F&S Films & Series
Flitsende films en spannende series, bespreek het hier met elkaar!
Ik denk dat Gorro (en dus ook dit topic) het beste advies kunnen geven.
Deze films worden over het algemeen door critici als zijn 5 beste gezien, en zijn dus wel een goed startpunt:
Wild Strawberries
The Seventh Seal
Persona
Cries & Whispers
Fanny Och Alexander
Deze films worden over het algemeen door critici als zijn 5 beste gezien, en zijn dus wel een goed startpunt:
Wild Strawberries
The Seventh Seal
Persona
Cries & Whispers
Fanny Och Alexander
Ik kan in Bergman weinig typisch Zweeds ontdekken. Misschien in Fanny och Alexander, heel misschien in Smultronstället (wat overigens wel de beste is ) maar in de rest... nee. Misschien weet Gorro nog wat.
Bij Moodysson kom je dat misschien meer tegen. Of bij de bekendere comedy's van de laatste tien jaar.
) maar in de rest... nee. Misschien weet Gorro nog wat.Bij Moodysson kom je dat misschien meer tegen. Of bij de bekendere comedy's van de laatste tien jaar.
Sheridana +1
Oh, en als je nog nooit een Bergmanfilm hebt gezien; wat is jouw algemene filmsmaak? Het zou je wel eens rauw op je dak kunnen vallen...
Sheridana +1
Bedankt voor de reply's allen!
Maar mijn docente, die ook vele Bergmanfilms heeft gezien, heeft ingestemd met mijn onderwerpkeuze, dus het lijkt me dat er wel iets te vinden moet zijn. Zoals ik al zei zijn er veel boeken over Bergman geschreven en heeft hij zelf ook boeken geschreven, dus mocht ik het zelf niet uit de films kunnen halen, dan zijn er altijd nog de publicaties van Bergman-kenners.
En tja, mijn filmsmaak: vrij breed. Hoewel ik uit bijv. de IMDB-top-250 niet veel heb gezien - en degenen die ik heb gezien zijn dan grotendeels mainstream films -, moeten de films van van Bergman wel heel extreem zijn, wil ik me er niet doorheen kunnen werken.
Ik heb ook overwogen om films van bijv. Moodysson en Fares te behandelen. Ten eerste omdat ik die al wel gezien heb en ten tweede omdat daar dus duidelijk wel typisch Zweedse dingen worden behandeld. Helaas is daar nog, zeker in verhouding met Bergman, nog weinig over gepubliceerd.quote:Op dinsdag 11 oktober 2005 22:38 schreef Sokolsky het volgende:
Ik kan in Bergman weinig typisch Zweeds ontdekken. Misschien in Fanny och Alexander, heel misschien in Smultronstället (wat overigens wel de beste is ) maar in de rest... nee. Misschien weet Gorro nog wat.
Bij Moodysson kom je dat misschien meer tegen. Of bij de bekendere comedy's van de laatste tien jaar.
Maar mijn docente, die ook vele Bergmanfilms heeft gezien, heeft ingestemd met mijn onderwerpkeuze, dus het lijkt me dat er wel iets te vinden moet zijn. Zoals ik al zei zijn er veel boeken over Bergman geschreven en heeft hij zelf ook boeken geschreven, dus mocht ik het zelf niet uit de films kunnen halen, dan zijn er altijd nog de publicaties van Bergman-kenners.
En tja, mijn filmsmaak: vrij breed. Hoewel ik uit bijv. de IMDB-top-250 niet veel heb gezien - en degenen die ik heb gezien zijn dan grotendeels mainstream films -, moeten de films van van Bergman wel heel extreem zijn, wil ik me er niet doorheen kunnen werken.
Hoewel ik uit bijv. de IMDB-top-250 niet veel heb gezien - en degenen die ik heb gezien zijn dan grotendeels mainstream films -, moeten de films van van Bergman wel heel extreem zijn, wil ik me er niet doorheen kunnen werken.
And there was much rejoicing.
Van dit lijstje zou ik sowieso Persona niet doen. Smultronstället lijkt me daar een prima vervanging voor. Det sjunde inseglet (The Seventh Seal) en Viskningar och rop (Cries and Whispers) zou ik ook niet doen, want die spelen zich in andere tijden af. Vooral En passion lijkt me nog een goede aanvulling en/of eventueel Nattvardgästerna (Winter Light), met name ook omdat die samen met Såsom i en spegel en Tystnaden een trilogie vormt.quote:Op dinsdag 11 oktober 2005 21:38 schreef SuperSiem het volgende:Såsom i en spegel (1961) Through a Glas Darkly Tystnaden (1963) The Silence Persona (1966) Fanny och Alexander (1982)
Mijn docente raadde Smultronstället (1957) ook nog aan, onder andere aangezien de titel (Wilde aardbeien) al op iets typisch Zweeds duidde.
Maar inderdaad zoals eerder gezegd zit er vrij weinig typisch Zweeds in z'n films bij mijn weten.
[ Bericht 2% gewijzigd door Gorro op 12-10-2005 01:01:38 ]
Hmm, dan worden het denk ik Smultronstället, Såsom i en spegel, Tystnaden, Nattvardgästerna en Fanny och Alexander, die zijn ook allemaal beschikbaar op dvd in de universiteitsbibliotheek dus dat komt mooi uit.
Gorro, waarom Persona niet overigens?
Gorro, waarom Persona niet overigens?
And there was much rejoicing.
De setting van de film is erg miniem en ik verwacht sowieso dat je mede daarom hier het minste uit kunt halen. Verder is er nog een belangrijke reden, maar dat zou een enorme spoiler zijn als ik die zou vertellen. Maar als hij toch ook in de universiteitsbibliotheek ligt; neem hem gewoon mee om een fantastische film te zien los van je opdracht en als je er dan toch iets uithaalt is dat mooi meegenomenquote:Op woensdag 12 oktober 2005 10:07 schreef SuperSiem het volgende:
Gorro, waarom Persona niet overigens?
Persona hebben ze ook, ik zal hem ook wel lenen.quote:Op woensdag 12 oktober 2005 10:22 schreef Gorro het volgende:
[..]
De setting van de film is erg miniem en ik verwacht sowieso dat je mede daarom hier het minste uit kunt halen. Verder is er nog een belangrijke reden, maar dat zou een enorme spoiler zijn als ik die zou vertellen. Maar als hij toch ook in de universiteitsbibliotheek ligt; neem hem gewoon mee om een fantastische film te zien los van je opdracht en als je er dan toch iets uithaalt is dat mooi meegenomen
Erg bedankt allemaal voor jullie hulp! Ik ga zo de dvd's halen, essay hoeft pas klaar te zijn met Kerst, maar ik zal tegen die tijd mijn bevindingen wel laten weten als daar prijs op wordt gesteld.
And there was much rejoicing.
Tof!quote:Op woensdag 12 oktober 2005 11:38 schreef SuperSiem het volgende:
[..]
Ik ga zo de dvd's halen, essay hoeft pas klaar te zijn met Kerst, maar ik zal tegen die tijd mijn bevindingen wel laten weten als daar prijs op wordt gesteld.
Deze trilogie is trouwens ook in boekvorm verschenen, onder de naam Filmtrilogie van Ingmar Bergman.quote:Op woensdag 12 oktober 2005 00:56 schreef Gorro het volgende:
[..]
Nattvardgästerna (Winter Light), met name ook omdat die samen met Såsom i en spegel en Tystnaden een trilogie vormt.
Ik heb 'em voor een prikkie bij de Slegte meegenomen afgelopen weekend.
Daarnaast is er de biografie van Liv Ullman, een van de vaste hoofdrolspeelster in de films van Bergman, met ook wat interessante achtergronden.
Grappig, stond er vandaag toevallig mee in m'n handen, leuk boekje maar toch laten liggen uiteindelijk. In plaats daarvan wel Bergman On Bergman gekocht en het alom geprezen Qu'est-ce que le cinema? (NL titel: Wat is film?) van André Bazin.quote:Op woensdag 12 oktober 2005 12:07 schreef Kolkus het volgende:
[..]
Deze trilogie is trouwens ook in boekvorm verschenen, onder de naam Filmtrilogie van Ingmar Bergman.
Ik heb 'em voor een prikkie bij de Slegte meegenomen afgelopen weekend.
Reprogram. Restructure. Resistance is futile. You will be assimilated.
Voor mij is Persona toch dč film van Bergman!
. . . i n t h e h o u s e . . .
. . . n e l l a c a s a . . .
. . . n e l l a c a s a . . .
* Aus dem Leben der Marionetten (1980)
Het verhaal van Katarina en Peter Egermann, een ruziend en kinderloos stel. Peter pleegt een geweldige misdaad in de eerste scene, de rest van de film bestaat uit niet-lineair onderzoek naar zijn motivaties, waaronder een psychologisch politie onderzoek, stukken uit zijn getrouwde leven en droom passages.
Ingmar Bergman zat ten tijde van deze film in een moeilijke periode. Omwille van belastingredenen had hij z'n toevlucht gezocht in Duitsland om daar voornamelijk in het theater te werken. Hij kon daar echter niet z'n gang gaan en er ontstonden fricties tussen hem en Duitse medewerkers van het theater, mede veroorzaakt door z'n matige beheersing van de Duitse taal.
Dit in het achterhoofd is het niet verwonderlijk dat dit niet één z'n beste films is. De vertelstructuur, waarin de hele tijd voorwaarts en achterwaarts in de tijd gesprongen wordt gescheiden door tussentitels, geeft een fragmentarische schets van de geplaagde geest van Peter, de hoofdpersoon die ook in een episode te zien is van Scener ur ett äktenskap. Door de fragmentarische opbouw is de film vrij taai om door te komen, maar beloningen zijn er genoeg. Vooral de droomsequenties zijn schitterend en daarin bewijzen Bergman en Nykvist het vakmanschap nog niet verleerd te zijn. Het blijft toch een beetje vreemd, een Bergman in het Duits.
IMDb
Het verhaal van Katarina en Peter Egermann, een ruziend en kinderloos stel. Peter pleegt een geweldige misdaad in de eerste scene, de rest van de film bestaat uit niet-lineair onderzoek naar zijn motivaties, waaronder een psychologisch politie onderzoek, stukken uit zijn getrouwde leven en droom passages.
Ingmar Bergman zat ten tijde van deze film in een moeilijke periode. Omwille van belastingredenen had hij z'n toevlucht gezocht in Duitsland om daar voornamelijk in het theater te werken. Hij kon daar echter niet z'n gang gaan en er ontstonden fricties tussen hem en Duitse medewerkers van het theater, mede veroorzaakt door z'n matige beheersing van de Duitse taal.
Dit in het achterhoofd is het niet verwonderlijk dat dit niet één z'n beste films is. De vertelstructuur, waarin de hele tijd voorwaarts en achterwaarts in de tijd gesprongen wordt gescheiden door tussentitels, geeft een fragmentarische schets van de geplaagde geest van Peter, de hoofdpersoon die ook in een episode te zien is van Scener ur ett äktenskap. Door de fragmentarische opbouw is de film vrij taai om door te komen, maar beloningen zijn er genoeg. Vooral de droomsequenties zijn schitterend en daarin bewijzen Bergman en Nykvist het vakmanschap nog niet verleerd te zijn. Het blijft toch een beetje vreemd, een Bergman in het Duits.
IMDb
* Till glädje (To Joy) (1950)
Een violist hoort dat zijn vrouw bij een ongeluk in huis om het leven is gekomen. Na de eerste schok herinnert hij zich hun allereerste kennismaking, het prille huwelijksgeluk, de conflicten, hun ontrouw en de uiteindelijke verzoening. Hij put zijn overlevingskracht uit de muziek.
De achtste film van Ingmar Bergman en één van de vier films van hem die nooit in de Amerikaanse bioscopen heeft gedraaid. De Zweedse critici waren vrij negatief over de film toen hij uitkwam. Zijn inzicht in de mens en het huwelijk zouden nogal kortzichtig zijn en verder godslasterend. Op zich kan ik me daar deels in vinden. Het huwelijk wordt inderdaad niet zo goed uitgediept als in zijn latere werk het geval zou zijn, maar slecht zou ik het zeker niet willen noemen.
Toch is de film zeker de moeite waard al was het maar om de hand van de meester te herkennen. Verschillende scenes zijn overduidelijk van Bergman en dat levert een aantal mooie momenten op, niet in de laatste plaats door het goede optreden van Victor Sjöström. Het geheel is een degelijke film over het huwelijk die echter nog niet zo diep graaft als zijn latere films. De orkest-scenes maken er echter een levendige film van en de muziek van Beethoven zorgt voor een prachtig einde aan de film.
IMDb
"But To Joy is also an impossible melodrama. A kerosene stove explodes portentously in the beginning of the film, and Beethoven's Ninth Symphony is shamelessly exploited. I do understand the techniques used in both melodrama and soap opera quite well."
Een violist hoort dat zijn vrouw bij een ongeluk in huis om het leven is gekomen. Na de eerste schok herinnert hij zich hun allereerste kennismaking, het prille huwelijksgeluk, de conflicten, hun ontrouw en de uiteindelijke verzoening. Hij put zijn overlevingskracht uit de muziek.
De achtste film van Ingmar Bergman en één van de vier films van hem die nooit in de Amerikaanse bioscopen heeft gedraaid. De Zweedse critici waren vrij negatief over de film toen hij uitkwam. Zijn inzicht in de mens en het huwelijk zouden nogal kortzichtig zijn en verder godslasterend. Op zich kan ik me daar deels in vinden. Het huwelijk wordt inderdaad niet zo goed uitgediept als in zijn latere werk het geval zou zijn, maar slecht zou ik het zeker niet willen noemen.
Toch is de film zeker de moeite waard al was het maar om de hand van de meester te herkennen. Verschillende scenes zijn overduidelijk van Bergman en dat levert een aantal mooie momenten op, niet in de laatste plaats door het goede optreden van Victor Sjöström. Het geheel is een degelijke film over het huwelijk die echter nog niet zo diep graaft als zijn latere films. De orkest-scenes maken er echter een levendige film van en de muziek van Beethoven zorgt voor een prachtig einde aan de film.
IMDb
"But To Joy is also an impossible melodrama. A kerosene stove explodes portentously in the beginning of the film, and Beethoven's Ninth Symphony is shamelessly exploited. I do understand the techniques used in both melodrama and soap opera quite well."
Heel asociale tvp dit...
My dear, it's only a movie.
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
Miles Davis: "Mingus was something else, man. A pure genius. I loved him."
* Trollflöjten (The Magic Flute) (1975)
Verfilming van Mozarts opera 'Die Zauberflöte' met libretto van Emanuel Schikaneder, waarin Tamino een jonge prinses steunt in haar strijd tegen haar ouders.
Verfilming van de opera Die Zauberflöte van de Mozart ter ere van het 50-jarig bestaan van de Zweedse radio. Een bijzondere film in het oeuvre van Bergman. Het verhaal is heel kinderlijk en zit vol met fantasierijke componenten en biedt nauwelijks ruimte voor de gebruikelijke zware thema's van zijn films. Het voelt dan ook veel meer aan dan een vrolijk uitje. Aan de kleurrijke sets en geinige filmische trucjes voel je dat hij veel plezier heeft gehad aan het maken van de film.
Dat hij de film ook heel serieus nam blijkt uit de sterke uitvoering van Mozart's opera. Acteurs met goede stemmen die ook nog eens goed kunnen acteren brengen het verhaal tot leven. Doordat Bergman ook steeds reacties van het publiek filmt, met name die van één jong meisje, worden we er steeds aan herinnert dat het om een sprookje gaat die geschikt is voor alle leeftijden. Al met al een leuke film en gelijk ook één van de beste opera-verfilmingen tot nu toe.
IMDb
Criterion Collection DVD
Verfilming van Mozarts opera 'Die Zauberflöte' met libretto van Emanuel Schikaneder, waarin Tamino een jonge prinses steunt in haar strijd tegen haar ouders.
Verfilming van de opera Die Zauberflöte van de Mozart ter ere van het 50-jarig bestaan van de Zweedse radio. Een bijzondere film in het oeuvre van Bergman. Het verhaal is heel kinderlijk en zit vol met fantasierijke componenten en biedt nauwelijks ruimte voor de gebruikelijke zware thema's van zijn films. Het voelt dan ook veel meer aan dan een vrolijk uitje. Aan de kleurrijke sets en geinige filmische trucjes voel je dat hij veel plezier heeft gehad aan het maken van de film.
Dat hij de film ook heel serieus nam blijkt uit de sterke uitvoering van Mozart's opera. Acteurs met goede stemmen die ook nog eens goed kunnen acteren brengen het verhaal tot leven. Doordat Bergman ook steeds reacties van het publiek filmt, met name die van één jong meisje, worden we er steeds aan herinnert dat het om een sprookje gaat die geschikt is voor alle leeftijden. Al met al een leuke film en gelijk ook één van de beste opera-verfilmingen tot nu toe.
IMDb
Criterion Collection DVD
* Sommaren med Monika (Summer with Monika) (1953)
De bittere romance tussen een negentienjarige jongen uit Stockholm en een wild meisje uit het arme deel van de stad.
Opvallend genoeg nog altijd de meest geziene film van Bergman in Amerika. Voor de release in Amerika werd namelijke een half uur uit de film geknipt en geëxploiteerd naast de films van Russ Meyer vanwege de toen baanbrekende, maar nu erg onschuldige naaktscenes.
Je merkt vooral dat Bergman hier nog zoekende is naar de stijl die zijn latere films kenmerken. Het eenvoudige maar doeltreffende liefdesverhaaltje bevat een aantal sterke scenes, maar het geheel is niet altijd even sterk gemonteerd. Sommige scenes had ik graag wat langer uitgerekt gezien bijvoorbeeld. Jammer ook dat ik Monika vanaf de eerste seconde al zo onsympathiek vond.
IMDb
De bittere romance tussen een negentienjarige jongen uit Stockholm en een wild meisje uit het arme deel van de stad.
Opvallend genoeg nog altijd de meest geziene film van Bergman in Amerika. Voor de release in Amerika werd namelijke een half uur uit de film geknipt en geëxploiteerd naast de films van Russ Meyer vanwege de toen baanbrekende, maar nu erg onschuldige naaktscenes.
Je merkt vooral dat Bergman hier nog zoekende is naar de stijl die zijn latere films kenmerken. Het eenvoudige maar doeltreffende liefdesverhaaltje bevat een aantal sterke scenes, maar het geheel is niet altijd even sterk gemonteerd. Sommige scenes had ik graag wat langer uitgerekt gezien bijvoorbeeld. Jammer ook dat ik Monika vanaf de eerste seconde al zo onsympathiek vond.
IMDb
* Hamnstad (Port of Call) (1948)
Berit is een jonge vrouw met problemen. Ze is depressief en suīcidaal. Omdat ze niet samen met haar moeder onder één dak kan leven heeft ze veel jaren in een inrichting doorgebracht. Ze heeft nu een fabrieksbaantje gekregen onder de voorwaarde dat ze weer bij haar moeder intrekt. Hun relatie is echter erg gespannen. Op een dag ontmoet ze in een dancing de dokwerker Gösta. Is hij in staat haar de steun te geven die ze nodig heeft?
Een vrij typische vroege film van Ingmar Bergman. Zoals veel van zijn films focust hij zich op de relatie tussen een man en vrouw. Tijdens de film moest ik regelmatig aan Sommaren med Monika denken. Ook in die film zien we twee jonge arme mensen die bij elkaar steun zoeken. De films verschillen echter wel in aanpakt. In Sommaren med Monika zien we de leuke momenten tussen twee geliefden. Van vrolijke momenten is in deze film nauwelijks sprake.
Dat is ook meteen het grootste kritiekpunt wat ik heb op de film. Bergman bezit hier nog niet de finesse waarmee hij later furore zou maken en daardoor voelt het melodrama nogal geforceerd aan. Daarnaast is de depressieve en suīcidale Berit nou niet bepaald een prettig hoofdpersonage. Empathie wekt ze nauwelijks op. Waar de film wel in slaagt is het nagestreefde realisme. Ook de manier waarop de rede waarom Berit geworden is zoals ze is, wordt goed gebracht.
IMDb
Berit is een jonge vrouw met problemen. Ze is depressief en suīcidaal. Omdat ze niet samen met haar moeder onder één dak kan leven heeft ze veel jaren in een inrichting doorgebracht. Ze heeft nu een fabrieksbaantje gekregen onder de voorwaarde dat ze weer bij haar moeder intrekt. Hun relatie is echter erg gespannen. Op een dag ontmoet ze in een dancing de dokwerker Gösta. Is hij in staat haar de steun te geven die ze nodig heeft?
Een vrij typische vroege film van Ingmar Bergman. Zoals veel van zijn films focust hij zich op de relatie tussen een man en vrouw. Tijdens de film moest ik regelmatig aan Sommaren med Monika denken. Ook in die film zien we twee jonge arme mensen die bij elkaar steun zoeken. De films verschillen echter wel in aanpakt. In Sommaren med Monika zien we de leuke momenten tussen twee geliefden. Van vrolijke momenten is in deze film nauwelijks sprake.
Dat is ook meteen het grootste kritiekpunt wat ik heb op de film. Bergman bezit hier nog niet de finesse waarmee hij later furore zou maken en daardoor voelt het melodrama nogal geforceerd aan. Daarnaast is de depressieve en suīcidale Berit nou niet bepaald een prettig hoofdpersonage. Empathie wekt ze nauwelijks op. Waar de film wel in slaagt is het nagestreefde realisme. Ook de manier waarop de rede waarom Berit geworden is zoals ze is, wordt goed gebracht.
IMDb
Tot nu toe heb ik Winter Light en The Seventh Seal gezien. Interessante films, verontrustend ook en zelfs meeslepend. Ik denk dat ik wel meer werken van Bergman ga zien.
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=yIl_jGh-LWE" target="_blank" rel="nofollow">Afleidingsmanoeuvre</a>
* Saraband (2003)
32 jaar na hun scheiding (door de gebeurtenissen zoals verhaald in Scener ur ett äktenskap) komen Marianne, een succesvol advocate en haar ex-man Johan samen in zijn Zomer woning. Ze raakt erg betrokken bij het drama van hun kinderen en een zoon van Johan uit een eerder huwelijk.
De laatste film van Ingmar Bergman is een sequel op Scener ur ett äktenskap. Net als die film is dit een episodische vertelling, in dit geval over de 32 jaar na de scheiding tussen Marianne en Johan uit eerder genoemde film. Liv Ullman speelt Marianne weer fantastisch met geweldig gevoel voor subtiele emoties. De jonge Julia Dufvenius doet haar best, maar wordt wel overklast.
Ook de andere Bergman-veteraan Erland Josephson zet een mooie kwetsbare performance neer. Het is echter Börje Ahlstedt die de meeste lof verdient. Een prachtige uitbeelding van een gebroken man. Wat de film zelf betreft is het weer een mooi staaltje emotioneel familieleed wat Bergman heeft afgeleverd. Echter het episodische karakter breekt de film wel een beetje op. Opvallend is overigens dat hoewel het een vervolg is op Scener ur ett äktenskap de focus voornamelijk op de situatie rondom Henrik en Karin gaat.
IMDb
32 jaar na hun scheiding (door de gebeurtenissen zoals verhaald in Scener ur ett äktenskap) komen Marianne, een succesvol advocate en haar ex-man Johan samen in zijn Zomer woning. Ze raakt erg betrokken bij het drama van hun kinderen en een zoon van Johan uit een eerder huwelijk.
De laatste film van Ingmar Bergman is een sequel op Scener ur ett äktenskap. Net als die film is dit een episodische vertelling, in dit geval over de 32 jaar na de scheiding tussen Marianne en Johan uit eerder genoemde film. Liv Ullman speelt Marianne weer fantastisch met geweldig gevoel voor subtiele emoties. De jonge Julia Dufvenius doet haar best, maar wordt wel overklast.
Ook de andere Bergman-veteraan Erland Josephson zet een mooie kwetsbare performance neer. Het is echter Börje Ahlstedt die de meeste lof verdient. Een prachtige uitbeelding van een gebroken man. Wat de film zelf betreft is het weer een mooi staaltje emotioneel familieleed wat Bergman heeft afgeleverd. Echter het episodische karakter breekt de film wel een beetje op. Opvallend is overigens dat hoewel het een vervolg is op Scener ur ett äktenskap de focus voornamelijk op de situatie rondom Henrik en Karin gaat.
IMDb
* Gycklarnas afton (Sawdust and Tinsel) (1953)
Albert is een wat melancholische man die zijn leventje opgeeft om een vrijbuitersbestaan als circus-directeur te leiden. Hij heeft vrouw en kinderen achtergelaten, en krijgt een relatie met circus-artieste Anne. Zij op haar beurt wordt verliefd op een jongere acteur, die Albert bovendien belachelijk maakt. Een confrontatie kan niet uitblijven.
Deze vroege film van Ingmar Bergman speelt zich af in het circus. Thematisch en stylistisch vindt de film zijn roots in Varieté. Een Duitse silent van Ewald André Dupont uit 1925 en één van de belangrijkere films uit het Germaan Expressionisme. Bergman heeft deze film herhaaldelijk gezien op een eigen 9.5 mm kopie.
Met name in het begin brengt de film een ode aan deze film, door een gedeelte van de film als een stomme film zich te laten ontvouwen. De artiest in Bergman ontwaakt zich. Met mooie zwart-wit beelden werkt hij dit verhaal van een onmogelijke en verboden liefde uit tot één van de beste films van zijn periode voor zijn grote doorbraak in 1957. In Amerika had men daar natuurlijk geen oog voor en daar brachten ze deze film, net als Sommaren med Monika, uit in het exploitation-circuit. Ongetwijfeld in afgeslankte vorm met voornamelijk de scenes van Harriet Anderson in nauwsluitende korsetten.
#421 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Albert is een wat melancholische man die zijn leventje opgeeft om een vrijbuitersbestaan als circus-directeur te leiden. Hij heeft vrouw en kinderen achtergelaten, en krijgt een relatie met circus-artieste Anne. Zij op haar beurt wordt verliefd op een jongere acteur, die Albert bovendien belachelijk maakt. Een confrontatie kan niet uitblijven.
Deze vroege film van Ingmar Bergman speelt zich af in het circus. Thematisch en stylistisch vindt de film zijn roots in Varieté. Een Duitse silent van Ewald André Dupont uit 1925 en één van de belangrijkere films uit het Germaan Expressionisme. Bergman heeft deze film herhaaldelijk gezien op een eigen 9.5 mm kopie.
Met name in het begin brengt de film een ode aan deze film, door een gedeelte van de film als een stomme film zich te laten ontvouwen. De artiest in Bergman ontwaakt zich. Met mooie zwart-wit beelden werkt hij dit verhaal van een onmogelijke en verboden liefde uit tot één van de beste films van zijn periode voor zijn grote doorbraak in 1957. In Amerika had men daar natuurlijk geen oog voor en daar brachten ze deze film, net als Sommaren med Monika, uit in het exploitation-circuit. Ongetwijfeld in afgeslankte vorm met voornamelijk de scenes van Harriet Anderson in nauwsluitende korsetten.
#421 in de Greatest Films Top 1000 samengesteld door critici en regisseurs
IMDb
Oké, ik meld me ook eens in dit topic, heb al verschillende Bergman-films gezien, en na Persona zat ik met een vraagje. Ik heb hem al op moviemeter gesteld, maar daar gaat niemand er op in.
Gorro, heb jij misschien enig idee?quote:Maar ja, rest nog de vraag, wie is dat kind in dat mortuarium? Het geaborteerde kind van Alma? De nietgewenste zoon van Elizabeth?
en dan stopt die godvergeten projector!
Poeh. Het is te lang geleden dat ik die film gezien heb om me dat nog te kunnen herinneren. Ik zal er op proberen te letten als ik hem nog eens zie, mocht je dan nog geen antwoord hebben.quote:Op zaterdag 21 juli 2007 13:50 schreef fratsman het volgende:
Oké, ik meld me ook eens in dit topic, heb al verschillende Bergman-films gezien, en na Persona zat ik met een vraagje. Ik heb hem al op moviemeter gesteld, maar daar gaat niemand er op in.
[..]
Gorro, heb jij misschien enig idee?
|
|
