Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 21

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 14-11-2003 17:04]

Shairak Rinnummh van Gehenna...
oh nee, net afgelopen...

eeeeeeen.... dit is: Into the cold Voids of Eternity van Naglfar...

BEUKEN!!!

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 14-11-2003 17:06]

Eigenlijk door het topic over covers dat nu actief is (Wie ergert zich ook aan al die covers?) besloot ik me eens te gaan verdiepen in een van de meest gerecyclede nummers in de geschiedenis van de popmuziek. En voordat een oplettende muziekliefhebber begint te piepen: inderdaad, het origineel staat hierboven niet eens vermeld. Die heb ik tot nu toe helaas nog niet kunnen vinden.

Het origineel is namelijk van de Top Notes uit 1961. Een jaar later namen The Isley Brothers hun versie op en dat is de versie die als basis diende voor de meest bekende uitvoering, die van The Beatles ("the most famous single-take in rock history" volgens allmusic.com). Voordat The Beatles het nummer echter opnamen, verschenen er ook al andere versies o.a. van Booker T & The MG's. The Fab Four waren dus zeker niet de eersten die het nummer ontdekten.

Het grappige aan deze covergeschiedenis is dat het origineel, noch de bekendste versie, noch de versie die daarvoor als inspiratie diende, ooit een hit zijn geweest (in de UK, zie www.everyhit.com. Nederland had toen nog geen top 40). De versie van The Beatles is simpelweg ook nooit (in de UK) op single uitgebracht.
Later is er natuurlijk door anderen wel een aantal keer een hit gescoord met het nummer en je kunt aannemen dat die versies voornamelijk geïnspireerd zijn door de uitvoering van The Beatles.

Natuurlijk is het nummer nog door veel meer mensen gecoverd. Ik heb hier bijvoorbeeld ook nog versies van The Mama's & The Papa's (erg saai) en van Bruce Springsteen live (leuk).

Tenslotte nog een persoonlijk oordeel over de hierboven genoemde versies:
1. The Beatles - Zoals gezegd de bekendste versie. Gezongen (in 1 take dus) door John Lennon die de hele dag zijn stem al aan flarden had gezongen tijdens de opnames van de LP Please Please Me. En dat is te horen. Versie met de meeste power.
2. The Isley Brothers - Mooie versie met veel soul. Duidelijk te horen dat dit de inspiratie vormde voor The Beatles. Zang is minder rauw dan die van Lennon (maar hoe kan het ook anders?).
3. Salt 'n' Pepa - Ja, deze heb ik altijd wel grappig gevonden. Vrolijkste versie.
4. Chaka Demus & Pliers - Aanstekelijk, maar minder aanstekelijk dan Salt 'n' Pepa.
5. Brian Poole & The Tremeloes - Snelste en zenuwachtigste versie. Klinkt alsof ze snel naar huis moesten voor het eten of zo. Onmiskenbaar geinspireerd door de Beatlesversie, maar haalt het er niet bij. *grijpt naar de valeriaantabletjes*

En nog een linkje dat misschien wel eens van pas kan komen: The Cover Song Database

[Dit bericht is gewijzigd door Jane op 15-11-2003 14:23]

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 16:14 schreef Ascaroth het volgende:
Een eenmalig uitstapje, dat wel.

---

Clann Zu - Rua

(Geweldige)Debuut cd, ze hebben hiervoor alleen een EP uitgebracht, van deze Australische band. Erg originele mix van verschillende muziekstijlen met daaroverheen een vrij aparte zanger

quote:

---

Rua is strikingly composed. The colorful mixture of electronic, rock, classical, and traditional Irish folk music is quite intense and will grab you right off the bat. Flowing fiddles played over pumping electronic dance beats and vocals that cry of desperation and justice make for a very striking mix that cannot be easily ignored. This disc is intensely original.

---

Burnt By the Sun - The Perfect is the Enemy of the Good

Wat een vooruitgang van "Soundtrack to the Personal Revolution" naar deze tweede plaat. Meer variatie en gewoon sterkere songs, met nadruk op 'songs'. Compacter en pakkender. Meer experimentatie. Met deze plaat gelijkwaardig aan Mastodon wat mij betreft.

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 17:46 schreef Summoner het volgende:
Met deze plaat gelijkwaardig aan Mastodon wat mij betreft.

---

Meatjack - Days of Fire

Band die in het straatje van Neurosis, Converge, Today is the Day, ISIS met hier een daar wat jaren 70 psychedelica zit. Al is het over het geheel een stuk minder snel dan Converge en TitD het is er niet minder intens door, de frustratie druipt ervanaf bij de 2 zangers.

Volgende quote omschrijft hun muziek wel goed:

quote:

---

"MEATJACK are a mess of hard-charging bass heavy, wall-of-noise mayhem. Pissed, throbbing music with bitter vocals that will make you sit up and take notice. Sick! Totally rad noize!!! Crushing! Sincere aggression...Mind bending aural assault."

---

quote:

---

In the U.S.S.R. of 1950, there was no greater crime for a composer than being a "formalist." To write music that had no greater purpose than to exist as an object of pure aesthetic contemplation was to ignore the proper role of the composer in the Soviet society. The proper role was to write with utilitarian value in mind, to produce music for marches and massed choruses, music for operas with a meaning and oratorios with a message, music that praised the greatness of Communism, music which that inculcate in the people the highest ideals of Communism.
It was a daunting role for a composer, but one Shostakovich played in this period in his oratorios Poem of the Motherland (1947) and Song of the Forests (1949). But while he could play the role publicly, privately he composed music that had no greater purpose than to exist as an object of pure aesthetic contemplation. The 24 Preludes and Fugues, Op. 87, composed between October 10, 1950, and February 25, 1951, are such, and the purest of these is the first in C major

---

Hierboven dus het risico wat de Russische componist Shostakovich liep bij het componeren van zijn versie van het Wohltempelierte Klavier (van Bach). De muziek is niet onder één noemer te vatten, omdat het allemaal losse deeltjes zijn. Het geluid is dus zeer divers. Fuga's die zich kunnen meten met die van Bach en preludes waarvoor de vlingervlugheid van die van Chopin een vereiste is.

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 18:33 schreef mr_cucumber het volgende:
Band die in het straatje van Neurosis, Converge, Today is the Day, ISIS met hier een daar wat jaren 70 psychedelica zit. Al is het over het geheel een stuk minder snel dan Converge en TitD het is er niet minder intens door, de frustratie druipt ervanaf bij de 2 zangers.

---

Massive Attack - Blue Lines

En zo begon het.

quote:

---

The first masterpiece of what was only termed trip-hop much later, Blue Lines filtered American hip-hop through the lens of British club culture, a stylish, nocturnal sense of scene that encompassed music from rare groove to dub to dance.

---

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 20:06 schreef Ascaroth het volgende:
Porcupine Tree - Voyage 34: The Complete Trip

---

Ik heb de originele single van Voyage 34 ook

Ik heb nu het volgende topwerkje opstaan:

Matching Mole - Little Red Record

Geweldig album. Deze band werd opgezet door Robert Wyatt na het verlaten van Soft Machine en "Little Red Record" is het 2e album. Phil Miller van Hatfield and the North zat ook in deze band en het album mag zich meten met de beste canterbury-albums. Boeiend vanaf de eerste seconde. Ben zelf ook altijd nog onder de indruk van het nummer "God Song".

* PdeHoog moet hier posten in opdracht van ons aller muziekmod Summoner (op straffe van verbanning van de muziekmeets)

Ik luister / kijk dus nu de DVD van Dire Straits - On The Night . Werkelijk de beste Dire Straits-cd die ik in mijn bezit heb, en nu dus op DVD. Helaas slechts stereo, maar ja....heb toch geen DTS 5.1-set

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 20:12 schreef Summoner het volgende:

[..]

Met jou zou ik wel eens een beschuitje willen eten!

---

quote:

---

Op zaterdag 15 november 2003 00:27 schreef mr_cucumber het volgende:

[..]

hehe..euh..

---

quote:

---

Sixteen Horsepower's third album, Low Estate, finds the group at the peak of their powers, moving their hypnotic, rustic country-rock into neo-Gothic territory. Producer John Parish helps the group reach their potential, accentuating the darkness and mystery inherent in their music. There are still a few weak moments on the record (cencuur), but overall, Low Estate is an impressive leap forward for Sixteen Horsepower, and album that clearly separates the band from their alt-country contemporaries. -- Stephen Thomas Erlewine

---

3e single geloof ik, van het album

Erg uitgedachte lyrics, smaakvolle muziek, etcetera.
If you were my King, I would be your queen...
If you were my King, I would be your queen...
En dergelijke.

Jean Michel Jarre - Equinoxe

Paar maanden geleden ontdekt. Het heeft veel invloeden van Kraftwerk, maar het is allemaal net ff wat 'gladder' en minder klinisch. En geheel instrumentaal natuurlijk. Toch eens op zoek naar meer werk van de beste man .

B*witched - Blame it on the weatherman
Lief liedje van dit Ierse kwartet. Eén van de grootste hits van 1999 in zowel Ierland als het Verenigd Koninkrijk. Steek je hand op als je het nummer kent.

Niet op dat 21% off letten, ik heb het plaatje van Amazon geplukt.

quote:

---

Op zaterdag 15 november 2003 22:14 schreef BloodyLotte het volgende:
[afbeelding]

Niet op dat 21% off letten, ik heb het plaatje van Amazon geplukt.

---

excellent choice

Graveland - Creed of Iron

Puur escapisme, deze plaat. Hevig door Bathory beïnvloed, wat zich vertaalt naar lange, epische nummers. Heerlijk om bij weg te dromen.

Tja...wat moet ik ervan zeggen. Mijn eerste echte kennismaking met Queensryche (op advies van Litpho) en ik kan alleen maar toegeven dat dit toch wel een erg goed album is.

Relaxed muziek, hoop rustige nummers.

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 16-11-2003 00:35]

Prefab Sprout - Steve McQueen
Rustig wakker worden met een cd uit 1985. Steve McQueen is het tweede album van Prefab Sprout, en werd geproduceerd door Thomas Dolby. Het album verkocht goed in Engeland, maar op het moment dat de overstap naar Amerika werd gewaagd, besloot de weduwe van Steve McQueen om geen toestemming te geven voor het gebruik van zijn naam (in Amerika dus). Daar ligt de cd onder de naam 'Two Wheels God' in de schappen. Van deze cd was When love breaks down het eerste nummer van Prefab Sprout dat ook op de Nederlandse radio te horen was.

Ozzy Osbourne - The Ultimate Sin (1986)

Ozzy; ook in de jaren 80 was hij al zo gek als een deur. Vooral door zijn overmatig drank en drugsgebruik, waarvan je nu op tv de gevolgen nog kan zien. Toch was hij niet dom, en wist zeker wel goeie hardrockplaten te maken (wat natuurlijk ook aan de muzikanten om hem heen lag).

Dit album bevat wel een van zijn bekendste nummers uit de jaren 80, Shot In The Dark, wat ook op single uit kwam. De redelijk commerciele sound van dat nr is enigzins representatief voor het hele album, al is het niet zijn beste album. Toch bevat het goeie songs, zoals bv Killer Of Giants. Echter, voor de iets meer essentielere Ozzy schijven verwijs ik je naar Blizzard Of Ozz en No More Tears

The 3rd and the Mortal - Tears Laid in Earth

Voordat de band met trip-hop en andere vormen van elektronica ging experimenteren, was The 3rd and the Mortal een zeer aangename sfeervolle metal band. Ze klonken toen min of meer als een Dark Symphonies band, dus het metal-aspect is vrij minimaal. Heerlijke vocalen van schattige zangeres Kari, die de band na dit album verliet en nog even in zee ging met Satyr en Fenriz, waarmee ze onder de naam Storm een Noorse folk-metal plaat opnam, en vervolgens solo ging.

Meet The Flower Kings - @ Live Recording 2003 (dvd)

Behalve luisteren kijk ik ook met een half oog naar de bijbehorende beelden. Geen filmisch hoogtepunt, een slecht in elkaar gezette dvd, compleet met stukjes ballet, irritante toerfilmpjes (die je niet kan doorskippen!) en een nogal statisch concert. Maar een genot om de heren hun redelijk complexe muziek te zien spelen alsof elke oetlul het zou kunnen spelen. En die muziek staat als een huis. Symfonische rock met Zweedse degelijkheid...

Pestilence-Spheres

Het experimentele album van de hollandse deathmetal band pestilence.Zanger/bassist martin van drunen was inmiddels al weg vanwege de nieuwe richting van de band.Veel jazzritme's en synthgitaar kwam erbij op dit album.Een zeer lekkere experimentele album.

quote:

---

Op zondag 16 november 2003 09:50 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]

Prefab Sprout - Steve McQueen
- verhaaltje -

---

Merkwaardig genoeg krijgt deze cd maar drie sterren in de AMG, want het is echt weer een prachtplaat. Uit de zeer omvangrijke Coltrane-catalogus is dit niet zijn meest bekende album, maar wat betreft de kwaliteit van de muziek doet het zeker niet onder voor "Giant Steps" of "A Love Supreme".

Dimmu Burger - Det Kult Armakeddon

Wat betreft deze plaat ben ik een zeer selectief luisteraar. Het gaat mij hier namelijk uitsluitend om de symfonische stukken, de drums van Nick Barker, de zuivere zang van Simen, de vocale bijdrage van Abbath, de vette productie en enkele riffs. De rest kan me gestolen worden.

quote:

---

Op woensdag 19 november 2003 16:05 schreef Summoner het volgende:
de vocale bijdrage van Abbath

---

En ik heb zowaar ook speakers op mn werk sinds vandaag.
np: The Cure - Another Day

quote:

---

Op woensdag 19 november 2003 16:14 schreef Riert het volgende:
Ik heb hem zelf niet, maar hoorde hem bij iemand anders. We konden Abbath niet ontdekken in het 1e nummer wat genoemd wordt waar hij mee zou doen.
Jij ook of hebben we slecht geluisterd?

---

quote:

---

Op woensdag 19 november 2003 16:20 schreef Summoner het volgende:

[..]

Wat betreft het 1e nummer wat genoemd wordt: dat is track 2, "Progenies of the Great Apocalypse". Jullie hebben slecht geluisterd, want hij is wel degelijk goed hoorbaar, in het begin al. Hij begint met: "The battle raged on and on, fueled by the venom of hatred for man." En dan kickt die inferieure Shagrath in.

---

Estradasphere - Quadropus

Van Beach Boys-achtige surfmuziek tot oorverdovende death metal, van vrolijke Bulgaarse folk tot kleffe boyband-ballads, deze band speelt het allemaal. "Quadropus", het derde album van Estradasphere, is een dynamische reis door een groot deel van het muzikale spectrum.

quote:

---

Op maandag 17 november 2003 18:11 schreef dantes_inferno86 het volgende:
[afbeelding]

Pestilence-Spheres

Het experimentele album van de hollandse deathmetal band pestilence.Zanger/bassist martin van drunen was inmiddels al weg vanwege de nieuwe richting van de band.Veel jazzritme's en synthgitaar kwam erbij op dit album.Een zeer lekkere experimentele album.

---

np: fear factory - invisible wounds.
Een van de betere nummers van digimortal vind ik, alleen jammer dat het verneukt wordt door een hele lelijke break in het midden. Gelukkig is de remix op bv de resident evil soundtrack een stuk lekkerder. De rest van het album is een beetje standaard fear factory waar ze niks toevoegen aan hun stijl. Bovendien klinken de keyboards erg goedkoop (terwijl ze toch door Rhys Fulber van mijn helden FLA zijn ingespeeld)

Carpathian Forest - Strange Old Brew

Carpathian Forest heb ik altijd al een van de meest interessante 'oldschool' black metal bands gevonden. Onderstaande review (van allmusic geplukt) verklaart waarom:

quote:

---

Strange Old Brew couldn't be a more appropriate title for this bizarre hodgepodge of Scandinavian necro-weirdness. The first six tracks of Carpathian Forest's third full-length platter show a more traditional, rock-influenced take on the ugly Norwegian caterwauling of corpsepainted longhairs; "Mask of the Slave," "Thanatology," and"The Suicide Song" prove that even the frostiest of black metal can (almost) swing, in an endearingly messy way, simple riffs and basic arrangements mixing quite well with the tortured vocal croaks, violent S&M imagery, and horde-of-bees guitar sound that are more characteristic of the genre. But the second half of the record is another story, "House of the Whipcord" boasting whispered vocals accompanied by haunting piano (!) and saxophone (!) mewlings. "Cloak of Midnight" is a painfully slow, dirge-like slog through molten tar; "Return of the Freezing Winds" is pure, mid-tempo Celtic Frost worship (and possibly the album's best cut); "Theme From Nekromantikk" is a left-field, completely out of place piano-and-strings instrumental, and "He's Turning Blue," with its chanted chorus and sloppy power chords, is simply blackened Norwegian punk rock. The poker-faced posturing of main Carpathian collaborators R. Nattefrost and J. Nordavind and the cheap black-and-white cover art may point toward a typically harsh, vile black metal outing (shades of early Darkthrone), but Strange Old Brew's surprisingly filth-free production values and the band's kooky, obnoxious, and unrestrained songwriting make for an oddly enjoyable listen quite a compliment for an outfit that would most likely describe itself as "totally cult."

---

quote:

---

"Carpathian Forest must be destroyed!," screams the CD booklet for Defending the Throne of Evil proof that Norway's Carpathian Forest may not be taking themselves entirely seriously.

---

Anorexia Nervosa - New Obscurantis Order

De ultieme perverse samensmelting van extreme metal en symfonische terreur. Vette blastpartijen die eeuwig lijken te duren. Vreemdsoorige duister-romantische sfeerbeelden. Langharig tuig met lippenstift. Hele orkesten aan muzikanten die op warpsnelheid hun instrumenten bespelen. Great stuff.

Massive Attack - 100th Window

Deze plaat is bij mij flink aan het groeien. Een stuk minder catchy dan de voorgangers, met meer dromerige sfeer-passages. 'Tis een geheel andere kant van Massive Attack, maar ik vind het een prima vierde plaat.

Massive Attack - Mezzanine

M'n eerste Massive Attack cd. Sentiment én oprechte waardering voor deze trip-hop klassieker. Lekker veel variatie, uitstekende vocale bijdrages en favorieten als "Teardrop" en "Man Next Door".

quote:

---

Op donderdag 20 november 2003 02:28 schreef sig000 het volgende:
[afbeelding]

---

quote:

---

Op donderdag 20 november 2003 02:40 schreef sig000 het volgende:
Ik zag je post en heb meteen die plaat gegrepen. .

---

Een flinke bak geluid van deze Amerikaanse rockgroep. Zware gitaren en de meeste nummers gezongen door iemand die verdacht veel op Sideshow Bob lijkt uit de Simpsons.

Er staat nog een aardige cover op van KISS - Going Blind.

God Dethroned - Bloody Blasphemy

Nederlands trots op death metal gebied, met een behoorlijke internationale status. Honderd maal interessanter en sfeervoller dan al die brute US death metal bandjes.

Naar aanleiding van het 1980-songtoernooi (zie onderaan dit bericht) maar weer eens geluisterd. Het is een aardig nummer maar niet mijn favoriet (zowel bij het toernooi als bij Bowie).

Prefab Sprout - From Langley Park to Memphis
In 1988 verscheen dit album als opvolger van Steve McQueen. Slechts 4 van de 10 nummers werden geproduceerd door Thomas Dolby, de regie van deze plaat lag veel steviger in handen van Paddy McAloon, de oprichter van Prefab Sprout. Deze cd was ook veel meer direct op de Amerikaanse gericht dan Steve McQueen. Eén nummer (Hey Manhattan) is een ode aan New York, Cars & girls gaat over Bruce Spingsteen en The King of Rock 'n Roll gaat over, nouja je begrijpt het wel. Hoogtepunten zijn Nightingales, met Stevie Wonder op mondharmonica, en Venus of the soup kitchen, één van de nummers die Dolby heeft geproduceerd, en waarop de Andrae Crouch Singers het koor verzorgen.

My Dying Bride - The Dreadful Hours

Na met het uitstekende "The Light at the End of the World" naar de sound van "As the Flower Withers" / "Turn Loose the Swans" terug te zijn gekeerd, borduurden de Britse doom-grootheden van My Dying Bride met 2001's "The Dreadful Hours" voort op deze sterke basis. Het resultaat was een album dat qua agressie af en toe behoorlijk gemeen uit de hoek kwam, en overstroomde met somberheid en tragiek.

Mariah Carey - Music Box

Naar mijn idee de enige goeie plaat die deze dame ooit geproduceerd heeft. Ze had toen een mooie stem en het is toch best een fijne plaat.

_{* PdeHoog betrapt zich erop dat hij ook de kerst-cd van deze dame heeft}

Erasure - Sometimes
In 1985 kwam Vince Clarke de zanger Andy Bell tegen, en een nieuw duo was gevormd. Hun eerste cd Wonderland was meer een vervolg op het werk van Yazoo, dan dat er verrassende nieuwigheden op stonden. Op het tweede album The Circus uit 1987 veranderde dat. Andy Bell en Vince Clarke waren meer gelijkwaardig aan elkaar, Andy schreef meer teksten, en de muziek van Vince was sprankelend, vrolijk, en vooral catchy. De single Sometimes zorgde zelfs voor een wereldwijde hitsingle, met de knappe en sexy Andy Bell in een wit T-shirt tussen het schone wasgoed in de videoclip.

Erasure - ABBA-esque
In de zomer van 1992 nam Erasure deze EP op, met vier covers van ABBA-singles. Lay all your love on me, S.O.S., Take a chance on me en Voulez vous werden door Vince Clarke op een aangename manier bewerkt. Al snel werd de eerste plaats in de Engelse top 40 bereikt, en de rest van Europa volgde.

Erasure - POP! (20 hits)
Na zes albums besloten de mannen van Erasure om eind 1992 (je kent het wel, de feestdagen in zicht) een verzamel-cd uit te brengen. Van Who needs love like that uit '85 tot het eerdergenoemde Take a chance on me had Erasure twintig hits gescoord in Engeland. En dit was een perfect moment geweest om de band op te heffen, maar Erasure ging verder en heeft nog een aantal minder succesvolle albums uitgebracht, waaronder een album met covers van andere artiesten dat begin 2003 verscheen.

Metallica's 'meesterwerk' uit 1991. Speciaal opgezet om het uiterst grappige bericht van Blabbermouth dat vanochtend te lezen was.

quote:

---

METALLICA Threatened With Copyright Infringement Lawsuit - Nov. 22, 2003

Metallian.com is reporting that the members of the defunct punk/metal fusion band EXCEL are considering legal action against METALLICA over the latter's song "Enter Sandman" (Windows Media, Real Audio), which they claim borrows heavily from the EXCEL track "Tapping Into The Emotional Void" (Windows Media, Real Audio).
"Tapping Into The Emotional Void" was originally included on EXCEL's "The Joke's On You" LP, which surfaced in 1989 two years prior to the release of METALLICA's self-titled CD.

"Enter Sandman" currently stands as the biggest hit of METALLICA's career, having peaked at No. 16 on the Billboard Hot 100 chart back in August 1991. METALLICA's self-titled "black album" has sold more than 13 million copies in the U.S., according to the Recording Industry Association of America (RIAA).

---

Pungent Stench - Masters of Moral, Servants of Sin

Tof comeback album van de Oostenrijkse meesters der vunzige death/grind. Jammer dat de experimentele trekjes van de sound eruit gezuiverd zijn, maar het is desondanks een lekker stevige plaat met een aantal erg goede nummers.

Dit is misschien wel hét album van de Blue Öyster Cult met daarop hun meest bekende nummer Don't Fear (The Reaper), maar er staan nog een aantal erg goeie songs op waaronder de opener This Ain't The Summer of Love. Een nummer dat me een beetje doet denken aan Lou Reed qua zang en opbouw.

Het album is oorspronkelijk uitgebracht in 1976, maar je kunt het nu kopen voor een klein bedrag met een aantal bonustracks erop waaronder een demo-versie van Don't Fear The Reaper. Het is een redelijk veelzijdig album met soms zeer verschillende nummers.

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 23-11-2003 21:14]

New Order - Republic
Ik wil niet vertellen dat New Order is ontstaan uit Joy Division, nadat Ian Curtis in 1980 zelfmoord had gepleegd. Ik wil ook niet vertellen dat New Order met Blue Monday verantwoordelijk is voor de bestverkochte 12" aller tijden. Evenmin wil ik jullie vertellen dat True Faith van New Order hun beste nummer is, met die merkwaardige videoclip, uit 1987. Wat ik wel wil vertellen, is dat deze cd uit 1993, en de bijbehorende single Regret, zorgden voor de definitieve doorbraak in Amerika. Mijn favorieten van deze cd zijn het druilerige Ruined in a day, de geweldige single Regret en het onderschatte Spooky.

Iron Maiden - Best Of The B-Sides

31 b-kantjes die in de loop der jaren op Iron Maiden singles stonden. Varierend van live opnames en grappige eigen nummers (die je dus vooral niet echt serieus moet nemen) tot covers (van onder andere de Golden Earring, Led Zeppeling en UFO).
Jammergenoeg staan niet alle b-kanten er op, maar dan had het op vier cds gemoeten in plaats van twee.
Dit album is overigens alleen te vinden in de Eddie's Archive boxset.

Kraftwerk - The Man Machine
Naar aanleiding van het topic Kraftwerk - 29 maart 2004 - Pepsi Stage Amsterdam heb ik deze oude cd weer eens onder het stof vandaan gehaald. Er staan slechts zes nummers op, maar deze duren wel zes minuten. Het zijn bijna allemaal klassiekers: met The Robots, Metropolis, The Model en The Man Machine is de cd al voor driekwart gevuld met baanbrekend en historisch materiaal.

_{Voor iemand als Vork zou deze cd in het rijtje staan met de rode zijkanten, en die zijn zeldzaam.}

Een re-release van hun vroege werk. Hoewel deze CD zijn meerdere moet erkennen in Music Has The Right To Children, hebben de tracks stuk voor stuk een melancholische tinteling die de luisteraar langzaam in slaag wiegen. Er zijn dromerige, desolate melodieën te horen die als een verbaasd kind aan de hand worden genomen door de rustig voortschrijdende ritmes. De tracks stralen door hun eenvoud en, ergens diep verscholen in een hoekje, is wellicht een eenzame schoonheid te horen die haar laatste tranen plengt. Een ideale manier om rustig in het land van schemering neer te dalen als een vlokje melancholie die de ijle tonen van een bijzondere muzikale esthetiek achter zich laat.

_{Bovendien heeft deze re-release van Twoism één van de intrigerendste CD-hoezen die ik ken.}

Filter - Take a picture
Een Amerikaanse band waar ik verder niks vanaf weet, geen achtergrondinfo, ik weet zelfs niet uit welke stad ze komen, alleen hun muziek interesseert me. Dit nummer heeft iets weg van Tower of strength, wat The Mission ergens in de jaren '80 opnam. Alleen is deze single uitgekomen in 2000, Isabelle Brinkman heeft het een paar keer gedraaid. Een langzaam opbouwend, dreigend nummer. Oh, en het is fantastisch, en ik heb er spijt van dat ik het niet in mijn top 100 heb gezet.

Ze heette Bloody Mary
En was de schrik der zee
Dus drink op Bloody Mary
En op alles wat ze dee !

Maar op zekere dag, 't was net na 't eten
Viel Mary overboord en ging toen heen
Ze kon niet zwemmen, dat was ze vergeten
Daarom zonk ze naar de diepte gelijk een steen

Dat was dan Bloody Mary.

U.K. - U.K.

Symforock avant la lettre. Gevormd als 'superband', met Eddie Jobson, Bill Bruford, Allan Holdsworth en John Wetton. Breed uitgewaaierde songs, sterk synth-georiënteerd en vol moeilijke maatsoorten. .

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 15:52 schreef Modus het volgende:
[U.K. - U.K.

Symforock avant la lettre. Gevormd als 'superband', met Eddie Jobson, Bill Bruford, Allan Holdsworth en John Wetton. Breed uitgewaaierde songs, sterk synth-georiënteerd en vol moeilijke maatsoorten. .

---

Bruford - One Of A Kind

Het album dat Bill Bruford samen met Allan Holdsworth maakten nadat ze uit UK gestapt (gezet?) waren. Bas en toetsen zijn voor Jeff Berlin en Dave Stewart (nee, niet die van de Eurythmics). Een album dat meer op Uk lijkt dan "Danger Money", het 2e album van UK zelf. Dus Modus, doe je voordeel met deze post!

King Crimson - THRAK

Na een afwezigheid van ruim 10 jaar sloeg de Scharlaken Koning in '95 keihard toe met THRAK. Volgens het principe van het zgn. dubbeltrio oftewel 2 drummers, 2 bassisten en 2 gitaristen. Technisch perfect gespeeld, een mix van songs en improvisatie en zich uitstrekkend van gevoelige ballads tot keihard beukwerk. Kortom, een must voor de avontuurlijke muziekliefhebber.

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 16:48 schreef MuadDib het volgende:
"Danger Money", het 2e album van UK zelf. Dus Modus, doe je voordeel met deze post!

---

Die heb ik zelf ook Vind hem ook beter dan het 1e album.

Dream Theater - 6 Degrees of inner turbulence

Disc 1 van deze dubbelCD. 1 van de beste uit hun carrière imo. Opener Glass Prison is 1 van de hardste stukken die ze hebben opgenomen; briljant hoe ze vanuit het lange instrumentale middenstuk weer overschakelen naar het laatste zanggedeelte. Blind Faith volgt, prachtig 'open' nummer en een duidelijk voorbeeld dat een lang instrumentaal middenstuk niet ten koste hoeft te gaan van de compositie. Misunderstood is het volgende nummer, balladachtig, qua sfeer vergelijkbaar met Space Dye Vest van Awake. Dit nummer gaat over in The Great Debate, waarin de band allerlei geluidsfragmenten verwerkt heeft. Geweldig nummer, klokt bijna 14 minuten met ook hier weer een lang instrumentaal middenstuk. Deze schijf wordt afgesloten met Disappear, ook weer een balladachtig nummer met een hele aparte sfeer en soms bijna vals klinkende synth-partijen. .

Wham! - The final

Fout of niet, persoonlijk vind ik een hoop Wham!-nummers gewoon goede popliedjes. Favo's: I'm your man, Everything she wants, Club Tropicana. Op deze CD ook nog een aantal solohits van George Michael .

The Beatles - Help!

Een van m'n favoriete Beatles album uit hun "pre-studio" periode. Volgens mij is Help! een beetje een ondergewaardeerd album (zeker omdat de opvolger "Rubber Soul" een bijna blriljant album is), maar dat vind ik onterecht. In ieder geval vind ik het een grote stap voorwaarts tov "Beatles For Sale". Met als persoonlijke favorieten You've Got To Hide Your Love Away, I've Just Seen A Face, Yesterday en het fantastische Ticket To Ride. Heerlijk luistervoer.

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 29-11-2003 20:17]

The Police - Regatta De Blanc

The Police, MuadDib's ultieme jeugdsentiment. M'n grote zus was fan en verliefd op Sting. Ik was ook verliefd maar dan wel op het drumgeluid van Stewart Copeland. En hoewel ik nog maar een klein MuadDibje was kon ik toen al kwaliteit onderscheiden Drummer wilde ik dus worden; helaas is dat er nooit van gekomen (postbode is ook leuk ), maar gelukkig hebben we de platen nog.
En bij deze wil ik m'n zus nog ff bedanken dat ze me niet heeft meegenomen naar het concert van The Police in Paradiso

KISS - Creatures of the night

Jeugdsentiment van Modus . Tante had speciaal uit de USA een tape meegenomen met deze LP erop. Met deze schijf keerde KISS terug naar het wat hardere werk uit de beginperiode, na het succesalbum Dynasty met discoinvloeden, het slappe Unmasked en het ondergewaardeerde (maar qua materiaal sterk afwijkende) album The Elder. Veel fans die door deze reeks waren afgehaakt, pakten door dit album de draad weer op.
Aanraders: I Still Love You, de stamper I Love It Loud en een van de zwaarste nummers die ze hebben opgenomen War Machine.

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 18:44 schreef Modus het volgende:
Opener Glass Prison is 1 van de hardste stukken die ze hebben opgenomen; briljant hoe ze vanuit het lange instrumentale middenstuk weer overschakelen naar het laatste zanggedeelte.

---

UNKLE - Psyence Fiction

Heerlijke gevarieerde experimentele electronica die oa uit elementen van trip-hop, rock en hip-hop bestaat. Dit debuutalbum was een collaboratie tussen James Lavelle en DJ Shadow, waarvan met name de laatste een zware invloed op de sound had. Dit is een uitstekende, afwisselende plaat die tot stand gekomen is vanuit de invloed van een hoop genres. En waar anders dan op een UNKLE plaat kom je Mike D. van de Beasty Boys én Thom Yorke van Radiohead tegen?

Olympic Orchestra - Theme from Reilly, ace of spies
In 1983 kwam de serie Reilly, ace of spies op de Nederlandse tv. Sam Neill speelde de rol van de Britse meesterspion Sidney Rielly. Als muzikaal thema van deze serie werd 'Romance' gebruikt, een stuk dat Shostakovich schreef voor The Gadfly, een film uit 1955. Uiteindelijk kwam dit nummer begin 1984 zelfs in de Nederlandse Top 40 terecht, bleef daar 8 weken en behaalde de 5e plaats.

Sarah Harmer is altijd al een 'coffeehouse' artiest geweest. Zo eentje die typisch in van die kleine cafeetjes aan de Amerikaanse kust speelt. Simpele instrumenten keus en een zachte stem waar je heel fijn, heel lang naar kan luisteren. Dat is op dit album ietwat anders. Dit voelt veel meer volledig aan, mede door een breed scala aan instrumenten maar ook een verschil tussen soorten liedjes. Ruig zou ik geen enkel liedje hierop willen noemen, maar sommige behoren wel tot de ruigste die ze gemaakt heeft.
Maar toch voelt het nu wel allemaal als een eenheid aan, en de vrolijke gitaarliedjes als Uniform Grey en Don't Get Your Back Up luisteren heerlijk weg.

Na aanleiding van de documentaire van vanmorgen maar weer eens wat Mingus (in betere tijden) uit de kast gehaald.
Mingus speelt piano en zingt , maar speelt geen bas.
En Rashaan Roland Kirk doet ook mee !

Gewoon omdat Thé Lau weer een tekst heeft geschreven die voor mij helemaal klopt....

' Er is te veel verlangen ... en er is te weinig tijd '

Open

De lucht wordt donker, de maan verschijnt / maar ik word niet dronken / want er is iets dat harder toeslaat / dat maar niet verdwijnt

De maan klimt hoger, mijn wereld kraakt / ik word dover, ik hoor mijn eigen woorden vallen / maar niemand wordt geraakt / en ik zoek naar het woord dat alles openmaakt

Open, open, open moet het zijn / en ik open me voor jou / dus open je voor mij

De lichten branden, de hemel kijkt / of er iets verandert / er is te veel verlangen, er is te weinig tijd

Maar het blijft gesloten, het rookt en zwijgt / en het blijft geloven / dat het onterecht is dat een lafaard nooit iets krijgt / dat het onterecht is

......................

quote:

---

Op maandag 1 december 2003 00:18 schreef fripper het volgende:
Na aanleiding van de documentaire van vanmorgen maar weer eens wat Mingus (in betere tijden) uit de kast gehaald.

---

Ik heb de hele dag al Mingus' muziek aan staan, ook al door die docu van vanmorgen. Op dit moment zit Mingus Dynasty in de cd-speler. Werkelijk een prachtige cd.

- "I look forward to the day when we can transcend labels like jazz and acknowledge Charles Mingus as the major American composer that he is."

- " "For sheer melodic and rhythmic and structural originality, his compositions may equal anything written in western music in the twentieth century."

Gewoon een heerlijk relaxt (soft-trance) nummer met geweldige vocals.

quote:

---

Op zondag 30 november 2003 23:10 schreef Seborik het volgende:
Weet niet of het Philharmonic of Olympic was, dwerg. Philharmonic klinkt mij een stuk logischer in de oren, want ik heb nog nooit van een Olympic orchestra gehoord...

---

Mijn favoriete album.. Waarom? Het staat helemaal bol van energie en prachtige melodielijntjes en goed drumwerk en

Thrash/power metal met een grunter en keyboards.

Zit ik een paar weken geleden bij een vriendin van me, blijkt dat ze die plaat gewoon in de kast heeft staan (gesigneerd door de complete band). Ze had bij de laatste verhuizing alle lp's weggedaan, maar deze toch maar bewaard. Ze was zich er overigens niet van bewust dat zoiets zeldzaam of waardevol zou kunnen zijn.

Ik heb 'm maar even geleend .

Peter Gabriel (1977)

Eerste solo cd van PG na z'n vertrek uit Genesis, en z'n eerste uit een serie van 4 titelloze albums. En wat voor een debuut! Doet de opener "Moribund the Burgermeister" nog een beetje aan z'n oude collega's denken, daarna is het een aaneenschakeling van zeer goed doordachte "pop"-songs. Hoogtepunt: "Humdrum"
Detail: "Solsbury Hill" gaat over z'n vertrek uit Genesis (en het gevoel van vrijheid dat hij daarmee voor zichzelf creeerde) na het zien van een concert van Bruce Springsteen, in de tekst aangeduid als "Eagle flew out of the night [...] standing, stretching every nerve"

Echo & The Bunnymen - Ocean Rain (1984)

Ik had geen zin in een uitgedoofde Ian McCulloch & Will Sergeant vanavond in Paradiso, maar om toch eventjes het depri-newwave gevoel te hebben zet ik hun meesterwerk maar op.

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 02-12-2003 20:20]

New Model Army - Eight (2000)

Omdat ik volgende week wel naar het concert van NMA ga, ter voorbereiding alvast hun laatste wapenfeit, "Eight", al is 'ie alweer 3 jaar oud. Een plaat die met de jaren is gegroeid. NMA is allang niet meer dat anarchistische folkpunk bandje. Rocken kunnen ze nog steeds, maar er zit, zeker op dit album, wel meer diepte in de songs. En die varieren van akoestisch getinte ballads, via dreigende opbouwende songs, tot het betere beukwerk. De scherpe teksten zijn er nog steeds en de stem van Justin Sullivan is nog steeds uit duizenden te herkennen. En na 20 jaar is elk optreden nog altijd een belevenis, is Justin nog altijd even maniakaal en zijn de fans nog even maf...

In een opwelling maar eens wat van The Cult gedownload. Wat een topnummer, rockend en lekker om bij te werken. Van het album Sonic Temple uit 1989.

Na aanleiding van Song van het jaar 1980 - toernooi - Ronde 4, ze liggen er nu echter uit . Onterecht natuurlijk, een fijn nummer wat een kwartfinaleplaats wel had verdiend.

_{Uiteraard komen ze in het derde seizoen weer terug. Nouja, Tess niet direct. Maar dat is een lang verhaal.}

The Jean Goldkette Orchestra met Bix Beiderbecke : In my merry Oldsmobile
Dit hitparade muziek van 1927.

Come away with me Lucile in my merry Oldsmobile
Down the road of life well fly automo-bubbling you and I.
To the church well swiftly steal, then our wedding bells will peal,
You can go as far you like with me, In my merry Oldsmobile.

Helloween - Keeper Of The Seven Keys

Het 13 minuten durende titelnummer van de 2 Keeper Of The Seven Keys albums. Af en toe is de zang iets te hoog, waarbij je je echt gaat afvragen hoe strak de onderbroek van Michael Kiske zat. Hierop wordt het al duidelijk dat Helloween toch de grondleggers van de powermetal zijn.

David Jackson - Fractal Bridge

Saxofoonimprovisaties van dit ex-VDGG lid.
Hij gebruikt hierbij ook ' soundbeams ' , een manier om via Midi apparatuur bewegingen om te zetten in muziek.

quote:

---

Op zondag 16 november 2003 00:27 schreef el.grec0 het volgende:
Mixalis Xatzigiannis - kryfo Fili

[afbeelding]

Relaxed muziek, hoop rustige nummers.

---

Bonustrack op de Japanse versie van Reality. Tsja....wat zal ik zeggen....beter dan Try some, buy some (die hadden ie er ook af mogen laten), maar daar blijft het wel bij. Had best wat kunnen worden, het is zo'n heerlijk nummer namelijk! Jammerrrrrr...

groet,
Frida

Curiosity killed the cat - Misfit
Debuutsingle uit 1986 van dit viermansbandje. Flopte in eerste instantie, maar werd na het succes van Down to earth in 1987 toch nog een klein hitje. De La Soul samplede jaren later het Curiosity-nummer 'Name and number' voor hun single Ring ring ring. De zanger met het alpino-petje heet Ben Volpeliere-Pierrot. Een typisch jaren '80 eendagsvliegje (okee, misschien twee dagen), zoals Hue & Cry, Johnny hates Jazz, Living in a box enzovoort.

quote:

---

Op zondag 7 december 2003 16:52 schreef dwerg het volgende:
Om heel eerlijk te zijn, vind ik het origineel van The Kinks toch beter, Frida.

---

np: Janis Ian - On the other side

Bijna crimineel hoe deze zangeres wordt ondergewaardeerd. Dit is een nummer van haar meest recente studio CD "God and the FBI" Meesterlijke plaat. Ze is nog steeds "the queen of depression"....maar op een goeie manier
Volgend jaar komt ze hoogstwaarschijnlijk weer naar Nederland....wiehoe!

groet,
Frida

Ian Dury was een geweldig muzikant met met groot gemak om leek te gaan met zijn door kinderpolio getergde lichaam. Verder zijn 'Hit Me' en 'Sex & Drugs & Rock & Roll' natuurlijk klassiekers.

Geweldig dat dat zomaar voorbij kan randommen op je playlist

Afkomstig van een album van alleen maar duetten, vind ik dit een van de mooiste, ookal duurt 'ie twee minuten korter dan alle andere nummers op het album. Op het album zingt hij met een scala aan singer/songwriters als toptalent Patty Griffin, maar ook ouwe rotten als Carole King.
Dit nummer doet hij samen met Amy Rigby, en het opvallende hieraan is de complete verandering van haar stijl. Allereerst past het nummer totaal niet bij haar normaal zo cynische stijl, en ten tweede is haar stem een stuk hoger dan normaal. Dit maakt het alleen maar mooier, aangezien het totaal past bij het nummer.

When I was small I believed in Santa Claus
Though I knew it was my dad
And I would hang up my stocking at Christmas
Open my presents and I'd be glad
But the last time I played Father Christmas
I stood outside a department store
A gang of kids came over and mugged me
And knocked my reindeer to the floor

They said:
Father Christmas, give us some money
Don't mess around with those silly toys.
We'll beat you up if you don't hand it over
We want your bread so don't make us annoyed
Give all the toys to the little rich boys

[Dit bericht is gewijzigd door dwerg op 09-12-2003 22:16]

[Dit bericht is gewijzigd door bartrid op 13-12-2003 10:11]

Ik ken deze franse zanger, Gerard de Palmas, nu 3 weken ofzo, maar het is echt een geweldige CD. Hij heeft een moeilijk te omschrijven muziekstijl, geen echte rock, meer gitaar, maar een duidelijke nadruk ligt toch ook wel op de zang vind ik. Aanrader voor iedereen!
http://depalmas.artistes.universalmusic.fr/

De nieuwe single van het binnenkort te verschijnen album Civilization. Oudgediende Rhys Fulber is weer terug in de band en de muziek klinkt wat minder gecompliceerd als op de eerdere albums. Wel de standaard FLA kenmerken: harde dansbare beats, aggressieve vocalen en geweldige melodieen en een goed refrein.

Muziek: John Ewbank
Tekst: John Ewbank en H. Kooreneef

Prachtig nummer

Ik heb net de single gekocht, ligt vandaag in de winkel. Dit nummer is voor het nieuwe prinsesje maar het kan eigenlijk net zo goed een liefdesliedje zijn. De opbrengst van de single gaat naar Jantje Beton. Aanrader dus!

Een "kerst"-cd van deze canadese zangeres met een schitterende stem. Ik heb vanmiddag een andere CD van deze dame gekocht en ik kwam deze toevallig weer eens tegen in de collectie en om toch maar alvast in de kerstsfeer te komen zonder al die standaard Sky Radio-ellende heb ik deze opgezet.

Verguisd door veel fans, maar ik vind het best wel een lekker album. Okee, niet hun beste werk maar er staat toch wel goenoeg op om van te genieten. Dus Muad gaat lekker badderen met U2 en blert hard mee...

quote:

---

Op zondag 14 december 2003 13:10 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Verguisd door veel fans, maar ik vind het best wel een lekker album. Okee, niet hun beste werk maar er staat toch wel goenoeg op om van te genieten. Dus Muad gaat lekker badderen met U2 en blert hard mee...

---

Frost - Cursed Again

Even een half uurtje pure muzikale wanhoop. Schitterende Britse black metal band, een van de beste rauwe BM releases van 2002. Sfeer maal tien.

Black Forest / Black Sea - s/t

Prachtig half geimproviseerd psychedelisch / experimenteel folk werkje van dynamisch duo
Jeffrey Alexander en Miriam Goldberg. De primaire basis is gitaar en cello, weelderig aangevuld met short-wave radio, omnichord, spokende zang, saxofoon, stoffige percussie, noise, feedback en veel gedraai aan knoppen. Vrij catchy, en soms best wel duister, en ondanks het veelvoudige gebruik van op electriciteit draaiende instrumenten / apparaten, gezegend met een zeer organisch, natuurlijk geluid.

Cat Rapes Dog - Moosehair Underwear

Dubieuze Zweedse techno/metal, erg grappige teksten over elandenondergoed, tuinhekjes en crusaders in disneyland, soort kruising tussen Ministry en jaren 80 discodeuntjes. Heel lang geleden een keer uit een aanbiedingenbak gevist alleen vanwege de naam en nog steeds geen spijt

Ook wel omschreven als 'Swedish Techno Trash gods, like Ministry, The Shamen'

'Let's rejoice and have some intercourse'

Anthrax - We've Come For You All

Na het wat matige Volume 8: The Threat Is Real en een best-of cd (Return of the Killer A's) duurde het even voordat Anthrax weer met wat nieuws kwam. In 2003 was er dan eindelijk We've Come For You All. Niks geen naamswijziging vanwege een of andere gek die poederbrieven stuurde, nee gewoon Anthrax. Net als het album overigens, dat was ook echt Anthrax. Hier en daar de nodige humor, maar vol met heerlijke metal (thrashig, maar met een flinke scheut normale metal). En de cd was een stuk beter dan ongeveer alles wat ze in de 10 jaar ervoor gemaakt hadden. Oh ja, en met een prachtige cover van Alex Ross.

Ik luister nu naar de Dandy Warhols, dat is een soort van Lowlandshitgroepje die dit jaar als special guest fungeerden bij de Bowie concerten. Het album heet Come Down en is hun tweede album. Het stamt uit 1997. Wat zo grappig is aan de combinatie Dandy Warhols en David Bowie, is uiteraard dat David Bowie op zijn album Hunky Dory uit 1971 een nummer heeft genaamd Andy Warhol. Een belangrijk kunstenaar voor diegenen wie niet bekend zijn met de goede man.

Hij krijgt maar 3 sterren van Allmusic, ik zou hem wat hoger waarderen. Word er extreem rustig van.

Van het album Kowtow, wat ik persoon een niet zo heel erg goed album vind. Maar dit is echt een wereldnummer, best zwaarmoedig zo met die jammerende saxofoon, dat wel. En je moet natuurlijk niks tegen de stem van Nick Barrett hebben, want dan mot je er helemaal niks van hebben! Voor mij persoonlijk één van de beste Pendragon songs allertijden!

Thor's Hammer - Three Weeds from the Same Root

(Nog niet officieel uit, maar er waren wat songs te downloaden van de Vinlandwinds site)

Heerlijke slepende black metal, niet al te snel, maar wel fijn
goeie productie en vocals, dat moet gezegd worden

Skyfire - Timeless departure

Debuut CD van deze Zweden. Death metal met invloeden van Cradle Of Filth, dus zware partijen afwisselend snel en log, met dikke lagen toetsen aangevuld. Ik hoor echter ook invloeden van de briljante debuut CD van Nocturnus (The key) er in door, wat voor mij de doorslaggevende factor is geweest hem aan te schaffen. .

quote:

---

Op zondag 14 december 2003 13:10 schreef MuadDib het volgende:
[afbeelding]

Verguisd door veel fans, maar ik vind het best wel een lekker album. Okee, niet hun beste werk maar er staat toch wel goenoeg op om van te genieten. Dus Muad gaat lekker badderen met U2 en blert hard mee...

---

Maar ik luister nu placebo - whithout you i'm nothing. Ik hoor sommige mensen zeggen dat ze er depressief van worden. Ik vindt het gewoon goeie muziek.

Het legendarische Emperor is gestopt, en gitarist Samoth ging verder met z'n band Zyklon. Ze omschrijven het album zelf als "extreme metal", wat dan weer ergens tussen black en death metal inhangt. Redelijk extreem, behoorlijk hard, met apocalyptische texten (en in tegenstelling tot wat de bandnaam doet vermoeden dus geen nazi-shit) van de hand van Bard "Faust" Eithun.

Om helemaal in de kerst stemming te komen

Darlene Love, Crystals, Ronettes en Bob B Soxx and the blue jeans zingen nummers als Santa claus is coming to town, Rudolph the rednosed raindeer, Winter wonderland en nog veel meer. Alles in de specifieke Spector-sound.

Veel te lang niet meer gedraaid, deze ehm, zesde , cd uit 1990. Betekende toch wel een beetje de voorzetting van de ingeslagen weg na 7000 Danses.
De echte 80's sound van de eerste albums is dan verlaten voor een meer volwassen geluid. Nicolas zingt net als op 7000 Danses heel goed, wat van de eerste albums niet zo gezegd kan worden.

Het tweede live-album.
vooral het meebrullen van Stephane op Un jour dans notre vie bezorgt me elke keer weer de kriebels.
Opgenomen op 31 juli 1994 in Spa.
Wat stom dat ik daar niet naar toe ben geweest, maar toen was het moeilijk om informatie over hun tour te krijgen.

Texas - Southside
Het debuut van de band rond Sharleen Spiteri uit 1989. Overrompelend, scherp. Opvallend is ook dat Sharleen accentloos kan zingen, maar in interviews onverstaanbaar Schots kan praten. De singles van dit album waren I don't want a lover en Prayer for you, en vooral de eerste is nog steeds de moeite van het luisteren meer dan waard.

Soloplaat van de leadzanger van Sixteen Horsepower. Echt verschil met deze band hoor je niet echt, maar wel lekker om te luisteren... Tenminste als je er eenmaal aan gewend bent ;-)

quote:

---

Op donderdag 1 januari 2004 17:29 schreef PhatBastard het volgende:
Beer and Titties Frank Zappa

---

Al is Zappa een typische 'nieuwe stijl' artiest...

Count Basie verzamelaartje

Een van drie cd's die een leuk overzicht geven van het materiaal dat de graaf van de swing voornamelijk in de jaren '50 en '60 produceerde.

quote:

---

"THE TIME IS NOW"
Mans Ruin Records MR97
CD ALBUM - released 1998

Delwyn's Conkers
Snakepit
Spliff Riff (Roached Out...)
Dirty Water
Mao Tinitus
Legavan Satelite
You Can Lean Back Sometimes

---

Britse groep die ondertussen gesplit is. Een mix van Tool en Will Haven met een snuifje Neurosis en Deftones erbij. Dit klinkt misschien als nu-metal, maar het is wel beter dan dat.

Fantastisch optreden....veruit het beste van de MTV Unplugged serie....imho natuurlijk De cover Because the Night werd zelfs nog erg veel gedraaid op de radio. Spijtig genoeg verliet zangeres Natalie Merchant de band ten tijde dat dit optreden werd uitgezonden. Ik heb het haar inmiddels vergeven omdat ze alweer een aantal zeer goede solo platen op haar naam heeft staan

groet,
Frida

THE GATHERING - SOUVENIRS
Het beste album van 2003. Om eerlijk kende ik ze eerst alleen van naam, maar via een verkiezing op een of andere weblog ben ik dit album eens gaan beluisteren. Ik was er meteen weg van. Wat een superplaat, en dat van Nederlandse bodem!

Het zit een beetje tegen de gothic aan, maar is ook voor niet-gothic liefhebbers prima te pruimen. Sinds ik deze plaat gekocht heb ligt ie constant in mijn cd-speler en mp3-speler. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen!

Phoenecia - Brownout

Phoenecia weet op dit album zeer treffend een paranoide, cinematische sfeer te scheppen. De esthetiek is ongemakkelijk en duister, maar boeit van de eerste tot de laatste seconde. Een zeer vaardig in elkaar gezet album, dat losjes leent van elektroritmes en deze centreert rond sinistere spanning. Een reis langs duistere, gietijzeren trappen, afdalend tot in de krochten van de elektronica waar alleen geestesverwanten zoals Richard Devine en Otto von Schirach zich bevinden. Het is niet bepaald vernieuwend, maar het duo hebben hun laptopjes goed onder de knie. 'Brownout' past in de traditie van IDM, maar heeft een griezelig pathos dat men niet vaak hoort.

Devadip Carlos Santana en Mahavishnu John McLaughlin - Love Devotion Surrender

Carlos en John hadden alletwee net een nieuwe guru ( Sri Chinmoy ) en daardoor ook een extra voornaam.

Muzikale kruising tussen de bands Santana en Mahavishnu Orchestra, met uiteraard een dubbele portie gitaar. Larry Young speelt orgel , en Billy Cobham drumt.Ook de invloed van John Coltrane is duidelijk aanwezig met stukken als A Love Supreme en Naima .

No Doubt - Tragic Kingdom

Omdat ze nu weer in de belangstelling staan heb ik dit oudje maar weer eens uit de kast gepakt. Hun doorbraak kwam met dit vrolijke album en de singles Just A Girl en Don't Speak. Nog steeds een leuke plaat.

Ik heb Tragic Kingdom toen eerst op cassette gekocht omdat ik geen cd-speler had.

U2 - War

Ook al een cd die ik langer heb en een tijd niet beluisterd is. Ik heb War veel geluisterd toen ik op vakantie was in Ierland, en daar doet het me dan ook aan denken. Enkele van U2's beste nummers staan hierop, maar het is niet mijn favoriete album van hun. War is ook het laatste U2-album dat geproduceerd werd Steve Lillywhite

mooie cover ook

Stevie Wonder - Talking Book

Een van Stevie's bekendste platen en die me met zijn muziek in aanraking bracht. Het is vooral soul/funk en Jeff Beck speelt ook een riedeltje mee. Een aanrader.

1. Beatles - Sgt. Pepper Lonely Hearts Club Band (1967)
2. Beach Boys - Pet Sounds (1966)
3. Beatles - Revolver (1966)

De volledige lijst vind je hier

[Dit bericht is gewijzigd door BAO op 07-01-2004 12:50]

Muse - Showbiz

Het is alweer een oudje, dit album uit 1999. Een aantal nummers van dit album zijn inmiddels echte Muse-klassiekers geworden, zoals de single Muscle Museum en de titelsong Showbiz (die ze onlangs nog speelden op hun concert in Ahoy ). Zelf vind ik de nummers op dit album stuk voor stuk goed, met als persoonlijke favoriet het balladachtige Unintended. Lekker afwisselend album, met die typische sound van Muse die in al hun nummers doorklinkt. Eén van de weinige waar ik daadwerkelijk een cd van heb, en niet onterecht.

Altai-Hangai is a group of musicians and singers from Mongolia. Named after the Altai mountains and the Hangai steppes, large natural reserves in Central and Western Mongolia. Formed by four people from that area in 1993, they have spent much time spreading their music through Europe and the US. Using traditional Mongolian instruments and forms, not only do they produce traditional music, but they have recently started producing some jazz fusion music as well. lees verder

Sack Trick - Penguins On The Moon
wat een geniale cd! Een conceptalbum over pinguins die naar de maan willen. Omdat pinguins niet kunnen vliegen bouwen ze een raket, en gaan ermee naar de maan.
Een uitermate grappig conceptalbum van het engelse gezelschap Sack Trick, wat ongeveer dagelijks van bandleden veranderd, en bestaan uit onder andere Alex Dickson, Chris Dale, Doogie White, en nog een zootje gekken.
Op hun Kiss tribute album, wat als het goed is binnenkort uitkomt, doet trouwens ook Bruce Dickinson mee.

Iced Earth - The Glorious Burden

Het nieuwe Iced Earth album. Om precies te zijn hoor ik momenteel Gettysburg (1863), wat eigenlijk bestaat uit drie losse nummers. Vanaf de openingstonen van de doedelzakken in The Devil To Pay tot de treurige viool die High Water Mark afsluit wordt je 32 minuten lang meegenomen op een emotionele reis over het slachtveld van de slag bij Gettyburg, in de Amerikaanse burgeroorlog. De drie nummers zijn zeker niet de hardste en meest agressieve die bandleider Jon Schaffer ooit geschreven heeft, maar wel de meest complexe, met prachtige lange passages, die een mooi maar tragisch verhaal vertellen. Er wordt goed gebruik gemaakt van een orkest, wat nergens echt te dominant wordt, maar perfect de sfeer neerzet.

Solefald - In Harmonia Universali

Schitterend vierde epos van de het Frans/Noorse metal innovatoren-duo Cornelius en Lazare. De meest 'kunstzinnige' plaat van Solefald tot nu toe, een erg drukke, bont sound ditmaal geheel verstoken van black metal invloeden.

Staat tevens vrij hoog in mijn jaarlijst van 2003.

Satyricon - Volcano

Wat mij betreft een van de beste albums van Satyricon. Moderne, geëvolueerde black metal met desondanks een link met de roots van het genre. Lekker vet geproduceerd ook, een van de voordelen van getekend worden door een major label.

quote:

---

Op donderdag 20 november 2003 00:14 schreef Summoner het volgende:
[afbeelding]

Anorexia Nervosa - New Obscurantis Order

De ultieme perverse samensmelting van extreme metal en symfonische terreur. Vette blastpartijen die eeuwig lijken te duren. Vreemdsoorige duister-romantische sfeerbeelden. Langharig tuig met lippenstift. Hele orkesten aan muzikanten die op warpsnelheid hun instrumenten bespelen. Great stuff.

---

Een album met twee nummers. Het eerste nummer is het nummer waar het om draait, absolutego. Dit nummer duurt ongeveer 60-65 mimuten. Het begint ultra loom om na zo'n 15 minuten te veranderen in een soort chaos van feedback en drums, later verandert het nummer weer naar gedreun ondersteund met veel bas/gitaar feedback.

Ik luister het album niet vaak maar wat een geweldige impact heeft dit album.
Fatsoenlijke hifi set aanbovelen voor maximaal effect.

Ketil Bjørnstad : piano
David Darling : cello
Terje Rypdal : guitar
Jon Christensen : drums

Van die muziek die niet in een hokje te duwen is. Klassiek ? Jazz ? Maar dan met elektrische gitaar.

Eigenlijk niet te omschrijven, maar de muziek klinkt inderdaad als de zee.

Kraftwerk - Autobahn (1974)

Een dichtslaande autodeur, een startende motor en de electronische (dans)muziek zou nooit meer hetzelfde zijn. Een ruim 22 minuten durende road-trip over de duitse autobaan. Hypnotiserend, bezwerend, beeldend en vooral indrukwekkend en dat na 30 jaar. En het "fahren, fahren, fahren auf der Autobahn" blijft voor eeuwig in je kop zitten...

Joaquín Rodrigo - Concerto de Aranjuez
Paco de Lucía (gitaar) met het Orchestra De Cadaques

Het gitaar-concert Concierto de Aranjuez werd door Rodrigo geschreven in 1939. Het is typisch spaanse muziek, veel invloeden van de flamenco-muziek. Vooral het tweede deel (Adagio) vind ik prachtig.

Ik heb hem ook in de uitvoering van Miles Davis op de cd Sketches of Spain, maar eigenlijk hoor ik deze versie veel liever.

Steve Reich - Music For 18 Musicians

Een mooi stuk Minimal Music. Voor mij de ultieme trance muziek. Een uur lang het zelfde ritme met langzaam verschuivende melodie.
Veel percussie-instrumenten (vibraphone gamelan marimba) en tekstloze stemmen als gelijkwaardig instrument.

Himinbjorg - Golden Age

Stevige viking metal uit Frankrijk. Niet de meest voor de hand liggende combinatie, als je even vergeet waar Normandië z'n naam aan te danken heeft. Waar de band zich voorheen nog veelvuldig liet beïnvloeden door folk, is "Golden Age" een plaat die meer gewijd is aan het duistere, agressieve aspect van het veroveraars-hart. Veel blastbeats, uitstekende krijs-zang (sporadisch afgewisseld met krachtige zuivere zang) en een heerlijk glashelder geluid.

The Gathering - Souvenirs

Perfect album om wakker te worden 's ochtends . Prettig in het gehoor liggende melodieen (zeker de eerste vier nummers) met een erg mooie stem.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 09:01 schreef Zander het volgende:
Dit is 'nieuwe stijl', pro_jeex..

---

om het goede voorbeeld te geven:

Bangles - Manic Monday

Op de radio, een leuk jaren tachtig popliedje. The Bangles zijn vorig jaar weer bij elkaar gekomen en hebben een plaat uitgebracht...

King Crimson - Eyes Wide Open

Een DVD, dus behalve luisteren ook kijken. Vooral kijken, want is af en toe adembenemend hoe de heren (en vooral Robert Fripp) zich uit de complexe nesten weten te werken. Helaas is deze Crimson incarnatie alweer ter ziele, bassist Trey Gunn verliet na deze tour de band. En dus maken we ons weer op voor King Crimson #116, met dit keer oudgediende Tony Levin in de gelederen.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 09:01 schreef Zander het volgende:
Dit is 'nieuwe stijl', pro_jeex..

---

Thunderbolt - Beyond Christianity

Black Metal uit Polen, een zeer aardige productie, en zeker geen standaard album, maar 3 echte full lengt nummers, waarvan 2 zeer interessant in elkaar zitten, met veel Keyboardpatronen en accoustisch spul ertussendoor.
Vooral de ballad "Poland" is zeer goed aan te horen, en laat zien dat Paimon daadwerkelijk een zeer okay'e stem heeft.
Voor mensen die van extreme metal houden, die tegelijk complex en ook vernieuwend is, is dit zeker een aanrader.

Tracklist:

1. Intro
2. Key to Eternity
3. The Aeon has Come
4. Kill Christ
5. The Vampire
6. Poland
7. Outro (The Dance of Damned Souls)

[Dit bericht is gewijzigd door Graveland op 12-01-2004 14:33]

Rory Gallagher - Irish Tour

Blues zoals blues bedoeld is . Slechts het moeten weerstaan van de neiging om een pint Kilkenny op mijn bureau bij te plaatsen voorkomt dat het de perfecte maandagmiddagmuziek na een lang, druk weekend is.

Devin Townsend - Physicist

Project uit 2000 van de geniale gek Devin Townsend, het best te omschrijven als een mix tussen 2 andere projecten van Devin te weten Ocean Machine en Strapping Young Lad, de geniale melodieen en de poppy songs van Ocean Machine, gemixt met de chaos van Strapping Young Lad. Met zoals gebruikelijk bij Devin Townsend een erg 'dichtgesmeerde' maar superheldere productie. Topalbum

Tori Amos - Little Earthquakes

Het debuut van Tori Amos als kwetsbare singer-songwriter-pianiste. Tori is hier heel open, eerlijk en confronteert zichzelf minstens zo vaak als de luisteraar. Vermoedelijk haar meest toegankelijke werk (alhoewel de hit Cornflake Girl van de opvolger Under the pink natuurlijk veel mensen naar dat album trok).

Persoonlijke hoogtepunten: Crucify, Me and a gun.

The Gathering - If_Then_Else
_{ben niet zo goed in het linken naar plaatjes bij AllMusic, dus ff geen cover}

Heerlijk album om zo, net uit het werk, op te zetten. Net als bij Souvenirs heb je hier prettige melodieen en de mooie stem van Anneke die het geheel completeert.

[Dit bericht is gewijzigd door PdeHoog op 12-01-2004 20:42]

* PdeHoog doet vanavond weer eens aan klassiek

Een CD van het Berlin Philharmonic Orchestra o.l.v. Herbert von Karajan met daarop uitvoeringen van de volgende werken:

Van deze CD zijn met name het Adagio van Albinoni en het Canon in D major van Pachelbel mijn grote favorieten, maar ook de rest is zeker het beluisteren waard.

Fleetwood Mac - Rumours

Een van de allereerst platen die ik ooit kocht, op basis van de single "Go Your Own Way". En hoewel ik als 10-jarig MuadDibje natuurlijk niet wist waar het over ging sprak de muziek mij enorm aan.
En nog steeds vind ik het een wereldalbum, zeker als geheel. Alle ins en outs van relaties komen ruim aan bod (een bloemlezing uit de perikelen van de Maccers zelf). Dieptepunt is "Don't Stop" omdat ik steeds die kop van Clinton voor me zie, hoogtepunten zijn "Songbird" en het schitterende "The Chain".
_{en Stevie Nicks was destijds natuurlijk een ongelooflijk lekker wijf, helaas is dat nu wel anders...}

Beck - The new pollution
Om heel eerlijk te zijn, vind ik de helft van Beck's nummers goed, en de rest ronduit kut. The New Pollution heeft een stuwende bas, een vals Hammond-orgeltje, een gejatte trompetsolo, en de vertrouwde zeurende stem van Beck. Een goed nummer dus.

Jewel - Pieces Of You

De debuut-cd van Jewel. Gewoon een lekkere ongecompliceerde cd om naar te luisteren. De melodieen zijn niet echt complex, maar luisteren, tezamen met de toch wel een beetje zwoele stem van Jewel, gewoon lekker weg.

Texas - Put your arms around me
Van het onwaarschijnlijk goede album White on blonde, waarna het eigenlijk alleen maar bergaf kon gaan. In 1997 schreef de band dit nummer samen met Dave Stewart, die het ook produceerde. In de videoclip is Sharleen Spiteri op haar mooist te zien, als ze door een fleurige zomerse wereld dartelt, een wereld die gevuld is met bloemen en vlinders.

U2 - War

In het kader van "jeugdsentiment" Het eerste "volwassen" album van het ierse kwartet. Jammer genoeg vind ik de b-kant wat minder, maar een a-kant die opent met Sunday Bloody Sunday en vervolgt met Seconds, New Year's Day, Like a Song.. en Drowning Man maakt "War" tot een superplaat.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 07:46 schreef PdeHoog het volgende:
[afbeelding]

The Gathering - Souvenirs

Perfect album om wakker te worden 's ochtends . Prettig in het gehoor liggende melodieen (zeker de eerste vier nummers) met een erg mooie stem.

---

Heb ze op lowlands gezien, fantastische band! Uit de categorie Coldplay en Travis en ze staan op het punt om door te breken ...

O ja, ik heb het hier over de Turin Brakes (is haast niet te lezen op het plaatje)

[Dit bericht is gewijzigd door BAO op 12-01-2004 23:18]

Strawberry Switchblade - Since Yesterday

quote:

---

Depending on what mood the listener is in, the lightweight pop of Strawberry Switchblade's self-titled debut album can be sickeningly coy or irresistibly charming. Featuring Rose McDowall (guitar, vocals, harmony vocals) and Jill Bryson (guitar, vocals, harmony vocals), Strawberry Switchblade sound like two little girls enraptured and enraged by their first crushes; those with no tolerance for this innocuous stuff will immediately bolt for the exits, barf bags in hand. But Strawberry Switchblade shouldn't be flogged for being too cute; accepted for what it is, the album is a toothsome collection of new wave bubblegum. McDowall and Bryson have pretty voices; they blend together wondrously. The lyrics reflect an adolescent perspective on love and heartbreak. On Go Away," the girls sing about a boy who used one of them for sex and then split; there is a heavy sadness in their vocals that shatters the LP's façade of innocence. "Who Knows What Love Is?" is a winsome tale of longing. In the mid-'80s, synthesizers were still in fashion in the new wave scene, and keyboards are bouncing all over Strawberry Switchblade, especially on "Let Her Go." However, there is darkness lurking within Strawberry Switchblade's candy-flavored melodies. Never has a band sounded so sweet while being so bummed out.

---

Garbage - Vow
Mijn eerste kennismaking met Garbage, ergens na middernacht tijdens Alternative Nation op MTV, toen de M nog iets betekende. Met een intro dat van links naar rechts door je koptelefoon schiet, Shirley Manson die in de verte iets probeert te zeggen, en daarna een orkaan van gitaar, drums en bas. Drie en een halve minuut teringherrie.

Bik Bent Braam - Goes Bonsai

De laatste cd van de big band van Michiel Braam, die ik gisteren live heb mogen aanschouwen. Een zeer interessant schijfje en volgens de Volkskrant "de beste jazz-cd van 2002". De muziek is op een aparte manier tot stand gekomen:

quote:

---

Voor het programma Bik Bent Braam goes Bonsai schreef pianist en bandleider Michiel Braam twee kleine ('bonsai') stukjes muziek voor elk van de bandleden. Wanneer iemand wil dat zijn stukje muziek wordt ingezet, moet hij één of twee vingers opsteken. De composities worden gebruikt als aanknopingspunt voor improvisaties; soms worden slechts enkele maten gespeeld, soms komt een stukje helemaal niet aan bod.

---

quote:

---

The eight-minute album opener, "F. Pilate," begins as you now might expect: with feedback like crackling fire. Labored drums and a casual guitar triumph over the subdued chaos when M. Resplendent sings, "I'll find my way inside your heart/ My city smog in your country lungs," his reverberated voice not unlike Robert Plant's on "In the Evening." Then, the eerie song begins a journey in which it loses to the fuzz, clarifies, is enhanced by sternly plucked strings, meets passing noises of indefinite origin, is interrupted by Dylan Thomas, and ends on a poignant note: piano, acoustic guitar, and Resplendent, a vocal chameleon, now soaring above it all.

"Please Kill the Barium Swallows" has the Fire Show mixing strings similar to those of Godspeed You Black Emperor, with alternately muffled and crisp vocals and guitar pickings straight out the Northwest. As M. Resplendent takes on the appearance of Home's Andrew Deutsch-- one of the Fire Show's nearest kin-- one feels ready for a more straightforward rock song. But then it breaks. Pieces are strewn everywhere, and the Fire Show seems in no rush to put them back together. But the song repairs itself as quickly as it crumbled, and the rush of hearing it is like watching a car crash in reverse.

Not until the fourth track, "The Antipathetic," is producer Brian Deck's impact obvious. The distant, hollowed vocals, atmospheric guitar and randomly-trebled drums are all Deck trademarks. That the Fire Show worked with him is no surprise at all, for they also resemble the later, more meandering and experimental work of Red Red Meat. Which is why a comment about Radiohead on their website surprised me: "I feel betrayed... Perhaps Radiohead have made a completely lovely record, but, in the process, they've sacrificed we-ism for me-ism.... Long live the Rock and Roll Band!" The Fire Show employ guitars, sure, but they're not a verse-chorus-verse, three-minute rock band. And this record would certainly be considered "challenging" by most mainstream rock fans. "4 Times Through the Angel," for instance, relies on a mechanized beat and synth threads. There are also two guitarless ambient numbers.

The reason my town's tree-burning wasn't well attended is obvious: the storm. The few who braved the weather saw the relentless snow melt as it came within ten feet of the burning trees, leaving a clear halo around the flames. The few who listen to this album will have a similar experience. It may make you uncomfortable at times, reflective at others, and just as often, it will energize you. But, as reliably as fire itself, this music is sure to transfix you. Just don't try and solve it: you'll end up in the hospital with third-degree burns.

---

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 19:16 schreef PdeHoog het volgende:
* PdeHoog doet vanavond weer eens aan klassiek

---

Een orkest uit het voormalige oostblok, wat overigens een goede performance neer weet te zetten, dat de volgende werken ten gehore brengt:

_{overigens valt mij nu pas op dat het tweede stuk wordt uitgevoerd door Pilharmonia Slavonica o.l.v. Henry Adolph}

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 22:04 schreef Zander het volgende:
Ik geloof dat "Anton Naut" en "Henry Adolph" geen echte dirigenten zijn, maar je hun namen voornamelijk op Kruidvat-achtige klassieke cds tegenkomt, wanneer de uitgever cq. platenmaatschappij liever niet heeft dat mensen er achterkomen welke opnames ze in werkelijkheid hebben gebruikt. Wel een grappig weetje.

---

Het is inderdaad een grappig weetje. Ik wist het niet . Voor het luistergenot maakt het natuurlijk verder niet uit. De uitvoering klinkt uitstekend

Roxy Music - Roxy Music

De eerste van Roxy, en meteen een van de mooiste.

Uit de tijd dat Brian Eno nog onderdeel van de band uitmaakte. Hij zou na 2 albums door Bryan Ferry uit de band gezet worden. De orginaliteit van Roxy Music ging daarna hard achteruit.

Opeth - Still Life

Mooie rode hoes, schitterend bandlogo, toffe foto's van de band in het boekje. En oh ja, de muziek is hier en daar ook wel goed.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 19:16 schreef PdeHoog het volgende:
* PdeHoog doet vanavond weer eens aan klassiek

---

zelfde uitvoering, ander hoesje . 't gaat hier om het idee, ok?

Een CD van het Berlin Philharmonic Orchestra o.l.v. Herbert von Karajan met daarop een uitvoering van het:

Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart (d-mol, KV 626)

Tja...wat moet ik hier nou nog over vertellen? Ik blijf het een imponerend stuk muziek vinden.

Samenwerking tussen violist Ponty (die destijds ook in The Mothers speelde, oa Hot Rats) en Frank Zappa. Veel bekende Zappa stukken , en het 19 minuten durende 'Music for Electric Violin and Low Budget Orchestra' dat Zappa speciaal voor deze samenwerking schreef.

Een mooie kruising tussen moderne klassieke muziek, jazz en rock.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 23:37 schreef Ascaroth het volgende:
[afbeelding]

Acid Bath - Paegan Terrorism Tactics

---

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 19:16 schreef PdeHoog het volgende:
* PdeHoog doet vanavond weer eens aan klassiek progressive metal

---

The Gathering - Black Light District

Voor zover ik weet was dit meer een tussendoor-album (slechts 3 nummers en 23 minuten), maar wat voor een.....

De nummers zijn iets heftiger dan die van IF_THEN_ELSE en Souvenirs, maar zeker de moeite waard. De titelsong begint vrij rustig, maar gaat algauw over in wat harders. Misschien niet helemaal het juiste album voor slapen gaan, maar wel het betere werk om bij af te wassen (ja, want daar ben ik nu mee bezig ).

Abigor - Channeling the Quintessence of Satan

Eigenlijk vind ik dit het minste album van Abigor, maar ik ben nog steeds bezig met zoeken naar wat sommige mensen nou zo geweldig aan deze plaat vinden. Hopelijk vind ik dat nog eens.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 23:50 schreef Ascaroth het volgende:

[..]

Ik ben zelf juist meer gecharmeerd van Paegan Terrorism Tactics.

Acid Bath is helaas ter ziele gegaan na deze twee albums, maar zanger Dax Riggs is daarna nog te horen geweest bij Agents of Oblivian en momenteel in Deadboy & the Elephantmen. Waarvan ik je de laatste het meest kan aanraden.

---

quote:

---

Op dinsdag 13 januari 2004 00:13 schreef mr_cucumber het volgende:
Die laatste ken ik wel, hoorde dat het een sideproject was oid. Klinkt best oke inderdaad. Speelden enkele (ex) leden van Acid Bath ook niet in Crowbar?

---

Djam Karet - A Night For Baku

Instrumentale rock , in de richting van Ozric Tentacles en King Crimson. Psychedelica, ambient en prog-rock ...

Miles Davis - Kind of Blue

Alweer een prettige CD om bij wakker te worden, voor ik me zo in het feestgedruis op kantoor ga werpen.

Het album wordt door AllMusic getypeerd als "the definitive jazz album, a universally acknowledged standard of excellence". Grappig om te lezen is dat de zes bandleden (Miles, Coltrane, Bill Evans, Cannonball Adderly, Paul Chambers en Jimmy Cobb) niet van te voren geoefend hebben. Er zijn thema's gedefinieerd en vervolgens zijn de heren gaan spelen.

Hoewel het album al zo'n 45 jaar is (uit 1959), vind ik het echt een fantastische opname waar ik nog steeds met veel plezier naar kan luisteren.

Joni Mitchell - Blue

Mijn favoriete Joni Mitchell album. Met een vloeiende lijn van prachtige nummers legt ze de blauwdrukken voor de singer-songwritertraditie neer.

Darkest Hour - Hidden Hands of a Sadist Nation

Kruising van 'Gothenburg stijl' deathmetal en metalcore, geproduceerd door Fredrik Nordstrom en met gastbijdragen van leden uit bands als At The Gates, The Crown, Soilwork en The Haunted. Superorigineel is het niet maar het is erg strak gespeeld en het klinkt allemaal wel erg lekker

Metallica - Bay Area Trashers The Early Days

M'n broertje heeft wat dingetjes van Metallica en deze kende ik nog niet. Wat ik op Amazon lees is het een demo met applaus erin gemonteerd, de band zelf is er niet blij mee. Ik ook niet, de geluidskwaliteit is slecht. Deze laat ik voortaan staan

quote:

---

Op dinsdag 13 januari 2004 18:25 schreef PogueMahone het volgende:
M'n broertje heeft wat dingetjes van Metallica en deze kende ik nog niet.

---

On-topic: ik luister een mooie live-cd van John Coltrane, een audio-bootleg van een televisie-optreden met Eric Dolphy.

Een bluesgroep bestaande uit drie mensen afkomstig uit de VS, Slovenië en Tsjechië. Hebben elkaar ontmoet in Breda (op de een of andere manier). CD'tje van m'n zwager gehad. Ze stonden dit weekend bij hem in het café. Meeste nummers zijn alleen drums, gitaar, bas & zang.

Gewoon standaard blues, maar wel erg lekker.

Simple Minds - Real To Real Cacaphony

Het is voor de jonge Fokkertjes onder ons misschien moeilijk voor te stellen maar er was ooit een tijd dat Simple Minds een ontzettend hippe en arty band was. We schrijven 1979(!) en na een aarzelend debuut komen de Schotse heren met Real To Real Cacaphony op de proppen. Een behoorlijk experimenteel synthpop/new wave album dat zwaar leunt op invloeden van Kraftwerk en Brian Eno. En 2 van de allermooiste Simple Minds nummers staat op RtRC, te weten Premonition en Changeling Onvoorstelbaar dat dit dezelfde band is die later de welbekende meezingers zou maken.
Het zou nog 3 jaar duren voordat de grote doorbraak kwam met Promised You A Miracle. Maar toen waren de heren alweer 2 1/2 albums vol met juweeltjes verder...

Queen - Sheer Heart Attack (1974)

Terug naar een van de eerste muzikale herinneringen van MiniDib, te weten Killer Queen dat op dit album te vinden is. Geintrigeerd door het rare liedje en die zanger met die rare pakjes en zwarte nakellak. Helaas mocht ik het singletje niet kopen van pappie en mammie. En de elpee al helemaal niet en zo aan de hoes te zien kan ik wel raden waarom Maar een jaar later kwam die Repsodie uit en toen was ik helemaal voor Freddie gevallen.

Tesla - Time's making changes

Met hun op 70's rock gebaseerde muziek was Tesla een vreemde eend in de bijt in de op imago gerichte jaren 80. Toch leverde dit enige hits op, met als hoogtepunt een serie volledig acoustische concerten waarvan de registratie "Five Man Electrical Jam" een Amerikaanse top 20 hit opleverde, en tegelijkertijd er mede voor zorgde dat Unplugged concerten weer als commerciëel haalbaar werden gezien.
Deze verzamelaar, beginnend met hun eerste hit "Modern Day Cowboy" is het perfecte bewijs dat hun muziek de tand des tijds uitstekend weerstaan heeft.

ik waardeer.

Monster Magnet - Dopes to Infinity

Niet m'n favoriete Monster Magnet plaat, maar deze heeft zeker z'n momenten. Nummers als "Look to Your Orb For the Warning", "Ego, The Living Planet" en "Third Alternative" maken dit tot een zeer fijn album. En "Negasonic Teenage Warhead" rockt natuurlijk als een beest.

Aina - Talon's Last Hope (demo)

_{vandaag dus deze gehaald, echt een super-album!!!}

King Diamond - Abigail

We are gathered here tonight,
to lay to rest Abigail La Fey,
whom we now know
was first born dead
on The 7th Day of July 1777...

Ohtar - When I Cut the Throat

Heerlijke Black Metal, af en toe zeer snel, op andere momenten weer zeer rustig en ingetogen, een waar genoegen zijn de vocalen.
Heerlijk snijdend en koude rillingen over je rug veroorzakend.
Goede productie, topplaat!

Aanraders: Delighting the Edge of the Knife
When I cut the Throat

[Dit bericht is gewijzigd door Graveland op 14-01-2004 01:34]

Miles Davis - The Complete Jack Johnson Sessions

Uit de tijd dat Miles Davis liever rock dan jazz speelde. De gitaristen John McLaughlin en Sonny Sharrock zijn minstens even belangrijk als de trompet van Miles.

quote:

---

Op woensdag 14 januari 2004 01:20 schreef Graveland het volgende:
[afbeelding]

Ohtar - When I Cut the Throat

Heerlijke Black Metal, af en toe zeer snel, op andere momenten weer zeer rustig en ingetogen, een waar genoegen zijn de vocalen.
Heerlijk snijdend en koude rillingen over je rug veroorzakend.
Goede productie, topplaat!

Aanraders: Delighting the Edge of the Knife
When I cut the Throat

---

quote:

---

Op woensdag 14 januari 2004 01:32 schreef Arma_Angelus het volgende:

[..]

mooie hoes ook, ijzeren kruis, dooie communist.

---

* PdeHoog doet vanavond aan klassiek

Antonio Vivaldi - De Vier Jaargetijden

Een best vrolijk stuk klassieke muziek waar bijna iedereen de hoofdmelodien wel van kent. Dit keer in een uitvoering van Gidon Kremer met het London Symphony Orchestra.

Een perfecte CD voor een sombere dag als vandaag. Je zou er bijna weer vrolijk van worden

_{Deze CD is de afsluiter van de serie * PdeHoog doet vanavond aan klassiek. De CD's zijn nl. op.
Bij deze wordt u vriendelijk bedankt voor de aandacht.}

Nargaroth is een eenmans black metalband die compleet over de top gaat... geweldig hard, kutproducties. pretendeert trui-er dan trui te zijn. blaast als een tiet, met een krijs die door merg en been gaat.

Fleurety - Englers Piler Har Ingen Brodd

Massive Attack - 100th Window

Dit ondergewaardeerde werkje heeft zich in mijn geval zonder meer als een groei-album ontpopt. Ik vraag me af of "Blue Lines" en vooral "Mezzanine" ooit overtroffen kunnen worden, maar de meer experimentele, 'multi-layered' approach van "100th Window" spreekt me ook erg aan.

Master's Hammer - Slagry

Toevallig vandaag bij het opruimen deze cd weer eens gevonden.

Tsjechische band die 'vroegah' blackmetal maakte, die cd's heb ik nooit gehoord, maar deze cd heeft weinig tot niets meer met blackmetal te maken. Het is nog het meest te vergelijken met een soort opgevoerde Laibach

quote:

---

Metal can only sparsely be found on this album. Keyboardist Franta Storm and guitar player Vlasta Voral have chosen for a Laibach-alike approach: giving a Wagnerian sound and feel to popular musical themes. Master's Hammer don't choose to do rock songs however, but real classical pieces. Thus we find decent electronic renderings of pieces of Verdi, Chacaturjan, Czerny and Katz. The quite brutal raping of Chuck Berry's 'Rock'n'Roll Music' reminds of the old work of the Residents.

---

Cannonball Adderley with Milt Jackson - Things Are Getting Better

Cannonball Adderley en vibraphonist Milt Jackson werden op 28 oktober 1958 bijgestaan door pianist Wynton Kelly, bassist Percy Heath en drummer Art Blakey.

Niet bepaald een beroerde bezetting, maar dat andere bandje waar Cannonball dat jaar in speelde was ook niet onaardig. Met het Miles Davis Sextet (met Coltrane) nam hij dat jaar ook Milestones op.

Miles Davis Sextet - Milestones

Die er dan maar meteen achteraan. Miles, Coltrane en Cannonball blazen flink door. Met oa Thelonius Monk's Straight, No Chaser.

[Dit bericht is gewijzigd door fripper op 15-01-2004 00:42]

geweldige Hardcore plaat met zanger Lord Ezec. bekend tattoo gast uit de New York hardcore scene. vroeger ook bekend om zijn gedrag in kroegen en op shows. Eigenlijk een hele emotionele man, die hart en ziel in teksten heeft gelegd. vooral op de mini, train yard blues zijn de teksten mooi en diep. Een van de zangers die echt kan zingen. Een aantal nummers zijn opnieuw opgenomen. In 1995 met madball op tour geweest en hebben in Enschede gespeeld. Ik was toen te jong...

Smashing Pumpkins - Today

in mijn zoektocht naar een andere single kwam ik de single van Today van de Smashing Pumpkins weer 's tegen, wat na Disarm toch wel het mooiste nummer van de band is. Hard en rustig wissellen elkaar mooi af. De overige twee nummers op de single, het harde Hello Kitty Kat en het rustige Obscured kunnen me vandaag de dag nog altijd niet echt boeien, jammergenoeg.

quote:

---

Op donderdag 15 januari 2004 01:37 schreef Yankee het volgende:
CCR - Looking out my backdoor

---

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 15-01-2004 01:44]

quote:

---

Op donderdag 15 januari 2004 01:38 schreef Tokus het volgende:
nieuwe stijl, RTFM!

---

quote:

---

Op donderdag 15 januari 2004 01:42 schreef Summoner het volgende:
Je moet ook wel stront in je ogen hebben om niet te zien dat hier veel meer dan slechts een naam en titel neergepleurd worden.

---

Joe Jackson - Heaven & Hell

Dit album wat de zeven hoofdzonden als onderwerp heeft is wat mij betreft Jackson's meest geslaagde uitstapje richting klassiek. Met behulp van een aantal gastmuzikanten (oa Brad Roberts, Suzanne Vega, Jane Siberry en Joy Askew) weet hij elk van de zonden zowel tekstueel als musicaal een eigen identiteit mee te geven.

Hoogtepunt: Right (Anger) met in het midden een op Times Square live opgenomen drumsolo .

The Muffins - Manna / Mirage

Jazz/progrock uit de VS, het lijkt een beetje op Soft Machine en National Health. Lekkere complexe muziek.

Solefald - Neonism

Cd ooit aangeschaft alleen vanwege de vrij bijzondere hoes, maar nog altijd geen spijt van deze aankoop en nog altijd mijn favoriete cd van Solefald.

Uiterst originele mix van verschillende stijlen varierend van blackmetal tot triphop en alles wat er tusseninzit

Throneaeon - Neither of Gods

Beetje Morbid Angel-achtige death metal plaat van een band die inmiddels een naamsverandering heeft doorstaan. Ik heb hem nooit zoveel gedraaid omdat ik hem nogal onorigineel vond, en dat vind ik nog steeds, maar kwalitatief is het eigenlijk best een aardige cd.

Een mengsel van elektronische muziek en normale instrumenten. Af en toe wat vreemd, soms een zeer beklemmende sfeer.

quote:

---

An elaborate work from the New York composer, improviser, and harpist, Pan-Acousticon is the result of more than three years of work in refining the fusion of her multi-disciplinary work. Mixing electronics and sampling with more classical orchestration even touching on avant rock and jazz the mastery of Zeena Parkins is in her seamless arrangements of evolving textures and rich-string tones which draw on a diverse pallet of influences yet never sound pastiche. Her themes are suggestive of folk, klezmer, and avant pop, and given her background in avant-garde and experimental circles, there is a fair degree of angular juxtaposition and spirited noise. Pan-Acousticon is evidence of a mastered craft; through many experimental and improvisational projects, Zeena Parkins has developed a striking and singular voice in new music composition, a voice which is always challenging, poetic, and deeply considered. The small ensemble consists of the composer on electric harp, piano, sampler, and accordion with Sara Parkins and Margaret Parkins on violin and cello, Jim Pugliese on percussion, and Mark Stewart on guitar. The group maintains a high degree of playfulness and dexterity throughout. That the album is co-produced by Elliott Sharp and appears on radical composer John Zorn's Tzadik label should be endorsement enough.

---

Countess - The Book of the Heretic

Vreemd dat deze band niet wat bekender is bij de Nederlandse trueër dan true black metal kids. Alhoewel... Countess Orlok timmert daarvoor waarschijnlijk al te lang aan de weg.

Voivod - The outer limits

Progmetaljuweeltje. Of zoals ze het in Guitar Magazine omschreven :

quote:

---

Guitar Magazine review,
September 1993, pp. 167-168.
© 1993 by Cherry Lane Magazines, Inc.

THE OUTER LIMITS - Voivod (MCA)
PERFORMANCE: Artful, progressive, and deadly riffing;
HOT SPOTS: "Fix My Heart," "Moonbeam Rider," "Time Warp," "Wrong Way Street"
BOTTOM LINE: The best yet from fab metal futurists.

The three French Canadians of Voivod are into all kinds of Outer Limits sci-fi concepts: time travel, space aliens, fractals, cyberpunk. On The Outer Limits, the band's eighth album, Voivod finally captures their imaginative abstractions in both lyrics and music, making a superb album of progressive guitar riffing. Voivod bring elements of punk, the prog-rock of Rush and Queensryche and the new thrash melodicism of Megadeth to play on The Outer Limits. Combining the gorgeous, blistering guitar parts of Denis D'Amour with Denis Belanger's futuristic lyrics and Michel Langevin's philosophies and neck-braking drumming, Voivod create fiercely propellant songs that can be hugely hooky ("Fix My Heart," "Wrong Way Street"), wildly chaotic ("The Nile Song"), or mechanically riveting ("The Lost Machine"). The trio even pulls off the 17-minute "Jack Luminous" by blowing together enough aggressive, burning riff sections to keep things interesting. The Outer Limits is a great guitar record, but has few true leads in its tracks -- D'Amour welds together layers of highly developed parts that draw you in again and again. It's Voivod's best since 1989's Nothingface, and the top progressive metal album of the year so far.

-- Buzz Morrison

---

Dat Roger niet altijd zijn muzikale ei kwijt kon in Queen blijkt wel uit de rits solo albums die hij heeft gemaakt. Van die rits is deze toch wel mijn absolute favoriet. Ik ga zelfs zo ver het een meesterwerk te noemen en zet het zonder twijfel in mijn top 10 platen aller tijden. Prachtige composities, goed in het gehoor liggende rock, gedurfde onderwerpen....Mr. Taylor heeft voor elk wat wils op deze CD. In Queen zong ie al aardig wat, maar hier laat hij pas echt zien wat voor zanger hij is....petje af!

Jammer toch dat de solo artiest Roger Taylor nooit de waardering zal krijgen die hij verdient. Dat schijnt hij zelf ook te realiseren als ik kijk naar de pogingen die hij de afgelopen jaren met Brian May heeft ondernomen om Queen nieuw leven in te blazen. Erg jammer....hij kan zoveel beter!

groet,
Frida

[Dit bericht is gewijzigd door Frida op 16-01-2004 00:31]

Acheron - Rebirth: Metamorphosing Into Godhood

Achtste album van de eigenzinnige Amerikaanse death metal band Acheron. Centraal staat bandleider Vincent Crowley, uitgesproken satanist en dominee bij de Church of Satan. Ieder z'n hobby natuurlijk, maar de muziek is goed. Acheron geeft plezier in een tijd dat death metal me niet zoveel meer interesseert, dat wil zeggen het gros aan onoriginele kloon-bandjes dat de consument met onopmerkelijke platen blijft bestoken. De oude band Acheron behoort tot een kleine groep death metal bands die ik altijd blijf volgen.

David Bowie - Reality

Meest recente werk van Bowie en een erg fijne plaat om te draaien zo savonds laat, mijn persoonlijke favoriete nummers zijn New Killer Star en Bring Me the Disco King.

On Thorn I Lay - Egocentric

Lekkere alternatieve rock/metal plaat, met een scherpe melancholische rand. Toffe Griekse band, die een vrij breed publiek aan kan spreken.

quote:

---

Op vrijdag 16 januari 2004 00:50 schreef mr_cucumber het volgende:
Heb je Swan Christy al beter beluisterd trouwens?

---