Een oud topic, half vergaan, leefde voort in herinnering. Follow up van
Sp00kverhalenVoor de mensen die het topic nog kennen: het spijt me zeer, maar we hebben de tapes van het huis in Amsterdam nooit meer overgezet naar PC. Problemen met hardware, het viel niet fatsoenlijk te renderen. Maar we moeten het toch maar eens doen. Belofte maakt schuld, nietwaar.
Vorig weekend zag ik wat oude vrienden en vrienden waarmee we naar de Ardennen zijn geweest. Een vriendin vroeg me of ik 'dat ene huis' nog kende, het huis waar we allebei de kriebels kregen. Natuurlijk kende ik het huis nog, ik heb er nog over geschreven. We zitten half lachend wat verhalen op te halen, hoe we in het halletje waren en hoe die zware klemmende deur vanzelf dichtsloeg. Komt er een andere kennis langslopen. "Weet je dat weekend nog?" vragen we. "Dat enge huis?" is het antwoord. Een eng huis, dat was het. Sinister. En het is blijven hangen, niet alleen bij die vriendin en mij. Nee, bij iedereen die er is geweest.
Je wordt razend benieuwd wat er nou precies speelt. Persoonlijk geloof ik geen reet van paranormale zaken, en zelfs met zo'n dichtslaande deur staat het lachen me nader dan het huilen. Maar er was iets. Sinister is niet eens het goede woord, de sfeer was droef. Boos. Niet van deze tijd.
We spraken verder over onze vakantiebelevenissen van toen, en wat me opviel is dat ieder dezelfde herinneringen had. Hoe we eens-maar-nooit-weer van dat toilet gebruik gemaakt hadden, in dat halletje. Hoe de kinderen 's middags boven lagen te rusten terwijl de moeders bezorgd waren en regelmatig gingen kijken. Ze vertrouwden het huis gewoon niet, en probeer maar eens een moederinstinct op andere gedachten te brengen.
Wie een griezel-ardennen-weekend wil beleven moet maar eens informeren naar een oud boerderijtje nabij Houffalize. De naam is me ontschoten en dat is maar goed ook. Sommige plekken moet je met rust laten.