug van de Westbank van het Suezkanaal, terwijl de Egyptische expeditielegers op de Oostbank van het kanaal mogen blijven.

15 mei. Bij een Palestijnse aanslag op de school in Ma?alot (Galilea) komen 22 kinderen om het leven.

31 mei. Israel en Syrië sluiten een troepenscheidingsakkoord, waarbij Israel zich terugtrekt uit alle tijdens de oorlog veroverde gebieden, plus uit een deel van het in 1967 veroverde gebied op de Golan, waaronder de verwoeste stad Kuneitra. De uitputtingsoorlog aan het Syrische front heeft dan 81 dagen geduurd.

30 oktober. De Arabische Liga verklaart de PLO tot de enige vertegenwoordiger van de Palestijnse Arabieren. De Liga sluit Jordanië uit van een toekomstige rol op de Westbank.
*13 november. In een toespraak voor de Algemene Vergadering van de VN roept PLO-leider Jasser Arafat op tot de vernietiging van Israel en de vestiging van een seculiere staat Palestina, waar ook Joden kunnen leven. [sub[Yasser Arafat, PLO-leider, massa moordenaar[/sub]

20 november. De VN-organisatie UNESCO veroordeelt Israel voor het doen van archeologisch onderzoek in Jeruzalem.

22 november. De Algemene Vergadering van de VN verleent de waarnemersstatus aan de PLO (onder de naam ?Palestina?) en erkent het zelfbeschikkingsrecht van het Palestijnse volk.


1975

13 april. Een bloedig treffen in Beiroet tussen Fatah-terroristen en de militie van de christelijke Falangisten markeert het begin van de Libanese burgeroorlog tussen de christelijke en islamitische bevolkingsgroepen.

11 mei. Israel wordt geassocieerd lid van de EEG.

4 juli. Bij een Palestijnse bomaanslag in Jeruzalem worden 13 Israeli?s gedood.

10 november. De Algemene Vergadering van de VN neemt een resolutie aan die zionisme gelijkstelt aan racisme.


1976

12 april. Op de Westbank worden gemeenteraadsverkiezingen georganiseerd.

27 juni. Een Air France vliegtuig dat van Tel Aviv naar Parijs onderweg is wordt door een groep Palestijnse en Duitse terroristen gekaapt en naar het Oegandese Entebbe gevlogen. Daar worden de 103 Joodse van de niet-Joodse passagiers gescheiden.

4 juli. Israelische commandotroepen bevrijden de Joodse gijzelaars in Entebbe. Daarbij komt de leider van de bevrijdingsactie, Jonathan Netanyahu (een broer van de latere premier Benjamin Netanyahu), om het leven.


1977

17 mei. Na bijna dertig jaar onafgebroken te hebben geregeerd verliest de Arbeiderspartij de parlementsverkiezingen aan de Likoed.

20 juni. Aantreden van de nieuwe regering onder premier Menachem Begin.

26 juli. Het Ministerieel Comité voor de Nederzettingen erkent de status van Kedumim, Ofra (beide gelegen in Samaria) en Ma?aleh Adumim (Judea) als volwaardige nederzettingen.

10 oktober. De regering geeft Gush Emunim toestemming voor het bouwen van zes nieuwe nederzettingen in Samaria/de Westbank.

15 november. Premier Begin nodigt de Egyptische president Anwar Sadat uit voor een bezoek aan Israel. De uitnodiging wordt aanvaard.

19 november. President Sadat bezoekt Israel en spreekt de Knesset toe. Het is het eerste officiele bezoek van een Arabisch leider aan Israel.


1978

11 maart. Vanuit Libanon opererende Palestijnse terroristen kapen twee Israelische autobussen en vermoorden 37 inzittenden.

14 maart. Het Israelische leger trekt Zuid-Libanon binnen om een eind te maken aan de terroristische infrastructuur van de PLO.

19 maart. De Veiligheidsraad neemt Resolutie 425 aan.

13 juni. Het Israelische leger voltooit de terugtrekking uit Libanon.

18 juni. Het Israelische kabinet bepaalt dat de toekomstige status van de Westbank en Gazastrook pas aan de orde zullen komen na een periode van vijf jaar Palestijns zelfbestuur.

6-17 september. Israelisch-Egyptisch-Amerikaanse vredesconferentie in het Amerikaanse Camp David. Er wordt een akkoord bereikt over de inhoud van een Israelisch-Egyptisch vredesverdrag en over onderhandelingen die moeten leiden tot een vijf jaar durend zelfbestuur van de Palestijnse Arabieren. Het akkoord verzandt echter in een reeks slepende onderhandelingen

10 december. Menachem Begin en Anwar Sadat ontvangen de Nobelprijs voor de Vrede.


1979

26 maart. Het Israelisch-Egyptisch vredesverdrag wordt in Washington ondertekend.

10 april. De PLO verklaart zijn terroristische acties tegen Israel te zullen intensiveren teneinde het Israelisch-Egyptisch vredesverdrag te ondermijnen.

11 april. Na een Palestijnse raketaanval op Kiryat Shmona bombardeert de Israelische luchtmacht PLO-bases in Libanon.

27 juni. Israelische jachtvliegtuigen schieten boven Libanon zes Syrische MiG?s neer.


1980

1 maart. De Veiligheidsraad eist in een resolutie dat Israel bestaande nederzettingen ontmantelt en ophoudt met het bouwen van nieuwe. De VS stemmen voor de resolutie, maar later verklaart president Carter dat er een communicatiefout was opgetreden en dat het de bedoeling was geweest om tegen te stemmen.

2 mei. Bij een aanslag van PLO-terroristen in Hebron komen zeven Israelische studenten om en raken er 16 gewond.

25 mei. Premier Begin nodigt de Saoedische prins Fahd uit om naar Jeruzalem te komen en de Knesset toe te spreken.

13 juni. De leiders van de EEG geven hun Verklaring van Venetië af, die stelt dat de PLO bij vredesonderhandelingen betrokken moet worden.

30 juli. De Knesset bevestigt bij aparte wet dat Jeruzalem de ondeelbare hoofdstad van Israel is.


1981

7 juni. De Israelische luchtmacht verwoest de Iraakse kernreactor Osirak-II en dwarsboomt daarmee de ontwikkeling van kernwapens door Saddam Hoessein.

20 juni. De VN-Veiligheidsraad veroordeelt Israel voor de luchtaanval op Irak.

6 oktober. De Egyptische president Anwar Sadat wordt tijdens een militaire parade (ter herdenking van de Jom Kippoeroorlog van 1973) door moslimextremisten vermoord. Hij wordt opgevolgd door Hosni Mubarak.

14 december. De Knesset verklaart de Israelische wet van toepassing op de in 1967 op Syrië veroverde Golanhoogvlakte. De maatregel heeft hetzelfde effect als annexatie.


1982

Maart. In het kader van de vrede met Egypte worden de Joodse dorpen in het noorden van de Sinaiwoestijn door het Israelische leger ontruimd en met de grond gelijkgemaakt.

25 april. Israel draagt het laatste stuk van de Sinaiwoestijn aan Egypte over.

4 juni. Nieuwe Israelische vergeldingsmaatregelen wegens een reeks van 270 Palestijnse terreurdaden, waaronder een aanslag op de Israelische ambassadeur in Londen. De PLO antwoordt met massale artilleriebeschietingen van burgerdoelen langs Israels noordgrens.

6 juni. Met de bedoeling de terroristische infrastructuur van de PLO te vernietigen trekt het Israelische leger Libanon binnen. Het PLO-guerrillaleger telt tussen de 15.000 en 18.000 man, inclusief een buitenlands detachement van ruim 5.000 militairen uit onder andere Libië, Irak, India, Sri Lanka, Chad en Mozambique. Zij kunnen beschikken over tanks, artillerie en luchtafweergeschut. De stellingen en munitieopslagplaatsen van de PLO zijn veelal gevestigd in scholen, ziekenhuizen en door burgers bewoonde flatgebouwen.

11 juni. Israel en Syrië komen een bestand overeen.

23 augustus. De christelijke leider Bashir Gemayel wordt gekozen als president van Libanon.

30 september. Jasser Arafat en andere PLO-topfiguren vertrekken per schip uit Libanon naar Tunesië. Israel heeft hen daartoe gedwongen.

14 september. De op 23 augustus tot president van Libanon gekozen Libanese falangistenleider Bashir Gemayel wordt met een bomaanslag gedood.

15 september. Israelische eenheden bezetten West-Beiroet en omsingelen de Palestijnse wijken Sabra, Shatilla en Fakahani. Doel van de actie is het uitschakelen van de naar schatting 2.000 PLO-terroristen die zich nog in het zuidwestelijke stadsdeel bevinden.

16 september. Op wraak beluste Libanees-christelijke milities trekken Sabra en Shatilla binnen en richten er bloedbaden aan.

19 september. Israel begint met de terugtrekking van zijn troepen uit Beiroet. Een internationale strijdmacht, waaronder 1.800 Amerikaanse mariniers, nemen de Israelische posities over.

25 september. Honderdduizenden Israeli?s demonstreren in Tel Aviv tegen de oorlog in Libanon. _{Iets wat in een achterlijk-islamitische dictatuur onmogelijk zou zijn.}

29 september. De Israelische regering stelt een onderzoekscommissie in naar de gang van zaken rond de bloedbaden in Sabra en Shatilla.


1983

8 februari. De Israelische onderzoekscommissie naar de bloedbaden van 16 september 1982 in Sabra en Shatilla (de Commissie Kahan) presenteert zijn eindverslag. De commissie stelt vast ?dat er bij niemand aan Israelische kant de intentie bestond de niet-combattanten in de wijken kwaad te berokkenen?. Minister van Defensie Ariel Sharon wordt echter wel indirecte verantwoordelijkheid verweten, omdat hij de falangisten toestemming had gegeven zuiveringsacties in Sabra en Shatilla uit te voeren, terwijl er volgens de commissie logischerwijs moest worden gevreesd voor falangistische wraakacties tegen de Palestijnen.

17 mei. Israel en Libanon tekenen een vredesverdrag waarin wordt geregeld dat alle buitenlandse troepen het land dienen te verlaten, ook de Syrische bezettingsmacht. Het verdrag wordt echter onder druk van Damascus door Beiroet ingetrokken. Het Syrische leger blijft een groot deel van Midden- en Noord-Libanon bezet houden en het Israelische leger handhaaft een bufferzone in het zuiden.


1985

31 mei. Het Israelische leger voltooit de terugtrekking uit Libanon, met uitzondering van een 15 kilometer smalle veiligheidszone, waarin duizend Israelische militairen tezamen met het door Israel gewapende Zuid-Libanese Leger moeten opereren.


1987

9 december. Begin van de eerste Palestijnse ?intifada? tegen Israel. Aanleiding was een vrachtwagenongeluk in Gaza. Oorzaak is de verminderde aandacht voor de Palestijnen bij de Arabische regeringsleiders.


1988

31 juli. Koning Hoessein verbreekt de Jordaanse juridische en bestuurlijke banden met de Westbank en doet daarmee afstand van de Jordaanse aanspraken op het gebied.

15 november. De Palestijnse Nationale Raad roept in Algiers een onafhankelijke Palestijnse staat uit.

14 december 1988. Washington opent een dialoog met de PLO nadat Arafat heeft verklaard terrorisme af te wijzen en VN-resolutie 242 (1967) te aanvaarden.


1990

2 augustus. Irak valt Koeweit binnen. Palestijnse eenheden assisteren bij het elimineren van het Koeweitse verzet en bij het plunderen van het oliestaatje. Jasser Arafat plaatst de PLO openlijk in het kamp van Saddam Hoessein.


1991

16 januari. Begin van de door de VS geleide Operatie Desert Storm.

17 januari. Irak vuurt Scudraketten af op Israelische steden. In de Palestijnse steden wordt op grote schaal feest gevierd.

28 februari. Koeweit bevrijd. Irak gaat akkoord met een wapenstilstand.

30 oktober. Begin van de vredesconferentie van Madrid. Israel voert historische onderhandelingen met Syrie, Libanon en een Jordaans-Palestijnse delegatie.

16 december. De uit 1975 stammende VN-resolutie 3379 (?zionisme is een vorm van racisme?) wordt door de Algemene Vergadering ingetrokken. 25 Landen, waaronder de leden van de Arabische Liga en Iran stemmen tegen.


1992

13 juli. Aantreden van een nieuwe Israelische regering, geleid door Jitschak Rabin.

Israel bevriest het bouwen van nieuwe nederzettingen in de Westbank en Gazastrook en treft nog andere vertrouwenwekkende maatregelen die onderhandelingen met de Palestijnen moeten bevorderen. De regering biedt ook Syrië aan te gaan praten over land-voor-vrede.


1993

13 september. Na maanden van geheime onderhandelingen ondertekenen Jitschak Rabin en Jasser Arafat de ?Beginselverklaring?, ook bekend als het Oslo-akkoord. De ceremonie vindt plaats op het gazon voor het Witte Huis in Washington. Over de implementatie van het akkoord zullen Israel en de PLO verder gaan onderhandelen.


1994

25 februari. De Joodse arts Baruch Goldstein vermoordt 29 moslims in de Machpela in Hebron. De Machpela bevat de graven van de aartsvaders- en moeders van Israel en is ook voor moslims een heilige plaats.

4 mei. Israel en de PLO ondertekenen het Gaza-Jericho Akkoord, dat de beginselverklaring van september 1993 voor een deel implementeert en de basis legt voor Palestijnse zelfbestuur.

18 mei. Israelische troepen voltooien de overdracht aan de Palestijnse politie van het grootste deel van de Gazastrook, alsmede de stad Jericho en het gebied daar omheen.

1 juli. Jasser Arafat maakt zijn intocht in Gaza en wordt voorzitter van de Palestijnse Autoriteit.

25 juli. Israel en Jordanië maken formeel een eind aan de staat van oorlog.

29 augustus. Israel en de PLO sluiten een akkoord over de overdracht van civiele bevoegdheden in het grootste deel van de Westbank.

26 oktober. Israel en Jordanië sluiten een vredesakkoord. De ceremonie vindt plaats op de grens van beide landen, in de zuidelijke Aravawoestijn.


1995

28 maart. De Israelische en Syrische opperbevelhebbers voeren besprekingen in Washington

14 juli. Syrie breekt de onderhandelingen met Israel af.

28 september. Israel en de PLO ondertekenen de Interimovereenkomst (?Oslo-2?). Daarin wordt de overdracht van Palestijnse dorpen en steden op de Westbank geregeld, alsmede procedures voor verkiezingen in de Palestijnse gebieden.

4 november. Premier Jitschak Rabin wordt in Tel Aviv door een Joodse extremist vermoord. Shimon Peres volgt hem op.

december. De Israelische terugtrekking uit de Palestijnse bevolkingscentra op de Westbank wordt voltooid (behoudens uit Hebron).


1996

20 januari. Verkiezingen in de Palestijnse gebieden. Arafat wordt gekozen tot voorzitter van de nieuwe Palestijnse Nationale Raad.

mei Tal van aanslagen teisteren Israel en beinvloeden de verkiezingsstijd.

29 mei. Parlements- en premierverkiezingen in Israel. Benjamin Netanyahu (Likoed) wint en stelt een regering samen.

4 september. Netanyahu heeft zijn eerste ontmoeting met Arafat.

24 september. De opening van een tweede toegang tot een archeologische tunnel langs de Westmuur in Jeruzalem wordt door de Palestijnen aangegrepen om bloedige onlusten te beginnen. Zestien Israeli?s worden door Palestijnse politieagenten vermoord. In Nabloes wordt de religieuze Joodse school bij het Graf van Josef door Arabieren geplunderd en in brand gestoken.


1997

17 januari. Israel gaat akkoord met het zogenaamde Hebron Protocol, dat voorziet in het overdragen van 80 procent van Hebron aan de Palestijnse Autoriteit. In een door de Amerikanen opgestelde zogenaamde ?Note for the Record? worden de op dat moment nog openstaande Israelische en Palestijnse verplichtingen op basis van de Oslo-akkoorden nog eens samengevat.


1998

23 oktober. Israel en de PLO ondertekenen het Wye River Memorandum, dat uitvoering van de nog openstaande Israelische en Palestijnse verplichtingen onder de Oslo-akkoorden moet bevorderen.

20 november. Israel trekt zich terug uit nog eens 2 procent van de Westbank en plaatst nog eens 7,1 procent van het gebied onder volledige Palestijnse controle (dus inclusief de verantwoordelijkheid voor de veiligheid en het handhaven van de openbare orde). Meer dan 95 procent van de Palestijnen bevindt zich daarmee onder het gezag van de Palestijnse Autoriteit.

15 december. Bij gelegenheid van de trilaterale ontmoeting tussen president Clinton, premier Netanyahu en PLO-leider Arafat produceert de Israelische delegatie een checklist waaruit blijkt dat de Palestijnen hun in Wye River herbekrachtigde verplichtingen nog steeds niet hebben uitgevoerd.

De Knesset weigert het Wye Akkoord te ratificeren. De regering Netanyahu treedt af.


1999

17 mei. Parlements- en premierverkiezingen in Israel. Ehud Barak (Arbeid) wint en stelt een centrum-linkse regering samen, die op 5 juli aantreedt. Barak en zijn kabinet zetten alles op alles om het vredesproces nieuw leven in te blazen.

4 september. Israel en de PLO ondertekenen het Sharm Al-Sheik Memorandum, dat uitvoering van de nog openstaande Israelische en Palestijnse verplichtingen onder de Oslo-akkoorden moet bevorderen en tot hervatting van de onderhandelingen over permanente status moet leiden.

13 september. Begin van de finale-statusonderhandelingen tussen Israel en de PLO.

5 oktober. Israel en de PLO ondertekenen het zogenaamde ?Protocol voor Veilige Doortocht tussen de Westbank en de Gazastrook?. Het protocol regelt tot in detail de gang van zaken met betrekking tot een door Israel gecontroleerde corridor tussen de twee Palestijnse regio?s.


2000

3 januari. Premier Barak en de Syrische minister van Buitenlandse Zaken Faroek al-Shara voeren vredesbesprekingen in het Amerikaanse plaatsje Shepherdstown. Na vier dagen loopt het vredesoverleg vast op de compromisloze houding van de Syriërs.

19 maart. Israel draagt opnieuw delen van de Westbank over aan de Palestijnse Autoriteit. Daarmee is bijna 40 procent het gebied in Palestijnse handen. Ruim 97 procent van de Palestijnen bevinden zich thans onder het bestuur van Arafats PA.

22 maart. Paus Johannes Paulus II brengt een bezoek aan Israel en de Palestijnse gebieden.

24 mei. Israel trekt zich eenzijdig terug uit Zuid-Libanon. De terugtrekking wordt door de VN als volledig gekwalificeerd en de internationale grens wordt door de VN gemarkeerd. Hezbollah-eenheden trekken de door Israel ontruimde gebieden binnen.

10 juni. Dood van Hafez al-Assad. Hij wordt opgevolgd door zijn zoon Bashar.

12 juli. Begin van twee weken van door president Clinton persoonlijk geleide intensieve marathononderhandelingen tussen Israel en de PLO in het Amerikaanse Camp David. Barak doet een volgens Clinton een genereus aanbod om het conflict te beëindigen, maar de PLO wijst het af.
25 juli. De Camp Davidtop wordt zonder resultaat afgesloten. Barak en Clinton leggen de schuld bij Arafat, die niet in staat zou zijn geweest het conflict vreedzaam te beëindigen.

26 september. Begin van de Palestijnse geweldsgolf. Israelische militair in Gaza wordt gedood.

28 september. Oppositieleider Ariel Sharon brengt onder zware politiebewaking een ?inspectiebezoek? aan de heiligste plaats van het Jodendom, het Tempelplein in Jeruzalem, waar de moslims de afgelopen jaren enorme verwoestingen hebben toegebracht aan archeologische resten van het Joodse tempelcomplex. Sharon gaat de islamitische gebouwen op het plein, zoals de Al-Aksamoskee, niet binnen.

29 september. Sharons bezoek aan de Tempelberg wordt door de PLO aangegrepen om de in juni al geplande gewelddadige confrontatie met Israel verder te doen ontvlammen. In de eerste fase van de zogenaamde Al-Aksa intifada worden op grote schaal Palestijnse kinderen in de frontlinies ingezet.

7 oktober. In het gezichtsveld van een observatiepost van de VN steken Hezbollahterroristen de Israelisch-Libanese grens over en overvallen een Israelische patrouille. De drie leden daarvan worden gewond en ontvoerd. Er wordt nooit meer wat van hen of over hen vernomen. Begin 2002 verklaart het Israelische leger dat er geen hoop meer is dat de drie nog in leven zijn.

12 oktober. Twee Israelische reservisten in burger raken de weg kwijt en belanden bij een controlepost van de Palestijnse politie in Ramallah. De twee worden naar een politiebureau gebracht en daar gelyncht.

16 oktober. De Amerikaanse president Bill Clinton organiseert een crisisoverleg in de Egyptische badplaats Sharm al-Sheik. Na afloop van de top roepen Barak en Arafat op tot een eind aan het geweld.

9 december. Ehud Barak neemt ontslag als premier en kondigt verkiezingen aan.


2001

21 januari. Israelische en Palestijnse delegaties beginnen in het Egyptische Taba nieuwe onderhandelingen over een definitieve vredesregeling. De Palestijnen wijzen een Amerikaans voorstel af. Arafat krijgt 97% van de Westbank aangeboden maar in plaats van dat te accepteren eist hij ?recht van terugkeer? naar Israel van miljoenen Palestijnen.

6 februari. Ariel Sharon (Likoed) wint de verkiezingen en stelt een regering van nationale eenheid in. Ben Eliezer (Arbeid) wordt minister van Defensie.

30 april. De internationale Mitchell Commissie beveelt het in acht nemen van een afkoelingsperiode, aan. De Commissie stelt dat het uitbreken van de tweede intifada geen verband houdt met het bezoek van Sharon aan de Tempelberg.

11 september Terroristen van El Qaida plegen aanslagen op de Twintowers in New York en het Pentagon in Washington. Bijna 3000 Amerikanen komen hierbij om. De wereldwijde verontwaardiging leidt o.m. tot een geallieerd ingrijpen in Aghanistan.

1 juni. Bij een Palestijnse aanslag in Tel Aviv komen 21 Israeli?s om.

17 oktober. De Israelische minister van Toerisme Rechavam Ze?evi wordt in Jeruzalems door terroristen van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina vermoord.


2002

4 januari. De Israelische marine een Palestijns vrachtschip met Iraanse wapens voor de Palestijnse Autoriteit. Arafat ontkent iets met het wapentransport van doen te hebben.

27 maart. Bij een Palestijnse zelfmoordaanslag (de dertiende sinds 1 januari) in Netanya op het Joodse Paasfeest komen 29 Israeli?s om het leven.

28 maart. Het Israelische leger ontketent Operatie Beschermend Schild om de terroristische infrastructuur in de Palestijnse gebieden op de Westbank te vernietigen.

12 mei. Israel trekt zijn soldaten terug van het Palestijnse autonome gebied op de Westoever. Later komen ze weer tijdelijk terug na aanslagen.

16 juni. Israel begint met de bouw van een muur om de Westoever af te scheiden van het eigenlijke Israel. Dit is tegen terreuraanslagen.

24 juni. In zijn langverwachte toespraak over het Midden-Oosten zegt Bush dat vrede tussen Israel en de Palestijnen vervanging van Arafat vereist. Alleen met Palestijnse leiders zonder banden met terrorisme kan een oplossing van het conflict worden gevonden. Hij hoopt binnen drie jaar een vredesregeling tot stand te brengen, die een democratische, op een vrije markteconomie gebaseerde Palestijnse staat in het leven roept, die vreedzaam kan bestaan naast Israel.

30 oktober. De Avoda stapt uit de Israelische regering. Minister van Defensie en partij-leider Ben Eliëzer vindt dat in de begroting te veel geld wordt toegekend aan nederzettingen. Sharon is woedend.


2003

28 januari. Premier Sharon wint de Knesseth verkiezingen. De Arbeid verliest. Grote winnaar is Shinui. Er zijn voor het eerst sinds geruime tijd geen directe verkiezingen voor het premierschap.

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 11:59 schreef cyber_rebel het volgende:

[..]

Daar heb je helaas gelijk in. Als de historische feiten idd ten gunste van de israelische positie zijn heb ik er geen bezwaar tegen, maar het lijkt er sterk op dat er vooral informatie puur uit een pro-israelisch standpunt ipv een objectieve worden gegeven.

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 20:01 schreef SirBenniMiles het volgende:
Ik ben de bron kwijt. Ik googlede gewoon op een paar steekwoorden en toen kwam ik hierop uit.

Sorry dat ik er een conclusie bij heb gezet. Maar ik heb de belangrijkste stukjes vetgemaakt en ze laten een duidelijk patroon zien.

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 20:02 schreef Monidique het volgende:

[..]

Staan er ook de door de Mossad gepleegde terroristische aanslagen in Egypte bij en de steun aan seperatistische Koerden in de jaren zeventig in Irak?

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 20:05 schreef SirBenniMiles het volgende:

[..]

Niet off-topic gaan. En als je iets beweert, ook al is het off-topic. Objectieve bronnen graag.

quote:

Mossad
The Institute for Intelligence and Special Tasks
[ha-Mossad le-Modiin ule-Tafkidim Meyuhadim]

Mossad [Hebrew for ?institute?] has responsibility for human intelligence collection, covert action, and counterterrorism. Its focus is on Arab nations and organizations throughout the world. Mossad also is responsible for the clandestine movement of Jewish refugees out of Syria, Iran, and Ethiopia. Mossad agents are active in the former communist countries, in the West, and at the UN.

Mossad is headquartered in Tel Aviv. The staff of Mossad was estimated during the late 1980s to number between 1,500 to 2,000 personnel, with more recent estimates placing the staff at an estimated 1,200 personnel. The identity of the director of Mossad was traditionally a state secret, or at least not widely publicized, but in March 1996 the Government announced the appointment of Major General Danny Yatom as the replacement for Shabtai Shavit, who resigned in early 1996. In September 2002, Meir Dagan was designated the new Mossad director.

Formerly known as the Central Institute for Coordination and the Central Institute for Intelligence and Security, Mossad was formed on 01 April 1951. Mossad was established by then Prime Minister David Ben Gurion, who gave as Mossad's primary directive: "For our state which since its creation has been under siege by its enemies. Intelligence constitutes the first line of defence...we must learn well how to recognise what is going on around us."

Mossad has a total of eight departments, though some details of the internal organization of the agency remain obscure.
Collections Department is the largest, with responsibility for espionage operations, with offices abroad under both diplomatic and unofficial cover. The department consists of a number of desks which are responsible for specific geographical regions, directing case officers based at "stations" around the world, and the agents they control. Beginning in 2000, the Mossad undertook an advertising campaign to promote recruitment of collection officers. See a June 2001 recruiting poster here. A flash version of the recruiting ad, published September 2002, may be viewed here.
Political Action and Liaison Department conducts political activities and liaison with friendly foreign intelligence services and with nations with which Israel does not have normal diplomatic relations. In larger stations, such as Paris, Mossad customarily had under embassy cover two regional controllers: one to serve the Collections Department and the other the Political Action and Liaison Department.
Special Operations Division, also known as Metsada, conducts highly sensitive assassination, sabotage, paramilitary, and psychological warfare projects.
LAP (Lohamah Psichologit) Department is responsible for psychological warfare, propaganda and deception operations.
Research Department is responsible for intelligence production, including daily situation reports, weekly summaries and detailed monthly reports. The Department is organized into 15 geographically specialized sections or "desks", including the USA, Canada and Western Europe, Latin America, Former Soviet Union, China, Africa, the Maghreb (Morocco, Algeria, Tunisia), Libya, Iraq, Jordan, Syria, Saudi Arabia, the United Arab Emirates and Iran. A "nuclear" desk is focused on special weapons related issues.
Technology Department is responsible for development of advanced technologies for support of Mossad operations. In April 2001, the Mossad published a "help wanted" ad in the Israeli press seeking electronics engineers and computer scientists for the Mossad technology unit.

quote:

Israel Defense Forces
Tzvah Haganah L'Yisrael
Israel's ground, air, and naval forces, known as the Israel Defense Force (IDF), fall under the command of a single general staff. Conscription is universal for Jewish men and women over the age of 18, although exemptions may be made on religious grounds. Druze, members of a small Islamic sect living in Israel's mountains, also serve in the IDF. Israeli Arabs, with few exceptions, do not serve. During 1950-66, Israel spent an average of 9% of GDP on defense. Real defense expenditures increased dramatically after both the 1967 and 1973 wars. In 1996, the military budget reached 10.6% of GDP and represented about 21.5% of the total 1996 budget.

The highest ranking IDF officer, the only officer to hold the rank of lieutenant general, is the chief of staff, who is chairman of the general staff and is responsible to the minister of defense. The general staff is in charge of "professional" matters, such as organization, training, and the planning and execution of military operations.

The general staff has as its members the chief of general staff branch (operations), the chiefs of manpower, logistics, and intelligence; the three area commanders; and the commanding officers of the air force, navy, and ground corps. The ground corps commander was responsible for training, doctrine, and development of equipment for the four combat corps of paratroop/infantry, armor, artillery, and engineers. Operational control of the ground forces went through a separate chain of command from the chief of staff directly to the three area commanders--Northern (forces facing Syria and Lebanon); Central (forces facing Jordan); and Southern (forces facing Egypt)--who in turn exercised command over divisions and brigades.

The IDF, founded in 1948, ranks among the most battle-trained armed forces in the world, having had to defend the country in five major wars. Currently, the IDF's security objectives are to defend the sovereignty and territorial integrity of the State of Israel, deter all enemies and curb all forms of terrorism which threaten daily life. Its main tasks include reinforcing the peace arrangements; ensuring overall security in the West Bank and Gaza Strip in coordination with the Palestinian Authority; spearheading the war against terrorism, both inside Israel and across its borders; and maintaining a deterrent capability to prevent the outbreak of hostilities.

To ensure its success, the IDF's doctrine at the strategic level is defensive, while its tactics are offensive. Given the country's lack of territorial depth, the IDF must take initiative when deemed necessary and, if attacked, to quickly transfer the battleground to the enemy's land. Though it has always been outnumbered by its enemies, the IDF maintains a qualitative advantage by deploying advanced weapons systems, many of which are developed and manufactured in Israel for its specific needs. The IDF's main resource, however, is the high calibre of its soldiers.

In preparing for defense, the IDF deploys a small standing army (made up of conscripts and career personnel) with early warning capability, and a regular air force and navy. The majority of its forces are reservists, who are called up regularly for training and service and who, in time of war or crisis, are quickly mobilized into their units from all parts of the country.

The IDF's three service branches (ground forces, air force and navy) function under a unified command, headed by the chief-of-staff, with the rank of lieutenant-general, who is responsible to the minister of defense. The chief-of staff is appointed by the government, on recommendation of the prime minister and minister of defense, for a three-year term, which is usually extended for an additional year.

Except when combat duty is involved, men and women soldiers of all ranks serve side by side as technicians, communications and intelligence specialists, combat instructors, cartographers, administrative and ordnance personnel, computer operators, doctors, lawyers and the like.

The IDF is responsive to the cultural and social needs of its soldiers, providing recreational and educational activities, as well as personal support services. Recruits with incomplete educational backgrounds are given opportunities to upgrade their level of education, and career officers are encouraged to study at the IDF's expense during their service. The integration of new immigrant soldiers is facilitated through special Hebrew language instruction and other programs. Active in nation-building enterprises since its inception, the IDF also provides remedial and supplementary education to civilian populations and contributes to the absorption of newcomers among the population at large. In times of national crisis or emergency, the IDF responds immediately with appropriate action and assigns trained personnel to fill essential jobs or carry out special tasks.

All eligible men and women are drafted at age 18. Men serve for three years, women for 21 months. Deferments may be granted to qualified students at institutions of higher education. New immigrants may be deferred or serve for shorter periods of time, depending on their age and personal status on entering the country. Upon completion of compulsory service, each soldier is assigned to a reserve unit. Men up to age 51 serve up to 39 days a year, a period of time which can be extended in times of emergency. Veterans of compulsory service meeting current IDF needs may sign up as career officers or NCOs. The career service constitutes the command and administrative backbone of the IDF. Graduates of officers' or pilots' schools or special military technical schools are required to sign on for periods of career service.

quote:

Op woensdag 14 juli 2004 17:39 schreef sp3c het volgende:

[..]

ik doelde op de goede man zijn illustere bijnaam

voor Westerling en vaderland!!!!

nu alle para's met mij!!

VOOR WESTERLING AAN VADERLAND!!!!

(nu ben ik voorlopig nog geen para maar er wordt aangewerkt)

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 20:21 schreef golfer het volgende:
Voor een redelijk accurate site met de geschiedenis van Israël verwijs ik jullie graag naar DEZE SITE

quote:

Op zaterdag 17 juli 2004 01:40 schreef provo het volgende:

[..]

Bravo bravo bravo . Zeer objectieve site, hoewel de reclames voor vakantie in Israel mij in het begin het tegenovergestelde deden vermoeden.

Daar heb je de geschiedenis van Israel, Slotje op deze topic dan maar!!!

quote:

PLO-strijders

quote:

Op zaterdag 17 juli 2004 10:46 schreef SirBenniMiles het volgende:

[..]


[..]

Ach ja, ik zie het al. De barbaarse terroristen die geen recht hebben om dezelfde lucht als wij in te admenen worden als strijders aangeduid. De vele moordpartijen die dit barbaarse volk heeft aangericht komen niet terug in de tekst. Verklaart ook jouw reactie.

quote:

Op vrijdag 16 juli 2004 20:46 schreef cultheld het volgende:

[..]

Westerling die nazi die huishield in Indonesië is jouw held?

quote:

Op zaterdag 17 juli 2004 11:46 schreef sp3c het volgende:

[..]

hij was geen nazi maar een oorlogsmisdadiger

en hij is een held voor wat hij betekend heeft voor de Nederlandse Para

quote:

Op zaterdag 17 juli 2004 10:46 schreef SirBenniMiles het volgende:

[..]


[..]

Ach ja, ik zie het al. De barbaarse terroristen die geen recht hebben om dezelfde lucht als wij in te admenen worden als strijders aangeduid. De vele moordpartijen die dit barbaarse volk heeft aangericht komen niet terug in de tekst. Verklaart ook jouw reactie.

quote:

Op maandag 19 juli 2004 11:57 schreef salutem het volgende:
degene die zichzelf bij bushokjes opblaast maar daar gaat dit topic niet over.

quote:

Op maandag 19 juli 2004 23:35 schreef djenneke het volgende:


De arrogantie van de blanke is nou eenmaal ongekend....

quote:

Op maandag 19 juli 2004 23:35 schreef djenneke het volgende:
Ik begrijp deze discussies nooit zo. De geschiedenis is bekend, en overal terug te vinden. Hoe je het ook wendt of keert, de palestijnen worden nu onderdrukt, en er is niet zoveel anders dat ze daar tegen kunnen doen dan wat ze nu doen. Niet dat ik voor aanslagen ben, zeker niet, maar ik begrijp wel het waarom ervan.

De arrogantie suprematie van de blanke is nou eenmaal ongekend....

quote:

Op dinsdag 20 juli 2004 00:22 schreef golfer het volgende:

[..]

Je bedoelt die "blanke" Ethiopische Joden die in Israël wonen?

quote:

Op dinsdag 20 juli 2004 05:34 schreef SirBenniMiles het volgende:

[..]

We kunnen allemaal flamen.

quote:

Op zaterdag 17 juli 2004 18:28 schreef cultheld het volgende:

[..]

quote:

Op dinsdag 20 juli 2004 13:33 schreef sp3c het volgende:

[..]

neem toch niet altijd alles zo serieus ... wordt je een stuk vrolijker van
of dacht je echt dat de enige goede turk imo de shoarma turk (en die gast van de buurtsuper, en het meisje aan de overkant en en en) is?

quote:

Op dinsdag 20 juli 2004 13:50 schreef sp3c het volgende:
totdat iemand over zionistische complotten begint ... dan zijn all bets off

quote:

Op dinsdag 20 juli 2004 12:30 schreef djenneke het volgende:

[..]

Haha, nee de blanke britten, waarmee een deel van de ellende is begonnen, en de meeste joden zijn toch nog altijd redelijk blank.