* Ingmar Bergman
Welkom bij het derde topic in een serie over de "vergeten" grootmeesters uit de wereldcinema. Regisseurs waar ik tot 2 jaar geleden nog nooit van had gehoord en die geweldige films maakten/maken van een kwaliteit waarvan ik 2 jaar geleden nog van durfde te dromen dat dit ook mogelijk was met het medium film.
Na topics over Andrei Tarkovsky en Federico Fellini is het nu de beurt aan Ingmar Bergman.
* Biografie
Ernst Ingmar Bergman, zoals hij voluit heet, was geboren op 14 juli 1918 in Uppsala als zoon van een priester. Aangezien zijn vader priester was, kreeg Bergman een religieuze en zeer stricte opvoeding. Als kind toonde Bergman al een actieve verbeelding en een liefde voor het theater ten spreid, welke zich ook manifesteerde tijdens zijn training als een acteur en regisseur op de Universiteit van Stockholm. Zo rolde hij de Zweedse filmindustrie, oorspronkelijk als script assistent, maar hij zou uitgroeien tot een van de grootste regisseurs.
* Zijn werk
In 1944 had Bergman voor het eerst succes als schrijver, toen hij het script schreef voor Hets (Torment), geregisseerd door Alf Sjöberg. Twee jaar later zou hij zijn regiedebuut maken met Kris. Het was geen film dit typerende is voor het latere werk van Bergman. De eerste film die qua stylistische, alswel thematische aspecten Bergman's werk zou kenmerken, zou pas in 1949 komen, met Fängelse (The Devil's Wanton). De film snijdt thema's aan als God, de Duivel, spirituele kwelling en sterfelijkheid, thema's die als leidraad voor zijn oeuvre zou kunnen dienen. Voor zijn internationale doorbraak die in 1957 zou komen, maakte hij nog een tiental films, waarvan Sommaren med Monika (Monika) (1953), Gycklarnas afton (Sawdust and Tinsel) (1953) en Sommarnattens leende (Smiles of a Summer Night) (1955) de beste waren en het groeiproces het best weergaven.
In 1957 kwam zijn grote doorbraak dus, met Det Sjunde inseglet (The Seventh Seal) (1957) en Smultronstället (Wild Strawberries) (1957) (zie voor beschrijvingen beneden). Met het maken van deze films vormde Bergman ook een vast groepje van acteurs om zich heen, die in veel van zijn films op zouden duiken. Dit illustere gezelschap bestond uit cinematograaf Gunnar Fischer, acteurs Gunnar Björnstrand, Erland Josephson, Max von Sydow, actrices Harriet Andersson, Bibi Andersson, Liv Ullman en Ingrid Thulin. Later zou cinematograaf Sven Nykvist zich hierbij voegen. Hiermee was zijn naam gevestigd en zou hij nog vele films afleveringen.
In de nadagen van zijn loopbaan maakte hij nog een aantal TV-films waarvan de laatste vorig jaar te zien was op de Zweedse televisie (Saraband). Meer dan 1 miljoen Zweden keken naar de uitzending en daarmee is er definitief een einde gekomen aan de loopbaan van de grootse regisseur. De VPRO heeft een kopie van de film en overweegt de aanschaf van de film.
* Filmografie
1. Kris (Crisis) (1946)
2. Det regnar på vår kärlek (It Rains on Our Love) (1946)
3. Skepp till India land (Ship Bound for India, A) (1947)
4. Musik i mörker (Music in Darkness) (1948)
5. Hamnstad (Port of Call) (1948)
6. Fängelse (Prison) (1949)
7. Törst (Thirst) (1949)
8. Till glädje (To Joy) (1950)
9. Sånt händer inte här (This Can't Happen Here) (1950)
10. Sommarlek (Summerplay) (1951)
11. Kvinnors väntan (Waiting Woman) (1952)
12. Sommaren med Monika (Monika) (1953)
13. Gycklarnas afton (Sawdust and Tinsel) (1953)
14. Lektion i kärlek, En (Lesson in Love, A) (1954)
15. Kvinnodröm (Dreams) (1955)
16. Sommarnattens leende (Smiles of a Summer Night) (1955)
17. Sjunde inseglet, Det (Seventh Seal, The) (1957)
18. Smultronstället (Wild Strawberries) (1957)
19. Nära livet (Brink of Life) (1958)
20. Ansiktet (Magician, The) (1958)
21. Jungfrukällan (Virgin Spring, The) (1960)
22. Djävulens öga (Devil's Eye, The) (1960)
23. Såsom i en spegel (Through a Glass Darkly) (1961)
24. Nattvardsgästerna (Winter Light) (1963)
25. Tystnaden (Silence, The) (1963)
26. För att inte tala om alla dessa kvinnor (Now About These Women) (1964)
27. Persona (1966)
28. Vargtimmen (Hour of the Wolf) (1968)
29. Skammen (Shame) (1968)
30. Passion, En (Passion of Anna, The) (1969)
31. Beröringen (Touch, The) (1971)
32. Viskningar och rop (Cries and Whispers) (1972)
33. Scener ur ett äktenskap (Scenes from a Marriage) (1973)
34. Trollflöjten (Magic Flute, The) (1975)
35. Ansikte mot ansikte (Face to Face) (1976)
36. Serpent's Egg, The (1977)
37. Höstsonaten (Autumn Sonata) (1978)
38. Aus dem Leben der Marionetten (From the Life of the Marionettes) (1980)
39. Fanny och Alexander (Fanny and Alexander) (1982)
Deze filmografie bevat alleen de feature-length films (geen TV-films), die door hem geregisseerd zijn.
Hieronder zal ik 5 van zijn films, de enige film die ik tot nu toe gezien heb, bespreken. In het vervolg als ik een Bergman-film gezien heb, zal ik daar ook weer een post aan wijden.
Een ridder (Max von Sydow) en zijn schildknaap (Gunnar Björnstrand) komen terug van de kruistochten. De pest zaait dood en verderf in hun land. Als ze dichter bij huis komen, verschijnt de Dood (Bengt Ekerot) voor de ridder em deze verteld hem dat zijn tijd gekomen is. De ridder dacht de Dood uit voor een spelletje schaak met als inzet zijn leven. Ze spelen hun spel, terwijl de mensen om hun heen, ieder op hun eigen manier, om proberen te gaan met de pest.
Det Sjunde Inseglet was één van de eerste films, die bewees dat film een uitermate geschikt medium was om filosofische en menselijke problemen aan te snijden en daarbij ook nog eens een groot publiek aan te spreken. Vandaar heeft deze film ook een terechte klassiekerstatus in mijn ogen. Het was daarbij ook Bergman favoriete film uit z'n eigen oeuvre.
De titel komt overigens uit de Bijbel, uit het boek Openbaring.
Dit was de allereerste film van Ingmar Bergman die ik zag. Het was overigens ook één van de eerste foreign language films die ik ik zag. Ik was anderhalf jaar geleden duidelijk nog niet klaar voor deze film, want ik was niet egt onder de indruk ervan. Ik vond hem enigszins saai en had er meer van verwacht. Ik denk egt dat wanneer ik hem nu nog een keer zou zien, dat hij me veel beter zal bevallen. Toen lette ik nog niet zo veel op hoe alles in beeld gebracht was, maar toen ik door de film zapte om screenshots te maken, viel mij meteen de prachtige cinematografie van Sven Nykvist op. Scenes die me bijgebleven zijn, zijn natuurlijk de schaakscenes tussen de ridder en de Dood en ook het clowns-optreden van de groep op het plein. Deze film is duidelijk toe aan een herziening.
Speelduur 96 minuten
Cannes Film Festival 1957
Winnaar Jury Special Price
De film verkent de ontgoocheling van een dokter op leeftijd (Victor Sjöström), wanneer hij zijn leven overziet en zijn sterfelijkheid voor ogen ziet. Wanneer hij naar Lund reist om zijn ere-award voor 50 diensjaren als dokter, wordt hij herhaaldelijk getroffen door indringende dromen en hallucinatie, die zijn diepe angsten blootleggen. Hij realiseert zich langzaam dat de keuzes die hij gemaakt heeft, hem een koud en leeg leven gegeven hebben, verstoken van egte betekenis of waarde.
Victor Sjöström was eigenlijk een regisseur, die vooral in het tijdperk van de stille film furore maakte in Zweden, alswel in Amerika, met films als The Wind en He Who Gets Slapped. Dat hij ook kon acteren laat hij in deze film zien, wat hem een BAFTA nominatie opleverde. Tijdens de opnames was hij al 78 jaar oud en zijn gezondheid was slecht. Dat was de enige moeilijkheid bij het maken van deze film, want door het succes van zijn vorige film, Det Sjunde Inseglet, kreeg Bergman alle medewerking van de Zweedse film industrie, die hij kon krijgen.
Dit was de tweede film die ik van Ingmar Bergman zag, na Det Sjunde Inseglet. Deze beviel mij toen beter dan zijn eerste, voor de openingsscene is geweldig. De thema's van de film, onder andere leven, dood, geluk, spijt, God en het verleden, worden op een prachtige wijze in beeld gebracht aan de hand van dromen, hallucinaties en herinneringen van de oude man. De cinematografie, deze keer van Gunnar Fischer, is weer prachtig, zoals in alle films van Bergman het geval is.
Speelduur 91 minuten
Academy Awards 1960
Nominatie Best Writing, Story and Screenplay - Written Directly for the Screen
BAFTA Awards 1959
Nominatie Best Film from any Source
Nominatie Best Foreign Actor (Victor Sjöström)
Berlin Film Festival 1958
Winnaar Golden Bear
Golden Globes 1960
Winnaar Best Foreign Film
Op een koude winterse zondag, houdt een priester van een kleine kerkgemeenschap (Gunnar Björnstrand) een mis voor de kleine opkomst, ondanks dat hij last heeft van verkoudheid en een ernstige crisis in zijn geloof in God. Na de mis, probeert hij een lokale visser (Max von Sydow) te helpen, maar hij kan alleen maar praten over zijn eigen problemen. Een onderwijzeres (Ingrid Thulin) biedt hem haar liefde aan, als troost voor zijn verlies in het geloof. Dat weigert hij echter net zo wanhopig, als dat zij het men aan biedt.
Dit is het tweede deel uit Bergman's trilogie, die handelt over de relatie tussen mens en God. De trilogie wordt gecompleteerd door Såsom i en spegel (Through a Glass Darkly) (1961) en Tystnaden (Silence, The) (1963). Het was voor hem een manier om zich af te schudden van zijn religeuze opvoeding, in de film wordt bijvoorbeeld de gebedsdiensten enigszins geridiculiseerd. Je zou het een soort exorcisme-proces kunnen noemen, maar dan wordt ipv de duivel, het geloof verbannen.
Iemand schreef Bergman ooit over deze film: "Ingmar, een meesterwerk, maar een saai meesterwerk", waarop Bergman zich verdedigde met: "Daar zit iets in, maar we moeten de betekenis van saaiheid in de kunst niet onderschatten."
Andrei Tarkovsky had deze film overigens op de tweede plaats in zijn top 10 allertijden staan, toen hij die maakte in 1972.
Dit is een erg sterke film. De cinematografie van Sven Nykvist is weer erg mooi, wat bijdraagt aan de kille, maar menselijk sfeer van de film. Het is egt een film over mensen en de relaties tussen elkaar en die met God. Dankzij het fantastische acteerwerk komen de emoties sterk over en je kunt haast niet meegesleept worden in de innerlijke strijd die de hoofdpersonages met zichzelf uitvechten. Vooral de scene waarin Martha de brief voorleest is geweldig.
Speelduur 81 minuten
Een jonge zuster, Alma (een geweldige rol van Bibi Andersson), krijgt de opdracht om voor Elisabeth Vogler (Liv Ullman) te zorgen; Een actrice die er op het eerste gezicht kerngezond uitziet, maar om onbegrijpelijke reden niet wil praten. Terwijl ze samen tijd doorbrengen in een strandhuis, praat Alma constant tegen Elisabeth, maar ze krijgt nooit antwoord, totdat ze uiteindelijk haar geheim verteld.
Ingmar Bergman was voorafgaand aan het schieten van deze film vrij ernstig ziek, hoge koorts, longontsteking, vergiftiging en infectie aan het oor. Na deze periode van ziekte is hij begonnen met het schrijven van deze film. Hij twijfelde aan zichzelf en vroeg zich dingen af als: Waarom doe ik dit? Waarom interesseert het me zo veel? Is de rol van het theater afgelopen? Is de missie van kunst overgenomen door een andere kracht? Vanuit deze crisis ontstond deze complexe film, die nu nog steeds niets aan kracht en frisheid heeft ingeboet.
De shoot ging ook niet zonder horden of stoten. De pre-productie werd stilgelegd omdat Bergman weer ziek werd. Toen hij vervolgens weer beter werd, legde hij de laatste hand aan het script. De eerste shoots in Stockholm verliepen desastreus en er kwam niets goeds uit. Maar toen ze vervolgens naar Faro gingen begon het te lopen. Na deze shoots werden in Stockholm nog een heel aantal re-takes gemaakt om zodoende tot dit eindresultaat te komen.
Ingmar Bergman zei ooit over deze film: "At some time or other, I said that Persona saved my life that is no exaggeration. If I had not found the strength to make that film, I would probably have been all washed up. Today i feel that in Persona, and later in Cries and Whispers, i had go as far as i could go. And that in these two, when working in total freedom, i touched wordless secrets that only the cinema can discover"
De openingssequentie is subliem, zijn tijd ver vooruit. Zelf noemde hij het een gedicht en zoals elk gedicht zijn er meerdere interpretaties denkbaar. Veel critica zijn het er over eens dat Bergman hiermee duidelijk wilde maken dat we naar een film keken en niet naar de realiteit, maar daarmee valt niet alles te verklaren. Later is er ook nog een herinnering dat we naar een film zitten te kijken, wanneer de filmrol in twee-en lijkt te splijten.
Voor mij zet het meteen een juiste toon. Dit is een film zoals je waarschijnlijk maar één keer in je leven zult zien. Niet alleen de openingssequentie is multi-interpretabel, de hele film is multi-interpretabel. Het is een zoektocht in de menselijke ziel, zoals veel van de films van Bergman.
Zoals altijd is ook hier het gebruik van geluid erg goed en slim. Vaak hoor je heel subtiel geluiden op de achtergrond, die enorm veel bijdragen aan de sfeer van de film (druppels op de achtergrond tijdens het voorlezen van de brief bijvoorbeeld, of het kreukende geluid van Alma's jas in de auto).
Mijn persoonlijke favoriet van Ingmar Bergman en mijn nummer twee allertijden 
.
Speelduur 85 minuten
BAFTA Awards 1968
Nominatie Best Foreign Actress (Bibi Andersson)
National Society of Film Critics Awards, USA 1968
Winnaar Best Actress (Bibi Andersson)
Winnaar Best Director (Ingmar Bergman)
Winnaar Best Film
Viskningar och Rop is een familiedram wat zich afspeelt in een landhuis in de laatste jaren van de 19e eeuw. Karin (Ingrid Thulin) en Maria (Liv Ullman) waken over hun zuster Agnes (Harriet Andersson), die doodziek op bed licht. Ze worden daarin bijgestaan door de bediende Anna (Kari Sylwan). Door middel van flashbacks worden de levens van de twee zusters beschreven, die vol zijn van leugen, bedrog, ongevoeligheid, zelfverafschuwing, schuld en verboden liefde. Agnes' slopende ziektebed wakkert alleen maar de aversie tussen de twee aan. Beide gaan ze daar op hun eigen manier mee om.
Wat meteen opvalt aan de film is de prachtige cinematografie en aankleding. Het interieur van het landhuis is haast geheel rood. In het screenplay staat: "Red presents for me the interior of the soul. When I was a child, I imagined the soul to be a dragon, a shadow floating in the air like blue smokea huge winged creature, half bird, half fish. But inside the dragon, everything was red."
Behalve de fantastisch cinematografie is ook een verhaal erg sterk. De film maakt een enorme impact en wordt als Bergman's zwaarste film gezien. De ontwrichte familiebanden zijn hartverscheurend in beeld gebracht, net als het lijden van de doodzieke zuster. De sterkste scene was voor mij de fluisterscene, waarin je niet hoort wat ze zeggen, maar alleen de begeleidende muziek. Alle actrices laten andermaal erg sterk acteerwerk zien, vooral in die scene.
Speelduur 106 minuten
Academy Awards 1974
Winnaar Best Cinematography
Nominatie Best Costume Design
Nominatie Best Director
Nominatie Best Picture
Nominatie Best Writing, Story and Screenplay Based on Factual Material or Material Not Previously Published or Produced
BAFTA Awards 1974
Nominatie Best Actress (Ingrid Thulin)
Nominatie Best Cinematography
Cannes Film Festival 1973
Winnaar Technical Grand Prize
Golden Globes 1973
Nominatie Best Foreign-Language Foreign Film
National Society of Film Critics Awards, USA
Winnaar Best Cinematography
Winnaar Best Screenplay
De meeste films van Ingmar Bergman zijn verkrijgbaar als R2, uitgegeven door de maatschappij Tartan. Allemaal erg mooie uitgaves, hoewel de extra's ietwat karig zijn. Hieronder staan wat betere uitgaves qua extra's, ze zijn echter wel R1.
Criterion Collection DVD's
Van de volgende films zijn Criterion Collection DVD's (R1) verkrijgbaar:
Smultronstället (Wild Strawberries) (1957) (CC-DVD)
Sjunde inseglet, Det (Seventh Seal, The) (1957) (CC-DVD)
Viskningar och rop (Cries and Whispers) (1972) (CC-DVD)
Trolflöjten (Magic Flute, The) (1975) (CC-DVD)
Vanaf maart:
Scener ur ett äktenskap (Scenes from a Marriage) (CC-DVD)
MGM Ingmar Bergman Collection (R1) (vanaf 10 februari 2004 verkrijgbaar)
6-DVD Boxset met de volgende 5 films en een bonus-DVD met extra's
Persona (1966)
Skammen (Shame) (1968)
Vargtimmen (Hour of the Wolf) (1968)
En Passion (The Passion of Anna) (1969)
Serpent's Egg, The (1977)
Films zijn ook los verkrijgbaar
Criterion Collection: A Film Trilogy by Ingmar Bergman (R1)
4-DVD Boxset met de volgende 3 films en een documentaire.
Såsom i en spegel (Through a Glass Darkly) (1961)
Nattvardsgästerna (Winter Light) (1963)
Tystnaden (Silence, The) (1963)
Films zijn ook los verkrijgbaar
Det Sjunde Inseglet is overigens mijn persoonlijke Bergman favoriet. Persona volgt op de tweede plek 
Ik ben persoonlijk geen groot Bergman-fan, maar ik kan zijn films zeker wel appreciëren. Misschien moet ik ze nog eens opnieuw bekijken.
Mijn complimenten!Ingmar Bergman behoort tot mijn favoriete 3 (naast Tarkovsky en Kurosawa). Geniale man. Geniale films. Bergman weet me altijd te ontroeren met zijn overpeinzingen en twijfels mbt God, zingeving aan het leven en de Dood. Alle besproken films heb ik gezien. Persona, Seventh Seal en Fanny och Alexander zijn mijn favorieten. Tja, ik hoop dat topics zoals deze mensen aansporen werk van de man te bekijken.......zelfs zijn mindere films zijn nog beter dan gemiddelde huidige film.
. G_O_rro .
quote:Overdrijven is ook een vak
Op zondag 25 januari 2004 00:41 schreef Sai het volgende:
In mijn laatste jaar M&C kopieer ik gewoon al deze topics, lever ze in als scriptie en ik promoveer met vlag en wimpel.
quote:Je bent veel te bescheiden, hond.
Op zondag 25 januari 2004 00:43 schreef Gorro het volgende:[..]
Overdrijven is ook een vak
quote:Inderdaad, maar een scriptie is andere koek
Op zondag 25 januari 2004 01:07 schreef Sai het volgende:
Je bent veel te bescheiden, hond.
Ik schreef nu al elke week een analyse van 10 pagina's
Nooit over Bergman though.
Naar wat ik zo lees op de IMDB is het een toneelstuk, maar dan gefilmd.
Heeft iemand deze gezien, en/of is het de moeite waard om plaats te nemen in het rode pluche in het donker?
quote:Trollflojten (The Magic Flute) is Bergman's verfilming van Mozart's opera 'Die Zauberflote'. Eigenlijk is het meer een registratie: er worden ook beelden van het publiek en de acteurs (achter de schermen) getoond. De film was mijn eerste kennismaking met opera. Een mooie ervaring. Niet Bergman's beste werk maar zeker de moeite waard. Misschien is het voor de opera-liefhebber juist wel een meesterlijke film.
Op zondag 25 januari 2004 14:13 schreef marsterretje het volgende:
Vanmiddag draait in mijn lokale filmhuis de film Zauberflote.Naar wat ik zo lees op de IMDB is het een toneelstuk, maar dan gefilmd.
Heeft iemand deze gezien, en/of is het de moeite waard om plaats te nemen in het rode pluche in het donker?
Nadat ze haar kinderen voor jaren heeft genegeerd, bezoekt de wereldberoemde pianiste Charlotte (Ingrid Bergman) haar dochter Eva (Liv Ullman). Tot haar verbazing komt ze tot de ontdekking dat haar andere dochter, Helena (Lena Nyman), ook aanwezig is. Helena is geestelijk gestoord. Eva heeft haar uit de psychiatrische instelling gehaald, waar haar moeder haar geplaatst had. De spanningen tussen Charlotte en Eva lopen langzaam op, tot een nachtelijk gesprek, waarin beide de dingen zeggen, die ze al jaren opgekropt hebben.
De film betekende het uitkomen van een wens en het afscheid van het witte doek van filmlegende Ingrid Bergman. Ze wilde al heel lang een film maken met haar naamgenoot. De voorafgaande jaren waren niet de meeste glorieuze van de actrice die ooit naast Humphrey Bogart schitterde in Casablanca. De critici beschuldigde haar ervan dat ze geen egte actrice zou zijn, maar meer een marketing- en merchandiseobject. Met de geweldige tour-de-force die ze in deze film laat zien, snoert ze alle critici de mond.
Het eerste wat opvalt is het kleurgebruik van de film. Cinematograaf Sven Nykvist weet met prachtige herfstkleuren de mooie setting te creeëren voor dit verhaal over een vrouw in de herft van haar carriere (en leven?). Niet alleen in de film, maar ook erbuiten, want voor zowel Ingrid als Ingmar Bergman zou dit één van hun laatste films zijn op het witte doek.
Het acteerwerk van beide hoofdrolspeelster is subliem, Bergman als de egoïstische moeder en Ullman als de integere dochter. Dat komt het meest tot uiting in de nachtelijke conversatie, de sluitelscene van de film. Behalve deze scene is ook de scene waarin zowel moeder als dochter, elk op hun eigen manier, Prelude #2a van Chopin spelen fantastisch. Prachtige film.
Speelduur 99 min
Academy Awards 1979
Nominatie Best Actress (Ingrid Bergman)
Nominatie Best Writing, Screenplay Written Directly for the Screen
Golden Globes 1979
Winnaar Best Foreign Film
Nominatie Best Actress (Ingrid Bergman)
IMDb
[ Bericht 2% gewijzigd door Gorro op 26-02-2004 15:40:32 ]
Maar smaken verschillen, het is wel aan te bevelen om minstens een film van de man gezien te hebben
Moest me als laatste maar eens gaan verdiepen in Ingmar Bergman, na alle andere topregisseurs zowat gehad te hebben (Fellini, Ozu, Dreyer, Bresson etc.).
Heb gister voor het eerst wat films van hem gehuurd, Sasom i en Spegel (Through a Glass, Darkly) en Tystnaden (The Silence).
Daar kan ik t.z.t. wel wat over vertellen, misschien.
quote:Je weet dat die twee films deel uitmaken van een trilogie, met tussen Glass en Silence nog Winter Light?Op woensdag 25 februari 2004 13:13 schreef Sanvean het volgende:
Mooi topic weer, Gorro.
Moest me als laatste maar eens gaan verdiepen in Ingmar Bergman, na alle andere topregisseurs zowat gehad te hebben (Fellini, Ozu, Dreyer, Bresson etc.).
Heb gister voor het eerst wat films van hem gehuurd, Sasom i en Spegel (Through a Glass, Darkly) en Tystnaden (The Silence).
Daar kan ik t.z.t. wel wat over vertellen, misschien.
Eigenlijk zou je die dus moeten zien voor The Silence, maar Bergman heeft aan het einde van zijn carriere ook weer gezegd dat de films juist niet als trilogie zouden moeten worden gezien. Ach, het kan dus allebei.
quote:De films hebben behalve dat ze dezelfde themathiek hebben ook niet veel met elkaar gemeen. Het is niet zo dat in elke film dezelfde personages voorkomen. De volgorde dat je ze kijkt maakt dus ook niet zo veel uit.Op woensdag 25 februari 2004 13:19 schreef Sai het volgende:
[..]
Eigenlijk zou je die dus moeten zien voor The Silence, maar Bergman heeft aan het einde van zijn carriere ook weer gezegd dat de films juist niet als trilogie zouden moeten worden gezien. Ach, het kan dus allebei.
Which reminds me. Ik moet nog een post gaan maken over Jungfrukällan
quote:Een paar acteurs komen wel terug. Ik heb er nog maar ééntje van gezien, maar het schijnt dat het thema dat dus in alledrie de films zit (afwezigheid van God) zich wel door de films heen ontwikkeld:Op woensdag 25 februari 2004 13:22 schreef Gorro het volgende:
[..]
De films hebben behalve dat ze dezelfde themathiek hebben ook niet veel met elkaar gemeen. Het is niet zo dat in elke film dezelfde personages voorkomen. De volgorde dat je ze kijkt maakt dus ook niet zo veel uit.
Which reminds me. Ik moet nog een post gaan maken over Jungfrukällan
Uit 'Diary With Ingmar Bergman':
[Vilgot Sjöman]: "How does The Silence fit into th Trilogy?"
[Bergman]: "Why, don't you see? In The Glass the predominant thing is God and love. Then comes Winter Light, critisizing this and ending in a bare-scraped lowest level with a prayer to an unnamed God. A God beyond the formulas, the living religion represented by Frövik. And The Silence - everything is still more bare-scraped, a world utterly without God. In which only the hand-fellowship is left. And the music."
Oh, wat geil ik op die Criterion-boekjes.
[ Bericht 84% gewijzigd door Sanvean op 25-02-2004 13:58:26 ]
quote:Ja, weet ik, Sai.Op woensdag 25 februari 2004 13:19 schreef Sai het volgende:
Je weet dat die twee films deel uitmaken van een trilogie, met tussen Glass en Silence nog Winter Light?
Maar omdat juist die film net iets minder werd besproken op sommige sites waar ik regelmatig eens een kijkje neem, heb ik besloten om met die andere 2 te beginnen.
Ik ben uiterst nauwkeurig met mijn "eerste indruk" van topregisseurs, het liefst orkestreer ik alles zo goed mogelijk.
Ik bedoel, het zou zonde zijn als de eerste film van Bergman me iets minder zou bevallen. Daarom Sasom i en Spegel en Tystnaden gehuurd. Nattvardsgasterna (eerste keer in het Zweeds voor mij, vergeef me de foutjes) komt volgende weke aan de beurt.
Daarna laat ik Bergman een tijdje met rust, kruip ik naar Kurosawa en ander werk denk ik, om Bergman later weer op te pikken.
Overigens klopt dat wel, van die ontwikkeling in de drie films. Zoiets heb ik gelezen althans.
Vanmiddag en vanavond ga ik de films van Bergman op mijn gemakje bekijken.
quote:Ik vind Nattvardgasterna juist na Persona de beste film van Ingmar Bergman die ik gezien heb tot nu toe (met als kanttekening dat ik Det Sjunde Inseglet en Smultronstrället eigenlijk nog eens moet herzien om daar een goed oordeel over te kunnen geven, omdat mijn smaakt toen ik die voor het eerst zag nogal anders was).Op woensdag 25 februari 2004 13:54 schreef Sanvean het volgende:
[..]
Maar omdat juist die film net iets minder werd besproken op sommige sites waar ik regelmatig eens een kijkje neem, heb ik besloten om met die andere 2 te beginnen.
Ik ben uiterst nauwkeurig met mijn "eerste indruk" van topregisseurs, het liefst orkestreer ik alles zo goed mogelijk.
Ik bedoel, het zou zonde zijn als de eerste film van Bergman me iets minder zou bevallen. Daarom Sasom i en Spegel en Tystnaden gehuurd. Nattvardsgasterna (eerste keer in het Zweeds voor mij, vergeef me de foutjes) komt volgende weke aan de beurt.
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 25-02-2004 15:54:48 ]
quote:Lijkt me ook een typisch kenmerk van een echte meester, dat iedereen een andere favoriet heeft/ kan hebben.Op woensdag 25 februari 2004 15:19 schreef Gorro het volgende:
Ik vind Nattvardgasterna juist na Persona de beste film van Ingmar Bergman die ik gezien heb tot nu toe
Kan ook alleen bij regisseurs wiens oeuvre over de breedte uitstekend is.
Zo deelt volgens mij niemand mijn mening dat Zerkalo het mooiste is dat ik gezien heb van Tarkovsky (let wel, Stalker nog niet gezien).
C'est fucking PUIK!
Welke film zou je aanraden om kennis met hem te maken?
Niet twee van zijn allerbeste films schijnt, juist daarom uitgekozen (beste bewaar ik altijd).
Iedereen begint anders. Wil je gelijk een hele goede indruk en ben je niet helemaal overtuigd van Bergman's kwaliteiten? Dan kun je misschien beter met een van zijn allerbeste films beginnen (Det sjunde inseglet).
Heb je het idee dat je alles van hem wel zal waarderen (en dat je alle films van hem wel goed zult vinden), dan kun je met een iets mindere beginnen en langzaam de intensiteit opvoeren (zoals ik).
Ik zou i.i.g. niet beginnen met Persona (te moeilijk, wellicht), Fanny och Alexander (te lang, beter begin je toegankelijker) of Cries and Whispers (te zwaar, schijnt). Heb geen van deze films gezien, dus ik kan het net zo goed mis hebben...
Beginnen met die Silence-Trilogie (Sasom i en Spegel, Nattvardsgasterna (Winter Light) en Tystnaden) lijkt me zo gek nog niet...
De film is gesitueerd in de 14e eeuw in Zweden en gebaseerd op een legende uit die tijd. Het sombere, krachtige verhaal vertelt van een boerenfamilie wiens dochter, een jonge maagd, op pad gaat om de kandelaars voor de mis te brengen naar de kerk. Wat ze echter niet weet is dat haar halfzuster een heidense vloek heeft uitgesproken. Onderweg ontmoet ze drie geitenhoeders. Op het eerste gezicht lijken zij het beste met haar voor te hebben, maar dat duurt niet lang...
Dit was de eerste film van Bergman die in Nederland uitgebracht werd, ondanks dat het tog al zijn dertiende film was.
Van deze film is 12 jaar later ook een remake verschenen, die onterecht bekender is dan dit origineel, namelijk Wes Craven's The Last House on the Left. Het verhaal is dan ook hetzelfde als in die film, maar deze film biedt veel meer diepte. Waar The Last House on the Left op de horror-tour gaat en op deze manier indruk probeert te maken, doet Jungfrukällan dat veel subtieler en veel indrukwekkender. Het zet je aan het denken.
Het eerste wat opvalt is wederom de schoonheid van de beelden, zwart-wit cinematografie op zijn best. Prachtige schaduwwerkingen, sterke contrasten en een mooie aankleding. Er zitten een aantal spannende momenten in de film met op het einde een prachtige reflectie op datgene wat er gebeurd is, sterk geacteerd door Max von Sydow. Ook de rest van de cast is top. Een van de toegankelijkste films die ik tot nu toe van hem gezien heb, derhalve een goede introductie in Bergman dunkt mij.
Speelduur 89 minuten
Academy Awards 1961
Winnaar Best Foreign Language Film
Nominatie Best Costume Design, Black-and-White
Golden Globes 1961
Winnaar Best Foreign-Language Foreign Film
Cannes Film Festival 1960
Winnaar Special Mention (Ingmar Bergman)
IMDb
quote:Hmmm...ik hoor wel vaker dat Det sjunde inseglet helemaal niet zo heel zwaar is. Of althans niet in vergelijking met andere films van hem.Op donderdag 26 februari 2004 15:17 schreef Fabulousbakerboy het volgende:
Toch denk ik dat Det Sjunde Inseglet en Jungfrukallan (The Virgin Spring) stukken toegankelijker zijn dan die trilogie (3 zware films hoor, erg zwaar).
Die twee films die ik zag (Sasom i en Spegel, Tystnaden) vond ik zeker niet zwaarder dan wat ik zag van Dreyer en Ozu, trouwens. Bij Sasom i en Spegel had ik zelfs wat meer intensiteit en verstildheid verlangt. Tystnaden is een stukje zwaarder, inderdaad.
Sasom i en Spegel heeft een sterk, krachtig verhaal, ijzersterk acteerwerk van Harriet Andersson (Karin) en prachtige fotografie.
Je voelt de psychische desintegratie gewoon vorderen. Zoals ik al zei, vond de film net niet intens genoeg (merk hierbij op dat ik de laatste tijd vooral naar Ozu, Dreyer en Bresson heb gekeken; toch niet de minsten op gebied van verstild...)
Op het einde wordt de film mij te uitlegbaar, didactisch. Had het liever symbolischer gehad, allemaal. Bergman zelf ook, las ik later.
Hoe dan ook, prima binnenkomer. Zal niet tot mijn lievelingsfilms van hem gaan behoren, maar deze film biedt zeker een inkijk in wat ik allemaal nog tegen zal komen bij Ingmar Bergman (veel moois dus).
Tystnaden beviel me (nog) beter. Soberder, nog krachtiger, verstilder. Sublieme fotografie, puur op de eenzaamheid en vervreemding afgericht. Schitterende shots soms. Kan er weinig over vertellen verder, behalve dat het een diepe, krachtige film is over menselijke relaties, verstopte gevoelens en een gevoel van afstand tussen jou en het leven, andere personen en God.
Wat me wel opvalt na die eerste twee kennismakingen, is dat Bergman gewoon wat minder rigoureus en (soms) subtiel is dan b.v. Ozu, Bresson en Dreyer. Bergman is wel erg expressief. Moet ik aan wennen (hoewel het mij niet "emotieloos"/ verstild genoeg kan zijn, eerlijk gezegd). Bergman zou volgens critici/ kenners zelfs wat neigen naar sensatielust/ pathetiek (kwam dit tegen in een review over Dreyer's werk). Gelukkig denkt de grootste Bergman-fan op een site die ik regelmatig raadpleeg, er ook zo over.
Huilbuien, schreeuwbuien...ik moet er (weer) aan wennen, laat ik het zo zeggen.
Het is altijd wel prettig om films, regisseurs etc. te vergelijken, als dat kan. Liefhebbers van Bergman kunnen vooral bij Ordet (Dreyer) terecht. Denk dat die film nog het meest op deze films lijkt, van alle films ooit gezien.
Gertrud (Dreyer) ook natuurlijk, al moet je daarvoor wel lichtelijk masochistisch zijn ingesteld (wel HEEL erg rigoureus en verstild, maar niet per se erg mooi/ goed vond ik).
Snel meer werk zien van die man. Zal wel tot mijn favoriete regisseurs gaan behoren (Fellini, Tarkovsky, Bresson), schat ik zo in.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sanvean op 26-02-2004 17:29:44 ]
Sowieso verwacht ik dat ik het een erg mooie film zal vinden, maar ik heb daar ook nog niet vaak een klassieker gezien waar ik niets aan vond, ik zit er gewoon heerlijk
.
Andreas (Max von Sydow), een man in gevecht met de recente mislukking van zijn huwelijk en zijn eigen emotionele isolatie, raakt bevriend met een getrouwd koppel ook in het midden van psychologisch verwarring. Daarbij ontmoet hij ook nog Anna (Liv Ullman), een vrouw in verdriet vanwege de recent dood van haar man en zoon. Zij lijkt ijvering in haar geloof en standvastig in haar zoektocht naar de waarheid, maar geleidelijk komen haar verborgen kanten naar voren. Andreas en Anna beginnen liefdesaffaire, maar hij is niet in staat om zijn gevoelens van diepe vernedering te overkomen en blijft afstandelijk.
En Passion is de derde film uit een "trilogie", verder bestaande uit Skammen en Vargtimmen. Alle drie de films spelen zich af op het eiland Fårö, een eilandje in de Oostzee. Vandaar dat deze wel de Fårö-trilogie genoemd wordt.
Het is overigens de eerste kleurenfilm van Bergman.
Ondanks dat dit een wat minder bekende film van Bergman is, is ook deze erg sterk. Natuurlijk is het acteerwerk weer dik in orde van de drie vaste hoofdrolspelers in de films van Bergman (Max von Sydow, Liv Ullman en Bibi Andersson). Ook de cinematografie is weer prachtig. Zo is er een scene die zich afspeelt in het huis van Andreas terwijl de ondergaande zon een rood licht door de ramen schijnt en de erg mooie eindscene. Het verhaal brengt weer gebruikelijke thema's aan de orde, zoals het al dan niet bestaan van God en problemen in relaties.
Speelduur 99 minuten
National Society of Film Critics Awards (1971)
Winnaar Best Director
IMDb
[ Bericht 0% gewijzigd door Gorro op 15-03-2004 13:26:21 ]
Het verhaal speelt zich af in een klein Zweeds stadje rond de eeuwwisselingen. Advocaat Frederik Egerman (Gunnar Björnstrand) heeft een jonge vrouw Anne (Ulla Jacobson) en een volwassen zoon, Henrik (Björn Bjelfvenstam) uit een eerder huwelijk. Zijn vrouw is nog steeds maagd, maar om tog aan zijn trekken te komen ontmoet hij zijn voormalige maitresse Desiree (Eva Dahlbeck) na haar theater optreden. Omdat hij op de weg daarnaartoe in een plas water is gevallen heeft hij zich omgekleed in een nachtkleding van graaf Carl Magnum (Jarl Kulle), de huidige vriend van Desiree. Dan komt de graaf binnen...
Het is één van de vroegere films van Ingmar Bergman, vlak voordat hij met Det sjunde inseglet definitief internationaal door zou breken. Ook deze film werd voor het eerst het internationale publiek te bereiken, met prijzen op Cannes Film Festival en nominaties bij de BAFTA's.
Woody Allen zou later deze film als basis gebruiken voor zijn eigen A Midsummer Night's Sex Comedy.
De film is vanaf mei verkrijgbaar als Criterion Collection DVD.
Bergman staat vooral bekend om zijn sterke drama's, maar hij hier bewijst hij ook met comedy overweg te kunnen. Hij heeft zich laten inspireren door de battle-of-the-sexes comedies uit Hollywood, maar voegt er ook wat van zijn kenmerken aan toe. De film ziet er erg mooi uit en het acteerwerk is dik in orde. Ook brengt de film nog een boodschap op ons over, op een manier waar de comedies van tegenwoordig nog iets van kunnen leren.
Speelduur 108min
BAFTA Awards 1957
Nominatie Best Film from any Source
Nominatie Best Foreign Actor (Gunnar Björnstrand)
Nominatie Best Foreign Actress (Eva Dahlbeck)
Cannes Film Festival 1956
Winnaar Best Poetic Humor
IMDb
Criterion Collection DVD
quote:Via de link mijn signature kun je er ook komen, maar : Andrei Tarkovsky - De Visuele PoëetOp dinsdag 23 maart 2004 20:06 schreef spacemangraig het volgende:
Ik kan je topic over Tarkovsky niet meer vinden, link? (heb namelijk Stalker gehuurd)
quote:Hier kijk ik egt naar uitThe Criterion Collection is currently working on two separate editions of the Ingmar Bergman masterpiece Fanny and Alexander. The theatrical edition ($29.95) presents the Academy Award-winning 188-minute version of the film in a two-disc set with audio commentary by film scholar Peter Cowie, a collection of introductions by Bergman to eleven of his films, and an assortment of trailers. The special-edition five-disc boxed set ($59.95) includes the complete contents of the theatrical edition as well as the five-hour director’s cut of the film, Bergman’s own feature-length documentary The Making of Fanny and Alexander, a new 40-minute video of exclusive interviews with cast and crew, and Ingmar Bergman Bids Farewell to Film—a one-hour filmed interview with the famed director. Look for both editions of Fanny and Alexander in November!
quote:Zijn films zijn over het algemeen emotionele beschouwingen van de verschillende facetten van de mens, zoals liefde, haat, identiteit, ouderdom, de zin van het leven etc. Hij filosofeert daarover door middel van z'n films. Ook komt de geloofkwestie regelmatig aan bod en die benadert hij ook vanuit een humanistische insteek; hij heeft er z'n sterke twijfels over.Op donderdag 19 augustus 2004 11:51 schreef FremantleDockers het volgende:
Wat bedoel je eigenlijk met 'menselijke filosoof'? Ik snap dat ie mens is, maar bedoel je emotioneel, of down-to-earth, of wat?
Het was iemand die gefascineerd was door de mens en die deze fascinatie op een prachtige wijze op film wist vast te leggen.
Een kunstschilder (Max von Sydow) en zijn vrouw (Liv Ullman) trekken zich terug naar een eiland om daar rust te zoeken, in de hoop dat zijn inspiratie terug zal komen. In plaats daarvan wordt hij steeds meer geteisterd door trauma's uit het verleden en vreemde verschijningen. Op een dag ontmoet zijn echtgenote een mysterieuze dame die haar vertelt waar ze het dagboek van haar man kan vinden, en ze raadt haar aan het door te lezen.
De film vormt samen met Skammen en En Passion een losse trilogie. Alle drie de film spelen zich af op het eiland Fårö, een eilandje in de Oostzee. Vandaar dat deze wel de Fårö-trilogie genoemd wordt.
Tijdens de openingscredits hoor je gerommel en stemmen. Na enige tijd blijkt dat het het geluid is van het klaarzetten van de opname-apparatuur. Op het moment dat er "actie" geroepen wordt, begint de film.
Bergman experimenteert op een vitale manier. Voor het eerst en laatst maakt hij een horror-film. Het resulteert in een macabere, vervremende sfeer die nergens echt eng wordt, maar wel indruk maakt. Het levert een aantal zeer sterke scenes op, niet in de laatste plaats door het camerawerk van Sven Nykvist. Hier en daar is de film wat onevenwichtig, maar het is erg boeiend om ook eens een andere kant van Bergman te zien.
#468 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
quote:Dus als ik het goed begrijp is dit de vijf uur durende versie:Op woensdag 18 augustus 2004 23:57 schreef Gorro het volgende:
[..]
Hier kijk ik egt naar uit
... en dit de versie van drie uur:
... en zit deze ook in de box:
... en is de drie uur durende versie ook apart verkrijgbaar.
quote:ben je inmiddels geweestOp vrijdag 27 februari 2004 11:08 schreef California het volgende:
Ik heb ook nog nooit iets van Bergman gezien, en ik denk dat ik ga beginnen met Herfstsonate; die draait in het Filmmuseum op 7 en 17 maart.
Sowieso verwacht ik dat ik het een erg mooie film zal vinden, maar ik heb daar ook nog niet vaak een klassieker gezien waar ik niets aan vond, ik zit er gewoon heerlijk
quote:Ik heb hem inmiddels herzien en het is meteen één van m'n favoriete films van hem geworden. De gesprekken tussen de Dood en Antonius Block zijn erg boeiend en mooi in beeld gebracht. De film is ook vitaal en zakt nooit in, op momenten spannend, grappig, tragisch, alles zit erin. Prachtig. *****Op zaterdag 24 januari 2004 23:27 schreef Gorro het volgende:
* Det Sjunde Inseglet (The Seventh Seal) (1957)
[...]
Deze film is duidelijk toe aan een herziening.
quote:Ik zou Persona later kijken dan Det sjunde inseglet, want die is wel iets "lastiger" om te waarderen volgens mij. Det sjunde inseglet was één van de eerste foreign language films en ook één van de eerste arthouse films die ik zag, vandaar dat ik niet meteen op waarde kon schatten. In vergelijking met de rest van Bergman's werk is Det sjunde inseglet zelfs één van z'n eenvoudigste films in mijn ogen. Jungfrukällan is een uitstekende film om Bergman door te leren kennen. Heb je eigenlijk al wat van hem gezien?Op maandag 27 september 2004 15:00 schreef Eluc het volgende:
[..]
Ik ben nu toch echt wel benieuwd naar deze film, al denk ik dat ik er nog niet egt klaar voor ben. Eerst maar eens Jungfrukällan en Persona kijken (heb ik hier liggen).
quote:Oke bedankt! Dan kijk ik Det Sjunde Inseglet wel eerst (na Jungfrukällan dan). En nee, ik heb nog nooit wat van m gezien, maar ben wel erg benieuwd. Toen ik in dit topic las dat Jungfrukällan een goede introductie was in Bergman's films, had ik me maar voorgenomen om die eerst te gaan kijken.Op maandag 27 september 2004 15:17 schreef Gorro het volgende:
Quote uit: Welke film heb je vandaag/pas gezien? part LI
[..]
Ik zou Persona later kijken dan Det sjunde inseglet, want die is wel iets "lastiger" om te waarderen volgens mij. Det sjunde inseglet was één van de eerste foreign language films en ook één van de eerste arthouse films die ik zag, vandaar dat ik niet meteen op waarde kon schatten. In vergelijking met de rest van Bergman's werk is Det sjunde inseglet zelfs één van z'n eenvoudigste films in mijn ogen. Jungfrukällan is een uitstekende film om Bergman door te leren kennen. Heb je eigenlijk al wat van hem gezien?
Het gaat over:
Det Sjunde Inseglet (The Seventh Seal)
Smultronstället (Wild Strawberries)
Sommarnattens leende (Smiles of a Summer Night)
Såsom i en spegel (Through A Glass Darkly)
Nattvardsgästerna (Winter Light)
Tystnaden (The Silence)
Jungfrukällan (The Virgin Spring)
Aus dem Leben der Marionetten (From the Life of the Marionettes)
Höstsonaten (Autumn Sonata)
Scener ur ett äktenskap (Scenes from a Marriage)
Törst (Three Strange Loves)
Riten (The Rite)
Viskningar och rop (Cries and Whispers)
Ansiktet (The Magician)
.quote:De eerste 7 zijn ondertussen te koop. Voor wie het interesseert.Op donderdag 30 september 2004 13:19 schreef SaintOfKillers het volgende:
Moskwood Media zou 14 Bergman-films in Nederland gaan uitbrengen.
Het gaat over:
Det Sjunde Inseglet (The Seventh Seal)
Smultronstället (Wild Strawberries)
Sommarnattens leende (Smiles of a Summer Night)
Såsom i en spegel (Through A Glass Darkly)
Nattvardsgästerna (Winter Light)
Tystnaden (The Silence)
Jungfrukällan (The Virgin Spring)
Aus dem Leben der Marionetten (From the Life of the Marionettes)
Höstsonaten (Autumn Sonata)
Scener ur ett äktenskap (Scenes from a Marriage)
Törst (Three Strange Loves)
Riten (The Rite)
Viskningar och rop (Cries and Whispers)
Ansiktet (The Magician)
quote:Weet je iets van extra's en beeldkwaliteit bij die uitgaves?Op dinsdag 2 november 2004 18:09 schreef SaintOfKillers het volgende:
[..]
De eerste 7 zijn ondertussen te koop. Voor wie het interesseert.
quote:Geen of nauwelijks extra's. Beeldkwaliteit is wel goed.Op dinsdag 2 november 2004 18:11 schreef Sai het volgende:
[..]
Weet je iets van extra's en beeldkwaliteit bij die uitgaves?
quote:Vind dit niet zo nodig, vind naast Criterion die Tartan uitgaves ook nog steeds prima....Op dinsdag 2 november 2004 18:17 schreef SaintOfKillers het volgende:
[..]
Geen of nauwelijks extra's. Beeldkwaliteit is wel goed.
Jan en Eva Rosenberg vluchten voor de burgeroorlog in hun (niet nader genoemde) land naar een eilandje voor de kust. Hier leven ze rustig totdat een militair vliegtuig neerstort op het eilandje. Ze raken verwikkeld in een conflict en worden gearresteerd. De leider van de militairen is een oude vriend die hen wil laten gaan als Eva sex met hem heeft. Jan wordt gedwongen een vriend te doden. Het blijkt dat vluchten voor oorlog een relatief begrip is.
De film vormt samen met Vargtimmen en En Passion een losse trilogie. Alle drie de film spelen zich af op het eiland Fårö, een eilandje in de Oostzee. Vandaar dat deze wel de Fårö-trilogie genoemd wordt.
Voor de eerste en enige keer waagde Bergman zich aan een oorlogsfilm en levert gelijk één van de beste anti-oorlogsfilms af die er zijn. De film bekijkt de oorlog op heel persoonlijk niveau. Wat zijn de gevolgen voor een gezin? Hoe worden ze gebruikt? Wat doet oorlog met ze en met hun omgeving? Al deze vragen komen aan bod en worden in z'n algemeenheid behandelt. Nergens wordt namelijk aangeduid om welke oorlog het nou gaat en dat is ook helemaal niet nodig. Vaste Bergman-acteurs Liv Ullman en Max von Sydow schitteren weer in de twee hoofdrollen en ook de cinematografie van Sven Nykvist is dik in orde. Eén van z'n beste films.
Golden Globes 1969
Nominatie Best Foreign-Language Foreign Film
IMDb
In tegenstelling tot hun vrienden Peter en Katarina hebben Marianne en Johan het perfecte huwelijk, althans zo lijkt het. In zes episodes volgen we dit huwelijk door de goede tijden in het begin, maar door de momenten dat Johan Marianne opeens verlaat voor een andere vrouw.
Origineel was dit een zesdelige televisieserie gemaakt voor de Zweedse tv, welke 5 uur duurde. Voor een bioscooprelease is dit natuurlijk te lang, dus werd hij ingekort tot 167 minuten. En dat is waarschijnlijk ook het minpunt van de korte versie. Het is een aaneenschakeling van de dramatische hoogtepunten uit de serie (naar het schijnt), waardoor de film te lang aanvoelt. In de serie hebben naar verluid bijrolspelers ook een iets grotere rol, zodat je wat ruimte geboden wordt om adem te halen.
Ondanks dit minpunt van deze versie is het nog steeds een geweldige film. Bergman laat vooral in deze film zien hoeveel je kunt vertellen met gezichten, mits je goede acteurs hebt om deze expressies te visualiseren. Liv Ullman en Erland Johansson zijn hier fantastisch in en brengen elke emotie pijnlijk over op het scherm. In de dialogen worden thema's als liefde en huwelijk op een sterk wijze ontbonden en aan de kaak gesteld. De korte versie is in elk geval niet Bergman's sterkste film, maar nog altijd dichter bij een meesterwerk dan veel andere regisseurs kunnen zeggen dat ze ooit geweest zijn.
#644 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
BAFTA Awards 1976
Nominatie Best Actress (Liv Ullman)
Golden Globes 1975
Winnaar Best Foreign Film
Nominatie Best Motion Picture Actress - Drama (Liv Ullman)
IMDb
CC-DVD
quote:Enigzins kansloze zin....De korte versie is in elk geval niet Bergman's sterkste film, maar nog altijd dichter bij een meesterwerk dan veel andere regisseurs kunnen zeggen dat ze ooit geweest zijn.
Nu kan ik net zo goed een Topic maken over Spielberg, Scott, Jackson enz en dat er ook bij zetten
quote:En wat houdt je tegen? Wat is je kritiek? Dit is gewoon m'n mening. Ik vond dit gewoon een fantastische film, maar het probleem bij Bergman is, dat hij zoveel meesterwerken gemaakt heeft en dat deze film in het licht daarvan iets tegenviel.Op dinsdag 4 januari 2005 15:23 schreef Morpheus2002 het volgende:
[..]
Enigzins kansloze zin....
Nu kan ik net zo goed een Topic maken over Spielberg, Scott, Jackson enz en dat er ook bij zetten
Ik vind overigens dat zowel Spielberg, Scott als Jackson meesterwerken gemaakt hebben, maar dan op een andere filmisch vlak, wat zeker niet per se minderwaardig is. Schindler's List, Blade Runner en de Lord of the Rings-trilogie zijn allemaal films die in m'n persoonlijke top 50 staan, dus nog boven veel films van Bergman. Dat ik daar geen topic over maak wil niet zeggen dat ik ze niet waardeer, maar ze zijn hier al bekend genoeg zonder zo'n topic. Met deze topics probeer ik de ogen van mensen te openen voor een ander type films, dan wat er in de multiplexen draait. Een type film die ik in de afgelopen 2 jaar enorm ben gaan waarderen.
quote:Deze heb ik dus vorige week besteldOp vrijdag 3 september 2004 12:49 schreef Eluc het volgende:
[..]
[afbeelding]
[afbeelding]
[afbeelding]
. Ga je over F&A ook nog een review schrijven, Gorro?quote:Op dinsdag 4 januari 2005 18:39 schreef Eluc het volgende:
[..]
Deze heb ik dus vorige week besteld
Verrek, die staat er nog niet bij. Tystnaden ook niet zie ik nu. Als ik zin heb, zal dat er vast een keer van komen
Erg mooie boxset trouwens. Heb hem al een tijdje.
Zweden, de negentiende eeuw. Een rondreizend gezelschap van entertainers, hypnotiseurs en goochelaars worden in een dorpje erg sceptisch ontvangen. Door vooraanstaanden uit het dorp worden ze uitgenodigd op een landhuis om hun kwaliteiten te bewijzen.
De film volgde op de twee meesterwerken Det sjunde inseglet en Smultronstället. Geen makkelijke opgave en de kwaliteit van die films haalt Bergman dan ook niet in deze film. De film opent wel heel sterk met een aantal prachtige shots van de koets in het bos. De film zit natuurlijk weer vol met typische dialogen over liefde, spiritualiteit en vooral de contradictie van het paranormale tegenover de wetenschap; het centrale thema van de film.
De uitwerking van dit thema is goed, maar maakt de verwachtingen die een film van Ingmar Bergman scheppen niet voor de volledige honderd procent waar. Desondanks is er nog genoeg te genieten, bijvoorbeeld de erg sterke performances van de vaste acteurs van Bergman, alsmede de ijzersterke scene op de zolder van het huis, waar een mooi spel met licht en schaduw gespeeld wordt.
BAFTA Awards 1960
Nominatie Best Film from any Source
Venice Film Festival 1959
Winnaar Special Jury Prize
Nominatie Golden Lion
IMDb
Behalve the seventh seal, Die wil ik wel erg graag een keer zien
Een volwassenen vrouw is niet erg gelukkig met haar leven. Als ze haar dagboek terugvind beluit ze de eilanden te bezoeken waar ze één gelukkige zomer doorbracht en komen de herinneringen over haar jeugdliefde weer boven.
Sommarlek is Jean-Luc Godard's favoriete film van Ingmar Bergman. Het is dan wellicht ook niet verwonderlijk dat ik tijdens het kijken van de film op sommige momenten aan de frivoliteit van Anna Karina in diens films moest denken. Dit speelse zien we in het latere werk van Ingmar Bergman niet vaak terug.
Volgens velen was dit de eerste film van hem waarin de stem van een groot artiest te horen was en dit wordt dan ook gezien als de film waarin Bergman zijn stijl gevonden heeft. Veel thema's die later ook belangrijke rol gaan spelen in zijn oeuvre zijn hier dan ook aanwezig; zelfreflectie, liefde en ook de geloofskwestie speelt even een rol. Het wordt allemaal nog niet zo sterk uitgewerkt als hij in latere films zou doen, maar de film is zeker de moeite waard.
IMDb
De film is gesitueert in het Berlijn van na de nederlaag van Duitsland in de 1e wereldoorlog. Nadat zijn broer zelfmoord heeft gepleegd, zoekt Abel onderdak in het apartement van een oude bekende, professor Veregus. Wanhopig om de eindjes aan elkaar te knopen in deze door oorlog vernieldde stad, neemt Abel een baantje aan in de kliniek van Veregus, waar hij de vreselijke waarheid ontdekt achter het werk van deze vreemde liefdadige professor en ontsluit het kille mysterie dat zijn broer tot zelfmoord dreef.
Deze enige Engelstalige film van Bergman is behalve de taal ook in andere opzichten een buitenbeentje in het oeuvre van de regisseur. De film wordt veel meer gedreven door het verhaal, waar zijn andere films het veel meer moeten hebben van de thema's en emotie. Daar ligt ook de kracht van Bergman en het is wellicht daarom niet zo verwonderlijk dat deze film niet helemaal in z'n opzet slaagt. De sfeer wordt wel goed gecreëerd door de mooie cinematografie van Sven Nykvist, maar er zijn nogal wat manco's. Het acteerwerk is matig, ook van Liv Ullman en de dialogen komen daardoor niet lekker uit de verf. Bergman was gewend met weinig (financiële) middelen z'n film te maken en was wellicht overwelmt door de mogelijkheden dat hij het zicht op het totaalbeeld verloor.
IMDb
Persona
Scenes from a Marriage
The Seventh Seal
Autumn Sonata
Cries and Whispers
Trollflojten
Fanny och Alexander
Ansikte mot Ansikte (Face to Face)
Hour of the Wolf (Vargtimmen)
Wild Strawberries
Tystnaden
Through a Glass Darkly
Efter Repetitionen
The Virgin Spring
Sommaren med Monika
Kris (Crisis)
The Serpent's Egg
Winter Light
Smiles of a Summer Night
Ansiktet (The Face)
En Lektion i Karlek
Jammer dat dit uiteraard weer niet naar Enschede komt. Ik had graag een aantal van z'n films op het witte doek willen zien, vooral m'n persoonlijke favoriet Persona.
quote:Prachtig initiatief dit!Op zondag 6 maart 2005 22:39 schreef Gorro het volgende:
Vanaf 1 april tot eind mei draait er in Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Utrecht en Eindhoven een Ingmar Bergman retrospectief met de volgende 21 films:
Persona
Scenes from a Marriage
The Seventh Seal
Autumn Sonata
Cries and Whispers
Trollflojten
Fanny och Alexander
Ansikte mot Ansikte (Face to Face)
Hour of the Wolf (Vargtimmen)
Wild Strawberries
Tystnaden
Through a Glass Darkly
Efter Repetitionen
The Virgin Spring
Sommaren med Monika
Kris (Crisis)
The Serpent's Egg
Winter Light
Smiles of a Summer Night
Ansiktet (The Face)
En Lektion i Karlek
N.B. Naast de vertoning van de bovenstaande films is er tevens een expositie over zijn leven (naast het filmhuis in Den Haag) en vindt er zondagmiddag 1 mei een debat plaats met als thema Bergman's preoccupatie met schoonheid en de dood.
Verdere info: www.ingmarbergman.nl
quote:Deze film is geniaal (met name de fotografie).Op zaterdag 24 januari 2004 23:27 schreef Gorro het volgende:
* Det Sjunde Inseglet (The Seventh Seal) (1957)
[afbeelding]
Speelduur 96 minuten
Cannes Film Festival 1957
Winnaar Jury Special Price
[ Bericht 3% gewijzigd door zodiakk op 19-03-2005 14:23:29 ]
quote:Die ga ik vanavond zien in het Filmmuseum. Seventh Seal heb ik helaas gemist, maar binnenkort heb ik een kans om Persona te zien.Op zondag 6 maart 2005 22:39 schreef Gorro het volgende:
Vanaf 1 april tot eind mei draait er in Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Utrecht en Eindhoven een Ingmar Bergman retrospectief met de volgende 21 films:
Wild Strawberries
Ik studeer Zweeds en voor een vak moet ik een essay schrijven over een onderwerp binnen de Scandinavische cultuur waarin ik op zoek ga naar de Zweedse 'nationale identiteit'. Ik wilde graag wat over films schrijven en kwam dus al vrij snel uit bij Ingmar Bergman, aangezien er kasten vol (wetenschappelijke) literatuur geschreven zijn over dit fenomeen.
Ik ga binnen een handjevol van Bergmans films dus op zoek naar sporen van de Zweedse identiteit (m.a.w. typisch Zweedse zaken, karaktereigenschappen etc.). Het probleem is dat ik nog nooit ook maar een film van hem heb gezien, ik ken hem en zijn films alleen maar van naam. Nu heb ik de volgende films uitgezocht om te gaan analyseren, puur op basis van bekendheid en gewonnen prijzen (nogal willekeurig dus):
Mijn docente raadde Smultronstället (1957) ook nog aan, onder andere aangezien de titel (Wilde aardbeien) al op iets typisch Zweeds duidde.
In dit topic heb ik al gezien dat er enkele mensen zijn die veel films van Bergman hebben gezien, dus ik hoop dat jullie mij kunnen adviseren bij mijn filmkeuze. Denken jullie dat bovengenoemde films goed aansluiten bij mijn onderwerp of hebben jullie nog films die naar jullie mening hiervoor beter geschikt zijn?
Bij voorbaat dank!
Maar misschien kan Gorro hier een beter antwoord op geven dan ik.
Het klinkt allemaal een beetje vaag, maar door andere Zweedse films die ik heb gezien weet ik dat er altijd wel iets typisch Zweeds in voorkomt, ook al is het maar iets kleins.
quote:Heb ik niet gezien, dus kan ik niet over oordelen.Op dinsdag 11 oktober 2005 21:38 schreef SuperSiem het volgende:Såsom i en spegel (1961) Through a Glas Darkly Tystnaden (1963) The Silence
quote:Persona is misschien niet helemaal geschikt, omdat zowat de hele film over twee (eigenlijk éénPersona (1966) Fanny och Alexander (1982)
Mijn docente raadde Smultronstället (1957) ook nog aan, onder andere aangezien de titel (Wilde aardbeien) al op iets typisch Zweeds duidde.
) personages gaan, en typische nationale karaktereigenschappen zul je er waarschijnlijk niet in vinden. Fanny & Alexander en Wild Strawberries zijn beter geschikt denk ik.Overigens is Det Sjunde Inseglet (The Seventh Seal/Het Zevende Zegel) zijn bekendste film, en misschien ook wel zijn beste. Het probleem (?) met deze is wel dat de hele film een nogal godsdienstig thema heeft en dat het zich afspeelt in de Middeleeuwen. Daarom is deze misschien ook minder geschikt voor je onderwerp.
Deze films worden over het algemeen door critici als zijn 5 beste gezien, en zijn dus wel een goed startpunt:
Wild Strawberries
The Seventh Seal
Persona
Cries & Whispers
Fanny Och Alexander
) maar in de rest... nee. Misschien weet Gorro nog wat.Bij Moodysson kom je dat misschien meer tegen. Of bij de bekendere comedy's van de laatste tien jaar.
quote:Ik heb ook overwogen om films van bijv. Moodysson en Fares te behandelen. Ten eerste omdat ik die al wel gezien heb en ten tweede omdat daar dus duidelijk wel typisch Zweedse dingen worden behandeld. Helaas is daar nog, zeker in verhouding met Bergman, nog weinig over gepubliceerd.Op dinsdag 11 oktober 2005 22:38 schreef Sokolsky het volgende:
Ik kan in Bergman weinig typisch Zweeds ontdekken. Misschien in Fanny och Alexander, heel misschien in Smultronstället (wat overigens wel de beste is
Bij Moodysson kom je dat misschien meer tegen. Of bij de bekendere comedy's van de laatste tien jaar.
Maar mijn docente, die ook vele Bergmanfilms heeft gezien, heeft ingestemd met mijn onderwerpkeuze, dus het lijkt me dat er wel iets te vinden moet zijn. Zoals ik al zei zijn er veel boeken over Bergman geschreven en heeft hij zelf ook boeken geschreven, dus mocht ik het zelf niet uit de films kunnen halen, dan zijn er altijd nog de publicaties van Bergman-kenners.
En tja, mijn filmsmaak: vrij breed.
Hoewel ik uit bijv. de IMDB-top-250 niet veel heb gezien - en degenen die ik heb gezien zijn dan grotendeels mainstream films -, moeten de films van van Bergman wel heel extreem zijn, wil ik me er niet doorheen kunnen werken.quote:Van dit lijstje zou ik sowieso Persona niet doen. Smultronstället lijkt me daar een prima vervanging voor. Det sjunde inseglet (The Seventh Seal) en Viskningar och rop (Cries and Whispers) zou ik ook niet doen, want die spelen zich in andere tijden af. Vooral En passion lijkt me nog een goede aanvulling en/of eventueel Nattvardgästerna (Winter Light), met name ook omdat die samen met Såsom i en spegel en Tystnaden een trilogie vormt.Op dinsdag 11 oktober 2005 21:38 schreef SuperSiem het volgende:Såsom i en spegel (1961) Through a Glas Darkly Tystnaden (1963) The Silence Persona (1966) Fanny och Alexander (1982)
Mijn docente raadde Smultronstället (1957) ook nog aan, onder andere aangezien de titel (Wilde aardbeien) al op iets typisch Zweeds duidde.
Maar inderdaad zoals eerder gezegd zit er vrij weinig typisch Zweeds in z'n films bij mijn weten.
[ Bericht 2% gewijzigd door Gorro op 12-10-2005 01:01:38 ]
Gorro, waarom Persona niet overigens?
quote:De setting van de film is erg miniem en ik verwacht sowieso dat je mede daarom hier het minste uit kunt halen. Verder is er nog een belangrijke reden, maar dat zou een enorme spoiler zijn als ik die zou vertellen. Maar als hij toch ook in de universiteitsbibliotheek ligt; neem hem gewoon mee om een fantastische film te zien los van je opdracht en als je er dan toch iets uithaalt is dat mooi meegenomenOp woensdag 12 oktober 2005 10:07 schreef SuperSiem het volgende:
Gorro, waarom Persona niet overigens?
quote:Persona hebben ze ook, ik zal hem ook wel lenen.Op woensdag 12 oktober 2005 10:22 schreef Gorro het volgende:
[..]
De setting van de film is erg miniem en ik verwacht sowieso dat je mede daarom hier het minste uit kunt halen. Verder is er nog een belangrijke reden, maar dat zou een enorme spoiler zijn als ik die zou vertellen. Maar als hij toch ook in de universiteitsbibliotheek ligt; neem hem gewoon mee om een fantastische film te zien los van je opdracht en als je er dan toch iets uithaalt is dat mooi meegenomen
Erg bedankt allemaal voor jullie hulp! Ik ga zo de dvd's halen, essay hoeft pas klaar te zijn met Kerst, maar ik zal tegen die tijd mijn bevindingen wel laten weten als daar prijs op wordt gesteld.
quote:Tof!Op woensdag 12 oktober 2005 11:38 schreef SuperSiem het volgende:
[..]
Ik ga zo de dvd's halen, essay hoeft pas klaar te zijn met Kerst, maar ik zal tegen die tijd mijn bevindingen wel laten weten als daar prijs op wordt gesteld.
quote:Deze trilogie is trouwens ook in boekvorm verschenen, onder de naam Filmtrilogie van Ingmar Bergman.Op woensdag 12 oktober 2005 00:56 schreef Gorro het volgende:
[..]
Nattvardgästerna (Winter Light), met name ook omdat die samen met Såsom i en spegel en Tystnaden een trilogie vormt.
Ik heb 'em voor een prikkie bij de Slegte meegenomen afgelopen weekend.
Daarnaast is er de biografie van Liv Ullman, een van de vaste hoofdrolspeelster in de films van Bergman, met ook wat interessante achtergronden.
quote:Grappig, stond er vandaag toevallig mee in m'n handen, leuk boekje maar toch laten liggen uiteindelijk. In plaats daarvan wel Bergman On Bergman gekocht en het alom geprezen Qu'est-ce que le cinema? (NL titel: Wat is film?) van André Bazin.Op woensdag 12 oktober 2005 12:07 schreef Kolkus het volgende:
[..]
Deze trilogie is trouwens ook in boekvorm verschenen, onder de naam Filmtrilogie van Ingmar Bergman.
Ik heb 'em voor een prikkie bij de Slegte meegenomen afgelopen weekend.
Het verhaal van Katarina en Peter Egermann, een ruziend en kinderloos stel. Peter pleegt een geweldige misdaad in de eerste scene, de rest van de film bestaat uit niet-lineair onderzoek naar zijn motivaties, waaronder een psychologisch politie onderzoek, stukken uit zijn getrouwde leven en droom passages.
Ingmar Bergman zat ten tijde van deze film in een moeilijke periode. Omwille van belastingredenen had hij z'n toevlucht gezocht in Duitsland om daar voornamelijk in het theater te werken. Hij kon daar echter niet z'n gang gaan en er ontstonden fricties tussen hem en Duitse medewerkers van het theater, mede veroorzaakt door z'n matige beheersing van de Duitse taal.
Dit in het achterhoofd is het niet verwonderlijk dat dit niet één z'n beste films is. De vertelstructuur, waarin de hele tijd voorwaarts en achterwaarts in de tijd gesprongen wordt gescheiden door tussentitels, geeft een fragmentarische schets van de geplaagde geest van Peter, de hoofdpersoon die ook in een episode te zien is van Scener ur ett äktenskap. Door de fragmentarische opbouw is de film vrij taai om door te komen, maar beloningen zijn er genoeg. Vooral de droomsequenties zijn schitterend en daarin bewijzen Bergman en Nykvist het vakmanschap nog niet verleerd te zijn. Het blijft toch een beetje vreemd, een Bergman in het Duits.
IMDb
Een violist hoort dat zijn vrouw bij een ongeluk in huis om het leven is gekomen. Na de eerste schok herinnert hij zich hun allereerste kennismaking, het prille huwelijksgeluk, de conflicten, hun ontrouw en de uiteindelijke verzoening. Hij put zijn overlevingskracht uit de muziek.
De achtste film van Ingmar Bergman en één van de vier films van hem die nooit in de Amerikaanse bioscopen heeft gedraaid. De Zweedse critici waren vrij negatief over de film toen hij uitkwam. Zijn inzicht in de mens en het huwelijk zouden nogal kortzichtig zijn en verder godslasterend. Op zich kan ik me daar deels in vinden. Het huwelijk wordt inderdaad niet zo goed uitgediept als in zijn latere werk het geval zou zijn, maar slecht zou ik het zeker niet willen noemen.
Toch is de film zeker de moeite waard al was het maar om de hand van de meester te herkennen. Verschillende scenes zijn overduidelijk van Bergman en dat levert een aantal mooie momenten op, niet in de laatste plaats door het goede optreden van Victor Sjöström. Het geheel is een degelijke film over het huwelijk die echter nog niet zo diep graaft als zijn latere films. De orkest-scenes maken er echter een levendige film van en de muziek van Beethoven zorgt voor een prachtig einde aan de film.
IMDb
"But To Joy is also an impossible melodrama. A kerosene stove explodes portentously in the beginning of the film, and Beethoven's Ninth Symphony is shamelessly exploited. I do understand the techniques used in both melodrama and soap opera quite well."
Verfilming van Mozarts opera 'Die Zauberflöte' met libretto van Emanuel Schikaneder, waarin Tamino een jonge prinses steunt in haar strijd tegen haar ouders.
Verfilming van de opera Die Zauberflöte van de Mozart ter ere van het 50-jarig bestaan van de Zweedse radio. Een bijzondere film in het oeuvre van Bergman. Het verhaal is heel kinderlijk en zit vol met fantasierijke componenten en biedt nauwelijks ruimte voor de gebruikelijke zware thema's van zijn films. Het voelt dan ook veel meer aan dan een vrolijk uitje. Aan de kleurrijke sets en geinige filmische trucjes voel je dat hij veel plezier heeft gehad aan het maken van de film.
Dat hij de film ook heel serieus nam blijkt uit de sterke uitvoering van Mozart's opera. Acteurs met goede stemmen die ook nog eens goed kunnen acteren brengen het verhaal tot leven. Doordat Bergman ook steeds reacties van het publiek filmt, met name die van één jong meisje, worden we er steeds aan herinnert dat het om een sprookje gaat die geschikt is voor alle leeftijden. Al met al een leuke film en gelijk ook één van de beste opera-verfilmingen tot nu toe.
IMDb
Criterion Collection DVD
De bittere romance tussen een negentienjarige jongen uit Stockholm en een wild meisje uit het arme deel van de stad.
Opvallend genoeg nog altijd de meest geziene film van Bergman in Amerika. Voor de release in Amerika werd namelijke een half uur uit de film geknipt en geëxploiteerd naast de films van Russ Meyer vanwege de toen baanbrekende, maar nu erg onschuldige naaktscenes.
Je merkt vooral dat Bergman hier nog zoekende is naar de stijl die zijn latere films kenmerken. Het eenvoudige maar doeltreffende liefdesverhaaltje bevat een aantal sterke scenes, maar het geheel is niet altijd even sterk gemonteerd. Sommige scenes had ik graag wat langer uitgerekt gezien bijvoorbeeld. Jammer ook dat ik Monika vanaf de eerste seconde al zo onsympathiek vond.
IMDb
Berit is een jonge vrouw met problemen. Ze is depressief en suïcidaal. Omdat ze niet samen met haar moeder onder één dak kan leven heeft ze veel jaren in een inrichting doorgebracht. Ze heeft nu een fabrieksbaantje gekregen onder de voorwaarde dat ze weer bij haar moeder intrekt. Hun relatie is echter erg gespannen. Op een dag ontmoet ze in een dancing de dokwerker Gösta. Is hij in staat haar de steun te geven die ze nodig heeft?
Een vrij typische vroege film van Ingmar Bergman. Zoals veel van zijn films focust hij zich op de relatie tussen een man en vrouw. Tijdens de film moest ik regelmatig aan Sommaren med Monika denken. Ook in die film zien we twee jonge arme mensen die bij elkaar steun zoeken. De films verschillen echter wel in aanpakt. In Sommaren med Monika zien we de leuke momenten tussen twee geliefden. Van vrolijke momenten is in deze film nauwelijks sprake.
Dat is ook meteen het grootste kritiekpunt wat ik heb op de film. Bergman bezit hier nog niet de finesse waarmee hij later furore zou maken en daardoor voelt het melodrama nogal geforceerd aan. Daarnaast is de depressieve en suïcidale Berit nou niet bepaald een prettig hoofdpersonage. Empathie wekt ze nauwelijks op. Waar de film wel in slaagt is het nagestreefde realisme. Ook de manier waarop de rede waarom Berit geworden is zoals ze is, wordt goed gebracht.
IMDb
32 jaar na hun scheiding (door de gebeurtenissen zoals verhaald in Scener ur ett äktenskap) komen Marianne, een succesvol advocate en haar ex-man Johan samen in zijn Zomer woning. Ze raakt erg betrokken bij het drama van hun kinderen en een zoon van Johan uit een eerder huwelijk.
De laatste film van Ingmar Bergman is een sequel op Scener ur ett äktenskap. Net als die film is dit een episodische vertelling, in dit geval over de 32 jaar na de scheiding tussen Marianne en Johan uit eerder genoemde film. Liv Ullman speelt Marianne weer fantastisch met geweldig gevoel voor subtiele emoties. De jonge Julia Dufvenius doet haar best, maar wordt wel overklast.
Ook de andere Bergman-veteraan Erland Josephson zet een mooie kwetsbare performance neer. Het is echter Börje Ahlstedt die de meeste lof verdient. Een prachtige uitbeelding van een gebroken man. Wat de film zelf betreft is het weer een mooi staaltje emotioneel familieleed wat Bergman heeft afgeleverd. Echter het episodische karakter breekt de film wel een beetje op. Opvallend is overigens dat hoewel het een vervolg is op Scener ur ett äktenskap de focus voornamelijk op de situatie rondom Henrik en Karin gaat.
IMDb
Albert is een wat melancholische man die zijn leventje opgeeft om een vrijbuitersbestaan als circus-directeur te leiden. Hij heeft vrouw en kinderen achtergelaten, en krijgt een relatie met circus-artieste Anne. Zij op haar beurt wordt verliefd op een jongere acteur, die Albert bovendien belachelijk maakt. Een confrontatie kan niet uitblijven.
Deze vroege film van Ingmar Bergman speelt zich af in het circus. Thematisch en stylistisch vindt de film zijn roots in Varieté. Een Duitse silent van Ewald André Dupont uit 1925 en één van de belangrijkere films uit het Germaan Expressionisme. Bergman heeft deze film herhaaldelijk gezien op een eigen 9.5 mm kopie.
Met name in het begin brengt de film een ode aan deze film, door een gedeelte van de film als een stomme film zich te laten ontvouwen. De artiest in Bergman ontwaakt zich. Met mooie zwart-wit beelden werkt hij dit verhaal van een onmogelijke en verboden liefde uit tot één van de beste films van zijn periode voor zijn grote doorbraak in 1957. In Amerika had men daar natuurlijk geen oog voor en daar brachten ze deze film, net als Sommaren med Monika, uit in het exploitation-circuit. Ongetwijfeld in afgeslankte vorm met voornamelijk de scenes van Harriet Anderson in nauwsluitende korsetten.
#421 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
quote:Gorro, heb jij misschien enig idee?Maar ja, rest nog de vraag, wie is dat kind in dat mortuarium? Het geaborteerde kind van Alma? De nietgewenste zoon van Elizabeth?
en dan stopt die godvergeten projector!
quote:Poeh. Het is te lang geleden dat ik die film gezien heb om me dat nog te kunnen herinneren. Ik zal er op proberen te letten als ik hem nog eens zie, mocht je dan nog geen antwoord hebben.Op zaterdag 21 juli 2007 13:50 schreef fratsman het volgende:
Oké, ik meld me ook eens in dit topic, heb al verschillende Bergman-films gezien, en na Persona zat ik met een vraagje. Ik heb hem al op moviemeter gesteld, maar daar gaat niemand er op in.
[..]
Gorro, heb jij misschien enig idee?
quote:bron @ bbc.co.ukFilm director Bergman dies at 89
Bergman was one of the foremost film-makers of the 20th Century
Legendary film-maker Ingmar Bergman has died aged 89, according to a Swedish news agency.
One of the key figures in modern cinema, the art-house favourite was best known for films like The Seventh Seal and Wild Strawberries.
He won three Oscars for best foreign language film between 1961 and 1984 - for The Virgin Spring, Through a Glass Darkly and Fanny and Alexander
The director was married five times, most recently to Ingrid von Rosen.
He fathered eight children, including one who only found out she was his daughter at the age of 22.
Unsurprisingly, his work often explored the tensions between married couples.
The Swedish auteur directed more than 40 films during his career, beginning with Crisis in 1946.
But it was not until the appearance of two tales of all-consuming love affairs - Summer Interlude in 1951 and Summer with Monika in 1953 - that his cinematic work was celebrated.
His reputation was sealed by the international art-house hit The Seventh Seal in 1957.
The movie, currently back in cinemas to celebrate its 50th anniversary, is famous for the often-parodied scene in which one of the characters plays chess with death.
Zag het op het nieuws vanmorgen. R.I.P
.quote:Amen.Op maandag 30 juli 2007 13:12 schreef Flitspaal het volgende:
89 is een mooie leeftijd. Hij laat ons veel moois na
quote:Niks meer aan toe te voegen.Op maandag 30 juli 2007 13:12 schreef Flitspaal het volgende:
89 is een mooie leeftijd. Hij laat ons veel moois na
Zou ie zelf nu met de dood aan het schaken zijn?
[ Bericht 15% gewijzigd door fratsman op 30-07-2007 14:01:55 ]
RIP
quote:Sluit ik me volledig bij aan.Op maandag 30 juli 2007 13:12 schreef Flitspaal het volgende:
89 is een mooie leeftijd. Hij laat ons veel moois na
R.I.P.
Bedankt voor o.a. Det Sjunde Inseglet en Smultronstället.
Ingmar Bergman - 3 dokumentärer om film, teater, Fårö och livet av Marie Nyreröd is trouwens een erg interessante documentaire voor de liefhebber. Het is eigenlijk een drie uur durig interview met Bergman opgesplitst in drie delen met elk een eigen thema. Het is in z'n geheel opgenomen in en rond zijn huis op Fårö, waar hij sinds 2004 onafgebroken verbleef. Het levert erg mooie momenten op en een mooi diepgaand interview waarin natuurlijk zijn films uitgebreidt aan bod komen, in het eerste deel in het bijzonder. Het tweede deel gaat voornamelijk over zijn theaterproducties, waar hij er zo'n 125 van heeft gedaan. Het derde deel vond ik het interessants. Daarin wordt ingegaan op zijn persoonlijke leven en wordt hij geconfronteerd met zijn relatieperikelen, praat hij over zijn persoonlijke angsten en zijn jeugd. Dit geeft een mooi inzicht waar hij zijn inspiratie uit putte. Verder is het moment mooi waarin hij probeert de regie van de documentaire over te nemen. Een aanrader voor de fan. Jammer dat hij er niet meer is
Toevallig van de week nog een Bergman gezien: Hour of the Wolf
(review volgt in het bekende topic )
Is net aanstaande maandag Het Uur van de Wolf
quote:Heel mooie informatie. Dank jeOp vrijdag 17 oktober 2008 19:26 schreef Doff het volgende:
En er is dit jaar ook een Bergman retrospectief in verschillende bioscopen. Zie hier het overzicht.
.